சிறப்புக் குழந்தைகள்

1)  'ஆட்டிசம் ஒரு குறைபாடே தவிர, நோய் அல்ல. அதாவது இயல்பில் இருந்து விலகிய நிலை. 'ஆட்டிசம்' குறைபாடு உள்ள குழந்தைகளின் உலகே தனி. சாதாரண மனிதர்களை விட அவர்களின் செயல்கள், நடத்தைகள், விருப்பங்கள் வினோதமாக இருக்கும். இவர்களுக்கு சிறப்பு கவனிப்பு அவசியம்' என்று கூறுகிறார், திருப்பூர் காந்தி நகர் அருகேயுள்ள சாய் கிருபா சிறப்பு பள்ளி இயக்குனர் கவின்.

2)  விக்டோரியாவில், உணவகத்தை நடத்தி வரும் இந்திய தம்பதி, கன்வல்ஜீத் சிங் - கமல்ஜீத் கவுர் ஆகியோர், காட்டுத்தீயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு, தங்கள் உணவகத்தில் தயாரித்த உணவுகளை, இலவசமாக வழங்கி வருகின்றனர். 

3)  பாராட்டப்பட வேண்டிய மதுரை மாநகராட்சி...

4)  டி ஐ ஜி பாலகிருஷ்ணனின் மனித நேயம்...

5)  பி.டெக்கில் பயோ இன்ஃபோர்மேஷன், எம்.எஸ். பயோ ரிசர்ச் மூன்று வருடங்கள் முடித்து விட்டு, அண்ணா பல்கலைக்கழகத்தில் கிரிஸ்டல் குரோத் டிபார்ட்மெண்டில் ஆராய்ச்சி மாணவியான பிரீத்தி ராமதாஸ் என்னும் ஆராய்ச்சி மாணவி, பெண்களுக்காக பயோ சானிடரி நாப்கின் தயாரித்திருக்கிறார். 

இதற்கு முன்னாலும் பயோ சானிட்டரி நாப்கின்கள் சந்தையில் இருந்தாலும் அவை 100% இயற்கையானவையா? என்பதில் சந்தேகம் இருந்தது. ஆனால் மஞ்சள், வெட்டிவேர், வேம்பு, எலுமிச்சை கொண்டு ப்ரீத்தி உருவாக்கியுள்ள நாப்கின் முழுக்க முழுக்க இயற்கையானதாக இருப்பதால் பெண்களின் ஆரோக்கியத்தை காப்பதோடு, சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்புக்கும் உகந்ததாம். இதை பயன்படுத்திய பிறகு மண்ணில் புதைத்து வைத்தால் மேல்,கீழ் லேயர்கள் 48 மணி நேரத்தில் மக்கி விடுமாம். சூப்பர் அபசார்ப்ஷன் லேயர் எனப்படும் நடு பகுதி மக்குவதற்கு 27 னாட்கள் ஆகுமாம்.  

தனக்கு இம்மாதிரி இயற்கை பொருள்களில் ஆர்வம் வந்ததற்கு தன்னுடைய அம்மாதான் காரணம் என்கிறார். இன்றுவரை அவர் ஷாம்பூ பயன்படுத்தியதில்லையாம். தலைக்கு சிகைக்காய் பொடிதான் என்பவர் அது மட்டுமல்லாமல் பாடி லோஷன், கண் மை எல்லாமே வீட்டில் தயாரித்தவைதான் என்கிறார். 

சர்க்கரை நோயாளிகள் தங்களுடைய ரத்தத்தை கொடுத்துதான் சர்க்கரை அளவை கண்டறிய முடியும் என்னும் தேவையில்லாமல் அவர்களின் வியர்வையிலிருந்தே சர்க்கரை அளவை கண்டறிய முடியும் என்னும் இவருடைய ஆராய்ச்சியும் முடியும் தருவாயில் உள்ளதாம். 

தன்னுடைய பயோ சானிட்டரி நாப்கினை ஆன் லைனில் இவரே  சந்தைப்படுத்தும் திட்டமும் உள்ளதாம்.  (நன்றி பானு அக்கா)

==============================================================================================

பிரிவும் பிரிவின் வலியும்

ரமா ஸ்ரீனிவாசன்  

பள்ளி வாழ்க்கை என்பது மிகவும் சுகமும் ஸ்வாரஸ்யமும் மிகுந்தது.  அது ஒரு இன்ப சுமையாகும். அதன் பொருளும் முக்கியத்துவமும் அன்று நமக்கு தெரியவும் இல்லை, புரியவும் இல்லை. 

இன்று வருடங்கள் உருண்டோடிய பின்னர் திரும்பி பார்க்கும்போது, நாம் எத்தனை சுமைகளை கடந்து வந்தோம், எத்தனை வீர செயல்கள் புரிந்து வந்தோம், எத்தனை பாடங்கள் படித்து வந்தோம் என்பது தெள்ளத் தெளிவாக புரிகிறது.   நமது வாழ்க்கை கல்வியின் அடித்தளமே அங்குதான் ஆரம்பம் என்பதை இன்று உணர்கிண்றோம்.  ஒட்டி உறவாடுவது, விட்டு கொடுப்பது, ஒற்றுமையாய் அனைவரையும் அனைத்து வழி நடத்துவது, தவற்றை கண்டித்து சுட்டிக்காட்டுவது என்று பிற்காலத்து வாழ்க்கையிலும், குடும்பத்திலும், அலுவலகத்திலும் கடைப்பிடிக்கும் ஒவ்வொரு சூத்திரத்திற்கும் ஒவ்வொரு வழிமுறைக்கும் நம் பள்ளி வாழ்க்கைதான் அஸ்திவாரமாக அமைந்திருக்கின்றது எண்றால் அது மிகையாகாது (இன்று இதற்கு ஆங்கிலத்தில்  “ப்ரொஃபெஷனல் லாஃஜிஸ்டிக்ஸ்” என்று பெயர் சூட்டியிருக்கின்றார்கள்).  இதை
கற்றுக் கொடுப்பதற்கு வேறு கல்லூரிகளில் ஒரு தனிப் பிரிவு இன்று. போகின்ற போக்கில் பள்ளிகளில் பழகி படித்ததெல்லாம் இப்பொழுது ஒரு பாடப்பிரிவாக ஆக்கப்பட்டு விட்டது.  என்னடா இந்த காலத்து படிப்பு !!!!!!!!!!!!!!!!!

பள்ளிக்குள் நுழைந்த முதல் வகுப்பு முதல் ஒன்பதாம் வகுப்பு வரை எந்த
கவலையும், எந்த பயமும் இன்றி ஊர் சுற்றி உலா வந்த நாங்கள், திடீர் என்று 1975ஆம் ஆண்டு பத்தாம் வகுப்பின் வாசற்படிக்கு உந்தித் தள்ளப்பட்டோம்.   ஒட்டு மொத்த வகுப்பு ஆசிரியர்களும், “மாணவர்களே, இந்த வருடமும் அடுத்த வருடமும்தான் பாக்கி. நீங்கள் வாழ்க்கையில் என்ன, எப்படி வளரப்போகிறீர்கள் என்பதை முடிவு செய்து அதற்கேற்றாற்போல் படிப்பதற்கு” என்று சொல்லி சொல்லி பயம் காட்டினார்கள்.

நாட்கள் உருண்டோடின. பத்தாம் வகுப்பும் முடிந்து பதினோராம் வகுப்பும்
முடிந்து, 1976இல் பப்ளிக் பரீட்சைக்கு படிக்க பள்ளி விடுமுறையும் விட்டாகி விட்டது. ஒட்டு மொத்த பள்ளி மாணவர்களும், அனைத்து ஆசிரியர்களும் ஒன்று சேர்ந்து எங்களுக்கு பிரிவு உபசார விழா ஏற்பாடு செய்தார்கள்.

எங்கள் வகுப்பின் நெருக்கமும் நட்பும் அன்றுதான் எங்கள் தலை வழியாக மனதிற்குள் இறங்கி சுமையாய் மாறியது.  40 பேர்கள் கொண்ட எங்கள் வகுப்பு எல்லா பரிமாணங்களிளும் சிறப்பான வகுப்பாய் திகழ்ந்தது.  

எங்களுக்குள் உள்குத்து, உள்சண்டை எத்தனை இருந்தாலும், வெளி மாணவர்கள் எங்கள் வகுப்பு மாணவரை இழிவு படுத்தினாலோ, அவதூறு சொன்னாலோ, நாங்கள் 40 பேரும் ஒன்று சேர்ந்து எதிராளியை எதற்கும் வல்லமையும் மனவலிமையும் உடையவர்களாக இருந்தோம். அதே சமயம், கொஞ்சம் உதவி வேண்டிய எங்கள் சக மாணவர்களுக்கு, பரீக்ஷைக் கட்டணம் மற்றும் படிப்பு ஒத்தாசை போன்றவற்றை நாங்கள் யாவரும் இணைந்து செய்வோம்.  

நாங்கள் 40 பேரும் ஒரு மனதுடன் ஒன்றென கலந்தும் இணைந்தும் இருந்தோம்.

பிரிவு உபசார விழாவில், அத்தனை வருடங்களின் நினைவுகளும்,
அதாவது ஒண்றாம் வகுப்பு முதல் பதினொன்றாம் வகுப்பு வரை செய்த
அத்தனை குறும்புகளும், சேட்டைகளும், வம்புகளும், வால்தனங்களும் ஒரு குறும்படமென மனக்கண் முன் ஒடியது.

அந்த க்ஷண நேரத்தில், நான் முடிவு செய்து நம் “விரும்பி கேட்கும் பாடல்கள்” வரிசையில் இருந்து “பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே” பாட்டை எடுத்து சிறிது மாற்றி எழுதினேன். எங்கள் பிரிவு உபசார அரங்கத்தில், என் தோழி உஷாவை அதைப் பாட வைத்தேன். 

அவள் மிகவும் இனிமையாகவும் ஆனால் மிகவும் உணர்ச்சிப் பெருக்குடனும் மனவலியுடனும் பாடினாள். கூடியிருந்த அத்தனை பேர் கண்களிளும் நீர், அத்தனை நெஞ்சங்களிலும் வலிச்சுமை, அத்தனை மனங்களிலும் பாரம்.

இப்பொழுது புரிகிறது, அந்த பள்ளி நட்புக்கு ஈடு இணை ஏதும் இல்லை
என்பதும் அது ஒரு அழியாக் காவியம் என்பதும்.  

எங்கள் 40 பேரில் யார் எங்கு இருக்கிறர்களோ, எப்படி இருக்கிறார்களோ !!!!! ஆனால், நான் அடித்து ஆணித்தரமாக சொல்வேன். எங்கள் ஒருவராலும் அந்த பிரிவு உபசார விழா நாளை மறக்க முடியாது. அந்த மறக்க முடியாத உணர்ச்சி பொங்கும் பாடல் இதுதான் :

பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே
பாடித்திரிந்த பறவைகளே
பழகிக் கழித்த தோழிகளே
பறந்து செல்கின்றோம்
(பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே....)

குரங்குகள் போலே வால்தனம் செய்து வம்பிழுத்தோமே (2)
குயில்களை போலே இரவும் பகலும் பாடி ஆடி திரிந்தோமே (2)
காசில்லாமல் கனவிலேயே வாழ்ந்து மகிழ்ந்தோமே (2)
உலகின் பொய்மை ஏதும் தெரிந்திடாமல் களித்திருந்தோமே
நாமே களித்திருந்தோமே
(பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே....)

எந்த ஊரில் எந்த நாட்டில் என்று காண்போமோ (2)
எந்த நினைவை எந்த மனதில் கொண்டு செல்வோமோ (2)
இந்த நாளை வந்த நாளில் மறந்து போவோமோ (2)
இல்லை எந்த நாளும் இந்த நாளை அசை போட்டு ரசிப்போமோ
அசை போட்டு ரசிப்போமோ
(பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே ...)