நான் படித்த பள்ளியின் நினைவுகள் – தாளவாடி (Talavadi) இறுதிப் பகுதி : நெல்லைத்தமிழன்

 

நான் படித்த பள்ளியின் நினைவுகள் – தாளவாடி (Talavadi) இறுதிப் பகுதி

நான் 7 மற்றும் 8ம் வகுப்பு படித்த, மலை கிராமமான தாளவாடி பற்றிய நினைவலைகள் இந்த வாரமும் தொடர்கிறது.

தாளவாடியின் குளிர், குளிப்பதற்கான வெந்நீரில் யூகலிப்டஸ் இலைகளையும் போட்டுக் கொதிக்கவைத்துக் குளிப்பது, மண்டை வெல்லம் இல்லாமல், 2 இஞ்ச் X 2 இஞ்ச் அளவில் அச்சுவெல்லம் (அப்போது 25 பைசாக்கள்) என்பதெல்லாம் எனக்குப் புதிதாக இருந்தது. அந்த ஊர் குளிருக்கு நல்லது என்று நல்லெண்ணெய்க்குப் பதிலாக விளக்கெண்ணெய் தேய்த்து வாரம் ஒருமுறை எண்ணெய் தேய்த்துக் குளிக்கும் வழக்கம் வந்தது. அந்த ஊரில் பட்டுப்பூச்சி வளர்ப்பு என்பது குடிசைத் தொழிலாக இருந்தது. பட்டுக்கூடு தயாரானதும் அவற்றை, பேருந்து நிலையத்தின் அருகிலேயே இருந்த பட்டுநூல் எடுக்கும் தொழிற்சாலையில் கொடுத்துவிடுவார்கள். அதிலிருந்து பட்டுநூல் எடுத்து அவற்றை கர்நாடகப் பகுதிக்கு விற்பனைக்கு அனுப்புவார்கள். பட்டு நூல் எடுத்த பிறகு வெறும் கூடும் வெந்த பட்டுப்பூச்சியும் தொழிற்சாலைப் பகுதிகளில் குப்பையாக் கிடக்கும் என்பதால் கழுகுகளும் அந்தப் பகுதியில் உண்டு. பாம்புகள் நடமாட்டம் சர்வ சாதாரணம். எங்கள் பள்ளி வளாகத்திலிருந்து அரை கிமீ தூரத்தில் அரசின் பட்டுப்பூச்சி வளர்ப்பு மற்றும் சோதனை மையம் இருந்தது.  என் அப்பா அந்த இடத்திற்கும் பட்டுநூல் எடுக்கும் இடத்துக்கும் எங்களைக் கூட்டிச் சென்றிருக்கிறார். பட்டுப் புழுக்களின் தரத்தை எப்படிப் பார்க்கிறார்கள் என்றெல்லாம் நுண்ணோக்கியைவைத்து எங்களுக்கு அங்கிருந்தவர் காண்பித்தார். எங்கள் பள்ளியிலேயே பட்டுப்புழுக்களுக்கான முசுக்கொட்டை செடிகளை வளர்ப்போம்.  பேருந்து நிலையத்துக்கு அருகிலேயே ஒரு லைப்ரரி உண்டு. நான் கதைப்புத்தகம், நாவல்கள் போன்றவற்றைச் சிறு வயதிலிருந்தே படிப்பேன். படிப்பேன் என்றால் ஒரு நாவலை எடுத்துக்கொண்டால் முடிக்காமல் விடமாட்டேன். அந்த லைப்ரரியில்தான், துப்பறியும் சாம்பு போன்ற பல நாவல்களைப் படித்தேன்.

இப்படித்தான் ஓலைத் தட்டிகளில் கூடுகளை வளர்ப்பார்கள்.

பட்டுநூல் எடுத்த பிறகு வெறும் கூடும் வெந்த புழுவும்

தாளவாடியில் ஒரு மாரியம்மன் கோவிலும் அதற்கு அருகிலேயே பள்ளிவாசலும் இருக்கும். நீங்கள் கூகுள் செய்து பார்த்தால் தெரியும், வருடா வருடம் மாரியம்மன் கோவிலில் பூக்குழி விழா நடக்கும். அதற்கான பூக்குழி கோவில் வாசலிலிருந்து பள்ளிவாசலின் முன்பு வரை பெரிதாக இருக்கும். (பூக்குழி என்றால் தீக்குழி என்பது தெரியும் என நினைக்கிறேன்). அதற்காக காட்டிலிருந்து லாரியில் விறகுகள் வரும். இரவு பத்துமணிக்கு ஏராளமானவர்கள் தீ மிதிப்பார்கள். தாளவாடியில், நாங்கள் ஸ்கூலுக்குச் செல்லும் வழியில் மிகப் பெரிய மிஷனரி ஹாஸ்பிடல் உண்டு. அப்போதெல்லாம் மதச் சிந்தனை பெரிதாக யாரிடமும் இருந்ததில்லை. பிறகு மதமாற்றம், வெளிநாட்டு நிதியால் பெரிய பள்ளிகளை உருவாக்கி அதன் மூலமாக மதத்தை வளர்ப்பது,  தங்கள் மதக்கார்களாகச் சேர்ந்து வாழ்வது, குடியிருப்புகளை ஏற்படுத்துவது, ஆக்கிரமிப்பது என்று காலம் ரொம்பவே மாற்றிவிட்டது..

பூக்குழி  மாரியம்மன் கோவில் வாசலில் இருந்து, இந்தக் கல் பகுதி வரை போடுவார்கள் என்று நினைக்கிறேன். 

77ல் நான் வேணுகோபால ஸ்வாமி கோவிலைப் பார்த்த நினைவு இல்லை. மாரியம்மன் கோவில், நடுவில் பள்ளிவாசல், பிறகு வேணுகோபாலஸ்வாமி கோவில் என்று அமைந்துள்ளது. 

தீமிதி நடக்கும் போது கூட்டம் மிகவும் அதிகமாக இருக்கும்.

அது பெரும்பாலும் கன்னடர்களைக் கொண்ட பகுதி. பள்ளி ஆண்டுவிழாவில், தமிழ் நாடகமும் கன்னட த்தில், இராமாயணத்தின் ஒரு பகுதியையும் (அது நெடிய நாடகமாக இருந்திருக்கவேண்டும், ஹனுமான் வேஷதாரியை நினைவிருக்கிறது) நாடகமாக நடத்தினார்கள். தமிழ் நாடகத்தில் நானும் நடித்திருந்தேன். கன்னட நாடகத்தைப் பார்க்கத்தான் நிறையபேர்கள் வந்திருந்தார்கள். (ஊர் மக்கள்)

8ம் வகுப்புக்கு அப்போதெல்லாம் பொதுத்தேர்வு உண்டு. அதில் ஒவ்வொரு பள்ளிக்கூடத்திலும் முதல் இரண்டு மதிப்பெண் வாங்குபவர்களுக்கு, சத்தியமங்கலத்தில் பொதுத்தேர்வு முடிந்ததும் ஒரு போட்டித் தேர்வு வைப்பார்கள். அதில் முதலிரண்டு இடத்தைப் பிடிக்கும் மாணவர்களுக்கு ஆண்டுக்கு ஆயிரம் ரூபாய் என்று 4 ஆண்டுகளுக்கு உதவித் தொகை வழங்குவார்கள். என் அண்ணன் அதில் முதல் ரேங்க் எடுத்தான். நானோ பள்ளியிலேயே இரண்டாவது ரேங்க்தான். அதனால் என் அப்பா என்னிடம் கூடுதல் கவனம் செலுத்தி கணக்கு போன்றவற்றைச் சொல்லித்தருவார். கூடுதல் கவனம் என்றால், சரியாக விடை எழுதாவிட்டால் தொடையில் கிள்ளு, ஸ்கேலால் அடி. நான் ஓவியம் வரைந்தாலும், என் அப்பா, படிப்புக்குத்தான் முன்னுரிமை என்று சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார். என்னையும் போட்டித் தேர்வுக்கு அனுப்பினார்கள் (பள்ளியில் இரண்டாவது ரேங்க்). 9ம்  வகுப்பு ஆரம்பித்துச் சில நாட்களில் ரிசல்ட் வந்தது. நானும் போட்டித் தேர்வில் வென்றிருந்தேன். பிறகு அந்த ஊரிலிருந்து என்னை, அப்பா திருநெல்வேலி தூய சவேரியார் மேல்நிலைப் பள்ளியில் 9ம் வகுப்புக்கு அனுப்பிவிட்டார். அது வேறு கதை.

பள்ளியின் பெரிய விளையாட்டு மைதானத்தின் ஒரு பகுதி. 

7ம் வகுப்பிலேயே எனக்கும் ஹெட்மாஸ்டர் பையனுக்கும் அப்போ அப்போ சண்டை வந்துகொண்டே இருந்தது.  இதனால் ஹெட்மாஸ்டர், 8ம் வகுப்புக்கு தன் பையனை, கோபிச்செட்டிபாளையத்தில்  (? இப்போது நினைவில்லை) ஒரு பள்ளியில் ஹாஸ்டலில் சேர்த்துவிட்டார். அதனால் நான் போட்டித் தேர்வில் வென்றது அவர்களுக்கு நிம்மதியைத் (பையன் இனி தன்னுடன் வைத்துக்கொள்ளலாம் என்பதால்) தந்தது. ஹெட்மாஸ்டரும் தன்னுடைய கோபத்தைக் காண்பிக்கும் விதமாக அசெம்பிளியில் நான் போட்டித் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றதை அறிவித்து கௌரவப்படுத்தவில்லை.  ஹெட்மாஸ்டர் குடும்பமும் பெங்களூரில்தான் இருந்தது.  வெளிநாட்டிலிருந்து வெகேஷனுக்கு பெங்களூருக்கு வருவேன். என் அப்பா என்னவோ, நான் போய் அவர்களைப் பார்ப்பதை விரும்பவில்லை. என் பெங்களூர் வீட்டு கிரஹப்ப்ரவேசத்துக்கு (2004ல்) ஹெட்மாஸ்டர் பெண்ணும், அவள் தம்பியின் மனைவியும் வந்திருந்தனர். எப்போதோ ஒரு முறை போன் செய்தபோது, ‘நான் என்னப்பா…சாதாரண கிளார்க் உத்தியோகம்தான் பார்க்கிறேன்’ என்று அவன் சொன்னான். மனதில் அவனுக்கு இன்னும் என்னுடன் ஒப்பீடு செய்யும் குணம் மாறவில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

சரி…தற்போதைய காலத்துக்கு வருவோம்……

பாலத்தைத் தாண்டியதும் நான், காரை ஊரை நோக்கித் திருப்பு, நாம் முதலில் நாங்கள் இருந்த வீடு, பிறகு பள்ளியைப் பார்த்துவிடுவோம். பிறகு ஊர் திரும்ப நேரமாகிவிடும் என்பதால், வேறு எங்கும் போகவேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டேன்.

காரை பேருந்து நிலையத்துக்கு அருகில் நிறுத்திவிட்டு, நான் எங்கள் வீடு இருந்த இடம் நோக்கி நடந்தேன். நினைவுக்கும் தற்போதைய நிலைக்கும் உள்ள பெரிய வித்தியாசம், அப்போது தூரமாக நினைவில் இருந்தவை இப்போது அருகில் இருக்கின்றன. அதாவது மனதில் பேருந்து நிலையத்துக்கும் வீட்டிற்கும் 400 மீட்டர் தூரம் இருக்கும் என்று நினைத்திருந்தேன், ஆனால் பாதி தூரம்கூட இல்லை.  இப்போது காவலர் குடியிருப்பு, அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பாக மாறி இருக்கிறது. எங்கள் வீடு இருந்த இடம் (அங்கெல்லாம் தெரு என்று சொல்லக்கூடாது. வீடு இருந்த பகுதி என்றுதான் சொல்லமுடியும். மலைப்பகுதி என்பதால்) தெரிந்தது. ஆனால் வீடுதான் மிகவும் மாறி, முன்பிருந்த அழகிய வீடு+தோட்டம் இல்லாமல், சாதாரண கொஞ்சம் பாழடைந்த வீடாக இருந்தது. அதன் அருகில் நல்ல கட்டிடங்களும் இருந்தன. நான் இருந்தபோது, வீட்டின் எதிரே வெறும் புல்வெளிகளுடன் கூடிய காட்டு மைதானமாக இருந்த இடத்தில் தற்போது காய்/கனி மண்டியும், அதற்குப் பின்புறத்தில், உண்டு உறைவிடம் என்ற பெயரில் மிகப் பெரிய கிறித்துவப் பள்ளியும், இருந்தன. நான் என் வீடு இருந்த பகுதியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, அங்கிருந்த ஒருவர் உதவ வந்தார். என்ன வேண்டும் என்று கேட்டார், நான் வாழ்ந்த வீடு எது என்று பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன் என்றேன். எத்தனை வருடங்கள் முன்பாக என்று கேட்டவரிடம் 42 வருடங்கள் என்று சொன்னதும், நாங்களே 10-20 வருடங்களாகத்தான் இங்கு இருக்கிறோம் என்றார்.

வீட்டின் எதிரே வெறும் புற்களாக இருந்த மைதானத்தில் தற்போது இருக்கும் காய்கனி மண்டி. அங்கிருந்து நாங்கள் இருந்த வீட்டின் தோற்றம். 

மாறி இருந்த வீட்டைப் பார்த்த பிறகு (வெளிப்புறத்திலிருந்துதான்), நேரே எங்கள் மேல்நிலைப் பள்ளிக்குச் சென்றோம். முன்பு இருந்த வாசல் பகுதியை அடைத்துவிட்டு (அதாவது பள்ளிக்கு எதிரே காட்டாறு ஓடிக்கொண்டிருந்தது), வளாகத்தின் பின்புறம் பள்ளியின் வாசலைக் கட்டியிருந்தார்கள். உள்ளே ஒரு ஈ காக்காய் இல்லை. கோவிட் நேரம் என்பதால் பள்ளிக்கு விடுமுறை. யாருமே இல்லை.  நாங்கள் உள்ளே சென்றோம். நான் ஒவ்வொரு இடமாகப் பார்த்து நினைவலைகளில் மூழ்கினேன். என் மனைவியிடமும் பள்ளி நினைவலைகளைப் பகிர்ந்துகொண்டேன். 7ம் வகுப்பு அறை, 8ம் வகுப்பு அறைகளில் படங்கள் எடுத்துக்கொண்டேன். தலைமை ஆசிரியர் அறையை வேறு கட்டிடத்திற்கு மாற்றியிருந்தனர்.

இந்தியா சுதந்திரம் பெற்று 25 வருடங்கள் ஆனதன் நினைவாக வைக்கப்பட்டிருந்த நினைவுத்தூண்.

அறிவியல் ஆய்வுக்கூடம் மற்றும் வகுப்புகள் இருந்த பகுதி.

மரங்களும் புல்வெளிகளுமாக பள்ளி அழகாக இருக்கிறது இல்லையா?

நான் 7வது படித்த வகுப்பறை. அடுத்தது 8வது படித்த வகுப்பறை. கோவிட் என்பதால் பெஞ்சுகளை ஒரு ஓரமாகப் போட்டிருந்தார்கள். 7வது படிக்கும்போதுதான் வகுப்பில் பெரிஸ்கோப் தயாரித்த தும், உட்கார்ந்த பெஞ்சிலிருந்து அதை சன்னல் வழியாக உபயோகித்து யார் யார் விளையாட்டு மைதானத்துக்குப் போகிறார்கள் என்றெல்லாம் வேவு பார்த்ததும் நினைவுக்கு வருகிறது.

ஒவ்வொரு வகுப்பறையிலும் பெரிய அளவில் திருவள்ளுவர், பாரதியார் என்று பல தலைவர்களின் படங்களை சுவற்றில் வரைந்திருப்பார்கள். 8ம் வகுப்பு தமிழ் செக்‌ஷன் பாரதியார் அறை என்றெல்லாம் சொல்வார்கள். அந்தத் தலைவர்கள் ஓவியங்களைக் காணோம்.

என் வலதுபுறத்தில்தான் ஹெட்மாஸ்டர் அறை நான் படித்த காலத்தில் இருந்தது.

பள்ளி மைதானம். அப்போல்லாம் சில வகுப்புகள் இந்த மைதானத்தில் நடக்கும் (வரலாறு புவியியல்). காரணம் அந்த வகுப்பை எடுத்தவர் உடற்பயிற்சிக்கான ஆசிரியர் பசுபதி அவர்கள்.  மற்றவர்கள் விளையாடுவதையும் கவனித்துக்கொண்டு, எங்களை ஒவ்வொருவராக பாடத்தை எழுந்து வாசிக்கவும் சொல்வார்.

நாற்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு, ஏகப்பட்ட அனுபவங்களுடன், இந்தப் பள்ளியை மீண்டும் காண வருவேன் என்று நினைத்துப் பார்த்திருப்பேனா?

அறிவியல் கலைக்கூடம் மற்றும் பள்ளியின் காரிடார். 

பள்ளியில் உள்ள கூடைப்பந்து மற்றும் கைப்பந்து விளையாட்டு மைதானம். 

நான் படித்த பள்ளிக்கூடத்தை 42 வருடங்களுக்குப் பிறகு பார்த்தபோது என் சந்தோஷம் சொல்லமுடியாது. எத்தனை எத்தனை நினைவுகளை என்னுள் எழுப்பியது அது.

இருந்தாலும், வாழ்ந்த பழைய இடங்களை நாம் இப்போது பார்த்தால், அந்த இடங்களின் வளர்ச்சி சந்தோஷத்தைத் தருவதாக இல்லை. எதையோ பெரிதாக இழந்துவிட்டோம் என்ற உணர்வைத்தான் தருகிறது. கிராமங்களெல்லாம் நகரங்களானால் அல்லது நகர்ப்புற வளர்ச்சியைப் பெற்றால் அது முற்றிலும் செயற்கையாக இருக்கிறது. தாளவாடியிலிருந்து Dதொட்டகாஜனூர் சுமார் 2 கிமீ தூரத்தில் இருக்கும். அங்குதான் கன்னட சூப்பர் ஸ்டார் ராஜ்குமார் பிறந்தார். நான் 7வது படித்தபோது அவருடைய தோட்ட வீட்டிற்குச் சென்று அவரையும் அவர் மனைவியையும் பார்த்திருக்கிறேன். ஆற்றுப் பாலத்தைத் தாண்டியதும், அவருடைய விளை நிலங்கள்தாம் அங்கு. டிராக்டர்களை ஓட்டி மக்காச்சோளமோ இல்லை ஒருவகை எள்ளோ விளைவிப்பார்கள், செம்மண் பூமி. ஆனால் அந்த இடம் விற்கப்பட்டு, அங்கு ஒரு ஊரே வந்துவிட்டது.  அதுபோல பலப் பல நகர்கள் தாளவாடியைச் சுற்றிலும் முளைத்துவிட்டன.

இன்றைக்கும் என்னால் பரமக்குடியின் வரைபடத்தை என் நினைவிலிருந்து வரைய முடியும். அப்படித்தான் அந்த இடம் இப்போது இருக்குமா? நான் பார்த்த மிகவும் அகலமான பரந்த மணல்வெளியுடன் இருந்த வைகை ஆறு இப்போதும் அப்படித்தான் இருக்குமா என்றெல்லாம் யோசித்தால், நிச்சயம் பெருத்த ஏமாற்றமாயிருக்கும் என்று தோன்றுகிறது. ஆனால் தாளவாடி ஊரோ அல்லது பள்ளிக்கூடமோ (அதற்குப் போகும் வழியோ) அவ்வளவு வளர்ச்சியடையவில்லை, இன்றும் என்னால் இடங்களை நினைவுகூற முடிகிறது. இருந்தாலும் அந்த ஊருக்குச் செல்லும் வாய்ப்பு கிடைத்ததை எண்ணி மகிழ்ந்தேன்.

நாளையிலிருந்து புது வருடம். வரும் வருடம் நல்லனவற்றை நமக்குத் தரட்டும். வாசகர்கள் அனைவருக்கும் ஆங்கில புதுவருட வாழ்த்துகள்.

மத்தியரங்கம் ஸ்ரீரங்கநாதர். அவரருள் அனைவருக்கும் கிட்டட்டும்.