சிறுகதை : சந்திப்பு - பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்

                                                                         சந்திப்பு

நாங்கள் அந்த புது வீட்டிற்கு குடி வந்து ஒரு மாதமாகி விட்டது. சொந்த வீடு. கனவு இல்லம் என்று சொல்லலாமா? தனி வீடு. எத்தனையோ நாட்கள் ஆசைபட்டபடி வாசலில் கார் நிறுத்தும்படி போர்டிகோ. அதைத் தவிர ஷெட், விஸ்தாரமான பெரிய ஹால், அதில் அப்பாவுக்காக ஊஞ்சல் போட்டிருந்தும் இடம் இருந்தது. மூன்று படுக்கை அறைகள், அம்மாவுக்காக தனியாக பூஜை அறை, என்று எல்லோர் எதிர்பார்ப்பையும் பூர்த்தி செய்து கட்டப்பட்டிருந்த வீடு. ஒரேயொரு மைனஸ் நகரத்திலிருந்து சற்று தள்ளி, என்றாலும் மனைவிக்கு அலுவலகம் முக்கால் மணி நேரப் பயணம்தான். எனக்குதான் கொஞ்சம் அதிக நேரம் பயணிக்க வேண்டும். இந்த லாக் டவுன் நேரத்தில் அந்த சிரமமும் இல்லை.

என்னுடைய பணி நேரம் மதியம் இரண்டு மணி முதல் இரவு பதினோரு மணி வரை என்று பெயர். ஆனால் சில சமயங்களில் வேலை முடிய இரண்டு மணி கூட ஆகி விடும். நான் வேலையை முடித்து விட்டு படுத்துக் கொள்ளப் போகும் பொழுது எதிர் பங்களாவில் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருப்பது தெரியும். 

மாடியில் ஒரு அறையில் என்னைப் போல் யாரோ ஒருவர் வேலை பார்க்கிறார் என்று நினைத்துக் கொள்வேன். ஆனால் பகலில் யாராவது வசிப்பதற்கான சுவடே தெரியாது.

ஒரு நாள் எங்கோ வெளியே செல்வதற்காக புறப்பட்ட பொழுது, அந்த எதிர் வீடு கண்ணில் பட்டது. பூட்டிக் கிடக்கும் வீடு. என் மனைவியிடம்,”இந்த வீட்டில் யார் இருக்கிறார்கள்?” என்றதற்கு,”யாருக்குத் தெரியும்?” என்றாள்.

“வேலைக்காரியிடம் கேட்டுப் பார்பதுதானே?”

என்ன அவசியம்?”

“சும்மாத்தான், அங்க யாரும் இருப்பது போல் தெரியல, ஆனால் தினமும் ராத்திரியில் விளக்கு எரியறது. ஸம்திங்க் ஃபிஷி!”

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை..” என்று என்னிடம் கூறி விட்டாலும் மறு நாள் வீட்டு வேலை செய்யும் பெண்மணியிடம் எதிர் வீட்டைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருந்தாள் நித்யா.

"அவரு பாதி நாள் இருக்க மாட்டாரம்மா. ஏதோ படம் வரையரவரு போல, ராத்திரி முச்சூடும் வரஞ்சுகிட்டே இருப்பாருனு சொல்லுவாங்க. யாரோடையும் பேசி பார்த்ததில்ல..” பணிப்பெண் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஓவியரா? ஜெ.., மாருதி, ம.செ., பத்மவாசன் போன்ற பெயர்கள் மனதிற்குள் வந்தன. என் ஓவிய அறிவு அவ்வளவுதான். இவர்களைப் போன்ற ஒருவரா? அல்லது வேறு லெவலா?

அடுத்த வாரத்தில் ஒரு நாள் இரவு நான் வேலை செய்து கொண்டிருந்த பொழுது கரண்ட் கட் ஆனது. ஆனால் எதிர் வீட்டில் மட்டும் தொடர்ந்து லைட் எரிந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு வேளை இன்வெர்டெர் இருக்கலாம். இருந்தாலும், எனக்குள் அப்படி என்ன வரைகிறார்? சென்று பார்த்து விடலாம் என்று ஆவல் உந்தித் தள்ள எதிர் வீட்டை நோக்கி நடந்தேன்.

அழைப்பு மணியை அழுத்தி விட்டு காத்திருந்தேன். ஒரு சலனமும் இல்லை. மறுபடியும் அழைக்கலாம் என்று பொத்தானில் கை வைத்த பொழுது கதவு திறந்தது.

கதவைத் திறந்த மனிதர் சராசரி உயரத்தை விட அதிகம், ஒல்லியாக இருந்ததால் இன்னும் கொஞ்சம் அதிக உயரமாக தெரிந்தார். பின்னோக்கி வாரப்பட்ட, கருப்பும்,வெள்ளையும் கலந்த கிராப். அடர் நீல நிற ஜீன்சும், வெள்ளை ஜிப்பாவும் அணிந்திருந்தார்.

எளிமையான மனிதராக தெரிந்தார். சினேகமான புன்னகையொடு “எஸ்.” என்றார்.   

“ஐயாம் தியாகு, எதிர் வீட்டில் இருக்கிறேன். சமீபத்தில்தான் குடி வந்தோம்”

“ஓ அப்படியா?” என்றாரே தவிர, உள்ளே அழைக்கவில்லை. நான் கொஞ்சம் அபத்தமாக உணர்ந்தேன். எதிர் வீட்டில் இருக்கிறேன், உங்கள் வீட்டில் தினசரி இரவில் விளக்கு எரிவதைப் பார்க்கிறேன். நீங்கள் ஒரு ஓவியர் என்று நினைக்கிறேன்..”

“எஸ்..” என்று புன்னகைத்தவர் “ப்ளீஸ் கம் இன்” என்று கதவைத் திறந்து விட்டார்.

ஓரளவு பெரிய ஹால், ஸோபாக்கள் கொஞ்சம் புழுதி அடைந்திருந்தன. ஒரு ஒரத்தில் கான்வாஸ் பொருத்தப்பட்ட ஸ்டாண்டில் பாதி வரையப் பட்டிருந்த ஒவியம். அவர் கையில் ப்ரஷ் இருப்பதை அப்போதுதான் கவனித்தேன்.

“ஐ யாம் சாரி. படம் வரைந்து கொண்டிருக்கிறீர்களா? தொந்தரவு கொடுத்து விட்டேனா?”

“அப்படியெல்லாம் இல்லை, ஐ கேன் கண்டினியூ எனி டைம்.. நீங்கள் என்ன செய்கிறீர்கள்?”

சொன்னேன். அதன் பிறகு அவர் ரயில்வேயில் பணிபுரிந்தது, அதனால் நிறைய பயணப்பட்டது, என்பதை பற்றியெல்லாம் சொன்னார். நல்ல வேளை ஓவியம் பற்றி அதிகம் பேசவில்லை. நடுவில் ஒரு டீ வேறு கொடுத்தார். பயணம் செய்வதில் அவருக்கு அதிக ஆர்வம் உண்டு என்றும், நாளை சென்னையில் ஒரு விழா இருப்பதாகவும், அதில் கலந்து கொள்ளவே இங்கு வந்திருப்பதாகவும் கூறினார். அதை முடித்துக் கொண்டு ரிஷிகேஷ் செல்லப் போவதாகவும் தெரிவித்தார்.

“நீங்கள் ஹரித்வார், ரிஷிகேஷ் எல்லாம் சென்றிருக்கிறீர்களா?”

“இல்லை.”

“ஓ! யூ ஹவ் டு விசிட்.. நான் எத்தனையோ மலைவாசஸ்தலங்களுக்குச் சென்றிருக்கிறேன்,ஆனால் இமயமலையின் செரெனிடி வேறு எங்கும் பார்த்ததில்லை”

கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் அவரோடு கழித்திருப்பேன், கை குலுக்கி விடை பெற்ற பொழுது அவர் கை ஜில்லென்று, மென்மையாக இருப்பதை உணர்ந்தேன்.

நான் எதிர்பார்த்ததை விட ஸ்வாரஸ்யமான மனிதராக இருந்தார். வீட்டிற்கு வந்து லாக் ஆஃப் செய்து விட்டு படுத்துக் கொண்டு விட்டேன். காலையில் எழுந்து பேப்பரை புரட்டிய பொழுது எங்கேஜ்மெண்ட்ஸ் பகுதியில் ஒரு அரை பக்க விளம்பரம் பார்த்தேன். ஒரு ஓவியருக்கான முதலாம் ஆண்டு நினைவு தின கொண்டாட்டம் என்ற அறிவிப்பில் நேற்று இரவு என்னோடு பேசிக் கொண்டிருந்த மனிதரின் புகைப்படம்.

-----------------------

   

பின் குறிப்பு:

பிராந்திய ஓளிபரப்பு தொடங்கும் முன் தொலைகாட்சியில் ஹிந்தி நிகழ்ச்சிகள்தான் வந்து கொண்டிருந்தன. அதில் வாரத்தில் ஒரு நாள் சத்தியஜித்ரேயின் படைப்புகள் ஒளிபரப்பாகும். அந்தக் கதைகளுள் ஒன்றின் கருவிற்கு கதை வடிவம் கொடுத்திருக்கிறேன். 

= = = =