கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : வண்டிக்கார ராமையா : அதிரா

     இன்றைய "கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை" பகுதியில் அதிராவின் சிறுகதை ஒன்று வெளியாகிறது.

 “வண்டில்க்கார  ராமையா....”

அதிகாலை ஐந்து மணி இருக்கும்..

“எங்கே போகோணும் ஐயா?”... கேட்டார் ராமையா.

“அவசரமாக உரும்பிராய்க்குப் போகோணும்”... எனச் சொல்லிக்கொண்டே, அந்த அழகிய கூடார மாட்டு வண்டியில் ஏறினார் ஒருவர்.

ராமையா வண்டிலை ஓட்டத் தொடங்கினார், ஆனா ராமையாவுக்கோ நெஞ்சடைப்பதைப்போல இருந்தது, வாய் திறந்தால் ஓ வென அழுதிடுவாரோ எனப் பயந்தார்... அதிகாலையில் அழுதிடக்கூடாதே, சகுனம் சரியில்லை எனத்திட்டுவார்களே.. என மனதை அடக்கிக் கொண்டார்.

கடந்த மூன்று நாட்களாக வெறும் ரீயும் பாணுமே சாப்பிட்டு உயிரைப் பிடித்து வைத்திருக்கிறார், அதுவும் ஏதோ வண்டிலை ஓட்ட வேண்டுமே என்றுதான். மூன்று நாட்களாக வீட்டிலேயே அடைபட்டிருந்தவர், இன்று தான் வண்டிலை எடுத்தார், சவாரி போனால்தானே, தன் மகன்களைப்போல எண்ணும் காளைகள்.. ரீத்துக்கும், ராகுவிற்கும் வைக்கோலாவது வாங்கிப் போட முடியும்... ராமையா துக்கத்தால் தவிக்கிறார், ஆனா பாவம் இந்தக் காளைகளுக்கு என்ன தெரியும்... அவைக்குப் பசிக்குமே.. என எண்ணியபடி... காளைகளைப் பார்த்து யா..யா... என மெதுவாகச் சொல்லிச் சொல்லி வண்டிலை ஓட்டினார்.

வண்டிலில் ஏறியிருப்பவர், வெள்ளை வேஷ்டியும் சந்தனப்பொட்டோடும் இருந்தார், அவரை ஓரக்கண்ணால் பார்த்த ராமையா நினைத்தார்.. “வெள்ளை வேஷ்டி கட்ட வெள்ளை மனது வேண்டும்”.. என்பினம்.. இவருக்குள்ளும் வெள்ளை உள்ளம் இருக்குமோ?.. என எண்ணிக் கொண்டே, தன்னுள்ளிருக்கும் சுமையை கொஞ்சம் இறக்க எண்ணி... நடுங்கிய குரலில்
“ஐயா எனக்கொரு மகள்.....”.. என ஆரம்பித்தார்..

ஆரம்பிக்க முன்னமே.. “நான் நல்ல விசயமாகப் போகிறேன், வாயை மூடிக்கொண்டு வண்டிலை ஓட்டு” என்றார் அப் பெரியவர். ராமையா வாயை மூடிக் கொண்டார். துக்கமோ தொண்டையை அடைத்தது, நெஞ்சு வலித்தது... ஆனாலும் என்ன பண்ணுவது, பேசாமல் வண்டிலை ஓட்டினார்.

உரும்பிராயில் அவரை இறக்கியதும், ராமையாவின் கண்களால் கண்ணீர் கொட்டியது, அவரால் ஆறவே முடியவில்லை. எப்படி ஆறுவார்? சொல்லி அழக்கூட ஒரு மனிதர் இல்லையே.. மூச்சைக்கூட ஒழுங்காக விட முடியவில்லை அவருக்கு. நெஞ்சடைப்பதைப்போல இருந்தது.

அடுத்த சவாரிக்கு ஒரு தம்பதிகள் வந்தனர்.. “நாவற்குழி போக வேணும்” என்றனர்.. சரி இவர்களிடமாவது தன் சோகத்தை இறக்கிடலாம் என எண்ணி..”அம்மா .. எனக்கொரு மகள்...” என வாயைத் திறந்தார்.... “கதையை விட்டுப்போட்டு, ஸ்பீட்டா ஓட்டு.. நேரமாச்சு” எனப் பதில் கிடைத்தது... மெளனமாகிட்டார் ராமையா.

இப்படியே அன்று முழுக்க, சவாரிக்கு வரும் ஒருவரிடமாவது தன் துக்கத்தைக் கொட்டிடலாம் என  முயற்சி செய்து, யாரிடமும் மனம் திறந்து பேசவே முடியவில்லை. மாலையானதும், இவ்ளோ பரந்த உலகில், தன் துக்கத்தைப் பகிர ஒரு மனிசர் இல்லையே என எண்ணி வருந்தியபடி, தன் கொட்டில் வீட்டுக்குத் திரும்பினார்.

ராகுவையும் ரீத்தையும் அவிட்டு, முற்றத்தில் இருக்கும் வைக்கோல் போரின் பக்கம் இருக்கும் கட்டைகளில் கட்டி,  தடவிக் கொடுத்தார். அவை இரண்டும், ராமையாவின் முகத்தைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தன... அப்பார்வை..  ”ஏன் உனக்கு நாம் இல்லையா? எம்மிடம் பகிரக்கூடாதா?” என்பதைப்போல இருந்தது.

ராமையா நினைத்தார், என் குடும்ப உறுப்பினர்களில் இப்போ இருப்பது இந்த ராகுவும் ரீத் உம் தானே.. இவர்களிடம் ஏன் சொல்லக்கூடாது என எண்ணி, அருகிலே அமர்ந்தார்.. அவையும் கீழே படுத்துக் கொண்டன.... ராமையா பேசத் தொடங்கினார்....

நான் ஒரு பெண்ணை விரும்பினேன், யாருடைய சம்மதமும் இல்லாமல், அவளைக் கைப்பிடித்து, இக் காட்டுக்கு கூட்டி வந்தேன், இங்கே ஒரு கொட்டில் போல வீடு கட்டி எங்கள் வாழ்க்கையை அழகாக ஆரம்பித்தோம், அக்கம் பக்கம் யாருமே இல்லை... அதனால எமக்கு எந்த தொந்தரவும் எப்பவும் இருந்ததில்லை, நம் இஸ்டம்போல வாழ்க்கை நடத்தினோம்...

அன்பான மனைவி, அழகாக ஒரு மகளைப் பெற்றெடுத்தோம்.. மிக அழகான குடும்பமாக, மாட்டு வண்டிச் சவாரி செய்து வாழ்க்கை நடத்தினோம். மகளும் வளர்ந்து பெரியவள் ஆனாள். நமக்கு அவள் ஒரு மகாராணியாக வீட்டில் இருந்து வந்தாள். யார் கண் பட்டதோ, திடீரென மனைவிக்கு காச்சல் வந்தது.... டொக்டரிடம் செல்ல அழைத்தேன், இதெல்லாம் சாதாரண காச்சல்தான் இதுக்கு ஏன் டொக்டர் என்றாள்.... சரியாகிடும் என நினைச்ச வேளை, நம்மை விட்டு சட்டென மறைந்திட்டாள் மனைவி.

மனைவிக்கும் எனக்கும் எப்பவும் சண்டை சச்சரவு வந்ததில்லை, சிறிதாக ஏதும் வந்தால்கூட ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுத்து சந்தோசமாகிடுவோம்... என் உலகமே மனைவிதான், அவளிடம் என்னை ஒப்படைத்திருந்தேன்.. அப்படி இருந்த எனக்கு திடீரென இப்படி ஆனதும், பித்துப் பிடித்ததுபோலானேன்..

வாழ்க்கை இருள் சூழ்ந்திருந்த வேளை, மகள் தான் எனக்கு தாய்போல நின்று என்னைத்தேற்றினாள்... மகளுக்காகவே நான் என்னை மாற்றி, மெல்ல மெல்ல கவலையை உள்ளே புதைத்து, மகிழ்ச்சியை வெளியே காட்டி வாழப் பழகிக் கொண்டேன். என் உலகமே மகள் என ஆனது... அவளுக்கு வீட்டோடு மாப்பிள்ளை தேடிக் கொண்டிருந்தேன்... ஆனா மூன்று நாட்களின் முன்பு....

என்றவர் துக்கம் தாங்காமல் ஓவெனக் கூச்சலிட்டு அழுதார்.. குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதார்.. அவரின் அழுகை பார்த்து ராகுவும் ரீத் உம் தலையை அசைத்து கழுத்து மணியை ஒலிக்கச் செய்து, அவரோடு துக்கத்தில் பங்கெடுத்தன...

இரவு நித்திரைக்குச் சென்ற மகள், காலை எழுந்து வரவில்லை.. அவளும் என்னை விட்டுப் போய் விட்டாள்.. இந்தத் தள்ளாத வயதில் என்னால் எதையும் தாங்க முடியவில்லை... என விக்கி விக்கி அழுதார்.. அக் காட்டுப் பகுதியில் எப்படி ஓலமிட்டாலும் எட்டிக் கேட்க ஆட்களில்லை. மனப் பாரம் குறையுமட்டும் அழுதார்... ராகுவினதும் ரீத் இனதும் கண்களிலும் கண்ணீர் வடிந்து காய்ந்து கொண்டிருந்தது.

தன் துக்கத்தை வெளியே கொட்டி விட்டமையால், கொஞ்சம் மனது இலேசாகியது, மூன்று நாட்களின் பின்பு இன்றுதான், கொட்டிலின் வாசலைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்து விளக்கை ஏற்றினார் ராமையா... வழமையாக தான் படுத்துறங்கும் அந்தச் சாக்குக் கட்டிலை விரித்துப் போட்டுப் படுக்கப் போனார்:(..

===================================================================================

ஊசிக்குறிப்பு:
எனக்கொரு 5.. 6 வயசிருக்கும், அப்போ “கட்டுரைகள்” எனும் தலைப்பில் ஒரு புத்தகம் வாங்கித் தந்தார் அப்பா. அதில் குட்டிக் குட்டிக் கட்டுரைகள் இருந்தன... அவற்றில் சில மனதிலே பதிந்து விட்டன... அதில் ஒன்றுதான் இதன் கரு,  கருவை வைத்து, மிகுதியை நான் போட்டு குட்டிக் கதையாக்கி இருக்கிறேன்... இப்போ புரியுதோ? நான் ஏன் 6 வயசிலிருந்து ரொம்ப நல்ல பொண்ணு எனச் சொல்வதன் உண்மை?:).

===================================================================================
ஊசி இணைப்பு:

தமனா சகோதரியை:) உங்க முறையில:).. இங்கின மறக்காமல் டச்சூப் பண்ணவும்:))

++++++++++++++++++++++++_()_++++++++++++++++++++++++

தமிழ்மணம்.