கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - இதந்தரு மனையின் நீங்கி.. - கீதா ரெங்கன்

இதந்தரு மனையின் நீங்கி.. 

கீதா ரெங்கன் 

“வாணிக்கா என்னக்கா இங்க படித்துறைல உக்காந்துருக்க? அப்பா வரலை?”

“ஊர்ல இருக்காரு பாலு.”

“சொல்லாம கொள்ளாம போவமாட்டாகளே. அவக ஊருக்குப் போற மாசமுமில்லியே. அதான் கேக்கேன். அப்பாட்ட ஒரு கடுதாசி எளுதித்தரணும்னு கேக்க வீட்டுக்கு வந்தேன். வீடு பூட்டியிருந்துச்சு. இன்னிக்குப் பிரதோஷம்லா. கோயிலுக்கு வந்தா நீ இங்க உக்காந்ருக்க…”

“சும்மாதான் ஊர்ல திருவிழா. கோயில் குளம்னு கொஞ்ச நாள் இருந்துட்டு வரலாம்னு. வந்துருவாரு’

“அவ்வோ இல்லாம கஷ்டமா இருக்குக்கா…வாரேங்க்கா..…நான் பேசிக்கிடறேன்…”

பாலு! அவர்கள் தெருவில் இருக்கும் டெய்லர். பாலு மட்டுமா, பெட்டிக்கடை முத்து, பூக்கார அம்மா, காய்கறிக்கார அம்மா, டீக்கடைக்காரர், பலசரக்குக் கடைக்காரர், பழக்கடைக்காரர் என்று அத்தெருவில் உள்ள பலருக்கும் வாணியின் அப்பாதான் ஆங்கிலத்திலும், தமிழிலும் விண்ணப்பம் எழுதுவதற்கும், பல தகவல்களைத் தந்தும், ரயில் டிக்கெட் புக் செய்ய விவரங்கள் எழுதிக் கொடுத்தும் கூடச் சென்றும் உதவுவார்.

படித்துறைக்கு வந்தவர்கள் அப்பாவை விசாரித்திட பாலுவுக்குச் சொன்ன அதே பதிலைச் சொல்லிவிட்டு திரும்பிய வாணியின் கண்களில், தண்ணீர் தொட்டு ஓடும் படியில் ஒரு பெரியவர் அமர்ந்து துணிகளை ஆற்றில் நனைத்து எடுத்து வாளியில் வைத்துக் கொண்டிருந்தது தெரிந்தது. ஒல்லி தேகம். 80-85 வயது இருக்கலாம். முகத்தில் அமைதியான, பக்குவப்பட்ட ஆன்மீகக் களை. என்றாலும் ஏதோ ஒன்று மறைவாய் இருப்பது போல் தோன்றியது.

அப்பாவும் இப்படித்தான் தனது துணிகளைத் தானே துவைத்து, நீலம் போட்டு அழகாக உலர்த்துவார். வாணிக்கு அப்பெரியவரைப் பார்க்கப் பார்க்கத் தன் அப்பாவின் நினைவு. அவருக்கு உதவலாம் என்று நினைத்தாள். ஆனால் துணியை நனைத்த அவரோ, கண்ணை மூடி தியான நிலையில் அமர்ந்திட, அவளும் அவர் அருகிலேயே அமர்ந்தாள்.

மனம் கடற்கரை போன்றது. அலை வந்து வந்து செல்வது போல நினைவுகளும். பெரியவரிடம் எப்படி அமைதிப்படுத்த வேண்டும் என்று கேட்க வேண்டும். ஒரு வேளை அனுபவம் காரணமாக இருக்கலாம். நதியைப் போல. நதி பாறைகளில் முட்டி மோதி, துள்ளி, வேகத்துடன் ஓடி, வளைந்தும் நெளிந்தும், குறுகியும், விரிந்தும் சென்று இறுதியில் கடலுடன் சங்கமிக்கும் போது அமைதியாகிவிடுவது போல. வாணியின் மனம் அலை பாய்தது. சென்றவாரம் வாணி கடைக்குச் சென்ற போது ஃபேன்ஸி ஸ்டோர் செல்வியும், ராஜுவும் வாணியை பார்த்துவிட்டனர். “அக்கா! ஐயா ஊர்ல இருக்காக போல? காணலையேனு கூப்டோம். “இப்ப ஊருக்குப் போற மாசம் இல்லையே! என்ன சொல்லாம கொள்ளாம போயிட்டீக எப்ப வருவீகனு” கேட்டா “ம்ம்” பார்க்கலாம்னு சொல்லி மளுப்பறாரு. என்னாச்சுக்கா?

கோயில்…..குளம்…..திருவிழா….ரெடிமேட் பதில்.

“நாங்க இப்ப எங்க ஊருக்குப் போறம்லா. டிக்கெட் புக் பண்ணனும். ஐயா இருந்தாகனா உடனே ரயில் விவரம், டிக்கெட் புக்கிங்க் விவரம்னு எல்லாம் சொல்லி புக் பண்ணியாச்சா பண்ணியாச்சானு கேட்டு தேதிய நினைவுபடுத்திட்டே இருப்பாக. காலைல கடை தொறக்க லேட்டானா உடனே ஏன் லேட்டுனு, தொறந்ததும் விளக்கு பொருத்த லெட்டாயிடுச்சுனா “ஏன் இன்னும் விளக்கு பொருத்தி சாமி கும்பிடலை? அதுக்குள்ள என்ன சேல்ஸ்னு,. வேலை செய்யுற பிள்ளைக சும்மா இருந்தா வெரட்டுவாக. என் மாமனாரு பீடி குடிப்பாக. குடிக்காதனு சொல்லி சொல்லி குறைச்சு இப்ப பீடி குடிக்கறதையே நிறுத்திட்டாகனா பாருங்க. அவருக்கு ஐயானா உசுரு…. இப்படி எங்களுக்கெல்லாம் குடும்பத்துப் பெரியவரு மாதிரி.”

செல்வி சொல்லிக் கொண்டே போக, வாணிக்குக் கண்களில் கண்ணீர் எட்டிப் பார்க்கத் தொடங்கியது. எங்கேனும் தான் அழுது தன் வாய் வழி தெரிந்து விடுமோ? “சரி செல்வி. அப்புறமா வாரேன்”

மெடிக்கல் கடை வைத்திருக்கும் ஜானகியும் சொல்லியாயிற்று. “வயசான காலத்துல இப்ப ஏன் தனியா அங்க போய் இருக்கணும்?”

‘ஜானகியின் வார்த்தைகள் வித்தியாசமாக இருக்கிறதே! இதற்கு என்ன பதில் சொல்லுவது? அப்பாவுடன் பேசியிருப்பார்களோ? தெரிந்திருக்குமோ?’ எப்படியோ சமாளித்து வந்துவிட்டாள்.

“எங்க உங்க அப்பாவைக் காணலை? ஊருக்குப் போயிருக்காரா? கரண்ட் கட் பத்தி தகவல், ஃப்ளாட் மெயின்டெனன்ஸ் ஹெல்ப் இப்படி ரொம்ப ஹெல்ஃபுல், ஃப்ரென்ட்லி. தகவல் பீரோ.” இது ஃப்ளாட் செக்கரட்டரி. வீட்டில் நடந்தது தெரிந்துருக்குமோ? தெரிந்திருக்காது. தெரிந்திருந்தால் போலீசுக்குச் சொல்லியிருப்பார்கள். வாணியின் மனம் அலை பாய்ந்தது.

எப்ப வருவாரு?”

“வருவார் அங்கிள்.”

“ஆமாங்க, எங்க என்ன சீப்பா கிடைக்கும், ஆஃபர் போடறாங்க எல்லாம் சொல்லிடுவாரு தாத்தா.” கீழ் வீட்டுப் பெண்.

உண்மைதான். செல்வியும், ராஜுவும் வாணியின் அப்பாவுக்கு நண்பர்களாக இருந்தாலும், அவர்கள் கடையை விட வேறு கடையில் ஒரு ரூபாய் குறைவாக இருந்தாலும் அங்குதான் சாமான் வாங்குவார். செல்வியும் ராஜுவும் தவறாக நினைத்ததில்லை. அத்தனைக்கு அவரிடம் மரியாதை. புரிதல். அன்பு. 

மழை பெய்திருந்ததால் எழுந்த சில் காற்று வாணியின் மனதை சற்று ஒய்வு எடுக்க வைத்தது. இளமையான ஆறு சலசலவென இனிய ரிதத்துடன் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பெரியவர் இன்னும் தியானத்தில்தான் இருந்தார்.

இனியும் கோயிலுக்கு வருவோர் படித்துறைக்கு வரும் போது கேட்கக் கூடும்தான். ஏதேனும் ஒரு பதிலை சொல்லிச் சமாளித்தால் ஆயிற்று. குறிப்பாக முகத்தில் சோகம் கூடாது என்று நினைத்த வாணி மனதைக் கொஞ்சம் அமைதிப்படுத்த துள்ளி ஓடும் ஆற்றின் அழகை ரசித்துக் கொண்டிருந்த போது, மொபைல் அடித்தது. பெரியவரின் தியானத்திற்கு இடைஞ்சல் கூடாது என்று வாணி சற்று தள்ளிச் சென்று பேசினாள். வாணியின் சின்ன மாமியார்.

“என்னமா? எப்படிருக்க? அக்கா, மாமா எல்லாம் வந்துட்டாங்களா? உங்கப்பா எப்படி இருக்காரு.…பாவம்”. சின்னத்தைக்கும் தெரிந்துவிட்டது போலும்.

“நல்லாருக்காங்க. அத்தையும், மாமாவும் எங்க அப்பா இல்லைனதும் கொஞ்சம் அப்செட். எங்கப்பா அவங்களை நல்லாக் கவனிச்சுக்குவார்னு சொல்லிட்டே இருக்காங்க.”

“இதை உன் புருசன்கிட்ட சொல்ல மாட்டாங்க அவனை ஒண்ணும் கேக்கவும் மாட்டாங்களே. அப்புறம் நீ கொடுத்த பரங்கிக்கா புளிக்கொளம்பு நல்லாருந்துச்சு. ஆனா உங்கப்பா செய்யறா மாதிரி இல்லை. அவரு சூப்பரா செய்வாரு.”

மனம் அலைபாயத் தொடங்கிய போது மீண்டும் மொபைல் அடித்திட வாணியின் அப்பா! “ஹை அப்பா. ஆயுஸ் நூறு. எப்படிருக்கீங்கப்பா”

“.ஆயுஸ் நூறா? என்னம்மா நீ. வெளாடற...”

“விளையாடலைப்பா. எல்லாரும் விசாரிச்சிட்டுருக்காங்க. சரி என்ன விஷயம்பா?”

“டேபிள் மேல ஒரு நோட் பாட் இருக்கும்ல. அதுல ஏசி மெயின்டனன்ஸ் ஆளு நம்பர் இருக்கும். செர்வீஸ் ட்யூ. கூப்டுக்க. அப்புறம் ப்ளம்பர் நம்பர், எலக்ட்ரீசியன் நம்பர் எல்லாம் எழுதி வைச்சுருக்கேன். கிளம்பும் போது சொல்ல விட்டுப் போச்சு. மாப்பிள்ளையோட அப்பா அம்மா வந்துட்டாங்களா? எல்லாரும் நல்லாருக்காங்கல்ல? வேற ஒன்னுமில்லைல?” வாணிக்கு மனம் என்னவோ செய்தது.

பெரியவரைப் பார்த்தாள். இன்னும் தியானத்தில்தான் இருந்தார். அருகில் சென்று அமர்ந்து அப்பா சொன்னதை மனதில் பதித்துக் கொண்டாள். மனம் தன் வேலையைத் தொடங்கியது. இப்படித்தான் வாணியின் அப்பா அத்தனை உதவியாக இருந்தவர். ஏனோ வாணியின் கணவனுக்கு மட்டும் அவர் மீது அத்தனை வெறுப்பு.

இவ்வுலக சாமர்த்தியமும், சுயமாகச் சிந்தித்து முடிவு எடுக்கும் திறனும் இல்லாத எடுப்பார் கைப்பிள்ளை பட்டியலில் வாணியின் பெற்றோரும் அடக்கம். அதனால் என்ன? குறைபாடு இல்லாத மனிதர்கள் யாரேனும் உண்டோ? குழந்தைகள் சொல்வதுதான் அவர்களுக்கு. வாணிக்கும் அவள் அண்ணனுக்கும் திருமணம் நடந்து அவர்கள் வேறு வேறு ஊர்களில் வாழ்க்கையைத் தொடங்கினர்.

வாணியின் அண்ணன் வீடு கட்டிய போது வாணியின் பெற்றோர் தங்களிடம் இருந்த சொற்ப பணம் முழுவதையும் கொடுத்து உதவினார்கள். வாணிக்குப் புகுந்த வீட்டில் பிரச்சனைகள் இருந்தாலும் அவள் தன் பெற்றோர் வரை எடுத்துச் சென்றதில்லை. அவர்களும் தலையிடமாட்டார்கள். ஆனால், அண்ணனின் திருமணத்திற்குப் பிறகு அண்ணியும் அவள் பெற்றோரும் பிரச்சனைகளை எழுப்பினார்கள்.

வாணியின் அம்மா நிம்மதியாகக் கண்ணை மூடினார். அப்பா ஊரில் தனியாக இருப்பதைவிட, தங்களில் யாருடனேனும் இருக்கலாமே என்று வாணி சொன்ன போது யாரும் எதிர்வாதம் செய்யவில்லை. அவள் அண்ணி அவளது பெற்றோரின் அட்வைஸின்படி வாணியின் அப்பாவின் கணக்குகளுடன் தன் பெயரையும் ஜாயிண்டாக இணைத்துக் கொண்டாள். எங்கேனும் தங்களின் பணம் அப்பா வழி வாணிக்கு வந்துவிட்டால்? வாணிக்கு புரியாமல் இல்லை. அவளுக்கு எதையுமே பிரச்சனையாக்கும் பழக்கம் கிடையாது.

வாணியின் அப்பா வேலைதேடிக் கொண்ட போது வாணியின் கணவன் வேலைக்குப் போகக் கூடாது என்றான். அவன் பின்னர் பிரச்சனை செய்வான் என்பது வாணிக்குக் கணிக்கும் அளவிற்குப் புத்திசாலித்தனம் இல்லை. வாணியின் அப்பா வீட்டில் சும்மா இருக்காமல் பல உதவிகள் செய்தார். தந்தையின் மீதான வாணியின் பாசம் கண்மூடித்தனமானதுமில்லை.

வாணி அப்பாவைத் தன்னுடன் வைத்துக் கொண்டது தவறு என்று அப்போது சொல்லாத அண்ணனும் அண்ணியும், அண்ணியின் பெற்றோரும் சொல்லத் தொடங்கியதால் இரு குடும்பத்திற்குமான பிரச்சனைகள் அடியில் புகைந்து கொண்டிருந்தாலும் தொடர்பில் இருந்த உறவு, ஆட்டம் காணத் தொடங்கியது.

வாணியின் அண்ணன் அப்பாவைத் தங்களிடம் சில மாதங்கள் வைத்துக் கொள்கிறோம் என்று அழைத்துக் கொண்டான். வாணியின் அண்னனும் அண்ணியும் அவள் பெற்றோரும் சேர்ந்து அவர்களது பணம் அப்பா வழி வாணிக்கு வந்துவிட்டது, அப்பா எந்தச் சொத்தும் சேர்த்து வைக்கவில்லை, பொய் பேசுபவன், வாணியுடன் பேசினால் தங்களுடன் இருக்கக் கூடாது என்றெல்லாம் சொல்லித் துன்புறுத்திட, வாணியின் அப்பா எப்படியோ தப்பித்து வந்துவிட்டார்.

இப்படியானவர்களிடம் வாணி விளக்கங்கள் கொடுத்தால் எடுபடுமா என்ன? பீஷ்ம சபதம் போல, தன்னால் எந்தப் பிரச்சனையும் வராது என்று தன் அம்மாவிற்குச் செய்த சத்தியத்தைக் காப்பாற்றுவதில் உறுதியாகவும் இருந்தாள். கூடவே “நான் போயிட்டேன்னா உங்கப்பா ரொம்பக் கஷ்டப்படுவாரு” என்ற அம்மாவின் தீர்க்கதரிசனமான வரிகளும் வாணிக்கு நினைவுக்கு வந்து தொலைத்தது.

வாணியின் அப்பாவிடம் பணம் எதுவுமில்லாமல் ஆனது. ஆனால் அவர் உறவினர் சிலர் அவர் மறுத்தாலும் அவருக்கு அவ்வப்போது பணம் கொடுத்து உதவினர். அவளுடைய அப்பா அவர்கள் வீட்டிற்கு வந்த போது ஏற்றுக் கொண்ட அவள் கணவன், இடையிடையே பிரச்சனை செய்தாலும், பின்னர் வார்த்தைகளால் வதைக்கத் தொடங்கினான்.

“நீதான் ஒரு தண்டச் சோறுனா, உங்கப்பனும் வெளங்காதவன். உனக்கும் உங்கப்பனுக்கும் சோறு போட்டே நான் கடங்காரனானேன். நீ என்ன சொத்து கொண்டு வந்த? காலாட்டறவனுகெல்லாம் வேளா வேளைக்கு சமைச்சுக் கொட்டுவியோ. ஏன் அவன் பளையது சாப்பிட மாட்டானோ?”

“அவனவன் 80 வயசுலயும் வேலைக்குப் போயி சம்பாதிக்கறான். இவன் என்னடானா இத்தனை வருஷம் வேலைக்கே போகாம இங்க உக்காந்து தண்டச் சோறு தின்னுக்கிட்டு….வெளங்காதவனை எல்லாம் இந்த வீட்டுல வைச்சு சோறு போட வேண்டிக்கிடக்கு. ஏன் நீயோ உங்கப்பனோ உங்க அண்ணன், அண்ணி அவங்க அப்பா அம்மாகிட்ட மன்னிப்பு கேட்டு உங்கப்பனை அனுப்ப வேண்டியதுதானே.”

“அவங்க உங்களையும் தான் பழி சொன்னாங்க. நீங்களும் அவங்களோட சண்டை போட்டீங்கதானே” என்று வாணி தன் கணவனிடம் கேட்கவில்லை. தன் பக்க நியாயத்தைச் சொல்ல “நீ மட்டும் ஒழுங்கா” என்று கம்பேர் செய்து கேள்வி கேட்டுத் தன்னை நியாயப்படுத்திக் கொள்வது சரியல்லவே. அவன் வாணியின் தந்தையை துரத்த வேண்டும் என்று தீர்மானித்த பிறகு அவனிடம் பேசுவதில் பயனில்லை. வாணியின் அண்ணனோ தொடர்பிலேயே இல்லை. அப்பா அவள் அண்ணனைக் கூப்பிட்டுப் பேசினால் ஃபோனிலும் வசைப்பாடும் அவர்களுடன் என்ன பேசுவது?

“உங்கப்பன் சரியான பொம்பளை பொறுக்கி. கீழ்வீட்டுப் பொண்ணு பிரசவத்துக்குக் கஷ்டப்பட்டா இவனுக்கு என்ன வந்துச்சு? அவங்க சொன்னா நின்னு கேக்கணுமாக்கும்? வெக்கங்க்கெட்டவன். இவன் அந்த ஃபேன்ஸி ஸ்டோருக்கு எதுக்குப் போறான்? அந்தப் பொண்ணுங்களைப் பார்க்க. பொம்பளை பொறுக்கி. உங்க அண்ணி ஏன் உங்கப்பனை வெரட்டினா தெரியுமா? இவன் அவ இடுப்புல கைய போட்டத நானே பாத்தனே.”  எதற்கெல்லாமோ பழி சொன்ன அண்ணி இதையும் அம்பலப்படுத்தியிருப்பாளே ஆனால் இல்லையே என்று வாணிக்குத் தோன்றியது.

“உங்கப்பனை இந்த வீட்டுலருந்து வெளிய தொரத்தனும். அப்பத்தான் வெளங்கும். நீ தொரத்த மாட்ட ஏன்னா உங்கப்பன் உன்னையுந்தான் வைச்சுட்டுருக்கான். அதான் நீ ஒங்கப்பனுக்கு இத்தனை சப்போர்ட். அதான் அவன் திமிரெடுத்து ஆடறான்” கடவுளே! என்ன வார்த்தை இது!? படிச்சவன் பேசும் வார்த்தைகளா இது? வாணிக்கு மனம் மிகவும் நொந்து போனது. 

“வாணி, மாப்பிள்ளை தன் துணி எதுவும் தோய்க்காம அப்படியே போட்டு வைச்சுருக்காரு. நான் தோச்சுரட்டுமா? இல்ல நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து தோச்சுருவோம். ‘இவருக்கு எதுவும் உரைக்காதா’ வாணிக்கு வியப்பு. அதிகம் வார்த்தைகளால் வதைபட்டபோது பேசினார்தான். வாணியின் கணவனின் கோபம் தலைக்கேறியது. தன் கணவனை அடக்க முடியாத வாணி தன் அப்பாவைத்தான் அடக்கினாள். மகன் வீட்டிலிருந்து தப்பித்து மகள் வீட்டிற்கு வந்தவர் இப்போது எங்கு போவார்?

சுயமாகச் சிந்தித்து முடிவெடுக்க முடியாத ஒருவருக்கு எத்தனை துன்பங்கள் என்பதை வாணியால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. வாணி பொறுக்க முடியாமல்,. “அப்பா வெளில ஏதாவது ஒரு ரூம் பார்த்துரலாம்பா? நீங்க அங்க இருந்துக்கங்க.” என்ற போது அவர் மனம் வேதனைப்பட்டாலும் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டிய நிலை. அதற்கான ஏற்பாடுகளை வாணி செய்யத் தொடங்கிட அதற்குள் நிலைமை விபரீதமானது.

வாணி உறவினர் திருமணம் ஒன்றிற்குச் சென்றிருந்த சமயம், அவள் கணவன் அவரை அடித்து “வீட்டை விட்டு இறங்குடா நாயே” என்று சொல்லி சுவருடன் வைத்து மோதிட அவர் தலையில் முழைத்து, மூக்கிலிருந்து ரத்தம் வந்தது. அதற்கு முந்தைய தினமும் அவள் வெளியில் சென்றிருந்த போது அவள் கணவன் அப்பாவை அடித்ததாகவும் அன்று அவள் கணவன் வீட்டில்  இருந்ததால் அவளிடம் அப்பாவால் சொல்லமுடியவில்லை என்றும் சொல்லிட வாணிக்கு மனது மிகவும் வலித்தது.

அப்பாவை உறவினர் உதவியுடன் வெளியில் தங்க வைக்கலாம் என்று யோசித்த வேளையில், “உங்கப்பனை பக்கத்துலயே வைச்சுக்கிட்டுக் கொஞ்சலாம்னு கனவு காணாத. நான் விட மாட்டேன். அவன் தனியா இருந்து கஷ்டப்பட்டுச் சாவணும்.” என்று நெருப்புப் பந்தாய் வார்த்தைகள். அவள் அப்பா அவள் அண்ணனுக்குச் செய்தி சொல்லிவிட்டு ஊருக்கே சென்றுவிட்டார். தன் குழந்தைகள் அருகில் இல்லையே என்ற உணர்வு அவள் அப்பாவிற்கு ஏற்படத் தொடங்கியது.

“ஒரு வழியா வாணி அப்பாவை அடிச்சுத் தொரத்திட்டேன்” என்று பெருமையாகப் பேசினான் வாணியின் கணவன். யாரும் எந்தக் கேள்வியும் எழுப்பவில்லை. அவன் வாய்ஜாலக்காரன். பேசி ஜெயிப்பதில் கில்லாடி.

“அவந்தான் எல்லாம் வாங்கித்தாரானே. அப்ப கோபம் வந்தா அட்ஜஸ்ட் செஞ்சுக்கிட்டுத்தான் போவணும் பொம்பளை நீ” நாவில் நரம்பில்லாதவர்களின் வார்த்தைகள். வலதுகையால் சோறு போட்டு இடத் கையால் அடிப்பது. வலது கையை மட்டுமே பார்த்துப் பொறுத்துப் போன வாணிக்கு இடது கையின் இந்த செயலைப் பொறுக்க முடியவில்லை.

வாங்கிக் கொடுத்தல், பொருட்கள் என்பதை எல்லாம் விட வாழ்க்கையில் மிக மிக முக்கியம் கம்பாட்டிபிலிட்டி, நல் வார்த்தைகள் இல்லையோ? வாணிக்கு, தான் எப்போதோ வாசித்த, ராஜம் கிருஷ்ணனின் “சுழலில் மிதக்கும் தீபங்கள்” கதையை நினைவுபடுத்தியது.

திருமணத்திற்குப் பின் ஒரு பெண்ணிற்கு அவள் முன்னேற்றங்கள், திறமைகள் முடங்கும் நிலை வந்தால், சுய விருப்பத்தினால், அன்பினால், அன்யோன்யத்தினால் விட்டுக் கொடுத்து அட்ஜஸ்ட் செய்வதற்கும், ஏதோ கடமைக்காக, இந்தச் சமூகத்திற்காக, வேறு வழியில்லை என்று விட்டுக் கொடுத்து அட்ஜஸ்ட் செய்து வாழ்வதற்கும் வித்தியாசம் உண்டு. சில பெண்களுக்கு ஒரு வயதிற்கு மேல் சலிப்பும், அயற்சியும் ஏற்படத்தான் செய்கிறது.

அக்கதையில் கதாநாயகி எடுக்கும் முடிவு வாணிக்கு ஏற்புடையதாக இல்லை. அதே சமயம் வீட்டில் கணவனது வார்த்தைகளையும், செயல்களையும் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டிய நிலை. மனப்போராட்டம். கண்ணில் கண்ணீர் துளிர்த்தது. திடீரென்று காற்றில் தவழ்ந்து வந்த கீதம் அவள் மன அலையை அமைதிப்படுத்தியது. அப்பெரியவர்தான் துணிகளைக் கும்மிக் கொண்டே பாடிக் கொண்டிருந்தார்.

பதமலர் போற்றுகின்றேன் புவனேஸ்வரி உந்தன்

பாதங்களே கதி எனக்கு ஜகதீஸ்வரி

இகபர சுகத்தினிலே உழலுகின்றேன், உந்தன்

காலடி நிழல் தந்து காத்திடுவாய்

அபயம் அபயம் என்று ஓடி வந்தேன், எனக்கு

அடைக்கலம் உனையன்றி எவர் தருவார்?  என்று பாடி முடித்தார்.

“அப்பா, ரொம்ப நல்லா பாடுறீங்க.”

“பெரியவரு பாட்டு வாத்தியார்தான் புள்ளை. பெரிய வேலையிலயும் இருந்தவருதான். ஆனா அவரு பெத்த கெரகங்க சரியில்லை. அதான் அவரு இப்படி இங்க தனியா அது சரி உங்கப்பா எங்க?” குளிக்க இறங்கிய வள்ளியைச் சமாளித்தாள்.

“அப்பா?” நெற்றியும் கண்களும் சுருக்கிச் சிரித்தார். விரக்தி?

“உங்கள நான் அப்பானு கூப்பிடலாம்தானே? கொடுங்க துவைச்சத. நான் அலசறேன்.” என்றவளை அவர் விடவில்லை என்றாலும் வாணியும் வள்ளியும் அலசி பிழிந்து பக்கெட்டில் போட்டானர். நுரை இல்லை ஆனால் துணிகள் மணத்தது. ஹோம் மேட் ஆர்கானிக் சோப்? “தாங்க்ஸ்” பக்கெட்டுடன் பெரியவர் ஏறினார்.

“நீங்க எனக்கு பாட்டு கத்துக் கொடுப்பீங்களாப்பா?”

“பாட்டுல ஆர்வம் உண்டா? நான் கத்துக் கொடுக்கறதில்லை உன் பெயர் என்ன?”

வாணி அவர் பாடிய வரிகளையே பாடி, அப்படியே ராஜா இசையமைத்த “வாராயோ உனக்கே சரண்” பாடலைத் தொடங்கிட, அவரது புருவங்கள் உயர்ந்து முகத்தில் ஆச்சரியத்துடன் கூடிய பெரிய புன்னகை. “ரிஷிவாணி”? புன்சிரிப்புடன் ஆமோதித்தாள். 

“அபூர்வ ராகம், பெயர்!!” என்றவர் ஏதோ யோசனையுடன் படிகளில் ஏறியவர் தள்ளாடிட வாணி தாங்கிப் பிடித்து, அவர் படிகளில் ஏற உதவினாள். “நாளைக்கு சாயந்திரம் 4 மணிக்கு என் வீட்டுக்கு வா!”. வாணிக்கு மகிழ்ச்சி. மேலே ஏறியதும், அவர் சொன்ன வார்த்தைகள்.

“உங்கப்பா ரொம்பக் கொடுத்து வைச்சவர்” அகராதியில் இதற்கான அர்த்தம் தேடிக் கொண்டிருக்கிறாள் வாணி.

(பாட்டு வரிகள் வலைப்பதிவர் கவிநாயா https://ammanpaattu.blogspot.in அவர்களின் வரிகள்)