பிரதாப் அப்படி என்ன சாதித்தார் மற்றும் நான் படிச்ச கதை,

 

===============================================================================================

====================================================================================================

===============================================================================================

நான் படிச்ச / ரசித்த கதை 

ஸ்ரீராம் 

------------------------------------------------------------

ஒரு சிறுகதையை எப்படி ரசிப்பீர்கள்?  உங்கள் மனவோட்டத்தில் காட்சிகள் எழுத்தாளரின் எழுத்து வர்ணனையோடு உங்கள் கற்பனையும் கலந்து காட்சியாய் விரியும்.  பாலம்மாளின் 14 வயதில்தான் எத்தனை கஷ்டங்கள்...  'அப்போது' அதுவே திருமண வயது தாண்டிய பருவம்.

எண்ணங்களின் வேகத்துக்கு ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை எழுத்துகளால்.  கதையைப் படித்தபோது உடனுக்குடன் தோன்றிய சில எண்ணங்களை உடனே எழுத்தில் வடிக்க முடியாததால் பொங்கியதில் வழிந்து, சிந்தி மறைந்தது போக மீந்த எண்ணங்களை மட்டுமே இங்கு எழுத்தில் கொண்டு வருகிறேன்.

குல்சாரின் ராவி நதிக்கரையிலே படித்திருக்கிறீர்களா? ஏன் என்கிறீர்களா?  காரணம் இருக்கிறது.

இந்தச் சிறுகதையைப் படிக்க ஆரம்பிக்கும்போது பெண்ணின் இளமையைக் குறித்த வர்ணனைகள் கண்களை நிறுத்தினாலும் மனதில் ஏனோ என் அப்பா போன்ற ஒரு உருவம் தோன்றியது.  அவர் அப்படி மனதால் கற்பனை செய்து எழுதுவது என்பது சங்கடத்தை உருவாக்குவது போல இருந்தது.  ஆனால் இது சரியல்ல.  ஒருவகை மனக்கோளாறுதான் என்று நினைத்துக் கொள்கிறேன்.  படிக்கும்போது அவர் எவற்றைக் கற்பனை செய்து எப்படி வார்த்தைகளில் கொண்டு வந்திருப்பார் என்று தோன்றியது.  மறைபொருளாக மடமடவென்று சொல்லிச் சென்று விடுகிறார்.  என் அந்த அர்த்தமில்லாத, தேவையில்லாத ஆரம்பத் தயக்கம் போயே போச்!

ஆனால் இவ்வகை எண்ணங்களை படிப்படியாக மறைய வைத்து கதைக்குள் இழுத்து விடுகிறது வர்ணனைகள்.  வாளிப்பான ஒரு பெண் பற்றிய வர்ணனைகளை எப்படி அமைக்க முடியும்?  எண்பதுகளின் வர்ணனையில் மப்பும் மந்தாரமுமாக கொப்பும் குலையுமாக....!

பாலம் பதினான்கு வயசு வரையில் கவலை என்பதே அறியாமல்-துக்கம் என்பதே இன்னதென்று தெரியாமல்-காட்டில் செழிப்பும் வளப்பமும் கொண்டு தாவிப் படரும் கொடிபோல வளர்ந்தாள். அவளுடைய ஒவ்வோர் அங்கத்திலும் புதுக்கிளைகளில் நிறையும் ஜீவ சத்துப்போல் இளமை எதிர்த்து ஓடி நின்றது. மிருகப் பிராயமான அதன் கொழுப்பால் அவள் நடையிலும் பார்வையிலுமே ஒரு துள்ளலும் குதிப்பும் இருந்தன. ‘மெள்ள நடந்துபோடி! பூமி அதிர்கிறதுபோல நடக்காதே’ என்பாள் கிழவி. அவளுடைய சிரிப்பின் அலைகளில் அந்த நிறைவு கொண்டு வெளிக்கிளம்பும். ‘என்னடீது, பொம்மண்டாட்டி அப்படிச் சிரிக்கிற துண்டோ எங்கேயாவது ?” என்று கிழவி உடனே அதற்கு அணைபோட முயலுவாள். அவள் கூந்தலிலிருந்த வாளிப்பு அவளுடைய சர்வாங்க சௌந்தரியத்திற்கு ஒரு சிகரமாகவே இருந்தது.

அவளுடைய ரோஜா அழகு வறுமை முள்ளில் கிடந்தது. அது விரிந்து மலர்ந்தது;

இங்கு வர்ணனை மட்டுமல்ல  வெளிப்படையாக சொல்லக் கூடிய விஷயங்களை எவ்வளவு நாசூக்காக சரசரவென கடக்கிறார் பாருங்கள்...  முழுக்கதையிலும் இது அவருக்கு சாத்தியமாகிறது.

  "மிருகப் பிராயமான அதன் கொழுப்பால்"    "கூந்தலிலிருந்த வாளிப்பு அவளுடைய சர்வாங்க..."  வந்து விட்டதா மனதில் ஒரு உருவம்?  அது யாராலும் பயன்படுத்தப்படாமல் கிடக்கிறது, ரோஜா அழகு வறுமை முள்ளில்!

ஒரு இளைஞன் - முதலாளியின் மகன் - வந்து தாகம் தணி(க்)கிறான்.  அடாத செயல்தான்.  ஆனால் அவளுக்கும் தேவையாயிருக்கிறது...  ஏங்கிக்கிடக்கும் மனம்.

அதன் ஆதிக்கியம் அவளை மட்டும் சும்மா விடவில்லை. அவளுடைய யௌவனத்தின் தாகம் வெளியுலகத்தின் இன்ப ஈரத்தைப் புலன்கள் மூலம் ஜிவ்வென்று இழுத்துக் கொண்டது. மேன்மேலும் அதிகமான அவளுடைய கவலையையும் துக்கத்தையுங்கூடத் தூக்கி அடித்துவிட்டு அந்த இச்சை மேலெழுந்தது. ‘உள்ளே கிட! உனக்கு என்ன வேடிக்கை வேண்டியிருக்கிறது? யாராவது பார்த்தால் சிரிப்பார்கள்’ என்று பாட்டி சொல்லுவாள். அவளுடைய அழகு அப்பொழுது பார்த்துச் சிரிக்கும் படியாக இருந்தது! அப்பொழுது அவளுக்குப் பிராணன் போவதுபோல இருக்கும். ஆனால் மறுபடியும் உலகம் அவனைப் பற்றி இழுக்கும். வாசலில் போகும் ஊர்வலங்கள், பெண்களின் பேச்சுகள் சிரிப்புகள் எல்லாம் அவள் உள்ளத்தைக் கிளறும். தானும் அவர்களிடையே ஓடிப் போய் நின்றுவிடவேண்டும் என்று தோன்றும் அவளுக்கு. கல்யாண வீட்டு வாசலில் பெண்கள் குதித்துப் பாடுவதைக் கண்டால் தானும் அங்கே போய் அந்தக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டு குதித்துப் பாட வேண்டும் என்று எண்ணுவாள்.

ஆனால் அப்பொழுது அவள் விதவைபோல இருந்தாள். கல்யாண மாகவில்லை அவ்வளவுதான். அவளுக்கு ஓர் உரிமையும் இல்லை. வயசு வந்துவிட்டது ஒரு குற்றமாகியது. அழகின் பிரதிபிம்பமாக அவள் ஏன் அவ்வளவு சீக்கிரமாகப் பருவமடைந்தான்? அது பிசகு! அவள் ஏன் இயற்கையை அதுசரித்து அவ்வளவு அதிசயமான வளர்ச்சி யைக் கொண்டாள்? அது கூடாது! கல்யாணமானால் அல்லவா அவள் வளரக்கூடும்? நிர்ப்பந்தமின்றி உயரக்கூடும்-வாழ்க்கையின் கண்முன்? அதற்காகத்தான் அது அவளை உயரக்கூடாது என்று தலையிலடித்து உட்கார்த்திற்று; மெய் நிறையக்கூடாது என்று சூரிய கிரணங்கள் போலச் சமூகம் தன் கண் பார்வையைச் செலுத்திக் குத்திற்று.

அவள் என்ன செய்வாள்? குன்றித்தான் போய்ப் பார்த்தாள். வெளி யுலகத்து இன்பத்தின் ‘மகடி’யைக் கேட்டதும் அவளுக்குன் பெட்டியில் கிடப்பதுபோலக் கிடந்த யௌவன சர்ப்பம் சீறிக்கொண்டு படம் எடுத்தது. அதை அடக்க எந்த மந்திர சக்தியால் முடியும்? அவளால் அடக்க முடியவில்லை.

ஆதிக்கியம் என்பதும் எழுத்துப் பிழையா அல்லது ஆதிக்கம் என்பதன் ஒத்த வார்த்தையா, தெரியவில்லை.

இதில் மகடி என்கிற வார்த்தைக்கு என்ன பொருள் என்று தெரியவில்லை. மகுடி மகடியாகி விட்டதா, தெரியவில்லை.  அடுத்த பருவம் கல்லூரிக்குப் போகும்வரை அவன் இங்கு இருக்கிறான்.  இங்கு வேறு பருவம் விளையாடுகிறது; வேலையைக் காண்பிக்கிறது.  பிரச்னையும் வந்து விடுகிறது.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

மகடி என்கிற வார்த்தைக்கு அர்த்தம் என்ன என்று கேட்டபோது வாட்ஸாப் க்ரூப்பின் அப்பாதுரை விளக்கம் அளித்திருந்தார்.

"மகடி என்பதற்கு வீடு என்று பொருள். 

மகடி என்பது மாழ்கு+அடி (or மழ்கு+அடி) எனப் பிரியும். மாழ்குதல் (மழ்குதல்) என்றால் மறைதல், ஒதுங்குதல், ஒளிதல் எனப் பொருள் பெரும். அடி என்பதற்கு இடம் எனறும் பொருள். மறையும் இடம், ஒளியும் இடம் என்ற புறப் பொருளில் நாம் ஓயும் வீடு என்றாகும். இதையே அகப்பொருளில் நாம் ஓயும் வீடு (சுவ்ர்க்கம்) என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.

மகடியை அக புற 400லும், குறுந்தொகையிலும் பார்க்கலாம்.

சரவணன் என்று ஒருவர் தமிழ் blog எழுதினார்.  அங்கே படிக்கலாம். 

மகடி என்பதற்கு சமஸ்க்ருதம் வேர் என்றால் திராவிட மாடலில் ஏற்பாகளா தெரியவில்லையே?  மகம் என்றால் வடமொழியில் ஒளிதல் என்று ஒரு பொருள். :-) மகாமகம் சமயத்தில் தேவர்கள் கும்பகோணக் குளத்தில் (மறைந்து) இருக்கும் கதை தெரியும் தானே?"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"இங்கு வேறு பருவம் விளையாடுகிறது; வேலையைக் காண்பிக்கிறது.  பிரச்னையும் வந்து விடுகிறது." என்று சொன்னேன் அல்லவா...

அந்த ஒன்பது மாதங்களுக்குள் பாலத்தின் இயற்கையே மாறிவிட்டது. அவள் திடீரென்று ஸ்திரீ ஆகிவிட்டாள். சிறுபெண் கனவுகளும், யெளவன ஏக்கங்களும் அவளைவிட்டு அகன்றுவிட்டன. அவ்வளவு இன்பமயமாகத் தோன்றிய வாழ்க்கையில் இனிமேல் எப்படிக் காலம் தள்ளுவது என்ற திகைப்பு வந்துவிட்டது அவளுக்கு. அது ஒரு வனாந்தரம்போல இருந்தது. எங்கே போவது? என்ன செய்வது? திக்குத் திசை தெரியவில்லை.

நடந்தவற்றை எவ்வளவு லாவகமாக கடக்கிறார் பாருங்கள்.  அவர் நினைத்திருந்தால் அப்பகுதிகளை இழுத்து எழுதி இருக்க முடியும்.  வெளிப்படையாகச் சொல்லி இருக்க முடியும்.  அப்படி சொல்லி இருந்தால் இவ்வளவு வீர்யம் அதற்கு இருக்குமா, தெரியவில்லை.  சுந்தர சாஸ்திரிகள்- வாலிபனின் தகப்பனார் - விஷயம் தெரிந்ததும், அவளை ஊரை விட்டு அனுப்புகிறார் - அவளின் பாதுகாப்புக்கு அந்தக் கிழவியோடு.  கிழவி என்பது அவள் பாட்டிதான்.  இருவரும் மூடின மாட்டு வண்டியில் ஊரைவிட்டு பயணமாகிறார்கள்.

விடிய இரண்டு நாழிகைக்கு வண்டி கோணக்கரை தாண்டி விட்டது. கிழவி ‘பிழைத்தோம்’ என்ற அர்த்தத்துடன் பெருமூச்சுவிட்டாள்.

இனிமேல் ஊர்ப் பயம் இல்லை. கிட்ட வீடு ஒன்றுமே இல்லை. இனிமேல் என்ன ஆனாலும் பாதகமில்லை. சமாளித்துக்கொண்டு விடலாம். வண்டிக்காரன்-வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு வந்தவன் – சுந்தர சாஸ்திரிகளின் பண்ணையாள். ஆகையால் அவனைப்பற்றி அவ்வளவு யோசனை செய்ய வேண்டாம். ஆனால் என்ன வெட்கக் கேடு! என்ன ஆனாலும், வேறொரு மனிதனுக்கு விஷயம் தெரிந்தால் சமாசாரம் புகைந்து புகைந்து பரவிவிடுமே! இப்பொழுது என்ன பரவாமல் வாழ்ந்தது? ஊரேதான் கொசமுசவென்று பேசிக் கொண்டார்கள். எவ்வளவோ ரகசியமான சமாசாரமும் எப்படியோ வெளியேதான் வந்துவிடுகிறது. இந்தத் துரதிருஷ்டம் பிடித்த பீடையின் தலையெழுத் திற்கு ஏற்றாற்போல் வயிற்றில் வேறா வத்து விடவேண்டும்?’

எந்த ரகசியத்தையும் மூடி மறைக்க முடிவதில்லை.  பண்ணை வீட்டு ரகசியங்கள் எப்படியோ வெளியில் கசிந்துதான் விடுகின்றன.  கிழவியின் மனப் புலம்பல் இது.

ஒரு ஆற்றங்கரை வருகிறது.  அடுத்து அவர் விவரிப்பதைப் படியுங்கள்...

பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே பாவத்திற்கு ஒரு விபரீதமான உணர்ச்சி ஏற்பட்டது.

‘பாட்டி’ என்று சட்டென்று கத்தினாள்.

நமக்கு புரிந்து விடுகிறது.

வண்டியில் வைக்கோல் பரப்பி ஜமக்காளமும் துணிகளும் மெத்தென்று விரிக்கப்பட்டிருந்தன.

கிழவி சட்டென்று பாலத்தின் பக்கத்திலிருந்த குழந்தையை எடுத்துக் கொண்டாள்.

‘எங்கே பாட்டி, காண்பி!’

வண்டி அப்பொழுது ஆற்றங்கரைக்கு வந்துவிட்டது. வண்டிக்காரன் வண்டியை நிறுத்தி அவிழ்த்துப் போட்டு விட்டு எங்கோ போனான் மறைவாக.

கிழவி குழந்தையை எடுத்துக்கொண்டு வண்டியை விட்டு இறங்க முயன்றாள்.

இப்போது கிழவியின் - பாட்டியின் மனோபாவம் புரிகிறது.  பேத்திக்கு மட்டுமல்ல, படிக்கும் நமக்கும்.  இங்கேதான் எனக்கு ராவி நதிக்கரை நினைவுக்கு வருகிறது.  ஆனால் அது வேறு மாதிரி.

‘என்னடி செய்யப்போகிறாய் குழந்தையை?’ என்று ஆத்திரத்துடன் கேட்டாள் பாலம்.

‘என்ன செய்கிறது/ மனசு வரத்தான் இல்லே. வேறே வழி?’

‘ஐயோ, இதுக்கா பிறந்தது இந்தக் குழந்தை?’

‘ஜலத்தோரமா- கரைவே வச்சூட்டு வந்துட்டாக்கே மரம் வச்சவர் இருக்கார்! ஆச்சு, விடியற சமயம். யாராவது போரவா வரவா பாத்தா பரிதாபப்பட்டு எடுத்துண்டு போயிடுவா. அதுக்கு அப்படி எழுதியிருக்கு!’

‘பாட்டி, வாண்டாம்!”

‘என்ன வாண்டாம்?’

‘குழந்தையை எப்படிடீ இருட்டுவே கரையிலே போட்டூட்டுப் போறது? அதுக்கு ஜலத்துலேயே போட்டுடலாமே! 

திடீரென பாட்டி இளைத்துப் போகிறாள்.  பாலம் பெரியவளாகி விடுகிறாள்!

நான் இதைப் படித்தது இந்த வருட தினமணி தீபாவளி இதழில் என்றாலும், சூறாவளி எனும் இதழில் 30-6-39 தேதியில் வெளிவந்த 'தாய்' என்னும் கு ப ராஜகோபாலன் கதை இது.  கதையில் பெரிதாய் ஒன்றுமில்லை.  எழுதிய கு ப ராவின் எழுத்து நடையில்தான் விசேஷம்.  எதையும் வெளிப்படையாக சொல்லவில்லை.  எளிமையான, சிக்கனமான வரிகளில் புரிய வைக்கிறார்.  இவரது மற்ற கதைகளும் இப்படிப்பட்ட நடையில்தான் இருக்குமா, தெரியவில்லை...  பார்க்க வேண்டும்.

கதையைப் படிக்க இங்கே செல்லலாம்.  

கு ப ரா 1902 ல் பிறந்து 1944 ல் இழைய அழுகல் (Gangrene) நோயால் அகாலமாய் காலமானவர்.  42 வயது.