கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : கோபம் பாபம் பழி - II - நெல்லைத்தமிழன் - சீதை 33

அன்புள்ள ஸ்ரீராம்,  

கதை முன்னுரை

முன்னால (ஆகஸ்ட் 2017) வெளிவந்த, நான் எழுதிய ‘சீதை ராமனை மன்னித்தாள்-கோபம் பாபம் பழி’ கதை, சில கேள்விகளையும் வாசகர்கள்ட உண்டாக்கியது. காலம் கடந்த மன்னிப்பால் என்ன பிரயோசனம், யாருக்கு உபயோகம் என்று சிலர் கேட்டிருந்தனர். அதுதான் எனக்கு அடுத்த பார்ட்டை எழுதுவதற்கு உத்வேகமாக இருந்தது. அந்தக் கதையின் தொடர்ச்சியாக இதனை வைத்துக்கொள்ளலாம். ஆனால், ‘சீதை ராமனை மன்னித்தாள்’ என்ற வரியோட கதை முடியணும் என்ற விதிக்கேற்ப எழுதியிருக்கேன். ஒரு கதை எழுதிக்கொண்டிருந்தபோதே, கதையை வேறு மாதிரியாகவும் கொண்டுபோகலாமேன்னு தோணித்து. அதனால் இரண்டையும் கொடுத்திருக்கிறேன். (ஸ்ரீராமும் நீங்களும் என்ன, கதை வள வளவென்று நெடுக போகுதேன்னு நினைக்கக்கூடாது)

பொதுவா கதை எழுதறதுக்கு அதற்கென்று மூடு வரவேண்டும். கதையை எழுதி முடிக்கறவர அது நம் மனசுல அலைபாய்ந்துகொண்டே இருக்கணும். ஒவ்வொரு செயலையும், ஏன் இப்படிச் செய்கிறார் என்று நமக்குள்ளே கேட்டுக்கொண்டு எழுதணும். சோகக் கதை என்றாலோ அல்லது ஹாஸ்யக் கதை என்றாலோ, அதற்குரிய mood தொடரணும். இல்லைனா, ஒரே மூச்சுல கதை எழுதற ஜாம்பவான் மாதிரி இல்லாத என்னைப் போன்றவர்கள், திரும்ப பாதிக் கதையிலிருந்து தொடரும்போது எழுத்து, களம், நம் வசப்படாது. அதனால்தான் இந்தக் கதையை முடிக்க ரொம்ப நாளாகிவிட்டது. ஒரு ஹைப்புக்காக சொல்லலை. கதைல நடக்கற உரையாடல்கள்ல, உள்ளம் அமிழ்ந்து, அதே சோக, நிம்மதி உணர்ச்சிகள் எனக்கும் வந்தது. இப்படித்தானா Professional கதாசிரியர்களுக்கு இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியலை. ஆனா, நிறைய புத்தகங்களில், திரைப்படப் படைப்பாளிகள், இயக்குனர்கள், அந்த அந்தக் காட்சியைப் படம் பிடிக்கும்போதோ பார்க்கும்போது, சோகக்காட்சிகளின்போது கண்ணீர் விட்டு அழுதோம்னு எழுதியிருக்காங்க. இதைப் பற்றி பின்னூட்டங்களின்போது சொல்கிறேன்.

முன்பு எழுதின கதையை ஒரு எட்டு படித்துவிட்டு வந்தீங்கன்னா, கதைத் தளம் இன்னும் சுலபமா புரியும். 

கோபம் பாபம் பழி – II  

நெல்லைத்தமிழன்

சீதாவுக்குத் தன் வாழ்க்கை அர்த்தம் இல்லாததுபோல் தெரிந்தது. இன்னும் எத்தனை நாளைக்கோ இந்த உயிர் ஊசலாடப்போகிறது. எப்போதும்போல் வெறிச்சோடிக் கிடக்கும் வீடே கதியாகிவிட்டது. பையனிடம் தான் சரியாக நடந்துகொள்ளவில்லையோ?  கணவனை மட்டும் இத்தனை வருடங்கள் தவறு செய்துவிட்டார் என்று தான் கோபித்துக்கொண்டு பேசாமலேயே இருந்துவிட்டது சரிதானா? தனக்கு பையனின் வாழ்க்கையில் பொறுப்பு இல்லையா? தன்னிடம், கணவர் எப்போவாவது கோபித்துக்கொண்டாலும், வாசுவிடம் கூடுதல் கண்டிப்புடன் நடந்துகொண்டதைப் பார்த்து அவனுக்கு ஆதரவாக இருந்திருக்கவேண்டாமா? காலம் கடந்த ஞானத்தால் பயன் என்ன?

கணவனின் புகைப்படத்தில் இருந்த மாலையைச் சரிசெய்தாள் சீதா. வாழ்க்கை பாடங்களைக் கற்றுத் தரும்போது, அந்தப் பாடத்தினால் ஒரு பயனும் இல்லாதுபோவதை எண்ணி அவள் மனது வருந்தியது. ஒருவேளை, கணவனுக்கு மிகவும் ஆதரவாக இருந்திருக்கவேண்டுமோ? தான் சொன்னதையும் கேட்காது அவர் வாசுவிடம் அதீதக் கோபத்துடன் இருந்திருக்கலாம். அவன் நல்வாழ்வுக்குத்தானே அதனைச் செய்தார் என்று நான் நினைத்திருக்கவேண்டும்.  தவறு செய்வது மனித இயல்பல்லவா? தான் கடைசி வரை, அவருடன் பேசாமல் இருந்ததினால் என்ன பயன் விளைந்தது? இது இருவரும் தண்டனை அனுபவிக்கும் காலத்து, கூடுதல் தண்டனைக்கு வழிசெய்துகொண்டது போல் அல்லவா? அவருக்கும் தன்னைப் போலத்தானே உறவினர்கள் இல்லாத வாழ்க்கை. அம்மாவின் அரவணைப்பு இருவருக்கும் இல்லையல்லவா. தனக்குத்தானே, அவரைத் தாய்போல் பார்த்துக்கொள்ளும் கடமை இருந்தது. தவறவிட்ட காலத்தை எண்ணி மறுகினாள் சீதா.

எவ்வளவு வருஷங்கள் கடந்துபோய்விட்டன. தான் மட்டுமே தனியாளாக மிஞ்சியதுபோன்ற உணர்வில் இருந்தாள் சீதா.

******

“தாயீ”   குரல் கேட்டு வெளியே வந்தாள் சீதா. சடாமுடியும், உருத்திராட்ச மாலையும் தாடியுமாக சிவனடியார் கப்பரையை ஏந்தி வாசலில் நிற்பதைப் பார்த்ததும் சீதாவின் சோர்வான முகம், களை வந்ததுபோல் ஆனது. சிவனடியார் நெற்றி முழுதும் இருந்த திருநீறும், கண்களின் ஒளியும் அவளை என்னவோ செய்தன.

‘ஐயா.. இன்றைக்கு என் மகனின் நினைவு தினம். சமையல் இப்போதான் பண்ணி முடிக்கப்போறேன். ஒரு அரை மணி நேரம் பொறுத்திருக்கமுடியுமா? எங்க வீட்டுலயே பசி ஆறிட்டுப் போகலாம். இங்கேயே திண்ணைல உட்கார்ந்துகொள்ளுங்கள்’

‘சரி தாயி.. இன்னைக்கு செஞ்சடையன் உங்க வீட்டுலதான் உணவுன்னு எழுதியிருக்கிறான் போலிருக்கிறது’, சிவனடியார் திண்ணையில் அமர்ந்தார்.  குடிக்க கொஞ்சம் தண்ணீர் தாருங்கள்’.

சீதாவுக்கு வருடத்தில் நான்கு தினங்கள் மிகவும் முக்கியம், அவள் அப்பா இறந்த தினம், வெகுகாலம் கழித்து வாசு பிறந்த தினம், கணவர் மறைந்த நாள், வாசு வீட்டைவிட்டு ஓடிப்போன தினம். எதுவுமே அவளுக்கு சந்தோஷ நினைவுகளைத் தரும் தினமாகவே இல்லை. பையன் என்ன கஷ்டப்படுகிறானோ, சாப்பாட்டுக்கு அலைகிறானோ, உயிரோடு இருக்கிறானோ இல்லையோ என்று அவளை எண்ணச் சுழலில் வைக்கும் நாளாகவே எல்லா நாட்களும் அமைந்துவிடுகிறது. வாசு ஓடிப்போன தினத்தன்று மட்டும் அவள், யாருக்காவது சாப்பாடு போடுவது என்று விரதம் கொண்டிருந்தாள். இன்றைக்கு சிவனடியார் வந்தது அவளுக்கு நெகிழ்வைத் தந்தது.

***

உள்ள வாங்க. சீதா, சிவனடியாரை ஹாலுக்குள் வரச்சொன்னாள்.

‘இவனுக்கு எதுக்கு தாயி முழு இலைல சோறு. ஏதோ உருட்டி ரெண்டு வாய் போட்டீங்கன்னா சாப்டுட்டுப் போயிடுவான்’

சீதா, இலையில் சமைத்த எல்லாவற்றையும் பரிமாறினாள், வாசுவுக்குப் பிடித்த பால் பாயசம் உட்பட. இந்தத் தடவை அவளுக்கு முழு திருப்தி. சிவனடியார் ரூபத்துல தன் பையனே வந்து சாப்பிடுவதுபோல் நினைத்துக்கொண்டாள். 

‘தாயீ.ஆசையை அறுத்தோம்னுதான் பேரு. ஆனா மனசு, கல்யாணச் சாப்பாடு வேண்டாம்னு சொன்னாலும், நாக்குக்கு அதை இன்னும் கேட்கற பக்குவம் வரலை. அந்த முதிர்ச்சியை நோக்கித்தான் நானும் போய்க்கிட்டிருக்கேன். சாப்பாடு ரொம்ப நல்லா இருந்ததும்மா. எனக்கு, உங்க கையால சாப்பிடக் கொடுத்துவச்சிருக்கு தாயீ. கொஞ்சம் திண்ணைல ஓய்வெடுத்துட்டு கிளம்பவா தாயீ’

“அதுக்கென்ன… வெயிலும் ஜாஸ்தியாத்தானே இருக்கு. சாயந்தரம் ஏதாவது செஞ்சு தரேன். சாப்பிட்டுட்டே போங்க”

‘நீங்க சாப்டீங்களாம்மா’

‘இன்னைக்கு நான் விரதம். நாள் முழுதும் சாப்பிடமாட்டேன். நாளைக்கு கோவிலுக்குப் போய் தியாகேசரைக் கும்பிட்டபிறகுதான் விரதம் முடியும்’

“ஒருத்தர் சாப்புடறதுக்கா இப்படி சம்பிரமா பண்ணினீங்க”

‘ஆமாம் சாமீ. மகனோட நினைவுதினம் அன்னிக்கு யாரையாச்சும் கூப்பிட்டு விருந்து போடுவேன். இன்னைக்கு நான் செஞ்ச புண்ணியம் சிவனடியாரே வந்திருக்கீங்க’.

‘யாரு... ஹால்ல போட்டோ மாட்டியிருக்கீங்களே. அந்தப் பையனா? சின்ன வயசுலயே சிவன் திருவடிக்குப் போய்ட்டாரா’’

சீதா கண்ணீர் சிந்தினாள். “உங்க வாயால அப்படிச் சொல்லிடாதீங்க. அவன் சின்ன வயசுல வீட்டை விட்டுப் போயிட்டான். இப்போ எங்க இருக்கானோ, என்னவா இருக்கானோ. நான் கும்பிடுற தியாகேசருக்குத்தான் வெளிச்சம்”

“உங்க கணவர் எங்க தாயீ”

“அவர் போய் ரொம்ப வருஷமாகுது. அவன் இல்லாததை நினைச்சு மறுகி மறுகி அவர் போய்ச்சேர்ந்துட்டாரு. விதி, அவனை நினைச்சு காலமெல்லாம் கண்ணீர் சிந்தணும்னு என் தலைல எழுதியிருக்கு. அவனை என்னைக்காவது பார்ப்போமா, ஏதேனும் அதிசயம் நடக்காதான்னு காத்துக் காத்து என் கண்கள் பூத்ததுதான் மிச்சம். வயதான காலத்துல இன்னும் மறுகிக்கிட்டே இருக்கணும்கறதுதான் என் தலைவிதியோ என்னவோ. இன்னும் வாழ்க்கை எத்தனை நாளோ. என்ன பாவம் செய்தேனோ, எந்த ஜென்மத்துல யாரோட குடியைக் கெடுத்தேனோ தெரியலை. ம்ம்”

“வருத்தப்படாதீங்க தாயி. ஈசன் செயலை யாரே அறிவார்? அவனை நீங்க அப்புறம் தேடலயா?”

“தேடாம இருப்போமா. விளம்பரமும் கொடுத்தோம். வீட்டுக்காரரும் ஒவ்வொரு சமயம் ஒரு திக்கை நோக்கி பயணம் செஞ்சு தேடுவார். கோவிலுக்குச் சென்று கதறினோம். கடவுளுக்கு எங்க மேல் இரக்கமே வரலை. கடைசி வரைல கடவுள் அவனை எங்க கண்ணுல காட்டவேயில்லை”

‘ஏன் தாயீ அவன், அம்பிகையே பொறப்பெடுத்த மாதிரி இருக்கற உங்கள விட்டுப் போனான்’?”

“அவன் நல்லதுக்குன்னு நினைச்சு அவங்க அப்பா அவன்ட கண்டிப்பா இருந்துட்டாரு. அவன் வாழ்க்கை நல்லாருக்கணுமேன்னுதான் நினைச்சாரு. அதப் புரிஞ்சுக்கிட்ட நானும், அவர் கண்டிக்கும்போது அவனுக்கு ஆதரவா இருக்காமப் போயிட்டேன். நமக்கு இருக்கற அனுபவம், அந்தச் சின்னப் பையனுக்கு எங்க இருக்கும், அவன் மனசொடிஞ்சு போயிடுவானேன்னு எனக்கு எண்ணத் தோணலை. என்னவோ கோவம், ரோஷம்… எங்களையெல்லாம் விட்டுட்டு ஓடிப்போயிட்டான். அப்பாமேல கோவம் சரி.. அதுக்கு நான் என்ன பண்ணுவேன்? அவன் எனக்கு ஒரே ஒரு கருவேப்பிலைக் கன்னுன்னு அவனுக்குத் தெரியாம போயிடுச்சே.  உங்களைப் பார்க்கறச்சே, என் மனசு கேட்கலை. எல்லாம் சொல்லி அழணும்னு தோணுது. கடவுளே.. சாகறதுக்குள்ள அவனைக் காட்டுப்பான்னு கேட்கத் தோணுது”

“புள்ள என்பது வரமில்லயா. இந்த அறிவை எனக்குக் கொடுக்காமப் போயிட்டானே நான் வணங்குற தியாகேசர்’ கண்ணீர் சிந்தினாள் சீதா.

இப்படி முடிக்கலாமா? – 1

டக் என்று சிவனடியார் எழுந்துகொண்டார். அவர் கண்களில் ஈரம். அப்படியே சீதாவின் கால்களில் விழுந்தார்.

‘அம்மா…. என்ன மன்னிச்சிருங்க. கோபத்துல ஓடிட்டேனே தவிர, எங்க போறது, யார்கிட்ட போறதுன்னு ஒண்ணுமே தெரியலை. அப்பா மேல தாங்கமுடியாத கோபம். அந்த வயசுல அவ்வளவு ரோஷம். அதைத் தட்டிக் கேக்கலைனு உங்க மேலயும் கோபம். இனி வாழ்க்கைல உங்க ரெண்டுபேர் கண்ணுலயும் முழிக்கக் கூடாதுன்னு ஆத்திரம். அப்படியே பக்கத்தூரு ஸ்டேஷனுக்குப் போனேன். எந்த ஊருக்காவது போயிடலாம்னு. நிக்காத வட நாட்டு ரெயில், அன்னைக்குன்னு பார்த்து நின்னது என் முன்வினைன்னுதான் சொல்லணும். அதுல ஏறிப் படுத்துக்கிட்டேன். எவ்வளவு நேரம் படுத்திருந்தேன்னு தெரியலை. ஆந்திரா பக்கம் போயிட்டோம்னு தெரிஞ்சது. வண்டி ஒரு பெரிய ஸ்டேஷனில் நின்றதும், இறங்கி சாப்பிட்டேன். டிக்கெட் வாங்காமல் பிரயாணம் பண்ணி தப்பிச்சுட்டோமேன்னு பயமும் இருந்தது. அடுத்து வந்த காசிக்குப் போகும் ரயிலில் டிக்கெட் வாங்கி அப்படியே காசிக்குப் போயிட்டேன். நிறைய கஷ்டங்களும் பட்டேன் தாயீ. பெற்றோர் செய்த புண்ணியம், ஒரு மடத்துல போய்ச் சேர்ந்தேன். காலம் என்னை சிவனடியாரா மாற்றிடுச்சு. அங்க இருந்த வயசான சிவனடியார் எனக்கு தேவாரமும் திருவாசகமும், எல்லாமும் கத்துக்கொடுத்தார். பக்தியிலே என்னை முழுவதுமாத் திருப்பிவிட்டார். எப்போவும் பிக்ஷை எடுத்துத்தான் சாப்பாடு. இரவானா மடத்துல தங்கறதுன்னு வாழ்க்கை மாறிடுச்சு. கோபம், ஆத்திரம் எல்லாம் மனசுலேர்ந்து அழிஞ்சு, இந்தப் பிறவி சிவனடியார்தான் என்று மனசுல பதிஞ்சுடுச்சு. அதுதான் ஈசன் விளையாட்டுன்னும் புரிஞ்சிடுச்சு’

ஒரு வருஷம் முன்னால காசி விஸ்வனாதர் சன்னிதில தியானம் பண்ணிக்கிட்டிருந்தப்போ, ‘அம்மாவைப் போய்ப் பார்’னு மனசுல ஒரு குரல் சொல்லிச்சு. எனக்கு திரும்பி உலக சொந்தத்துல மாட்டிக்கறதுக்கு இஷ்டமில்லை. ஆனா அந்தக் குரல் திரும்பத் திரும்ப என் மனசுல ஒலிச்சது. அது தெய்வத்தின் குரல்னு மனசுல தோன்ற ஆரம்பிச்சது. ஆனாலும், உலக பந்தத்துல எனக்கு விருப்பமில்லை. இதைக் காரணமா வச்சு தென்னாடுடைய சிவன் கோவில்களையும் தரிசிக்கலாமேன்னு மனசு சொல்லியது. அதனால காசிலேர்ந்து சென்னைக்கு போன மாசம் வந்தவன். ஒவ்வொரு இடத்திலும் பிக்ஷை எடுத்துத்தான் சாப்பிட்டு, நடந்து வந்தேன். தாழ் சடையும் நீள் முடியுமா இருக்கற என் கோலத்தில் யாருக்கும் என்னை அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடியாது. இந்த ஊருக்கு வந்தபோது என்னால உணர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்த முடியலை. தியாகேசர் சன்னிதிக்குப் போய் அழுது, என்னை மீண்டும் உலக பந்தத்துல கொண்டுவந்துடாதேன்னு வேண்டிக்கிட்டுதான் இங்க வந்தேன். என் பெற்றோர் இந்த ஊரை விட்டுப் போயிருக்கலாம்.. இல்லைனா என்னோட தாத்தா மாதிரி சீக்கிரமே இறைவனடிக்கும் போயிருக்கலாம். இருந்தாலும் வீடுவரை வந்து பார்த்துவிட்டுப் போவோமே என்று நினைச்சு வந்தேன்’

சீதா சிவனடியாரைப் பார்த்தாள். அவள் கண்களுக்கு வாசுதான் தெரிந்தான். எப்படி அவனை அடையாளம் கண்டுகொள்ளாமல் போனோம். அவ்வளவுதானா தன் மனத்தில் அவன் உருவம் பதிந்தது? மெலிந்த தேகம், முற்றிலும் திரு’நீறும் ருத்திராட்சமும். பார்வையின் ஒளி. சாதாரண வேஷதாரி இல்லை என்று பார்த்த உடனேயே தனக்குத் தோன்றியதை நினைத்தாள். தன் மகனா இப்படி மாறிவிட்டான். அப்பாவைப் போல் கோபம் கொண்டவனா இவ்வளவு தெளிவாக இருக்கிறான். தியாகேசா இதுவா உன் விளையாட்டு?

‘ஐயா… என்னவெல்லாம் கஷ்டப்பட்டயோ.. எப்படியெல்லாம் நினைச்சு உன்னை வளத்தோம். நீ எங்களுக்கு, காணாது கண்ட புதையலல்லவா. உலக பந்தங்களை விட்ட இந்த உருவத்துல பார்க்கறதுக்கா நான் உயிரோட மிஞ்சினேன்’, சேலைத் தலைப்பை வாயில் புதைத்துக்கொண்டு அழுதாள் சீதா.

‘அம்மா.. பழசை நெனைச்சு உன் சொல்லால கண்ணீர் வரச் செய்யாதே தாயீ. காலம் உன் மகனை கெட்டுப்போக விட்டிருக்கலாம். சேரக்கூடாத இடத்தில் சேர்த்திருக்கலாம். காலம் பூராவும் பிறருக்குத் தொல்லை தரும் வாழ்வைக் கொடுத்திருக்கலாம். ஆனா, நீங்க ரெண்டு பேரும் செஞ்ச புண்ணியம், என்னை நல்ல இடத்தில் கொண்டு கரை சேர்த்தது. இக வாழ்வின் பரிசு எதுவும் துன்பத்தைத்தான் கொடுக்கும் என்று அறிய வைத்தது. நான் வாழும் வாழ்க்கைல கஷ்டம்னு ஒண்ணும் இல்லை தாயீ. அவன் நினைப்போடயே எப்பவும் இருக்கேன். அவனையே தியானிக்கறேன். அவனையே சேரணும்னு நினைக்கறேன். உலக வாழ்க்கையே மீண்டும் மீண்டும் பந்தத்தில் சிக்கிக்கொள்ளும் கஷ்டம்தானே.”

நீங்க வச்ச பேரு ராமபத்ரன்.. ஆனா காலம் என்னை சிவனுக்கே அடியாரா ஆக்கிடுச்சு. இதுதான் எனக்கு அவ்வப்போது சிரிப்பை வரவழைக்கும். எல்லாம் அந்த நமச்சிவாயத்தின் விளையாட்டுதான்.’

‘நமச்சிவாய வாழ்க நாதன் தாள் வாழ்க!

இமைப் பொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்க!”

கோகழி ஆண்ட குருமணி தன் தாள் வாழ்க!
ஆகமம் ஆகிநின்று அண்ணிப்பான் தாள் வாழ்க!
ஏகன், அநேகன், இறைவன், அடி வாழ்க!

சிவனடியார் கண்களை மூடிக்கொண்டார். கண்களில் கண்ணீர் எட்டிப்பார்த்தது.

‘தாயீ.. ஆரம்ப காலத்துல ரொம்ப வருத்தப்பட்டிருக்கேன். அப்பா அம்மாவைப் பரிதவிக்கவிட்டுட்டோமேன்னு. அப்புறம் போகப் போக, இதுதான் நீலகண்டன் எனக்குக் கொடுத்த வாழ்க்கைனு புரிஞ்சுக்கிட்டேன். என்னதான் அடியாரா ஆனாலும், உலக வாழ்க்கைச் சுகங்களை வெறுத்தாலும், தாய்க்கும் தகப்பனுக்கும் வருத்தத்தைக் கொடுத்த பாவம் இருக்கே. அதைக் கழிக்காமல் பிறவிப்பேறு எப்படிக் கிடைக்கும் தாயீ. உங்களைப் பிரிஞ்சு உங்களுக்குக் கொடுத்த மனவருத்தத்துக்கு என்னை நீங்க முழு மனசோட மன்னிக்கணும் தாயீ. நான் இங்கு வரும்போது உன் காலமும் தகப்பன் காலத்தைப் போல் முடிந்து போயிருக்கலாம். நான் வணங்கும் ஈசன் எங்கிட்ட வச்சிருக்கற கருணையினால உன்னைத் தரிசிக்க வச்சிருக்கான். தந்தையார் கிட்ட என்னால மன்னிப்பு கேட்க முடியலை. உன் கிட்ட இப்போ மன்னிப்பு கேட்கறேன் தாயீ. தவறுதான் செஞ்சுட்டேன் தாயீ.. ஆனால் மாதொருபாகன் என்னை அவன் கிட்ட ஈர்த்துக்கிட்டான். ஒரே மகனைப் பெற்று அவன் ஈசன் சொன்ன வழில போகவிட்டுட்டேன்னு நினைச்சுக்கோ. என்னை மன்னிச்சுடும்மா’, உட்கார்ந்திருந்த அம்மாவின் காலில் திரும்பவும் விழுந்தார் சிவனடியார்.

சீதை அவனைப் பார்த்தபடியே கண்ணை மூடிச் சரிந்தாள். மனது அமைதியானது.

சீதாவின் கால்களைத் தொட்டார் சிவனடியார். சங்கரரைப் போன்று, அம்மாவின் கடைசி யாத்திரையை முடிக்கத்தான் தன்னை அந்தராத்மா இங்கு வரச் செய்திருக்கிறது என்பதை உணர்ந்துகொண்டார். தன்னைப் பெற்றவள் அநாதையைப் போன்று இறந்துவிடக்கூடாது என்பதுதான் ஈசனின் கட்டளை என்று அவருக்குத் தோன்றியது. கடமையை முடித்தபின்புதான் தன் வாழ்க்கைப் பயணம் தொடரும், வாழ்வின் பயனும் பூர்த்தியாகும் என்பதைப் புரிந்துகொண்டார். 

***

தனி மரம் போல் இருந்தவள், வாழ்க்கையின் இறுதிக் காலம் வரை கஷ்டத்தையே அனுபவித்தவள், புத்திரசோகத்தினால் அல்லும் பகலும் வாடியிருந்தவள், தன் மகன் கையால் தனக்குக் கொள்ளி கிடைத்த அந்த க்ஷணம், சீதை ராமனை மன்னித்தாள்.

இப்படி முடிக்கலாமா? – 2

   

டக் என்று சிவனடியார் எழுந்துகொண்டார். அவர் கண்களில் ஈரம். அப்படியே சீதாவின் கால்களில் விழுந்தார்.

‘அம்மா…. என்னையும் உங்க மகனா நினைச்சுக்குங்க. உங்களைப் பார்க்கும்போது அந்த காசி விசாலாட்சியே என் முன்னால் நிக்கற மாதிரி இருக்கு.’

நானும் ஒரு காலத்துல என்னோட வீட்டை விட்டுப் போனவன்தான். ‘நாங்க பரம்பரை பரம்பரையா வீர சைவர்கள். என்னோட அப்பாவும் அம்மையும் என்னை சைவ நெறில வளத்தாங்க. எங்க ஊர்ல ஆயிரம் காலப் பழமையான சிவன் கோவில் உண்டு. அங்கதான் நான் எப்போதும் இருப்பேன். உமையவளின் கருணையா இல்ல அந்த விடையேறு காபாலியின் கருணையான்னு சொல்லத்தெரியலை. எனக்கு படிப்பைவிட சிவமே பெரிதாகத் தெரிந்தார். என்னோட பெற்றோர் நான் நல்லாப் படிக்கணும், நல்ல வாழ்க்கை எல்லோரையும்போல வாழணும்னு கண்டிப்பையும் காட்டினாங்க. என்னவோ… உள் உந்துதல்ல வீட்டை விட்டு வெளியேறிட்டேன். காசிக்குப் போகணும்னு மனசுல தோணிடுச்சு.

என் நல்வினைப் பயனா இல்லை என் அம்மை அப்பனின் கருணையான்னு சொல்லத் தெரியலை. காசில நான் சிவ நெறில ஒழுகற பெரியவரைச் சந்தித்தேன். அவர் என்னை ஆட்கொண்டார். நிறைய கத்துத்தந்தார். தேவாரம், திருவாசகம், புராணங்கள் னு எல்லாம் கத்துக்கிட்டேன். அப்படியே காசில கோவில் கைங்கர்யம், ஊர் ஊரா சிவன் கோவில் தரிசனம், எப்போதும் பிக்ஷை எடுத்துச் சாப்பிடறதுன்னு என் வாழ்க்கையை அமைச்சுக்கிட்டேன்.

ஒரு வருஷம் முன்னால, விசுவனாதர் ஆலயத்துல தியானத்துல இருந்தபோது, தென்னாட்டுக்குப் போய் கோவில் தரிசனம் செய் என்று மனசுல ஒரு குரல் ஒலிச்சது. ஆரம்பத்துல அப்படியே விட்டுட்டேன். ஆனால் தியானத்துக்கு உட்காரும்போதெல்லாம் அந்தக் குரல் எனக்கு தெளிவாக் கேட்டுது. அதனால ஆறு மாசம் முன்னால புறப்பட்டேன். ஒவ்வொரு ஊரா ஒவ்வொரு கோவிலா சுத்திக்கிட்டிருந்தவன் இன்னைக்கு இந்த ஊர் தியாகேசரைத் தரிசனம் செய்தேன். என்னவோ இந்தத் தெருவில் நடக்கும்போது உங்கள் வீட்டில் பிக்ஷை கேட்கவேண்டும் என்று தோன்றியது.

உங்க கதையைக் கேட்கும்போது, எனக்கு என்னைப் பெற்றவர்கள்தான் ஞாபகத்துக்கு வர்றாங்க. அவங்களுக்கும் நீங்க அனுபவிச்ச அதே துன்பம் இருக்கும்தானே. அது எனக்கு ஏன் தோணாமல் போயிட்டுது?

சிவனின் அடியாரா இருந்தாலும், எனக்குன்னு உள்ள பெற்றோர் கடனை நான் எப்படி உதாசீனப்படுத்திட்டேன். அவங்களுக்குக் கொடுத்த வருத்தமும், அவங்களை கரையேத்தாததும் என்னைப் பாவமாச் சூழ்ந்து, எப்படி என் பிறவிப் பெருங்கடலைக் கடக்க அனுமதிக்கும். உங்களைப் பார்க்கும்போது என் அம்மையையே பார்க்கிற மாதிரி இருக்கும்மா. அவள்ட சொல்ற மாதிரி உங்கள்ட சொல்றேன், ‘என்னை மன்னிச்சுடுங்கம்மா. அறியாத சிறுவன் தெரியாமல் செய்துவிட்டான்னு எனக்கு ஆசி கூறுங்கம்மா’

என்று சொல்லியபடியே சீதாவின் காலில் விழுந்தார் சிவனடியார்.

‘உங்க மகனையும் அந்தச் சிவன் கைவிட்டிருக்க மாட்டான் அம்மா. அவன் எங்கிருந்தாலும் நல்லாத்தான் இருப்பான். நிச்சயம் அவன் மனசுலயும் அந்தராத்மா எழுந்து அவனை உங்க கிட்ட அனுப்பிவைக்கும் தாயீ.. கவலை வேண்டாம். அவனுக்குத் தேவை உங்கள் மன்னிப்பும் ஆசியும்தான் தாயீ. அதுதான் அவனை நல்வழிப்படுத்தும்’.

நான் புறப்படறேன் தாயி….

“ஈசன் அடிபோற்றி எந்தை அடிபோற்றி

தேசன் அடிபோற்றி சிவன் சேவடி போற்றி

நேயத்தே நின்ற நிமலன் அடிபோற்றி

மாயப் பிறப்பு அறுக்கும் மன்னன் அடி போற்றி

சீரார் பெருந்துறை நம் தேவன் அடிபோற்றி”

என்றவாரே சிவனடியார் நடக்க ஆரம்பித்தார்.

சீதை அவரைப் பார்த்தபடியே கண்ணை மூடினாள். மனது அமைதியானது. இதுதான் விதி என்றபோது யாரை நொந்துகொள்ளமுடியும். மகன் எங்கிருந்தாலும் நல்லா இருக்கட்டும். அந்த தியாகேசன் அவனை நல்வழியில் கொண்டு செல்லட்டும் என்று நினைத்த சீதை, ராமனை மன்னித்தாள்.

குறிப்பு: படங்களை வரைந்த ஓவியர்களுக்கு நன்றி. இவைகள் ‘சுட்ட’ படங்கள்.