வயசாகாமலேயே இருந்திருக்கலாம்..

 "பிரிஞ்சிருந்துட்டு மறுபடி அப்போ சேரும்போது அவ்வளோ உணர்ச்சியோடு பாட்டெல்லாம் பாடி சேர்ந்தீங்களே... 

இப்ப மறுபடி பிரிஞ்சிதான இருக்கீங்க...  அதே பாட்டை மறுபடி பாடறதுதானே...."

எரிச்சலுடன் பேசும் மகனை வெறுமையாக நோக்கினார் விஜய்.  

"அந்த வயசு வேறடா...   இதோ உன் மகன்கள் வயசுல நாங்க பிரிஞ்சோம்...  யார் எங்கன்னே தெரியாது..  எங்கப்பாம்மா எபபவும் பாடிக்கிட்டிருக்கும் இந்தப் பாட்டு வாலிபத்துல  எங்களை சேர்த்து வச்சுது...  கொஞ்ச வருஷங்கள்...    அப்புறம் கல்யாணம்..  காட்சி...  அப்புறம் நிதர்சனம்னு ஒண்ணு இருக்கு இல்லே..."

"தர்மேந்தர் பெரியப்பா ஏதோ தான் மட்டும்தான் அந்த பூர்வீக இடத்தைப் பாதுகாத்தது போல அவரே வச்சுக்கிட்டார்.  யாரும் பெரியவர்னு அவர்ட்ட ஒண்ணும் கேக்கலை..  இன்னிக்கி விலைக்கு அது எவ்ளோ போகும் தெரியுமா?   இப்போ நாம கஷ்டப்படறோம் இல்லே...  உன்னை எடுத்து வளர்த்தவரும் பெரிசா பணம் சேர்த்து வைக்கலை..."

சுனிதா குறுக்கே புகுந்தாள்.." நான் கொண்டு வந்த பணத்தையும் அலங்காரங்கள்னும் பார்ட்டின்னும் காலி பண்ணியாச்சு.. "

'இத்தனைநாள் முறைச்சுக்கிட்டு நின்னுட்டு இப்போ ஏன் திடீர்னு இவங்களுக்கு அவங்க ஞாபகம் வருது?'  ஸஃபாவில் சாய்ந்திருந்த விஜய் மனதுக்குள் புன்னகைத்தார்.

"மேடையில பாடிக்கிட்டிருந்த கடைசி சித்தப்பா, அவர் பாட்டுக்க வெளிநாட்டுல செட்டில் ஆயிட்டார்...  நாமெல்லாம் இருக்கோமா, இல்லையான்னு கூட கேக்கறது இல்லே...  பெரியப்பாவுக்கோ பிள்ளையே இல்ல..  ஆனாலும் அவர் பேராசையோட நம்மளை கண்டுக்கறது இல்லே..."

"நமக்கோ பிள்ளை இல்லை..  உங்க ரெண்டு தம்பிகளுக்கும் அது தெரியும்..   ஆனாலும் நாம் இருக்கோமா, செத்தோமான்னு கூட கவலைப்படறது இல்லே...  அனாதை மாதிரி கிடக்கோம்..  யார் நம்மை பார்த்துக்கறா?"  தர்மேந்தரின் மனைவி ஆற்றாமையுடன் புலம்பினாள்.  நடுத்தர வசதியுள்ள அந்த வீட்டின் தனிமை அவளை வாட்டி இருக்க வேண்டும்.  இயலாமை வரும்போதுதான் உறவின் அருமைகள் தெரிகின்றன.  ரத்தத்தில் சூடு இருக்கும்வரை பேச்சிலும் அனல் பறக்கிறது.

தர்மேந்தர் இயலாமையுடன் புன்னகைத்தார்.  "நீதான் கொஞ்ச வருஷங்கள் முன் அவர்களை அண்டவிடாமல் செஞ்சே...   உன் தேள்கொடுக்கு வார்த்தைகளைக் கேட்டு போனவங்கதான்...  இப்போ ஒதுங்கியே நிற்கறாங்க...  உனக்கு வேணும்னா வேணும்...  வேண்டாம்ங்கும்போது வேண்டாம்...  என்ன நியாயமோ..."  வெளியில் சொல்லவில்லை.  மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டார்.  தம்பி மகன்கள் மேலும், அவர்கள் பிள்ளைகள் மேலும் பாசம் உண்டு இவருக்கு.  ஆனால் விஜய் ஒருமுறை பணம் காசை சம்பந்த்ப்படுத்தி பேசிய பேச்சில் எல்லாமே கசந்து போயிருந்தது.

சுபம் போட்ட உடன் கொஞ்ச நாள் சேர்ந்திருந்திருப்பார்களா?  அப்புறம் மெல்ல மெல்ல விரிசல்கள் உண்டாயின.  சிரிக்காத இவர் முசுட்டு தனத்தால் இவர் மேல்தான் முதல் அபிப்ராய பேதம் உருவானது.

"நாம இந்தியா போனா என்ன?"

கிடாரை இடது கையால் வருடிக் கொண்டிருந்த தாரிக் மனைவியை வாஞ்சையுடன் நோக்கினார். 

"யார் இருக்கா அங்கே?"

"ஏன்..   உங்க ரெண்டு அண்ணன்ங்க ..   யாதோங்கி பாராத்துனு பாட்டு பாடி சேர்ந்தீங்களே..  உலகமெல்லாம் உங்க பாசம் பத்திதான பேசுது...?"

"ஓ...   பத்லேனா..  அப்னாயே...  ஆலம் கபி...."  தாரிக்கின் மனச்செவியில் சட்டென இணைந்த அந்த விஜயின் குரல் கேட்டது.  ஆம்..  அது ஒரு பொன்நிகழ்வு..  அப்புறம் காலம்தான் எப்படி சூழ்நிலையையும், ஆட்களையும், மனங்களையும் மாற்றிப் போட்டு விடுகிறது!  தொலைவில் இருக்கும்போது தெரியாத முரண்பாடுகள் அருகில் இருக்கும்போது பெரிதாகத் தெரிகின்றன.

படுக்கையில் இருக்கிறார் அண்ணன் தர்மேந்தர் என்று கேள்வி.  இரண்டு தம்பிகளும் அவரைப் போய் பார்க்கவேயில்லை.  இவர்கள் இருவருக்குள்ளுமே கூட அப்படி ஒன்றும் நல்ல உறவு இல்லை.  மனைவிகள் மூலம், அவரவர்கள் பிள்ளைகள் மூலமும் நெருப்பு ஊதி ஊதி பெரிதாக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது...

"வருஷத்துக்கு ஒருவாட்டி கூட வந்து பார்க்கறது இல்லே..  மூத்தவன்னு ஒரு மரியாதை இல்லை..  நான்தானே உங்களை எல்லாம் காப்பாற்றினேன்?  எனக்குன்னு நிரந்தர வருமானம் இல்லைன்னு தெரியும்தானே?  இந்த பழைய பூர்வீக வீடு மட்டும்தான் என் சொத்து...   என்ன பயிர் செய்து, என்ன வாடகைக்கு விட்டு நான் எப்படி உயிர் வாழறேன்னு கண்டுக்க நாதி இல்லே...  என் மூஞ்சியிலேயே முழிக்காதீங்கடா இனிமே...   "  தர்மேந்தரின் குரல் மனச்செவியில் மறுபடி ஒலித்தது.

"நம்ம ஒரே பொண்ணு இங்கே வெளிநாட்டுக்காரன் ஒருத்தனை கல்யாணம் பண்ணிகிட்டான்னு உங்க சின்ன அண்ணன் கழுவி கழுவி ஊத்தினார்..    அவர் பையன் அங்கே ஒரு மாத்து ஜாதி பொண்ண கல்யாணம் செய்துக்கிட்டதை மறைச்சுட்டார்...  ஆனாலும் அவங்களை எல்லாம் பார்க்கணும் போலதான் இருக்கு"

"சண்டைபோட்டு சண்டைபோட்டு என்ன சாதிச்சோம்...   சேர்ந்திருந்தா நாலுநாள் நல்லதா சந்தோஷமா இருந்திருக்கலாம்..  பாசம் பெருசுன்னு நினைக்கற வயசு ஒண்ணு..  பணம் காசு பெருசுன்னு நினைக்கற வயசு ஒண்ணு...நம்ம பசங்களுக்கு நாமே இல்லாததும் பொல்லாததும் சொல்லி உறவைக் கெடுத்து வைக்கறோம்...   நேராக்கவே முடியறதில்லே..."

சுனிதா கண்கள் கலங்கி இருந்தன. அவள் பேரன்கள் இருவரும் தொலைக்காட்சியில் அந்தப் பாட்டை மறுபடி வைத்தனர்.

"வயசாகாமலேயே இருந்திருக்கலாம்..."

==============================================================================================================

நியூஸ்ரூம் 

  

=========================================================================================================

ஏகாந்தமாய் 

மொகதிஷு இந்திய வட்டத்தில் ஒரு புது வருகை

மதியம்வாக்கில் அன்று வேலைப்பளு குறைந்திருந்தது. அதாவது தலையைப் பிய்த்துவிடும் அவசரம் என்பதாக என் சீட்டில் ஏதுமில்லை. அன்று சோமாலிகளுக்குக் கொடுக்கவேண்டிய இந்திய விசாக்களை (பெரும்பாலும் டூரிஸ்ட், சில ‘பிஸினெஸ்’(!)) காலையிலேயே கையெழுத்திட்டு டெலிவரி கௌண்டருக்குக் கொடுத்தாயிற்று. வேறு சில கொசுறு வேலைகளில் ஈடுபட்டிருக்கையில் ஹுசைன் என்னிடம் வந்து, ”உங்களை இந்தியர் ஒருவர் பார்க்க விரும்புகிறார். லைப்ரரியில் உட்கார்ந்திருக்கிறார்” என்றான்.

”பெயரென்ன?”  என்றதும் முழித்தான். சொறிந்தான் தன் தூக்கணாங்குருவிக்கூட்டுத் தலையை!

அவன் வேலை செய்யும் விதம் அப்படி. சராசரி சோமாலி!  கோபித்துக் கொண்டால் எனக்குத்தான் இரத்த அழுத்தம் எகிறும். மெடிக்கல் வசதி சரிவர இல்லாத தேசமது!

என் சீட்டிற்கு அவரை அழைக்காமல் (கொஞ்சம் ’நாஸுக்கான’ காகிதங்கள் புழங்கும் இடமுமாகையால் இந்த ஏற்பாடு), நான் லைப்ரரி பக்கம் போனேன் அவரைப் பார்க்க.  துஸாரா. ஒரு ஓர பெஞ்சில் அமர்ந்து குஜராத்தி நாளிதழ் ‘சந்தேஷ்’-ஐப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தார். பார்த்தவுடன் வணக்கம் சொல்லி நலம் விஜாரித்தார். தொடர்கையில் இடையே அவரது குடும்பவட்டத்தில் யாருடைய பாஸ்போர்ட்டோ ரினியூவலுக்கு வந்திருந்தது எனப் பேச்சுவாக்கில் சொன்னார் துஸாரா. ‘கொஞ்சம் கவனிச்சீங்கன்னா நல்லா இருக்கும்..’னு அர்த்தம்.

ஹுசைனிடம் பாஸ்போர்ட் விண்ணப்பதாரர் பெயரைக் குறித்துக்கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு, ”நாளை மறுநாள் மதியம் வந்து வாங்கிக்கொள்ளுங்கள்” என்றேன், வேறெந்த சிக்கலும் அதில் இருக்காது என நம்பியவாறே. சந்தோஷம் அவர் முகத்தில்.

ஆரம்ப விண்ணப்பத்தின்போது, ஐந்து வருட உபயோகத்துக்கு மட்டும்தான் பாஸ்ப்போர்ட் வழங்கப்பட்ட காலமது. கையினால் எழுதி, வாலிடிட்டி தேதியை நீட்டித்து, ரப்பர் ஸ்டாம்ப் அடித்து பாஸ்போர்ட் ஆஃபீஸர் கையொப்பத்துடன், எம்பஸியின் அரசு முத்திரைப் பதிக்கப்பட்ட எம்பாஸிங் ஸ்டாம்ப்பினால் ஒரு அழுத்து அழுத்தி, மீண்டும் ஒருமுறை சரிபார்க்கப்பட்டு, விண்ணப்பித்தவருக்குத் திருப்பிக் கொடுக்கப்படும். முதல் ஐந்து வருடத்துக்குப் பின் பாஸ்ப்போர்ட்டை மேலும் 5 வருடத்துக்கு நீட்டிக்க மீண்டும் விண்ணப்பிக்கவேண்டும். ஏகப்பட்ட சிக்கல்கள் நிறைந்த பாஸ்போர்ட் ப்ராஸஸிங் முறை அப்போதெல்லாம். நான் இந்த சப்ஜெக்ட்டை முதன்முதலாக கவனிப்பதால், அதி ஜாக்ரதையாக இருந்தேன்.

யார் எப்படியோ, என்ன மாதிரியான பின்புலமோ..

அங்கு வசித்த மூன்று வருட காலத்தில் புதிதாக இந்தியாவிலிருந்து வந்து நமது நட்புவட்டத்தில் இணைந்தவர் சங்கரநாராயணன். ராஜஸ்தான் அரசின் ஓய்வு பெற்ற அதிகாரி. குடும்பத்தை இந்தியாவில் விட்டுவிட்டுத் தனியாகத்தான் வந்திருந்தார். ஐ.நா. ப்ராஜெக்ட் ஒன்றிற்காக மொகதிஷுவுக்கு அனுப்பப்பட்டிருந்தார். சோமாலிய நிலவெளியில் பெரிதும் உயர்ந்து பரவிக்கிடந்த மணற்குன்றுகள் (Sand dunes), நிலப்பரப்புகளை பயிரிடுதலுக்கோ, வனப் பகுதிகளாக உருவாக்குவதற்கோ கூட விடாமல், பெரும்பிரச்னைகளாய் ஆங்காங்கே எழுந்து நின்று சவால் விட்டுக்கொண்டிருந்தன. சுற்றுச்சூழல் சவால். அவற்றை ஒருவழியாக ‘சரி’ செய்து நிலப்பரப்பை சீர்படுத்தி, பயன்பாட்டுக்குக் கொண்டுவருவதுபற்றி ஆய்வு செய்து அறிக்கை சமர்ப்பிக்க என ஐ.நா. ஒரு குழுவை சோமாலியாவுக்கு அனுப்பியிருந்தது. அதில் இடம்பெற்றிருந்தார் நம்ம நிபுணர் சங்கரநாராயணன். ராஜஸ்தானின் பாலைப்பகுதிகளில் இதே மாதிரிப் பிரச்னைகளுக்குத் தீர்வுகாணும் அரசு திட்டங்களில் பணிபுரிந்த அனுபவம், அவருக்கு இந்த ஐ.நா. பதவியை வாங்கித் தந்திருந்தது. வயதானவர்.  மெலிதானவர். சாதாரண பழக்க வழக்கங்களைக் கொண்ட சாதாரணர் போன்றவர்.

இந்திய நண்பர்களின் சந்திப்புகள், அரட்டைக்கச்சேரிகளின்போது, கொஞ்சம் பழகிவிட்டபின்னரும்கூட, யோசித்துத்தான் வாயைத் திறப்பார். அயல்நாட்டு அனுபவ ஆரம்பமே அயர்ச்சி தரும் ஆஃபிரிக்காவாகி விட்டதால், குழப்பம் மேலிட ஒருவித ஜாக்ரதை உணர்வோடு எல்லோரிடமும் தயங்கித் தயங்கிப் பழகினாரோ?  இல்லை, சுபாவமே அப்படித்தானா..

சில மாதங்களுக்குப் பின் ஒரு மாலையில், எங்கள் குழாமில் ஒரு தகவல்

ஊர்ந்தது. (அப்போதெல்லாம்தான் கையில் மொபைல், வீட்டில் லேண்ட் ஃபோன் என்றெல்லாம் வசதிகள் இல்லாத கடுங்காலம். வாய்வழிச் செய்திகளே மந்தகதியில் வலம்வந்தன.) ராஜஸ்தானிலிருந்து சங்கரநாராயணன் சாரின் மகள் மொகதிஷு வந்திருக்கிறாள் என்பது அது. அட! புது வருகை. சரி, ஏதாவதொரு லஞ்ச், டின்னரில் விரைவில் சந்திக்க நேரலாம் என நினைத்தேன். இன்னொரு ஐ.நா. நண்பரான சிதம்பரம் சார் வீட்டில் என்று நினைவு- அந்த வாரஇறுதி டின்னர் என ஏற்பாடாயிருந்தது. போயிருந்தபோது அங்கே சங்கரநாராயணன் சாரும் தன் மகளுடன் வந்திருந்தார். பெயர் நினைவிலில்லை. பெண்கள் குழாமில் சரளமாகப் பேசிப் பழகிக்கொண்டிருந்ததைக் கவனித்தேன். அப்பாவைக் கொள்ளவில்லை.. தன் அம்மாவைக் கொண்டிருப்பாளோ.. எனத் தோன்றியது. ஜெய்ப்பூரில் எம்.பி.பி.எஸ் படித்துக்கொண்டிருந்த, வயது இருபதுகளிலிருந்த மாணவி. அவரது ஒரே மகள் என்பதாகச் சொன்னார்கள். 

அப்பாவைப் பார்க்க வந்திருந்த பெண், சில நாட்கள் கூடஇருந்து மொகதிஷு வாழ்க்கையை ’அனுபவித்துவிட்டு’ இந்தியா திரும்பிப்போனாள். வகுப்புகள் இந்தியாவில் ஆரம்பித்திருக்கும்..

**

============================================================================================================

தொடர வழியின்றி 

நின்று போயிருக்கிறது ஒரு சாலை 

போகும்பாதை தடுக்கப்பட்டிருக்கிறது 

மறுசாலை  

காற்றை எதிர்த்து வந்த பாதையைத் 

திருப்பி 

காற்றோடு பயணிக்கிறேன் திரும்பி 

இல்லாமல் போகுமா எனக்கொரு பாதை?

காட்டாமல்தான் போகுமா காற்று?

பாதையெங்கும் நின்றிருந்த மரங்கள் 

இரேன்...

ஏன் கடக்கிறாய் 

என்றன.

===============================================================================================

ரவி சாரங்கன்

மணவாழ்க்கை - விரிசல் வர காரணம்

2 ஜோதிடர் பொருத்தம்னு சொன்னதால் பண்ணிட்டோம், இப்ப இருவருக்கும் பிரச்சனை, ஒரு ஜோதிடர் இது பொருத்தமே இல்லையே இது பிரிவை தரும் என சொல்லிட்டார். அப்பதான் உங்க நம்பர் ஃப்ரெண்ட் கொடுத்தார் என்ன வழின்னு ஏதாவது பரிகாரம் சொல்ல முடியுமா என்றார் அவர்.

அம்மா திருமணம் முடிந்தபின் பொருத்தமில்லை அது இது என்பதெல்லாம் வேஸ்ட். இரண்டாவது இறைவன் தான் நிர்ணயம் பண்றான் ஜோதிடர்கள் இல்லை இத முதல்ல புரிஞ்சுக்கோங்க.

ஈகோ எல்லோருக்கும் இரண்டு பக்கமும்

ஆனால் யார்மேல குற்றம் சொல்லலாம் என்ற கோணத்திலேயே நாம் அனைவரும் சிந்திக்கிறோம். சின்ன வயதிலிருந்து குழந்தைக்கு அனுசரித்து விட்டுக்கொடுத்து போ என சொல்வதில்லை பலரும் ஒரே பெண் / ஒரே பிள்ளை என செல்லம் கொடுத்துவிட்டு அவர்கள் கேட்டதை எல்லாம் வாங்கி கொடுத்துவிட்டு திருமணத்தின் பின் அவர்களின் ஈகோவுக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் தவிக்கின்ற பெற்றோர் ஏராளம்.

மாமா நான் எவ்வளவோ அட்ஜஸ்ட் பண்ணி போறேன் ஆனா அவள் என் அப்பா அம்மாவை விட்டுடனும் என்பது போல நடந்துக்கறா அவளோட அம்மா சொல்றபடி தான் கேக்கறா. நீங்க சொன்ன ஒருவிஷயம் கரெக்ட் மாமா குழந்தையை கல்யாணம் பண்ணி கொண்டிருக்கிறேன்னு சொன்னீங்க ஆமாம் அவ குழந்தை மாதிரிதான் பிகேவ் பண்றா.

கண்ணா நீ உன் பக்கம் மட்டுமே சொல்றே, அவளும் சொல்லனுமோல்யோ.

இந்த பிரச்சனையை சால்வ் பண்றது ரொம்ப சிம்பிள் சட்டுன்னு அவ காலில் விழுந்துடு. ஈசியா உன் வழிக்கு வந்துடுவா.

அடியேன் உட்பட இப்படி பலரும் காலில் விழுவதால் குடும்பம் நிலைச்சு இருக்கு. பொண்ண பெத்தவாளுக்கு பொசசிவ்நெஸ் இருக்கத்தான் செய்யும் பிள்ளையோட அம்மாவுக்கும் கூட இது தவிர்க்க முடியாது ஆனா நீங்க ரெண்டுபேரும் பிரிஞ்சா என்ன ஆகும் யோசி

இவளை டைவர்ஸ் பண்ணிடறே சரி இன்னொரு கல்யணம் பண்றே அது மேக்ஸிமம் ஏற்கனவே டைவர்ஸ் ஆனவாள தான் பண்ண முடியும் அவளும் இப்படி இருந்தா என்ன பண்ணுவே - ஆணுக்கோ பெண்ணுக்கோ ஒரு தடவை வாழ்க்கையை தொலைத்து விட்டால் பின் வாழ்வது கடினம்

யார் வீட்டில் சண்டை இல்லை சொல்லு, போனமாசம் அகத்துக்காரி உன்னோட வாழ முடியாது பிள்ளை அகத்துக்கு போறேன்னுட்டாள். பெண் ஏம்பா வாய வெச்சுண்டு சும்மா இருக்க மாட்டியான்னாள், காலம்பற காஃபி டம்ப்ளரோட நிக்கறா. ஊருக்கு போலியா (நாக்குல சனி) போயிருப்பேன் சாப்பாட்டுக்கு அல்லாடுவியே பசி தாங்க மாட்டியேன்னு தங்கிட்டேன் என்றாள் இதான் வாழ்க்கை

சில யோசனைகளை சொல்லி கொடுத்து விட்டுக்கொடுத்து போ அவர் அம்மாவிடமும் உங்க பொண் கொழந்தையா நினைச்சுக்கோங்க என்றேன்.

டைவர்ஸ் பண்றது ரொம்ப ஈஸி ஆனா சேர்த்து வாழறது, ஜாலியா வாழ்வை ரசிப்பது ரொம்ப கஷ்டம் பெற்றோர் கையில் தான் அது இருக்கு. எங்களுக்கு எல்லாம் தெரியும் என சொல்லும் குழந்தைகள் வாழ்க்கையை தொலைத்து விடுகிறது என்பது நிதர்ஸனம்

================================================================================

நன்றி : Devakottai Dolphin AR Ramanathan 

சிவாஜி கணேசன் மோகன்லால்

நடிகர் திலகத்தின் விருந்தோம்பல் - மோகன்லால் உணர்ச்சிப் பேட்டி

நன்றிகள் கட்டுரையாளர் [இது மய்யம் இணைய தளத்தில் 2007 ஆம் ஆண்டு திரு Murali Srinivas அவர்களால் பதிவு செய்யப் பட்டது] படத்தில் நடிகர் திலகம் பிரணவ் மோகன்லால் மற்றும் பாலச்சந்தர மேனன்

(அன்னை இல்லத்துக்கு தனது விஜயம் குறித்து மலையாள மனோரமா பத்திரிகையில் மோகன்லால் குறிப்பிட்டதன் தமிழாக்கம்)

சிவாஜி சார் ஓவ்வொரு அறைக்கும் என் கையை பிடித்து கூட்டிக்கொண்டு போனார் . தொங்கிக் கொண்டிருந்த நட்சத்திர விளக்கு ,சுவரில் மாட்டியிருந்த பெரிய புகைப்படங்கள் ,அறையை அலங்கரித்த கலைப்பொருட்கள் மற்றும் அன்பளிப்புகள் இவற்றையெல்லாம் ஒரு சின்னக்குழந்தையின் மனோபாவத்தோடு பார்த்துக்கொண்டு நடந்து போனேன்.

சிவாஜி சாரின் மிகப்பெரிய பங்களா அது . அந்த நேரம் என் மனைவி சுசி (நடிகர் பாலாஜியின் மகள் சுசித்ரா) அங்கே இல்லை .எங்கோ வேறு ஒரு அறையில் இருந்தாள் என நினைக்கிறேன். நான் சொன்னவையெல்லாம் அவள் பார்க்கவில்லையென்றே தோன்றுகிறது. சிவாஜி சாரின் கைவிரல் குளிர்ச்சி மட்டுமே என் மனதில் நிறைந்திருந்தது .வாழ்க்கையில் எனக்கு கிடைத்த மிகப்பெரிய பரிசு அந்த விரல்களும் அந்த ஸ்பரிசமும்.

சிவாஜி சார் ஸ்டுடியோவுக்கு வருவதை பார்த்திருக்கிறேன் .அவர் வரும் போது எல்லா படப்பிடிப்பும் ஒரு நிமிடம் நின்று போகும் .அவர் போகும் வழியில் அனைவரும் எழுந்து நின்று அவரை கை கூப்பி வணங்குவார்கள் . அவர் வந்து போவதே ஒரு ராஜா வருவது போல இருக்கும் . அவர் சிரித்துக்கொண்டே கடந்து போகும் போது வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத ஒரு ஒளி வட்டம் நமது மனதில் வெளிச்சம் வீசி விட்டு செல்லும்.

சிவாஜி சாரைப் போல மற்றவர்களிடம் பழக வேண்டும் என்று எப்போதும் ஆசைப்படுகிறேன். தமிழில் மன்னனாக கோலோச்சிய அவர் மலையாளத்தில் நடிக்க வந்த போது ஒரு சாதாரண நடிகராக பழகினார் . இயக்குநருக்கும் மற்ற நடிகர்களுக்கும் மிகுந்த மரியாதை அளித்தார் .

குறையோ குற்றங்களோ எதுவுமே சொன்னதில்லை . தவிர்க்க முடியாத காரணங்களால் நடுவில் படப்பிடிப்பு தடை பட்ட போதும் சிறிதளவு கூட கோபமோ வருத்தமோ இல்லாமல் அனைவரிடமும் விடை பெற்று சென்றார் . மீண்டும் படப்பிடிப்பு தொடங்கிய போதும் மகிழ்ச்சியோடு வந்து நடித்துக் கொடுத்தார் .

அவர் படப்பிடிப்புக்காக கேரளத்துக்கு வந்த போது என்னுடன் தான் தங்கியிருந்தார் . ஒரு குழந்தை எப்படி சாக்லெட்டை விரும்பி கேட்குமோ ,அது போல வாத்து இறைச்சியும் மற்ற அசைவ உணவு வகைகளையும் விரும்பிக் கேட்பார் . அவர் கேட்டவையெல்லாம் தயார் செய்து அவர் சாப்பிட அமரும் மேசையில் வைக்கும் போது அவர் முகத்தை பார்க்க வேண்டுமே ,தான் கேட்டது கிடைத்தால் சந்தோஷத்தில் துள்ளிக் குதிக்குமே குழந்தை ,அது போல மாறி விடுவார் . ஒவ்வொரு அயிட்டம் பற்றியும் அதன் ருசி பற்றியும் அவர் அடிக்கும் கமெண்ட் இருக்கிறதே ,அழகோ அழகு . அதே சமயம் தான் என்ன சாப்பிடுகிறோமோ அது தன்னுடைய பணியாட்களுக்கும் கிடைக்க வேண்டும் என்பதில் கவனமாக இருப்பார்.

வாரி வழங்கும் வள்ளலாக இருந்த அவர் தனக்கு பிடித்த சில பொருட்களை மட்டும் யாருக்கும் கொடுக்காமல் வைத்திருந்தார் . சொந்த மகனோ அல்லது மகளோ கேட்டால் கூட கொடுக்க மாட்டாராம் . சிவாஜி கொடுத்த பரிசு: அங்கிருந்த சிவாஜியின் புகைப்படங்கள் அவர் வாங்கிய விருதுகள் எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டு நடந்தபோது ஒரு அருங்காட்சியகத்தை சுற்றிப் பார்த்தது போல மோகன்லாலுக்கு இருந்ததாம். சுற்றிப் சிவாஜி கையில் ஒரு வாட்ச் இருந்தது. அதை நீண்ட நேரம் மோகன்லால் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அதை கவனித்த சிவாஜி அந்த வாட்சை கலட்டி மோகன்லாலின் கையில் கட்டி விடுகிறார். இந்த சம்பவம் நடந்து சில ஆண்டுகள் கழித்து எதேச்சையாக பிரபுவை மோகன்லால் சந்தித்திருக்கிறார். சிவாஜி குறித்து பிரபு சொன்னது: அப்போது சிவாஜி வாட்ச் பரிசளித்தது குறித்து பிரபுவிடம் கூறியிருக்கிறார். அதற்கு பிரபு, அந்த வாட்ஸ் அப்பாவுக்கு ரொம்பவும் பிடித்த வாட்ச். பொதுவாக அவருக்கு பிடித்தது யாருக்கும் கொடுக்க மாட்டார். உங்களுக்கு கொடுத்து இருக்கிறார் என்றால் உங்களையும் அவருக்கு ரொம்ப பிடித்திருக்கிறது என்று அர்த்தம் என்று கூறியிருந்தார். அதைக் கேட்கும்போது மோகன்லாலுக்கு ரொம்ப பெருமையாகவும் இருந்தது. இதை அனைத்துமே மோகன்லால் தான் எழுதிய புத்தகத்தில் எழுதி இருக்கிறார் என்று கூறியிருந்தார்.

ஒரு முறை பாலச்சந்திரன் சுள்ளிக்காடும் ( மலையாள எழுத்தாளர்) அவரது நண்பர்களும் சிவாஜி சாரைப் பார்க்க அவர் வீட்டுக்கு சென்றிருந்தனர் .அவர்கள் விருப்பத்திற்காக சிவாஜி சார் ஒரு கையில் வேட்டியின் முனையைப் பிடித்துக் கொண்டு ,நெஞ்சை விரித்து ,கண்களில் தீப்பொறி பறக்க ,வீர பாண்டிய கட்டபொம்மன் வசனம் பேசிக் காண்பித்தார் (இங்கே 'வரி வட்டி' வசனத்தை மோகன்லால் குறிப்பிடுகிறார் )

இந்த வசனத்தை தமிழ்நாட்டுக்காரன் பேசச் சொல்லி கேட்டால் பேசுவாரா என்றால் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது .அயல் மாநிலத்திலிருந்து வந்திருக்கக் கூடிய விருந்தினர்களுக்காக அவர்கள் விருப்பப்படும் எதையும் செய்யத் தயாராக இருந்தார் சிவாஜி சார் .தமிழகத்தின் தலை வணங்காத ராஜாவாக வாழ்ந்த அவர் , விருந்தினர் முன்னிலையில் பூமி போல பணிவாக நடந்து கொண்டார் . விருந்தினர் கடவுளுக்கு நிகர் என்று அவர் உறுதியாக நினைத்து அது போல நடந்தார் . விருந்தினர்க்கு முன்னிலையில் ஒரு மலையாளியும் அது போல பணிவாக நடப்பதை நான் பார்த்ததே இல்லை .

வாயில் படியிறங்கி வந்து அவர் விருந்தினரை கார் கதவு திறந்து உள்ளே உட்கார வைத்து வழி அனுப்புவார் .அவர் அருகில் அவர் மனைவியும் சிரித்த முகத்துடன் நிற்பார் . நாம் வந்து விட்டு செல்வது அவர்களுக்கு கிடைத்த மிகப் பெரிய பாக்கியம் என்பது போல அந்த முகத்தில் உணர்ச்சிகள் வெளிப்படும் . தான் சந்திப்பவர்கள் எல்லாம் தன்னை விட பெரியவர்கள் என்றே அவர் நினைத்தார் . ஒருவரை அறிமுகப்படுத்தும் போது கூட இவர் பெரிய மனிதன் என்றே

அறிமுகம் செய்வார் . அவர் பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்கவில்லை . ஆனால் நடிப்பு உலகம் அவருக்கு சொல்லிக் கொடுத்த பழக்க வழக்கங்கள் யாராலும் காப்பி அடிக்க முடியாதவை .

நான் எப்போதாவது தலை குனிந்து வணங்க நேரிட்டால் என் உள்ளத்தில் இருக்கும் மலையாளி குணம் என்னிடம் " இந்த அளவுக்கு தலை குனிந்து வணங்க வேண்டுமா ?" என்று கேள்வி எழுப்பும் . அப்போது என்னை அறியாமலே சிவாஜி சார் நினைவு வரும் .தானே தலை குனிந்து போகும் .

தமிழாக்கம் : முரளி ஸ்ரீனிவாஸ்

நன்றி : மலையாள மனோரமா

====================================================================================================

பொக்கிஷம் :-