முதன் முதலாக முதன் முதலாக

 முதன் முதலாக என்று நாம் சில விஷயங்களை நினைத்துப் பார்ப்போம் இல்லையா? 

ஒரு புதனில் நீங்கள் முதலில் பார்த்த மாற்று மொழி திரைப்படம் எது என்கிற கேள்வி வந்திருந்தது.  அதன் இன்ஸ்பிரேஷனில் இன்றைய பதிவு.  

நான் பார்த்த முதல் ஆங்கில திரைப்படம் Treasure Island.  ஸ்கூலில் அழைத்துப் போனார்கள்.  தியேட்டரில் மண்ணாந்தை மாதிரி அமர்ந்திருந்தோம்.  அது ஆங்கில நான் டீடெயிலில் பாடமாக வந்திருந்தது என்று நினைவு.  பள்ளியிலேயே தெய்வமகன் திரைப்படமும் இன்னொரு படமும் திரையிட்டார்கள்.  புத்தகங்கள் இல்லாமல் பள்ளிக்குச் செல்வது இரண்டு சந்தர்ப்பங்களில்தான்.  ஸ்போர்ட்ஸ் தினம், ஆண்டுவிழா தினம்.  அதே போல யூனிபார்ம் இல்லாமல் ஸ்கூலுக்குச் செல்வதும் இந்த இரண்டு தினங்களில்தான்.  சில சமயங்களில் ஹெட்மாஸ்டர் சனிக்கிழமைகளில் ஸ்கூல் வைக்கும்போது கலர் ட்ரெஸ் என்று அறிவிப்பார்.  தீபாவளி விடுப்பு முடிந்து பள்ளி செல்லும் நாளில்  கலர் ட்ரெஸ் போட்டு போனால் ஒன்றும் சொல்ல மாட்டார்கள்.  பள்ளிக்குச் செல்வதே பாடம் படிக்கத்தான் என்கிற நிலையில் எல்லோரையும் ஒரு ஹாலில் அமர வைத்து 16 mm ப்ரொஜெக்டரில்  இந்தப் படம் காட்டப்பட்ட போது நன்றாகத்தான் இருந்தது அந்த Feel.  காதல் காட்சிகளில் எல்லாம் கேம்ஸ் மாஸ்டர் ப்ரொஜெக்டர் முன் கையை வைத்து மறைத்து விடுவார்.

அப்புறம் Ten Commandments.  அதுவும் அழைத்துப் போனார்கள்.  வரிசையில் நின்று தியேட்டருக்குள் மாணவர்கள் நுழைவதை வேடிக்கை பார்க்க ஒரு கூட்டம் நின்றிருந்தது.  அப்புறம் நானே தியேட்டருக்கு சென்று பார்த்த படம் மெக்கன்னாஸ் கோல்ட்.  இன்னொரு படம் சிலை எல்லாம் நகரும்.  படகுப் பயணத்தில் ஒவ்வொரு தீவிலும் ஒவ்வொரு கண்கவர் ஆபத்து.  படத்தின் பெயர் நினைவில்லை.  தஞ்சாவூர் குமரன் தியேட்டரில் பார்த்தேன்.

ஸ்கூலுக்கு பக்கத்துக் கட்டிடம் அருள் தியேட்டர்.  சனிக்கிழமைகளில் பள்ளி வைக்கும் நேரங்களில், சனி ஞாயிறுகளில் அருள் தியேட்டரில் காலைக் காட்சியாக ஆங்கில திரைப்படம் போடுவார்கள்.  பெரும்பாலும் லாரல் ஹார்டி.  

வீட்டிலிருந்து கிளம்பும்போது யூனிபார்ம் சட்டைக்குள் கலர் சட்டை.  ஸ்கூலை நெருங்கும்போது கலர் சட்டைக்குள் யூனிபார்ம் வெள்ளைச் சட்டை!  நைஸாக லைனில் நின்று டிக்கெட் எடுத்து - 60 பைசா என்று நினைவு - உள்ளே சென்று பெரும்பாலும் லாரல் ஹார்டி படங்களை பார்த்து விடுவோம்.  ஒரு சனிக்கிழமையில் ஸ்கூலில் 'பசங்களின் எண்ணிக்கை' மிகவும் குறைவாக இருக்க, இரண்டு கேம்ஸ் மாஸ்டர்களும் தியேட்டருக்குள் புகுந்து டார்ச் லைட் அடித்து 'பசங்களை' பிடித்துச் சென்றனர்.  என்னை அவர்களுக்கு அடையாளம் தெரியாமல் இருந்தது நான் செய்த பாக்கியம்.  இந்த முறையில்தான் கிரேஸி தீவ்ஸ் இன் ஸ்போர்ட்ஸ் பார்த்து ரசித்தது!

நான் பார்த்த முதல் மலையாளப்படம் காற்றத்த  கிளிக்கூடு.  மோகன்லால் ரேவதி என்று நினைவு.  ஞாயிறு பன்மொழி திரைப்படங்கள் வரிசையில் தூர்தர்ஷன் டெல்லியில் மதியம் ஒளிபரப்பானதை பார்த்தது. இதே வரிசையில் ஒரு மம்மூட்டி படம் கூட பார்த்தேன்.  படத்தின் பெயர் நினைவில்லை. தியேட்டருக்குப் போய் எந்த மலையாள படமும் பார்த்ததில்லை.  சாணக்கியா உட்பட மொழிமாற்றப் படங்கள் பார்த்திருக்கிறேன்.  தற்சமயம் OTT யில் இந்த மொழி பாகுபாடெல்லாம் பார்க்க முடிவதில்லை!

நான் பார்த்த முதல் தெலுங்கு படம் சங்கராபரணம்.  தெலுங்குப் படம் வேறெதுவும் தியேட்டரில் பார்த்ததில்லை.  பன்மொழி திரைப்பட வரிசையில் 'சித்தாரா'  என்ற இளையராஜா இசைப் படம் பார்த்து அதில் வந்த SPB பாடல்களை அப்படியே டீவியிலிருந்து கேசட்டில் ரெகார்ட் செய்தேன்.  அதுமாதிரி வெவ்வேறு மொழிப்பாடல்கள் நிறைய செய்திருக்கிறேன்.  ஞாயிறு மாநிலமொழி திரைப்பட வரிசையிலேயே தியாகையா பார்க்கத் தொடங்கி பாதியிலேயே தெறித்து ஓடிவிட்டேன்!  தற்சமயம் OTTயில்...  மேலே சொல்லி இருக்கிறேன்.

ஒரு கன்னடப்படம் கூட தியேட்டரில் பார்த்ததில்லை.  இல்லை, இருங்கள்..  ஒரே ஒரு படம்.  கமல், பாலுமகேந்திராவுக்காக...  கோகிலா என்றொரு படம் பார்த்திருக்கிறேன்.  முதலும் கடைசியாய்.  OTTயில் கூட கன்னடப் படங்கள் பார்ப்பதில்லை.  அங்கு பார்த்த ஒரே கன்னடப்படம் KGF.

நான் பார்த்த முதல் ஹிந்தித் திரைப்படம் பாபி.மிகவும் ஆச்சரியகரமாக அப்பா, தாய்மாமா கம் அக்கா கணவருடன் பார்த்தேன்.  அதுவும் இரவு இரண்டாம் காட்சி!  தஞ்சாவூர் கிருஷ்ணா திரையரங்கில் என்று நினைவு.  இல்லை அருள்?  அப்பாவும் மாமாவும் கிளம்பும்போது என்னையும் அழைத்துச் சென்றது வியப்பு.  மறுநாளுக்கு மறுநாள்  எனக்கு ஆங்கிலம் இரண்டாம் தாள் முழுப்பபரீட்சை!  அப்புறம் நானே பார்த்தது ஷோலே, அடுத்து தீவார்.  அமிதாப்பின் ரசிகனானேன்.  ஹிந்தி மோகத்தில் அப்புறம் அஜ்நபி (ராஜேஷ் கன்னா), ஸமாதி(தர்மேந்திரா), ஆப் பேட்டி(சஷி கபூர்), ஹரே ராமா ஹரே கிருஷ்ணா(தேவ் ஆனந்), தோஸ்தானா(அமிதாப், சத்ருகன் சின்ஹா) என்று படங்கள் பார்த்து தள்ளினேன்.  அமிதாப் படம் வந்தால் விடுவதில்லை!   ஏற்கெனவே  விவித் பாரதியில் காலை மதியம் இரவு என ஹிந்திப் பாடல்கள் கேட்கும் வழக்கமும் இருந்து வந்தது.  அதெல்லாம் என் மாமா ஜவர்லால் உபயம்!  ஜவர்லால் எதை ரசிக்கிறாரோ, எப்படி பேசுகிறாரோ, என்ன செய்கிறாரோ  அதை நாங்கள் - நாங்கள் என்றால் நானும் என் அண்ணனும் -  எங்கள் நண்பர்களிடத்தில் காப்பியடிப்போம்!

ஆங்கிலப் படம் முதலில் பார்த்தது (சிறுவயதில் பார்த்தது தவிர) 007 ஸ்பை ஹூ லவ்ட் மீ.  அப்புறம் சிலபல ஜாக்கிசான், 007 படங்கள், என்டர் தி டிராகன்  பார்த்திருக்கிறேன்.  History of the world பார்த்திருக்கிறேன்.

இவ்வளவும் சொல்லி விட்டு தமிழ்ப்படம் பற்றி சொல்லாவிட்டால் எப்படி?  முதலில் பார்த்த தமிழ் திரைப்படம் மூன்று தெய்வங்கள்.  அப்புறம் மாட்டுக்கார வேலன். அப்புறம் சபதம், அன்பு சகோதரர்கள்  அப்படி இப்படி என்று படங்கள் பார்ப்பது வழக்கமானது.

ஒரு பழைய புதன் கேள்வியை வைத்து இந்த வியாழன் இப்படியாக போனது!

நான் முதன்முதலாக கேட்டு ரசித்த தமிழ்ப்பாடல் 'முத்துக்கு முத்தாக' பாடலா, 'கங்கைக் கரை தோட்டம்.. கன்னிப்பெண்கள் கூட்டம்' பாடலா..  எதுவென்று சரியாய் நினைவில்லை.  முதல் கர்னாடக சங்கீத பாடல் 'ராதா சமேதா கிருஷ்ணா..'  பாடல்..  ஜி என் பி பாடியது.   ஹிந்தி பாடல் ஆராதனா பாடல் 'மேரே சப்புனோங் கி '

=========================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

                                                                   

=======================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

சோகக் கவிஞன்

ஏகாந்தன் 

புதிதாக வந்திருந்த பேட்ச்சைச் சார்ந்த எங்களில் சிலர், வெளிநாட்டு போஸ்ட்டிங்கிலிருந்து சமீபத்தில் திரும்பியிருந்த சில பெரிசுகள் உணவு/டீ இடைவேளைகளின்போது அவிழ்த்துவிடும் திகில் கதைகளை, வாய்ச்சவடால்களை ஆர்வமாகக் கவனிப்போம். அதுக்கு நேர்மாறாக, அங்கே பணிபுரிய வாய்ப்புப் பெற்ற வேறுசில சீனியர்கள், வெளி அனுபவங்கள்பற்றி வாயே திறக்காதுகள்! கேட்டாலும் ஏதாவது வழிந்து, மழுப்பிவிட்டுச் செல்லும் ப்ரகிருதிகள்..

ஒரு மாலைப் பொழுதின் லேட்-சிட்டிங்கின்போது மோஹனன், பட்டாச்சார்ஜி (எங்களுக்கு ஒரு வருடம் ஜூனியர்), நான் ஆகியோர் சும்மா இருக்க நேர்கையில் க்ரியேட்டிவ்வாக ஏதாவது செய்யலாமா என யோசித்தோம். சின்னதாக, ஒரு இன் –ஹவுஸ் மெகசின் ஆரம்பிக்கலாம் என்கிற ஐடியா வந்து விழுந்தது. ஒவ்வொருவரும் அந்தப் பத்திரிக்கையில் வெளியிட வேண்டிய விஷயங்களைத் தனித்தனியாக முதலில் எழுதுவோம். சரிபார்த்து, டைப் செய்து, காப்பி எடுத்து, கோர்த்து, என்கிற அடுத்தடுத்த நிலைகளைப் பின்னர் யோசிப்போம் என்பது முடிவாயிற்று.

”நான் நம் பத்திரிக்கையில் கவிதை எழுதப்போகிறேன்” என்றான் பட்டாச்சார்ஜி.  தன்னுடைய பங்களிப்பு சின்னக் கட்டுரைகளாக

இருக்கலாம் என்று மோஹனன் சொல்ல, நானும் எழுதுவேன் என்று நான்

ஆரம்பிப்பதற்குள், ”ஹேய்! நீ மெகஸின் அட்டையை டிஸைன் செய்..  உள்ளே படம் வரை..” என்று இருவரும் குறுக்கிட்டுச் சொன்னார்கள். நான் ஏனோ ஒரு ஓவியனாக அங்கே அறியப்பட்டிருந்தேன்போலும். ஏதாவது ஃபைல் கவரில், தனிக் காகிதத்தில் அழகாக எழுதியிருக்கலாம் அல்லது ஓரத்தில் கொஞ்சம் பார்டர்-டிஸைன் போட்டிருப்பதை இவர்கள்

பார்த்திருக்கக்கூடும்.. அதனால் முளைத்தது அந்த யோசனை.

எனக்குள்ளும் ஒரு கவிஞன் இருப்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை.

எனக்கேதான் தெரியாதே…

The Muse என்று வரப்போகிற சிறுபத்திரிக்கைக்குப் பேர் வேறு வைத்தாயிற்று.  அட்டைப்பட சிந்தனைகள், உள்ளே ஏதாவது படம் என நான் அவ்வப்போது மனதிலும், காகிதத்திலுமாகக் கிறுக்கிக் கிறுக்கிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். பட்டாச்சார்ஜி தினமெல்லாம் அலுவலக வேலையினூடே, சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தான். இடைவேளைகளில் அவ்வப்போது கிறுக்குவதும் கிழிப்பதுமாய்க் காணப்பட்டான். கவிதை அவனுள்ளே முளைவிட்டு உயர்கிறதோ. அந்த மாலையில், தான் ஆங்கிலத்தில் கிறுக்கிய ஒன்றை என்னிடம் காண்பித்தான். முழுக் கவிதை நினைவிலில்லை. ‘இன்னும் கொஞ்சகாலம் நான் வாழக்கூடும்..’ என சோகமாக, தீர்க்கமாக ஆரம்பித்தது அந்தக் கவிதை! படித்துவிட்டு ஆச்சர்யத்துடன் அவனைப் பார்த்தேன். 

”கைஸா ஹை யார் (yaar)?” என்றான் லேசான சிரிப்புடன் பெங்காலி-ஆக்ஸெண்ட் ஹிந்தியில். 

”லுக்ஸ் குட்..” (நன்றாக வந்திருப்பதாகத் தெரிகிறது) என்றேன். அவன் முகத்தில் ஒரு திருப்தி.

அவன் அப்பேர்ப்பட்ட ஆள்தான்.  Low profile, unassuming..  வேற்றுலகவாசிபோல் சில சமயங்களில் பார்ப்பான். ஏதோ சொல்ல விரும்புபவன்போல் தயங்குவான். பிறகு ஏதோ பேசுவான்.  அமைதியாகிவிடுவான். வார்த்தைகளுக்குப் பதிலாக, மெல்லிய புன்னகையினால் முகமொழியே தந்துகொண்டிருப்பான். ஒல்லியான தேகம். மீடியம் உயரம். கொஞ்சம் மஞ்சளான நிறம்.  சாம்பல் பழுப்புக் கண்கள். சோம்பலான உடல்மொழி. திக்குவாயும் கூடவே என்பதால், அதுதொடர்பான சுயநம்பிக்கைக்குறைவும் அவ்வப்போது தென்பட்டவாறு இருந்தது. சோகபிம்பத்தை அது அழுத்தமாகக் காண்பித்தது. மொத்தத்தில் ஒரு சுவாரஸ்யக் கலவை அவன். சத்யஜித் ரே கவனித்திருந்தால் ஒருவேளை, தன் படமொன்றில் சில நிமிஷங்களுக்காவது அவனை நுழைத்துவிட்டிருக்கக்கூடும்..

எங்களது பத்திரிக்கை முயற்சி ஆரம்பத்தில் வேகம் காட்டி, போகப்போக

பேட்டரி டௌன் ஆகி, கனவாகவே நின்றுவிட்டது. என்னதான் பத்து- இருபது பக்கம் எழுதி, படமெல்லாம் போட்டுவைத்தாலும் (ஃபோட்டோ காப்பியரெல்லாம் தலைகாட்டாத காலம்வேறு), யார் விரும்பி வாங்குவார்?  நம்மைப்போன்ற சீரியஸ்களின் படைப்புகளைப் புரிந்துகொள்வோர், ரசிப்போர் யார் உலகர் இந்த உலகில்! – என எங்களிடையே ஒரு மாலையில் பேச்சு செல்ல, அயற்சி உண்டாகி, கைவிடப்பட்டது இதழ் முயற்சி. சிலதுகள் கனவாகவே இருப்பதுதான் நல்லதுபோலும்..

பட்டாச்சார்ஜியிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கையில் ஒரு நாள் ”உன்னுடைய

முதல் ஃபாரின் அஸைன்மெண்ட் – வெளிநாட்டுப் பயணம் - எந்த நாடாக

அமைந்தால் நன்றாக இருக்கும்?” என்று கேட்டேன். படாரென்று சத்தமாக

சிரித்தான் (அவனது குணத்தில் இல்லாதது). “Bijoy (பிஜோய்) !” என்று

என்னை விளித்து - (விஜய் என்பதை பெங்காலியில் உச்சரிக்கும் லட்சணம்

– Bijoy! ) ”நான் இப்போது இருப்பதே ஃபாரின் அஸைன்மெண்ட்டில்தான்!”

என்றான்.

” என்ன உளறுகிறாய்” என்றேன்.

”நான் பெங்காலி. வசிப்பதோ அஸ்ஸாமின் ’ஸில்ச்சர்’ எனும் ஊரில்.  உங்கள் சௌத் (தென்னிந்தியா) எல்லாம் டெவலப் ஆன பிரதேசம்.

நீயெல்லாம் வடகிழக்குப்பக்கம் வந்திருக்கமாட்டாய். அங்கே நிலவரம்

என்ன என்பது உனக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஸில்ச்சர்போன்ற

ஒரு சிக்கலான இடத்தில் ஒருவன் வளர்ந்து, படித்து, சர்க்கார் பரீட்சை

எழுதி, பாசாகி.. டெல்லிவரை வந்துவிட்டான் - அதுவும் செண்ட்ரல்

கவர்ன்மெண்ட்டில் சேர்ந்தும்விட்டான் என்றால், அதுவே ஃபாரின்

போஸ்ட்டிங்தான், அச்சீவ்மெண்ட்தான் அவனுக்கு! Try to understand..”

”ஓஹோ..” என்றுவிட்டு சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். ‘வடகிழக்கு மாநிலங்கள்’ முன்னேற்றப்பாதைக்குள் கொண்டுவரப்படாததோடு, அவையும் இந்திய நிலந்தான், அங்கே வாழ்பவர்களும் நம் ஜனங்கள்தான் என்பதை மத்திய அரசே உணராதிருந்த சோகமான காலகட்டமது…

சில மாதங்களில், ப்ரொமோஷன் காரணமாக நான் அமைச்சகத்தின்

பிறிதொரு பிரிவுக்கு மாற்றப்பட்டுவிட்டிருந்தேன். ஷிஃப்ட் ட்யூட்டி நேர

அவஸ்தைகளினால், பழைய நண்பர்களுடனான தொடர்பு குறைந்தது.

அறுபட்டது. அந்தக்காலத்தில் இப்போதுபோல மொபைலா, வாட்ஸப்பா..

ஒரு மண்ணும் இருந்ததில்லையே.. நேரே பார்த்தால் பேசலாம் ..

இல்லையென்றால், நினைத்துப் பொழுதுபோக்கலாம். தெரிந்தவர் மூலம்

விஜாரிக்கலாம்..  ஓரிரு வருடங்களுக்குப் பின் ஒரு நாள் ஒரு இன்லேண்ட் லெட்டர் என் பெயருக்கு ஆஃபீஸ் முகவரியில் வந்திருந்ததைப் பார்த்தேன். அனுப்புனர் நம்ப பட்டாச்சார்ஜி! தன் சொந்த ஊரிலிருந்து எழுதியிருந்தான். நீண்ட லீவில்-ஏதோ பிரச்னைபோலும்-இருந்தான். தூரத்திலிருந்து, தன் பிரச்னைகளுக்கிடையே பழைய நட்பு மிளிர அழகாக எழுதியிருந்தான்.

கடிதத்தைப் படித்து சந்தோஷப்பட்டேன். நிதானமாக இவனுக்கு பதிலெழுதவேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டேன். அது சில வாரங்களாகி ஒரு நாள் தேடுகையில், அந்த லெட்டரைக் காணவில்லை.

எங்கே போச்சு?

அதில்தானே அவனது முகவரியை முதலாகப் பார்த்தேன்.  குறித்துவைத்துக்கொள்ளாமல் போனேனே.  இப்போது எப்படி பதில் போடுவது என அயர்ந்துபோனேன். (ஆஃபீஸில் அடுத்தவரின்

முகவரியெல்லாம் வாங்கமுடியாது)

மூன்றுவருட இடைவெளி. வெளிநாட்டுப் பணியொன்றை முடித்துவிட்டு

தலைநகர் திரும்பிய ஒரு நாளில் நினைவு வைத்துக்கொண்டு ஆஃபீஸ்

நிர்வாகப் பிரிவில் பட்டாச்சார்ஜிபற்றி விஜாரித்தேன். ” ஓ.. அவரா.. லாங்க்

லீவில் இருந்தார்.. பின் தொடர்பில் வரவில்லை என்று தெரிகிறது.

டூட்டிக்குத் திரும்பியதாக ரெகார்ட் இல்லையே..” என்று

சொல்லப்பட்டவுடன் அதிர்ச்சியும், சோர்வும் என்னைத் தாக்கியது. என்ன

ஆச்சு பட்டாச்சார்ஜிக்கு?  நல்ல மனிதன், நல்ல நண்பன்

ஆர்.எஸ்.பட்டாச்சார்ஜி. ரஜத் சுப்ர பட்டாச்சார்ஜி. நான் தொடர்பில் இருக்க

விரும்பிய வெகுசில அமைச்சக அறிமுகங்களில் ஒருவன். இப்போ எங்கே,

எப்படியிருக்கிறானோ?

- வளரும் -

=======================================================================================

என் கதை - பாரதிராஜா படம்  - கடுகு 

சில வருஷங்களுக்கு முன்பு நடந்ததை இப்போது சொல்கிறேன்.  டில்லியிலிருந்து சென்னை வந்திருந்த சமயம் பாரதிராஜாவின் ‘புதுமைப் பெண்’ படத்தைப் பார்க்கப் போனேன்.

படத்தைப் பார்க்கப் பார்க்க எனக்கு லேசான வியப்பு ஏற்பட்டது. (படம் எல்லா விதத்திலும் பிரமாதமாக இருந்தது என்பதை முதலிலேயே சொல்லி விடுகிறேன்.) வியப்பிற்குக் காரணம், நான் எழுதிய ‘அலை பாயுதே கண்ணா” என்ற நாவலில் வரும் பல அம்சங்கள் அதில் இருந்தன. நிறைய ஒற்றுமைகள் இருந்தன. நம்முடைய நாவலைப் படித்து, அதன் பாதிப்பால் உருவான கதையாக இருக்குமோ என்று நான் எண்ணும் அளவுக்கு பல ஒற்றுமைகள் இருந்தன.

டில்லிக்குத் திரும்பியதும் பாரதிராஜாவிற்குக் கடிதம் எழுதினேன், ஒற்றுமைகள் எல்லாவற்றையும் பட்டியலிட்டு எழுதினேன்,. முடிவுரையாக ”என்னுடைய நாவலைப் பார்த்துக் காபி அடித்து இருக்கிறீர்கள் என்று நான் கூறவில்லை., வழக்குத் தொடரப் போகிறேன் என்றும் நினைத்துவிடாதீர்கள் .... சிற்சில சமயம் இரண்டு பேருடைய கற்பனையில் சில அம்சங்களில் ஒற்றுமைகள் ஏற்படக்கூடும். ஒருக்கால் உங்கள் உதவியாளர்கள் யாராவது என் நாவலைப் படித்து அதிலிருந்து சில சம்பவங்களை சொல்லியிருக்கலாம்” என்று எழுதினேன். இரண்டு மூன்று தினங்களுக்குப் பிறகு பாரதிராஜாவிடமிருந்து கடிதம் வந்தது. ”உங்கள் நாவலை நான் படிக்கவில்லை. அதை வாங்கிப் படித்துவிட்டு எழுதுகிறேன். ”சில சமயம் இரண்டு பேருடைய கற்பனையில் ஒரே மாதிரியான அம்சங்கள் வரக்கூடும் என்று தாங்கள் பெருந்தன்மையுடன் எழுதி இருந்தீர்கள். அதைப் பாராட்டுகிறேன்” என்கிற ரீதியில் சற்று நீளமான கடிதம் எழுதி இருந்தார்,

அதன் பிறகு அவருக்கு நானும் கடிதம் எழுதவில்லை. அவரும் எனக்கு எழுதவில்லை. . இதனால் எனக்கு எந்த வித வருத்தமும் இல்லை.

- கடுகு - 

இணையத்தில் இருந்து எடுத்தது

===================================================================================

======================================================================================

ரசித்த, துல்லிய கண புகைப்படங்கள்.

நமக்கு வலிக்கிறது இல்லை?

================================================================================================

பொக்கிஷம்  : -

சஹாய ராஜ்!

கிருத்திருமம்!

உன்பாட்டு என்பாட்டு பின்பாட்டு நிப்பாட்டு!

இந்தப் படத்தின் 'யே ஜீவன் ஹை' பாடல் பற்றி ஒன்றும் சொல்லாததை வன்மையாக கண்டிக்கிறேன்.

தாத்தா காக்கா பேர காக்காவுக்கு செய்த உபதேசம்!

"அடுப்புல பாயசத்தை வச்சுட்டு மாமியாரை ஏலக்காய், பச்சை கற்பூரம் வாங்க கடைக்கு அனுப்பினேன்.."

"சரி.."

"கடைத்தெருவுல மாமியாருக்கு ஆக்சிடன்ட் ஆயிடுச்சு.."

"அய்யய்யோ..  அப்புறம்.."

"அப்புறம் என்ன பண்றது?  ஏலக்காய் பச்சை கற்பூரம் இல்லாமலேயே பாயசத்தை பண்ணி இறக்கிட்டேன்..."

மீடியமா ஒரு ஜோக்!

பாலச்சந்தர் கல்கியில் கதையெல்லாம் எழுதி இருக்கார்ப்பா...