குறுந்தொடர் : இறைவன் இருக்கின்றான் 4/7 - ஜீவி

 

        இறைவன் இருக்கின்றான்   

4 

முந்தைய பகுதிகள் : 1  2  3

அந்த கிளினிக்கின் வரவேற்பாளரின் மேசைக்குப் பின்னால் ஒரு பெரியவரின் மார்பளவு புகைப்படம் என்லார்ஜ் செய்யப்பட்டு சந்தனமாலை சார்த்தி மாட்டப்பட்டிருந்தது. அந்தப் புகைப்படத்தைப் பார்த்ததும் சுகுமாரன் ஏதோ யோசனையில் ஆழ்ந்து விட்டார்.

"நீங்கள் போய் அங்கே உட்கார்ந்து கொள்ளுங்கள். நானே கூப்பிடுகிறேன். அப்பொழுது நீங்கள் டாக்டரைப் பார்க்கலாம்" என்று பேஷண்டின் பெயரைக் குறித்துக் கொண்டு வரவேற்பாளர் சொன்னதும், நாங்கள் போய் ஒரு பக்கமிருந்த சோபாக்களில் அமர்ந்து கொண்டோம்.

கொஞ்ச நேரம் ஆயிற்று. இடதுபக்க கோடியில் பச்சை ஸ்கிரீன் போட்டு ஒரு அறை இருந்தது. அந்த ஸ்கீரினை விலக்கியபடி ஒருவர் வெளி வந்தார். ஆக, டாக்டர் அந்த அறையில் தான் இருக்கிறார் என்று நிச்சயப்படுத்தியபடியே நான் சுகுமாரனைப் பார்த்தேன். சுகுமாரன் தன் யோசிப்பிலிருந்து இன்னும் விடுபடவில்லை.

"என்ன சுகுமாரன்? என்ன யோசனை?"

"அதான், சார்! அந்தப் புகைப்படத்திலிருப்பரை எங்கோ பார்த்த மாதிரி இருக்கிறது. ஆனால் சட்டென்று நினைவுக்கு வரலே. அனேகமா சிதம்பரத்தில் தான் அவரைப் பார்த்திருப்பேன் என்று நினைக்கிறேன்."

"போட்டோவிற்கு சந்தனமாலை போட்டிருக்கிறார்கள். பார்த்தீர்களா?"

"ஆமாம். பார்த்தேன். குங்குமப்பொட்டு கூட வைத்திருக்கிறார்கள். அவர் இப்பொழுது இல்லை போலிருக்கு. அவர் இந்தக் கிளினிக்கைத் தொடங்கியவராய் இருக்கலாம். இல்லேனா--" என்று சுகுமாரன் சொல்லிக் கொண்டிருந்த பொழுதே, வரவேற்பாளர் "தனலட்சுமி.." என்று உரத்த குரலில் கூப்பிட எங்கள் முறை வந்து விட்டதென்று டாக்டரைப் பார்க்க நாங்கள் எழுந்து கொண்டோம். சுகுமாரனின் தம்பி சம்சாரம் பெயர் தனலட்சுமி.

பச்சை ஸ்கிரினைத் தூக்கியபடியே உள்ளே நுழைந்தோம். எங்களைப் பார்த்ததும் "வாருங்கள்.." என்று முகம் மலர்ந்தார் மருத்துவர். அச்சாக வெளியே மாட்டியிருந்த புகைப்படத்திலிருந்தவரின் சாயல் பளிச்சென்று தெரிந்தது.

சுகுமாரனிடம் வரவேற்பாளர் கொடுத்திருந்த சீட்டை வாங்கியபடியே, சீட்டிலிருந்த பெயரைப் பார்த்ததும், "பேஷண்ட் வரவில்லையா?" என்று தலைநிமிர்ந்து சுகுமாரனைப் பார்த்துக் கேட்ட டாக்டர், ஒரு நிமிடம் திகைத்து, "ஐயா, என்னைத் தெரியவில்லையா?" என்று எழுந்து நின்று தனக்கு முன்னால் அமர்ந்திருந்த சுகுமாரனின் இருகைகளையும் ஆதுரத்துடன் பற்றிக் கொண்டார்.

சுகுமாரனுக்கும் திகைப்பு. "தம்பி.. அதான் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். வெளிலே மாட்டியிருக்கிற போட்டோவைப் பார்த்ததிலிருந்து சலனம். எங்கோ பார்த்தமாதிரி இருக்கேன்னு."

"ஐயா நான் தான் சதாசிவம். சிதம்பரத்திலே உங்க வீட்டுக்கு எதிர் வீட்டிலிருந்தேனே?.. வெளிலே மாட்டியிருக்கிறது, அப்பாவோட படம்."

"தம்பி, நீ அண்ணாமலை யுனிவர்ஸிடிலே படிச்சிண்டிருந்த சதாசிவம் தானே?.. எப்படி தம்பி இருக்கே?.. அடடா! சபேசன் இப்போ இல்லையா?.."

"ஆமாய்யா! அப்பாவுக்கு நோவுநொடி ஒண்ணுமில்லே. திடீர்னு ஆயிடுச்சு.." என்று அவன் சொல்வதைக் கேட்டு கண்கலங்கினார் சுகுமாரன். வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்தபடி ஊர் கதையெல்லாம் உரத்த குரலில் விவாதித்து பழகிக்களித்த நண்பருடனான பழைய நினைவுகள் அவரை வாட்டியது வெளிப்படையாகத் தெரிந்தது.

ஒருவழியாகத் தன்னை சமனப்படுத்திக் கொண்டு,"நீ என்ன மெட்ராஸ்லே செட்டில் ஆயிட்டியா? எத்தனை குழந்தைகள்?.. குழந்தைகள்லாம் படிக்கறாங்களா.. என்ன செய்யறாங்க?.." என்று கேட்டார் சுகுமாரன்.

"எல்லாரும் நலமா இருக்காங்க, ஐயா... எல்லாத்தையும் சொல்றேன். யாருக்கு என்ன உடம்பு அசெளகரியம்?... சொல்லுங்க.. எதுனாலும் குணப்படுத்திடலாம். அம்மா எப்படி இருக்காங்க?..நான் உங்க வீட்டுக்கு வந்து போறச்சேல்லாம், வீட்லே செஞ்சிருக்கிற பலகாரத்தை தட்டிலே வச்சுக் கொடுத்து எப்படி இருக்குன்னு சாப்பிட்டுச் சொல்லும்பாங்களே?.. எவ்வளவு நல்லவங்க?.." என்று சக மனிதனாய் நடந்ததை நினைவுபடுத்திச் சொன்னான் சதாசிவம்.

"இவர் தான் விஜயகுமார். இவர் தான் என்னை இங்கே கூட்டி வந்தார். என்னோட ஆப்த நண்பரோட சம்பந்தி. இங்கே மெட்ராஸ்லே இருக்கார்." என்று என்னை டாக்டருக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார் சுகுமாரன்.

டாக்டர் சதாசிவம் என்னை நோக்கிக் கைகூப்பினார்.

(இன்னும் வரும்)