புற்றுநோயை குணப்படுத்த ரூ.100க்கு மாத்திரை மற்றும் நான் படிச்ச கதை

 

கைவிடப்பட்ட விலங்குகள் காப்பகம் நடத்தும் 23 வயது இளைஞர் சாய் விக்னேஷ்

=============================================================================================

புற்றுநோயை குணப்படுத்த ரூ.100க்கு மாத்திரை: டாடா இன்ஸ்டிடியூட் சாதனை...

==========================================================================================

எல் கே ஜி மாணவி உலக சாதனை 

========================================================================================

கோபி மாணவன் உருவாக்கிய செயற்கைக்கோள் சாதனை 

================================================================================================= 

JKC பக்கம்

நான் படிச்ச கதை

புத்துயிர்

(1949ல் வெளியான சிறுகதை)

 கதையாசிரியர்: அநுத்தமா

இயற்பெயர்: ராஜேஸ்வரி. பிறப்பு 1922 நெல்லூர். பள்ளியில் தெலுங்கு வழிப்படிப்பு. தமிழ் வழி மெட்ரிகுலேஷன் தேர்வில் மெட்ராஸ் மாகாணத்தில் முதலிடம். கணவர் பத்மநாபன் மின்துறை ஊழியர். பிள்ளைகள் இல்லை. 2010இல் (88 வயது) சென்னையில் மறைந்தார். 

300 சிறுகதைகள் 22 நாவல்கள், வானொலி நாடகங்கள், குழந்தை இலக்கியங்கள் என்று படைப்புகள் நிறைய. கேட்டவரம்  என்ற நாவல் கா நா சு வால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட ஒள்று.

“தமிழ் இலக்கிய உலகில் கலைமகள் பெண் எழுத்தாளர்களின் ஒரு வரிசை உண்டு. சூடாமணி, ராஜம் கிருஷ்ணன், எம்.ஆர்.ராஜம்மா போன்றவர்களின் வரிசையில் வரக்கூடியவர். அதிகமும் பிராமணப் பெண்களின் சமையற்கட்டு மூலை சார்ந்த கதைகள். உறவுச் சிக்கல்களை அலசுபவை. எளிய அன்பையும், தியாகத்தையும் தீர்வாக முன்வைப்பவை.”  ஜெயமோகன்.

இரண்டு புகைப்படங்கள் இங்கு போட்டதற்குக் காரணம்,  முகம்(வதனம்?)  மூப்படைவதை எப்படி துல்லியமாகக் காண முடிகிறது என்பதை அறியவே.  ஆனால் அந்தக் கண்கள் மாத்திரம் மாறவில்லை.. தீர்க்கமான பார்வை. இருட்டில் ஜொலிக்கும் வைரம் போல் பிரகாசம் உள்ள கண்கள்.  அதே கண்கள். 

மேலதிக விவரங்களுக்கு

இங்கே செல்லவும் 

*******************

என்னுரை 

புழங்காமல்

பொலிவிழந்து

பொடிப் பொடியாய்

காரை உதிரும்

கோட்டை வீடு …..

ஆண்டுவிழா என்று

ஆட்கள் நிறைந்து 

புது  மலர்ச்சியுடன்

புத்துயிர் பெற்றது. 

ஜீவாயி என்ற கிழவியின் உழைப்பினால் ஜீவனைப் பிடித்து வைத்திருந்த கோட்டை வீட்டுக்கு ஒரு பிராணவாயு என்ற ஆண்டுவிழா புத்துயிர் தந்தது. ஆசிரியர் அமைத்த பெயர்ப் பொருத்தங்கள் என்னே!!!

கதையல்லாத கதை வரிசையில் இந்தக்கதையும் ஒன்று. கதை மேற்கூறிய  புதுக்கவிதை?

ஒரு சிறு விளக்கம் .

தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் உரைநடை என்பது ஒரு இலக்கிய அந்தஸ்தை பெற்றது ஆங்கிலேயர் வரவுக்குப் பின்னர்தான் என்று கூறுவர்.

சங்க காலம், பக்தி இலக்கிய காலம், என்று  17ஆம் நூற்றாண்டு வரை கவிதைகள் ஆக எழுதப்பட்டவையே இலக்கியம் என்று ஏடுகளில் சேமிக்கப்பட்டு இருந்தன. உரைநடையில் நிவந்தங்கள், கட்டளைகள், முக்கிய வரலாறு போன்றவற்றை சாஸ்வதமாக  கல்வெட்டுகளில் பொறிக்கப்பட்டன. அதாவது படித்து இன்புற ஏட்டுக் கவிதைகள். படித்து பின்பற்ற கல்வெட்டுகள். 

ஆங்கிலேயர் வந்தபின் தான் உரைநடை இலக்கியங்களாக நாவல், சிறுகதை, போன்றவைகள் அங்கீகரிக்கப்பட்டு பல எழுத்தாளர்கள் கதைகள் படைத்தனர்.  அச்சுத்  தொழிலும் அதற்கு உதவியது. 

அவ்வாறு முதலில் உரைநடை இலக்கியமாகத் தோன்றியது நாவல் தான்.

நிறுத்து நிறுத்து. என்னவோ கதையைப் பற்றி சொல்கிறேன் என்று இலக்கிய வரலாற்று பாடம் எடுக்கிறாய்? வந்தோமா, கதையைப் பற்றி நாலு வரி சொன்னோமா, போனோமோ என்றில்லாமல்……..

மன்னிக்கவும்.

சொல்ல வந்தது இதுதான்.

நாவல் முதலில் தோன்றியதால் பின் வந்த சிறுகதைகளும் அதே பாணியில் எழுதப்பட்டன. நாவல் எப்படி சங்க இலக்கியங்களின் மிகைப்பட்ட வருணனைகளை, உவமைகளை, சூடிக்கொண்டதோ, அதே போன்று  சிறுகதைகளும் புழங்கும் தமிழில் எழுதப்பட்டாலும், வர்ணனைகளைத் தவிர்க்கவில்லை.

இந்தக் கதையும் அப்படிப்பட்ட  வகையைச் சார்ந்ததே.

இந்தக் கதை ஒரு சிறுகதை என்றில்லாமல்  ஒரு நாவலின் ஒரு அத்தியாயம் (chapter) என்ற வகையில் உள்ளது.. கதைக்கு முன்னரும்., பின்னரும் தொடராக இக்கதையை நீட்டலாம். அவ்வாறு  அமைந்துள்ளது.

கதைச்சுருக்கம் கீழே தரப்பட்டுள்ளது.

பொறுமை உள்ளவர்களும், உறக்கம் வர கஷ்டப்படுபவர்களும், வேலை வெட்டி இல்லாதவர்களும், இலக்கிய ஈடுபாடு உள்ளவர்களும், முழுக்கதையையும் கீழே உள்ள சுட்டியில் சென்று வாசிக்கலாம். 

கதையின் சுட்டி 

**********************************

புத்துயிர்

கதைச்சுருக்கம்

 

ஜீவாயி அந்த வீடு கட்டும்போது வந்து வேலைக்கு அமர்ந்தவள். அப்பொழுது வீட்டு எஜமானர் இருபத்தைந்து வயது வாலிபர். அவர் மனைவி பதினாறு வயது பாலிகை. ஜீவாயியும் யௌவனத்தின் வஸந்தத்தில் புரண்ட காலம் அது. முக்கியஸ்தர் இளம் வயதினராயினும், பெரிய குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். தாத்தாவும், பாட்டியும் அண்ணனும், தம்பியும் அத்தையும், சித்தப்பாவும் நிரம்பிய குடும்பம். இந்த அறுபது வருஷங்களாக அந்த வீடு அடைந்த பெருமைக்கு இப்பொழுது அது சீர் குலைந்து கிடக்கும் பாழ்தான் ஈடு.

காலச் சக்கரத்தின் கொடூர ஆதிக்கத்தில் அகப்பட்டு, அந்த எஜமானனும், எஜமானியும் விபத்தில் உயிர் விட, உற்றார் உறவினர் எல்லோரும் மெல்ல நழுவிப் போய் விட்டனர். அந்தக் குடும்பத்தின் தொடர்பினால் ஏற்பட்ட பலனோவென அவளும் தன் வாழ்வில் சகல சௌகரியங்களையும் சகித்து, கடைசியில் தனிமையில் விடப்பட்டாள். இப்பரந்த உலகில் அவளுக்கு உற்றார் உறவினர் யாருமில்லை. நாதியற்றுக் கிடந்த அந்த வீடும் அவளும் தான் ஓர் இனம்.

கல்லும் சுண்ணாம்பும் கொண்ட அக்கட்டிடம் தன் சதையில் சதை, ரத்தத்தில் ரத்தம் எனும் மகவின் ஆசை மணத்துடன் கமழ்ந்தது அவளுக்கு; பாசத்தினால் அவளைக் கட்டிப் பிணைத்தது. அந்தக் கிழவி அந்த வீட்டிலேயே தனிமையாக, பாழடைந்த வீட்டைக் காக்கும் பரதேசிப் பிசாசாக விளங்கினாள்.

நாளைக்கு!

நாளைக்கு அந்த வீடு மீண்டும் புத்துயிர் பெறப் போகிறது. குழந்தைகள் கள்ளங்கபடமற்று அந்தக் கூடத்தில் தவழப் போகின்றன. இளம் தம்பதிகள் காதல் பாஷையில் பேசுவதை அச்சுவர்கள் செவி சாய்த்துக் கேட்கப் போகின்றன. வாழை மரம் சேர்ந்த அந்த வாசற்படி, புதிய நகைகளணிந்த இள நங்கை போல் ஒய்யாரப் பார்வை பார்க்கப் போகிறது. வாசலில் மங்களகரமான மேளச் சப்தம்; அகத்தில் சந்தோஷமான மனிதர்களின் சலசலப்பு; பின்னால் எண்ணெய்ப் புகை. 

ஜீவாயி அவ்விடத்தைப் பெருக்கப் பெருக்க, தரையில் படிந்துகிடக்கும் அழுக்கும், தூசும் படை படையாகப் பெயர்ந்து அப்புறப்பட்டன. சுருங்கி, சித்திரப்பூ நூல் வேலை செய்யப்பட்டது போன்ற அவள் சருமமும், கால தேவனால் முத்திரையிடப்பட்ட அவளது தேகமும், வியர்வைத் துளிகளுடன் கலந்து பிரகாசித்தன. எலும்புக் கூட்டுக்குப் போர்வையென இருந்த அவளது தோலுக்கும் இன்று எழில் வாய்ந்திருப்பது, ஜன்னல் வழியே தூசி மண்டலத்தைப் பிளந்து கொண்டு வரும் கதிரவனின் தீட்சண்ய பார்வையின் பலனோ? இல்லை, அம்முதிய மாதின் முகத்தில் ஜ்வலிக்கும் ஒளியின் முன் கேவலம் சூரியனின் வெளிச்சம் எம்மாத்திரம்? சந்திரிகையின் தண்மையுடன், வெய்யிலின் ஜகஜ் ஜோதியைப் பொருத்திக் கொண்ட அவளது வதனத்தின் பொலிவுதான் என்ன?

நாளைக்கு யாரோ அந்த வீட்டில் ஆண்டு நிறைவு விழா கொண்டாடப் போகிறார்களாம். அந்தக் கலியாண வீட்டாரின் வேலையாட்கள் வந்து விடுவார்கள், அவ் வீட்டைச் சுத்தம் செய்ய. இத்தனை நாட்கள் கேட்பாரற்றுக் கிடந்த அந்த வீடு இன்று அந்த ஊருக்குப் புதிதாக வந்திருக்கும் ஓவர்ஸியர் வீட்டினரின் கண்களில் பட்டது. அந்த ஊரிலேயே இவ்வளவு பெரிய-விசாலமான கூடம் உள்ள வீடு இல்லையென்று இந்த வீட்டைப் பொறுக்கினார்கள் அவர்கள். நாளைக்கு மீண்டும் அந்தக் கூடம் மனிதர்களின் நடமாட்டத்தை அறியப் போகிறது.

விருந்தினர் எல்லோரும் கண்ணைப் பறித்துக் கொண்டு போகும் படி விதவிதமாக அலங்கரித்துக் கொண்டு வந்தனர். பல வர்ணப் பட்சிகள் ‘வர்ண ஜாலம் புரிவது போல் இருந்த அந்தக் காட்சிக்கு, ஆண்டு நிறைவுக் குழந்தை அரசனைப் போல் அக்கிராசனம் வகித்தது.

மெய் மறந்து அந்தக் கூடத்துக்கு அன்று கிடைத்திருக்கும் பாக்கியத்தை அமிர்தம் போல் அள்ளிப் பருகியவாறு அங்கு நின்றாள் ஜீவாயி.

கடிந்து பேசவில்லை. பட்டினிக்கு அஞ்சவில்லை. தான் இருந்த பெருமையை நினைத்து ஏங்க வில்லை. யார் என்ன கூறினால் என்ன?. மனிதர்கள் எப்படிப் பட்டவராக இருப்பின் என்ன? ‘இந்த இடம் என் இடம்; இன்று பவித்திரமாகி விட்டது!’ என்று அவள் அகம் மகிழ்ந்தாள்.

உடம்பில் சற்றுத் தெம்பு தட்டியதும் கிழவி எழுந்து விட்டாள். கூடத்தில் என்ன நடக்கிறது என்று எட்டி நோக்கினாள். மற்றப் பேர்களெல்லாம் பின் கட்டில் சாப்பிடப் போய் விட்டிருந்தனர். நடுக் கூடத்தில் ஒரு நாற்காலியில் ஓவர்ஸியர் உட்கார்ந்திருந்தார். அவர் அருகில் அவரது இளம்மனைவி குழந்தையுடன் நின்றாள். மகனை  உறங்கச் செய்ய அவள் இப்படியும் அப்படியும் அசைந்து, குலுங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளையே நோக்கின கணவர், இன்றைக்கு வைபவம் நன்றாக நடந்து விட்டதல்லவா?” என்றார்.

“குழந்தையைப் பற்றிப் புகழாதவர் கிடையாது. திருஷ்டி கழிக்க வேண்டும்.”...............

***************************************************************************************

ஜீவாயி மீண்டும் தனிமையில் விடப்பட்டாள். ஒரு நாள் கூத்துக்காகத் தட்டி எழுப்பப்பட்ட அந்த வீட்டு அறைகள் வெறித்து நோக்கி நின்றன.

ஜீவாயி தரையில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளைச் சுற்றிக் குப்பையும் கூளமும் நிறைந்து கிடந்தன. வாடிய புஷ்பமும், வெற்றிலைக் காம்புகளும் இறைந்து கிடக்க, எறும்புகள் சாரி சாரியாக ஊர்ந்து சென்றன. பழுத்து முதிர்ந்து விட்ட அவள் கை இயந்திரம் போல் உடலைப் பிடித்து விட்டுக் கொண்டது. அவளை ஈக்கள் மொய்த்தன. அவள் தலைப்பால் விசிறிக் கொண்டாள். அவள் கண்கள் எங்கோ நோக்கின.

அவள் முகத்தில் ஒரு பளபளப்பு. அவள் கண்களில் ஜீவன் ததும்பிற்று. உதடுகள் பெருமிதம் தளும்பத் துடித்துக் கொண்டிருந்தன. அவள் கைகள் கீழேயிருக்கும் குப்பையைத் தடவித் தடவித் தள்ளிச் சேர்த்தன. அந்த ஸ்பரிசத்தில் என்ன நளினம், கனிவு, ஆதரவு! அதற்கு எதை இணை கூற முடியும்? சைத்திரிகன் தன் இருதயத்தில் வெடித்து வரும் ஓவியம் பெற்றுக் காணும் போது அடையும் மகிழ்ச்சி, அவள் உள்ளத்தில் அரவம் செய்தது. துள்ளி விளையாடி, களைத்து, இறைக்க இறைக்க அருகே நிற்கும் கன்றை நக்கிக் கொடுக்கும் தாய்ப் பசுவின் ஆதரவு, எஜமானனைக் கண்ட நாயின் நன்றி, மிகுந்த உற்சாகம்…

அங்கேயே அயர்ந்து படுத்துக் கொண்டாள் ஜீவாயி. எறும்புகள் கடித்தன; கொசுக்கள் ‘நொய்’ என்று கீதம் பாடின; ஈக்கள் மொய்த்தன. அந்தக் கிழவியைச் சுற்றி இருள் சூழ்ந்துகொண்டது.

எங்கோ தூரத்தில் இருந்த அந்தப் பங்களா மீண்டும் ஜாதிப் பிரஷ்டம் செய்யப்பட்டது. சிறுசிறு குடிசைகள் விளக்குகளுடன் மினுக்க, அந்த வீடு சீர்குலைந்த ராணி போல், அதற்கே தனியான கம்பீரத்துடன் தனித்து நின்றது.

ஜீவாயி ஜீவன் தந்த அவ்வீட்டுக்குப் புத்துயிர் கொடுத்த ஓவர்ஸியர் வீட்டினர் எங்குச் சென்றனரோ? அவர்கள் ஓர் ஆத்மாவுக்கு அளித்த ஆனந்தத்தை அறியாது அவர்கள் அகத்தில் இருந்தனர்.

– அமுதசுரபி-1949, பிரமாதமான கதைகள்

(1949 நான் பிறந்த வருடம் ஹி ஹி)