சிறுகதை : பாச வலை - கீதா சாம்பசிவம்

குழந்தைகளுக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த வித்யாவையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் ஸ்வாமிநாதன். அவர் மனதில் இவளிடம் எப்படி விஷயத்தை ஆரம்பிப்பது என்னும் எண்ணம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. வித்யா அவரின் மூத்த மருமகள்.

அடுத்த இரண்டாம் பையனுக்குச் சீக்கிரமாகவே கல்யாணம் ஆகி விட்டது. பையனும், அந்தப் பெண்ணும் நான்கு வருஷங்கள் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்துப் பழகிப் பிடித்துச் செய்து கொண்ட கல்யாணம். ஆனால் பெண் ஸ்வாமிநாதனின் அக்கா பேத்தி. அவர் இரண்டாவது பிள்ளை சென்னைக்கு மாற்றலாகி வந்த போது ஸ்வாமிநாதனின் அக்கா பெண் வீட்டருகே தான் வீடு எடுத்துத் தங்கி இருந்தான். அடிக்கடி அத்தை பெண் வீட்டுக்குப் போனதில் அவங்க பெண்ணோடு பழக்கம். ஒருவருக்கொருவர் பிடித்து விட்டது. ஆகவே சிறியோர்கள் சம்மதத்துடன் அந்தக் கல்யாணம், பெரியோர்கள் ஆசிகளுடன் சுபமாக நடந்து முடிந்து விட்டது. இன்னும் அவர்களுக்குக் குழந்தை உண்டாகவில்லை. கல்யாணம் ஆகி எட்டு மாதங்கள் தான் ஆகி இருந்தன. இப்போது குழந்தை வேண்டாம்னு இருக்காங்களோ என்னமோ!

மூத்த பிள்ளைக்குக் கல்யாணம் ஆகிப் பத்து வருஷங்களுக்கு மேல் ஆகி இருந்தன. இரண்டு குழந்தைகள் அவனுக்கு! வித்யா கெட்டிக்காரப் பெண். சிறுகக் கட்டிப் பெரிசாக வாழ அவளைப் பார்த்துத் தான் கற்றுக்கொள்ளணும். எப்படியோ இந்தக் குடும்பத்தைக் கட்டிக் காத்ததோடு இல்லாமல் தானும் இரண்டு குழந்தைகளைப் பெற்றுக்கொண்டும், நாத்தனார்களுக்குச் சீர் செய்வது, கடைசி நாத்தனாரின் கல்யாணம், மைத்துனர்களின் படிப்பு என எல்லாவற்றையும் திறம்படச் சமாளித்து வந்தாள். ஆனால் இதனால் எல்லாம் ஸ்வாமிநாதனுக்கோ அவர் மனைவி விசாலத்துக்கோ சந்தோஷம் ஏதும் இல்லை. சொல்லப் போனால் விசாலத்துக்கு நாட்டுப் பெண் இத்தனை சாமர்த்தியமாக இருப்பதால் தன் பிள்ளையைத் தன்னிடமிருந்து பிரித்து விட்டதாகவே எண்ணம். எல்லோரிடமும் குறையாகவே சொல்லுவாள். அவளுக்கு எதுவுமே தெரியாது எனவும், ஏதோ தானாக இருப்பதால் அனுசரித்துக் கொண்டு இருப்பதாகவும் சொல்லுவாள்.

ஏற்கெனவே வித்யா  சங்கரன் கல்யாணத்தன்றே கல்யாணம் முடிந்து ஜோடியாக சங்கரனும், வித்யாவும் நமஸ்காரம் செய்ய வந்தப்போ நாட்டுப் பெண்ணின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு விசாலம் அழுது விட்டாள். மூத்த பிள்ளையை உயிருடன் தூக்கிக் கொடுத்துவிட்டோம் என்பதாக விசாலத்தின் எண்ணம். நாட்டுப் பெண்ணிடம் "என் பிள்ளையை என்னிடமிருந்து பிரிச்சுடாதே! அவனைத் திருப்பிக் கொடுத்துடு!" என்று அழுது விட்டாள். பத்தொன்பதே வயது ஆன  அந்தப் பெண்ணோ திகைத்து நின்றது. ஆனாலும் வித்யா போகப் போக எல்லாவற்றையும் சமாளித்துக்கொண்டு நிமிர்ந்து விட்டாள். 

இரண்டாவது நாட்டுப்பெண்ணை நடத்துவது போல் வித்யாவை அவர்கள் இருவருமே நடத்துவது இல்லை. இது அநேகமாக அனைவருக்கும் தெரியும். பலரும் இது தப்பு என்று சொல்லிவிட்டாலும், வித்யா என்னதான் குடும்பத்துக்காகப் பாடுபட்டாலும் ஸ்வாமிநாதனுக்கோ, விசாலத்துக்கோ வித்யாவின் அரவணைத்துப் போகும் சுபாவம் பிடிக்கவில்லை. வித்யாவிடம் பல திறமைகள் நிறைந்திருப்பதையும் பொருட்படுத்தாமல் வார்த்தைகளாலும், நடத்தையாலும் அவளைச் சிறுமைப் படுத்துவதோடு வேண்டுமென்றே சின்ன மருமகளை வித்யாவுக்கு ஒத்தாசை செய்யக் கூடாது என்றும் தடுத்து விடுவார்கள். ஆனால் வித்யாவோ எதையும் எதிர்பார்க்காமல் யாருடைய உதவியையும் கேட்காமல் இது தன் வீடு என்னும் எண்ணத்துடன் எல்லா வேலைகளையும் இழுத்துப் போட்டுக்கொண்டு செய்து முடிப்பாள். மத்தவங்க ஏன் செய்வதில்லை என்று கூட அவள் கேட்பதே இல்லை.

இப்போது வித்யாவின் கணவன், ஸ்வாமிநாதனின் மூத்த பையன் வீடு கட்டுகிறான். அலுவலகத்தில் வீட்டுக் கடன் வாங்கித் தான் கட்டி வருகிறான். சங்கரனுக்கு மத்திய அரசு உத்தியோகம் என்றாலும் அவன் தலை எடுத்து இரு தங்கைகளுக்குத் திருமணம் முடித்தது, அவன் திருமணம், பிறகு தம்பியின் திருமணம் என அடுத்தடுத்துச் செலவுகள். சின்னவன் சேகரோ  தனக்கும் தன் மனைவிக்கும் எனச் சாப்பாட்டுக்கு மட்டும் கரெக்டாகப் பணம் கொடுப்பான். மற்றச் செலவுகள் பற்றி எதுவும் கேட்டுக் கொள்வதே இல்லை. எல்லாமே பெரியவன் தலையில். அப்படி இருந்தும் சாப்பாட்டுக்குப் பணம் கொடுப்பதுவே   விசாலத்துக்குக் கோபம். சொந்தத் தம்பியிடம் பணம் வாங்கிக் கொண்டு சாப்பாடு போடுகிறானே!  அவனுக்கு அந்த குணம் எல்லாம் இல்லை. எல்லாம் இந்த வித்யா சொல்லிக் கொடுத்துத் தான் செய்கிறான் என்று பகிரங்கமாகக் குற்றம் சுமத்துவாள். அது என்னமோ வித்யா கணவனிடம் பேசுவதோ, அவனோடு வெளியே செல்வதோ  அவனுக்குச் சாப்பாடு பரிமாறுவதோ இன்னமும் விசாலத்தால் ஏற்க முடியவில்லை.

வீடு கட்ட அலுவலகக் கடன் முதல் தவணை கொடுத்து அதற்கு மேல் செலவாகி விட்டது. கூரை போடும் அளவுக்கு வந்து விட்டது வீடு. கூரை போடக்கம்பி, சிமென்ட் எல்லாம் வாங்கணும். சாரங்கள் கட்டணும். ஆட்கள் கூலி, கலவை மிஷின் கூலி என எல்லாவற்றுக்குமாகச் சேர்த்துச் சுமார் அப்போதைய நிலவரப்படிப் பதினைந்தாயிரம் தேவைப்படுகிறது. வித்யாவிற்கு அவள் வீட்டில் போட்ட இரட்டை வடம் சங்கிலியை விற்றுப் பணம் வாங்க வேண்டும் என்று சங்கரன் கேட்டு அவளும் சம்மதித்து விட்டாள். கணவன், மனைவி இருவருமாக முதல் நாள் தான் சென்னையின் நகைக்கடைகள் அதிகம் இருக்கும் பகுதியான சௌகார்ப்பேட்டையில் போய்ச் சுற்றி விட்டு வந்ததில் அங்கு அடிமாட்டு விலைக்குக் கேட்பதால் நகையை வாங்கிய தன் ஊருக்கே போய்த் தான் நகையை விற்றுப் பணத்தைச் செக்காக வாங்கி வருவதாக வித்யா சொல்லவும் சங்கரனுக்கும் அது நல்ல யோசனையாகத் தெரிந்தது. வித்யா ஊருக்குப் போகப் பயணச் சீட்டு வாங்கத் தான் சங்கரன் போயிருக்கிறான். 

சங்கரன் எங்காவது தன்னிடம் பணம், சிமென்ட் என்று கேட்டுவிடுவானோ என்று பயந்தது போல் சேகரும் அப்போது தன் மனைவியின் யோசனையின் பேரில் அவனும் ஒரு சின்ன வீடு கட்ட ஆரம்பித்து விட்டான்.  ஆனாலும் வித்யாவுக்கும் சரி, சங்கரனுக்கும் சரி, சேகரிடமோ, ஸ்வாமிநாதனிடமோ பணம் வாங்கியோ அல்லது வித்யாவின் அப்பா மற்ற சொந்தங்களிடம் பணம் வாங்கியோ வீடு கட்ட இஷ்டம் இல்லை. இதை யாரும் புரிந்து கொள்ளவும் இல்லை. வித்யாவும் சங்கரனும் பணத்துக்குத் தவிப்பதைப் பார்த்து விட்டுக் கேலி செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

ஆனால் ஸ்வாமிநாதனுக்கு சங்கரன் கட்டும் பெரிய வீட்டின் அளவையும் அதன் அமைப்பையும் பார்த்ததில் இருந்து மனதில் ஓர் ஆசை. அவர் ஊரில் வீடு, நிலம் எல்லாவற்றையும் விற்று வந்த பணம் ரொக்கமாகச் சென்னையிலேயே ஓர் பாதுகாப்பான நிதி அலுவலகத்தில் முதலீடு செய்திருந்தார். அவருக்கு மாதா மாதம் வட்டியும் வங்கிக் கணக்குக்கு வந்து கொண்டிருந்தது. ஆனால் சேகருக்கு அப்பா தன் பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்தால் தான் வங்கிக் கடன் வாங்காமல் வீட்டைக் கட்டலாம் என்னும் எண்ணம் இருந்தது. ஆனால் இதை அறிந்த வித்யாவோ 'பெரியவங்க உயிருடன் இருக்கும்வரை அந்தப் பணம் அவங்களுக்குத் தேவை. யாருக்காகவும் அதை எடுக்கக் கூடாது. அந்தப் பணம் தான் அவங்களுக்குப் பாதுகாப்பு! தெம்பு!' என்று திட்டவட்டமாகச் சொல்லி விட்டாள். ஆனாலும் இப்போது ஸ்வாமிநாதனுக்கு வந்திருக்கும் எண்ணம் வித்யாவுக்குத் தெரிய வந்தால் அவள் மறுப்பு ஏதும் சொல்ல மாட்டாள் என்றும், அவள் நகையை விற்கும்படி ஆகாது என்பதால் சந்தோஷமே படுவாள் என்றும் ஸ்வாமிநாதன் நினைத்தார். ஸ்வாமிநாதனுக்கு நிரந்தர வைப்புத் தொகையில் இருந்த அந்தப் பணத்தை எடுத்துத் தன் இரு பிள்ளைகளுக்கும் வீடு கட்டக் கொடுத்துவிட வேண்டும் என்னும் எண்ணம். 

மூன்றாவது பிள்ளை இப்போது தான் கல்லூரிப் படிப்பில் நுழைந்திருக்கிறான். அவன் படித்து முடித்து வேலைக்குச் செல்ல நாலைந்து வருடங்கள் பிடிக்கும். ஆகவே வித்யா கட்டும் வீட்டிற்குக் கூரை போட உதவியாகத் தன் பணத்தில் பாதியைக் கொடுத்துவிட்டால் அவளும் நகையை விற்க வேண்டாம். கூரை போட்டுக்கொண்டு மேற்கொண்டு கட்டிக் கொள்ளலாம். அதற்குப் பதிலாக அவர்கள் செய்ய வேண்டியது ஒன்றே ஒன்று தான். இந்தக் கூரை போட்டு முடித்ததும் மேலே கட்டப் போவதை  அவர்கள் வெறும் மொட்டை மாடியாக நிறுத்திவிடாமல்  கீழே இருப்பதைப் போல்  மேலேயும் கட்டிக் கொடுக்க வேண்டும். அதோடு அதை ஸ்வாமிநாதனின் இரண்டாவது, மூன்றாவது பிள்ளைகள் பெயரில் பத்திரப்பதிவு செய்தும் கொடுத்துவிட வேண்டும். வீட்டை வித்யாவோ, சங்கரனோ விற்பதாக இருந்தால் மற்ற இரு சகோதரர்களைக் கேட்காமல் விற்க முடியாது.

இது தன் மற்ற இரு மகன்களுக்கும் தன்னால் செய்து கொடுக்கப்படும் நல்ல ஏற்பாடு என்ற அளவில் ஸ்வாமிநாதனுக்குத் திருப்தி. பாதிப் பணம் சங்கரனுக்குக் கொடுத்ததும் மீதிப் பணத்தை சேகருக்குக் கொடுத்துவிட்டால் அவன் அளவில் ஒரு வீட்டைக் கட்டிக் கொள்ளட்டுமே! அதை அவன் வாடகைக்கு விட்டால் ஏதோ பணம் அவனுக்கும் கிடைத்துவிடும். ஸ்வாமிநாதனுக்கு மிகுந்த மனத் திருப்தி! தன் ஏற்பாட்டை வித்யா கட்டாயமாய் ஒத்துக்கொள்வாள். நகை கையை விட்டுப் போகாதே என சந்தோஷப்படுவாள். ஸ்வாமிநாதன் தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டார். விசாலமும் அவரும் கண்களாலேயே பேசிக் கொண்டனர். விசாலம் சீக்கிரமாய் வித்யாவைக் கேட்கச் சொல்லி ஜாடை காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். 

குழந்தைகளின் படிப்பில் மூழ்கி இருந்த வித்யாவுக்குத் தன் மாமனாரும், மாமியாரும் தன்னிடம் ஏதோ கேட்கவேண்டித் தான் இங்கேயே உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள் என்பது புரிந்தது. ஆனால் என்ன என்று தெரியவில்லை. எப்போதுமே அவளால் ஏதாவது வேலை ஆகணும் போல் இருந்தால் இருவருமே குழைவார்கள். அப்போது குரலே மாறி இருக்கும். ஒரு முறை அவர்களிடம் வித்யா சொல்லக் கூடச் சொல்லிவிட்டாள். "நீங்க எது சொன்னாலும், செய்தாலும் நான் மாறப்போவது இல்லை. உங்களைக் கவனித்துக்கொள்வது என் கடமை! நீங்க எப்படி இருந்தாலும் நான் உங்களை விட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்." என்றே சொல்லி இருக்கிறாள். ஆனாலும் அவர்களுக்குத் தேவை எனில் இப்படித்தான் குழைகிறார்கள்.

குழந்தைகள் பாடங்களை முடித்துவிட்டு "ஓ"வெனக் கத்திக் கொண்டு விளையாட எழுந்தனர். வித்யாவும் தன் வேலைகளைக் கவனிக்கக் கிளம்பினாள். அப்போது மாமியார், "நீ உட்கார்ந்துக்கோ சித்த நாழி! நான் கவனிச்சுக்கறேன்!" என்றதுமே ஏதோ அவர்களுக்குத் தன்னால் ஆகவேண்டும் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட வித்யா, மாமனாரைப் பார்த்து, "என்ன செய்யணும்?" என்று நேரிடையாகக் கேட்டுவிட்டாள். இது வித்யாவின் சுபாவம். ஒளித்து மறைத்துப் பேச வராது. ஆனால் அவள் மாமனார், மாமியாருக்கு இது பிடிப்பதில்லை. அதற்காகத் தன் சுபாவத்தை வித்யா மாற்றிக் கொண்டதில்லை. சங்கரன் வரும் நேரம் ஆகிவிட்டதால் வித்யாவிற்கு கை, கால்கள் பரபரத்தன. அதற்குள்ளாக ஸ்வாமிநாதன் வித்யாவிடம் மெதுவாகப் பேச்சை ஆரம்பித்தார். "நகையை விற்கச் சம்மதிச்சுட்டே போலிருக்கு!" என்றார்.

"வேறே வழி?" என்றாள் வித்யா!

"நீ நினைத்தால் நகையை விற்காமலேயே வழி கிடைக்கும்!" ஸ்வாமிநாதன் சொன்னார்.

"என்ன வழி? புரியலை!" என்றாள் வித்யா.

ஸ்வாமிநாதன் தொண்டையைச் செருமிக் கொண்டார். தன் தைரியத்தை எல்லாம் திரட்டிக் கொண்டவர் போல வித்யாவைப் பார்த்து மேலே பேச ஆரம்பித்தார்.

"இப்போ நீ கூரை போடக் கம்பி, சிமென்ட் எனப் பணத்துக்குத் திண்டாடுகிறாய் இல்லையா? அந்தப் பணம் எவ்வளவுனு சொல்! நான் என் பணத்திலே இருந்து கொடுத்துடறேன். அதிலே நீ கூரை போட்டுக் கொண்டு விடலாம். அதன் பின்னர் அலுவலகத்தில் வந்து பார்த்ததும் இரண்டாவது தவணையும் உனக்குக் கிடைத்து மேலே தொடரலாம்." என்றார்.

"உங்க பணம் எல்லாம் எதுக்கு மாமா எடுக்கணும்? அதெல்லாம் வேண்டாம்! அப்புறமா உங்களுக்குப் பிற்காலத்திலும் நீங்க முன்னால் போனாலும் சரி, அம்மா முன்னால் போனாலும் சரி அந்தப் பணத்தைத் தொடுவதில்லைனு நாங்க வைச்சிருக்கோம்! பின்னர் பார்த்துக்கலாம்." வித்யா பேச்சை முடித்தவளாக அந்த இடத்திலிருந்து நகர ஆரம்பித்தாள்.

"இரு!இரு!" என்றார் ஸ்வாமிநாதன். " அவசரப் படாதே!  மொத்தத்தையும் மூன்று சமபாகமாகப் பிரிச்சுடுவேன். ஒரு பாகம் உனக்கு. ஒரு பாகம் சேகருக்கு. இன்னொரு பாகம் கடைக்குட்டிப் பையனுக்கு! அவன் தலை எடுக்கும்வரை அது எங்களிடம் இருக்கும்." என்றார். "நல்ல யோசனை தானே?" என்றும் வித்யாவிடம் கேட்டார். ஆனாலும் வித்யா அதற்கு இணங்கவில்லை.  மீண்டும், மீண்டும் ஸ்வாமிநாதன் வற்புறுத்தினார். மேலும் தொடர்ந்து, "இதைப் பற்றி சங்கரனிடம் கூடப் பேசிட்டேன். அவனுக்குச் சம்மதம் தான். நீ சரின்னால் அவனும் சரி என்பான்." வித்யா துணுக்குற்றாள். சங்கரன் அவளிடம் இதைப் பற்றிப் பேசவே இல்லையே! இதில் அப்போ வேறு ஏதோ விஷயம் இருக்கு என்பதை உணர்ந்தவளாக, " இந்தப் பணத்தை வாங்கிக் கொண்டால் நான் செய்ய வேண்டியது என்ன?" என்று மீண்டும் நேரிடையாக மாமனாரைக் கேட்டாள். அவர் முகம் இப்போது மலர்ந்தது.

"அது ஒண்ணும் பெரிய விஷயமே இல்லை வித்யா! நீ மேலே கூரை போட்டதும் அதை வெறும் மொட்டை மாடியாக விடாமல் மேலே கட்டிடம் எழுப்பு! கீழே மாதிரி மேலேயும் கட்டிக் கொடுத்துடு!" என்று வெகு எளிதாகச் சொன்னார். வித்யாவுக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டது. அவர் கொடுப்பதாகச் சொல்லும் பணமே இந்தக் கூரைக்கு மட்டும் தான் வரும். அதுவே பெரிது. அதற்கு மேல் கூரையில் பூச்செல்லாம் பூசிச் சுற்றி லின்டெலில் அடுத்தபடியாக மொட்டை மாடிக்குக் கைப்பிடிச் சுவர் எழுப்புவது, இன்னும் மற்ற வேலைகள் இருக்கின்றன. இதிலே கீழே போல் மேலே கட்டிடம் எனில்? அஸ்திவாரம் இல்லைனு பெயரே தவிர்த்துக் கீழுள்ள கூரையின் மேலே தானே அடுத்த கட்டிடம் மேலே எழுப்பணும். கீழே என்ன ஆச்சோ அதே தான் மேலேயும் ஆகணும். அலுவலகத்திலிருந்து வரும் பணம் இதுக்கெல்லாம் பத்தாதே! இதென்ன இவர் இப்படி ஒரு குண்டைத் தூக்கிப் போடுகிறாரே1 திகைத்தவளாக வித்யா அவரையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள்.

அவரோ மேலே தொடர்ந்து, "மேற்கொண்டு நீயும், சங்கரனும் செய்ய வேண்டியது ஒரே ஒரு விஷயம் தான்!" என்றார். "என்ன?" வித்யாவின் குரல் கிணற்றிலிருந்து கேட்பது போல் அவளுக்கே கேட்டது.  "இதோ பார்! வித்யா! நான் வெளிப்படையாகவே பேசுகிறேன். உனக்கும் விசாலத்துக்கும் ஒத்துக்கொள்ளவே இல்லை. அதே சேகரின் மனைவியோடு அம்மாவுக்கு எந்தவிதமான பூசல்கள் இல்லை. இப்போ நாம் எல்லோரும் சேர்ந்து இருப்பதால் உனக்குத் தான் வேலை அதிகம்னு எல்லோரும் பேசிக்கறாங்க. சேகரின் மனைவி சின்னப் பெண்! அவளை எப்படி வேலை வாங்கறது? நீயே சொல்! அதுக்காக அம்மாவால் செய்ய முடியுமா? அம்மாவாலும் முடியாதுங்கறச்சே நீ தானே செய்தாகணும்! அதை யாரு புரிஞ்சுக்கறாங்க? இதனால் பிரச்னைகள் வருது! இதை எல்லாம் தீர்க்கத் தான் நானும், விசாலமும் யோசிச்சு இந்த வழியைக் கண்டு பிடிச்சோம்." என்றபடி வித்யாவைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தார்.

"நாங்க பாட்டுக்கு மேலே இருந்துப்போம். நீ கீழே இருந்துக்கலாம். நான், அம்மா, சேகர், அவன் மனைவி, கடைக்குட்டி எல்லோரும் மேலே இருந்துப்போம். சமையல், சாப்பாடு எல்லாம் தனித்தனியாக வைச்சுடுவோம். சமையலில் தானே அதிகம் பிரச்னை வருது? நீ உனக்கும், குழந்தைகளுக்கும் பிடிச்சதைச் செய்து சாப்பிட்டுக்கலாம். நாங்க கீழே வந்து தொந்திரவெல்லாம் பண்ண மாட்டோம். ஆனால் உனக்கு ஏதாவது எங்க உதவி தேவைன்னா மேலே வந்து எங்களைக் கூப்பிட்டுக்கலாம். கீழே ஒரு பக்கத்தை நீ வாடகைக்கு விட்டுப் பணம் சம்பாதிக்கிறதுன்னாலும் நாங்க தடை சொல்ல மாட்டோம்!" என்றார்.

"மாமா! இந்த இடம் உங்க பிள்ளை பெயரிலே இருக்கு! என் பெயரிலே இல்லை. அதோடு அலுவலகத்தில் கடன் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டிருக்கார்னு உங்களுக்குத் தெரியும் தானே!  ஏற்கெனவே கல்யாணக் கடன்கள் அரைகுறையா முடிஞ்சிருக்கிற நிலைமையிலே வீட்டை வேறே கட்ட ஆரம்பிச்சிருக்கோம். நீங்க என்னடான்னா இப்படிச் சொல்றீங்க? அப்படி மேலே கட்ட முடிஞ்சால் நாங்க கட்டி வாடகைக்கு விட்டாலும் பரவாயில்லை. நீங்க என்ன வாடகையா கொடுக்கப் போறீங்க? எனக்கு என்னமோ என் வீட்டில் வாடகைக்கு விட அனுமதி தரதா வேறே சொல்லிட்டு இருக்கீங்களே? இதன் உள் விஷயம் தான் என்ன? " என்றாள் வித்யா! 

ஸ்வாமிநாதனுக்குக் கோபம் மூண்டது! "தேவலையே ! நீ பேசறது வித்யா! சாமர்த்தியக்காரியா இருக்கியே! நான் பணமும் கொடுத்துட்டு உனக்கு வாடகையும் கொடுக்கணுமா?" என்றார்.  மேலும் தொடர்ந்து, "நீ தான் இந்த மாடி கட்டும்போதே அந்தப் பகுதி முழுதுக்கும் சேகரும், சின்னவனும் சொந்தக்காரங்க என எழுதிக் கொடுத்துடணும். அதை உன் ஆம்படையான் கிட்டேச் சொல்லி அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்யணும். முறையாப் பத்திரம் பதிவு செய்யணும். பின்னாடி பணத்தை வாங்கிட்டு நீயோ, உன் குழந்தைகளோ இல்லைனு சொல்லக் கூடாது அல்லவா?  ஒண்ணு புரிஞ்சுக்கோ!  நாங்க பெருந்தன்மையா உன்னைக் கீழே நீ வாடகைக்கு விட்டுக்கலாம்னு அனுமதிக்கிறோமே! அதற்கான நன்றி கூட உன்னிடம் இல்லையே!" என்றார் ஸ்வாமிநாதன்.

வித்யா அசரவில்லை. மாமனாரை நேருக்கு நேர் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். "சேகருக்கும் ஒரு பங்குப் பணம் உண்டு இல்லையா?" என்றாள். "இல்லாமல் என்ன? அவனும் எனக்கு ஒரு பிள்ளை தானே! அவனும் தானே கடன் வாங்கி வீடு கட்ட ஆரம்பிச்சிருக்கான்!" என்றார் ஸ்வாமிநாதன். வித்யா உடனேயே முகமலர்ச்சியைக் கஷ்டப்பட்டு வெளிக் கொண்டு வந்து மாமனாரைப் பார்த்துச் சொன்னாள். "சரி மாமா! நீங்க சொல்வதற்கு நான் உடன்படறேன். அவரையும் சம்மதிக்கச் சொல்லிக் கேட்கிறேன். ஆனால் நீங்க எங்களை இங்கே மாடியைக் கட்டிக் கொடுத்துப் பத்திரமும் பதிவு செய்யும்படி சொன்னாப்போல் சேகர் வீட்டின் மாடிப்பகுதியையும் அவன் கீழே கட்டுகிறாப்போல் கட்டி எங்கள் நாலு பேர் பெயரிலும் பதிவு பண்ணித் தரச் சொல்லிடுங்க! எனக்கு இந்த ஏற்பாட்டுக்கு முழுச் சம்மதம்!" என்றாள் வித்யா.

ஸ்வாமிநாதன் திகைத்து நின்றார். தான் கோலத்தில் நுழைந்தால் இவள் தடுக்கில் நுழைகிறாளே! கோபத்துடன் வித்யாவைப் பார்த்தவர், "பேராசைக்காரி நீ! அடுத்தவங்க சொத்துக்கு ஆசைப்படறியே! நீ நல்லா இருப்பியா? அதான் உன்னைக் கண்டாலே எங்களுக்குப் பிடிக்கலை!" என்றார்.

"ரொம்ப நல்லது மாமா! பிடிக்காமலே இருக்கட்டும். நான் நாளைக்கு எங்க ஊருக்குப் போய் நகையை விற்றுக் கொண்டு வரப் போகிறேன். இது முடிவான பேச்சு! இனி இந்தப் பேச்சு என்னிடம் வேண்டாம். நான் சொன்னதுக்குச் சம்மதம்னா வாங்க , மேலே பேசலாம்!" என்றபடி அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தாள்.

ஸ்வாமிநாதனுக்குத் தலை சுற்றியது.