கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : சீதாபதி - மாலா மாதவன் -

     மனதை நெகிழ வைத்த கதை ஒன்றை முன்னர் எங்களுக்கு  - நமக்கு -  அளித்த மாலா மாதவன் அவர்கள் சீதை ராமனை மன்னிக்கும் கதைத் தொடரில் தனது படைப்பைக் கொடுத்திருக்கிறார்.

============================================================

சீதாபதி

மாலா மாதவன்

அந்த அரங்கில் ஒரே ஆரவாரம். பள்ளியின் ஆண்டுவிழா நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது.

பக்கத்தில் தான் வீடு ஆகையால் தமாவுக்கு அனைத்தும் காதில் விழுந்து கொண்டிருந்தது.

பள்ளித் தாளாளர் உரையாற்றிய பின் நிகழ்ச்சிகள் ஆரம்பித்தன. நண்டும் சிண்டுமான

குழந்தைகள் அழகழகாய் உடையணிந்து நடனம் ஆடுவதற்காகச் சென்றதை சற்றுமுன் தான் ஜன்னல் வழியே கண்டாள்.

திடீரென உச்சத்தில் ஒலித்த ஸ்பீக்கரில் மெய்மறந்தாள்..தமா.

சீதா கல்யாண வைபோகமே! என்ற ஆரம்பித்த பாடலில் அவள் தன்னிளமைப் பருவத்துக்கே சென்று விட்டாள். பாடலும் நடனமும் அவளுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். கற்றுக் கொள்ள சமயம் வாய்க்க வில்லை.

'ஜன்னலைத் திறந்துண்டு மெய் மறந்தாச்சா? விடிஞ்சாப்ல தான்!'  உஷ்ணமாக வார்த்தைகள் விழுந்தது பரசுவிடமிருந்து.  பரசு அவள் மாமனார்.  கூடவே இடுப்பில் கை வைச்சுண்டு முறைத்தபடி மாமியார் கனகம்.

'விடியாட்டாலும் இவர் என்ன செய்யப் போறாராம்?'  வழக்கம் போல் மனதில் பேசினாள் தமா.

அவள் அப்படித்தான். ஆயிரம் கூரம்பு அவளை வலி கொண்டு தாக்கினாலும் துடைக்க கை நீளாததால் சதுப்பு நிலத்தில் வாழ பழகிக் கொண்டாள்.

என்ன,  சமயத்தில் கழுத்து வரை இறுக்கும் பிரச்சனைகள். ஆனாலும் அசர மாட்டாள்.

தமாவுக்கு இரு நாத்தனார்கள். எல்லோரும் அதே தெருவில்.  சொல்ல வேண்டுமா என்ன?

நெருப்பின் கங்குகள் அணைந்து விடுமோ என அவ்வப்போது வந்து ஊதி விட்டுப் போகும் ப்ரகிருதிகள்.

கணவன் விசு அம்மா பிள்ளை.  அம்மா என்ன சொன்னாலும் செய்வான். தமாவை கல்யாணம் பண்ணும் வரை நல்ல வேலையில் தான் இருந்தான். கை நிறைய சம்பளம். நல்ல பையன் என்றே தமாவை கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்தனர். அவன் அம்மா பிள்ளையாகத் தான் இருந்தான்.

அம்மாவிற்கு மட்டும் பிள்ளையாக.

திருமணம் முடிந்த அடுத்த நாள் நடுக்கூடத்தில் கூட்டம் கூட்டப் பட்டது.

தமாவுக்கு ஒரே அதிசயமாக இருந்தது. தாய் வீட்டில் நடுக் கூடத்தில் எந்த கூட்டமும் நடந்ததில்லை. அம்மாவும் அப்பாவும் கலந்து பேசுவார்கள். வேண்டுமெனில் பெரியவர்களிடம் கலந்து பேசுவார்கள். அவ்வளவே.

இங்கு என்னடாவென்றால் குற்றவாளி கூண்டில் ஏறி 'மை லார்ட்' என கூவாத குறை.

சுவராஸ்யமாக கவனிக்க ஆரம்பித்தாள்.

கனகம் தான் சீஃப் ஜட்ஜ் .  ஆரம்பித்தாள்.

'இந்தாம்மா தமா, உன் ஆபீஸ் இங்கேயிருந்து எவ்வளவு தூரம்? எப்படி போவ?'

'ஏன் அத்தை?  உங்க புள்ள வேலைக்குப் போகும் போது என்னையும் விட்டுட்டு போனா பஸ், கேப் கூட வேணாம் அத்தை.  ஆனா எங்க வீட்டுல இருக்கும் போது கேப்ல தான் போவேன்.' என்றாள் தமா.

'உனக்கு என்ன ஒரு எழுபதாயிரம் வருமா சம்பளம்?'  -  இது பெரிய நாத்தனார் ராணி.

'எனக்கு பிடித்தம் போக ஒரு லட்சம் வருதே அண்ணி'  என்று அவளுக்கும் பதில் கூறினாள் தமா.

'ஒரு லட்ச ரூவாயா?  அப்ப க்வாட்டர்ஸ், கார் எல்லாம் கொடுப்பாங்களா?'  கண்கள் விரிய கேட்டாள் சின்ன நாத்தனார்.

'இல்லை அண்ணி.  இந்தக் காலத்துல இதெல்லாம் சின்னக் காசு தானே என சிரித்தபடி கூறின தமாவை வெறித்தன அனைவர் கண்களும்.

மாமனார் மாமியாரைப் பார்க்க, மாமியார் பெண்களைப் பார்க்க,  ஒரு நாடக பாவனை தமாவுக்கு தோன்றியது.  கணவன் விசு இதிலெல்லாம் பட்டுக் கொள்ளாது பேப்பர் படிக்கும் பாவனையில் அமர்ந்திருந்தான்.

'ஆக, லட்சாதிபதி நாங்க!'

'இராத்திரிக்கு பாவம் நான் பார்த்துக்கறேன்.. நீ வேலைக்கு போய்ட்டு களைச்சுப் போய்ட்டு வருவ..  ஆனா சனி, ஞாயிறு லீவு நாள்ல நீ தான் இராச் சாப்பாடும் செய்யணும்.  எல்லாம் புரிஞ்சுதா?'

உரக்க கேட்ட கனகத்திடம் 'அதெல்லாம் சரி அத்தை!  இவர் என்னதுக்கு வேலையை விடணும்?'

'சும்மா தாண்டியம்மா!  வேண்டுதல்!  கல்யாணம் ஆகி மருமகப் பொண்ணு வந்தால் பிள்ளையை வேலையை விடச் சொல்றேனிட்டு.  சும்மா இதையே கேட்டுகிட்டு!  ஏன் நீ தான் சம்பாதிக்கிறங்கற திமிரா?  கேள்வி கேட்கற?'  என்றார் முறைத்த மாமனார் உள்ளே சென்ற படியே..

'எம் புள்ளைக்கு ரெஸ்ட் வேணும் மருமகளே.  ஆணும் பெண்ணும் சமமின்னு கூவறாங்களே! ஒரு சேஞ்சுக்கு எம் மவன் வீட்டை பாத்துக்கட்டும். நீ உலகத்தை பாத்துக்கோ'

'சரி' யென்று அன்னிக்கு அசைந்த தலை இதோ இன்று மட்டும் அசைந்து கொண்டிருக்கிறது.

குழந்தைகள் என்றால் இவளுக்கு ஏக்கம்.  உயிரும் கூட.  எங்கே  பேருக்கு நடந்த கல்யாணத்தில் எங்கே இவள் படுக்கை மாமியார் பக்கத்தில்.  விசுவும் பரசுவும் தனி ரூம்.  எங்கே நடக்கும் இந்த கூத்து!

போதாக் குறைக்கு மாமியார் கனகம் பணப்பசியை விசுவிடம் நன்கு தூண்டி விட்டிருந்தாள்.

'பிள்ளை குட்டின்னெல்லாம் ஆசைப் படாதடா.  எவ்வளவு வேணாலும் வெளியே ஜாலியா இருந்துக்கோ.  உன் பொண்டாட்டி மாசமானா ஆஸ்பத்திரி செலவு, அப்புறம் பிள்ளைக்கு செலவு, படிக்க வைக்க செலவு, அதுக்கு கல்யாணம் பண்ண செலவு.. போதும் போதும்..  நினைக்கவே பயமா இருக்குடா விசு.'

'அள்ளாம கொள்ளாம அப்படியே வர்ற பணத்தை வட்டிக்கு விட்டா வர்ற குட்டியை பெருக்கினா பத்து வீடு வாங்கலாம்டா மகனே.'

வழக்கம் போல் தலையாட்டி அப்பா ரூமே கதின்னு கிடந்தான் விசு.

அலுவலகம் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. அந்த கம்பெனியின் புது மேலாளர் தன் மூக்குக் கண்ணாடியை மேல் தூக்கி விட்டுக் கொண்டு அன்றைய கூட்டத்தில் சிறப்புரையாற்ற ஆரம்பித்தார்.

'பெண்கள் தினத்திற்காக கூட்டப் பட்ட கூட்டத்தில் வாழ்வில் தோற்றுப் போன பெண்ணாய் நான் உரையாற்றுவது மிகப் பொருத்தம்' என்று ஆரம்பித்த அவர் பேச்சு....

'பணத்திடம் நான் தோற்றுப் போனேன்.  இல்லற வாழ்வில் பணத்தை பணயம் வைக்காதீர்கள்' என முடித்த போது தமாவுக்கு கைதட்டல்கள் பறந்தன.

ஆம் ! தமா இப்போது இன்னும் பல படி வேலையில் ஏறி விட்டாள்.  முதுமை நரைகள் எட்டிப் பார்க்க தொடங்கி விட்டன.

மெனோபாஸ் சமயத்தில் 'உதிரப் போக்கு அதிகமாக கர்ப்ப பை எடுத்தடலாம்மா' என்ற டாக்டருக்கு உடனே ஓத்துப் பாடிய மாமியார் கனகம்..  'யூஸே இல்லாத உறுப்பு அது . என்னதுக்கு உனக்கு . அறுத்து எறி' என வற்புறுத்த.. அதுவும் ஆச்சு.

இத்தனைக்கும் காரணமான விசுவை அவள் மனதார வெறுத்தாள்.

ஆபீஸ் ஒன்று இருக்கோ..  அவள் ஆசுவாசப் படுத்தி கொள்கிறாளோ..  எவரிடமும் அவள் குடும்பக் கதையை பகிர்ந்ததில்லை.

இன்று வரை என்ன சம்பாதித்தோம் என்பதும் அவளுக்கு தெரியாது.  அதெல்லாம் கனகமும், விசுவும் பார்ப்பார்கள்.

இனி என்ன? எல்லாம் முடிந்தது. ரிடையர்மெண்ட் வரை பொழுது போகும். அப்புறமும் ஏதாவது சம்பாதிக்கச் சொல்வார்கள் இவர்கள்.

'என்னமோ !  விதி.  அவ்வளவு தான்' என்றபடி எழுந்த தமாவை அவளது மொபைல் அழைத்தது.

'தமாவா? பக்கத்து வீட்டு விஜி பேசறேம்மா. உன் வீட்டுல ஏதோ சண்டை போல. பாத்திர பண்டமெல்லாம் பறக்குது. உடனே வா' என கூற..

விரைந்து காரில் வந்தாள் தமா.

அங்கு கண்ட காட்சி..

மாமியாரும் மாமனாரும் ஊருக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தனர். வீடு ஒரு பெரிய போர் நடந்து முடிந்ததன் அடையாளமாய் இருந்தது.

விசு ஆங்காரமாய் கத்திக் கொண்டிருந்தான்.

'என் பொண்டாட்டி கஷ்டப் பட்டு உழைச்ச காசு. எல்லாத்தையும் ஏமாத்திட்டீங்களே..'

கனகம் பதிலுக்குக் கத்தினாள்.  'இப்ப என்னடா ஏமாத்தினோம்.  நீயா ஆசைப்பட்டு எங்க பேர்லயும் , உன் தங்கச்சிங்க பேர்லயும் வீடா வாங்கிக் கொடுத்த.. அதை நாங்களே எடுத்துக்கிட்டோம். இந்தா இவ்வளவு நகை தமாவோடது.  என்னதுக்கு அவளுக்கு. போட புள்ள குட்டியில்லை. அவளுக்கும் கிழடு தட்டிப் போச்சு. இதோ எம் பேத்திகளுக்குன்னு கொடுத்தேன்.'

பிரமித்தான் விசு.  இவளையா நான் ரொம்ப நம்பினேன்?

அவனைச் சூழ்ந்த தங்கைகள்  'நீ கொடுத்த வீட்டையெல்லாம் வாடகைக்கு விட்டா தான் எங்க வீட்டுக்காரர்கள் உட்கார்ந்து சாப்பிட முடியும். அதனால இருக்க இந்த பூர்வீக வீட்டையும் தா' என ஒரு பேப்பரில் கையெழுத்து போட வற்புறுத்தினர்.

கை கட்டி பார்த்திருந்தாள் தமா.

'ம்க்கும்!  உனக்கென்ன பிள்ளையா குட்டியா?  இந்த வீட்டை வைச்சு நீ என்ன செய்யப் போற? கையெழுத்தை போட்டுட்டு காலி பண்ணு...'

'பார்த்தியாடி!  மாசா மாசம் நோட்ட கொண்டு வந்து நீட்டறா பொண்டாட்டி. உட்கார்ந்து கால் மேல கால் போட்டுகிட்டு குடித்தனம் பண்ற சொகுசு ஒரு சின்ன கையெழுத்தை போட யோசிக்குது'

தங்கைகளை நிமிர்ந்து பார்த்த விசு 'சே ! அவ்வளவு தானா வாழ்க்கை' என நொறுங்கிப் போனான்.

தன் உழைப்பை விட்டான்.  தன் மனைவி காசையும் விட்டான்.  சுயமிழந்து நின்றான்.

'பணம் பணம் என்று இருந்தேனே.. தாங்க ஒரு பிள்ளை இருந்திருந்தால்...'

'அய்யோ! என் பிள்ளை!'

நாலாய் , எட்டாய் மடங்கி விழுந்தான் விசு.

மெல்லக் கண்விழித்தவன் ஆஸ்பத்திரி நெடியை நுகர்ந்து விட்டு,

'தமா !'

'என்னங்க! இதோ இருக்கேன்!'

'என்னாச்சும்மா எனக்கு? ஏன் எதையும் அசைக்க முடியல?'

'ஒண்ணுமில்லங்க. சரிப் படுத்திடலாம். ஷாக் தான்.  அதில் ஒருபக்கம் செயலிழந்து போச்சு.  டீரிட்மெண்ட் இருக்கே. தவிர ...' அவன் கண்ணை உற்றுப் பார்த்து விட்டு சொல்கிறாள்..

'நான் இருக்கேனே!'

ஆம்! சீதை ராமனை மன்னித்து விட்டாள்.