சிறுகதை : அனுபவம் புதுமை - பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்

 அனுபவம் புதுமை

- பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் -

பத்மா சந்தோஷத்தின் எல்லையில் மிதந்தாள். இதோடு அவள் எழுதிய நாலாவது கதை பிரசுரமாகி விட்டது. 

தன்னால் எழுத முடிகிறது என்பதே ஆச்சர்யமாக இருந்தாலும், அது அங்கீகரிக்கப்பட்டது மகிழ்ச்சியையும்,லேசான கர்வத்தையும் கூட தந்தது.

படிக்கும் காலத்தில் கதை புத்தகம் படிப்பதற்காக திட்டிய அம்மா,அப்பாவிற்கு சிறு கதைகளுக்கு சன்மானம் கிடைக்கும் என்பது ஓரளவு திருப்தி தந்தாலும், "இதை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது? இப்போதுதான் பாங்கில் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறாய், ஒழுங்காக சீ.ஏ.ஐ.ஐ.பி. பாஸ் பண்ணும் வழியைப் பார்" என்றார் அப்பா. அவள் இதை நம்பி எங்கேயாவது வேலையை விட்டு விடப் போகிறாள் என்று பயம்.

சீ.ஏ.ஐ.ஐ.பி. ஒரு புறம் இருக்க, தன்னுடைய அடுத்த கதைக்கான களத்தை தேடத் துவங்கினாள். வீட்டு வேலை செய்யும் பெண்ணின் அனுபவங்களை கதையாக்க முடிவு செய்தாள். அதை வெறும் கற்பனையாக எழுதாமல், தானே ஒரு வீட்டில் ஒரு வாரமாவது வேலை செய்தால் வேலைக்காரியின் உணர்வுகளை சிறப்பாக வெளிப்படுத்த முடியும் என்று தோன்றியது.

யோசனை என்னவோ நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் எப்படி செயல்படுத்துவது? நாம் வசிக்கும் இந்த ஏரியாவில் கண்டிப்பாக எந்த வீட்டிலும் வீட்டு வேலைக்கு சேர முடியாது. என்ன செய்யலாம் என்று அவள் யோசித்துக் கொண்டே இருந்தபொழுது அன்றைய லஞ்ச் பிரேக்கில் அவள் தோழி சசிகலா ஒரு வாய்ப்பு தந்தாள்.

 "எங்க மாமியார் வீட்ல வேலை செய்து கொண்டிருந்த பெண்ணுக்கு உடம்பு சரியில்லாததால் பத்து நாள் வர முடியாது என்று சொல்லி விட்டாளாம். அவங்களே எல்லா வேலையும் தனியா செஞ்சுக்க கஷ்டப்படறாங்க. பத்து நாளைக்கு மட்டும் வீட்டு வேலைக்கு யார் வருவாங்க?" எங்க கூட வந்து இருங்கன்னா, கேட்க மாட்றாங்க. பையனுக்கு எக்ஸாம். என்னாலும் அங்கே போக முடியாது."

மூச்சு விடாமல் சசி புலம்ப, பத்மாவிற்கு சட்டென்று பொறி தட்டியது. தானே சசியின் மாமியார் வீட்டிற்கு வேலைக்காரியாக செல்லலாம் என்று முடிவெடுத்தாள். 

"எனக்குத் தெரிஞ்ச பெண் ஒருத்தி இருக்கா, உங்க மாமியார் வீட்டு அட்ரெஸ் குடு, போய் பார்க்கச் சொல்றேன்.

அவள் கொடுத்த விலாசத்தில் மறுநாள் சென்று பார்த்து வேலைக்கு வருவதாகச் சொன்னாள். 

இப்போதெல்லாம் வீட்டு வேலைக்கு வருபவர்கள் பளிச்சென்று உடையணிந்து வருவதால் அழுக்கு புடவை, கலைந்த தலை என்றெல்லாம் மேக்கப் போட்டுக் கொள்ள தேவையில்லை. பாங்கில்   சீ.ஏ.ஐ.ஐ.பி. தேர்வுக்கு படிக்கப் போவதாக சொல்லி விடுமுறை எடுத்துக் கொண்டாள். 

முதல்நாள் அவர்கள் வீட்டில் பெருக்குவதற்கு தந்த துடைப்பம் மிகவும் தேய்ந்து போயிருந்தது.

"வேற துடைப்பம் இல்லையா?" என்று கேட்டதற்கு "ஏன் இதுக்கு என்ன? ஆடத் தெரியாத நாட்டியக்காரி முற்றம் கோணல்னாளாம்" என்று நொடித்தாள்.

நமக்கு என்ன? என்று எப்படியோ வீட்டைப் பெருக்கி, துடைத்தாள். முக்கால் மணி நேரம் ஓடி விட்டது. அவள் பாத்திரம் தேய்க்க வந்த பொழுது எஜமானி அம்மாள் கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள். நேரம் அதிகமாகி விட்டது என்று நினைத்தாளோ என்னவோ.

பாத்திரங்கள் தேய்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது காபி என்று ஒன்று கலந்து கொடுத்தாள். அவ்வளவு மோசமான காபியை அதுவரை பத்மா குடித்ததில்லை. பாத்திரம் தேய்த்து முடித்தபொழுது இன்னும் இரண்டு பாத்திரங்களை ஒழித்து போட்டாள். பத்மா எதுவும் சொல்லாமல் அவளைப் பார்த்ததும்"இந்த ரெண்டுதானே தேய்ச்சுட்டு போயிடேன்" என்று நைச்சியமாக சிரித்தாள். 

சொன்னதை செய்துவிட்டு, கிளம்பியபொழுது, அப்பாடா! ஒரு நாள் முடிந்து விட்டது" என்று நினைத்துக் கொண்டாள். 

மூன்றாவது நாள் அந்த அம்மாவின் மகள் வந்திருந்தாள். அவள் கலந்து கொடுத்த காபி நன்றாக இருந்தது. "எந்த டிகாஷனில் காபி போட்ட?" தாயார் கேட்ட கேள்விக்கு "ஏன் ஃபில்டரில் இருந்த டிகாஷன்தான்" மகள் சொன்னதும், "பக்கத்தில் டம்ளரில் இருக்கும் டிகாஷனை யூஸ் பண்ணியிருக்கலாமே..?" என்று கேட்டதும், மகள்,"அது பழ.." என்று தொடங்கியவள் தொடராமல் பாதியில் நிறுத்திக் கொண்டதில், "பழசு.." என்று சொல்ல வந்திருக்கலாம் என்பது புரிந்தது. 

வீட்டு வேலை செய்பவர்களுக்கு பழைய டிகாஷனில் காபி தருவதற்காகவே தேவைக்கு அதிகமாக டிகாஷன் போடுவார்களோ? என்று தோன்றியது.

நாலு நாட்களிலேயே கை சொற சொறப்பாக ஆனது. 

ஐந்தாம் நாள், வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுது, வெளியே பேச்சுக் குரல் கேட்டதும் திடுக்கிட்டாள். ஏனென்றால் அது சசிகலாவின் குரல். அவள் கண்களில் படாமல் நழுவி விட வேண்டும் என்று வேலையை பாதியில் விட்டு விட்டு வாசல் பக்கம் நழுவினாள், ஆனால் அதற்குள் சசி இவளை பார்த்து விட்டாள். அவள் நம்ப முடியாத அதிர்ச்சியில் நின்ற நேரத்தை பயன்படுத்தி, பத்மா விறுவிறுவென்று கீழே இறங்கி, தன் ஸ்கூட்டியை கிளப்பினாள்.

பாதி தூரம் வந்ததும்தான் தன்னுடைய செல்போன் அந்த வீட்டிலேயே விட்டு விட்டது உரைத்தது. வீட்டிற்குச் சென்று, தன் அம்மாவின் செல்ஃபோனிலிருந்து அழைத்தாள்.

 

"என் மருமக வீட்டிற்கு பக்கத்தில்தான் உங்க வீடு இருக்காமே? உன்னை அங்க வந்து வாங்கிக்கங்க சொன்னா" 

பத்மாவுக்கு ஒரு வகையில் நிம்மதியாக இருந்தது. 

செல்ஃபோனை அவள் கையில் கொடுத்த சசி,"என்ன பைத்தியக்காரத்தனம்? எதுக்கு எங்க மாமியார் வீட்டுக்கு வேலைக்காரியா போன?" 

"ஒரு வேலைக்காரியோட அனுபவங்களைப் பற்றி கதை எழுதணும்னு தோணித்து, அதனால்தான்.."

"ஒரு வீட்டில் வேலை செய்வது ஒரு வேலைக்காரியின் வாழ்வில் ஒரு பகுதிதான். வேலைக்காரியின் வாழ்வைப் பற்றி தெரிஞ்சுக்கணும்னா, அவளை கவனி, அவளோடு பேசு, மனதால் உணரணும், அதை விட்டுட்டு, வீட்டு வேலை செய்யப் போறேன்னு ...  எனக்கு நல்லா வாயில வருது.. எல்லாத்தையும் அனுபவித்துதான் எழுதணும்னா?..நல்ல வேளை..." என்று ஏதோ சொல்ல வந்தவள், அதை முடிக்காமல் முன் நெற்றியில் அடித்துக் கொண்டாள்.   

பத்மாவுக்கு தன் அசட்டுத்தனம் புரிந்தாலும், அதன் பிறகு அவள் தான் சாப்பிட்ட எச்சில் தட்டை அப்படியே தேய்க்கப் போடுவதில்லை, பாத்திரங்களில் அடி பிடிக்காமல் பார்த்துக் கொண்டாள். முக்கியமாக, தன் வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண்ணுக்கு நல்ல காபியாக தந்தாள்.

= = = = = = = = =