கடவுள் என்னும் அதிகாரி

 உங்கள் அதிகாரி நீங்கள் ஒரு நாள் தாமதமாக வந்தால் உங்களை கடுமையாக கோபித்துக் கொள்கிறார் அல்லது உங்களுக்கு தண்டனை தருகிறார். இரண்டு நாள் தாமதமாக வந்தால் உங்களுக்கு சம்பளத்தில் பிடித்தம் செய்யப்படுகிறது. இது போன்ற அதிகாரிகளை நீங்கள் விரும்புவீர்களா? வெறுப்பீர்களா? 

நாம் ஏனோ அதிகாரிகள் அளவில் தான் கடவுளை வைத்திருக்கிறோம். 

தவறு செய்தால் அவர் தண்டிப்பார். நியாயமான வழிகளுக்கு அவர் ஒன்றும் சொல்ல மாட்டார். சொர்க்கம் என்றாலே அங்கு அழகிகளின் நடனமும், ஆனந்த வாழ்க்கையும், இனிய நறுமணமும் இருக்கும் என்பது போன்ற கற்பனைகள்....   நரகம் என்றால் நீங்கள் எது மிகவும் கொடுமையான விஷயம், ​அல்லது எது வாழ்வில் அனுபவித்த கொடுமையான விஷயம் என்று நினைக்கிறீர்களோ அது நரகத்தில் இருக்கும் என்பது போல சொல்லி வைக்கப்படுகிறீர்கள். ​  "உம்மாச்சி கண்ணைக் குத்திடும்"  "எண்ணெய்க் கொப்பரையில் போட்டு வறுப்பார்கள்"

எவ்வளவு தீவிர ஆத்திகனாக இருந்தாலும் அவன் கடவுள் பூஜை மூன்று கால பூஜை செய்து​, ஒரு கோவிலில் சென்று கடவுளை வழிபட்டு என்று இருந்து வந்தாலும் கூட அவனுக்கு​ம் உள் மனதின் ஆழத்தில் ஒரு சந்தேகம் இருந்து கொண்டேதான் இருக்கும்.  கடவுள் இருக்கிறாரா? ஏன் இதுவரைக்கும் ஒரு வாட்டி கூட காட்சி தரவில்லை?   ஒரு மறைமுகமான ஒரு பொருளாக கூட நமக்கு உணர்த்த வில்லையே.... நிஜமாக இருக்கிறாரா? 

விஞ்ஞானத்தை வளர்ப்பவர்கள்​, விஞ்ஞானிகள் கடவுளின் தா​த்ப​ர்யத்தை அதிகமாக ஏற்றுக் கொள்வதில்லை, நம்புவதில்லை.  அவர்கள் எல்லாரும் எல்லாவற்றையும் விஞ்ஞான பூர்வமாக விளக்கமு​ற்படுகிறார்கள். எல்லாவற்றிற்கும் விஞ்ஞான விளக்கம் தருகிறார்கள. ஆனால் அவர்களும் அலுவலகத்துக்கு வந்து அந்த விஞ்ஞான விளக்கங்களை தர முற்படுவதற்கு முன் வீட்டில் சந்தியாவந்தனமோ​, கடவுள் பூஜையோ​, மண்டியிட்டு முழந்தாள் என்று பிரார்த்தனை​யோ செய்து விட்டு வருகிறார்கள்.  ​அல்லது கண்மூடி ஓரிரு நிமிட மௌன பிரார்த்தனை!

​நாத்திகம் பேசும் அரசியல்வாதிகள், வீட்டில் ஒருவரை பாவமன்னிப்பு கோர கோயிலுக்கு அனுப்பி விடுகிறார்கள்.  மஞ்சள் துண்டு அணிந்து பரிகாரம் செய்து பரிகாசம் செய்கிறார்கள்.  தேர்தல் சமயத்தில் காட்டும் பக்தி வேறு வகை நடிப்பு என்றாலும் உள்ளுக்குள் ஒரு உதைப்பு எப்போதும்!  

​இப்படி நிறைய பேர் இருக்கிறார்கள்.... இது என்ன ஒரு முரண்..... யாருக்கும் எதிலும் முழுமையாக நம்பிக்கை இல்லை என்று சொல்லலாமா.... 

ஒரு கதை நினைவு இருக்கிறதா?   தாசி வீட்டுக்கு போன ஒருவன் கடவுள் நினைவாக உட்கார்ந்து இருந்தவன் நினைவாகவே இருந்தான். அவன் சொர்க்கத்துக்கு போனான் என்றும், கடவுள் வீட்டுக்கு போனாலும் தாசி ​வீட்டுக்கு போனவன் நினைவாகவே இருந்தான், அவனுக்கு நரகம் ​கிட்டியது என்றும் ஒரு கதை ஒன்று படுத்தி இருக்கிறோம்.  

இது இந்த மாதிரி ஆட்களை வைத்து இந்த விஞ்ஞானிகளையும் சாதாரண ஞானிகளையும் இணைத்து சொல்லப்படும் ஒரு கதைக்கான ஒரு பொருளாக கூட இருக்கலாம். ​ இவர்களே யாரேனும் கூட அந்த மாதிரி ஒரு கருத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கலாம். 

சங்ககாலத்தில் லஞ்சம் இருந்தது, பழைய காலத்தில் கொலை கொள்ளை இருந்தது என்றால் நம்புகிறோம் .  ஆனால் அந்த காலத்தில் கடவுள் நேரில் வந்தார் என்றால் நம்புவதில்லை.  ஏன் இதை மட்டும் நம்ப மறுக்கிறோம்?  கொலையையும் கொள்ளையும் இப்போதும் நாம் நேரில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.  பார்க்காத ஒன்று, அந்த கடவுள்தான். அவர் ஏன் அப்போது வந்தார்?   இப்போது வரவில்லை?  ஏதேனும் விளக்கம் உண்டா?  

=================================================================================================

முதலில் வேறொரு கவிதையை இங்கு புகுத்தி இருந்தேன்.  திடீரென இந்தப் பழைய கவிதை நினைவுக்கு வந்தது.  நான்கு வருடங்களுக்கு முன் பகிர்ந்தது.  இன்று பொருத்தமாக இருக்குமோ ன்று அதை மீள்பதிவு செய்து விட்டேன்!

கடவுளே

-----------------------------

த்ரேதாயுகம் த்வாபரயுகம்

என்கிறார்கள்

அந்தக் காலத்தில் நான் இருந்தேனா அறியேன்

அந்தக் காலத்தில்

நேரில் வந்தவன் நீ என்கிறார்கள்

கடவுளே என்றழைத்தவனுக்கு

உடனே

கஷ்டம் தீர்த்தாயாம்.

சொல்லக் கேள்வி.

விரல்காட்டி வித்தைகள்

புரிந்து

விந்தைகள் செய்தாயாம்

அப்போதுதான் கஷ்டங்களா?

இப்போதில்லையா?

குன்றம் ஏந்திக் குளிர்மழைக் காத்தவனே

வெயில் மறைத்து வெப்பம் தணிக்க மாட்டாயா?

குன்றம் விலக்கி ஆறு குளம் நிரப்ப மாட்டாயா?

விண்ணுலகம்தான் உன்னுலகமா?

சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்

மேகங்களின் ஓரங்களில்

தேடுகிறேன்

சரிகை வேட்டியுடன் நீ அங்கு

தென்படுகிறாயா என்று

இருட்டில் ஒருநாள்

ஒளியாய் வருவாய்

என நான்

இன்னமும் காத்திருக்கிறேன்

உனைக் கண்டேனென்று

நீ

விரும்பவில்லை என்றால்

விண்டிலேன் ஒருவரிடமும்

வாயேன்...

நம்பு நம்பு என்று படுத்தாமல்

வந்துவிடேன் ஒருதரம் நேரில்

விஞ்ஞான விளக்கமும்

உன்னோட விளக்கமும்

சரிபாதியாய்

சரியாய்தான் இருக்கிறது

எது நீ? எங்கே நீ?

விஞ்ஞானம் உன்னை மறுக்கிறது

என் ஞானமோ

இரண்டுக்கும் நடுவில் தவிக்கிறது

ப(க)ட்டாடை உடுத்தி

வந்தால்தான் தெய்வமா?

பராரியாய் வந்தால் மாறுவேஷமா?

நீ கொடுப்பதுதானாமே...

கஷ்டங்கள் நானும் வைத்திருக்கிறேன்

கண்ணீரை நாளும் மறைத்திருக்கிறேன்

கடவுளே வா

வந்தென்னை ஒருதரம் சந்தி. 

 ஜூலை 9, 2019

================================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

பட்டினப் பிரவேசம் !

முதலில் சோமாலியாபற்றி ஒரு சிறு அறிமுகம் தந்துவிடுகிறேன்.  சோமாலியா என்னும் ஆஃபிரிக்க நாட்டின் தலைநகரான அந்நாட்டின் வடபகுதியில் இருக்கும் மொகதிஷு (Mogadishu. Mogadiscio in Italian), ஒரு முக்கிய துறைமுகமும்கூட. ஒரு காலத்தில் இந்துமகா சமுத்திரத்தின் வழி நடத்தப்பட்ட தங்க ஏற்றுமதி, இறக்குமதி வணிகத்திற்கு முக்கிய இடைத் துறைமுகமாக புகழ்பெற்றிருந்தது இது. சோமாலியா என்கிற நாடு, 9 - 13-ஆவது நூற்றாண்டு காலகட்டத்தில், மத்திய கிழக்கின் சுல்தான்கள் வசமிருந்தது. சமீப நூற்றாண்டுகளில் நாட்டின் வடக்குப்பகுதி இத்தாலியர்களிடமும், தெற்குப்பகுதி ஆங்கிலேயர்களிடமும் வசமாக மாட்டியிருந்தன.

பணிப்போர் காலகட்டத்தில், மத்தியகிழக்கைப் பார்த்தவாறு தோதாக

அமைந்திருந்த இந்த ஆஃபிரிக்க நாடு, எதிரிகளான சோவியத் யூனியன் மற்றும் அமெரிக்காவால் உற்று நோக்கப்பட்டதோடு, ரகசியமாக உபயோகப்படுத்தப்பட்டும் வந்திருக்கிறது.

நான் அங்கு போயிருந்த எண்பதுகளின் இறுதி காலகட்டத்தில், முகமது சியாத் பர்ரே (Mohammed Siad Barre) எனும் ராணுவ சர்வாதிகாரியால் ஆளப்பட்டுவந்தது சோமாலியா. பர்ரேயின் கெடுபிடி ஆட்சிக்காலத்தில் (சுமார் 20 வருடம்) நாட்டு மக்கள் சட்ட திட்டத்திற்கு பயந்து வாழ்ந்தார்கள். பொதுவாகவே அப்பாவிகளான அவர்களது மத்தியில், குற்றங்கள் பெரும்பாலும் இல்லை எனலாம்.

தொண்ணூறுகளில் தெற்குப்பகுதியிலிருந்து புறப்பட்ட புரட்சியாளர்கள் என்று சொல்லிக்கொண்ட கலகக்காரர்கள், எதியோப்பியா போன்ற சோமாலிய எதிரிகளிடம் ஆயுத உதவிபெற்று, வலுவாகி ஜனாதிபதிக்கு எதிராக உள்நாட்டு கலவரங்களைத் தூண்டினார்கள். அது நாளாக ஆக, இனப்போராக மாற, தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் பர்ரேயின் ஆட்சி வீழ்ந்தது. அடுத்து ஆட்சி ஏற்கும் திறமை எந்த இனத் தலைவரிடமும் காணப்படாததால், மொகதிஷுவில் மத்திய அரசாங்கம் என ஒன்று அமையமுடியவில்லை. மேலைநாடுகளும், ஐ.நா.வும் ஒதுங்கி நின்று வேடிக்கை பார்க்க, வெவ்வேறு இனத் தலைவர்கள் தங்களுக்குள் போரிட்டுக்கொண்டனர். சோமாலியாவின் அமைதி கெட்டது. பஞ்சம்

செழிக்க ஆரம்பித்தது. ஊர் ரெண்டுபட்டால், கூத்தாடிக்குக் கொண்டாட்டம்தானே.. இடையில் புகுந்தது இஸ்லாமியத் தீவிரவாதம். இன ஒழிப்பு, எதிரிகள் அழிப்பு என்கிற சாக்கில் பல அப்பாவிகள் கொல்லப்பட்டனர். பலவருடங்களாக, நாட்டில் நிலையான ஆட்சி இல்லை. வறுமை வாட்ட, தீவிரவாதம் பயமுறுத்த, அகதிகளாக பக்கத்து நாடுகளுக்கு விரட்டப்பட்டார்கள் சோமாலி மக்கள். கொடுமைகள் இன்னும் தொடர்வதால், இப்போதிருக்கும் சோமாலியா இந்தவகையைச் சார்ந்தது. படங்களில் காட்டப்படும் பஞ்சக் காட்சிகளெல்லாம் தொண்ணூறுகளுக்குப் பின் அங்கே அரங்கேற்றப்பட்ட அட்டூழியங்களின் விளைவுகள்.

துரதிருஷ்டவசமாக, ஒரு சபிக்கப்பட்ட ஆஃபிரிக்கப் பிரதேசமாக ஆகிவிட்டிருக்கிறது, ஒருகாலத்தில் அமைதியாக இருந்த அந்த நாடு…

இப்போது நம்ப கதைக்கு வருவோம். அடுத்தநாள் காலையில் நைரோபி ஏர்ப்போர்ட் வந்து, சில மணி நேரத்தில் சோமாலி ஏர்லைன்ஸில் ஏறி அமர்ந்தேன். அதுவே ஒரு அலாதி அனுபவம்தான்.. கென்யா, உகாண்டா போன்று நிறைய இந்தியர்கள் சோமாலியாவில் இல்லை என்று கேள்விப்பட்டிருந்தேன். ஏதாவது இந்திய முகம் தெரிகிறதா, யாராவது ஒன்றிரண்டு பேராவது கென்யாவிலிருந்து சோமாலியா வரலாமே என நினைத்து பார்த்தால், யாரும் இருப்பதாய்த் தெரியவில்லை.  நிறையப்பேர் சோமாலிகள்தான். ஓரிரு வெள்ளைநிறத்தவர். இத்தாலியர்கள் எனப் பின்னர் அறிந்தேன். கருப்பாக, மாநிறமாக, குண்டாக இருந்த ஆஃபிரிக்கர்களில் பெண்கள் அதிகம் என்பது ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

பழைய போயிங் 737. சிரமப்பட்டு சத்தத்தோடு எழுந்து மேலேறிய சோமாலி ஏர்லைன்ஸ் விமானம், ஒருவழியாக நிதானித்துப் பறந்துகொண்டிருந்தது. பழுப்பு நிறமும், மெலிதான தேகமுமாய் பளிச்சென்ற புன்னகையுடன் சோமாலிப் பணிப்பெண்கள் ஜூஸ்,

கோக் அளித்தவாறு நகர்ந்திருந்தார்கள். சுமார் 1000 கிமீ தூரத்தைக்

கடக்க 2 மணி நேரம். கொஞ்சம் கண்ணயர்ந்திருந்தேனோ..  விமானம் மொகதிஷு ஏர்ப்போர்ட்டில் சற்று நேரத்தில் இறங்கவிருக்கிறது என்கிற சத்தமான அறிவிப்பில் அலர்ட்டானேன்.

ஜன்னல் வழியாகப் பார்க்கையில் ஆகாச நீலம்.. கீழேயும் சிதறியிருந்ததாய்த் தோன்றியது. சில நிமிடங்களில் மீண்டும் திரும்பிய அறிவிப்பு இதோ சில நிமிடங்களில் தரை தொடுதல்..  என்றது. கீழே பார்த்தால்.. நகரத்தின் சுவடு கிடக்கட்டும், தரையையே காணோம். விமானமோ கீழே கீழே எனத் தாழ்ந்து வர அரேபியக் கடலின் அதிரடி நீலம் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தது.  

ஜன்னல்வழி காட்சியெல்லாம் போதும் எனத் தவிர்த்து உள்ளே மற்ற பயணிகளைப் பார்த்தேன். கவனித்தேன். பெண்கள் பலர் கண்மூடி, வாய்முணுமுணுத்துப் பிரார்த்தனையில் இருந்தது பதற்றத்தை அதிகப்படுத்தியது. சோமாலியில் ஏதும் சொன்னார்களா..  சரியாகத்தானே இறங்குகிறது இது எனக் கவலைப்படுகையில், சட்டென்று விமானம் கீழே தொட்டு ஓடுஓடென்று ஓட, ’அல்லாஹூ அக்பர்.. அல் ஹம்துலில்லா!’ என்கிற சோமாலிகளின் அரேபிய கோஷங்கள் குறிப்பாக, சோமாலிப் பெண் பாஸஞ்சர்களிடமிருந்து உற்சாகமாகப் பீரிட்டது. 

சந்தோஷத்தில் அதிர்ந்தவனாய் இப்போது ஜன்னல் வழி கீழே பார்த்தேன். ஒரு ஏர்ப்போர்ட் போன்ற தோற்றமே காணப்படவில்லை. ஏதோ கிராமத்துப் பள்ளிக்கூடம்போல ஓரிரு கட்டடங்கள் தள்ளித் தள்ளித் தென்பட, கொஞ்சம் குறுக்கும் நெடுக்குமாகக் கார்கள் ஓடிக்கொண்டிருக்க சோமாலி ஏர்லைன்ஸ் தன் இடத்தில் போய் நின்று தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டது.

உற்சாக சோமாலிகளுக்கு மாறாக, சிந்தனை வசப்பட்டவாறு விமானத்திலிருந்து இறங்கி ஏர்ப்போர்ட் கட்டிடத்துக்குள் நுழைந்தேன். சோமாலி அலுவலர்கள் இப்படி அப்படி என்று கைகாட்ட, கூட வந்தவர்களைத் தொடர்ந்து நானும் உள்ளே சென்று நடந்தேன். செக்-இன் பாக்கேஜ்கள் வரும் பெல்ட்டிற்கு அருகில் வந்து அனைவரும் நின்றோம். நேரம் எடுத்துக்கொண்டு ஆராம்ஸே ஒவ்வொரு பெட்டி, சூட்கேஸ் என வர, வர, எங்களைத் தொட விடாமல் அவர்களே எடுத்து ஒரு மூலையில் அடுக்கினார்கள்  அங்கே. என் மென்பழுப்பு சஃபாரியும், நீல நிற அரிஸ்டோக்ராட்டும் ஸ்லிம்மாக, அவர்களது பெரிசுகளுக்கு இடையில் அப்பாவிகளாய் நிற்கவைக்கப்பட்டன. நான் இன்று மொகதிஷு வருவதாய் எம்பஸிக்கு அனுப்பப்பட்ட அமைச்சரகத்தின் டெலெக்ஸ் மெஸேஜ் மொகதிஷு வந்ததா, எங்கள் எம்பஸியிலிருந்து யாராவது வரவேற்க அழைத்துச் செல்ல வந்திருக்கிறார்களா என்று இமிக்ரேஷனுக்கு அந்தப்பக்கம் நோட்டம் விட்டேன். ம்ஹூம்.. இந்திய முகம் எதுவும் தென்படவில்லை…

சூட்கேஸ்களை வாங்கிக்கொண்டு வெளியேற வேண்டும் என்கிற

பாஸெஞ்சர்களின் பரபரப்பில், அந்த இடம் ஒரு குட்டி சந்தையாகி

சலசலத்தது. ஒரு ஆங்கில வார்த்தையும் கேட்கக் கிடைக்கவில்லை.

சில பெண் பயணிகளுக்கிடையே தலையை எப்படியோ நீட்டி அந்த

இளம் இமிக்ரேஷன் அதிகாரியிடம் ”நான் இந்தியன் எம்பசி அஃபீஷியல். இந்தியாவிலிருந்து வருகிறேன். கொஞ்சம் சீக்கிரம் எனது சூட்கேஸ்களை க்ளியர் பண்ணுவீர்களா?” என்று மென்மையாக கேட்டது, அந்தப் பெண்களின் சோமாலி பாஷை கீச்மூச்சுகளிடையே கரைந்து காணாமற்போகுமுன், அந்த இளம் அலுவலர் என்னை வேகமாகப் பார்த்தான். ஒரு தலையாட்டல், ஒரு சிரிப்பு… இப்படி ஏதாவது? ம்ஹூம். தன் வேலையைத் தொடர்ந்தான்.

அதாவது சோமாலிப் பயணிகளின் உருட்டுவதும், சூட்கேஸ்களைத்

திறக்கச் சொல்வதும், உள்ளே கிளறிக் கொட்டுவதுமாயிருந்தான்.  என்னடா இது.. சிஸ்டமில்லா சிஸ்டம்.. இதிலிருந்து வெளியேற எத்தனை நேரம் பிடிக்குமோ? ஏர்ப்போர்ட்டிலிருந்து எம்பசிக்கு ஃபோன் பண்ணமுடியுமா அல்லது நாமே டாக்ஸியைப் பிடித்து ஊருக்குள் நுழைந்துவிடவேண்டியதுதானா.. இதெல்லாம் எப்போது நடக்கும்.. என்பதுதான் நிச்சயமில்லை அப்போது.

ஏர்ப்போர்ட்டில் இறங்கிய அரைமணி நேரத்திலேயே ஒரு அயர்வு ஏற்பட்டிருக்க, என்ன செய்வது எனத் தெரியாமல் ஒரு கணம் திணறினேன். ”ஹலோ !” என்கிற தெளிவான ஆங்கில வார்த்தை கேட்கத் திரும்பிப் பார்த்தேன். ஒரு சோமாலி இளைஞன் நீல சஃபாரியில் சிரித்தவாறு எதிர் நின்றான். எங்கிருந்து வந்தான் யாரிவன் என யோசிக்குமுன், ”யு ஆர் மிஸ்டர்.. இந்தியன் எம்பஸிக்காகத்தானே வந்திருக்கிறீர்கள்!” என்று கிட்டத்தட்ட சரியான ஆங்கிலத்தில் கேட்க, ஆச்சர்யத்தில் குளிர்ந்தேன். ”….நீங்கள் யார்?  தெரியலையே” என்று லேசாக சிரிக்க முயற்சிக்கையில் ” இந்திய எம்பஸியில் வேலைபார்க்கிறேன். உங்களை அழைத்துப்போக வந்திருக்கிறேன்!” என்று கருத்து இருண்டிருந்த வானில் ஒளிக்கீற்றாய்த் தெரிந்தான். ஆண்டவா! ஆஃபிரிக்காவிலும் விடாமல் வந்துவிடுகிறாய்.. என்னே உன் பெருமை.. என்று நினைத்தவாறு அல்லாஹு அக்பர்! என்கிற அரேபிய/சோமாலிய வார்த்தைகளைக் கடன்வாங்கி நம்ப கடவுள்மேலே அவசரமாகப் போட்டேன்!

என் அஃபீஷியல் பாஸ்போர்ட், டிக்கெட் ஆகியவற்றை வாங்கிக்கொண்டவன், ”உங்கள் சூட்கேஸ் எது?” என்று அந்த லக்கேஜ் குவியலைப் பார்த்துக் கேட்டான். ஷயர் முகமது அவனது பெயர். இந்திய தூதரக லோக்கல் ஸ்டாஃப் மெம்பர். காட்டினேன்.

”இவ்வளவு கூட்டமா இருக்கே.. வரிசையாவும் யாரும் நிக்கலை..  டயம் எடுக்கும் போலருக்கு” என்று அவன் காதில்மட்டும் விழும்படி ஆங்கிலத்தில் சொல்ல, என்னை முன்னேறுமாறு கைகாட்டிவிட்டு, சோமாலியில் ஏதோ சத்தம்போட்டு இரண்டு மூன்று பயணிகளை

இடது வலதாகத் தள்ளிவிட்டு பாய்ந்து சென்று என் சூட்கேஸ்களை எடுத்தான். மற்றவர்கள் அவனை முறைக்க, அலட்சியம் செய்து, நேரே இமிக்ரேஷன் அதிகாரி முன் வந்தான். குனிந்து காதில் ஏதோ லோகல் பாஷையில் படபடத்தான். அவன் திடுக்கிட்டதுபோல் என்னைப் பார்த்து.. முன்னே வரும்படி சொல்ல, ஷயர் முகமது அவனது டேபிளில் என் இரண்டு சூட்கேஸ்களையும் தூக்கி வைத்தான். அந்த அதிகாரி ட்ராயரில் இருந்து ஒரு சாக்பீஸை எடுத்து என் சூட்கேஸ்களின்மீது அவசரமாக ‘வட்டம்’ வரைந்தான்!

ஷயர் முகமதுவிடம் ஏதோ சொல்ல, அவன் அதிகாரியின் தோளில் ஒரு தட்டுதட்டி ”ஷுக்ரியா!” என்றுவிட்டு சூட்கேஸ்களுடன் வந்து கூட்டிக்கொண்டு அடுத்தாற்போலிருந்த கேட் டூட்டிமேனிடம் ஏதோ சொல்ல, அவன் எனக்கு ஒரு சல்யூட் அடித்து வாசலைக் காட்டினான். ஷுக்ரியா! என்று நானும் ஃபார்மாலிட்டி காண்பித்து வாசலுக்கு நிம்மதியுடன் வந்து நின்றேன்.

இன்னமும் ஏர்ப்போர்ட் முகப்பு வாசலில் நிற்கிறோம் என்கிற பிரக்ஞை வரவில்லை! லட்சணம் அப்படி. வாசலில் சற்றுத் தள்ளி ஆரஞ்சு, மஞ்சளாக சில ஃபியட் டாக்ஸிகள் (நமது அம்பாஸடர் போன்ற அந்தக்காலத்து Fiat 124) நின்றன. ஷயர் கைகாண்பிக்க, ஒன்று எங்கள் முன் வேகமாக வந்து நின்றது. சாமான்களை டிக்கியில் போட்டு மூடிவிட்டு, அவன் சொன்னான். ”நான் ட்ரைவரிடம் சொல்லிவிட்டேன். வீட்டில் கொண்டுபோய் விட்டுவிடுவான்” என்றான். 

”நான் எப்படி இவனுக்குப் பணம் தருவேன்? சோமாலி கரன்ஸி இல்லையே..” என்று இழுக்க, ”நான் வருகிறேன்.. பார்த்துக்கொள்கிறேன். கவலை வேண்டாம்” என்றான்.

சற்றுத் தள்ளி நின்றுகொண்டிருந்த நீலநிற வெஸ்பாவைக் காண்பித்து, ”இது எம்பஸி ஸ்கூட்டர் .. நான் பின்னாலேயே ஓட்டி வருகிறேன். நீங்கள் பதட்டமில்லாமல் போங்கள். டிரைவர் எனக்குத் தெரிந்தவன்” என்றான் ஷயர் முகமது.

சாலை? பத்துப் பதினைந்து நிமிஷம் வரை அப்படி ஒன்றும் தென்படவில்லை. இரண்டு பக்கமும் பெரும்பாலும் அடந்து உயர்ந்த

புதர்கள். காட்டு மரங்கள் சில ஆங்காங்கே. நடுவிலே புழுதியைக் கிளப்பிக்கொண்டு எங்கள் ஃபியட் டாக்ஸி வீரம் காட்டி சீறியது. பின்

கண்ணாடி வழியே ஷயர் வருகிறானா எனப் பார்க்கத் திரும்பினேன்.

வெகுவாகக் கிளம்பியிருந்த புழுதி, ஏதோ மேகவெளியில் என்னை

எமகிங்கரர்கள் இழுத்துப்போவதைப் போன்ற பிரமிப்பைக் கொடுத்தது! மொகதிஷு என்பது ஒரு நகரம் என்றில்லாவிட்டால் பரவாயில்லை.. ஊர்தானே .. பின்னே ரோடு எங்கே என்று பரபரத்தது மனம். கொஞ்ச நேரத்தில் திடீரென டாக்ஸி ஏதோ மலையுச்சிக்குப் போவது போல் மேலேறி, திடீரெனக் கீழே இறங்கி ஓடியது. சில நிமிடங்களில் சாலை தென்பட்டு அதன்மீது ஆனந்தமாக சென்றது டாக்ஸி. எதிரே எந்த வாகனமும் இல்லை. சிலர் ரோட்டரோத்தில் நடந்துகொண்டிருந்தார்கள். ஊரின் கட்டிடங்கள் ஒருசில இரு மாடிக் கட்டிட அளவுக்கு உயர்ந்தும், பெரும்பாலான வீடுகள் தகரம் வேயப்பட்ட கட்டிடங்களாய், தாழ்ந்த நிலையில் ஆங்காங்கேயும் தென்பட்டன. திடீரென மேலே உயர்வதும், திடுக்கென கீழே சரிந்து செல்வதுமாய் நீண்டு கொண்டிருந்த சாலை, ஒருவழியாக ஒரு பெரிய பழைய வீட்டின் இரும்பு கேட்டின்முன் எங்களைக்

கொண்டுவந்துவிட்டது. திரும்பிப் பார்க்கையில் ஷயர் முகமது வந்துகொண்டிருந்தான். அருகில் வந்து நிறுத்தி டாக்ஸி ட்ரைவருக்குப் பணம் கொடுத்தான். என் சூட்கேஸ்களை எடுத்துக்கொண்டு மூடியிருந்த இரும்பு கேட்டை பலமாகத் தட்டி சோமாலியில் ’திற!’ என்பதுபோல் கத்தினான். ஒருவன் வந்து திறந்துவிட, உள்ளே இரண்டாகப் பிரிந்து நீண்டது அந்தப் பழையகால சோமாலி வீடு. ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் இரண்டு படுக்கை அறைகள், சிறிய ஹால், கிச்சன், பாத்ரூம் என இரு குடும்பங்களுக்காகக் கட்டப்பட்டிருந்தது. அந்த ஊர் ஸ்டாண்டர்ட் படி வசதியான வீடு அது! வலப்புற வீட்டைத் திறந்து சாமான்களை உள்ளே வைத்துவிட்டு, ஒவ்வொரு பகுதியாகக் காண்பித்தான்.  ”எதிரே உள்ளது நமது அக்கௌண்ட்ஸ் ஆஃபீஸரின் வீடு.  குடும்பத்தோடு இருக்கிறார்கள். இது உங்களுடையது” என்றான்.

”எம்பஸி பக்கத்தில்தானே?” என்று கேட்டுவைத்தேன். ”இல்லை.  மூன்று கிமீ. தூரம். இப்போது ஆஃபீஸ் முடிகிற நேரம். நாளை காலையில், மிஸ்டர் தப்லியால்-உடன் (அக்கவுட்டண்ட்) பஸ்ஸில் வந்துவிடுங்கள்” என்றான் ஷயர். பஸ் எதையும் நான் வழியிலே பார்க்கவில்லை. எப்போதாவதுதான் காட்சி தருமோ? நாளை எப்படி விடியுமோ பொழுது? ஆஃபீஸ் எப்படியோ? சோதனை மேல் சோதனைதானோ இனி… என்று கவலைக் கருமேகங்கள் மனவானில் படர ஆரம்பித்திருந்தன.

[ அடுத்த வாரம்]

==================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

 

============================================================================================

Face Book ல் பார்த்ததை இங்கு பகிர்கிறேன்.  கலந்து கொள்ளுங்கள்.  வெற்றி பெறுங்கள்.

வெற்றி பெறப் போகும் படைப்பாளிகளுக்கு அட்வான்ஸ் வாழ்த்துகள்

இது தவிர ஆறுதல் பரிசுகளும் உண்டு.

தேர்வாகும் சிறுகதைகள் அந்திமழை இதழில் பிரசுரிக்கப்படும்

விதிமுறைகள்:

சிறுகதைகள் பதின்பருவ சிறார் உணர்வுகள் அல்லது பதின்பருவ சிறாரின் பெற்றோர் மனநிலை என்கிற கருவை மையப்படுத்தியதாக அமைய வேண்டும்.

சிறுகதை சொந்த கற்பனைதான் என்பதற்கு உறுதிமொழிக் கடிதம் வேண்டும். அது இல்லாத கதைகளைப் பரிசீலிக்க இயலாது.

கலந்துகொள்வதற்கு வயது வரம்பு இல்லை

ஒருவரே எத்தனை கதை வேண்டுமானாலும் அனுப்பலாம். ஆயிரம் முதல் இரண்டாயிரம் சொற்களுக்குள் இருக்கவேண்டும்.

சமூக ஊடகத்திலோ இணைய தளங்களிலோ இதற்கு முன் வெளியாகி இருக்கக்கூடாது.

தேர்வுக்குழுவின் முடிவே இறுதியானது.

கதைகள் தட்டச்சு செய்யப்பட்டு ஒருங்குறி (Unicode எழுத்தருவில் editorial@andhimazhai.com ng v pelغ அனுப்பப்படவேண்டும்.

• எழுத்தாளரின் முழு முகவரி, தொலைபேசி எண் குறிப்பிட வேண்டும்.

பரிசுக்குரிய கதைகளை நடுவர் குழு பரிசீலித்துத் தேர்ந்தெடுக்கும். அந்திமழை ஆசிரியர் குழு ஆலோசனையுடன் எடுக்கப்படும் நடுவர் குழுவின் முடிவே இறுதியானது

போட்டிக்கு அனுப்பப்பட்ட கதைகளை முடிவுகள் வெளியாகும்வரை வேறு இதழுக்கோ, இணையத் தளத்துக்கோ, சமூக ஊடகத்தோ வெளியிட அனுப்பக் கூடாது.

முடிவு வெளியாகும்வரை போட்டி தொடர்பாக கடிதப் போக்குவரத்தோ, தொலைபேசி, மின்னஞ்சல் விசாரிப்புகளையோ மேற்கொள் வதைத் தவிர்க்கவும்.

கதைகளை அனுப்பவேண்டிய மின்னஞ்சல் முகவரி:

editorial@andhimazhai.com

கதைகள் வந்து சேரவேண்டிய

இறுதிநாள்: 10.3.2024

அந்திமழை ஜனவரி 2024

=================================================================================================

=============================================================================================

டி.எம்.சௌந்தரராஜன் ஆளுமை இருந்த காலத்துக்குப் பிறகு தமிழில் ஒரு குரல்கூட ‘ஆண்குரல்’ இல்லை என்பதை மறந்துவிட வேண்டாம். டிஎம்எஸ் இடத்தை யாரும் இன்னமும் நிரப்பவில்லை, நிரப்பிவிடவும் முடியாது.

திரைஇசை மக்களை வெகுவாக வசீகரிக்கத் துவங்கிய அந்தக்காலத்தில் ஆண்குரல் என்று பி.யூ.சின்னப்பா குரலைச் சொல்லலாம். அதன்பிறகு பெருவாரியானவர்களைக் கவர்ந்த ஆண்குரல்கள் நிறையவே இருந்தன. டிஆர்மகாலிங்கம், சிதம்பரம் ஜெயராமன், திருச்சி லோகநாதன், கண்டசாலா, சீர்காழி கோவிந்தராஜன் என்று நிறைய பேர் இருந்தனர்.

இவர்களுடைய கம்பீரம் ஒருபக்கமிருக்க கொஞ்சம் பெண்மை கலந்து தமிழ்நாட்டையே வசீகரித்த குரல் எம்கேடியுடையது. அவரைச் சார்ந்து வந்த குரல்தான் ஏ.எம்.ராஜாவுடையது. ஏ.எம்.ராஜா இசையமைப்பாளரான பிறகு அவருக்கு மாற்றாக விஸ்வநாதன்-ராமமூர்த்தி கொண்டுவந்த குரல்தான் பி.பி.ஸ்ரீனிவாஸுடையது. பி.பி.ஸ்ரீனிவாஸ் குரலுக்கு மாற்றாக வந்தவைதாம் கே.ஜே.ஏசுதாஸ் மற்றும் எஸ்பி பாலசுப்பிரமணியம் ஆகியோரின் குரல்கள். எஸ்பிபியின் குரலுக்குப் பின்னர் தற்போது வந்திருக்கும் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட குரல்களும் எஸ்பிபியின் பாணியில் வந்துள்ள குரல்கள்தாமே தவிர ஒன்றுகூட ஆண்குரலுக்குரியவை அல்ல.

இவர்களில் கொஞ்ச காலத்துக்கு ஆண்குரலுடன் வந்த பாடகராக மலேசியா வாசுதேவனைச் சொல்லலாம். வேறு எந்த ஆண் குரலையும் எண்பதுக்குப் பின்னர் தமிழ்த்திரை இசையுலகம் அனுமதிக்கவே இல்லை.

இந்த அனுமதியின்மைக்குக் காரணம் திரை இசை முழுக்க முழுக்க இளையராஜாவின் ஆதிக்கத்தில் இருந்ததுதான்.

அவர் என்னென்ன டிரெண்டைக் கொண்டு வரவேண்டும் என்று நினைத்திருந்தாரோ அந்த டிரெண்டிற்கு ஆண்குரல்கள் தோதுப்படவில்லை போலும். மலையாளத்தில் யார் பாடலைக்கேட்டாலும் ஏசுதாஸ் பாடிய பாடலைப் போலவே இருப்பதுபோல தமிழில் எந்த ஆண்குரல் பாடலும் எஸ்பிபி அவரைத் தொடர்ந்து பிபிஸ்ரீனிவாஸ் அவரைத் தொடரந்து ஏஎம்ராஜா என்ற ஞாபக அடுக்குத் தொடரை நினைவூட்டுவதாகவே அமைந்துவிட்டது. இப்படி அமைந்துவிட்டதை ஒரு துறைக்கு ஏற்பட்ட இழப்பு என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

டிஎம்எஸ்ஸுக்கான வாய்ப்புகள் குறைந்ததையும் அவரைத் தமிழ்த் திரையுலகம் ஒதுக்க ஆரம்பித்ததையும் இளையராஜாவின் வருகைக்கு முற்பட்ட காலத்து விஷயங்களாகத்தான் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. டிஎம்எஸ்ஸுக்கான வாய்ப்புகள் குறைந்து போவதற்கான ஏற்பாடுகளை டிஎம்எஸ்ஸேதான் ஏற்படுத்திக் கொண்டார் என்றுதான் சொல்கிறார்கள். குறிப்பாக எம்ஜிஆரைப் பற்றியும் சிவாஜி பற்றியும் அவர் தெரிவித்த கருத்துக்கள்...இருவருமே தன்னால்தான் இத்தனைப் பாப்புலராக இருக்கிறார்கள் என்பதுபோல் அவர் ஊடகத்தில் சொல்லிய விஷயம்தான் இத்தனைக்கும் காரணம் என்று சொல்லப்படுகிறது. இந்த விஷயத்தை சிவாஜி அவ்வளவு பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. அவரது சுபாவம் அது. யார் தம்மைப்பற்றி என்ன சொல்லியிருந்தாலும் “சொல்லிட்டுப் போறாம்ப்பா. வயித்துப் பொழப்புக்காக என்னத்தையோ சொல்லுவானுங்க. அதையெல்லாம் பெரிசா எடுத்துக்கக்கூடாது. அவன் தொழிலைப் பிரமாதமா செய்யறான் இல்லையா. நமக்கு வேண்டியது அவன் தொழில்தானே? அவனையே போடு” என்று சொல்வது சிவாஜியின் சுபாவம்.

எம்ஜிஆர் குணம் வேறு மாதிரியானது. தம்மைப் பற்றித் தவறாக யாராவது ஏதாவது சொன்னது தமது காதுக்கு வந்துவிட்டால் அவர்களை ஒரேயடியாக ஒழித்துக்கட்டிவிட்டு மறுவேலைப் பார்ப்பது எம்ஜிஆரின் சுபாவம். அன்றைய திரையுலகில் இதற்கான சம்பவங்கள் ஏராளம் ஏராளமாக நடந்துள்ளன. பிறகு எம்ஜிஆர் அரசியலில் வெற்றி பெற்றுவிட்டார் என்றதும் இம்மாதிரி தகவல்கள் யாவும் மறைக்கப்பட்டு அவர் பெயரைச் சுற்றி பெரிய ஒளிவட்டம் மட்டுமே பாய்ச்சும்வேலைகளை ஊடகங்கள் செய்ய ஆரம்பித்துவிட்டது வேறு விஷயம்.

இளைய தலைமுறையினருக்கு இவையெல்லாம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதனால் இதனை இங்கே குறிப்பிடவேண்டி வந்தது.

இதன் பிறகுதான் டிஎம்எஸ்ஸுக்கு மாற்றாக ஒருத்தரைக் கொண்டுவர எம்ஜிஆர் விரும்ப, அதிர்ஷ்டக்காற்று அல்ல அதிர்ஷ்ட சுனாமியே எஸ்பிபிக்கு அடித்தது. எம்ஜிஆர் சிவாஜியின் கோபத்துக்கு மட்டுமல்ல இன்னமும் பல இசையமைப்பாளர்களின் மற்றும் முக்கியமான பிரதான பின்னணிப் பாடகியின் கோபத்திற்கும் ஆளானார் டிஎம்எஸ் என்று சொல்கிறார்கள். சில பாடல்களை அவருடன் சேர்ந்து டூயட் பாடமாட்டேன் என்று குறிப்பிட்ட பின்னணிப் பாடகி சொல்லிவிட அதற்காகவும் அடித்தது யோகம் எஸ்பிபிக்கு.

அன்னக்கிளியில் அன்னக்கிளி ஒன்னத்தேடுதே பாடலைப்பாடும்போது டிஎம்எஸ் சொல்லிய சில திருத்தங்கள் இளையராஜாவுக்குப் பிடிக்காமல் ஆனால் அன்றைய தினத்தில் வேறு வழியில்லாமல் அந்தப் பாடலை அவர் ரிகார்டிங் செய்தார் என்றும் சொல்கிறார்கள். இம்மாதிரியான டிஎம்எஸ் பற்றிய சில பலவீனங்களான பகுதிகள் உள்ளன. ஆனால் அதற்காக அந்த மகா பாடகரைப்பற்றிய திறமைகளை நாம் குறைத்து மதிப்பிடுதல் ஆகாது. டிஎம்எஸ்ஸுக்கு இணை டிஎம்எஸ்தான். மற்றவர்களின் பாடல் இவர் பாடலுக்கு ஈடாகிவிடாது.

நன்றி: அமுதவன் பக்கங்கள்

பகிர்ந்த [பேஸ்புக் நண்பர் திரு R கந்தசாமி அவர்களுக்கும் நன்றி.

==============================================================================================

பொக்கிஷம் :

யார் இந்த டி கே டி துரைராசன்?  ஜீவி ஸார் சொல்லக்கூடும்.  இவர் எழுதிய வேறு படைப்புகள் என்ன?

Face Book ல் இதைப் பகிர்ந்து 'அசோகனும் ஸ்ரீதேவியும்' என்று தலைப்பிட்டேன்.  சட்டென கண்டு பிடித்து விட்டார்கள்.

மறுபடியும் Face Book ல் இதைப் பகிர்ந்து அபர்ணா நாயுடு என்பது யார் என்று கேட்டதும் ஏகப்பட்ட சுவாரஸ்யமான தகவல்கள் அங்கு பகிரப்பட்டன.  அபர்ணா நாயுடு யார் என்கிற மர்மமும் உடைக்கப்பட்டது.

ஹிஹிஹி....   ப்ளேடு 

நல்ல கேள்விதான்.  தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயம் 

என்னமா ஒரு ஐடியா...!

கண்டுபிடி..  கண்டுபிடி...  கருணையைக் கண்டுபிடி