மொகதிஷு ஹாஸ்பிடல் மலையாள சிஸ்டர்

என்னுடைய துரோகம் மன்னிக்கப்பட்டது, அல்லது பெரிதாக மதிக்கப்படாமல் மறக்கப்பட்டது!  வயதும் காரணம்!  அவன் அதை பெரிதாக நினைக்கவில்லை.  நினைக்கவில்லை என்றும் சொல்ல முடியாது........ என்று முடித்திருந்தேன் சென்ற வாரம்....

கொஞ்ச நாள் போயிருக்கும் என்று ஞாபகம்.  எங்கள் மாங்காய் சேட்டைகளை நிறுத்த முடியாது.  ஏற்கெனவே வெகு தூரத்தில் காவல், அதுவும்  கம்மியாக இருக்கும்  எதிர் காம்பவுண்டில் மஞ்சநாரி மாங்காய் சாப்பிட்டு பல்கூசி போயிருந்தோம்.  பழமானால் மிக இனிக்கும் மஞ்சநாரி காயிலே புளிப்பதென்ன கன்னி இளமானே என்று பாடவேண்டும்!  பல்கூசினாலும் பழக்கம் கூசா வயது!  மஞ்சநாரி மாங்கா திருட்டில் எங்களுக்கு தெனாவெட்டு அதிகம்.  காவல் இல்லை என்பதால் அங்கேயே காம்பவுண்டு சுவரின் மீதே அமர்ந்து நியூஸ் பேப்பரில் உப்பு, காரப்பொடி வைத்துக் கொண்டு மாங்காயை கல்லால் உடைத்து தொட்டுத்தொட்டு சாப்பிட்டு கூசுவோம்!  எங்கள் ஏரியா 7 ம் நம்பர் பஸ் எங்களைத் தாண்டிச் செல்லும்.  தெரிந்தவர்கள் எங்களை பஸ்ஸிலிருந்து பார்த்த வண்ணம் செல்வார்கள்.

அங்கிருக்கும் பெரிய வீடுகளில் ஒவ்வொரு வீட்டு மாங்காய்க்கு ஒவ்வொரு ருசி.  ஒரு ருசியை சுவைத்து, இன்னொரு ருசியை விடமுடியாது!

அடுத்த சனி ஞாயிறில் ஜட்ஜ் வீடு.  ஏறி எல்லாம் குதிக்க முடியாது.  சுற்றிலும் கம்பி வேலி.  பார்த்தால் தெரியும்.  இதற்கு தனி வழி வைத்திருந்தோம்.  என்ன செய்ய, அவர்கள் வீட்டிலும் மாமரம் இருந்ததே...  கம்பிகேட் ஒன்று இருக்கும்.  அதைத் திறந்து மூடலாம்.  அதன் சமீபம் நாங்கள் கிரிக்கெட் விளையாடுவோம்..  வேண்டுமென்றேதான்.  பந்து அடிக்கடி உள்ளே போகும் அங்கிருப்பவர்களிடம் அனுமதி கேட்டு, கதவைத் திறந்து உள்ளே சென்று  சமர்த்தாக எடுத்து வருவோம்.  இந்தப் பக்கம் அந்தப் பக்கம் திரும்ப மாட்டோம்.  தினசரி பார்த்து அவர்களுக்கும் அலுத்த காட்சி.  அதுவும் பலமுறை.  எனவே காவல் பலவீனப்படும்.

சனி ஞாயிறில் திருட்டு அரங்கேறும்.  உள்ளே சென்றதும் இரண்டு மோட்டார் ரூம் இருக்கும்.  இரண்டுக்கும் நடுவில் தென்னம் ஓலை போன்ற தடுப்பும் இருக்கும்.  அங்கிருந்து கொஞ்ச தூரத்தில் மாமரங்கள்.  இங்கு ஒரு செட் விளையாடிக் கொண்டிருக்க, இருவர் மட்டும் நழுவி அங்கே சென்று  விடுவோம்.  மறைவில் காத்திருந்து நேரம் பார்த்து மாங்காய் 'எடுக்க'ப்படும்!  பெரும்பாலும் யாரும் கவனித்ததே இல்லை.  சட்டென யாராவது வந்து விட்டாலும் சட்டென குனிந்து புதரில் பந்தைத் தேடுவோம்- 'அடித்தவனை' திட்டிக் கொண்டே!  அல்லது மோட்டார் ரூம் அருகே ஒளிந்திருப்போம்.  'விளையாட்டு வீரர்கள்' சிறு சிரிப்புடன் எங்களை மறைமுகமாக கவனித்தவாறிருப்பார்கள்.  இங்கும் ஒவ்வொரு வாரம் ஒவ்வொரு ஆள் உள்ளே சென்று கைவரிசை காட்டுவான்.  

இங்கு இந்தமுறை மாங்காய் திருடுவது என் முறை.  உள்ளே சென்று பதுங்கி இருந்தேன்.  நேரத்துக்காக காத்திருந்தபோது இரண்டு ஆட்கள் வந்து விட, காவலுக்கிருந்த கண்ணன் வினோதமான ஒரு காரியம் செய்தான்...  "அய்யய்யோ...    ஓடி வந்துடுடா..." என்றபடியே வெளியே ஓடிப்போனான்.  திரும்பிப் பார்த்தால் வாசலில் இருந்த கிரிக்கெட் டீம் காணாமல் போயிருந்தது.  அவன் சொல்லா விட்டால் வந்தவர்களுக்கு தெரிந்திருக்காது.  உடனே திரும்பிச் சென்றிருப்பார்கள்.

பந்தெடுக்க வந்தேன் என்கிற பொய் எடுபடவில்லை.  MGR பட கிராமத்து அடியாள் மாதிரி சட்டை போடாமலிருந்த இருவரில் ஒருவர் என் கையை முறுக்கியதில் அப்ரூவர் ஆனேன்.

"எவ்வளவு நாளா நடக்குது இது?"

"இல்லேண்ணே...   இப்போதான் முதல்..  பசங்க ஒண்ணு பறிச்சிட்டு வாடான்னு சொன்னாங்க..  இல்லாட்டா விளையாட்டுல சேர்த்துக்க மாட்டாங்க..."   கண்கலங்கி, கையை நேராக்கிக் கொள்ள முயன்றேன்.  வலித்தது.  'இனிமே மாங்காயே திருடக் கூடாதுடா...'  (பிரசவ வைராக்கியம்) ஜட்ஜ் வீடு என்பதால் ஜெயிலில் போட்டு விடுவார்களோ என்று பயமாய் இருந்தது.

"விடுப்பா...   போகட்டும்..  டேய்..  எவ்ளோ மாங்காடா பறிச்சே?"

"இன்னும் ஒண்ணு கூட இல்லண்ணே.."

இன்னொருவனுக்கு என்னை விட்டு விட மனமில்லை.

  "இத்தனூண்டு இருந்துகிட்டு நம்மள ஏமாத்தறான் பாரேன்..." என்றபடியே என்னை அங்கிருந்த மோட்டார் ரூம் கதவைத் திறந்து உள்ளே தள்ளினான்.

"அண்ணே..  வேணாம்ணே... என்னண்ணே பண்றே..  விபரீதமாயிடும்"  இன்னொருவன் பதறினான், 'நாளை நமதே நல்ல திருடன்' மாதிரி.  அவன் திருடனா, நான் திருடனா?

"சட்டையை கழட்டுறா.."  கழற்றினேன்.  "கொடு"  கொடுத்தேன்.

"அப்படியே நில்லு.  மோட்டார் ஓடுது..   பக்கத்துல போய் அது மேல பட்டே பஸ்பமாயிடுவே..   நகராம நில்லு...  நான் போயி ஜட்ஜையாவையும், போலீஸையும் அழைச்சுட்டு வர்றேன்"

மாங்காய் திருட்டுக்கு ஜட்ஜும், போலீஸும்...  அதுவும் திருடாத மாங்காய்க்கு!

நான் உடையத் தயாராயிருந்தேன்.  இன்னொருவன் அவனிடமிருந்து சட்டையை வாங்கி என்னிடம் வீசினான்.  "சொக்காயை மாட்டுறா தம்பி"

அன்று இது மாதிரி கண்ணனுக்கு என்னென்ன அனுபவங்கள் ஏற்பட்டதோ...

இதற்குள் இங்கிருந்து ஓடிய கூட்டம் கண்ணன் தலைமையில் நேராக என் வீட்டுக்கு சென்றது.  என் அண்ணனிடம் விஷயத்தைச் சொல்லி அழைத்து வந்தான் கண்ணன்.  அண்ணனும் அவர் நண்பரும் ஏற்கெனவே என் அப்பா சார்பில் எனக்காக 'சில விஷயங்களை' சமாளி த்த / ப்பவர்கள்தான் - அப்பாவுக்கு தெரியாமல்தான்!  பெரிய விவாதம் எல்லாம் எதுவும் இல்லாமல் அவர்கள் இருவரும் என்னை வெளியே மீட்டார்கள்.  கண்ணன் வந்து என் கையைப் பிடித்து அழைத்துப் போனான்.

முதல்வன் அவனை முறைப்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் அந்த இரண்டாமவன் என்னை அழைத்து இரண்டு மாங்காய்களை என்னிடம் கொடுத்து அனுப்பினான்.  அவனைப் பொறுத்தவரை நாங்கள் அங்கு இதுவரை மாங்காய் திருடவில்லை.  ஆசை, அனுபவமின்மையால் மாட்டிக் கொண்டு விட்டோம்.  எங்களுக்கல்லவா தெரியும், வருடா வருடம் ருசிக்கிறோம் என்று!  ஏன், முந்தைய வாரம் கூட...!

அரைமணியில் மறுபடி அங்கே வாசலில் எங்கள் கிரிக்கெட் டீம் விளையாட தயாராவதையும், அது அங்கிருந்து விரட்டப்படுவதையும் இங்கே எங்கள் வீட்டு வாசல் சிமெண்ட்டிலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம் நானும் கண்ணனும்.  மாங்காய் மொத்த டீமுக்கும் பங்கு பிரிக்கப்பட்டிருந்தது.

அப்புறம் மாங்காய் திருடவில்லை.  கண்ணனின் அண்ணன் ஓரிருமுறை வாண்டையார் வீட்டு மாங்காய்கள் நான்கைந்து கொண்டு வந்து எங்களிடம் கொடுத்துச் சென்றான்..  என் அண்ணனின் நண்பர் "இன்னிக்கி எந்த ஜெயிலிலிருந்து உன்னை பெயில்ல எடுக்கணும்?" என்று கிண்டல் அடிப்பார்.  இதோ..  போன வாரம் கூட அவரைப் பார்த்து விட்டுதான் வந்தேன்!

கண்ணன் ஏன் என்னை காட்டிக் கொடுத்தான்?  அதே சமயம் ஏன் என்னைப்போல் காணாமல் போகாமல் உடனே சென்று என் அண்ணனையும் அவர் நண்பரையும் அழைத்து வந்தான்?  ஏன் எனக்கும் கண்ணன் மேல் கோபம் வரவில்லை?  வேதாளக் கேள்விகள்!!

இப்போது நினைத்தாலும் புன்னகைக்க வைக்கும் இன்னொரு துரோகம் இருக்கிறது.  அதுவும் 'வயசுக்காலத்து' துரோகம்தான்!  நேரம் கிடைத்தால் பின்னர் அது பற்றியும் அசை(பிளேடு) போடுகிறேன்!

======================================================================================================

சிவாஜியின் கல்யாண செலவு இவ்வளவு கம்மியா? சிம்பிளாக கோயிலில் முடிந்த சூப்பர் ஸ்டாரின் திருமண வரலாறு!

நாடகத்தில் தீவிரமாக நடித்துக் கொண்டிருந்த போது அனைவரையும் போல அடுத்தக்கட்டமாக சினிமாவில் நடிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை சிவாஜிக்குள்ளும் இருந்தது. அப்போது அவரது பெயர் சிவாஜி கணேசன் அல்ல வெறும் கணேசன். வீர சிவாஜியாக அவரது நடிப்பைப் பார்த்து பெரியார் அவருக்கு பிற்காலத்தில் அளித்த பட்டமே சிவாஜி. பட்டம் பெயருடன் நிலைத்து, கணேசன், சிவாஜி கணேசனானார்.

நூர்ஜகான் நாடகத்தில் சிவாஜியின் நடிப்பைப் பார்த்து வியந்த பி.ஏ.பெருமாள் தனது பராசக்தி படத்தில் சிவாஜியை நாயகனாக்கினார். பராசக்திக்கு முன்பு அதே பி.ஏ.பெருமாளின் பரிந்துரையில் அஞ்சலிதேவி தயாரித்து நடித்த பூங்கோதையில் நடிக்க சிவாஜிக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது. பூங்கோதையே முதலில் வெளியாகியிருக்க வேண்டும். பராசக்தி சிவாஜியின் முதல் படமாக வெளிவந்தால் அவரது சினிமா வாழ்க்கைக்கு அது அனுகூலமாக இருக்கும் என பி.ஏ.பெருமாள் கேட்டுக் கொள்ள, அதன்படி பூங்கோதை வெளியீட்டை அஞ்சலி தேவியும், அவரது கணவரும் தள்ளி வைத்தனர். பராசக்தி சிவாஜியின் முதல் படமாக வெளிவந்து சரித்திரம் படைத்தது.

பராசக்தி, பூங்கோதை என்று இரண்டு படங்களில் சிவாஜி ஒப்பந்தமாகி நடிக்க ஆரம்பித்ததும், இதுதான் அவர் திருமணம் செய்ய ஏற்ற நேரம் என்று முடிவு செய்த சிவாஜியின் தாயார் ராஜாமணி அம்மாள், 1952 மே 1 ம் தேதி சிவாஜிக்கும், அவரது முறைப்பெண் கமலாவுக்கும் திருமணத்தை நடத்தி வைத்தார்.

சுவாமிமலையில் திருமணம் எளிமையாக நடந்தது. பி.ஏ.பெருமாள், எம்ஜி ராமச்சந்திரன், கலைஞர் மு.கருணாநிதி, கண்ணதாசன், டி.ஏ.மதுரம், எஸ்.வி.சகஸ்ரநாமம், கிருஷ்ணன் - பஞ்சு ஆகியோர் திருமணத்தில் கலந்து கொண்டனர்.

தனது திருமணத்துக்கு சிவாஜி செலவளித்த மொத்தத் தொகை 500 ரூபாய். இதனை ஒரு பேட்டியில் அவரே தெரிவித்திருந்தார். அந்த நேரத்தில் அதிகம் செலவளிக்க என்னிடம் பணம் இல்லை, இருந்ததே அவ்வளவுதான் என்று கூறியிருந்தார். பிற்காலத்தில் தமிழ்நாட்டின் முதலமைச்சரான கலைஞர், எம்ஜி ராமச்சந்திரன் கலந்து கொண்ட, நடிகர் திலகத்தின் திருமணத்தின் மொத்தச் செலவே 500 ரூபாய் என்பது ஆச்சரியமான உண்மை.

நியூஸ்18 தமிழ்

========================================================================

ஏகாந்தமாய் 

இப்படியுமா விடியும் ஒரு நாள் ?

வார விடுமுறை தினம் என்று நினைவு. மொகதிஷுவின் அந்தச் சிறு கடைவீதியில் மதியம் சுற்றிக்கொண்டிருக்கையில், உமன் ஆப்ரஹாம் எதிரே தென்பட்டார். எடுத்த எடுப்பிலேயே.. “இன்னிக்கு நேரம் சரியில்லே. ஒரு மோசமான நியூஸ் காதுல விழுந்துருக்கு..  ஆனா இன்னும் கன்ஃபர்ம் ஆகல ..” என்று முகத்தில் கவலைக்  குறிகள் படர இழுத்தார். 

”அப்படி என்ன அந்த நியூஸுல?” என்று நான் கேட்கையில், ”மிஸ்டர் லூ தவறிப்போய்ட்டாருன்னு கேள்விப்பட்டேன்..” என்று குரலைத் தாழ்த்தி ஷாக் கொடுத்தார் ஆப்ரஹாம். “யார் சொன்னது இதை?” என்று பதற்றத்துடன் வினவுகையில், “மொகதிஷு ஹாஸ்பிட்டல்ல ஒரு மலையாள சிஸ்டர் வேல பார்க்குறாங்க. அவங்களப் பாத்துப் பேசிக்கிட்டிருக்கும்போது இது கெடச்சது !” என்றார். 

திடுக்கென்றது.

”என்ன ஆச்சு அவருக்குத் திடீர்னு? ஒடம்புகிடம்பு சரியில்லாமலா இருந்தார்?” என்று கேட்டதற்கு, “ஒன்னுமே புரியல. யாராவது விபரம் சொன்னாத்தான் தெரியும்” என்று சோகமாக நகர்ந்துவிட்டார் அவர்.

லூவுக்கு என்ன வயசிருக்கும்? முகமுதிர்ச்சி, உடல் வாகு, உடல் மொழி ஆகியவை நினைவில் ரெஃப்ரெஷ் ஆக, அறுபதுகளில் இருந்திருக்கவேண்டும் என்று மனதில் பட்டது.

சுறுசுறுப்பாக, ஆரோக்யமாகத்தானே தென்பட்டார்.  என்ன ஆகியிருக்கும்

திடீரென்று? விடை தெரியாக் கேள்விகளில் பின்னிக்கொண்டு விழிக்க ஆரம்பித்தது மனம். மேற்கொண்டு யாரிடம் என்ன கேட்பது…  யாராவது தென்பட்டு, அவருக்கும் விஷயம் தெரியவந்திருந்தால் சொல்லலாம். ஷாப்பிங்கைத் தொடரும் மனநிலை உடனே போய்விட்டிருந்தது. ஏதோ பேருக்குக் கொஞ்சம் வாங்கிக்கொண்டு வீட்டுக்குத் திரும்பினேன்.

தொலைதூர நாடொன்றில் ஒரு இந்தியரின் உயிர் போனால், அதன் விளைவுகள் அவர் வேலைபார்த்த கம்பெனியையும், குடும்பத்தையும் தாண்டி, எங்கெங்கோ எப்படி எப்படியோ பரவுமே. அவரோடு மொகதிஷுவில் வசித்துவந்த மகன் சாஸ்திரியின் முகம் நினைவில் வந்தது. ம்… வெளிநாட்டுக்கு அப்பாவும் பிள்ளையுமாய் வேலை தேடி வந்து.. கிடைத்து.. நாலு காசு சம்பாதிக்க 

ஆரம்பித்திருக்கையில், இப்போ ஏன் இந்த துக்க நிகழ்வு …  இந்தச் செய்தியே தப்பானதாக இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று மனம் ஒருபுறம் ஏங்கலானது.

பக்கத்து வீட்டில் வசித்த ரவீந்திரனோடு ஆப்ரஹாமுக்கு நல்ல நட்புண்டு. சில மாலைப்பொழுதுகளில் அவரைப் பார்க்க அரட்டை அடிக்க என, அங்கே அடிக்கடி வருவார். என் வீட்டுக் கதவையும் தட்டிக் கூட்டிச் செல்வார். மூவரும் ரவீந்திரனின் வீட்டில் உட்கார்ந்து, டீ குடித்தவாறு பேசிக்கொண்டிருப்போம். சில சமயம் என் வீட்டிலும் அது தொடரும். அந்த மாலையிலும் தலைகாட்டினார் ஆப்ரஹாம். என் வீட்டுக் கதவைத் தட்டியவர், என்னையும் அங்கு வரச் சொல்லிவிட்டு ரவீந்திரனின் வீட்டுக்குள் நுழைந்தார்.

ரவியின் வீட்டுக்குப் போனபோது மிஸ்டர் லூவைப்பற்றிய பேச்சு தவிர்க்கமுடியாது ஓடிக்கொண்டிருக்க, நானும் சேர்ந்து கொண்டேன்.

“என்ன ஆச்சு? காலையில்.. கேள்விப்பட்டது சரியான நியூஸ்தானா..  என்ன?” என்றேன். 

“அதை ஏன் கேக்கறீங்க..? ” என்ற புதிராக ஆரம்பித்த ஆப்ரஹாம் மேற்கொண்டு சொன்னது அதிர்ச்சியை வேறுதளத்திற்கு நகர்த்திவைத்தது. 

“ காலையில் முதலில் கேள்விப்பட்டவுடன், அட..இப்படியாகிப் போச்சே.. சரி ..மிஸ்டர் லூவின் வீட்டுக்குப் போய் அவரது மகனிடம் இரங்கலைச் சொல்வோம். ஏதாவது உதவி தேவைப்படுதான்னும் கேட்போம்..னு நெனச்சு நானும் ரவியும் அங்கே மதியம் போனோமா… லூ வீட்டு காலிங் பெல்லை அழுத்திவிட்டு, கதவு திறக்கக் காத்திருந்தோம்.

லூவின் மகனிடம் எப்படி ஆரம்பிக்கிறது.. என்னத்தச் சொல்றது..  அந்த வீடே கந்தர்வகோலமா ஆகிப்போயிருக்குமேன்னு மனசெல்லாம் பதற்றம். சில நொடிகளில் கதவு திறந்தது. பார்த்தால்…

“வாங்க.. வாங்க!” என்று சிரிச்சுகிட்டே வரவேற்கிறாரு மிஸ்டர் லூ !  ஒரு கணம் ஆடிப்போனோம். பிறகு சமாளிச்சிக்கிட்டு உள்ளே போய் உட்கார்ந்து காலைக் குழப்பம்பற்றி ஏதும் உளறிடாம சமாளிச்சோம்.

அஞ்சு நிமிஷம் ஏதேதோ பேசிக்கிட்டிருந்துவிட்டு பொறப்பட்றோம்..  காரியம் இருக்குன்னு சொல்லிட்டு.. புடிச்சோம் ஓட்டம் அங்கேர்ந்து..!” என்று அந்த திக்திக் சீனை விளக்கினார் ஆப்ரஹாம்.

“அப்பாடி.. ஆண்டவன் எப்படியோ லூவைக் காப்பாத்திட்டான்” என்று சாந்தமானது என் மனம்.

”என்னதான் ஆச்சு பின்னே? சிஸ்டர் ஏன் அப்படி அபத்தமாச் சொன்னாங்க ஒங்ககிட்டே..?” என்று விடாமல் வினவினேன் ஆப்ரஹாமிடம். 

“அட, அதை விடுங்க.. இந்த சிஸ்டர்கள்லாம் யாரோடையும் பழகறது இல்லே… இங்கேயிருக்கிற இந்தியர் யாரோட பேரும் சரியாக்கூட இவங்களுக்கெல்லாம் தெரியாது.  எதையோ பாத்து, குழம்பிப்போய் யார் பேரையோ சொல்லிட்டுப் போய்ட்டாங்க.. நானும் ’லூ வயசானவராச்சே.. ஏதாவது ஆகியிருக்குமோ..’ ன்னு நம்பி, ஒங்ககிட்டயும் ரவிகிட்டயும் சொன்னேன்.. ” என்றார்.

”நல்ல காலம் லூவுக்கு ஒன்னும் ஆகல. வேற இந்தியர் யாருக்கும் எந்தப் பிரச்னையும் இல்லையே.” என்று மேற்கொண்டு கேட்க, ரவி சொன்னார். “ உண்மையான நியூஸே வேற.. அது வேற லெவல் பயங்கரம்..” என்று பதற்றக்கதையைத் தொடர, 

“என்ன சொல்றீங்க ரவி?” என்றேன் திடுக்கிட்டு. 

அவர் சொன்ன விஷயம் என்னை உறைய வைத்தது. ’திக்குதெரியாத இந்த ஆஃபிரிக்கக் காட்டில்..  இன்னும் யார் யாருக்கு என்னென்ன அதிர்ச்சிகள்

பாக்கியிருக்கிறதோ..’ என்று சஞ்சலத்தில் உழன்றது பாழும் மனம்.

(மேலும் கொஞ்சம் வரும்)

=====================================================================

கவிதைக்கு.....

கலாப்ரியா பகிர்ந்துள்ள ஞானக்கூத்தனின் கவிதை. இது கணையாழி ஏப்ரல் 1970 இல் வெளி வந்ததாம்.

"மோசிகீரா!(மகிழ்ச்சியினால்

மரியாதையை நான் குறைத்ததற்கு

மன்னித்தருள வேண்டும் நீ.)

சொந்தமாக உனக்கிருக்கும்

சங்கக் கவிதை யாதொன்றும்

பார்த்ததில்லை நானின்னும்.

ஆனால் உன்மேல் அளவிறந்த

அன்பு தோன்றிற்று இன்றெனக்கு

அரசாங்கக் கட்டிடத்தில்

தூக்கம் போட்ட முதல்மனிதன்

நீதான் என்னும் காரணந்தான்."

​இங்கு சொல்லப்பட்டிருக்கும் அரசாங்கத் கட்டிடத்தில், அதாவது ஆபீஸில் தூங்கும் ஜோக் வெகு சகஜம், பிரபலம்.  அவற்றைப் பார்க்கும்போது எப்படி ஆபீஸில் தூங்க முடியும் என்று தோன்றும்.  பரபரப்பான வேலைக்கு நடுவே யாரும் பார்க்காமல் தூங்க முடியுமா என்று நினைப்பேன்.   சில மேலதிகாரிகள் அவர்கள் அறைகளுடனே இணைக்கப்பட்டிருக்கும் ஓய்வு அறையில் மதியம் கொஞ்ச நேரம் தூங்குவார்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன், சமீபத்தில் பார்த்துமிருக்கிறேன்!

ஆனால் என்னுடைய பரபரப்பான பணி மாடலில் அதற்கு வாய்ப்பே இல்லை, ஏனினி, இவ்வளவு வருட பணியில் அதற்கு மட்டும் குறி வைப்பானேன் என்று இயற்கைக்கு தோன்றி இருக்க வேண்டும்.  மிகச் சமீபத்தில் கடுமையாக உடல்நிலை பாதிக்கப்பட, சட்டென லீவு எடுக்க முடியாத இரண்டு அடுத்தடுத்த நாட்களில் சற்றே மறைவாய் சென்று, யார் கண்ணிலும் படாமல் இரண்டு மணிநேரம் தூங்கி அரசாங்க வேலையின் அந்தக் கடமையையும் முடித்தேன்!! 

================================================================================

அரிய...

=====================================================================================================================

இணையத்திலிருந்து....

================================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

News room 28.3.24

- தமிழகத்தில் கர்நாடக சங்கீத கலைஞர் T.M.கிருஷ்ணாவுக்கு, மியூசிக் அகாடமி சங்கீத கலாநிதி விருது அறிவித்திருப்பது சர்ச்சையை கிளப்பியிருக்கிறது போல, கேரளாவில் மோகினியாட்டக் கலைஞர் சத்தியபாமா, சக கலைஞர் ஒருவரை "அவர் காக்கா நிறம்" என்று கூறியதும், மோகினியாட்டம் என்ற பெயரிலேயே 'அழகு' இருப்பதால், வசீகரமாகவும், நிறமாகவும் இருப்பவர்தான் மோகினியாட்டம் ஆட வேண்டும்" என்றதோடு நிற்காமல், "கருப்பாக இருக்கும் யாராவது அழகிப் போட்டிகளில் வென்றிருக்கிறார்களா?" என்று வேறு கேட்டிருப்பது சர்ச்சையை கிளப்பியிருக்கிறது. - கலையுலகத்திற்கு போர்க்காலமா?

- சென்னை,வடபழனியில் மதுரையிலிருந்து வந்து, சாலை ஓரத்தில் தங்கி, கூலி வேலை செய்து கொண்டிருந்த சுப்பிரமணி என்பவர் அடித்து கொலை செய்யப்பட்டிருக்கிறார். விசாரணையில் அவரைப்போலவே சாலையோரத்தில் தங்கி கூலி வேலை செய்து கொண்டிருந்த சரவணன் என்பவரும், புவனேஸ்வரி என்பவரும் தினமும் இரவில் சேர்ந்து மது அருந்துவார்களாம். சம்பவம் நடந்த அன்று சுப்பிரமணியன் தன் சகாக்களுக்கு மதுவை குறைவாக வழங்கினார் என்று அவர்களுக்குள் தகராறு ஏற்பட்டிருக்கிறது. அதில் சரவணன், புவனேஸ்வரி இருவரும் சுப்பிரமணியை கல்லால் தாக்கியதில் அவர் இறந்திருக்கிறார். சரவணன், புவனேஸ்வரி இருவருமே கைது செய்யப்பட்டிருக்கின்றனர். - மது அரக்கன்தான்!

- மூளையில் 'சிப்' பொருத்தப்பட்ட முதல் மனிதர் தன் சிந்தனைகளால் கணினியை கட்டுப்படுத்தி செஸ் விளையாடியதை எலன் மஸ்க்கின் நியூரோலிங்  நிறுவனம் வெளியிட்டிருக்கிறது. - நியூரோசயின்ஸில் ஒரு மைல் கல்.

- தாயின் 50வது பிறந்தநாளை ரிசார்ட் ஒன்றில் கொண்டாட ஏற்பாடு செய்திருந்த நீச்சல் தெரியாத மகள், மது அருந்திவிட்டு நீச்சல் குளத்தில் இறங்கியதால் இறந்த பரிதாபம் சென்னையில் அரங்கேறியுள்ளது. - குற்றவாளி மதுவா? மங்கையா?

- அமெரிக்காவும், இந்தியாவும் தங்களுக்குள் நிலவி வந்த ஏழு வர்த்தக பிரச்சனைகளுக்கு சுமுகமாக தீர்வு கண்டுள்ளதாக உலக வர்த்தக அமைப்பில் அறிவித்துள்ளன.

- பஞ்சாபிலிருந்து கோவைக்கு விமானத்தில் வந்து, அங்கிருந்து ஊட்டிக்கு காரில் சென்று கொண்டிருந்த வட இந்திய குடும்பத்தினரிடம் உரிய ஆவணங்கள் இல்லாமல் இருந்த ரூ69,000 ரொக்கத்தை பறக்கும் படை காவலர்கள் கைப்பற்றியுள்ளனர். "சுற்றுலாவுக்கு வந்த நாங்கள் கை செலவுக்காக வைத்திருந்த பணத்தை நீங்கள் பறிமுதல் செய்து விட்டீர்கள், இப்போது எங்களிடம் ஒரு பைசா கூட இல்லை"என்று அந்த குடும்பத்து பெண் கதறி அழுத வீடியோ வைரலாகியதை
அடுத்து, அந்தப் பணம் திருப்பி கொடுக்கப் பட்டிருக்கிறது.

- தமிழகத்தில் நேற்று பத்தாம் வகுப்பு பொதுத்தேர்வு துவங்கியது. முதல் நாளான தமிழ்த் தேர்வுக்கு 1763 பேர் ஆப்சென்ட். - அதிர்ச்சி! (ஆப்சென்ட் என்பதற்கு தமிழில் என்ன?)

- சவ ஊர்வலங்களில் மாலை மற்றும் பூக்களை தெருவில் வீசி எறிய தடை! - அப்பாடா!

====================================================================================================

கடலுக்கடியில் நன்னீர்....

நமது பூமி முக்கால் பங்கு நீரால் சூழப்பட்டது என்றாலும் கூட, உலகில் உள்ள மொத்த நீரில் வெறும், 2.5 சதவீதம் மட்டுமே நம்மால் பயன்படுத்தத் தக்க நன்னீர், மீதம் 97.5 சதவீதம் உப்பு நீர் தான்.

பல நாடுகளில் பாதுகாப்பான குடிநீர் கிடைப்பதில்லை. இந்தச் சூழலில் தான் கடலுக்குக் கீழே நன்னீர் இருப்பதை விஞ்ஞானிகள் கண்டுபிடித்துள்ளனர். இந்த நன்னீரின் அளவு ஓராண்டில் சூரியனால் ஆவியாகும் பூமியின் மொத்த நீரை விட அதிகம்.

அமெரிக்காவில் உள்ள 'உட்ஸ் ஹோல்' கடலாய்வு நிறுவனத்தைச் சேர்ந்த இரு விஞ்ஞானிகள் இங்கிலாந்தின் கண்டத்தட்டை ஆய்வு செய்தபோது, கடலுக்குக் கீழ் நன்னீர் இருப்பதைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.

நன்னீரை கண்டுபிடிக்க, கடல் மீது செல்லும் கப்பல்களில் இருந்து மின்காந்த அலைகளைக் கடல் தரை நோக்கிச் செலுத்துவர். மின்காந்த அலைகளை உப்பு நீர் நன்றாகக் கடத்தும், நன்னீர் கடத்தாது. இதைக் கொண்டு எது நன்னீர், எது உப்பு நீர் என்பதை எளிதில் அறிய முடியும்.

பனிக்காலத்தில் கடல் மட்டம் குறைவாக இருந்தது. அப்போது தரையில் இருந்த நன்னீர் பனியாறு கடல் மட்டம் உயர்ந்தபோது கடல்தரையின் கீழேயே தங்கி இருந்திருக்க வேண்டும். இதுவே இப்போது கடல்தரைக்குக் கீழே நன்னீர் கிடைக்கக் காரணம் என்று விஞ்ஞானிகள் கூறுகின்றனர்.

கடலடி நன்னீரைக் கொண்டு கச்சா எண்ணெய்யை வெளியே எடுக்க முடியுமா என்று எண்ணெய் நிறுவனங்கள் ஆராய்ந்து வருகின்றன.

உலகின் வேறு கடற்பகுதிகளில் உள்ள நன்னீரை எவ்வாறு கண்டுபிடிப்பது, கண்டுபிடித்த பின் அந்த நீரை எவ்வாறு வெளியே பயன்பாட்டிற்கு எடுப்பது, அவ்வாறு எடுப்பதினால் என்னென்ன சுற்றுச்சூழல் பாதிப்புகள் ஏற்படும் என்று கடல்சார் விஞ்ஞானிகள், புவியியலாளர்கள் தொடர்ந்து ஆய்வு செய்து வருகிறார்கள்.

=================================================================================================

பொக்கிஷம்  :-