கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : நினைவுகள் - பரிவை சே. குமார்

நினைவுகள்

பரிவை சே. குமார் 

இந்த நினைவுகளை என்ன செய்வது..?

எப்போதேனும் ஏதோ ஒன்றின் முடிவில் இவை முழித்துக் கொள்கின்றன. மறந்தவற்றை மீட்டெடுத்து...  ஆம்... மறந்தவற்றை எப்படி மீட்டெடுப்பது..? மறக்க முடியாமல் மனசுக்குள் அழுத்தி வைத்தவற்றை மெல்ல மேலிழுத்து அதில் நீந்தச் செய்வதில்தான் இந்த மனசுக்கு எத்தனை ஆனந்தம்...?

பள்ளியில் படிக்கும் காலத்தில் கிச்சுகிச்சு தாம்பளம் என விளக்குமாற்றுக் குச்சியை மண்ணுக்குள் மறைக்க, நமக்கு எதிராய் ஆடுபவர் அது இருக்கும் இடம் இதுதான் எனக் கையால் பொத்துவார். அது சரியெனில் அவருக்கு மதிப்பெண்ணும் அடுத்த ஆட்டமும்... சரியில்லை எனில் மதிப்பெண்ணும் ஆட்டமும் நமக்கே...  அப்படித்தான் மனசுக்குள் கிச்சு கிச்சு தாம்பளம் என கண்ணாமூச்சி ஆடுகிறது நினைவு.

ஆச்சு எழுபது வயசு...

இன்னைக்கு மாங்காய் விக்கிற விலை குறித்து மனைவியும் மருமகளும் பேசும் போது ஆறு வயசுல பாலாயி அப்பத்தாவோட மாமரத்துல மாங்காய் களவாண்டு தின்றதைக் கூட இப்போது நினைவிலிருந்து உருவிக் காட்டுகிறது.

பிரஷருக்கு நல்லதாம்... கிலோக் கணக்குல அள்ளிக்கிட்டுப் போறாக... நம்ம வீட்டுலதான் நறுக்கு நறுக்குன்னு இருக்குன்னு யாருமே திங்கிறதில்லை... இருந்தாலும் பொரியல் பண்ணி நாமளாச்சும் சாப்பிடுவோம்ன்னு கொஞ்சம் வாங்கிட்டு வந்தேன்... பாரு... எம்புட்டு நீளம் இருக்குன்னு... என மனைவி கோவக்காயை கூடையில் கொட்டும் போது 'வைக்கோல் படப்பு வேலி'யில் படந்திருந்த கோவைக் கொடியில் பழுத்திருந்த காயைப் பறித்துச் சாப்பிட்ட நினைவை மெல்ல உருவிக் காட்டுவதுடன் 'அன்னைக்கு இதை யாருமே பிரஷருக்கு நல்லதுன்னு திங்கலை... வேலிக்கு வேலி கெடந்துச்சு... அணிலும் கிளியும் கொத்திச் தின்னுச்சுங்க'  என்ற எண்ணத்தையும் சேர்த்தே காட்டுகிறது.

'ஷாம்பு விலை எம்புட்டுன்னு பாத்தியா... என்ன ரேட்டு... என்ன ரேட்டுன்னு' மனைவி புலம்பும் போது ஆவரங்கொலையைப் பிடிங்கி கம்மாக்கரையில் கிடக்கும் செம்பறியங் கல்லில் தேய்த்துச் நுரை நுரையாய் வரும் சாறெடுத்து தலையில் தேய்த்துக் குளித்து குளிர்ச்சியுடன் அழுக்கில்லாத, பொடுகில்லாத, பளப்பளவென முடியை வைத்திருந்ததை ஞாபகத்தில் மெல்லக் கிளப்பி 'இப்ப யாரு வரங்கொலையைத் தேடுறா' ங்கிற ஆதங்கத்தையும் விளைவிக்கிறது.

இப்படித்தான் எதை எடுத்தாலும் அந்தக் கால நினைவு வந்து மெல்ல மேலெழும்பி எங்க கிராமத்துக்கு என்னை இழுத்துச் சென்று விடுகிறது. காராங்காய், சூராங்காய், மஞ்சநெத்திப் பழம், புளியம்பழம்,
ஈச்சம்பழம், கோவைப்பழம், கொடுக்காப்புளி, கொட்டாங்கெழங்கு, வின்னிக்காய்.... ஏன் ஆவரம் பூவைப் பிய்த்துத் தின்றிருக்கிறோம்... 
புளியங்கொழுந்தைத் தின்று இருக்கிறோம்... வேப்பம்பழத்தையும்
தின்றிருக்கிறோம்... கோரைப் புல்லின் குருத்தைத் தின்றிருக்கிறோம்... இன்னும் இன்னுமாய் எல்லாவற்றையும் மனசுக்குள் கிளப்பி நாவில் எச்சில் ஊற வைத்து அழகு பார்க்கிறது நினைவுகள். 

நினைவுகளுக்கு அழிவில்லைதான்... பழசை நினைத்து அழ வைப்பதில் அப்படி என்ன ஒரு ஆனந்தம்..?  என்னைப் பொறுத்தவரை பழைய நினைவுகளுக்குள் மூழ்கும் போதெல்லாம் ஒரு எட்டு நான் பிறந்த கிராமத்துக்குப் போய்விட்டு வரவேண்டும் என்று தோன்றும். கிட்டத்தட்ட இருபது வருடங்களுக்கு மேலாக சொந்த ஊர்ப் பக்கம் போகவேயில்லை. 

நாப்பது வருடமாக பெங்களூர் இந்திரா நகரில்தான் வாழ்க்கை.  அப்பாவின் இறப்பு என் கல்லூரிக் காலத்தில்... அம்மாவின் இறப்பு இருபத்தஞ்சி வருசத்துக்கு முன்னால... அதுதான் நான் கடைசியாக அந்த ஊருக்குப் போனது. பழைய வீடு தம்பி வசம், அண்ணன், தம்பி, அக்காவென யாரோடும் ஒட்டுதல் இல்லை. அம்மாவின் கருமாதிக்கு எல்லாருமாய் சேர்ந்து நின்றது. அதன் பின் சொத்துப் பிரித்தல் என்னும் சடங்கு உறவைப் பிரித்து வைக்க 'போங்கடா உங்க சொத்தும் வேண்டாம்... சுகமும் வேண்டாம்' ன்னு எல்லாத்தையும் தூக்கிப் போட்டுட்டு வந்தவன்தான். 

நல்லது கெட்டது எதுக்கும் போறதில்லை. என்னைத் தொடர்பு கொள்ள அவர்களிடமோ அவர்களைத் தொடர்பு கொள்ள என்னிடமோ போன் நம்பர் கூட இல்லை.  மனைவியின் உறவுகள் எல்லாமே இந்த இந்திரா நகரில்தான்... படித்து முடித்து வேலைக்காக வந்தபோது நம்ம சொந்தக்காரங்கதான் உனக்கு எதுவும் உதவியின்னா கேளு... செய்வாங்க என அப்பாஅறிமுகப்படுத்தியவர்களின் மகள்தான் என் மனைவி கமலா. கல்யாணம் ரெண்டு குடும்பமும் மனமொத்துத்தான் செய்தார்கள். ஏனோ அம்மாவுக்கு கமலா மீது சற்று வெறுப்பு... எப்போதேனும் ஊருக்குப் போகும்போது அது வெடிக்கும். பின்னாளில் அவள் பெரும்பாலும் வருவதில்லை. இப்போ சுத்தம்... மருமகளும் அவள் சொந்தத்தில்... மொத்தமாய் உறவு அத்துப் போயாச்சு.

'என்ன ரொம்ப யோசனையில இருக்கீக போல' கேட்டபடி காபியை நீட்டினாள் கமலம். பில்டர் காபியில் அவளின் கை மணம் நாசியைத் தாக்கியது.

காபியை வாங்கியபடி 'ஓண்ணுமில்ல... திடீர்ன்னு ஊர் ஞாபகம்...ஒரு தடவை போயி பொறந்த ஊரைப் பாத்துட்டு வரணுமின்னு தோணுச்சு... அதான்...'

'நல்லாயிருக்கு... இந்த வயசுல இனி தனியா இங்கேருந்து அந்த ஊருக்குப் பொயிட்டு வர்றதுன்னா நடக்குற காரியமா... டவுன்ல இருந்து பஸ் வசதியும் இல்லை... ஒரு நல்ல ரோடு கிடையாது... கருவ மரமா  மண்டிப் போயிக் கெடக்கும்... அங்க ஒரு நாள் ரெண்டு நாள் தங்குறப்பவே எனக்கு ஏதோ ஒரு அத்துவான காட்டுக்குள்ள இருக்க மாதிரி இருக்கும்... அப்புடியே போனாலும் உங்களுக்கு விருந்து வச்சி வரவேற்க யாரிருக்கா...? சொல்லுங்க...'

'ஏய் நாம்பொறந்து வளர்ந்த ஊருடியம்மா அது... அத்துவானக் காடுதேன்... நான் சின்னப்புள்ளயா இருக்கும் போது கரண்ட் இல்ல... நம்ம கல்யாணத்தின் போது குண்டுங்குழியுமா இருந்த கப்பி ரோடு கூட அப்ப இல்ல... ஆவாரஞ்செடி நெறஞ்ச கொல்லக்காட்டுக்குள்ள ஒத்தயடி பாதையிலதான் போவோம்... எத்தன மணியானாலும் பயமில்லாமப் போவோம்... ஏன்னா அது எங்கூரு... எங்கூரு கம்மாயில மணிக்கணக்குல நீந்தியிருப்போம் தெரியுமா...? இப்ப ஷவருல குளிக்கிறேன்னு தண்ணி பத்தியும் பத்தாமயும் குளிக்கிறது ஒரு குளியலாடியம்மா... சீசனுக்குத் தக்க என்னென்ன புடிங்கித் தின்னிருப்போம்...  மாடு மேய்ச்சதும்... மழை நேரத்துல மல்லுக்கட்டிச் சண்டை போட்டதும்... கபடி விளையாண்டதும்...  இளவட்டக்கல் தூக்கி வீரம் காட்டியதும்... புளியங்காயைப் புடுங்கியாந்து மடையில தேய்ச்சு... கட்டியா உருட்டி....' சொல்லும் போதே எனக்கு எச்சில் ஊறியது.

'போதும் உங்க ஊர்ப்புராணம்...  அந்த ஊருக்கதையைப் பேசுறதுன்னா போதும்... அப்புடிப் பேசுவாக...  அங்க ஒண்ணுமில்லாம வறண்டு போயிக் கிடக்கும்... இவரு என்னவோ சொர்க்க பூமி மாதிரி பேசுவாரு...  எனக்கு வேல கிடக்கு...' என எழுந்தாள் கமலம்.

'அடியே அம்மாடி... அது எனக்கு சொர்க்க பூமிதாண்டி... ஒரு தடவை பாக்கணுமின்னு ஆசை மனசெல்லாம் நிறைஞ்சி நிக்கிது...' 
'
நிக்கிம்... நிக்கிம்.... உங்க மகனுக்கிட்ட சொன்னா அம்புட்டுத்தான்... இந்த வயசுல அங்க போகணுமாக்கும்ன்னு வானத்துக்கும் பூமிக்குமா குதிப்பான்... பேசாம இருங்க...'

'அவனெல்லாம்... பாஸ்ட்புட் வாழ்க்கை வாழ்றவன்டியம்மா... அவனுக்கு பரந்த மனசுக்காரனுங்க வாழ்க்கை தெரியாது... நான் ஒரு ரெண்டு நாள் பொயிட்டு ஓடியாரப் போறேன்... இங்க சும்மாதானே உக்காந்திருக்கேன்...'

'எனக்கென்னப்பா... உங்க மகன் விட்டா நீங்க போங்க... அங்க சொந்தமின்னு யாரு இருக்கா... உங்க  உறவுகள் எல்லாமே அத்துப் போச்சு... நமக்குன்னு அங்க ஒரு அடி நிலங்கூட இல்ல... எல்லாத்தையும் கோபத்துல தூக்கிப் போட்டுட்டு வந்துட்டீக... எந்த மனுச இருக்காங்க அங்க உங்கள வான்னு சொல்ல... என்னத்துக்கு இப்ப உங்களுக்கு இந்த ஆசை....' என்றபடி எழுந்து சென்றாள்.

'அந்த வாழ்க்கையை அனுபவிச்சவனுக்குத்தான் தெரியும்... ஏன் இந்த ஆசை இப்ப எந்திரிச்சி நிக்கிதுன்னு... அவன் என்ன சொன்னாலும் சரி... நான் போகத்தான் போறேன்.... என் முடிவில் மாற்றம் இல்லை.' சத்தமாகச் சொன்னேன்.

ஆயிற்று... அந்த நாளும் வந்தாச்சு...

மகனுடன் வேலை பார்க்கும் மதுரைப் பையன் மூலமாக ஏற்பாடு செய்திருந்த கார் விமான நிலையம் வந்து ஏற்றிக் கொள்ள, நான் பார்த்த மதுரையில் எத்தனையோ மாற்றங்கள்... மீனாட்சியம்மன் கோவில் தீவிபத்து செய்தி அறிந்திருந்ததால் அது குறித்து டிரைவருடன் பேசியபடி பயணித்தேன்.

எங்கள் ஊருக்கு அருகில் இருக்கும் சின்ன டவுன் நான் படிக்கும் போது நகராட்சி இப்போது பேரூராட்சியாய்... பொட்டல் வெளியாய் கிடந்த இடங்கள் எல்லாம் நெருக்கமாய் வீடுகள்....  எங்க ஊர் விலக்கு ரோட்டைக் கண்டுபிடிக்க எனக்கு சிரமம் இல்லை... அந்த இடத்தில் இருந்த ஒற்றை சிறிய கடை போய் பெரிய காம்ப்ளக்ஸ் கட்டப்பட்டிருந்தது. அதன் அருகே ஆவரங்காடு 3 கி.மீ என்ற தகவல் பலகை காட்டிய வழியில் கார் பயணித்தது.

எத்தனை மாற்றங்கள் என்ற என் மனதுக்குள் எங்கள் ஊர் ஒற்றையடிப் பாதை நெளிய....  ஆவரஞ்செடிகள் நிறைந்த கொல்லைக்காடெல்லாம் வீடுகளால் நிறைந்திருந்தது....

அந்த வீடுகளுக்கு ஊடே தார் ரோடு வளைந்து நெளிந்து பயணித்தது....
மாமரங்களும் புளியமரங்களும் இருந்த இடம் தெரியவில்லை...  மணிக்கணக்கில் ஆடிய கண்மாய் தண்ணீர் காணாது வறண்டு போய்க் கிடந்தது....  பச்சைப் பசேல் என பயிர்கள் தலையாட்டும் வயல்களெல்லாம் கருவை மரங்கள் மண்டிக் கிடக்க, வாய்க்கால்கள் எல்லாம் வசமிழந்திருந்தன...

ஊருக்குள்ளும் மனிதர்கள் ஒரு சிலரே இருக்கிறார்கள் என்பதை அமானுஷ்ய அமைதி காட்டிக் கொடுத்தது...  மாடு, ஆடு, கோழிகளை மருந்துக்கும் காணவில்லை...

டிஷ் டிவிக் குடைகள் விடுகளில் விரிந்திருந்தன....  அம்மன் கோவில் புதிதாக கட்டப்பட்டிருந்தது...

நான் பிறந்து வளர்ந்த வீடு இருந்த இடத்தில் புதிதாய் வீடு முளைத்திருந்தது....
எல்லாமே மாறியிருந்தது... என்னுள்ளே நினைவுகள் மாறாமலே இருந்திருக்கும் இங்கு வராதிருந்தால்.. 

மனசை ஏதோ அழுத்த எனக்குள் என்னமோ செய்தது...

சுற்றமெல்லாம் நிறைந்த ஊர் சுடுகாடாய் காட்சியளித்தது. அந்த மண்ணில் இறங்க மனசு மறுத்தது.

எங்கள் ஊரிலிருந்து பக்கத்து ஊரை இணைக்கப் போட்டிருந்த சாலையில் டிரைவரைப் பயணிக்கச் சொன்னேன்...

மெல்ல பார்த்துக் கொண்டே பயணித்தவனின் மனசுக்குள் கால ஓட்டத்தில் ஊரின் மாற்றம் நெஞ்சில் எழும்பிய நினைவுகளை எல்லாம் மெல்ல அழித்து அழ, எங்கயும் நிறுத்த வேண்டாம்ப்பா... நேரே மதுரைக்கே போ என்றேன்.

கார் பயணித்தது மீண்டும் மதுரை நோக்கி....

இங்கு வராதிருந்தால் நினைவுகளாவது பசுமையாய் இருந்திருக்கும் என்ற நினைப்பு நெஞ்சுக்குள் முள்ளாய்த் தைத்தது.

- பரிவை - சே.குமார்.