அ(த்)தி அற்புதங்கள்

 இது படித்ததின் பகிர்வே தவிர விமர்சனம் அல்ல!

வரலாற்றுப் புதினங்கள் படிக்க எப்பவுமே ரொம்பப் பிடிக்கும்.  சாண்டில்யன்னா ரொம்ப இஷ்டம்.  அப்புறம் கல்கி.

இப்பல்லாம் காலச்சக்கரம் நரசிம்மா கதைகள் என்றால் விடுவதில்லை.  இவர் கதைகள் ஒரு ஸ்பெஷல் டைப்.  அது படித்தவர்களுக்குத் தெரியும்.  புதிர்கள் கலந்து த்ரில்லர்கள் எழுதுவதில் வல்லவர். சரித்திர நாவல் எழுதினால் முழுமையான ஆராய்ச்சி செய்து எழுதுவார்.

அவர் அத்திமலை தேவன் எழுதுகிறார் என்றதும் பெரிய சுவாரஸ்யம் காட்டவில்லை நான்.  அமிர்தசரஸ் குளத்திலிருந்து அத்திவாரதர் அப்போது வெளிவந்த நேரத்தில்  பக்தியினால் உந்தப்பட்டு அவர் பற்றி ஏதோ எழுதுகிறார் என்று நினைத்தேன்.  அவ்வப்போதுஅந்த புத்தகத்தைப் படித்தவர்கள் பாராட்டிக்கொண்டே இருந்ததை பேஸ்புக்கில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.  ஒவ்வொரு பாகமாக ஐந்து பாகங்கள் வெளியாயின.  

சமீபத்தில் புத்தகம் என்னைத்தேடி வந்தது.  "முடிஞ்ச வரைக்கும் சீக்கிரம் திருப்பிக் கொடுங்க...   பத்திரமா  கொடுங்க"    நான் அவர் புத்தகங்களை விரும்பிப் படிப்பேன் என்று தெரிந்த அக்காவின் மாப்பிள்ளை!  

சரி, ஆன்மீக வரலாறு என்னதான் சொல்கிறது என்று அசுவாரஸ்யமாய்த்தான் படிக்கத் தொடங்கினேன்.

அவ்வளவுதான்.

சுழல் என்னை இழுத்தது.  சூழலை மறக்க வைத்தது.  முதல் இரண்டு பாகம் படித்து முடித்த வேகம் தெரியவில்லை.  சாதாரணமாக புத்தகம் படிக்கும்போது சில குறிப்புகள் எடுத்துக் கொள்வேன்.  அதுகூட முதல் இரண்டு பாகங்களுக்கு எடுக்க மறந்து போனது.  அலுவலகத்தில் பயங்கர டென்ஷன்.  அதைக்கூட மறந்து இந்தப் புத்தகம் படிப்பதை கிடைத்த நேரத்தில் எல்லாம் தொடர்ந்தேன்.  நடுவிலேயே திரு நரசிம்மாவிடம் ஓரிரு சந்தேகங்களும் கேட்டுக்கொண்டேன்.  பொறுமையாக பதிலளித்தார்.

ஒரு சமயம் பார்க்கும்போது பல்லவநாட்டுக்காரராய் இருப்பதால் அதற்கு ஆதரவாக எழுதி  விட்டாரோ என்று கூட தோன்றும் அளவு பல்லவ விவரங்கள்.  பாதகமில்லை.  நான் பல்லவ நாட்டில் பிறந்து, சோழ நாட்டில் வளர்ந்து பாண்டிய நாட்டில் கல்வி பயின்று மறுபடி பல்லவத்தில் வாழ்கிறேன்!  ஆனால் அவர் என்னவோ எல்லோர் பற்றியும்தான் எழுதி இருக்கிறார்.  அத்திமலையான் அல்லவோ கதாநாயகன்.  நம் மனதில் யார் நிற்கிறார்கள் என்பதுதானே முக்கியம்..  சாணக்கியன் முதல் பாகத்தில் மனதில் நிற்பவர்.  அவர் காஞ்சீபுரத்துக்காரர் தெரியுமோ?  எனக்குத் தெரியும்.  நான் அத்திமலை தேவன் படித்து விட்டேன்.   சாணக்கியனைப் பற்றிய விவரங்கள் அசர அடிப்பவை. 

முதல் பாகம் முடிந்ததும் இரண்டாம் பாகத்தில் என்ன சொல்லப் போகிறார், இந்த அளவு சுவாரஸ்யம் இருக்குமா என்று பார்த்தால், அது முதல் பாகத்தைவிட சுவாரஸ்யம்.  கரிகாலன், இளந்திரையன் ஜெயவர்மன், அபராஜிதன் என்று பல பேயர்கள் பரிச்சயமாயின.  யோசித்துப் பார்த்தால் பல்லவர்களை பற்றி இவ்வளவு விவரம் வேறு எந்த சரித்திர நாவலாசிரியரும் அளித்ததில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

பல்லவர்கள்  மகாபாரத அஸ்வத்தாமாவின் வழித்தோன்றல்கள் என்பதே எனக்கு செய்தி.  முன்னர் படித்ததில்லை.  பல இடங்கள் நரசிம்மாவின் எழுத்துகள் ரசிக்க வைத்தன.  உதாரணமாக காவிரி நதிக்கும், வேகவதி நதிக்கும் வித்தியாசம் காட்டி பேசும் இடம் மிகவும் ரசித்தேன்.  அதுபோல இன்னும் ஓரிரு இடங்கள் குறித்து வைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.  செயயாததால் குறிப்பிட முடியவில்லை.

சில இடங்கள் படித்துக் கொண்டே வரும்போது சிலிர்க்கும் அனுபவம் உண்டா?  எனக்கு இந்த கதையில் குதம்பைச் சித்தர் கரிகாலனின் கால் பற்றி சேதி அறிந்ததும் என் உடல் புல்லரித்துப் போனது.

"தெய்வங்கள் நம்முடன் தொடர்பு வைத்துக் கொண்டுதான் இருக்கின்றன.  நாம்தான் அவை கூறும் சூசகத் தகவல்களை புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறோம்." என்கிறார் நரசிம்மா.  உண்மைதான் என்று தோன்றுகிறது.

சோழியன் குடுமி சும்மா ஆடுமா?  நாம் அடிக்கடி பிரயோகப்படுத்தும் இந்த வார்த்தைக்கு என்ன பொருள் என்று புத்தகத்தில் சொல்கிறார் நரசிம்மா.  அதுபோல வேறு சில வார்த்தை விளக்கங்களும் உண்டு.  சட்டென நினைவுக்குவ வரவில்லை.   மூன்றாம் பாகத் தொடக்கத்தில் தேடவேண்டும் என்று மனதில் குறித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

சங்கதாரா நினைவிருக்கிறதா?  அதிலும் ஆதித்த கரிகாலன், அருண்மொழிவர்மன், குந்தவை பற்றி எழுதி இருந்தார்.  அந்தப் புத்தகம் படித்ததன் பகிர்வும் இங்கே வெளியாகி இருந்தது.  அதில் நரசிம்மாவே வந்து பதிலும் சொல்லி இன்ப அதிர்ச்சி அளித்திருந்தார்.

ஆதித்த கரிகாலன் கொலைவழக்கு இதிலும் அலசி இருக்கிறார்.  முன்னர் சங்கதாராவில் சோழர்கள் அருகிலிருந்து பார்த்தது, இங்கு வேறு கோணத்தில் தெரிகிறது என்கிறார்.  இது இவரது சிறப்பு.  இப்போது கூட கல்கியில் எழுதும் தொடர்கதை ஆதித்த கரிகாலன் பற்றிதான் என்று நினைக்கிறேன்.  இப்போது அது வானதி வெளியீடாக முதல் பாகம் புத்தகமாகவே வெளிவந்துவிட்டது.  

வரலாற்றில் ஒரு விஷயத்தை  - அது மர்மமாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்றில்லை - ஒரு கோணத்திலிருந்து மட்டும் அணுகாமல் வெவ்வேறு இடங்களில் சொல்லப்படும், சம்பந்தப்பட்ட வெவ்வேறு விஷயங்களுடன் இணைத்து ஆராய்ந்து உண்மை நிலையை கொண்டு வருகிறார் நரசிம்மா.  இது நரசிம்மா ஸ்பெஷல்.  சொல்லப்போனால் தான் நான்காம் பாகத்தில் எழுதிய ஒரு சிறு தகவல் தவறு என்று தனது ஆராய்ச்சியின் விளைவாகவே கண்டறிந்து, அதையும் ஐந்தாம் பாகத்தில் சொல்லி திருத்தம் வெளியிடுகிறார்.  ஆதித்த கரிகாலன் மரணம் அவன் அந்த பேய் மாளிகையில் பிடிவாதமாகத் தங்கியதும் ஒரு காரணம், அல்லது அதை உபயோகித்துக் கொள்கின்றனர் கொலையாளிகள்.  ஆனால்...  கொலை செய்தவர்கள் யார் என்பதை நமக்கு உணர்த்தி விடுகிறார்.  அதற்கான ஆதாரங்களையும் அடுக்குகிறார்.

இவர் குறிப்பிட்டிருப்பதாலேயே இதுவரை நான் படிக்காமல் வைத்திருக்கும் நந்திபுரத்து நாயகி புத்தகத்தை, அதை வைத்திருக்கும் ஒரு மாமாவிடம் கேட்டிருக்கிறேன்.  தருகிறேன் என்று சொல்லி இருக்கிறார்.  விவரம் கேட்டு விட்டு, அவரும் இன்னும் இரு புத்தகங்கள் சிபாரிசு செய்திருக்கிறார்.  அவரிடமே இருப்பதால் தருகிறேன் என்றும் சொல்லி இருக்கிறார்.  அத்திமலை தேவன் படிக்க அவரும் ஆவலாக இருக்கிறார் இப்போது.  அநேகமாக இந்தப் புத்தகக் கண்காட்சியில் வாங்கி இருப்பார்.  இவரிடம் நிறைய சரித்திர புதினங்கள் வாங்கி வைத்திருக்கிறார்.  விக்ரமன், நாபா, கௌதம நீலாம்பரன், சாண்டில்யன், இன்னும் சிலர் எழுதிய புத்தகங்கள் இவரிடம் இருப்பில் இருக்கின்றன.

உக்ரோதயம் பற்றி மாறுபாடான தகவலை சாண்டில்யன் தனது ராஜதிலகம் கதையில் தந்திருந்தார்.  அது புலிகேசி அபகரித்து வைத்திருந்ததாகவும் நரசிம்மபல்லவன் அதை மீட்டு தந்தைக்கு கொடுத்ததாகவும்.   இவர் ஆராய்ச்சியில் அது பற்றிய பல்வேறு விளக்கங்கள் பிரமிக்க வைக்கின்றன.  

ரணதிலகன் என்பது கொள்ளைக்காரன். களப்பரர் என்று தங்கள் பெயரை மாற்றிக்கொண்டு ஆட்சி புரிய நினைத்த கொள்ளைக்காரர்கள்.  ஆனால் சாண்டில்யன் ஏனோ புலிகேசிக்கு ரண ரசிகன் என்கிற பட்டத்தைத் தந்து விட்டார் போலும்!  கற்பனையா, அலலது அவரே அப்படி மாற்றி நினைத்துக் கொண்டாரா?

சாண்டில்யன் சொன்ன கதை (ராஜதிலகம்)  இரண்டாம் நரசிம்மனுடன் ஓரளவு பொருந்துகிறது.  பரமேஸ்வரன் மகனான ராஜசிம்மன்தான் சாண்டில்யன் எழுதிய ராஜதிலகம் கதாநாயகன் என்று தெரிகிறது.  பரமேஸ்வரன் அப்பா.  ரங்கபதாகா தேவி.  உக்ரோதயம்.  

உண்மையில் அந்த நேரத்தில் வந்ததது யுவான்சுவாங்காக இருக்க சாண்டில்யன் ஏதோ ஒரு சீன மன்னர் பாரம்பரையைச் சேந்தவர் நரசிம்மவர்மபலலவனுடன் நட்பில் இருப்பதாக எழுதி இருப்பார்.  

 ரங்கபதாகா தேவியை அவர் வித்தியாசமாக கையாண்டிருப்பார்.  கைலாசநாதர் கோவிலைக் கட்டிய நரசிம்மவர்ம பல்லவன் தனக்கு உதவியாக இருந்த சீனப்பேரரசரின் உறவினனுக்கு வாக்கு கொடுத்து, சீனம் சென்று, அங்கு ஏதோ கட்டிடம் கட்டிக் கொடுத்ததாக சாண்டில்யன் சொல்வார்.  அது இங்கு அத்திமலைத்தேவனுக்கு தேவை இல்லாத விவரம் என்று நரசிம்மா சொல்லவில்லை  அல்லது அது சாண்டில்யனின் கற்பனை.  நரசிம்மா எழுதிய வரலாற்றிலும் நரசிம்மன் ராஜகுடும்பம் இல்லாத ஒரு பெண்ணை மணப்பதாகச் சொல்லி இருக்கிறார்.  சாண்டில்யனும் மைவிழிச்செல்வியை அப்படி சொல்லி இருப்பார்.

ராஜகுடும்பங்களின் வீரம், பெருமை பற்றி மட்டுமே சொல்லும் மற்ற சரித்திர நாவல்கள்.  சரித்திரக்கதை எழுதும் மற்ற நாவலாசிரியர்கள் அந்தக் குடும்பங்களின் மன்னர்களின் நெகட்டிவ் பக்கத்தைச் சொல்ல மாட்டார்கள்.  நமக்கான சரித்திரப் பாடங்களே அப்படிதான் போதிக்கின்றன.  அசோகர் மரங்களை நாட்டார்.  குளங்கள் வெட்டினார் என்று!  ஆனால் அசோகர் வெட்டிய முக்கிய மரம் பற்றியோ அவன் கொலை பாதகச் செயல்கள் பற்றியோ வரலாறு பேசுவதில்லை.  அதுபோல காஞ்சியில் ஆதிசரஸ்வதி கோவில் இடிபட்டதற்கு, அங்கிருந்த மக்கள் வெளியேற்றப்படுவதற்கு அவனிசிம்மனிடமும், மகேந்திரவர்மனிடமும்  மக்களும் கோவிலைச் சேர்ந்தவர்களும்  நியாயம் கேட்டு தோற்கும் காட்சியையும் சொல்கிறார் காலச்சக்கரம் நரசிம்மா.  

வேட்டி என்ற சொல் வேஷ்டிதம் என்கிற சமஸ்கிருத சொல்லிலிருந்து வந்தது.  அதற்கு ஏற்றுக்கொள்ளுதல் என்று பொருளாம்.

நட்புக்கே துரோகம் செய்யும் சோழன் ஆதித்தன். 

அதேபோல தனது குறிப்புகளில் ஆசிரியர் சொல்வது :  ".... ஆனால் உண்மை சரித்திரத்தை அறிய முற்படும்போது பொன்னியின் செல்வன் கதைக்கு எதிராக எழுதவேண்டிய கட்டாயம் பிறக்கிறது.  கல்கியின் படைப்பான பொன்னியின் செல்வன் வேறு, உண்மையான சோழ சரித்திரம் வேறு என என்று புரிந்துகொள்ளப் படுகிறதோ அன்றுதான் உண்மைகள் புரிய வரும்.  பொன்னியின் செல்வன் ஒரு ஃபாண்டஸி ஸ்டோரி.  ஆனால் அது சரித்திரம் அல்ல"  

ஏனெனில் வாணர்குலத்தைச் சேந்த வந்தியத்தேவன் சோழர்களை பழிதீர்க்க வெஞ்சினத்துடன் வருபவன்.  அவன் எப்படி சோழர்களுக்கு உதவும் கதாநாயகனாக ஆகமுடியும் என்று கேட்கிறார்.  அதற்கான காரணங்களையும் செப்பேடுகள் சொல்வதிலிருந்து எடுத்துக் காட்டுகிறார்.

முறை மாப்பிளை குறை மாப்பிள்ளை -  ஆதித்த கரிகாலன்-பார்த்திபேந்திர பல்லவன் - கல்பலதா  விவரம் - நரசிம்மமாவின் எழுத்துகள் புன்னகைக்க வைக்கிறது.  எழுத்தாளரின் எழுத்து ஜாலம்.   இந்த கல்பலதா பாத்திரத்தைதான் நந்தினி என்கிற கற்பனைப் பாத்திரமாக மாற்றினாரோ கல்கி என்றும் தோன்றுகிறது.

பார்த்திபேந்திரன் ஏன் மலையமானிடம் தான் கல்பலதாவை விரும்புவதைச் சொல்லவில்லை?

பார்த்திபேந்திரன் கல்பலதாவுக்குக் கொடுத்த ஓலையைக் கைப்பற்றிய ஆதித்த கரிகாலன் ஏன் அதைப் படித்த விவரம் பற்றி ஒன்றும் இல்லை?  ஆனால் பின்னர் வெள்ளிப்பேழையில் கிடைக்கும் ஓலை பற்றி படிக்கும்போது ஆதித்த கரிகாலன் அது பற்றிதான் குறிப்பிடுகிறானோ என்றும் தோன்றுகிறது.  வெளிப்படையான விவரம் இல்லை.  

அதேபோல ஆதித்த கரிகாலன் கொலையாகும் சம்பவத்தை தாண்டிக் குதித்து விடுகிறார் நரசிம்மா.  ஆதித்த கரிகாலன் கொலையான விவரம் இதிலும் தெரிவிக்கப்படவில்லை.  ஒரு வரியில் கொலை செய்யப்பட்டான் என்று வந்து விடுகிறது. 

கெடில நதிக்கரையைத் தாண்டி கரிகாலன் வரக்கூடாது என்று சொல்லப் பட்டிருக்கும்போது, அவனுக்கு பாதுகாப்புக்காகவே கூடவரும் பார்த்திபேந்திரன் அந்த சமயம் விட்டுச் சென்றிருக்கக் கூடாது.   நாம் சொல்லி என்ன செய்ய?  நடந்தது நடந்து விட்டதே..

தளிக்குளத்தார் ஆலயம் இடிக்கப்பட்டு பெரிய கோவில் எழுப்பப்பட்ட செய்தி எனக்குதான் புதிது, அல்லது கவனிக்காமல் இருந்திருக்கிறேன் என்று நினைக்கிறேன்.  இந்த விவரங்கள் தெரியாமல் சிவாஜி கணேசன் ராஜ ராஜ சோழன் திரைப்படத்தில் பெருமையாக நடக்கும் / நடிக்கும்  காட்சி வேறு நினைவுக்கு வந்து தொலைக்கிறது.  என்ன செய்ய, அவர் அப்போது வரை தெரிந்த வரலாறை வைத்து எடுக்கப்பட்ட படத்தில் நடித்திருந்திருக்கிறார்!

சோழ பிரம்மஹத்தி --  இந்த வார்த்தையை எப்போதோ கேட்டிருக்கிறேன்.  சிறுவயதில் வீட்டில் அடிக்கடி புழங்கிய வார்த்தையோ என்னவோ!    ஆனால் திருவிடைமருதூர் கோவிலில் உள்ளே செல்லும் வழியாக வெளியே வரக்கூடாது, அப்படி வந்தால் சோழ ப்ரம்மஹத்தி பிடித்துக் கொள்ளும் என்று அம்மன் சன்னதி வழியே வெளியே வர தனி வழி இருக்கும் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.  

சோழ ப்ரம்மஹத்தி  பற்றி நரசிம்மா எழுதி இருப்பது அமானுஷ்யம்.  

ஆமாம், அமானுஷ்யர் யார் என்றே கடைசி வரை சொலல்வில்லையே?  "அவர்"தானா?

மைசூர்பாகு உருவானது சென்னை மணப்பாக்கத்தில்தான் என்பது சுவைமிகு தகவல்.  மண சீர் பாகு, மைசூர் வரை சென்று, மைசூர்ப்பாகு ஆனதாம்!

சர்ப்பதோஷம் என்றால் என்னவென்று தெரியுமோ?  எனக்குத் தெரியும்.  

தான் சேகரித்துள்ள தகவல்களை வைத்து பன்னிரெண்டு பாகம் வரை எழுதலாம் என்கிறார் நரசிம்மா.   உண்மைதான்.  ஐந்தாம் பாகம் ஒரு அளவுக்குமேல் சடசடவென பண்டாரத்தார், நீலகண்ட சாஸ்திரி வரலாற்றுக் குறிப்புகள் போல பறக்கின்றன.  முடிக்கவேண்டும் என்று வேகமாக வெண்புரவியில் பறக்கிறார் நரசிம்மா.  அது கொஞ்சம் ஏமாற்றம்தான்.  

கிட்டத்தட்ட மூவாயிரத்து ஐநூறு பக்கங்கள்.  படித்த அலுப்பே தெரியவில்லை.  ஆரம்பித்தால் நிறுத்த முடியவில்லை.  பெரிய முயற்சி.  அபார உழைப்பு.  இன்னொரு பெரிய புத்தகம் பிப்ரவரியிலிருந்து படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.  இரண்டாயிரத்து சொச்ச பக்கங்கள்.  இன்னும் ஆயிரம் பக்கங்களைத் தாண்டவில்லை!

அத்திமலை தேவனின் சுவாரஸ்யத்தை இதிலிருந்து தெரிந்து கொள்ளலாம்.