புரியாத வேண்டுதல்கள்

 எனக்கு விதியில் நம்பிக்கை உண்டு.  நடப்பதுதான் நடக்கும் என்பதில் நம்பிக்கை உடையவன்.  

அதாவது வேறு வழியில்லை.  வேண்டிக்கொண்டால், முயன்றால் மாற்றலாம் என்று முயன்றால், அது நடக்கவில்லை என்றால்,  வரக்கூடிய ஏமாற்றத்தைத் தவிர்க்க மனதை அப்படி தயார் செய்து கொள்வது வழக்கம்!  

கடவுளிடம் ஜாக்கிரதையாக வேண்டுவது.  என் ஜாக்கிரதையைக் கண்டு கடவுள் புன்னகைக்கக்கூடும்.  கும்பகர்ணன் வேண்டியதுபோல வார்த்தை தவறாகி விடும் என்கிற அர்த்தத்தில் சொல்லவில்லை.  வேண்டுதலை நிறைவேற்ற நம்மால் முடியும் முடியாததை யோசித்து வேண்டுவது!  

புரியாத வேண்டுதல்கள்  

புன்னகைக்கிறார் கடவுள் 

நிறைவேற்றுவதா 

வேண்டாமா.. 

நிலுவையில் வைத்து விடுகிறார்!

முதலில் எல்லாம் வீட்டுக்கு அருகில் இருக்கும் ஒரு பிள்ளையாரிடம் வேண்டிக்கொள்வேன்.  வழக்கம் போல ரொம்ப ஃபேமஸ் பிள்ளையார் அவர். இந்த வேண்டுதல் நிறைவேறினால் ஒரு தேங்காய் உடைக்கிறேன் என்று வேண்டிக்கொள்வேன்.  அப்புறம் உடைத்தும் விடுவேன்.  பின்னர் தேங்காய் உடைக்க முடியாமல் இரண்டு தேங்காய், மூன்று தேங்காய் என்று கடன் சேர ஆரம்பித்தது.  ஏதாவது கஷ்டம் வந்தால் இந்தத் தேங்காய் உடைக்காததுதான் தப்பு என்றும் தோன்றும்.  அந்த அளவு பிள்ளையார் அரசியல்வாதி போல நடக்கமாட்டார் என்றும் தோன்றும்!  ஆனாலும் பாஸ் உட்பட சிலர் பயமுறுத்திக் கொண்டே இருப்பார்கள்!

பார்த்தேன்..   ஒருமுறை என் தேங்காய்க் கடனை எல்லாம் முடித்தபிறகு என் வேண்டுதலின் மாற்றம் கொண்டுவந்தேன்!!  "இந்த வேண்டுதல் நிறைவேறினால் லோகநாதனை விட்டு ஒரு தேங்காய் உடைக்கச் சொல்கிறேன்..."  லோகநாதன் என் அலுவலக வாட்ச்மேன்.  சில நாட்கள் அப்படி.  அப்புறம் இதைச் செய்கிறேன் அதைச் செய்கிறேன் என்று கடவுளிடம் பேரம் பேசுவதை விட்டு விட்டேன்.  

நடப்பதுதான் நடக்கும்.  நடக்கட்டும்.  அதை எதிர்கொள்வோம் என்கிற மனோபாவம்!  

​கடவுளை அவனுக்கு இதுதான் உருவம் என்று முதலில் படைத்தவன் யார்? எந்தச் சிற்பி எதை, அல்லது யாரைப் பார்த்து கடவுளை வடித்தான்?  

தமிழ்நாடு, கேரளா, ஆந்திரா என்பது போலோ, இந்தியா, ஆஸ்திரேலியா, இங்கிலாந்து என்பது போலோ  மேலே சில தனித்தனி உலகங்கள்..  அதில் இந்து, முஸ்லீம் கிறிஸ்துவ ஆட்சிகள் தனித்தனியாக நடக்கிறது என்றோ எண்ணம் இல்லை.  ஒரு பெரிய மாளிகையில் முருகன், சிவன், பிள்ளையார், விஷ்ணு என்று தனித்தனி அறைகளில் இருக்கிறார்கள் என்றும் எண்ணம் வருவதில்லை.  ஆனால் நமக்குத் பிடித்த உருவத்தைக் கற்பனை செய்து மனதில் இருத்திக் கொள்வதிலும் வழக்கம் இல்லாமல் இல்லை!  நமக்கு மேலே (மேலே என்றால் ஆகாயத்தில் அல்ல!) நம்மால் விளங்கி கொள்ளமுடியாத நம்மை மீறிய ஒரு சக்தி இருக்கிறது என்கிற எண்ணம் மட்டும் வலுவாக மனதில் உண்டு.  அந்த பயம்தான் மனிதனை ஆட்டி வைத்துக் கொண்டிருப்பதும், கொஞ்சமாவது நியாயமாகவும், நேர்மையாகவும் நடக்க வைத்துக் கொண்டிருப்பதுவும்!  அதுவும் ஆட்டம் காணும் நாளில் கடவுள் சித்தாந்தம் காணாமல் போகும்!

முன்னர் வேறு ஒரு வழக்கமும் உண்டு.  நல்லவேளையாய் கஷ்டப்பட்டு அதை சமீப காலமாய் மாற்றிக்கொண்டிருக்கிறேன்.  ஏதாவது ஒரு சாதாரண வேலையைச் செய்யும்போது இதைச்  செய்வதற்குள் இப்படி ஆகாமல் இருந்தால் என் அந்த கஷ்டம்  தீரும், இந்தத் தொல்லை தீரும் என்பது போல..  உதாரணமாக சாலையில்  செல்கிறேன் என்று வைத்துக் கொள்வோம்...  எதிரில் ஒரு சைக்கிள் வந்து கொண்டிருக்கிறது என்றும் வைத்துக் கொள்வோம்.  இடையில் ஒரு மரம் தெரிகிறது.  என் மனதுக்குள் ஒரு எண்ணம் ஓடும்.  "அந்த மரத்தை நான் அடைவதற்குள் சைக்கிள் என்னைத் தாண்டாமலிருந்தால்..."  

அது நிறைவேற என் வேகத்தைக் கூட்டவும் கூடாது.  தானாக நடக்கவேண்டும்.  இந்தப் பழக்கம் ஏன், எப்படி, எப்போது வந்ததது தெரியாது.  சமீபத்தில்தான் மாற்றிக்கொண்டேன்.  நடக்காமல் போனால் அனாவசிய மனவருத்தம்.  ஆனால் இதெல்லாம் மனத்திலும் நிற்காது என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

பாஸுக்கு ஒரு வழக்கம் உண்டு.  காலை எழுந்ததும் விளக்கேற்றி விடுவார்.  அப்புறம்தான் பால்காய்ச்சுவது.  பாலை ஒரு சிறு வெள்ளி டம்ளரில் எடுத்து சாமி அலமாரியில் வைத்து கைகாட்டியபின்தான் காஃபி.  சமீபகாலமாக காலை நாலரைக்கு எழுந்துவிடும் நான் காஃபி போடுகிறேனா, என்னையும் அதேபோல செய்யச் சொல்வார்.

இதில் ஒரு சங்கடம்..   நான் விளக்கேற்றி வைத்து, பாலையும் வைத்தபின் பாஸ் வந்து பார்க்கும்போது  விளக்கு அணைந்து இருந்தது என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள்..  அவருக்கு ஆயிரம் சந்தேகம் வரும்..   "விளக்கு ஏற்றினீர்களோ...  ஏற்றியது ஏன் அணைந்து விட்டது?  ஏதாவது தப்போ..."  

"ஆமாம்..  எண்ணெய் போதுமான அளவு இருந்திருக்காது.  அல்லது திரி சின்னதாயிருந்திருக்கும்!  அதுதான் தப்பு" என்பேன்.

இவர் கேட்கும் கேள்வியில், அப்புறம் ஒரு தீக்குச்சியில் விளக்கு பற்றிக்கொள்ளவிலை என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள்..  நம் மனதும் கிலேசம் அடையும்!  இத்தனைக்கும் திரியை நிரடி விட்டு, எண்ணெய் இருக்கிறதா என்று பார்த்துதான் விளக்கு ஏற்றுவது...

அலுவலகத்தில் என் இருக்கையின் முன்னே வீட்டு பூஜையறையில் என் அம்மா அப்பா வைத்திருந்த காசி விசாலாக்ஷி அம்மன் படம் இருக்கிறது.  நான் வேலையில் சேர்ந்த மறுநாள் என்னுடன் எடுத்துச் சென்று அலுவலகத்தில் வைத்தது.  அவரை வணங்காமல் ஒருநாளும் நான் வேலையைத் தொடங்கியதில்லை. 

====================================================================================================

எதையோ படிக்கும்போது தோன்றிய சிந்தனை என்றாலும், இந்தத் தொற்றை நினைக்கும்போது இப்படி ஒரு நிலை வந்துவிடக் கூடாது என்றும் பயம் வருகிறது!

நீளக் கடற்கரையில் 

நான் மட்டும்.. 

தனிமைத் தெருக்களை 

இப்போதுதான் தாண்டி வந்தேன் 

காலியான கட்டிடங்களில் 

புறாக்களின் படபடப்பு கூட 

கேட்காத மௌனம் 

அன்றாடம் பார்க்கும் 

சூரியனும் 

அழகான அலைகளின் ஓசையும் 

அச்சுறுத்தலாய்.. 

எங்கே போனார்கள் எல்லோரும்?

ஒரு முகமாவது, 

ஒரு புன்னகையாவது 

இப்போது வேண்டும் எனக்கு 

இல்லை,

என்னை யாராவது 

அடிக்கத் துரத்துங்களேன் 

தனிமை தாளவில்லை 

==========================================================================================================

எஸ் ஏ பி பற்றி சென்ற சில வாரங்களில் பேசியபோது அதுபற்றி எழுத ஜீவி ஸார் ஒப்புக்கொண்டிருந்தார்.  இந்த வியாழன் முதல் தொடங்குகிறது.  இந்த வாரம் பொறுத்துக் கொள்ளுங்கள்...   இந்தத்தொடரைப் படிக்க எளிதாக இருக்க அடுத்தவாரம் வியாழனின் கனத்தைக் குறைத்து விடுகிறேன்!

*********

குமுதம் 

(1)

ஜீவி 

பக்கத்திலேயே ரயில்வே லெவல் கிராஸிங்.

நாங்கள் அந்த ர.லெ. கிராஸை ஒட்டிய  தனித்த மேடான பகுதியில் அமர்ந்திருந்தோம்.   

நாங்கள் என்றால் நானும்,  ரகுவும்.   ரகு யாரென்றால் என் அருமை நண்பன்.  உடன்பிறப்பு என்ற உறவைத் தாண்டிய உடன்பிறவா சகோதரன் அவன்..  ரகு என்னை விட ஒரு வயது பெரியவன்.  இரண்டு பேருக்குமே பள்ளி இறுதி வகுப்பை முடித்திருந்த தருணம் அது.  அந்த  மேட்டுக்குக் கீழேயே அவன் வீடு இருந்ததால் இந்த இடத்தை எங்கள் சந்திப்புகளுக்குத் தேர்ந்தெடுத்திருந்தோம்.

வெள்ளைக் காகிதத்தை க்ளிப்பிட்டு செருகிய கார்ட்போர்டு அட்டை என் கையில்.  அதில் காகிதத்தில் 'பளீரென்று வெளிச்சம்.  60 வாட்ஸ் பல்பு தான்.  இருந்தாலும்..'  என்று நான் தொடர்ச்சியாக எழுதிக் கொண்டிருக்கையில்,  "நீளமா வேண்டாம்டா.  ஆரம்பம் ஒற்றை வரிலே இருக்கணும்" என்றான் ரகு. 

"பளீரென்று வெளிச்சம் -- அது மட்டும் முதல் வரியா இருக்கட்டும்.  அதுக்குக் கீழே அந்த 60 வாட்ஸ் பல்பு தான்' இரண்டாவது வரியா வரட்டும்" என்று திருத்தினான் ரகு.

 இந்த  ஒற்றை வரி ஆரம்பம் நூல்  கண்டில் பிரிந்திருக்கிற ஒரு முனையை பற்றி இழுக்கற மாதிரி.  

வாசிப்பு பழக்கமானவர்களுக்கு   நாமும் எதையாவது எழுதிப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை ஏற்படுவது இயல்பு.  அப்படியான தாபம்  கொண்ட பெரும்பாலோரின் நுழைவு வாயில் தான் இந்தப் பதிவுலகம் என்பது நிச்சயம்.  இந்த இணைய எழுத்துலகில் விரல் பதித்திருக்கும் சிலர் தம் இளம் வயதில் கையெழுத்துப் பிரதி நடத்தி தங்கள்  ஆசையை வளர்த்தும் கொண்டிருப்பார்கள்.

நானும் ரகுவும் கூட அந்தப் பருவத்தில் அதைத் தான் செய்தோம்.  அந்தக் கையெழுத்துப் பிரதிக்காகத் தான் அப்பொழுது  எழுதிக் கொண்டிருந்தோம்.  மொத்தம் 40 பக்கங்கள். நிறைய ஐட்டங்கள்.  ஒரு  தொடர்கதை வேறே..  கலர் பென்சிலில் படம் வரைய சோமு இருந்தான்.  சோமுவைத் தவிர இன்னும் நாலைஞ்சு பேர். ஆளுக்கொரு  வேலை.  ஒவ்வொரு மாத ஆரம்பத்திலும் எங்கள் 'புரட்சி' வெளிவந்து விடும்.  

நாங்கள் சைக்கிளில் வீடு வீடாக விஜயம் செய்து  நாவல்கள்,  மாத-- வார பத்திரிகைகளை வாசிக்கக் கொடுக்கும் லெண்டிங் லைப்ரரி வைத்திருந்தோம்.  சர்குலேஷன்லாம்  தூள் கிளப்பும்.  அன்றைய சேலம் நகரின் தெருக்கள் நெடுகிலும் எங்கள் வாடிக்கையாளர்கள் இருந்தார்கள்.  பெரும்பாலும் மகளிர் தாம். அந்தக் காலத்து வீட்டுப் பெண்மணிகளில் பலரின் பொழுது போக்கு பத்திரிகை வாசிப்பு என்றிருந்தது எங்கள் சர்க்குலேஷனுக்கு ரொம்பவும் அனுகூலமாகவும் பலமாகவும் இருந்தது.  ரொம்பவும் பழக்கப் பட்டவர்கள் சிலருக்கு உரிமையுடன் இந்தக் கையெழுத்துப் பிரதியையும் 

சேர்த்துக்  கொடுப்போம்.  எங்கள் எழுத்து ரசனையை அவர்களும் தெரிந்து கொள்ளட்டுமே என்று தான்.   இப்படி ஆரம்பித்தது  "உங்கள் கையெழுத்துப் பத்திரிகையில் நாங்களும் எழுதலாமா?" என்று தீராத எழுத்து மோகத்தோடு சில மகளிர் வாடிக்கையாளர்களும் கேட்ட பொழுது இரட்டை மடங்கு சந்தோஷத்தோடு ஒப்புக் கொண்டது,   எங்களுக்குள்  பத்திரிகை வாசக - எழுத்தாளர் குழாம் ஒன்றே செயல்படுவதற்கு ஆதர்சமாக இருந்தது.  அதெல்லாம் பற்றி இந்தப் பகுதியில் வேண்டாம்.  வேறொரு சமயம் அதற்கென்று வாய்க்கும் பொழுது தனிக் கச்சேரியாக அதை வைத்துக் கொள்ளலாம்.

பண விஷயங்களில் சிக்கலே இல்லை.  எப்படியோ புரட்டி விடுவோம். எங்கள் வாடிக்கையாளர்களின் அதீத ஆதரவு எங்களுக்கு எப்பொழுதுமே இருந்தது.

எந்த விதத்திலும்  கையைக் கடிக்காமல் காசு வந்து  கொண்டிருந்ததால் எங்களுக்கு இதெல்லாம் அந்த வயதில் இனிமையான பொழுது போக்காக இருந்தன.

'கையெழுத்துப்  பிரதியை  இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு தயாரிக்கிறீர்களே..  எம்ஜிஆருக்கு அனுப்பி வையுங்கள்.  பெரிய  அளவில்  ஏதாவது  உதவி செய்வார்' என்று மேட்டுத்தெரு பெரியவர் ஒருத்தர் சொல்லி பதிவுத் தபாலில் ஒரு பிரதியை ரொம்ப யோசனைக்குப் பிறகு  அனுப்பி வைத்தோம்.  அனுப்பிய ஒரு வாரத்தில்,  முகவரி பகுதியில் சிவப்பு இங்க் கோடுகள் எல்லாம்  குறுக்கு நெடுக்காக இழுத்து,  'Return to sender' என்று திரும்பி வந்து விட்டது. 

எங்களுக்கு ஒண்ணும் புரிலே.  "சாதாரண தபாலில் அனுப்பக் கூடாதா?  இந்த மாதிரி ரிஜிஸ்தர் தபாலாம் என்னவோ ஏதோன்னு சிலர் வாங்க மாட்டாங்க..' என்று எங்கள் லெண்டிங் லைப்ரரி கஸ்டமர் ஒருத்தர்.  'ஆரெம்வி அகழியைத் தாண்டி கோட்டைக்குள் போகணும்னா கஷ்டம்தான்.  அந்த என்ட்ரி லெவல்லேயே திருப்பப் பட்டிருக்கும்' என்று இன்னொருத்தர்.  'ஏம்ப்பா..  ரோஜா, மல்லிகைன்னு ஏதாவது சாதாரணப் பெயரா பத்திரிகைக்கு வைக்கக் கூடாதா? அதென்ன புரட்சி, புடலங்காய்லாம்?.,,   சில பேருக்கு இந்தப் பெயரெல்லாம் அலர்ஜி.. தெரியுமோ'ன்னு இன்னொருத்தர்.

எது  வேணா காரணமா இருக்கட்டும்.  நாங்க கஷ்டப்பட்டு எழுதின கையெழுத்துப் பிரதி எங்க கைக்கு உருப்படியா வந்து சேர்ந்ததிலே கிடைத்த சந்தோஷம் அந்தத்  திரும்பி வந்ததை ஒரே நாளில் மறக்கச் செய்தது.  இனிமே இந்த மாதிரி தப்பெல்லாம் பண்ணிடக் கூடாதுன்னு அப்பொழுதே ஒரு மனதாக ஒன்று கூடி சூளுரைத்துக் கொண்டோம்..

முக்கியமான விஷயத்தைச் சொல்லாம எங்கேயெல்லாமோ எழுத வந்தது இழுத்தடிக்கறது.  எதை எழுதணும்னாலும்  நறுக்குத் தெரிந்தாற் போல ஒற்றை வரி ஒண்ணுலே ஆரம்பிச்சு ஆரம்பித்ததின் முன்னே, பின்னே என்று விஷயத்தை ஓட்டற சாமர்த்தியத்தை அந்த வயசிலேயே எங்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தது  குமுதம் பத்திரிகை ஆசிரியர் எஸ்.ஏ.பி. தான்.

இப்படி எழுதற கலைலே அவர் கற்றுக் கொடுத்த பாடங்களையெல்லாம் சொல்றதுக்குத் தான் இந்தப் பகுதி..  அப்படியே அவர் பேராசிரியராய் இருந்த அந்த சர்வகலாசாலை 'குமுதம்' இதழ் பற்றியும்.  சரியா?..  சரி..  அந்த  ஒற்றை வரி ஆரம்பத்திற்கு வருவோம்.

அவரோட 'நீ'  என்கிற ஒற்றை எழுத்து தலைப்பிட்டிருந்த நாவலே---

பொட்டென்று மணிக்கட்டில் விழுந்தது ஒரு மழைத்துளி   -  என்று தான் ஆரம்பிக்கும்.

மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனா  எனக்கு அப்போ  16 வயது இருக்கும். ஏறக்குறைய  எங்கள் ஜமாவே இந்த வயசொத்தவங்க தான்.   ரகுக்கும் எனக்கும் பத்திரிகை வாத்தியார் எஸ்.ஏ.பி. அவர்கள் தான்.  எப்படிலாம் எழுதணும்ங்கறதைக் கத்துக் கொடுத்த மானசீக குரு.  ஏகலைவர்களாக கற்றோம்.   அவர் தொடர்கதை எழுதறார்ன்னா  எங்களுக்கு பாட வகுப்பு ஆரம்பித்த மாதிரி தான்.  

போதாக்குறைக்கு எங்க சர்குலேஷன் லைப்ரரிலே  குமுதம் ரிலீஸாகும் நாளன்னைக்கே நாலைந்து வீடுகளில் 'என்ன, குமுதம் கொண்டு  வர்லையா'ன்னு கேப்பாங்க..  அதனாலே வாரா வாராம் குறைந்தபட்சம் ஐந்து குமுதமாவது வாங்குவோம்.  ஆ.வி.  ரெண்டு வாங்குவதே சர்க்குலேஷனில் எந்தக் குழறுபடியும் ஏற்பட்டு விடாமல் சமாளிக்கப் போதுமனதாக இருக்கும்.

குமுதம் வந்த அன்னிக்கே கடை வாசல்லேயே நின்னு விடுவிடுவென்று மேலோட்டமா ஒரு  பார்வை பார்த்தாத் தான் மனசுக்குத் திருப்தி.   அப்பவே அந்த இதழ்லே என்னன்ன இருக்குன்னு மனசுக்கு மனப்பாடம் ஆகி விடும் . குமுதம்ன்னா அப்படியொரு கிரேஸ்.

 

அதனாலோ  என்னவோ எங்கள் கையெழுத்துப் பிரதியும் கிட்டத்தட்ட

குமுதம் சாயலிலேயே உருவானது.   'புரட்சி' என்ற பத்திரிகையின் பெயரைக் கூட முகப்பு அட்டையில் அச்சு அசலாக 'குமுதம்' மாதிரியே எழுதி சந்தோஷப்பட்டோம்.

(வளரும்)

===============================================================================================

இவரை அறிவீர்கள்தானே?

"நடுத்தர உயரம், ஒல்லியான உடல், கருத்த மேனி, கழுத்து வரை பொத்தான் போட்ட கோட்டு, அங்கவஸ்திரம், பஞ்சகச்சம், தலையில் குல்லா, காலில் கட் ஷூ, கையில் தடி, நெற்றியில் எப்போதும் திருமண், வாய் நிறைய வெற்றிலை (பெரிய வாய்) புகையிலை, தினமும் தங்கபஸ்பம் சாப்பிடுவார் இளமையோடிருக்க..."

யார் அவர்?  

வடுவூரார்தான்!   கைநிறைய சம்பாதித்து கவலையற்றிருந்த இந்த உல்லாச மனிதர்  வீட்டுக்கு அந்நாளைய பிரபலங்கள் ஜே ஆர் ரங்கராஜு, ஆரணியார், பம்மல் சம்பந்த முதலியார், வை மு கோ, எஸ் எஸ் வாசன் ஆகியோர் வந்து போவாராம்.

மைனர் ராஜாமணி என்கிற இவர் நாவல் திரைபபடமாக வந்ததும் ஒரு சாராரை இழிவுபடுத்துவதாக வழக்கு தொடரப்பட்டு நிறுத்தப்பட்ட அதிர்ச்சியில் ரத்தக்கொதிப்பு வந்து மாண்ட இவர் காலம் 1880-1942.  இவர் எழுதிய மேனகா நாவல் படமாக்கப்பட்டபோது அதில்தான் பாரதியாரின் பாடல்கள் முதன்முதலில் ஒலித்ததாம்.

இவர் சமகால எழுத்தாளரான ஜே ஆர் ரெங்கராஜு இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒரு பரபரப்பான துப்பறியும்  நாவல் எழுதி வெளியிட்டு வந்தாராம்.  இவர் எழுதிய வரதராஜன் என்கிற தொடர் புத்தகம் இலக்கியத் திருட்டு என்று வழக்கு தொடரப்பட்டு தடைசெய்யப்பட்டதோடு 1000 ரூபாய் அபராதம் ஆறு மாதம் ஜெயில் தண்டனை என்று தீர்ப்பாகி,  ஜெயிலிலிருந்து வந்ததும் எழுதுவதை நிறுத்தி விட்டாராம் ரெங்கராஜு.  வடுவூரார் வைஷ்னவர் என்றால், ரங்கராஜு வைஷண நாயுடு என்கிறார் கநாசு.

வடுவூரார் பெரும்பாலும் அயல்நாட்டுக் கதைகளை காப்பியடித்துதான் எழுதி இருக்கிறார்.  சரித்திரக் கதைக்கு முன்னோடி கல்கி என்று சொல்வோர் உண்டு.  வடுவூரார் அவருக்கும் முன்னோடி.  1924 லிலேயே விலாசவதி என்கிற சரித்திர நாவலை எழுதி இருக்கிறார்.  அது மூன்று ஆண்டுகளில் ஐந்து பதிப்புகள் வெளிவந்ததாம்.  

எகிப்தில் தலைமுறை தலைமுறையாக அரசாண்ட ஃபாரோக்கள் என்கிற பெயருடன் அரசாண்ட மன்னர்கள் தென்னாட்டிலிருந்து அங்கு (மிஸிர தேசம்!) சென்ற வடகலை அய்யங்கார்கள்தான் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை கொண்டிருந்த வடுவூரார் அது சம்பந்தமாக Long Missing Link என்கிற 900 பக்க நூல் எழுதி, தானே வெளியிட்டு புத்தகம் விற்காமல் போன நஷ்டத்தில் மெரினா பீச் சாலையில் (பைகிராப்ட்ஸ் ரோட்) வாங்கியிருந்த வீட்டை விற்றுவிட்டு கிராமத்துக்குப் போய்விட்டார் என்கிறார் கநாசு.  அந்தப் புத்தகம் கூட அவரிடம் இருந்ததாம்.  இந்தப் புத்தகம் எல்லாம் இப்போது நமக்குத் படிக்கக் கிடைப்பதில்லை.  அதுவும் இந்தப் புத்தகம் கிடைத்தால் சுவாரஸ்யமாகப் அப்பிடிக்கலாம்.  சொல்லப் போனால் திகம்பர சாமியாரே கிடைக்கவில்லை! வடுவூரார் படம் கூட பகிரக் கிடைக்கவில்லை!

இணையத்தில் சிலிகான் ஷெல்ப், டோண்டு உட்பட அனைவரும் இந்த விவரங்களையே மறுபடி மறுபடி தொகுத்து எழுதி இருக்கிறார்கள்.

========================================================================================================

அந்தக் கால ஆனந்த விகடன்!  1967 ம் வருடம்.  அதன் அட்டைப்பட ஜோக்.

இலக்கியத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து இலக்கியப்பக்கம் என்றே வந்த ஆனந்த விகடன்.

அட்டைப்படச் சான்று இல்லாவிட்டால் கல்கி என்றே எண்ணத் தோன்றியிருக்கும்!

மாணவப் பத்திரிகையாளர் திட்டம் எவ்வளவு பழசு பாருங்கள்....  இப்போது இந்த மாணவர்கள் எல்லாம் எங்கிருப்பார்கள்?!

இரண்டு ஸ்ரீதர் ஜோக்ஸ்....

கோபுலுவின் விளம்பர ஐடியாக்கள்!