ரிஸப்ஷன் சங்கடங்கள்

 

காரணங்களை ஒதுக்கி விட்டு காரியங்களை பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் இன்றைய உலகில் திருமணம் என்பது ஒரு தவிர்க்க முடியாத சடங்காகி விட்டது.  அதன் முந்தைய பழக்க வழக்கங்கள் மாறி இப்போது ஒரே மாதிரி பாட்டெர்னில் திருமணம் நடத்துகிறோம்.

திருமணத்துக்கு முதல்நாளே, அதாவது பெண் அந்த ஆணின் மனைவியாக மாறும் முன்பே, வரவேற்பு.  பெண் மணமகனுடன் கைகோர்த்து நிற்கிறாள்.  இதில் இப்போது நவீனமாக நடனம் எல்லாம் வேற...

திருமணத்துக்கு அழைக்கப்பட்ட பெரும்பாலான தூரத்து உறவுகள், நட்புகள் பெரும்பாலும் அந்த வரவேற்பன்று வந்து மொய் எழுதிவிட்டு சென்று விடுவார்கள்.  ஆறரை மணிக்கு வரவேற்பு என்று போட்டிருக்கும்.  ஆனால் பெண் அலங்காரம் முடிந்து வர எட்டு எட்டரை மணி ஆகும்.  காத்திருந்தவர்கள் ஒன்று, முன்னரே சாப்பிட்டு வந்து மேடையின் இடது பக்கம் வரிசை கட்டுவார்கள், அல்லது சாப்பிடாமல் மனமக்களைக் கண்டதுமே சட்டென எழுந்து கையில் மொய்க்கவர் அல்லது பரிசுப்பொருளோடு மேடையின் இடது ஓரம் சென்று வரிசை கட்டி நின்று விடுவார்கள்.

இதில் இன்னொரு சங்கடம் இருக்கிறது.  ஏற்கெனவே மேடைக்கு வந்து விட்டாலும் உடனே மொய் கொடுக்கும் சடங்கு தொடங்கி விடாது. போட்டோகிராபர் அப்போதுதான் வளைத்து வளைத்து மணமக்களை போட்டோ பிடித்துத் தள்ளிக் கொண்டிருப்பார்.  பொறுமையில்லாமல் நாம் வாட்ச்சைப்பார்த்தபடி கால் மாற்றி நின்று காத்திருக்க வேண்டும்!  

சரி, வரிசை கரைந்து மேடையில் ஏறி செருப்புடனோ செருப்பை மேடை ஓரம் எங்காவது அவசரமாகக் கழற்றிக் கடாசி விட்டோ (இதிலும் இன்னொரு துணைச் சங்கடம், அந்த கடாசப்பட்ட செருப்பை ஆளுக்கு ஆள் கால்களால் எத்தி, அலலது நகர்த்தி எங்கோ போட்டு இருப்பார்கள், அல்லது இரண்டும் வெவ்வேறு இடங்களில் இருக்கும்படி ஒதுங்கி விடும்.  வலதுபுறம் மேடை இறங்கி வந்து சாப்பிடச் செல்லும் அவசரத்தில் செருப்பைத் தேடுவது ஒரு எரிச்சல்!  ஒருமுறை என் அந்த இன்னொரு செருப்பை நெருங்கி காலில் போட்டுக்கொள்ளும் சமயம் ஒரு சிறுவன் ஓடிவந்த ஒரு சிறுவன் கால் பட்டு  அது எங்கேயோ அங்கிருந்த இடுக்கில் சென்று விட, அன்று இன்னும் எரிச்சல், அவஸ்தை!) மணமக்களை நெருங்கும் சமயம் ஒரு எரிச்சலான அனுபவம் கிடைக்கும்; ஒரு அநியாயம் நடக்கும்.

பெண் வீட்டுக்கோ அலலது பெரும்பாலும் பிள்ளை வீட்டுக்கோ வேண்டப்பட்ட வி ஐ பி க்கள், அல்லது நெருங்கிய பந்துக்கள் நாம் மணமக்களை நெருங்கும் சமயம் நெருங்கும் நேரம் (!) வலது புறம் மேடை  வழியாக நான்கைந்து பேர் வந்து நிற்பார்கள்.  குறுக்கே புகுந்து விடுவார்கள். நெருங்கிய அல்லது முக்கிய நபர்கள்தான் என்றில்லை, பொதுவாகவே இந்த பொது விதியை - பிரதட்சணாமாக என்று எடுத்துக் கொண்டாலும் சரி, அலலது காலம் காலமாக கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வரும் இடதுபுறமாக வரிசையில் நிற்பது, பரிசு கொடுத்து விட்டு வலது புறம் இறங்குவது என்கிற வழக்கத்தைப் புறக்கணித்து வலது புறமாக ஏறி கலகம் செய்பவங்கள் உண்டு.  மனதுக்குள் ரொம்ப சாமர்த்திய சாலிகள் என்று நினைப்பு இவர்களுக்கு.  நாகரீகம் தெரியாத முண்டங்கள்!  கொஞ்சம் உணர்ச்சி வசப்பட்டுட்டேன், கோச்சுக்காதீங்க...  சிலர் இந்தப் பக்கம் மேடையில் ஏறுகிறார்களோ, அந்தப் பக்கமாகவே இறங்கி இடைஞ்சல் செய்வார்கள்.  என்னென்ன சொல்றேன் பாருங்க...

அட, ஒருவழியாக மணமக்களை நெருங்கி விட்டோமப்பா..  என்ன நடக்கும்?  முன்னால் சென்ற குழுவே இன்னும் நகர்ந்திருக்காது.  இரண்டொருவர் நின்று கைகுலுக்கி பேசிக்கொண்டே இருப்பார்கள், அல்லது மாஞ்சு மாஞ்சு செல்பி எடுத்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.

சரி, அவர்களும் போயாச்சு..   நாம் மணமக்களை நெருங்குகிறோம்.  அவர்கள் கையைக் குலுக்கி வாழ்த்துச் சொல்ல ஆரம்பிக்கும்போது மணமகளோ, மணமகனோ, நம் சம்பந்தப்பட்ட நபர் அங்கிருக்கும் உறவினரை அவசரமாக அழைத்து சில இன்ஸ்ட்ரக்ஷன்ஸ் கொடுப்பார், பேச்சு நீண்டுகொண்டே போகும்.  அல்லது ஏதோ ஒரு உறவு அப்போதுதான் வந்து அவரிடம் எதையோ விவாதிக்கத் தொடங்கும்.  நம் முகராசி.  மர்ஃபி லா மாதிரி இதெல்லாம்.  

நம் கவலையோ, இப்போது மணமகள்/ன் கையில் கொடுத்த மொய்க்கவர் நம் கணக்காய் எடுத்துக் கொள்ளப்படவேண்டும்...  பின்னர் பெயர் பார்த்து தெரிந்து கொள்ளலாம்தான்.  ஆனால் அந்த நிமிடமே அவர்கள் கையில் இருக்கும் கவரை ரிஃப்ளக்ஸ் ஆக்ஷனில் பின்னால் நிற்கும் மொய் க்லெக்டரிடம் கொடுத்து விட்டால், அப்புறம் மறந்துபோய் இவர்கள் ஒன்றும் கொடுக்காமலேயே வந்து போகிறார்கள் என்று தோன்றி விடாதா என்கிற மாதிரி அ(னா)வசிய கவலை எல்லாம் நம்மை வாட்டும்!  பின்னால் லிஸ்ட் பார்த்து நிரூபிக்கலாம்தான்.  அந்த நிமிடம் தோன்றுவதை எப்படி மாற்ற முடியும்?!  சரி, லிஸ்ட்டில் பெயர் எழுத மறந்து விட்டால்?  அட, நாமே ஒரு மறதியில் பெயர் எழுதாமல் கொடுத்திருந்தால்?  ஆனால் நான் வீட்டிலேயே பெயர் எழுதி கவரின் உட்புறம் கொடுக்கப்படும் தொகையையும் எழுதி ஒட்டிக் கொடுப்பது வழக்கம்.  அனுபவம்!  ஏனெனில் கவர் தனியாக, பணம் தனியாக பிரிந்து விட்டால் குழப்பம் வரும்.  இது பற்றி எல்லாம் முன்னரே கவலைப் பட்டிருக்கிறேன்,  ச்சே...  எழுதி இருக்கிறேன்.

நாம் கொடுக்கும்போதும் சரி, இறங்கி வந்து பார்க்கும்போது வேறு சிலர் மொய் கொடுத்து போட்டோவுக்கு போஸ் கொடுக்கும்போதும் சரி, மணமகனோ, மணமகளோ இந்தப் புதியவர்களை, அல்லது அவர்களுக்கு இன்னும் அறிமுகமாகாத நட்புறவுகளை அலட்சியம் செய்வது போல போட்டோ போஸ் தராமல் அருகில் அல்லது தூரத்தில் நிற்பவருக்கு சைகை காட்டிக்கொண்டோ, பேசிக்கொண்டே இருப்பதும் சங்கடத்தைத் தரும்.  எரிச்சல் என்று எழுத வந்தேன்.

மொய் கொடுத்து போட்டோவிலும் விழுந்து நாம் வந்தது ரெஜிஸ்டர் ஆயாச்சுன்னா, விடு ஜூட்..   நேரா டைனிங் ஹால்.  சாப்பாடு, பீடா...  தாம்பூலம், அப்புறம் போடா என்று வெளியே வந்து விழுந்து விடலாம். 

==================================================================================================

குவிகம் ஜூன் மாத மின்னிதழில் இடம்பெற்ற கட்டுரை.  மருத்துவர் திரு பாஸ்கர் ஜெயராமன் எழுதியது.  அவர் அனுமதி பெற்று இங்கு பகிர்கிறேன்.  அந்த கட்டுரையின் சுட்டி இங்கே க்ளிக்கினால் திறக்கும்.

அவருக்கு அறுபத்தைந்து வயதிருக்கலாம் – இருபது வருடங்களுக்கு மேலாக சர்க்கரை வியாதியும் இரத்தக் கொதிப்பும் அவருடன் பயணிக்கின்றன! கொஞ்சம் நெட்டில் மேய்வது – முக்கியமாக ஹெல்த் சம்பந்தமான செய்திகள் – பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு.

இரண்டு நாட்களாக மார்வலி – ’கேஸ்’ பிராப்ளம் என்று தானே, ரோஸ் கலர் மருந்து, ரானிடிடின் (நெட் உபயம்!) எடுத்துக்கொண்டும் வலி கேட்கவில்லை. வலி அதிகமாகவே, ’ஹார்ட் அட்டாக்’ எனப் பயந்து, எல்லா டெஸ்டுகளும் எடுத்து, மருத்துவமனை யில் இரண்டு நாட்கள் தீவிரமாகக் கண்காணிக்கப் பட்டார்! ஐந்தாம் நாள் திட்டுத் திட்டாக சிவந்த நிறத்துடன் சின்னச் சின்ன நீர்க் கொப்புளங்கள் இடது பக்க மார்புப் பகுதியில் தோன்றின – ஹெர்பிஸ் சாஸ்டர் – அக்கி – எட்டிப்பார்த்தது.

‘அக்கி’ என்பது பெரும்பாலும் ஐம்பது வயதிற்கு மேற்பட்டோருக்கு வருகின்ற ‘வைரஸ்’ தொற்று – சின்ன வயதில், சம்மர் விடுமுறையில் அநேகமாக நம் எல்லோருக்கும் வரக்கூடிய ‘சின்ன அம்மை’ (ஆத்தா மேலெ எறங்கியிருக்கா என்று வேப்பிலைப் படுக்கையும், பத்தியமும், பால்குடமும், நேர்த்திக்கடனும் இன்னமும் வழக்கத்தில் தமிழ்ப் பாரம்பரியம் பேசியபடி உள்ளன!), பெரியவர்களுக்கு உடம்பின் ஒரு பாதியில் (இடது அல்லது வலது), ஒரு பகுதியில் மட்டும் (ஒரு நரம்பு ஓடும் பாதையில் மட்டும்) வருவதுதான் அக்கி – வேரிசெல்லா சாஸ்டர் வைரஸ் (VARICELLAA ZOSTER VIRUS) தொற்று.

ஜுரம், குளிர், தலைவலி, சோர்வு, தசை பிடிப்பு எல்லாம் சிலருக்கு வரலாம். நரம்பின் பாதையில், தோலின் மீது சிறு நீர்க் கொப்புளங்களாக, அங்கங்கே வரும் – எரிச்சலுடன் வலியும் இருக்கும் (சில நேரங்களில் அரிப்புடன்). உடம்பின் ஒரு பாதியில் மட்டும் இருப்பது முக்கியம். குறிப்பிட்ட பகுதியில் மட்டும் (LOCALISED) வருகின்ற சின்ன அம்மை எனலாம்.

பேச்சு வழக்கில், குழந்தைகளுக்கு முகத்தில் வருகின்ற – மூக்கு, உதடுகளின் ஓரங்கள், கன்னம், கழுத்து, கை, கால் என வரலாம் – பாக்டீரியல் தொற்றினை (IMPETIGO) ‘அக்கி’ எனத் தவறாக நினைப்பவர்கள் உண்டு. இவை, சிவப்பும்,மஞ்சளும் கலந்த நிறத்தில், பொருக்குடன், இரண்டு பக்கமும் இருக்கும் – இதற்கான சிகிச்சை வேறு. (அம்மை அல்லது அக்கி என்றெண்ணி, வேப்பிலையும், மஞ்சளும் அரைத்துப் பூசி, உடம்பு பூராவும் புண்ணாகி விடும் – ஆத்தா வீரியமாக வந்துவிட்டதாக நினைத்து பயப்படுவோரும் உண்டு!)

நோய் எதிர்ப்பு சக்தி குறைவாக உள்ள நிலையில், வயதானவர்களுக்கு அக்கி வருவதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். அறுபது வயதுக்குமேல், எச்.ஐ.வி., புற்றுநோயும் அதற்கான கீமோதெராபி, ரேடியோதெராபி, ஸ்டீராய்ட் தெராபி, நீரிழிவு வியாதி உள்ளவர்களுக்கு அக்கி வரலாம்.

தோல் கொப்புளங்கள், இரண்டு அல்லது மூன்று வாரங்களில் ஆறிவிடும். சிலருக்கு, மாறாத வடுவாகவும் நின்று விடக்கூடும்.

ஓய்வு மிகவும் அவசியம். குளிர் ஒத்தடம் உதவும். காலமின் லோஷன் கொப்புளங்கள் காய்வதற்கு உதவும். மருத்துவரின் ஆலோசனையுடன், ஆண்டி வைரஸ் மருந்துகளும், வலி மற்றும் அரிப்புக்கு மருந்துகளும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

அக்கி என்றவுடன், சட்டி, பானைகள் செய்யும் குயவனாரிடம் சென்று ‘எழுதிக் கொண்டு’ வருவது வழக்கம் – சுட்ட பானைச் சில்லுகளைப் பொடித்து, குழைத்துப் பூசி விடுவார்கள் – காலமின் லோஷன் போலவே ’காயவைக்கும்’ குணம் இதற்கு உண்டென்றாலும், அசுத்தமான நிலைகளில், பாக்டீரியா தொற்று ஏற்படும் வாய்புகள் அதிகம் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

முகத்தில் கண்ணைச் சுற்றி வருகின்ற அக்கி (HERPES ZOSTER OPHTHALMICUS) சிறிது கவலைக்குறியது. கண் கருவிழியில் வெள்ளைப் புள்ளிகளாய் காயங்கள் ஏற்படலாம். சரியான மருத்துவப் பரிசோதனையும், சிகிச்சையும் அவசியம்.

ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மணி – வலது பக்கக் கண் மற்றும் நெற்றி எங்கும் தாங்கமுடியாத வலியுடன் – ”பளிச்” சென கத்தியால் வெட்டுவதைப் போன்ற வலியுடன் – வந்தார். அருகில் பார்த்ததில், ஆறிய அம்மை வடுக்களும், சிவந்த கண்ணும் தெரிந்தன. கண் மருத்துவர் பார்த்து, கண்ணுக்கு சொட்டு மருந்துகள் கொடுந்திருந்தார். இரண்டு வாரங்களுக்கு முன் அக்கி வந்ததையும், சரியான சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டதையும் அவர் காட்டிய மருந்துச் சீட்டு சொல்லியது! இது அக்கியின் பின் விளைவான நரம்பு வலி (POST HERPETIC NEURALGIA) !

வயதானவர்களுக்கும், சர்க்கரை நோயுள்ளவர்களுக்கும், அக்கி மறைந்த பிறகும் கூட – சில சமயங்களில் ஒரு வருடம் வரையில் – நரம்பு ‘வலி’ இருந்து கொண்டே இருக்கும். வைரஸினால் நரம்புகள் பாதிக்கப் படுவதால், தோலில் கொப்புளங்கள் மறைந்தாலும், வலி மட்டும் தொடரும். அக்கி வந்த இடங்கள் சிலருக்குக் கூசும் – சிலருக்கு, மஸ்லின் போன்ற மெல்லிய துணிகள் பட்டால் கூட எரிச்சலோ, கூச்சமோ ஏற்படும். மிகவும் தாங்கமுடியாத நரம்பு வலி சிலரை மிகவும் பாதிக்கும். அதற்கான பிரத்தியேக மருந்துகளும் எடுத்துக்கொள்வது அவசியம். குடைமிளகாயில் செய்யப்படும் கிரீம்கள் இங்கு உதவியாக இருக்கும் (CAPSAISIN). (பாட்டி வைத்தியமாக பச்சைக் குடைமிளகாயை அரைத்துப் போடுவதைத் தவிர்க்கவும் – விளைவுகள் விபரீதமாக இருக்கும்!).

அக்கி பிறருக்குத் தொற்றும் வாய்ப்புகள் உள்ளதால், குழந்தைகள், மற்றும் வயதானவர்கள் சிறிது விலகி இருப்பது நலம்.

தோலில் கொப்புளங்கள் இல்லாமல் வலி மட்டும் முதலில் வருவதால் டயக்னோசிஸ் குழப்பங்கள் (முதல் கேஸ்) - அக்கியின் பின் விளைவாக வரும் நரம்பு வலி (இரண்டாவது கேஸ்) - இவற்றால் அக்கி முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

============================================================================================

ரங்கநாதன் தெருவில், செல்வரத்தினம் மளிகைக் கடை வைத்தாரா, இல்லையா என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளும் முன்பு, அதற்கு முந்தைய ஒரு வரலாற்றைப் பார்க்கலாம். சமீபத்தில் மறைந்த எழுத்தாளர் அசோகமித்திரன் 1948-ல் தி.நகர் ரங்கநாதன் தெருவில் வசித்துவந்தார். தி.நகரில் தாம் வசித்த அனுபவம் குறித்து அவர் எழுதி இருக்கும் தகவல்களைப் பார்க்கலாம்.

"ரங்கநாதன் தெருவில் உள்ள ஒன்பதாம் நம்பர் வீட்டில் நானும், என் குடும்பத்தினரும் வசித்துவந்தோம். அப்போது குடிநீருக்குக் கடும் பஞ்சம் நிலவியது. குடிநீருக்காக அரை கி.மீ தள்ளி இருந்த தாமோதர ரெட்டி தெருவில் இருக்கும் எங்களது உறவினரின் வீட்டுக்குச் சென்று குடிநீர் பிடித்துவருவோம். தாமோதர ரெட்டி தெருவில் இருந்து பார்த்தால், கண்ணம்மாபேட்டை சுடுகாட்டில், பிணங்கள் எரியும் புகையைப் பார்க்கலாம். சிலநேரம் பிண வாடையையும் உணரமுடியும். தாமோதர ரெட்டி தெருவிலும் எங்கள் குடும்பம் 5 ஆண்டுக்காலம் வசித்துவந்தது. தி.நகரில் இப்போது இருக்கும் சிவா விஷ்ணு கோயில் அப்போது ஒரு கிராமத்துக் கோயில்போல இருந்தது. இந்தக் கோயில் முன்புதான் பேருந்துகள் நிறுத்தப்பட்டிருக்கும். அப்போது 9, 10, 11ஏ, 12 மற்றும் 13 எண்கள் கொண்ட பேருந்துகள் தி.நகரிலிருந்து கிளம்பும். ரயில் செல்லாத பகுதிகளுக்கு மட்டுமே பேருந்துகளில் மக்கள் பயணித்தனர்.

ரங்கநாதன் தெருவில் வசித்தபோது, வீட்டில் இருந்து ரயில் போகும், வரும் சத்தங்கள் கேட்கும். இப்போது பேருந்து நிலையம் இருக்கும் இடத்தில் ஒரு சிறிய குட்டை இருந்தது. அந்தக் குட்டையில் இருந்த தண்ணீரில் நிறைய எருமை மாடுகள் ஊறிக்கொண்டிருக்கும். பிறகு அந்தக் குட்டை தூர்க்கப்பட்டுப் பொதுக்கூட்ட மைதானமாக உபயோகிக்கப்பட்டது. அங்கு ராஜாஜி, அண்ணா, செங்கல்வராயன், மா.பொ.சி., முத்துராமலிங்கனார், சின்ன அண்ணாமலை ஆகியோர் எல்லாம் பேசி இருக்கிறார்கள். அவர்களது உரைகளை நான் கேட்டிருக்கிறேன். இப்போது மேட்லி, துரைசாமி சுரங்கப்பாதைகள் இருக்கும் இடங்களில் இரண்டு ரயில்வே கேட்கள் இருந்தன. ரயில்வே கேட்டைக் கடக்க முயன்று மாதத்துக்கு இரண்டு பேராவது உயிரிழப்பார்கள். அந்தக் காலத்தில் தி.நகர் அமைதியாக இருக்கும்

அமைதியாக இருந்த தி.நகரும், ரங்கநாதன் தெருவும்தான் இப்போது ஆசியாவின் முக்கிய வணிக மையங்களாகத் திகழ்கின்றன. தென் மாவட்டங்களில் இருக்கும் நாடார் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவரகள், அந்தக் காலத்தில் ஏதாவது ஓர் ஊருக்குப் போய் மளிகைக் கடை வைத்துக்கூடப் பிழைப்பை ஓட்டுவார்கள். தெரியாத ஊரில்கூடத் தொழில் செய்து வாழ்க்கையை நடத்துவார்கள். அப்படி ஒரு நம்பிக்கையில்தான் செல்வரத்தினம் தமது கிராமத்திலிருந்து சென்னைக்குக் கிளம்பிவந்தார்.

ரங்கநாதன் தெரு மாம்பலம் ரயில் நிலையத்தில் வந்து இறங்கிய செல்வரத்தினம், சுந்தரம் காபி உரிமையாளர் சோமசுந்தரத்தைச் சந்தித்தார். "மளிகைக் கடை வைக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். அதற்கு நீங்கள் உதவி செய்ய வேண்டும்" என்று கேட்டார். அதற்கு சோமசுந்தரம், "மளிகைக் கடை வைத்தால் அது இந்தப் பகுதியில் இப்போதைக்கு எடுபடாது. எல்லோரும் கொத்தவால் சாவடி போய் அங்குதான் மளிகைப் பொருள்கள் வாங்குகிறார்கள். ரங்கநாதன் தெருவில் கும்பகோணம் பாத்திரக்கடை இருக்கிறது. அதை நடத்துகிறவர், கடை மற்றும் கட்டடத்தை அப்படியே விலைக்குக் கொடுத்துவிடலாம் என்று நினைக்கிறார். நீங்கள் வேண்டுமானால், அதை வாங்கிப் பாத்திர வியாபாரம் செய்யுங்கள். நன்றாகப் போகும்" என்று அறிவுறுத்தினார்.

சோமசுந்தரத்தின் யோசனைப்படி கும்பகோணம் பாத்திரக் கடையைக் கட்டடத்தோடு சேர்த்து தனபாலிடமிருந்து செல்வரத்தினம் விலைக்கு வாங்கினார். இந்தப் பாத்திரக் கடைதான் இன்றைக்கு சரவணா ஸ்டோர்ஸ் ஆக உருவாகி இருக்கிறது.

ரங்கநாதன் தெரு 1970-க்குப் பிறகுதான் கொஞ்சம்கொஞ்சமாக முகம் மாறத் தொடங்கியது. அதுவரை ஓட்டுவீடுகளுமாய், கொல்லைப்புறத்தில் தென்னை மரங்களுமாய், மாட்டுத் தொழுவங்களுமாய் இருந்த வீடுகளின் பகுதிகள் எல்லாம் கடைகளுக்காக வாடகைக்கு விடப்பட்டன. வீடுகளின் முதல் மாடியில் வீட்டு உரிமையாளர்கள் வசிக்கத் தொடங்கினர். மாம்பலம் ரயில் நிலையத்துக்கு அருகே ஹோட்டல், மளிகைக் கடை, பாத்திரக் கடை என்று ஒரு கதம்பக் கடைத்தெரு உருமாறத் தொடங்கியது.

இதுதவிர, தெரு முழுவதும் பிளாட்ஃபாரத்தில் காய்கறிக் கடைகள், பழக்கடைகள் இருந்தன. வெளியூர்களில் இருந்து ரயிலில் காலையில் கொண்டுவரப்படும் காய்கறிகள்... விலை மலிவாக ரங்கநாதன் தெருவில் விற்கப்பட்டன. ரயில் நிலையத்தில் இருந்து இறங்கிச் செல்வோர், வேலை முடிந்து ரயில் நிலையத்துக்கு வருவோர்களைக் குறிவைத்துத்தான் ரங்கநாதன் தெருவில் காய்கறிக் கடைகள் முளைத்தன. ரங்கநாதன் தெரு மொத்தமும் கடைகளாக மாறிவிட்ட நிலையில், இன்றைக்கும் அந்தத் தெருவில் ஒரே ஒரு வீடு மட்டும் இருக்கிறது.

படம் இதைக் கொண்டிருக்கலாம்: ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட நபர்கள், பலர் நின்றுக்கொண்டிருக்கின்றனர், பலர் நடக்கின்றனர் மற்றும் வெளிப்புறம் ,

- Vikatan EMagazine

 FaceBook 

======================================================================

2014 ல் நுங்கம்பாக்கத்தில் ஒரு பெரிய ஹோட்டலில் சாப்பிட்டதன் பில் கிடைத்தது.  பதினோரு வருடங்கள்.  விலைகளில் என்ன மாற்றம்?

================================================================================

சுவாரஸ்யமான செய்தி 

================================================================================

பதிமூன்று வருடங்களுக்கு முன் எழுதியது...

சுஜாதா புத்தகம் ஒன்றைப் படித்துவிட்டு எழுதிய இரண்டு லிமெரிக்குகள்!

=================================================================================

பொக்கிஷம் 

டெல்லியில் இருக்கும் அல்லது இருந்த ஒரு விநாயகர் கோவில் பற்றி..   இப்போதும் இது டெல்லியில் இருக்கிறதா, தெரியவில்லை!

எல்லோரா சென்று வந்து சாவி விகடன் ஆசிரியருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார்.  அதன் படம் இது.  அதற்கு அடுத்த வாரம் அந்த பயணக்கட்டுரை வெளிவந்தது.  அதற்கு அப்புறம் சாவி விகடனில், புத்தகத்தின் இரண்டு பக்கங்களும் கோபுலு ஓவியங்களுடன் 'இங்கு சென்றிருக்கிறீர்களா' என்று எழுதினர்.

வாயில் சிகரெட் இருந்தால் இயக்குனர் என்று அறிக...   60 களில் எந்த இயக்குனர் அப்படி இருந்தாரோ....

படத்தில் இருப்பது பஸ் மாதிரி இல்லாமல் மெட்ரோ ரயில் மாதிரி தெரிவது எனக்கு மட்டும்தானா?!!

நிச்சயம் இதில் ஏதோ ஜோக் இருக்கிறது என்றுதான் நினைக்கிறேன்!