எப்படியும் முடிச்சுடலாம்!

                     

கணினியில் எழுதும் இடத்தைத் திறந்து 'டைப்ப' ஆரம்பிக்கலாம் என்று நினைக்கும்போதுதான் கதைக்குக் கரு இன்னும் யோசிக்கவில்லையே என்ற எண்ணம் தோன்றியதும், கதை எழுதாமல் எதாவது கட்டுரையாக எழுதி விடலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்து, எதைப் பற்றி எழுதுவது என்று அரை மணிநேரத்துக்கும் மேலாக யோசித்தும் அதற்கும் எந்த உருப்படியான பொருளும் அகப்படாததால் கவிதை முயற்சிக்கலாம் என்றும் தோன்றிய எண்ணத்தைச் செயல் படுத்த முடியாமைக்குக் காரணம் நான் எழுதியிருப்பது கவிதைதான் என்று நான் சொல்வேன்தான் என்றாலும் படிப்பவர்கள் அதை வசனமாகத்தான் பார்க்கிறார்கள் என்ற உண்மை மனதில் உடனே நினைவுக்கு வந்து விட்ட பொழுதினில் கவிதை எழுதும் எண்ணமும் உடனடியாக மனதை விட்டு அகல, 

 
                 

'சட்'டெனத் தோன்றிய அலுப்பில் எதையாவது எழுதித்தான் ஆகவேண்டும் என்ற கட்டாயம் இப்போது என்ன வந்தது, இன்னும் கொஞ்சம் 'டைம்' கொடுத்துக் கூட பிறிதொரு நாளில் ஒரு கரு என்று கிடைத்தவுடன் எழுதலாம் என்ற எண்ணம் ஏன் வருகிறது என்றால் வலுக்கட்டாயமாக எதையாவது எழுதித்தான் ஆக வேண்டும்  என்று எழுதினால் எழுதப் படும் விஷயத்தில் இயற்கையான 'ஃப்ளோ' இல்லாது போய், ஒருவித சுவாரஸ்யமும் இல்லாமல் போய் விடும் என்பதால் நல்லதொரு கருப்பொருள் கிடைத்தவுடனேயே எழுதினால், மனம் நினைக்கும் வேகத்துக்கு கைகள் ஈடு கொடுக்க முடியாமல் எழுதியோ, டைப் செய்தோ ஒரு வரியையோ, வாக்கியத்தையோ முடிக்குமுன்னரே அடுத்து எழுத வேண்டியவை மனதில் வரி வரியாக அலைமோத, முதலில் நினைத்தவைகளை எழுத மறந்து போகும் அளவு விஷயம் கிடைப்பதோடு, படிப்பவர்களுக்கும் ஏதோ கொஞ்சம், கொஞ்சமாவதுதான்,  படிப்பதில் சுவாரஸ்யம் கிடைக்கும்  என்கிற உணர்வினால்தான் இத்தனை நாளும் எழுதுவதை ஒத்திப் போட்டுக் கொண்டே வந்து, 

            

மிக நீண்ட இடைவெளி வந்து விட்டதோ என்ற நினைப்பில் படிக்க எடுத்து வைத்திருந்தவைகளைக் கூட எடுத்து ஓரமாக வைத்து விட்டு, மற்ற வேலைகளையும் ஒதுக்கி வைத்து, முறைக்கும் மனைவியையும் லட்சியம் செய்யாது வேகமாக வந்து உட்கார்ந்து கணினித் திரையை முறைத்துக் கொண்டே கையில் குறித்து வைத்திருந்த குறிப்புகளோடு கதை எழுதும் ஆசையில் அல்லது அவஸ்தையில் என்று கூடச் சொல்லலாமோ என்னவோ ஆரம்பித்து விடலாம் என்று நினைத்தால் அந்த 'ஃப்ளோ' இன்னும் கைக்கும் மனதுக்கும் அகப்படாததன் காரணம் நம் மனதில்தான் சரக்கில்லையா அல்லது எழுதி வைத்த குறிப்புகளில் சாரம் இல்லையா, இன்னும் வேறு எதாவது காரணமா என்றும் ஒரு முடிவுக்கும்  வரமுடியாமல் எழுத ஆரம்பிக்கும்போது இதைப் படிப்பவர்கள் மனதில் என்ன தோன்றும், எத்தனை பேர் பொறுமையாக படிப்பார்கள் போன்ற கேள்விகளும் இதற்கு என்ன பதில் சொல்வார்கள் என்ற எண்ணமும் வந்து விடுவதால் எழுதும் விஷயத்தில் ஏதாவது சுவாரஸ்யம் காட்ட/கூட்ட வேண்டிய நிர்ப்பந்தங்கள் வந்து விடுகின்ற சூழ்நிலை இருக்கிறதே, 

               

இது எனக்கு மட்டுமல்ல எழுதும் ஒவ்வொருவருக்கும் இருக்கும் என்று நான் நினைத்துக் கொள்வது என்னையே ஏமாற்றிக் கொள்வதாகுமா இல்லை நிஜமும் அதுதானா என்று மனதில் எழும் கேள்விகளுக்கு விடை தேடிக் கொண்டிருந்தால் எதை எழுதுவது என்று எப்போது முடிவு செய்து எப்போது எழுதி அதை ஒப்பேற்றுவது என்ற எண்ணங்களுக்கு நடுவிலேயே இப்படி எழுதிக் கொண்டு வந்தால் எழுதப்படும் விஷயம் இயற்கை இல்லாமல் செயற்கை ஆகி விடுவதாலும் கூட இதற்கு என்ன வகைப் படங்களை இணைக்க முடியும் என்ற  குழப்பமும், உடனேயே என் மனமே இதற்கு எதாவது படம் இணைக்கத்தான் வேண்டுமா, படம் இல்லாமலேயே பதிவிட்டால் என்ன என்ற கேள்வி எழுப்பும் தைரியத்தால் எழுதத் தொடங்கி எங்கேயாவது ஆரம்பித்து எங்கேயாவது முடித்து விடலாம் என்று அல்ப தைரியத்தில் தொடங்கி விட்ட இந்த வரிகளை ஏதாவது ஓரிடத்தில் நிறுத்தி விடலாம் என்றும், 

                 

நிறுத்தி முற்றுப் புள்ளி வைத்து விட்டு உருப்படியாக ஒரு கதையோ கவிதையோ கட்டுரையோ எழுதி விடுவேன் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு நிச்சயம் இருக்கிறது என்று சொல்வதற்குக் கூட தைரியம் வராததற்குக் காரணம் நான் சொல்லித்தான் உங்களுக்குத் தெரிய வேண்டும் என்பதில்லை என்பதும், இதைப் படிக்கும் உங்களுக்கு இந்நேரம் தெரிந்திருக்கும் என்பது எனக்குப் புரிகின்ற காரணத்தினால்தான் இதுவரை உருப்படியாய் எதுவும் எழுதாத நான் இந்த முறை மட்டும் அபபடி எப்படி எழுதி விடுவேன் என்ற எண்ணத்தோடேயே கணினியைத் திறந்து எழுதுமிடத்தை எடுத்து...  

                                                                                                   

                                                                                                                                        ( Go to Top) ....   
   
ஓய் பதிவாசிரியரே! இதைவிட, பிரதமரின் சுதந்திரதின உரை சுலபமாகப் புரியும் போல இருக்கே!