கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : சந்திப்போம்; பிரிவோம்;மீண்டும் சந்திப்போம் 1/3 - ஜீவி

சந்திப்போம்;   பிரிவோம்;   மீண்டும் சந்திப்போம்!

ஜீவி

   ==========       

1/3

அது எப்படித்தான் அவளுக்கு விழிப்பு ஏற்பட்டதோ தெரியவில்லை.  கரெக்டாக அந்த நேரத்திற்கு விழித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

மெல்ல என் தோள் அசைக்கப்பட, "என்ன?.." என்றேன்,  அசுவாரஸ்யமாக,  கொட்டாவியினூடே.

கிசுகிசு குரலில், "மணி நாலரைங்க.." என்றாள்.

"அதுக்கென்ன?"

"அவன் வர்ற நேரங்க.... எப்படியோ எனக்கு 'டக்'ன்னு முழிப்பு வந்திடுத்துங்க.."

"அதெல்லாம் அனிச்சை செயல்.  நேற்றைக்கு, அதுக்கு மொத நாள், இதே நேரத்துக்கு முழிச்சிண்டிருக்கேல்யோ,  அதான் இன்னிக்கும்.." என்று நான் சொல்லிக் கொண்டிருக்கையிலேயே,  "உஷ்.." என்று என் வாயைப் பொத்தினாள் உஷா.

"ரெண்டு நாள் தான் என்ன சொல்றான்னு கேட்காமத் தவற விட்டாச்சு..  இன்னிக்கானும் என்னன்னு உத்துக் கேளுங்க..  லேசா எனக்கு குடுகுடுப்பை சத்தம் கேக்கறது..  சாந்தி வீட்டு வாசல்லே இருக்கான்னு நெனைக்கிறேன்...  இன்னும் ரெண்டு நிமிஷத்துலே இங்கே வந்திடுவான்.."

உஷாவின் நெருங்கிய தோழி சாந்தி வீடு,  எங்கள் வீட்டுக்கு இரண்டு வீடு முன்னால் இருக்கிறது.  அங்கே தான் இருக்கான்.  எஸ்..  இப்பொழுது எனக்கும் தெளிவா அந்த குடுகுடுப்பை சப்தம் கேட்டது.  எங்கள் வீட்டுக்கு முன் வீட்டுக்கு வந்து விட்டான்.

எங்கள் வீட்டுப் படுக்கை அறை ரோடு பக்கம் பார்த்த மாதிரி இருந்தது.    இந்த அறைக்கு வெளிப்பக்கம் ஒரு சின்ன திண்ணை.  திண்ணையைத் தாண்டி ரோடு.  அவ்வளவுதான்.

"என்ன செய்யட்டும், உஷா?..  ஜன்னல் கதவை லேசா தொறந்து பாக்கட்டுமா?.."

"நோ.." என்று அடிக்குரலில் அதிர்ந்தாள் அவள்.  "இந்த நேரத்திலே அவனைப் பாக்கக் கூடாது.."  அவள் குரலில் பதற்றம் மேலோங்கியிருந்தது..  " அவன் சொன்னது பலிக்க வரம் வாங்கிண்டு, நேரே சுடுகாட்டிலேர்ந்து வர்றதா சொல்லுவாங்க.." 

"எந்தக் காட்டிலேர்ந்து வந்தா என்ன?..   இப்போ  என்னை வேறு 
எழுப்பி..."  எரிச்சலாக வந்தது எனக்கு.  அந்த எரிச்சலுக்கு ஊடே இன்னொரு கொட்டாவி.

"உஷ்..  இதோ வந்திட்டாங்க..  நம்ம வீட்டு வாசல்லேயே..  என்ன  சொல்றான்னு உத்துக் கேளுங்க.. அது  போதும்.." உஷா முடிக்கக் கூட இல்லை,  லேசான ஆனால் உறுதியான குடுகுடுப்பை ஒலி ஈனஸ்வரத்தில் ஆரம்பித்து  கொஞ்சம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கூடிக் கொண்டு வந்தது.

தூக்கக் கலக்கம் போன இடம் தெரியவில்லை.

சடாரென்று நான் படுக்கையிலிருந்து  எழுந்து விட்டேன்.  உஷா தடுத்தும் கேளாமல்,  படுக்கை அறையிலிருந்து வெளி வந்து,  வாசல் பக்க மெயின்  டோர் நோக்கி சத்தமில்லாமல் நகர்ந்து,  கதவு பக்கம் காது வைத்து,  அந்தக் குடுகுடுப்பைக்காரன் என்ன  சொல்கிறான்  என்று கேட்க முனைந்தேன்...

"நல்ல  காலம் பொறக்குது..  நல்ல காலம் பொறக்குது.."  இது எல்லோரும் சொல்றது தான் என்று  நினைக்கையிலேயே, தொடர்ந்து  'குடுகுடு'வென்று உடுக்கை ஒலி.. தொடர்ந்து, அவன்  என்ன சொல்லப் போகிறான் என்று கேட்க நான் முனைகையிலேயே,  ஸ்பஷ்டமாக அவன் குரல் கேட்டது.. 

"இந்த வூட்டு சாமிக்கு நல்ல காலம் பொறக்குது..  நல்ல காலம் பொறக்குது...  அம்மணி அரச மரம் சுத்த வேண்டாம்;   அரசன் வரப் போறான்,  ஆறிரண்டு மாசத்திலே..  நல்ல காலம் பொறக்குது, நல்ல காலம் பொறக்குது.."

இதற்கு மேல் என்ன சொல்லப் போகிறான்  என்று கேட்டும் ஆவலில் காதைத் தீட்டிக் கொண்டேன்.

'குடுகுடு' சப்தம் நிறுத்தி அவன் சொல்ல ஆரம்பித்தது  தெளிவாக உள்பக்கம் எனக்குக் கேட்டது.. "கச்சி மூதூர்  கைலாசநாதனே..  இச்செகத்து நாயகனே..  இடும்பை தீருமய்யா, உன் தயவாலே.."

மீண்டும் 'குடுகுடு'.    ஒரு நிமிடம் ஒலி நிறுத்தித்  தொடர்ந்தான்: "ஐயிரண்டு திங்கள் அம்மணி அவனைச் சுமந்து..  அழகான குழந்தை அய்யா பேர் சொல்ல..  இது கைலாசநாதன் கருணை..  மறக்க வேண்டாம்...."   தொடர்ந்து  'குடுகுடு'  சப்தம்.   சற்று நேரத்தில் சப்தம் கொஞ்சமாகக்  குறைந்தது...

அடுத்த வீடு,  அதற்கடுத்த  வீடு..  தாண்டி போய் விட்டான்  போலும்.

அந்த இருட்டிலும் முகம் பிரகாசிக்க படுக்கை அறைக்குத் திரும்பினேன்.  உள்ளுக்குள் கொப்பளிக்கும் உற்சாகம் வடிகால் காணாது தவித்தது..  

உஷாவுக்கு வாளிப்பான உடலமைப்பு..   அவள் கதவு  மூடிய ஜன்னல் பக்கமிருந்து ஒயிலாக அசைந்து வந்தது அந்த இருட்டிலும் மனசுக்கு  இதமாக இருந்தது.

"என்ன நீயும்  கேட்டயா,  அவன்  சொன்னதை?"

"ஆமாங்க..  ரொம்ப சந்தோஷமாக இருந்தது.."  அவள் குரலில் வழிந்த உற்சாகம் எனக்கு  கிறக்கமாக இருந்தது.

அவளை ஆதுரத்துடன் அணைத்துக் கொள்ளும் பொழுது அவள் உடல் படபடப்பை உணர்ந்தேன்.  புறாவை அதன் சிறகடக்கிக் கையில் பொத்திய வெதுவெதுப்பு.   "கூல்.. " என்று அவளை ஆசுவாசப்படுத்தினேன்.

என் அணைப்பிற்கிடையே.  "என்ன தெளிவாகச் சொன்னான், கேட்டீங்களா?" என்று பரவசத்துடன்  கேட்டாள்.

"எனக்கென்னவோ,  அவன்  சொன்னது அரைகுறையாகத் தான் கேட்டது..." என்றேன்,   அவள் காது கவ்வி.   அவள் சொல்லியதை அவள் சொல்லிக் கேட்க வேண்டுமென்ற ஆசை.

"தெரியுமே, எனக்கு!  முக்கியமான சமயத்திலே கோட்டை விட்டு விடுவீங்கன்னு..."

"எல்லாம் நீ இருக்கும்  தைர்யம் தான்.  நீ தான் சொல்லேன்,  என்ன
சொன்னான்னுட்டு.."

உஷா என்னிடமிருந்து  லேசாக விலகி,  என்  மாரில் சுட்டு விரலால் லேசாக அழுத்தினாள்..   கோலம் போட்டபடியே, "அய்யாவுக்கு அய்யாவைப் போலவே அழகான..."

"அழகான...?"

"க்குங்..."  என்று  சிணுங்கினாள்.  அந்த சிணுங்கலூடேயே, "குட்டிப் பாப்பா வந்து   குதிக்கப்  போகுதாம்.." என்று உஷா சொல்லி முடித்து வெட்கத்தில் என் கழுத்து கட்டிக் கொண்டாள்.

"அப்படியா சொன்னான்,  அவன்?.."

"பின்னே?..  நீங்க கேக்கலையா, அவன்  சொன்னதை?"  என்று ஏமாற்றம்  காட்டினாள்.

"பின்னேவா?..  பின்னாடி என்ன?"  என்று அப்பாவியாய் அவள் முதுகு திருப்பினேன்..

"ம்?..  குத்தினேனா,  பாரு.." என்று பொய்க்கோபத்தில் உஷா தன் வலக்கை குவித்து என் நெஞ்சு நோக்கிச் செலுத்துகையில், அவள் ரொம்பவும் குழைந்திருப்பதாக மனசுக்குப் பட்டது.

போதாக்குறைக்கு அதிகாலைக்  குளிர்  வேறு,  கொஞ்சம் கூடவே உள்ளறையிலும் உறைத்து சிலிர்ப்பேற்படுத்தியது.  போர்வையை இழுத்து மூடிக் கொள்கையில்  உள் கதகதப்பும்  உடலுக்கு  இதமாக இருந்தது.  

எப்பொழுது தூங்கினேன் என்ற நினைவேயில்லை. 

காலையில் எழுந்திருக்க முயற்சிக்கையிலேயே மணி  எட்டுக்கு  மேலாகி விட்டது.

ஒலிநாடாவில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த சுப்ரபாதம் தான் விழிப்பேற்படுத்தியிருக்கிறது.

பூஜை அறையில் ஊதுபத்தி மணத்திற்கிடையே  உஷா கைகுவித்து  ஆண்டவனிடம்  ஐக்கியமாகியிருந்தாள்.  தலையில் சுற்றியிருந்த டர்க்கி டவல், அவள் தலைக்குக் குளித்திருந்ததைத்  தெரிவித்தது. 

பல் விளக்கிக் குளித்து விட்டு வருகையில்,  உஷா புன்முறுவலுடன் எதிர்ப்பட்ட பொழுது  இன்றைக்கு வழக்கத்துக்கு  மீறி அழகாக இருப்பது போலத் தோன்றியது.    "டிபன்  ரெடி..   சாப்பிடறத்துக்கு முன்னாடி,  நீங்களும் சாமி  ரூம் போய் கும்பிட்டு வந்திடுங்க.." என்றாள்.

"ததாஸ்து.." என்று  நானும் பூஜை அறைக்குள் நுழைந்தேன்.  வழக்கமாகச் சொல்லும் தினப்படி ஸ்லோகங்களைச் சொல்லி, கும்பிட்டு தலை நிமிரும் போது தான்,  நிவேதனமாக வைத்திருந்த பழத்தட்டில்,  இரண்டாக மடிக்கப் பட்டிருந்த அந்த காகிதத்தைப் பார்த்தேன்.

'என்னவாயிருக்கும்' என்று  மனசு  நினைத்தாலும்   உஷாவிடம் கேட்டுக்  கொண்டால்  போயிற்று  என்று பூஜை  அறை விட்டு வெளி வந்தேன்.

டிபன்  சாப்பிடும் பொழுது உஷாவே சொன்னாள்.  "காலைலே எழுந்ததும் முதல்  வேலை என்ன தெரியுமா?..  நேத்து  ராத்திரி அந்த குடுகுடுப்பாண்டி சொன்னது அத்தனையும் வரிக்கு வரி ஞாபகப்படுத்திண்டு,  அட்சரம் பிசகாம அப்படியே  ஒரு பேப்பரில் எழுதிட்டேன்..  அவன்  சொன்னது மறக்காதுன்னாலும் பின்னாடி  எதுவும்  தப்பு நேர்ந்திடக் கூடாது, பாருங்கள்.."

"எழுதி,  பூஜை ரூம்லேயும் வைத்து  ஆண்டவன் கிட்டேயும் இத்தனை  நாள் மனசிலே வேண்டிண்டதை இப்போ எழுத்து ரூபமா எழுதி,  உன் கோரிக்கையை  சமர்ப்பித்து விட்டாயாக்கும்.." என்று சிரித்தேன்.

"க்குங்..." குஷி வந்து விட்டால் சொல்லும் அந்த  'க்குங்'கைச் சொல்லி, கன்னம் குழிவிழச் சிரித்தாள் உஷா.

இடையே இரண்டு மாதங்கள் ஓடிப்போனதே தெரியவில்லை.

ஒரு நாள் உஷாவிற்கு உடல்நிலை  சரியில்லாமல் இருந்தது.   "ஒண்ணுமில்லை;  சரியாய் போயிடும்.." என்று சொல்லச் சொல்ல மறுத்தவளை  வற்புறுத்தி  டாக்டரிடம் கூட்டிப் போனேன்.

டாக்டர் சொன்ன சேதி கேட்டு, ரெண்டு பேரும் ரெக்கை கட்டிக் கொண்டு பறந்தோம் என்று  தான்  சொல்ல வேண்டும்.

உஷாவின்  உயிருள் இன்னொரு உயிர் வளர்கிற செய்தியை போன்  போட்டு  அம்மாவுக்குச்  சொன்னேன்.  செய்தி கேட்டு  தம்பி வீட்டுக்குப் போயிருந்த அம்மா முகம் நிறைய சந்தோஷத்தைப் பூசிக் கொண்டு ஓடோடி வந்து விட்டாள்.

தலை குனிந்து நமஸ்காரம் பண்ணின மருமகளை,  கைத்தூக்கி  வாரி அணைத்துக் கொண்டாள்.   "சந்தோஷமா இருக்குடி, அம்மா..  எனக்கொரு பேரனையோ, பேத்தியையோ பெத்துக் குடுத்திட்டியானா,  அது போதும்.." என்று மனங்குளிர ஆசிர்வதித்தாள்.  உஷாவுக்கு ரொம்பவும் வெட்கமாகப் போய் விட்டது.    தலைகுனிந்து,  'க்குங்..' 

"உஷா.. எந்த பயமும் நீ  மனசிலே வைச்சிக்க வேண்டாம்..  அதான் நா வந்திட்டேன்லே?"..  என்று ஆதுரத்துடன் சொன்ன அம்மாவைக் காண எனக்குப் பெருமையாக இருந்தது.

குடுகுடுப்பைக்காரன் விஷயத்தை அம்மாவிடம் சொன்ன பொழுது

ஆச்சரியப்பட்டாள்.  "அன்னிக்குக் காலம்பற இப்படிச் சொன்னான்னு சொன்னியே?..  அப்புறம் அவன் வந்தானா?" என்று ஆர்வத்தோடு விசாரித்தாள்.

"இல்லேம்மா..  பொதுவா குடுகுடுப்பைக்காரர்களெல்லாம் நாடோடிகள் மாதிரி ஒரு ஊர்ன்னு நிலையில்லாம,  ஊர் ஊராச் சுத்துவாங்க..  எந்த ஊருக்குப் போனாலும் நாலைஞ்சு பேர்ன்னு ஒரே இடத்திலே தான் தங்கியிருந்து, தங்களுக்குள்ளே தெருத்தெருவா பிரிச்சிக்கிட்டு குறி சொல்லப் போவாங்கன்னு  எங்க ஆபிஸ்லே ஒருத்தர் சொன்னார்..  எங்கேயாவது அவனைப் பிடிச்சு,  அவன் சொன்ன நல்ல சேதிக்கு ஒரு நூறு ரூபாயாவது கொடுத்திடணும்ன்னு இதே வேலையா அலைஞ்சேன், அம்மா!  எங்கேயும் தட்டுப்படலே.. இவங்களைப் பத்தி விஷயம் தெரிந்த வேறு ஒருத்தர்,  இந்த மாசம் அவங்க வெளிலேயே வர மாட்டாங்களேன்னு சொன்னார்.  எனக்கு ஒண்ணுமே புரிலே, அம்மா.."

"நானும் அதைத் தாண்டா நினைச்சேன்..  எல்லாம் அந்த கைலாசநாதர் கருணைதாம்பா.  நாம்ப ஒரு தடவை காஞ்சீபுரம் போய்  அந்தக் கைலாசநாதர் சந்நதிலே வேண்டிண்டு,  கோயில் உண்டிலே,  அந்தப் பணத்தைச் சேர்த்திடலாம்..  நீ கவலைப்படாதே.." என்று தேற்றி, என் மனக்கவலைக்கு ஒரு மருந்தும் சொன்னாள்.

அம்மாவின் யோசனை எனக்கும் ஒரு விதத்தில் நிம்மதி ஏற்படுத்தியது.   

- தொடரும் -