கஷ்டப்பட்டு கொள்ளையடிச்சு சம்பாதிச்ச பணம்...

சென்ற வாரத் தொடர்ச்சி...

ஒரு சீனியர் பெண் அலுவலர் இருந்தார்.  சற்று காலை தாங்கித் தாங்கி நடப்பார்.   மிஸஸ் பாண்டியன் என்று அழைக்கப்பட்டு, காலப்போக்கில் பாண்டியன் என்றே அழைப்பார்கள் அவரை!  அவர்தான் என்னை பலிகடாவாக தேர்ந்தெடுத்தார்.  என்னை அவர் "சிர்றாம்" என்றுதான் அழைப்பார்.  

அவர்களுக்குள் விவாதித்து, விவாதித்து,  'நம்ம சிர்றாம்தான்  எல்லாம் சரியாக் கேட்பாரு...  போல்டா கேட்பாரு...   வாங்க அவர்கிட்ட போவோம்...'   என்று இரண்டு மூன்று பேருடன் நான் இருக்குமிடம் வந்தார்கள்.

என்னைத்தேடி, நான் இருக்குமிடம் தேடி சீனியர்கள் வந்ததில் உள்ளுக்குள் குளிர்ந்து போனதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லையே நான்!  நாமெல்லாம் யாரு, அடக்கத்தின் சிகரமாச்சே!

"சிர்றாம்...உங்களுக்குதான் நிறைய போன் வரும்" என்று அவர் தொடங்கியதுமே சிலிர்த்து எழுந்து விட்டேன் நான்.  "அதெப்படி...   எல்லோருக்கும்தான் வருது..."

பாண்டியன் தப்பாகத்தொடங்கி விட்டதை உணர்ந்த திருச்சி ஸார்...   (அதாங்க திருச்சிற்றம்பலம்) சுதாரித்தார். 

"அவரு கேப்பாரு...  நம்மள்லயாராவது ஒருத்தர் கேக்கோணும்...மிச்ச பேர் அவர் பின்னால நிக்கோணும்... நாமளும் கூட சேர்ந்துக்கிடலாம்...  ஏன்னா, சீராம்னா மேடத்துக்கு கோவம் வராதுல்லா..."

ஆம், என் மேல் நல்ல அபிப்ராயம் இருந்ததுதான் அவருக்கு.

நல்ல நேரம் எல்லாம் பார்க்காமல் உடனே செயலில் இறங்கினோம்.  அதிகாரி அறைக்குள்ளே உள்ளே நுழைந்து முகமன் கூறி ஆரம்பிக்கும்போது சிரித்த முகமாய் முகமன் கூறியவர், கேட்கக் கேட்க கடுப்பானார். அப்போதுதான் திரும்பிப் பார்க்கிறேன்.  என் பின்னால் ஒருவரையும்காணோம்! பாண்டியன் மட்டும் அறைக்கு வெளியேயிருந்து தலை நீட்டினார்.  

வெளியிலிருந்து நமக்கு வரும் அழைப்பினால் எப்படி கட்டணம் அதிகமாகும் என்கிற என் கேள்வியை மதிக்கவே இல்லை அவர்.  முழுதாய் கேட்கவும் விடவில்லை.  சிரிக்காமல் கொஞ்சம் சீரியஸாய் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு அவர் லெக்சர் அடிக்கத் தொடங்க, , உள்ளே நுழைந்தார் பாண்டியன்.  

"சிர்றாம்..  மேடம் சொன்னா கேட்டுக்கணும்...    இப்படியெல்லாம் கேள்வி கேட்கக் கூடாது.  நான் அங்கேயே சொன்னேன் இல்லே...  விடுங்க மேடம்...  சின்னப்புள்ள...    புதுசா வந்திருக்கறவரு...  நான் அப்பவே சொன்னேன்ல சிர்றாம்...    வாங்க..."

திருச்சியும் உள்ளே  ப்ரசன்னமானார்.

"வாங்க...   சீராம்...  எத்தனையோ பிரச்னையிருக்க, நமக்கெதுக்குஇந்தப் பிரச்சனை இப்போ?"  என்று கேட்டபடியே என் தோளை அணைத்தார்.

நான் கடுப்பாகி, "பாண்டியன் மேடம்...    நீங்கள்தானே கேட்கச் சொன்னீர்கள்?" என்று கேட்டேன்.

"ஆமாம்...  நீங்க நான் சொன்னா கேக்கல...   'என்னையே ஏன் கேக்கறீங்க...   மேடத்தைக் கேளுங்க'  ஒரு பேச்சுக்குச் சொன்னேன்...   நிஜம்மாவே வந்துட்டீங்க..."

நான் கடுப்பாகி வெளியே வந்து யாரையும் பார்க்காமல் நான் வேலை செய்யுமிடத்துக்கு வந்து விட்டேன்.    ஆனால் உண்மையை உணர்ந்துகொண்ட அந்த அதிகாரி, அன்று அலுவலகம் விட்டுச் செல்லும் முன் என்னிடம் வந்து தான் புரிந்து கொண்டதாய்ச் சொல்லிச் சென்றார்!

எல்லாம் ஒரு அனுபவம்!  

============================================================================================

வருத்தத்தை ஏற்படுத்திய செய்தி...

=================================================================================================

டாக்டர் மோகனை அனைவரும் அறிவீர்கள்.  அவர் தன் ஆரோக்யத்தைப் பேணும் முறை குறித்து சொன்னது தினமலர் 'சொல்கிறார்கள்' பகுதியில்  ஆறாம் தேதி வந்திருந்தது.    சுவாரஸ்யமாகவும் இருக்கும், உபயோகமாவும் இருக்கும் என்று இங்கு பகிர்கிறேன்.

தன் உடல் நலம், ஆரோக்கியம் குறித்து, சென்னை, கோபாலபுரம், சர்க்கரை நோய் நிபுணர்டாக்டர் மோகன்: 

தினமும், ஏழு மணி நேரம் தான் துாக்கம். காலை, 5:30 மணிக்கு எழுந்து விடுவேன். 6:00 மணிக்கு நடைபயிற்சியை துவக்கி விடுவேன். சிறிய அளவிலான உடற்பயிற்சிகளுடன், 'தம் புல்ஸ் வெயிட் லிப்டிங்' பயிற்சியையும் செய்கிறேன். 

முக்கியமாக, கடந்த, 20 ஆண்டுகளாக, பிராணாயாமம் எனப்படும், மூச்சுப் பயிற்சியை செய்யத் தவறுவதில்லை. விளையாடுவது, உடற்பயிற்சி மேற்கொள்வது போன்றவற்றால், 1985ல் நான் என்ன உடல் எடையில் இருந்தேனோ, அதே எடையில் தான் இப்போதும் இருக்கிறேன். 

காலையில், பழங்கள் மட்டும் தான் உணவு. இப்போது, கொஞ்ச காலமாக, மஞ்சள் கரு நீக்கிய முட்டை, ஒரு டம்ளர் பால் சாப்பிடுகிறேன். மதியம், கொஞ்சம் சாதம், நிறைய காய்கறிகள், பயறு, சுண்டல், காளான், தயிர் சாப்பிடுகிறேன். இரவில், ஒன்றிரண்டு தோசை அல்லது சப்பாத்தி தான்.

எனக்கு மதுப் பழக்கம் இருந்தது. 1994ல் என் மனைவிக்கு, புற்றுநோய் பாதிப்பு ஏற்பட்டது. அந்த நோய் பாதிப்பிலிருந்து அவள் விடுபட்டால், பழக்கம் ஒன்றை விட்டு விடுகிறேன் என, மனைவியிடம் கூறினேன்; அதன்படி, மதுவை விலக்கினேன். 

கடந்த, 2007ல் அவருக்கு, மீண்டும் புற்றுநோய் தாக்கியது. அப்போது முதல், அசைவம் சாப்பிடுவதை விட்டு விட்டேன். இப்போது ஆரோக்கியமாக உணர்கிறேன்.  சர்க்கரை நோய் உட்பட எந்த நோயும் என்னை அண்டியதில்லை. 

மருத்துவமனையில் நோயாளிகளை பார்க்கச் செல்லும் போது, 'லிப்ட்'டை பயன்படுத்த மாட்டேன்; படிகளில் தான் ஏறி, இறங்குவேன். தினமும், 10 ஆயிரம் நடை நடக்க வேண்டும் என்பதை கடைப்பிடிக்கிறேன். 

முதலில் வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தேன். அது, மூட்டு வலி அல்லது மூட்டில் பிரச்னையை ஏற்படுத்தும் என கருதி, வேகமாக நடக்கத் துவங்கினேன். 60 வயதுக்கு பின், நடை வேகத்தை குறைத்து, மெதுவாக நடந்து வருகிறேன். 

எனக்கு இசை பிடிக்கும். பழைய சினிமா பாடல்கள், பாபா பஜன்களை விரும்பி கேட்பேன். பேரனுடன் பொழுது போக்குவேன். அவனோடு சேர்ந்து, பழைய தமிழ் படங்கள், புதிய ஆங்கிலப் படங்கள் பார்த்து, 'ரிலாக்ஸ்' செய்து கொள்வேன்.

அதுபோல, ஒவ்வொரு ஆண்டும், மே, டிசம்பரில் வெளிநாடுகளுக்கு, குடும்பத்துடன் சுற்றுலா செல்வதை வழக்கமாக வைத்துள்ளேன். அது தான் எனக்கு, 'எனர்ஜி' தரும் நாட்கள். என் மனைவியின் மரணம், எனக்கு பேரிழப்பு. அந்த துயரிலிருந்து மீளும் பலத்தை இறைவன் கொடுத்தான். இப்போது வயது, 66 ஆகிறது. பெரிய எதிர்பார்ப்பு எதுவும் இல்லாமல் நிம்மதியாக, உடல் ஆரோக்கியத்துடன் வாழ்கிறேன்!  

========================================================================================

இந்தச் செய்தியைப் படித்தபோது இனி "எருமை மாடு" என்று திட்டுவதில் அர்த்தம் இல்லை என்று தோன்றியது!   பின்னே?   ஒரு எருமை மாடு 14 கோடிக்கு விலை போனதாமே...

ஜெய்ப்பூர்: ராஜஸ்தான் மாநிலம் ஜெய்ப்பூரில் நடந்த கால்நடை கண்காட்சியில் 14 கோடி ரூபாய் மதிப்புள்ள 1300 கிலோ எடை கொண்ட எருமை பங்கேற்றது.

ஜெய்ப்பூரில் நடந்த கால்நடை கண்காட்சியில் முர்ரா இனத்தை சேர்ந்த 1300 கிலோ கொண்ட ஆறு வயதுடைய எருமை மாடு பங்கேற்றது. இதன் உருவமே பார்ப்பவர்களை கவர்ந்திழுத்தது. பலர் மாடு முன் செல்பி எடுத்து கொண்டனர். 

மாட்டின் உரிமையாளர் ஜவகர்லால் ஜாங்கிட் கூறியதாவது: இந்த மாட்டுக்கு தினமும் ஒரு கிலோ நெய், அரைக் கிலோ வெண்ணெய், 200 கிராம் தேன், 25 லிட்டர் பால், ஒரு கிலோ முந்திரி,-பாதாம் கொடுக்கிறோம். இதன் பராமரிப்பு மற்றும் உணவுக்காக மாதத்துக்கு ரூ.1.5 லட்சம் செலவாகிறது. இந்த மாட்டிற்கு பீமா என்று பெயரிட்டு உள்ளோம்.

கண்காட்சியில் பங்கேற்கும் முன் மாட்டை ரூ.14 கோடிக்கு கேட்டார்கள். ஆனால் விற்க எங்களுக்கு மனம் வரவில்லை. கண்காட்சிக்கு எருமைகளை பொதுவாக விற்பனைக்குக் கொண்டு வருவதில்லை. ஆனால் முர்ரா இனத்தை பாதுகாத்து பொதுமக்களுக்கு விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காக இந்த கண்காட்சிக்கு அழைத்து வந்துள்ளோம் என்றார்.

==========================================================================================================

பொக்கிஷம் :

இந்தப்படத்தைப் பார்த்ததுமே என் மனதில் தோன்றிய வரிகள்....   மிகப் பொருத்தமாக இருப்பது போல தோன்றியது.

"சுட்டும் விழிச் சுடர்தான் கண்ணம்மா சூரிய சந்திரரோ..

வட்டக்காரியவிழி கண்ணம்மா வானக்கருமைகொலோ 

பட்டுக் கருநீலப் புடவை பதித்த நல்வயிரம் 

நட்ட நடுநிசியில் தெரியும் நட்சத்திரங்களடி...!"

==============================

எப்படிப் பேசணும்னு கத்துக்கணும்!   அதுவும்  அதிகாரிகளிடம்!

திருடனுக்கும் உண்டு ஆதங்கம்!