மொடக்குறிச்சி சாமியாத்தாள்

1)  மொடக்குறிச்சியில் வசிக்கும் மூலிகை தாய்' என்றழைக்கப்படும் சாமியாத்தாள் என்பவருக்கு, ஜெர்மனி நாட்டின் சர்வதேச அமைதி பல்கலைக்கழகம், 'வைத்ய பூஷன் விருது' வழங்கி கவுரவித்துள்ளது.

=============================================================================================

கடந்த வார பதிவுகளின்விமர்சனம்.  இந்த வாரம் அந்தப்பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார் ஜீவி ஸார்.

தனியார் பள்ளிகளுக்கு இணையாக அரசுப் பள்ளி என்கிற தலைப்போடு  கரூர் மாவட்ட ஜெகதாபி என்ற ஊரின் அரசு மேல்நிலைப்பள்ளி ஒன்றின் செயல்பாடுகளை  படங்களுடன் விவரிக்கிற செய்தி சென்ற சனிக்கிழமை எ.பி.யில் பகிரப் பட்டிருக்கிறது.  காஸ் இணைப்பு, அறிவியல் ஆய்வகம், எல்.இ.டி. திரையுடன் ஸ்மார்ட் வகுப்புகள், அவற்றில்  ஸ்பீக்கர் வசதி,  பள்ளியைச் சூழ்ந்து 23 சி.சி.டிவி கேமாராக்கள் என்று படங்களுடன் செய்தியைப் படித்ததில்  இந்த வசதிகள் எல்லாம் தனியார் பள்ளிகளில் இன்று பரவலாக இருக்கின்றனவா என்பதே மனதில் கேள்வியாக நின்றது.   ஒருவகையில் பார்க்கப் போனால் மாதிரிகள் எல்லாம் ஒருவகைத்தான  கனவுகள் தாம்.  கனவுகளே  மானிலம் பூராவும்  எதிர்கால நனவுகளாகி விட்ட மாதிரி திருபதி அடைந்து விட முடியாது தான்.   அதனால் தான் சம்பந்தப்பட்டவர்களும் இதை வைத்துக் கொண்டு அதை அடைந்து விட்ட மாதிரி கற்பனையை வளர்த்திக் கொள்ள வழிகோலுகிறார்கள்.

நெல்லைத் தமிழன் எனக்கு முன்னோடியாய் சென்ற வார எ.பி.- பகுதியைச் சுடச்சுட புதுமாதிரியில் தனி மாதிரியாய் விமரிசித்திருந்தார்.   சென்ற வார திங்கள், செவ்வாய் பகுதிகள் அவர் சமைத்தவை என்பதால் அது பற்றி விமரிசனததைத் தவிர்த்திருந்தார்.  வேறு யாராவது அது  பற்றி விமரிசன ரீதியாகக் குறிப்ப்டுவாரோ என்ற எண்ணம் அவருக்கு இருந்தாலும் வரக்கூடிய திங்கள் வேறு இதே மாதிர்யான ஒரு திங்கற கிழமை என்பதினால் சென்ற திங்கள்  பகுதியை நானும் தவிர்த்து விட்டேன்.  

'அவன் அறிவானா' என்ற நெல்லையின் கதைக்கான விமரிசன ஆய்வுகளுக்கான விடுப்பட்ட குறிப்புகளை சென்ற வார தனது விமரிசனப் பகுதியில் கிடைத்த வாய்ப்பாக நெல்லை உபயோகித்துக் கொண்டது உருப்படியான காரியம்.  ஒரு படம் கொடுத்து அதற்கேற்பவான கதை எழுதச் சொல்லலாம்,  அல்லது ஒரு கருத்தைக் கொடுத்து அதற்கேற்பவான கதை-- என்று இரண்டு புது யோசனைகளை நெல்லை இந்த செவ்வாய் கதைப் பகுதிக்கு ஆலோசனையாகச் சொல்லியிருக்கிறார்.  எழுத்தாளர்களை இப்படி எழுது, அப்படி எழுது என்ற வட்டங்களுக்குள் அடைக்காமல்  இப்பொழுது நடைமுறையில்  இருக்கிற மாதிரியான  'அவர் நினைப்பதை அவர் எழுதுகிற'  சுதந்தர முறை தான் ஊக்குவிக்கப் படவேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

இன்னும் நிறைய எழுத்துத் துறையில் எ.பி. நினைத்தால் செய்யலாம்.  வாரத்திற்கு பத்து நாட்கள் இருந்தாலும் எ.பி..க்குப் பத்தாது.   அதனால் இப்பொழுது புழக்கத்தில் இருக்கும் பழசாகிப்  போன ஏதாவது ஒரு பகுதியை  எடுத்து விட்டு,  அந்த நளை வாசகர் எழுதுகிற கட்டுரைகளுக்கு அர்ப்பணிக்கலாம்.  சந்திரயான்-2,  சமீபத்திய  தமிழக அகழ்வாராய்ச்சிகள் பற்றி , புதிய கல்வித்திட்டம் என்று வாசகர் விரும்புகிற  ஏதாவது டாபிக்கில்  நேரடி அரசியல் கலக்காமல்  எழுதலாம்.  அப்படியான கட்டுரை  வாசகர்களுக்கு இதுவரை பரவலாகத் தெரியாத புதுப்புது தகவல்களைத் தொட்டுச் செல்வதாய்  இருக்க வேண்டும் என்ற ஒரே ஒரு கண்டிஷன் போதும். ஆரம்பத்தில்  மாதத்திற்கு ஒரு நாள்,  அல்லது இரண்டு  நாட்களாவது  இந்த மாதிரி கட்டுரைப் பகுதிக்கு ஒதுக்குங்கள் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன்.  ஏனென்றால் கட்டுரைகளும் எழுத்துத் துறையில்  இருக்கிற ஒரு முக்கியமான பகுதி தான்.  சுயாமாக, கோர்வையாக கட்டுரைகளை அமைக்கிற ஆற்றல் நம்மிடையே வளர எ.பி-யும் தன் பங்குக்கு ஆவன செய்த மாதிரி இருக்கும்.

  

இப்போதைக்கு ஞாயிற்றுக் கிழமை கே.ஜி. யின் மனவண்ணம்.  ஷில்லாங் சுற்றுப்பயணம்.   இந்தப் பதிவு கொத்தாக பூத்திருக்கும் மலர்களுக்காக  தத்தம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது போன்ற தோற்றம்  கொண்டிருக்கிறது.   அந்த மலர்க் கூட்டத்தைப் பார்த்ததும் தான் என்னன்னவோ நினைப்புகள் மேலோங்கின.

எதற்கு இப்படி க்யூ வரிசையாய் மலர்ச் செடிகளை தொட்டிகளில் நிரப்பி சிறைப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்? என்ற வேதனை ஏற்பட்டது.  ஊட்டி போன்ற இடங்களில் நடக்கும் மலர்க் காட்சிகளில் கூட இப்படித் தான். 

இயற்கையின் எல்லா படைப்புகளையும்  மனிதன் தனக்காகத் தான் என்று நினைப்பது தான் இதெற்கெல்லாம் அடிப்படை காரணம் என்று தோன்றுகிறது.   நதி இவனுக்குத் தான்;  மலைகள் இவனுக்குத் தான்.  மலர்கள் இவனுக்காகத் தான். இயற்கை அன்னை   மடியை விரித்திருப்பதும் இவனுக்காகத் தான் என்று எண்ணும் ஏகத்துக்குமான ஆதிப்பத்திய உணர்வு தான் இத்தனை அனர்த்தங்களுக்கும் காரணம்.  

மரங்கள் செழித்தோங்கி கொப்பும் கிளையுமாய் வளர்ந்து பரவுவது மழைக்காக என்ற உண்மை  மறந்து,  தான் வெட்டிச் சாய்த்து பணம் பண்ணுவதற்காக என்ற தன்னலம் மேலோங்கியதால் தான்  வனம் பூராவும் காங்கிரீட் காடுகளாகியிருக்கின்றன.   

கொல்லென்று செடி, கொடிகளில் பூத்திருக்கும்  மலர்கள் பூத்திருக்கிற மாதிரியே செடி கொடிகளிலேயே விட்டு வைத்திருப்போமாயின்  அவற்றின் உயிர்ப்பை மதித்தவர்களாகவும் அவற்றின் ஜனனத்திற்கு மரியாதை கொடுத்தவர்களாகவும் ஆவோம் அல்லவா?  பூக்களின் புலம்பல் என்று தெலுங்குக் கவிஞனின் கவிதை ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது.  

மொட்டு அரும்பி மலர்ந்து விரியும் தருணத்திலேயே  அவற்றின் குரல் வளையை நெறித்துப் பறிப்பது யார்  கொடுத்த உரிமை என்று தெரியவில்லை.   ஆலமரம்  அதன்  அடர்ந்த  அட்டகாச பரந்து விரிந்த  வளர்ச்சிக்குப்  பெயர்  போனது.. அதைக் கூட தொட்டிகளில் வளர்த்து போன்சாய் கலாச்சாரம் இது என்று பெயரிட்டால் அது எவ்வளவு  பெரிய பாதகச் செயல்?  ஆலமரத்தை குறுக்கி  குமுறச் செய்ய உனக்கு  யார் கொடுத்த அதிகாரம் இது?..  இவனைக் கவராதவை காட்டுப் பூக்களாம்!..   ரோஜா, மல்லிகை, ஜவந்தி,  அரளி என்று இன்ன பிற இவர்  சூட விழையும் மலர்களெல்லாம் நாட்டுப் பூக்களாம்!..  என்னடா, ஒங்க நியாயம்  என்று  பொங்கி எழத்தான் மனசு கொதிக்கிறது.  

திங்கள் கிழமை திங்கற கிழமையா மாறிப் போனது எ.பி. வாசகர்களுக்கு என்றாலும் என்னைப் பொருத்த மட்டில் நான் பெரும்பாலும் இந்தக் கிழமை எ.பி.-யை மிஸ் பண்னி விடுவேன்.  வாசிக்கக் கூடாது என்றில்லை. எல்லாம் சொந்தக் காரணங்கள் தான்.  பசிக்கு ஏதோ ஒன்று  என்று  தட்டில் இடப்படுவதை  சாப்பிடும் ரகம் நான்.  சின்ன  வெங்காய  வத்தக் குழம்புன்னா கொஞ்சம் கூட இஷ்டம் எண்ணையில் இட்ட அப்பளாம், ஜவ்வரிசி வடாம் போல இருந்தால் இன்னும் இரண்டு  கரண்டி கூட குழம்புக் கலவை உள்ளே போகும்.   எங்கள் வீட்டு ரச பாணி பிடிக்கும்.   எந்தக் கறிகாயும் விலக்கில்லை.  கோவைக்காயைத் தவிர.-- கயாவில் விட்டு விலகி விட்டதினால்.  எங்கள் வீட்டு  மோர்  நீர்க்க இருக்காமல் குழம்பு  கணக்கா  கெட்டியாக இருக்கும். அதில் ஒரு கல் உப்பு கூடப் போட்டுக் கொண்டால் ஊறுகாயெல்லாம் தேவைப்படாது. தேவாமிர்தமாக இருக்கும்.   விசேஷ பண்டிகை நாட்களில் அந்தந்த பண்டிகைக்கு என்று வாய்த்திருக்கிற அயிட்டங்கள்  ஒன்றைக் கூட விட்டு விடாமல் எல்லாம் நிறைந்து இருக்கும்.  சாப்பாடு விஷயத்தில் எந்தக் குறையும் வைத்ததில்லை.  என்ன இருந்தாலும் அதே இயந்திர கதி தான்.   சாப்பிட்டாச்சா, அடுத்த வேலை என்ன என்று போய் கவனம் கொள்கிற ஆசாமி,  ஏன் இந்த திங்கள் கிழமை எபியை மிஸ் பண்ணுகிறான் என்ற காரணம் இப்போது உங்களுக்கு மிக லேசாகப் புரிந்திருக்கும். .அதனால் இந்த திங்கட்கிழமை மெனுவுக்கு பின்னூட்ட வாசகர் ரசனையையே அருள்  கூர்ந்து விமர்சனமாகக் கொள்ளுங்கள்..   

இந்த வாரம்   சகோதரி கீதா ரெங்கன்  புனித ரமலான் நோன்புக் கஞ்சியை மலபார் பகுதி பக்குவத்தில்   நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறார்கள்.  பார்லி கஞ்சி, அரிசி கஞ்சி போல இதுவும் ஒரு கஞ்சியாக்கும் என்று தான் இத்தனை நாள் நினைத்திருந்தேன்.  இது நட்சத்திர ஓட்டல்களில் சாப்பாட்டிற்கு முன் வழங்கப்படும்  அபிடைட் (Appetite) போலவான ஒன்று என்று இப்பொழுது தான் தெரிந்தது. 

1. சத்தான உணவுக்கான ரெஸிபி

2. எளிதான ஜீரணத்திற்கு உதவும் கஞ்சி 

-- மொத்தத்தில் இவ்வளவு தான்  வந்திருந்த பின்னூட்டங்களிலிருந்து  தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இவ்வளவுக்கும் 50 பின்னூட்டங்கள் இந்தப் பகுதிக்கு.  பின்னூட்டங்கள் எல்லாம் என்ன சொல்கின்றன என்ற இன்னொரு ஆராய்ச்சிக்கு இப்போ போகவேண்டாம். :)

கடைசியில் ஸ்ரீராமும்  கீதா ரெங்கனுமே வந்து சாப்பாட்டுக் கடையை ஏறக் கட்டி விடுகிறார்கள்.  எனக்கோ இந்த   நோன்பு கஞ்சி   தயாரிப்பு பற்றி நன்கு தெரிந்த யாராவது வந்து கீதா ரெங்கன்   தயாரித்திருந்தது பற்றி தப்போ ரைட்டோ ஏதுவும் சொல்லலையேன்னு ஒரு குறை தான்.

அது எப்படின்னு தெரிலே.  சில விஷயங்கள்லே நம்ம எதிர்ப்பார்ப்பு  தான் காரணம் என்று நினைக்கிறேன்.

திங்கட்கிழமை சாயந்தரமே நாளைக்கு எங்கள் பிளாக்கிலே யாரோட கதையோன்னு எதிர்பார்ர்பு வந்து விடுகிறது.

இந்த செவ்வாய் துரை செல்வராஜூ சார்.   எதைப் பற்றிய கதையோ என்று பெயரைப் பார்க்கையிலேயே ஆர்வம் மேலிட்டது.

தேங்காக் கடை கோவிந்தன் மகன் நடத்தும் கோயில் சுற்றுலாவில் கலந்து கொள்ளவோர் அதற்கு ரெடியாகும் அதிகாலை பரபரப்புடன் கதை ஆரம்பிக்கிறது.

தொடர்ந்து கோவிந்தன் மகன் சுற்றுலா பிரதாபங்களை ஒட்டிய கிச்சு கிச்சுகளில் மூழ்கி புன்னகையுடன் தொடரும் பொழுது.. மகன் ஆனந்த் என்ற  பெயர் வரும் பொழுது நமக்கோ ஆனந்த் யாருக்கு மகன்,  தேங்காக் கடை கோவிந்தன் மகனுக்கு மகனோ  என்பதை நிச்சயப்படுத்திக் கொள்ள மறுபடியும் ஆரம்பப் பகுதியிலிருந்து வாசிக்க ஆரம்பிக்கிறோம்.. அப்பவும் ஆனந்த் யார் என்று புரிபடவில்லை.  மேற்கொண்டு தொடராலாம் என்று தொடரும் பொழுது, சங்கீதா - மருமகள்.. யாருக்கு மருமகள்?..    அடுத்து காமாட்சி-- சுந்தரத்தின் மனைவி-- எந்த சுந்தரத்தின் மனைவி?..  ஆக, சங்கீதா, காமாட்சி, சுந்தரம் இவர்கள் எல்லாம் யார் என்று தெரிந்து கொள்ளாமலேயே கதையை மேலே தொடர்கிறோம்.   அடுத்து பேத்தி அவந்திகா..  காமட்சி- சுந்தரத்தின் பேத்தியாகத் தான் இருக்கும் என்ற அவதானிப்பில் தொடர்கிறோம்..

இந்த இடத்தில் சுந்தரம் யார் என்று சரிவர தெரியாமலேயே ஆசிரியரின் இயல்பான சொற்கோர்வைகளில்  சுந்தரத்தின் மேல் ஒரு பரிதாப உணர்வு நமக்கு மேலோங்குகிறது.  பின்னே?..  சம்பந்தி வீட்டு  வயசான பெரிசுகள்,  குஞ்சு குளுவான்கள் அத்தனையும் இந்த கோயில் சுற்றுலாவில் இவர்களுடன் சேர்ந்து கொள்ள இருக்கையில் சுந்தரத்தை மட்டும் வீட்டிலேயே விட்டு விட்டுப் போகப் போகிறார்களாம்!  போதாக்குறைக்கு பால்காரன் வரும் போது மாலைப்  பால் வேறு இவர் வாங்கி வைக்க வேண்டிய பொறுப்பும் சேர்ந்து கொள்கிறது!

சுந்தரத்தின் மனைவி காமாட்சியாவது போகாமல் வீட்டில் தங்கக் கூடாது?... அவளோட ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும்    பேரன் வருண் இவளது பாதுகாப்பில் தான் இருப்பான் என்று அவளுக்கும் ஒரு சுகமான சுமை சேர்ந்து கொள்கிறது.

'இருந்தாலும் என்னைய இன்னும் கூப்பிடலையே.. நானும் வந்தா ஒரு ஓரமா  இருந்துக்குவேன்.. ல்ல!  பட்டீச்சரட்த்தாளைப் பார்த்து ஆறேழு மாசமாகுது..' என்று சுந்தரம் வெளிப்படையாகவே வருத்தம் மேலிடச் சொல்லும் பொழுது, நம் மனமும் அவர் கூடச் சேர்ந்து புழுங்குகிறது..  அடப்பாவமே!  இவரை மட்டும் வீட்டிலேயே விட்டு விட்டுப் போவானேன்?..  என்ற ஆற்றாமை நமக்கும் தொற்றிக் கொள்கிறது.

ஆமாம், அது  ஏனாம்?.. அத்தனை பேரும் பேசிக் கலகலத்தபடி கோயில் சுற்றுலா செல்லும் பொழுது வீட்டில் ஓய்ந்து கிடக்க, சுந்தரம் மட்டும் என்ன பாவம் செய்தார்?-- 

கதையை மேற்கொண்டு மேயும் பொழுது தான் காரணம் தெரிகிறது...  பொல்லாத காரணம்!..

கோயில் என்று புறப்பட்டோமானால்,  சுந்தரத்திற்கென்று புரிபட்ட நியதிகள் உண்டு..

கோயிலுக்குள்ளே திடுதிடுன்னு  நடக்கக் கூடாது.

சந்நதிகளில் குருக்கு மறுக்கா விழுந்து கும்பிடக் கூடாது

விபூதியை தரித்த பின், ப்பூ!.. என்று ஊதக்கூடாது.

அம்மன் சந்நிதியில் வாங்கிய குங்குமத்தை அங்கிருக்கும் நந்தி தலையில் போடக்கூடாது..

நந்தி காதுலே சேதி சொல்றேன்னு நந்தி காதைப் பிடிச்சுத் தொங்கக் கூடாது.

வாங்கிய பிரசாதத்தை தரையில் இரைக்கக் கூடாது!..

இதெல்லாம் தான், இது போன்ற இன்னும் சிலவும் தான் சுந்தரத்தின் மனசில் தேங்கிய  நியதிகள்.. தன் குடும்பம் என்றில்லை, அவர் கண்ணுக்கு முன்னால் மேலே குறிப்பிட்டிருக்கும் தவறுகளை யார் செய்தாலும் அவரால் சும்மா இருக்க முடியாது!  அவர்கள் தவறுகளைத் திருத்த முற்படுவார்..  இதுவே அந்தக் குடும்பத்திற்கு பெரும் இம்சையாகப் போய்விடுகிறது... அதனால் தான் இவரை வீட்டிலேயே விட்டு விட்டுப் போய்விட்டார்கள் என்று வாசித்து அறியும் போது...  சுந்தரத்தின் மீதான பரிதாபம் மேலும்  கூடியது!   நான் கூட,  இந்த சுந்தரம்  நாத்திக மனோபாவம் கொண்டவராயிருக்கும் போலிருக்கு; அதனால் அவருக்குப்  பிடிக்காத இடத்திற்கு கூட்டிப் போவானேன் என்று நினைத்து வீட்டிலேயே விட்டு விட்டுப் போகிறார்களாக்கும்-- என்று நினைத்தால்,..

சுத்தமான ஆத்திக சிந்தனைகளைக் கொண்டிருப்பவருக்கும் இந்த நிலை தானா?..

அப்படியானா,  வரிந்து கட்டிக் கொண்டு இந்தக் காலத்தில் கோயில்களுக்கு போவதை ஒரு பழக்கமாகவே கொண்டிருக்கும் பக்திமான்கள்,  அதிகபட்ச ஆத்திக சிந்தனைகளோடும் இல்லாமல்,  அறவே நாத்திகராயும் இல்லாத  நடுப்பட்ட ஒரு ஆளாகத் தான் இருக்க வேண்டும் என்ற நிலை தான் அவர்களுக்கு ஒத்து வரக் கூடியதாக இருக்கிறது என்ற யோசனையே மேலோங்கியது.  ஆமாம்,

கோயிலுக்குப் போவதும் ஒரு ஃபாஷனாக மாறிப் போய் விட்ட காலத்தில் சுந்தரம் போன்றவர்களின்  தேவைகள் தேவைப்படுகிற சூழ்நிலையில் அவர்கள் தேவையில்லாத எக்ஸ்ட்ரா லக்கேஜாக இருப்பது தான் ஒரு ஐரனியான விஷயம்.

அப்படி ஒரேயடியாக சுந்தரத்தை புறக்கணித்து விடும் முடிவுக்கு வந்து விடாதீர்கள் என்று  சுந்தரம் போன்றவர்களின் தேவையை உணர்ந்தவர்களுக்கு அவரின் இருப்பு தேவையாக இருப்பதை எடுத்துக் காட்டி கதையை முடித்து வைத்ததில் கதாசிரியர் கைதட்டலைப் பெறுகிறார்.    

துரை செல்வராஜூ சார்!  இப்பொழுது தான் புரிகிறது.. ஆனந்த்,  சங்கீதா,  காமாட்சி,  சுந்தரம் -- இவர்களெல்லாம் யார், யார்?  இவர்களுக்கான உறவுகள் என்ன-- என்று ஆரமபத்தில் குழம்பியதெற்கெல்லாம் அர்த்தமில்லாமலேயே போய் விட்டது என்பதை ஒப்புக் கொள்கிறேன்..  கோயில் சுற்றுலா என்று  ஆரம்பித்து கோயிலில் கடைபிடிக்க வேண்டிய  நியதிகளை வாசகர்களுக்கும் சொல்லி கதையை அற்புதமாக நடத்தி சென்றிருக்கிறீர்கள்,   

'சாயங்காலம் வந்துடலாம்  இல்லையா".. ஏன்னு கேட்டா சாயங்காலம் பால் வாங்கி வைக்கணும்' என்று கடமையுணர்வாக,  வீட்டார் அவரை விட்டு விட்டு வெளியே சென்றாலும்,  தனக்கு  அவர்கள் விட்டு விட்டுச் சென்ற பணியின் நினைவு நீங்காமல் 'சாயங்காலம் வந்துடலாம் இல்லையா?' என்ற கேள்வியை அவர் போடும் பொழுது,  துரை செல்வராஜூ சார் மீண்டும் மனத்தில் பதிகிறார்.

  

சுந்தரம் என்று இவனோ, அவனோ என்று நினைத்து விடாமல்  பெரியவர் சுந்தரம் என்று ஆரம்பத்திலிருந்தே குறிப்பிட ஆரம்பித்திருக்கலாம் என்பதே இத்தனை புரிதலையும் பிளந்து கொண்டு வெளிப்படும் மனக்குறை.   கதையைச் சொல்லிச் சென்ற விதம் பிரமாதம்.. வாழ்த்துக்கள், ஐயா!

புதன் கிழமை சமாச்சாரமே பொதுவா ஜாலி அரட்டைக்காகவே ஆரம்பிக்கப்பட்ட பதிவு போலத் தெரிகிறது.  கேள்விகள் பதிலை எதிர்பாக்காத கேள்விகள் போலவும், பதில்களோ கேள்விகளுக்கான பதில்களாக தோற்றம் கொள்ளாத பதில்களாக இருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருக்கும்.  இந்த மாதிரியான ஒரு கேள்விக்கும், ஒரு பதிலுக்கும் யாராவது முயற்சி செய்து தான் பாருங்களேன். வேடிக்கையாக இருக்கும்.

அடர் சிவப்பு நிறம் என்னைப் பொருத்த மட்டில் கிளர்ச்சியின் நிறம்.  சும்மா சோம்பி கிடப்பவனையும்  உற்சாகமூட்டி எழுந்து நடக்கச் செய்யும் நிறம்.  உலகத்தில் நடந்த அத்தனை புரட்சிகளுக்கும் (இந்த இடத்தில் மாற்றங்களுக்கும்) காரணமாக இருந்தவர்கள் இந்த நிறத்தைக் காதலித்திருக்கிறார்கள்.  சொல்லப் போனால் இந்த நிறம் அவர்களை வசப்படுத்தி தன்னைக் காதலிக்க வைத்திருக்கிறது! 

இப்போ PAC  விவகாரத்துக்கு வரலாம்.  

குழந்தைக்கு 5 வயது வரை  பெற்றோர்  மனநிலையும் குழந்தை மனநிலையும் ஆழ்மனத்தில்  பதிவாகிறது என்கிறார் இந்தப் பகுதியை எழுதியவர்.. அது எப்படின்னு சொல்லியிருக்கலாம்.

நாமே அது  எப்படியாயிருக்கும் என்று யோசிக்கலாம்.  அந்த வயதில் குழந்தைக்கு நெருக்கமாக இருக்கிறவர்கள் பெற்றோர்கள் தான் என்ற ஹோதாவிலா?..

குழந்தை மனமும் பெற்றோர் மனமும் எதிர் எதிர் சமாச்சாரங்கள்.   அதாவது ஒன்றுக்கு ஒன்று அடிப்படையிலேயே மாறுபட்டது..  குழந்தையாய் குழந்தை இருக்கும் பொழுது அதற்கு குழந்தை மனம் இருக்காது.. குழந்தைத் தன்மை இருக்கும்.  அதாவது க்ளீன்  சிலேட் நிலமை.  இதில் பெற்றோர் மனம் என்பது பதிந்தால் அது ஆபத்தானது.  பெற்றோர் மனம் என்பது  ஒரு வளர்ச்சியடைந்த ஸ்டேஜை பிரதிநித்துவப் படுத்துவது.   4 வயது குழந்தை மனத்தில் 40 வயதை திணிக்கற சமாச்சாரம்.  அப்படிச் செய்தால் குழந்தையின் குழந்தைத் தன்மையான மூளையில் மூச்சுத் திணறல் மாதிரி ஒரு குழப்பம் தான் உருவாகும்.  வேண்டுமானால்  குழந்தை எதுவும் புரியாமல் நீங்கள் செய்வதையே குரங்குகள் மாதிரி திருப்பிச் செய்யலாம். அவ்வளவே.

இந்தப் பகுதியை எழுதியவர்,  child ego -- parent ego என்ற நிலைகளை மனத்தில் வைத்துக் கொண்டு சொல்லியிருப்பாரோ என்று  தோன்றுகிறது.  ego  வேறே;  மனம் வேறே.  40 வயதிலும் ஒருவர் child ego நிலையில் இருக்கலாம் என்பது தான் ego பற்றிய சரியான புரிதல்.

அடுத்து  ஐந்திலிருந்து பதினெட்டு வரை.  எது? என்ன? எதனால் என்று தெரிந்து கொள்ள (முயற்சிக்கிற) வயசு தான்.  அதுவும் தெரிந்து கொள்கிற வயசு இல்லை.  சும்மா  படிப்பது, கேட்பது, பார்ப்பது மனத்தில் அப்படி அப்படியே படிகிற வயசு என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.  அவற்றை பரிசோதனை பண்ணாத,  தெரிந்ததை தெரிந்தபடியே எடுத்துக் கொள்கிற வயசு என்று வேண்டுமானால் கொள்ளலாம்.  அதனால்  இந்த வயசு  1 டு 5 வயசு நிலையில் எதையும் மாற்றப் போவதில்லை.

அந்த ஐந்தின் அடுத்த கட்ட வளர்ச்சி என்று வேண்டுமானால் கொள்ளலாம்.  

பதினெட்டு வயசு வரை எதையெல்லாம் value உள்ளவை என்று நினைக்கிறானோ-- என்ற வரி உறுத்துகிறது   value  என்பது  ரொம்ப பெரிய வார்த்தை.  60 வயசுக்காரன் கூட இந்த value -வைத் தீர்மானமாகத்  தெரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறான் என்பது தான்  என் அபிப்ராயம்.  மனிதன் இறந்து போகிற வரைகும் இந்த value பலருக்குப் புரிபடாமல் போயிருக்கிறது..   அவன்  எப்படிப்பட்ட சமுதாயத்தில் புழங்குகிறானோ அந்த சமூக வாழ்க்கை தான்  ஒவ்வொருத்தனுக்கும்  ஒவ்வொரு மாதிரி இந்த value -வைப் புகட்டுகிறது.  இதில் இன்னொரு வேடிக்கை என்னவென்றால் ஒருவனுக்கு value-வாக இருப்பது இன்னொருவனுக்கு value இல்லாமலும்,  ஒருவனுக்கு value வாக இல்லாமல் இருப்பது இன்னொருவனுக்கு value வாகவும்  இருக்கிற மாதிரி அவனவை வார்த்தெடுப்பது அவனவன் சந்திக்கிற வாழ்க்கை போராட்டம் தான்!

வழக்கமாக வியாழன் எ.பி. பதிவுகள் நன்றாக இருக்கின்றன என்பது வாசகர்களின்  ஏகோபித்த அபிப்ராயமாகத் தெரிகிறது.  பெரும்பாலும் வெளியிட்டு  முற்பகலிலேயே பின்னூட்டப் பெட்டி நிறைந்து விடும்.

'நீரின்றி அமையாது உலகு'  என்பது வள்ளுவர் வாக்கு.  அந்த வாக்கின் உயர்ந்த பட்ச அர்த்ததில்  என்றும் வற்றாத ஜீவ நதியான  கங்கை நம் தேசத்தின் தாய்த் தெய்வமாகவே போற்றப்பட்டு வருகிறது.  தினமும் கங்கைத் தாயை தீப ஜோதியின் துணையுடன் வழிபடும் வழக்கம் காசியின் கங்கைக் கரையில்  தினமும் உண்டு.  அந்த வழிபாட்டை தொலைக்காட்சியில் பார்த்தாலே உடலம் சிலிர்க்கும்.  அந்த வழிபாட்டுப் பாடலும், பாடலுக்கான இசையும்,  தீபச் சுடரின் ஒளிபட்டு கங்கை பளபளவென்று மலர்ந்து தளும்பித் துள்ளி மிளிரும் காட்சி அழகும்  ஜென்ம சாபல்யமே நிறைவான நிறைவு அடைந்த அற்புதமாக இருக்கும்.  அந்த தரிசனத்தை நேரடியாகவே பார்க்கும் பொழுது சொல்லவே வேண்டாம்.  'அம்மா, கங்கைத் தாயே!  இதற்காகத் தான் உயிரும் தந்து அது உறைய உடலும் தந்து என்னைப் படைத்தாயோ' என்று  மெய்மறந்து உருகி நிற்கும் நிலையை அனுபவ பூர்வமாகவே உணரும் பேறு பெற்றவர்களாவோம்.

பிரயாகையில் ஆரம்பித்தால்  காசி, கயா என்று முன்னோர் வழிபாட்டு யக்ஞம் ஒரு தொடர்ச்சியையும் நிறைவையும் கொண்டுள்ளது.  இந்தப் பதிவில் இந்த வழிபாடு பூர்த்தி அடையும்  கயா பயண விவரங்கள்.    காசி பித்ரு பூமி என்றால் கயா பிண்ட பூமி.   காசியின் கங்கை நதி தீரத்தில் பித்ரு காரியங்களை முடித்து விட்டு  கயாவில் பிண்டம் வைத்து அதை பல்குனி  நதியில் கரைக்கும் காரியம் நடக்கிறது.

கயாவில் நமக்குத் தெரியவந்த விஷயங்களை இட்டு நிரப்பினால் ஏதானும் விடுபட்டு, அல்லது தவறாகப் போய்விடும் சாத்திய கூறுகள் இருப்பதால்  திரு. ரமேஷ் ஜம்புநாதன்  முழு உரையை அப்படியே பதிவிட்டு விட்டது உத்தமமான காரியம். அதுவும்  பிரமாதமாக அமைந்து விட்டது.  இதற்கு மேல்  சொல்வதற்கு ஏதுமில்லை.

இந்த வியாழன் பகுதி தலைப்புக்கான விஷயம் கவிதையாகப் பிறந்திருக்கிறது.   சிலருக்கு இந்தப் பகுதிக்காக தலைப்பு புருவங்களை உயர்தியதற்கு  காரணம் உண்டு.  எனக்கோ அந்தக் கவிதைக்கான தலைப்பையே மாற்றியிருக்கலாமோ என்று தோன்றியது.

காது கேளாத  பாட்டி

கடந்த கால நினைவுகள்

கண்களில்; வெறித்த பார்வை 

தனக்குத் தானே கேள்வி;

பதிலும் தனக்குத் தானே  தான்

சூழ்ந்திருக்கும் உறவுகள்.

சோதனை என்னவென்றால்

பாட்டி மட்டும் தனியாகத் தான்;

தனக்குள் தானேயான தனிமையது

பாட்டி பாவம்

அவளென்ன

கன்னிப் பெண்ணா

கட்டில் சாம்ராஜ்யமாவதற்கு?..

முதுகு வலிக்கு

முட்டுக் கொடுக்கவல்லவோ

அந்தக்  கட்டில்?...

பாட்டி பற்றிய  கவிதையைப் படித்த பலருக்கு தங்களின் பாட்டி,  தங்களுக்குத் தெரிந்த பாட்டிமார்கள் என்று நினைவுகள்  கிளர்ந்தெழுந்திருக்கின்றன.   அந்தக் கவிதைக்காக ஒரு புகைப்படம் போடப் போய் அது இன்னொரு கதைக்கான அழைப்பாகவும் அமைந்திருக்கிறது..  இதெல்லாம்  தான் நம்மை அறியாது கிடைக்கும் வழிகாட்டல்கள்.  வழி காட்டல்கள் எதுவும் வழி தெரியாது போனதில்லை.  என்ன நடக்கிறது என்று பார்க்கலாம்.  அது மட்டுமே நம்மால் செய்ய முடிந்தது.

இந்தத் தடவையும் சுகி சிவம் தனது இன்னொரு முகத்தைக் காட்டுகிறார்.

பரிகாரங்கள் சாஸ்திர சம்பிரதாயங்களுக்கு உட்பட்டதா என்று எனக்குத் தெரியாது.  ஆனால் பரிகாரங்கள் ஒருவன் கொள்ளும் மன வியாகூலங்களுக்கு  மருந்து போலவான ஒன்று என்பதை நம்மால் நியாயப்படுத்த முடியும்.

எந்த கோணத்தில் ஆய்ந்தாலும்  இதுவே பதிலாகிப் போகும்.

இந்த மனம் ஆக்கவும், அழிக்கவும் அல்லது அழித்து அக்கவும், ஆக்கி அழிக்கவுமான சர்வ வல்லமை படைத்த ஒன்று.  எந்த நேரத்திலும்

ஏதாவது ஒரு யோசிப்பு.  ஏன் இப்படி?-- என்று தொய்தல்.  இதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற தீர்வுக்கான எதிர்பார்ப்புகள்.

இதைச் செய்தால் இதிலிருந்து மீளாலாம்;  அல்லது  இதை  அடையலாம் என்று யாராவது சொல்லி விட்டால்,  அதைச் செய்து பார்க்கலாமே என்று அதற்குத் தான் காத்திருந்த மாதிரி செயல்படத் துடிக்கும்.  அப்படி செய்து  பார்ப்பது தான் பரிகாரம்.

பரிகாரங்கள் செய்வதின் தாத்பரியம் ஒருவன் கொள்ளும் மன வியாகூலங்களிலிருந்து விடுபட்டு நிம்மதி அடைய.  'இதைச் செய்து விட்டோம்;  அதனால் இனிமேல் அதைப் பற்றிக் கவலையில்லை' என்று ஒரு மனிதன் கொள்ளும் மன நிம்மதி தான் பரிகாரங்கள் என்று சொல்லப்படும் கழிவிடைகளைச் செய்வதன் பலனாகிறது.

'எந்தக் கலி தீர என்ன செய்ய வேண்டுமோ,'  அதைச் செய்தால் தான் பரிகாரங்களை நம்புவோருக்கு  அவரைப் பொருத்த மட்டில் மன நிம்மதி  ஏற்படும்.  அந்த திருப்தியும் மன நிம்மதியும்  ஏற்படுவ்தே அதற்கான பலன்.  பரிகாரம் என்பது ஸ்துலமாக அந்த திருப்தி ஏற்படுவதற்கு மனத்தளவில் உதவுகிறது.  அவ்வளவு தான்.  ஆக, மனத் திருப்தி தான் முக்கியம்.   அந்த திருப்தி அடைதலுக்கு  அதன் மீதான முழு நம்பிக்கை முக்கியம்.  'நாம் இதைச் செய்து விட்டோம்;  அதனால் அந்தத் துன்பத்திலிருந்து விடுபட்டு விட்டோம்'  என்ற தீர்மானமான எண்ணம் மனதில் பதிய வேண்டும். அந்த எண்ணத்தின் ஆற்றல் தான் அவனுக்கு  உதவுகிறது;  செயல்படுகிறது. அந்த திருப்தி  அடைதலுக்கான க்ரியா ஊக்கி தான் பரிகாரம் என்று சொல்லப்படுபவை.

சுகி சிவம் சொல்கிற மாதிரியான பரிகாரத்தைச் செய்பவனுக்கு அந்த பரிகாரத்திற்கு பலனான திருப்தி ஏற்படுமாயின் ஓக்கே.  இல்லையெனில் பிரயோஜமில்லை.  அவலை நினைத்து உரலை இடித்த கதை தான்.

சில் பிரகிருதிகள்  இதையும் செய்வோம்; அதையும்  செய்வோம். இரண்டையும் செய்து  தான் செய்து பார்ப்போமே; எப்படியாயினும்  கலி தீர்ந்தால் சரி' என்றும் காரியத்தில் இறங்குவது உண்டு.  இந்த மாதிரியான ஆட்களுக்கு எந்த பரிகாரமும் உதவாது.

சுகி சிவம்களுக்கோ  எதிலும் ஆற்றிலும் ஒரு கால்;  சேற்றிலும் ஒரு கால்.  பரிகாரத்தையும் நம்ப வேண்டும்.  அதையும்  முற்போக்காக சொல்வது மாதிரி பாவ்லாவும் காட்ட வேண்டும்.  

திருப்தி அடைவது இன்னொருத்தன் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் ஆதலால்  அதற்காக செயல்பாடு, அது சம்பந்தப்பட்ட நம்பிக்கை எல்லாமே இன்னொருத்தர் சம்பந்தப்பட்டதாகி விடுகிறது.  அதனால் நாமாகத் தீர்மானிப்பதற்கு எதுவுமில்லை.

'நூறு பேருக்கானும் இப்படிப்பட்ட பரிகாரங்கள் சொல்லு;  அது தான்  உனக்கான பரிகாரம்' என்று யாரேனும் குருமார்கள் இவருக்குச் சொல்லியிருப்பார்களோ!..

இன்னொன்று.  பரிகாரங்களை நம்புவனுக்குத் தான் பரிகாரங்கள் வேலை செய்து விட்டதாக நம்பிக்கை பிறக்கும்.  பரிகாரங்களை நம்பாதவனுக்கு இந்த பரிகாரங்கள் எல்லாம் உதவாது என்பது அடிப்படை உண்மை.

அதனால் எதிலும் நம்பிக்கை தான் முக்கியமாகிப் போகிறது.

மேல் சாவனிஸ்ட் விஷயமெல்லாம் சரி.

புருஷ லட்சணம்  என்று  காலாதிகாலமாக நம் இலக்கியங்களில் பதியப்பட்டு  வருகின்றனவே,  அது என்னவாம்?..  புருஷ லட்சணத்திற்கான இலக்கணத்தை எ.பி.  மகளிர்  குழுவினர் யாராவது விளக்கிச் சொன்னால் தேவலை.  மேல் சாவனிஸ்ட்டுக்கும், புருஷ லட்சணத்திற்கும் வித்தியாசம்  காட்டினால் இன்னும் தேவலை. 

அவர்கள் மேல் சாவனிஸ்ட்  விஷயத்தில் நம்பிக்கையிருப்பவராக இருந்தால் இன்னும் நல்லது.

நிக்கோலஸ் சவ்வின் படம் கிடைக்கலை போலிருக்கு;  ஸ்ரீராம்,

நெப்போலியன் போனபார்ட் படத்தையே போட்டு விட்டார்.  

வெள்ளி;  அதுவும் ஆடி  வெள்ளி பதிவுகள்...     

அம்மன் பாடல்களாக  இருக்குமோ?..  யூகம் பொய்த்தது..

நான் தமிழ்ப் படங்கள் பார்த்து பல வருஷங்கள் ஆகி விட்டன.  தொலைக் காட்சியில் திரைப்படங்கள் பார்ப்பது அறவே இல்லை. 

அதனால் கண்ணைக் கட்டி காட்டில் விட்ட மாதிரி இருந்தது.

கண்  எதற்கு?..  காது போதாதா,  பாடல் ஓசையைக் கேட்பதற்கு என்று ஸ்ரீராம் கேட்ட மாதிரி இருந்தது.   ஆக, விடியோவை கிளிக்கினேன்.

Ek  pyar ka  nagma hai --  நக்மா  என்றால்  என்ன அர்த்தம்?..  

இசை அவ்வளவாகக் கவரவில்லையே.  சாரி..   ஏதோ தப்பு செஞ்சட்ட மாதிரி அடக்கி ஒலிக்கற பாவனை.  ஆனால், இந்த இசையில் எத்தனை தமிழ் படப்பாடல்கள் வந்து விட்டன என்ற ஒத்தி எடுக்கற ரகசியம் மட்டும் புரிந்தது...

'ஓரு பாடல் நான் கேட்டேன்.. '  அதையானும் கேட்டுப் பாக்கலாம் என்றால்....  ஹை!  மோகன் இருந்த விடியோ  திறந்தது...  அமைதியான நதியில் போகிற ஓடம் போல  இசை.  

அட!  நான்  கடவுள்..  (என்றே நினைக்கிறேன்)..   காசி.. அஹோரி.....  ஓம்... சிவஹோம்...  எல்லாமே முந்தைய பதிவுகளுக்கு சம்பந்தப்பட்டவை.   நெல்லை, செலக்ஷன், இல்லையா?..

'ஓம்.. சிவஹோம்'  பாடலில்  ஏன் ஒரிஜனல்  'ருத்ர ஜபம்'  மந்திரத்தை

கலந்து கட்டியிருக்கிறார்கள்.?..  .  நிஜத்தில் நிழலை அடக்குகிற சாமர்த்தியமா?......

பிச்சைப்  பாத்திரம்... மனிதனே இறைவன் பிரபஞ்சத்தில் விசிறி அடித்த பிச்சைப் பாத்திரம் தானே?.