இடது கை சமூக நீதி

 வலதுகை கொடுப்பது இடது கைக்கு கூட தெரியக்கூடாது...

அன்னிக்கி கேன்டீன்ல நின்னுக்கிட்டிருந்தேன்.  ஒருத்தர் வந்து நாலு இட்லி பார்சல் கேட்டாரு.  தலையாட்டிய முதலாளி 'ஜி பே'யில் பணம் வந்துடுச்சுன்னு 'கன்ஃபார்ம்' ஆனதும் 'பையன்'கிட்ட எடுத்து கொடுக்கச் சொன்னாரு..  இப்பல்லாம் கைல யாரு காசு கொடுக்கறாங்க...   

அவன் கொடுத்ததும் வாங்கிகிட்டு போக திரும்பினவ கஸ்டமர்  நின்னு மறுபடி திரும்பினாரு...

இட்லிய பையன் கைலயே கொடுத்தாரு...  நொட்டங்கையில தராத..  சோத்தாங்கைல தா ன்னு சொல்லி கைமாத்தி வாங்கிப் போனாரு...

பையன் முதலாளிய பார்த்து முழிச்சான்.  பையன்னா ஸ்கூல் போற வயசுன்னு நெனக்கப் போறீங்க...  அவனுக்கு இருக்கும் 22, 23  வயசு..   தொழிலால பையன்னு கூப்பிடறாங்க 

மொதலாளி பையன திருத்துவாருன்னு பாத்தேன்..  அவரு சொன்னாரு..  "அதுக்குதான் சொல்றது இதையெல்லாம் ஒரு தட்டுல வச்சு நீட்டு..  அவங்க எடுத்துக்குவாங்க" ன்னு.

"மொதலாளி..  அப்பவும், அந்தத் தட்டையும்  சோத்தாங்கைலதான் தரணும்" னு  மறுபடி நின்னு சொல்லிட்டு போனாரு அந்த கஸ்டமர்.  "அதான் மருவாதி..".  ன்னு சொல்லிகிட்டே போயிட்டாரு...

நம்ம உடம்புலேயே இருந்தாலும் இடது கைக்கு அவ்ளோதாங்க மரியாத..  என்னதான் அது அலம்பிக்கற கையா இருந்தாலும் மத்த வேலைகள் அதுல செய்யாமலா இருக்கோம், சொல்லுங்க...  ஒத்த கைய வச்சு என்ன செய்ய முடியும்?  ரெண்டு கையும் சேந்தாதான் சத்தம், மிச்ச வேலை எல்லாமே..

இதுல பாருங்க வலது கை கொடுப்பது இடது கைக்கு தெரியக் கூடாதாம்...  ஒதுக்கி வைக்கறாங்க...  பாவங்க...  என்னங்க நியாயம் இது?!

சமூக நீதி சமூக நீதின்னு எங்கெங்கேயோ போய் குரல் கொடுக்கறோம்..  இதை யாரும் பேசறதில்ல...

வயசுல, அந்தஸ்துல பெரியவங்கள பாக்கச்சொல்ல பீச்சாங்கையால குட்மார்னிங் கூட சொல்லக் கூடாதாம்..  தெரியுமா?  அட...  'ஹாய்'னு கூட சோத்தாங்கைலதான் சொல்லணுமாம்.

நான் வலது கைல வணக்கம் வச்சாலும் எங்க ஆபீசர் என்னவோ இடது கையதான் ஆட்டிட்டு போறாரு..  நான் எப்பவும் அவருக்கு லெஃப்ட்ல நிப்பேன்.  அப்பவும் நியாயமா வலது கைலதான சொல்லணும்?   விடுங்க..  பெரியவங்க செஞ்சா பெருமாள் செஞ்ச மாதிரி...  நாம அங்க சமூக நீதி சாம்பார் நீதில்லாம் பேச முடியாது..

முன்ன நான் ஒரு வெத்தல பாக்கு கடைல ஏதோ ஒரு சாமான் வாங்கச் சொல்ல, இப்படிதான் கடைக்காரரு  சாப்பிட்டிக்கிட்டிருந்தாப்ல..   சரி, லேட்டாவுதுன்னு அடுத்த கடை பாக்கலாம்னு நான் நகரச்சொல்ல, யாவாரத்த விட மனசில்லாத அவரும் எழுந்து வந்துட்டாப்ல..  'ஐயையே..  என்னங்க இது..  சாப்பாட்டுக்கு நடுவுல..ன்னு நான் நிசம்மாவே பதற, அவர் என்ன வேணும்னு கேட்டு, நான் கேட்டத பீச்சாங்கைலதான் எடுத்தாரு..  வலது கை எச்சி இல்ல...  ஆனா கொடுக்கச்சொல்ல சோத்துக்கை முழங்கை படறாமாதிரி வச்சு என் கைல தந்தாரு..  எடுத்தது எந்தக் கையா இருந்தாலும் அவுரு லெஃப்ட்ல கொடுக்கலியாம்...  'ரைட்டா'தான் கொடுக்கறாராம்..  நானும் பெரிசா ஒண்ணும் பதில் சொல்லாம வாங்கிட்டு வந்தேன்னு வச்சுக்கோங்க..  ஆனா அவரு இடது கைலயே கொடுத்திருந்தாலும் நான் ஒண்ணும் நினைச்சிருக்க மாட்டேன்.  ஏன்னா நமக்கு இந்த போலி சமூக நீதியெல்லாம் கிடையாதுங்க...

இதை எதிர்த்து ஒரு கையெழுத்து இயக்கம் நடத்தி அம்பது லச்சம் பேர்கிட்ட  கையெழுத்து வாங்கலாம்னு பார்க்கறேன்.  என்ன சொல்றீங்க?  யார் யார்லாம் ரைட்டுன்னு சொல்றீங்களோ - அதாவது நான் சொல்றதுக்குபா - அவங்கள்லாம் கைய தூக்குங்க...  இடது கைய தூக்கலாம் தப்பில்லே..  நம்ம கொள்கையே அதானே!  ஒரு சங்கம் ஆரம்பிப்போம்.

என் பாஸ் கூட தினசரி எனக்கு காஃபி கொடுக்கச்சொல்ல லெஃப்ட்லதான் தர்றாங்க..  காபியைப் போட்டுக்கிட்டு, அவங்க குடிக்க வாகா வலது கைல அவங்க காஃபியையும், என்கிட்டே நீட்டறதுக்கு வாகா இடது கைல என் காஃபியையும் எடுத்துக்கிட்டு வந்து நீட்டுவாங்க...  நானும் இந்த கேன்டீன் சம்பவம் வந்தவரைக்கும் அதை கவனிச்சதே இல்லை.  நீட்டி,  என் பக்கத்துலயே சேர் போட்டு உக்காந்து சேந்துதான் காபி குடிப்போம்.

அப்புறமா மக்யாநா மொதக்கொண்டு மனசுல பட்டுகிட்டே இருந்துச்சு..  ஒருவாட்டி சொல்லவும் சொன்னேன்.  பாஸும் 'என்னடா புது மனசுன்னு ஒரு பார்வ பாத்துட்டு கொஞ்ச நா கஷ்டப்பட்டு சோத்து கைல காஃபி தந்தாங்க..  அப்புறம் மறுபடி பழைய மாதிரிதான்..  எனக்கும் பழகிப்போச்சு..  அவிங்களுக்கும் பழகிப்போச்சு.....

இத்த எளுதி ஆச்சு ஒரு மாசம்...   இந்த வாரம் வெளிய விட்டுடலாம்னு முடிவு பண்ணி இருந்த சமயம்..   ஒரு மருந்து வாங்க புது  நண்பர் வீடு சென்றுவரவேண்டிய வேலை இருந்தது.   வலது கையால அவர் கொடுத்த மருந்தை வலது கையால வாங்கிட்டு வந்தோம்.  வழியில் சங்கீதா தேசி மானே ஹோட்டலில் டிஃபன் சாப்பிட்டோம்.  அப்போது எதிரில் அமர்ந்திருந்த ஒரு நாகரீக ஜோடி மேலே கண்ணு விழுந்துச்சு.  கண்ணு அப்படியே கலங்கிடுச்சுங்க...  அந்தப் பொண்ணு சோத்தாங்கைல ஃபோனு..  விரல்கள் விளையாட  ஃபோனை நோண்டிகிட்டே...

பீச்சாங்கைல..  இல்ல வேணாம்..   இடது கையால சாப்பிட்டுக்கிட்டிருந்துச்சு..  ஸ்பூன் கீன்லாம் இல்ல..  கைல கைல...  இவ்ளோ நீதி பேசற நானு சோத்தாங்கைலதான் சாப்பிட்டுக்கிட்டிருந்தேன்...  ஆனா அந்தப் பொண்ணு...  நம்ம இயக்கத்துக்கு கொ ப செ கிடைச்ச மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்கி...

பீச்சாங்கை சமூக நீதி காத்த வீராங்கனை...

ஃபோட்டோ எடுத்துருப்பேன்..  எதிர்ல உட்கார்ந்திருந்த அத்தோட நண்பன் அப்படி ஒண்ணும் சாஃப்ட்டான ஆளா தெரியாததால விட்டுட்டேன்..

===============================================================================================

ஸ்ரீவேணுகோபாலன் 

ஜெயகாந்தன் எழுத்துக்களில் அவருக்கு மிகுந்த மரியாதை இருந்ததே தவிர ஜெயகாந்தன் நடந்துகொள்வதையும் அவரது சில பேச்சுக்களையும் எழுத்துக்களையும் கடுமையாகவே விமரிசிப்பார். 

ஒருமுறை இவரது எழுத்துக்களை ஜெயகாந்தன் மிக மோசமாக விமரிசித்துவிட மிகக் காட்டமாக அவருக்கு இவர் தொடுத்த வினாக்கள் அந்த சமயத்தில் மிகுந்த விவாதத்துக்குள்ளானது. ‘எழுத்தில் சமுதாய ஆன்மிகப்பார்வை வேண்டுமென்று சொல்லியிருக்கிறார் ஜெயகாந்தன். சும்மா அர்த்தமில்லாமல் இப்படி ஏதாவது வார்த்தைகளைப் போட்டுத் தப்பிக்க வேண்டாம். தெரியாமல்தான் கேட்கிறேன். அதென்ன சமுதாய ஆன்மிகப்பார்வை? முதலில் அந்த வார்த்தைக்கு ஜெயகாந்தன் அர்த்தம் சொல்லட்டும்’ என்று கோபப்பட்டார் ஸ்ரீவேணுகோபாலன்.

தமிழ் இலக்கிய அரங்கில் அவருக்கான இடம் எது என்பதுபற்றிக் கவலையில்லை. ஆனால் இத்தனை வருடங்களும் அவருக்கென்று ஒரு இடம் இருந்தது என்பதுதான் முக்கியம். அவருக்கென்று பரந்ததொரு வாசகப்பரப்பு இருந்தது. அவர் பெயரைப் போட்டாலேயே பத்திரிகைகள் விற்பனை ஆயின. அவரை மட்டும் நம்பியே மாத நாவல்கள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. புகழ் வெளிச்சம் அவர் மீது எவ்வளவு இருந்தபோதிலும் அடக்கமும் பணிவுமாக அவர் தம்மை வெளிப்படுத்திக்கொண்டார் என்பதுதான் இன்றைய நிலையில் முக்கியம். பல லட்சக்கணக்கான வாசகர்கள் ஒரு முப்பது நாற்பது வருடங்களாகச் சலிக்காமல் அவரைப் படித்து வந்தார்கள் என்பது ஒன்றும் அவ்வளவு சாதாரணமானதல்ல.

- அமுதவன் பக்கங்கள்​ -  நன்றி திரு கந்தசாமி R - ஃபேஸ்புக் 

=====================================================================================================

வயல்கள் மறைந்தன 

வீடுகள் மலர்ந்தன

800 கோடி  

நீரால் நிறைந்த கண்களில் 

மிதக்கும் உன்  நினைவுகள் 

கடப்பாரை மண்வெட்டியுடன் 

காத்திருக்கிறார்கள் 

மின்வாரியமும், 

மாநகராட்சி ஊழியர்களும் 

புதிய சாலை அமைந்ததும் 

தோண்டி வேலை செய்ய 

==============================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

வந்து வாய்த்த சோமாலியா..!

ஆச்சு.. அமைச்சகத்தில் சேர்ந்து சில வருடங்களை உருட்டியாச்சு.  ஃபாரின் போஸ்டிங் என்கிற பெயரில் என்னை அப்போது நெருங்கப் பார்த்தன ஒன்றன் பின் ஒன்றாக இரண்டு நாடுகள். சிரியா, ஈரான், இவற்றின் தலைநகர்களான முறையே டமாஸ்கஸ், தெஹ்ரான் ஆகியவற்றில் இயங்கிவந்த இந்திய தூதரகத்துக்கு மாற்றலுக்கான வாய்ப்புகள் வாசல் கதவைத் தட்டின. 'அவசரமாகப் புறப்படு' என்றார்கள். மேலும் ஒரு வருடம் டெல்லியில் அமைதியாகப் பொழுதைக் கழிக்க விரும்பியதால், அயல்நாட்டுக்கு மூட்டை முடிச்சைத் தூக்கிக்கொண்டு அவசரமாகப் பறக்கும் மனநிலையில் அப்போது நானில்லை. அயல்நாட்டு அசைன்மெண்ட்டிற்கு அடுத்த வருடம் என்னை அனுப்பினால் போதும் என்று எழுதிக்கொடுத்தேன்.

வேறுவழியின்றி ஏற்றுக்கொண்ட அமைச்சகம், எனக்காகவே ஒரு அபூர்வமான போஸ்ட்டிங்கை ரிசர்வில் வைத்திருந்ததோ அப்போது?

அடுத்த வருடம், மீட்டிங் முடிந்து, மந்திரி கையெழுத்திட்டபின் போஸ்ட்டிங்ஸ் லிஸ்ட் வெளியானபோது, ஆஃபிரிக்காவின் வடகிழக்கிலிருக்கும், பலர் தவிர்த்துவந்த, சோமாலியாவின் தலைநகரான மொகதிஷுவிற்கு (Mogadishu) என்னை போஸ்ட் செய்துவிட்டிருந்தார்கள்! 

வெளியுறவுத்துறை என்பதனால், மோசமான அயலகப் போஸ்ட்டிங்குகள் – போர்/உள்நாட்டுக் கலவரங்கள் நடக்கும் நாடுகள் உட்பட – இப்படி ஏதாவதொன்று, எப்போவாவது வரத்தான் போகிறது. வயசான காலத்தில் இப்படி ஏதாவது கிடைத்து சிக்கித் தவிப்பதைவிட, சின்ன வயசிலேயே ஒரு கடுமையான அசைன்மெண்ட்டை முடித்துவிடுவோம் என்றும் தோன்றியதால், மொகதிஷு போஸ்ட்டிங்கை ஏற்றுக்கொண்டேன்.

ஒரு நாள், அட்மினிஸ்ட்ரேஷன் டிவிஷன் சென்று மாற்றலுக்கான ஃபார்மாலிட்டிகளை செய்துகொண்டிருக்கையில், அங்கே பணிபுரிந்த ஒரு நல்லவன் –என்னைப்பற்றி ஓரளவு தெரிந்தவன்போலும்-

என்னைத் தனியாகத் தள்ளிக்கொண்டுபோய், சொன்னான்: 

“போகாதே அங்கே! நிலமை கொஞ்சமும் சரியில்ல. அங்கே போயிருக்கிற அம்பாசடரும் ஒரு மாதிரியான அதிகாரி.. நீயோ எல்லாத்துக்கும் தலையாட்டுற ஆள் இல்லை. மிஞ்சிப் போனே… மூணே மாசத்தில் திரும்பி வரும்படி ஆயிடும்.. உன் ரெக்கார்டும் கெட்டுப்போயிடும்!”

இப்படி ஒரு சீரியஸான எச்சரிக்கையை, கொஞ்சமும் நான் அங்கே எதிர்பார்க்கவில்லை. உண்மையில் மனது கலவரப்பட்டது.  இருந்தும், சரியான, ‘காலத்தாற்செய்யப்பட்ட’ அந்த புத்திமதியை அப்போது அலட்சியம் செய்துவிட்டேன். விதி யாரை விட்டது. 

நான் சோமாலியாவில் ’அனுபவிக்க’ வேண்டுமென்று இருந்திருக்கிறதே..

பயணத்திற்கான இதர ஏற்பாடுகளோடு, அஃபீஷியல் பாஸ்போர்ட்களுக்கும் விண்ணப்பித்தேன். ஓரிரு நாட்களிலேயே தயாராகி, அவை கைக்கு வந்தன. பின்னர், மொகதிஷுவில் மூன்று வருஷம் ஒப்பேத்துவது ரொம்பவே கஷ்டம் என்று கேள்விப்பட்ட நிலையில், குடும்பத்துடன் அங்கு சென்று மாட்டிக்கொள்ளாமல், நான் மட்டும் போவதாக முடிவுசெய்திருந்தேன். 

எனக்கான ஏர்டிக்கெட் புக் செய்கையில், அஃபீஷியல் ரூட்: டெல்லி- பாம்பே- நைரோபி-மொகதிஷு என்று அறிவுறுத்தினார்கள்.  அப்போதெல்லாம், வெளியுறவுத்துறை ஊழியர்கள்/அதிகாரிகள் பணி நிமித்தம் வெளிநாடுகளுக்குப் பயணிக்கையில் கூடுமானவரை, இந்திய அரசின் விமான நிறுவனமான ’ஏர் இந்தியா’வில்தான் பயணிக்கவேண்டும் என்கிற கட்டாயம் இருந்தது. டெல்லியிலிருந்து நைரோபி(கென்யா) வரை ஏர் இந்தியாவில். நைரோபியிலிருந்து மொகதிஷுவிற்கு ‘சோமாலி ஏர்லைன்ஸ்’ மூலம் பயணம் என அரசு டிக்கெட் கிடைத்தது. அனுபவம் ஏதுமில்லா அரைகுறை வயதில், முதன்

முதலாக அஃபீஷியல் பாஸ்போர்ட், அரசாங்கத்திடமிருந்து விமான

டிக்கெட் எனக் கையில் வருகையில், எதற்கும் ஓவராக எக்ஸைட்

ஆகிற ஆளில்லை நான் என்கிறபோதிலும், மனது கொஞ்சம்

குதூகலித்தது. இருண்ட கண்டத்தின், மொகதிஷு என்கிற நகரம்….

இடறவில்லை மனதில் அப்போது.

ஒரு நன்னாளில் (அன்று அஷ்டமியோ, நவமியோ என்று பஞ்சாங்கம் சொல்லியிருந்ததைப் பின்னாளில்தான் அறிய நேர்ந்தது!) டெல்லியின் இரவில் ஏர் இந்தியாவில் ஏறி, பாம்பேயில் மாறி, அடுத்தநாள் காலையில் போய்ச் சேர்ந்த முதல் அயல்நாடாக, கென்யா அமைந்தது. தலைநகரான நைரோபியில் இறங்கினேன்.

அடுத்த மூன்று மணிநேரத்தில், மொகதிஷுவுக்குப் போகவிருக்கும் சோமாலி ஏர்லைன்ஸ் புறப்படும் என டிக்கெட்டில் இருந்ததை நம்பியவாறு(!), நான் லவுஞ்சில் உட்காரப்போனேன்.  என்னோடு வேறு யாரும் அங்கிருந்து மொகதிஷு வருகிறார்களா எனத்

தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வம் அதிகமாகியது.

சோமாலி ஏர்லைன்ஸ்பற்றியும் விஜாரிப்போமே என இன்ஃபர்மேஷன்

டெஸ்க்கை அணுகிப் பேசினேன். அங்கே அவர்கள் சொன்னது என்னைத் திடுக்கிடவைத்தது. அன்று சோமாலி ஏர்லைன்ஸ் கிடையாதாம்.. ”என்ன! டிக்கெட்டில் இருக்கிறதே.. இதோ..” என்று காட்ட, ”ஏர் இந்தியா டெஸ்க்கில் போய்க் கேளுங்கள். அவர்கள் சொல்வார்கள்” என்றார்கள். ஆஃபிரிக்க பயணங்களில் என்னவெல்லாம் கஷ்டம் வரும் என்பதற்கான முகப்புகள்,

அறிகுறிகள் தெரிய ஆரம்பித்துவிட்டன எனத் தோன்றியது.

ஏர் இந்தியா டெஸ்க்கில் ஒரே நிதானம்! ” சோமாலி ஏர்லைன்ஸில் ஏதோ ப்ராப்ளம் என்று செய்தி வந்திருக்கிறது. நாளைக்குத்தான் அது இங்கிருந்து புறப்படும். நாங்கள் டிக்கெட்டை மாற்றித் தருகிறோம்”

என்று வாங்கிக்கொண்டு ’மாற்றி’த் தந்தார்கள். நாளை வரை எங்கு தங்குவது, என்னோடு மொகதிஷுவிற்கு வேறு யாரும் பாசெஞ்சர்கள் இருக்கிறார்களா என்று கவலையோடு விஜாரித்தேன். 

”இன்று இரவு தங்க ஹோட்டல் ஏற்பாடு செய்கிறோம். கவலைப்படாதீர்கள்.” என்றார் அந்த ஏர் இந்தியா அலுவலர். இரண்டு மணி நேர காக்கவைத்தலுக்குப் பின் ”நைரோபி சிட்டியில் இருக்கும் அம்பாசடர் ஹோட்டலில் இன்று தங்கலாம். ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுவிட்டது.

"அதோ அந்த கேட்டில் எங்கள் வேன் நிற்கிறது” என்றவுடன் ஒருசிலருடன் ஓடிப்போய் ஏறிக்கொண்டேன். அன்று மாலை நைரோபி சிட்டியைப் பார்க்கையில் எதிர்பார்த்ததைவிட நன்றாகவே இருந்தது. ஆங்கிலம் பேசினால் அந்தக் கருப்பர்களுக்குப் புரிந்தது.  திருப்பி ஆங்கிலத்திலேயே பதிலும் சொன்னார்கள்! இப்படித்தானே மொகதிஷு நகரமும் இருக்கும்.. என்று அப்பாவித்தனமாய் கற்பனை செய்துகொண்டேன்…

**

[ அடுத்த வாரம்...]

==================================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

- காஞ்சிபுரம் மாவட்டம் செம்பூரில் பழங்கற்கால மனிதர்கள் வாழ்ந்ததற்கான கற்கோடரி, கற்கோடரி செய்ததற்கான மூலக்கற்கள் மற்றும் சிதிலங்கள் கண்டறியப் பட்டுள்ளன.

- ஓட்டுனர்கள் பற்றாக்குறையால் '108' ஆம்புலன்ஸ் நிறுத்தம்.

- போலீஸ் ஸ்டேஷனில் நின்ற லாரியில் திருட்டு.

- டில்லியிலிருந்து ஸ்பைஸ் ஜெட் விமானத்தில் பெங்களூர் திரும்பிய ஸ்ரேயா சமாரியா என்னும் தொழிலதிபர் ஒருவர் தன்னுடைய பர்ஸை விமானத்தில் மறந்து வைத்து விட்டதை உணர்ந்து அந்த நிறுவனத்தின் கால் சென்டரை ஒன்றை அழுத்தி, இரண்டை அழுத்தி தொடர்பு கொண்டிருக்கிறார். அதன் கால் சென்டர் ஊழியர் அலட்சியமாக பதில் சொன்னால் காண்டாகி, "என் பர்ஸில் வெடிகுண்டு வைத்திருக்கிறேன் எப்போது வேண்டுமானாலும் வெடிக்கும்" என்று உதார் விட்டிருக்கிறார். மிரண்டு போன விமான நிறுவனம் விமானத்தை சோதனை செய்து அவருடைய பர்ஸை கண்டு பிடித்து அவருடைய மிரட்டல் பொய் எனவும் கண்டறிந்துள்ளனர். இது தொடர்பாக அவரை கைது செய்த போலீஸ் அவரை எச்சரித்து அனுப்பினர். - ஹாஹாஹா.. கால் சென்டர் ஊழியரை கண்டித்தார்களா?

- யு.பி.ஐ. பரிவர்த்தனைகள் டிசம்பரில் புதிய உச்சம். விமான பயணியர் எண்ணிக்கையும் டிசம்பரில் புதிய உச்சம்.

- 13,000 கோடியில் பசுமை ஹைட்ரஜன் ஆலையை இந்தியாவில் அமைக்க விரும்பும் சிங்கப்பூர் நிறுவனத்தை தங்கள் மாநிலத்திற்கு இழுக்க, தமிழகம், ஒடிசாவிற்கிடையே போட்டி.

==========================================================================================

நஞ்சுக்கொடி 

ஒரு யு டியூப் வீடியோ பார்த்தேன்.  ஆடு குட்டி போட்டதும் அதன் நஞ்சுக் கொடியை ஏன் இப்படி ஆல மரத்தில் துணியில் இறுக்கிக் காட்டுகிறார்கள் தெரியுமா என்று கேட்டு பதில் சொன்னார்.  மண்ணில் புதைத்தாள் கூட அந்த மண் கெட்டு விஷமாகி விடுமாம்.  ஆனால் ஆலமரத்தில் இபப்டி கட்டும்போது சில நாட்களிலேயே ஆலமரத்தின் தன்மையால் அதன் விஷத்தன்மை சென்று விடுமாம்.  உயிர்களுக்கோ, பூமிக்கோ, பிற தாவரங்களுக்கோ பாதிப்பில்லை.

=======================================================================================

பொக்கிஷம் :- 

ஆரம்ப கால இளையராஜா பற்றி...

சுஜாதாவின் முன் எச்சரிக்கையை கவனிக்கவும்.  

இது மாதிரி துணுக்குகள் எழுத்துகள் படிக்க முடிகிறதோ..

என்னிடம் இந்தப் புத்தகமும் இருக்கிறது..  படிக்க வேண்டும்.

படிக்க எடுத்துப்போன புத்தகத்தில் புகுந்து  விளையாடியுள்ள நண்பர்..

முன்னுரிமை கோரிக்கை!

அரசாங்க கொள்கை!