சிறுகதை : புன்னகை - துரை செல்வராஜூ

 புன்னகை

துரை செல்வராஜூ

*** *** *** ***

" வாங்க அம்மா வாங்க!... வாங்க அக்கா வாங்க!.. "

பதிவு செய்யப்பட்ட கரகரப்பு அலறல்.. 

ஒலிபெருக்கியுடன்  - எதிர்ப் புறத்தில் குட்டியூண்டு வண்டி ஒன்று வந்து நின்றது.. 

" வாங்க அம்மா வாங்க!... வாங்க அக்கா வாங்க!.. "

வீட்டுக்குள்ளிருந்த முத்தையன் வாசலுக்கு வந்தார்..

" ஏங்க... உங்களத்தானே!.. "

" என்ன?.. " - என்பது போல திரும்பிப் பார்த்தார்..

சேலையை இடுப்பில் செருகிக் கொண்டு எதிரில் வந்து நின்றாள் மரகதம்..

" என்ன விக்கிறான்னு.. "

" எதையாவது  விக்கட்டும்... யாராவது வாங்கட்டும்.. நீங்க சும்மா இருந்தா போதும்.. "

" தேவையா இருந்தா வாங்கலாமே ன்னு நெனச்சேன்.. "

" அதெல்லாம் நாங்க பார்த்துக்கறோம்... நீங்க சிவனே ன்னு இருங்க.. "

" நீயே இந்த மாதிரி சொன்னா?... "

" வேண்டாம்.. அப்பா.. விசாரிக்க வேண்டாம்..  விட்டுடுங்க.. வேடிக்கை பார்க்கக் கூட போகாதீங்க.. பழம் ஏதும் வாங்கனும் ன்னா சிட்டிக்குப் போறப்ப வாங்கிக்கலாம்... "

" நீயுமா.. அமுதா!.. "

மனைவியும் மகளும் ஏன் இப்படிச் சொல்கின்றார்கள் என்பது முகத்திற்கு முன்னால் ' ஙொய்ங்.. ' என்று சுழன்றது..

கிழக்கு மேற்கு என - பரந்து விரிந்திருந்த புது வசந்தம் குடியிருப்பில் அந்தப் பக்கம் மூன்றாவது குறுக்குத் தெரு.. இந்தப்  பக்கம் ஆறாவது குறுக்குத் தெரு..

ஆறாவது குறுக்குத் தெருவில் முதல் வீடு சொந்தமாக அமைந்து  குடியேறி ஒரு வருடம் ஆகின்றது.. 

இந்த குறுக்குத் தெருவின்  ஓரமாகத் தான் அவ்வப்போது சந்தைக் கடைகள்.. 

தற்கால வழக்கப்படி யாரும் யார் வேலையிலும் குறுக்கிடுவது இல்லை..

போனால் போகட்டும் என்று சின்னச் சின்ன பார்வைகள்.. அவ்வளவே..

இப்படியாகப்பட்ட ஒருநாளில் கிலோ நாப்பது ங்கற சத்தத்தோட ஆப்பிள் வண்டி ஒன்று வந்து நின்றது.. முதல் ஆளாக முத்தையன் சென்று பார்த்தார்..  

பாதிக்கு மேல் சரியில்லாத பழங்கள் அவை.. ஒன்றும் திருப்தியாக இல்லை.. அத்துடன் திரும்பி வந்திருக்கலாம்... 

ஆனால், விதி யாரை விட்டு வைத்தது!..

அங்கிருந்து நகர்ந்தபோது -  ' பார்த்து எடுத்துக்குங்க சார்.. ' - என்ற குரல் தடுத்தது..

சரி என்று ஓரளவு நல்ல பழங்களாக எடுத்து எடையிடக் கொடுத்த போது கிலோ அறுபது என்று சொல்லப்பட்டது..

அடிபட்ட பழத்துக்கா அறுபது என்று நினைத்துக் கொண்டார் முத்தையன்..

" அப்படி ஏதும் முதல்ல சொல்லலையே!.. "

" ஏன் ஒங்களுக்குத் தெரியாதா?.. "

" இந்த விலைக்கு எனக்கு வேண்டாம்.. " - என்றார் முத்தையன்..

" சரி..  பொறுக்கி எடுத்தத எல்லாம் போட்டுட்டு கிடக்குற பழத்துல ஒரு கிலோ எடுத்துக்குங்க.. நாப்பது.. நாப்பதேய்!.. "

தான் இங்கு வந்ததே தவறு என்று அவருக்குத் தோன்றியது..

" எனக்கு பழமே வேணாங்கறேன்... "

" இந்த வார்த்தை ய பழத்தையெல்லாம் போட்டு புரட்டுறதுக்கு முன்னால சொல்லி இருக்கணும்.. "

" பழம் வேணாம் ன்னு நகர்ந்தப்போ நீங்க தானே பார்த்து எடுத்துக்குங்க ன்னு கூப்பிட்டீங்க.. "

" அப்படித்தான் கூப்புடுவோம்.. இப்படியான நல்ல பழத்தை எல்லாம் வெச்சித் தான் இந்த சேதாரத்தை வித்துத் தீர்க்கணும்.. நீங்க பாட்டுக்கு வண்டிக் கிட்ட வந்து நல்ல பழத்தை பொறுக்கி எடுத்தா தனி வெலை தான்.. ஒன்னும் தெரியாத மாதிரி பேசாதீங்க.. "

சின்னச் சின்ன வார்த்தைகள் சச்சரவாகி விட்டன... அக்கம் பக்கத்தினர் வாசலுக்கு வந்தார்கள்..  வேடிக்கை  பார்த்தார்கள்.. போய் விட்டார்கள்.. 

விதியை நொந்து கொண்ட முத்தையன் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் காசைக் கொடுத்து விட்டு வந்தார்..

' எட்டி எடு ஏழு பைசா.. நான் தொட்டுத் தந்தா எட்டு பைசா.. ' என்ற பழைய பாட்டு நினைவுக்கு வந்தது..

அதற்குப் பின் - வீட்டு வாசலில் நடக்கின்ற சிறு சிறு வியாபாரங்களில் முத்தையன் தலையிடுவதே இல்லை..

அவரவர் சாமார்த்தியம் அவரவருக்கு..

அடுத்து ஒருநாள் அங்கிருக்கும்  டிபார்ட்மெண்ட் ஸ்டோரில் பிரச்னை.. 

பொருட்கள் வாங்கியதற்கு கொடுக்கும் பணத்தில்  மீதமாகும் சில்லறையைத் திருப்பிக் கொடுக்காமல் சாக்லேட்களுடன் புன்னகை சிந்தினார்கள்.. 

கேட்டதற்கு,  ' நீங்க தான் சரியான சில்லறை கொண்டு வரணும்!.. ' என்று அறிவுறுத்தி அதிகப்படியாக புன்னகைத்தார்கள்.. 

இங்கே என்று இல்லை.. இதைத் தாண்டி கடைத் தெருவிலும் இப்படித் தான் நடக்கின்றது....

போகும் கடை எல்லாவற்றுக்கும் சில்லறைக் காசுகளை மூட்டை கட்டிக் கொண்டு போக வேண்டும் என்றால் எப்படி?..

மகள் அமுதாவின் கல்லூரித் தோழியின் அப்பா தான் வர்த்தக சங்க செயலாளர்.. அவரிடம் இதைப் பற்றி சொன்னதற்கு முதலில் புன்னகைத்த அவர் மிகப் பெரிதாகச் சிரித்து வைத்தார்..

நீதியும் நேர்மையும் மேலுக்கு முடியாமல் கிடப்பதாக கூடுதல் தகவலும்  கொடுத்தார்.. அதுதான் சிந்திக்க வைத்தது..

நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்க -

இப்போதெல்லாம் பொழுதுக்கும் முத்தையன் அமைதியாக இருக்கின்றார்..

திருவையாத்துல இருந்து தார் கணக்கில் வாழைப்பழம் வாங்கி வந்து இங்கே எடை போட்டு விற்பதைக் கண்டு கொள்வதில்லை..

" அரக்கிலோ அம்பது.. காக்கிலோ முப்பது. முப்பது!.. " - என்று தட்டுத் தடுமாறும் கணக்கில் கூப்பாடு போடுவதையும் காது கொடுத்துக் கேட்பதில்லை.. 

அவரது மன உறுதிக்கு ஒரு சோதனை மதுரையில் உறவினர் வீட்டுக் கல்யாணம் என்று வந்தது..

கல்யாணம் நிகழ்ந்த மறுநாள்.. 

மயிலாடுதுறை விரைவு வண்டியில் குடும்பத்தினருடன் திரும்பிக் கொண்டிருந்த போது தான் அது நடந்தது..

ஜங்ஷனை விட்டு நகர்ந்த ரயில் - வைகையின் மீது விரைந்து கொண்டிருந்த போது -

" கடலை மிட்டாய்.. கடலை மிட்டாய்.. கோயில் பட்டி கடலை மிட்டாய் சார்.. "

சிறுவர்கள் இருவர் மெதுவாக வந்தனர்.. ஒருவனுக்குப் பார்வை இல்லை என்பதும்  மற்றவனுக்குக் குறைவு என்பதும் புரிந்தது.. 

பார்வைக் குறைவு உடையவனைப் பற்றிக் கொண்டு மற்றவன்..  இருவர் கையிலும் சிறு சிறு பைகள்..  அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்தினார் முத்தையன்..

" ஒரு பாக்கெட் பதினைஞ்சு..   ரெண்டு இருபத்தஞ்சு ரூபாய் சார்.. "  -  என்றபடி சில பாக்கெட்டுகளை நீட்டினர்.. 

முத்தையன் ஆவலுடன் நோக்கினார்.. கடலை மிட்டாய் என்றால் மிகவும் இஷ்டம்..

பார்ப்பதற்கு கடலை மிட்டாய்கள்  நன்றாகத் தான் இருந்தன..

அருகில் இருந்த மரகதமும் அமுதாவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்..

" நாலு பாக்கெட் கொடுடா தம்பி... " 

நூறு ரூபாயை நீட்டினார் முத்தையன்..

" சில்லறை இல்லீங்க.. சார்.. இப்போ தான் வர்றோம்.. "

" நாலு பாக்கெட்டுக்கும் அறுபது ரூபாய்  எடுத்துக்க!.. "

 " அம்பது ரூபாய் கொடுங்க.. சார்..  அது போதும்..  இதுலயே எங்களுக்கு ஆதாயம் இருக்கு.. இன்னும் இருபது பாக்கெட் வித்ததுன்னா போதும்..  திண்டுக்கல் ல எறங்கி மதுரைக்குத் திரும்பிடுவோம்..."

" அப்போ இருபது பாக்கெட் கொடு தம்பி!.. "

முத்தையன் மனைவியைப் பார்த்தார்.. 

மரகதம் புன்னகையுடன் கைப் பையில் இருந்து பணத்தை எடுத்து  நீட்டினாள்..

பார்வை குறைந்திருந்த சிறுவர்களின் கண்களில் புன்னகை ததும்பியிருந்தது..

***