மொபைல் பையில், பை வண்டியில், வண்டி?

புதுமணத்தம்பதிகள் முன்னே புடவை, வேஷ்டி சரசரக்க நடக்க, மற்றவர்கள் குழுக்குழுவாக தங்களுக்குள் உரையாடியபடியே தொடர்ந்தார்கள்.

நாங்கள் ஆறு பேரும் ஒருகுழுவாக "உரையாடியபடியே"  கூட நடந்தோம்.  

வழியில் எதிர்ப்படும் கடைகளில், போலீஸ்காரரிடம், சேவார்த்திகளிடம் "இங்கு நெட் சென்டர் எங்கிருக்கிறது?" என்று விசாரித்தபடியே சென்றோம்.  அப்போது எங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை!

எல்லோருமே அந்தச் சாலையின் முடிவில் ஒரு நெட் சென்டர் இருக்கிறது என்றார்கள்.  சற்றே வேகமாக நடந்தோம்.  அப்போது எங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை.

ஒருவழியாய் உள்நுழையும் இடத்தில் எங்கள் குழுவினர் கையில் இருந்த பேப்பரைக் காட்டிக்காட்டி பேட்ச் பேட்சாக உள்ளே சென்று கொண்டிருக்க, எங்களையும் அங்கே "ஜாரித்து" பார்க்கச் சொன்னார் எங்கள் குழுவைச் சேர்ந்த ஒருவர்.

"ஜாரித்தோம்"!  ஊ...   ஹூம்...  "அதெப்படி ஸார்...  புக் செய்யும்போதே அதிலிருந்த கண்டிஷன் விதிமுறைகள் படிக்கவில்லையா?" என்றார்கள்.  யார் படித்தார்கள்?  புக் செய்தது எங்கள் வீட்டு கடைக்குட்டி.  தொலைபேசியில் கல்யாணப்பெண்ணின் அப்பா எப்படி இயக்கினாரோ, அப்படி இயங்கி புக் செய்தார்.  அப்புறம் நாங்களும் யாரும் அதைத் திறந்து பார்க்கவில்லை. 

"இதோ அங்கே லாஸ்ட்ல ஒரு நெட் சென்டர் இருக்கு...   அங்கே போய் பிரிண்ட் எடுத்து வாங்க...   ஆறுமணிக்கு முன்னால் வந்தால் உள்ளே விடறேன்" என்றார்.  அப்போது மணி நாலரை!

மகன்கள் இருவரும் ஓடினார்கள்.  அப்போதும் நாங்கள் உணர்ந்திருக்கவில்லை.

காத்திருந்தோம்.  நேரம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  மக்கள் வெள்ளம் உள்ளே சென்றுகொண்டே இருந்தது.  அதைப் பார்த்துக்கொண்டு வெட்டியாய் நின்றிருந்தோம்.  அசட்டுத்தனமாய் உணர்ந்தோம்.  

எங்கள் மேலேயே எங்களுக்குக் கோபம் வந்து கொண்டிருந்தது.

மகன்கள் வருகிறார்களா என்று தூரத்தில் வரும் அலைகடல் மக்கள் அலைகளுக்கிடையே இருவர் தலையை அடையாளம் காண முயன்று கொண்டிருந்தோம்.

ப்ரிண்டவுட் தயாராய் வைத்து உள்ளே சென்ற அந்த உறவுக்கூட்டத்தில் ஒருவராவது முன்னரே அதுபற்றி எங்களிடம் பேசி இருக்கலாம் என்று பேசிக்கொண்டோம்.  நாங்களாவது பேசி இருக்கலாம் என்று பேசிக்கொண்டோம்.  வேஷ்டி உட்பட வாங்கத் தெரிந்த எங்களுக்கு ப்ரிண்டவுட் எடுக்க நேரமாகியிருக்காது!  விதி இருந்தால் மதி இருந்திருக்கும்.  மதி இருந்தால் விதியை வென்றிருக்கலாம்...!!

தூரத்தில் தெரிந்த தலைகளுக்கிடையில் மகன்கள் தலை தெரிந்தது.  பரபரப்பானோம்.  இங்கிருந்து நாங்கள் ஆர்வத்தில் கேட்ட சைகைக் கேள்விகளுக்கு அவர்களுக்குத் தெரியவில்லையா, அல்லது தெரிந்தே சும்மா வந்தார்களா என்று தெரியவில்லை, வேகமாக அருகில் வந்தார்கள்.

"என்னடா  ஆச்சு?  எடுத்தாச்சா?"  அப்போதும் உணரவில்லை நான்!

"எடுக்கவில்லை...  முடியவில்லை..."

"ஏண்டா?  கூட்டமா?"

"சொல்லவிடேன்..   குறுக்க குறுக்க கேள்வி கேட்காம பேசறதை கேளு"

"சொல்லு"

மூச்சு விட்டுக்கொண்டான் மகன்.  

"கூட்டமெல்லாம் இல்லை...   இரண்டு மூன்று பேர் இருந்தார்கள்...  சட்டென போய் இடம் பிடித்துவிட்டேன்.  ஆனால்..."

தொடரக் காத்திருந்தேன்.

"ஆனால் மெயில் லாகின் செய்ததும் கூகுள் செக்யூரிட்டி செக்கிங் வருது...."

"ஆமாம்...   வரும்தானே...   இங்கயிருந்து லாகின் செய்தா வரும்தான்..."  மின்னலடித்தது.   அடடே ஆமாம்...  

"ஆமாம்ப்பா...    வரும்தான்...   ஆனால் மெசேஜ் ரிஸீவ் செய்து அதில் திருப்பி கொடுக்கணுமே...  மொபைல்?"

எனக்குதான் ஏற்கெனவே மின்னலடித்து விட்டதே...  புரிந்தது! மொபைல் எங்கள் பையில் இருக்கிறது.  பை வண்டியில் இருக்கிறது.  வண்டி எங்கே இருக்கிறது?!!!!

எங்களுக்குப் புரிந்தது பாஸுக்குப் புரியவில்லை.  புரிய வைத்தோம்.

யார்மேல் என்று தெரியாமல் பாஸுக்கு ஆத்திரம் வந்தது. 

வண்டியிலிருந்து இறங்கிய இடத்தை நோக்கி வேகமாக நடக்கத் தொடங்கினோம்.  அம்மாவால் வேகமாக நடக்க முடியவில்லை.  82 வயது. மூச்சு இழுத்தது. ஆனாலும் "என்ன?  உள்ளே போக முடியாதா?  ஏண்டி?  நான் முடியாமல் கூட அதற்காகத்தானே வந்தேன்?" என்று பாதி கேள்வியாகவும், பாதி புலம்பலாகவும் கேட்டபடியே வந்து கொண்டிருந்தார்.

மகன்கள் வேகமாக முன்னால் நடந்தார்கள்.  வண்டியைத் தேடத் தொடங்கினார்கள்.  இந்நேரம் தரிசனத்துக்கு உள்ளே சென்றவர்கள் பாதி வழி கடந்திருக்கக் கூடும்.

(சென்ற வாரம் இந்தத்தொடர் வராததை யாருமே கேட்கவில்லை என்றாலும் நான் விடமாட்டேன் இல்ல!  நான் எதை எழுதி பக்கத்தை நிரப்ப?!!)

=============================================================================================

நேற்று சுஜாதாவின் நினைவு நாள்.  முன்னர் ஆறு வருடங்களுக்கு முன்னால் பகிர்ந்த இதை எதற்கு இன்று இங்கே பகிர்கிறேன் என்றால் காரணம் அதிலேயே சொல்லி இருக்கிறேன்.

===============================================================================================

விங் கமாண்டர் அபிநந்தன் பற்றிப் படித்தபோது சுஜாதா எழுதிய '14 நாட்கள்' நினைவுக்கு வந்தது.  சுட்டு வீழ்த்தப்படும் விமானத்திலிருந்து பாராசூட்டில் தப்பிக்கும் ஸ்குவாட்ரன் லீடர் குமாரை பிடிக்கிறான் பாகிஸ்தான் லீடர் மொஹம்மத்.  சர்வதேச போர் விதிமுறைகளை மீறி குமாருக்கு இழைக்கப்படும் கொடுமைகள்...

அபிநந்தன் சுஜாதாவின் குமார் போல கொடுமைகள் அனுபவிக்காமலேயே பத்திரமாக நாடு திரும்பப் பிரார்த்தனைகள்.

என்னிடம் புத்தகம் இருக்கிறது.  அதிலிருந்து முக்கியமான பக்கங்களை பகிர நினைத்தேன்.  நேரம் ஒத்துழைக்கவில்லை.


==============================================================================================================

'தி இந்து' வில் 'கிரேசி மோகன்' பதில்கள். 2015 இல் வந்தது.   தன்னுடைய சிறுவயது கிரிக்கெட் அனுபவங்களை மிகவும் ரசிக்கும்படி எழுதி இருப்பதால் இங்கு பகிர்கிறேன்!

=======================

லதா ரகுநாதன், சென்னை.

உலகக் கோப்பை கிரிக்கெட் போட்டி நடைபெறும் நேரத்தில் தங்களின் கிரிக்கெட் அனுபவத்தைக் கூறுங்களேன்?

70-களில் மந்தைவெளியில் எங்கள் காலனியில் சுவரில் கரித் துண்டால் ஸ்டம்ப்ஸ் வரைந்து, ஆறிப் போன பூரியைப் போல இருக்கும் லப்பர் பாலில் அண்டராம்ஸ் கிரிக்கெட் விளையாடிக் கொண்டிருந்தோம். அப்போதுதான் ‘மினிமேக்ஸ்’என்ற கிரிக்கெட் குழுவை ஆரம்பித்தான் ‘பெரியப்பா’என்று நாங் கள் மரியாதையாக அழைக்கும் எஸ்.வி!

‘பெரியப்பா’ அவ்வப்போது எங்களுக்குக் கணக்கு சொல்லித் தருவான். நவராத்திரி கொலு சமயத்தில் படுதா கட்டி ‘காளிதாஸன்’ நாடகம் போடுவான். அவனுக்கு வளர்த்தி ஜாஸ்தி. பதினோரு வயதிலேயே எதிர் போட்டு ஷேவ் செய்துகொள்ளும் அளவுக்குக் கன்னம் சொரசொரவென்று இருக்கும்.

எனது பால்ய அறிவுஜீவி காம்ரேட் எஸ்.வி, ‘மினிமேக்ஸ் என்கிற பேர் எப்படி இருக்கு?’ என்றான். ‘‘போடப் போறது என்னமோ சமஸ்கிருத டிராமா. எதுக்குடா இங்லீஷ்ல பேரு?’’ என்றேன்.

‘‘முட்டாள்... அதான் உனக்குக் கணக்கு சரியா வர மாட்டேங்குது. டிராமா இல்லடா கிரிக்கெட் டீம்’’ என்று என் தலையில் ஓங்கி உலகளந்து குட்டினான். அவன் குட்டிக் குட்டியே இன்றும் என் தலை பத்தாங்குத்து பாறாங்கல் பம்பரம் போல மேடு பள்ளமாயிருக்கும்.

‘‘அது என்னடா பெரிப்பா ‘மினிமேக்ஸ்’? ஏதோ ஐஸ்கிரீம் பேரு மாதிரி இருக்கு?’’ என்றான் மூணு பிட்ச் முரளி. அவன் எங்கள் குழுவின் ஸ்பின் பவுலர். மூணு தபா பிட்ச் ஆகித்தான் பந்து பேட்ஸ்மேனை வந்து சேரும்.

முதல் பிட்ச்சில் ‘ஃஹாப் பிரேக்’ ஆகி, இரண்டாவது பிட்ச்சில் ‘லெக் பிரேக்’ ஆகி, மூன்றாவது பிட்ச் ஆனதும் வீரியம் குறைந்து… நிறைமாதக் கர்ப்பிணியைப் போல ‘என்னை யாராவது சிக்ஸர் அடியுங்களேன்…’ என்று கெஞ்சும் பாவனையில் நிதானமாக பந்து வரும்.

‘‘டேய் முரளி... இப்படிக் கேள்வி கேக்கறதாலதான் உனக்குக் கணக்கு சரியாவே வரலை’’ என்றான் எஸ்.வி. எங்கள் எல்லா குறைகளுக்கும் கணக்கைக் காரணம் காட்டி, எங்கள் வாயை அடைப்பான்.

‘‘நம்ப டீம்ல நான்தான் பெரியவன். கணக்குத் தெரிஞ்சவன். நீங்கள்லாம் சின்னப் பசங்க, அதான் மினி மேக்ஸ்” என்று கோனார் நோட்ஸ் போட் டான்.

ஒரு வாரம் பிராக்டீஸ். தான்தான் ஓப்பனிங் பவுலர் என்று எதேச்சதிகாரமாக சாயங்காலம் வரை லப்பர் பந்தை பெரியப்பா எங்கள் கண்ணிலேயே காட்டவில்லை. பெரியப்பாக்கு மட்டும் ஒரு ஓவருக்கு 60 பால். ஓப்பனிங் பேட்ஸ்மேனும் அவன்தான். போடும் பந்தை எல்லாம் மார்பால் தடுத்து ‘மார்பிடபுள்யு’ ரூல்ஸ் பிரகாரம் ‘கிடையாது’ என்று அழுகுனி ஆட்டம் ஆடுவான்.

திருவள்ளூர் ஹிந்துஸ்தான் மோட்டார்ஸ் கம்பெனி குழுவோடு மோத, நாங்கள் அவர்கள் அனுப்பிய பஸ்ஸில் போனோம். அந்த டீமில் 11 பேரும் ‘நிர்மா வாஷிங்’ வொய்ட் அண்ட் வொய்ட்டில் கிறிஸ் கெய்ல் ஜாடையில் வாட்டசாட்டமாக இருந்தார்கள். ‘‘பயமா இருக்குடா மோகன். படாத இடத்துல கட்டபால் பட்டுவெச்சுதுன்னா நாளைக்கு பாத்ரூம் கூட சரியா போக முடியாது’’ என்றான் பத்து.

‘‘பத்து… நீதான் பதினொண்ணுல இல்லையே டுவெல்த் மேன்தானே…’’ என்று நான் அவனை சமாதானப்படுத்த, ‘‘இல்ல... பத்து டீம்ல இருக்கான். என்னோட ஓபனிங் அவன்தான். ஏன்னா… பத்துக்குக் கணக்கு நல்லா வரும்’’ என்று சொல்லி பத்துவின் பயந்த வயிற்றில் சுடச்சுட காச்சின பாலை வார்த்தான் பெரியப்பா.

கணக்குக்கும் கிரிக்கெட்டுக்கும் என்ன அப்படி ‘பம்மல் கே சம்பந்தம்’னு இன்று வரை எனக்குப் புரியவில்லை.

டாஸ் போட அழைத்தார்கள். பெரியப்பா இரண்டு பக்கமும் ‘தலை’ இருப்பது போல, தான் தயாரித்து வைத் திருந்த 10 பைசா நாணயத்தைச் சுண்டி எறிந்து ‘தலை’ என்றான். பூவா- தலையாவில் ஜெயித்த பெரியப்பா, ‘பவுலிங்’ என்கிற முடிவை எடுத்து எங்கள் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தான்.

‘‘ஏண்டா எஸ்.வி (ஹிந்துஸ்தான் மோட்டார்ஸ் வளாகத்துக்குள் யாராவது தன்னை ‘பெரியப்பா’ என்று விளித்தால் டீமைவிட்டு விலக்கிவிடுவதாக எஸ்.வி எச்சரித்திருந்தான்) பவுலிங் செலெக்ட் செஞ்சே …’’ என்று நடராஜர் காலடியில் நசுங்கிக் கொண்டிருக்கும் குள்ள ராட்சஸன் ‘முயலகன்’ ஜாடையில் இருந்த முனுசாமி கேட்க, பெரியப்பா வழக்கம்போல ‘‘இப்ப புரியுதா முனுசாமி... உனக்கு ஏன் கணக்கு வரலேன்னு’’ என்று, தனது அரித்மெடிக் அஸ்திரத்தை வீச, கணக்கில் நூத்துக்கு ‘மூணு’சாமியான முனுசாமி கப்சிப் ஆனான்.

அப்புறம் என்ன? முதலில் விளை யாடிய ஹிந்துஸ்தான் மோட்டார்ஸ் டீம் ஆயிரத்து சொச்சம் ரன்கள் குவித்தனர். பேட்ஸ்மெனுக்கு வெகு அருகில் ஷார்ட்-லெக்கில் கேட்ச் பிடிக்க குப்புசாமி நின்றபோது கேப்டன் எஸ்.வி அவனைத் தள்ளி நிற்கச் சொன்னான். ‘‘இல்லடா எஸ்.வி இங்கேதான் பால் வரும்…’’ என்று முனுசாமி சொல்ல ‘‘மூதேவி… அதனாலதான் சொன்னேன்.

பால் பேட்லேர்ந்து வேகமா வரும். உனக்கு அடிகிடி பட்டு வெச்சுதுன்னா உங்க அப்பன், ஆயிக்கு எவன் பதில் சொல் றது?’’ என்று சொல்லி ஷார்ட் லெக்கை பவுண்ட்ரி-லைன் அருகில் மாற்றினான். ஒரு ரன்னையெல்லாம் லப்பர் பால் ஃபீல்டு செய்தே பழகிய நண்டுபிடி நாக ராஜன் கட்ட பாலை ‘கவட்டை’ வழியாக நழுவவிட்டு ஃபோர் ஆக்கினான்.

மூணு பிட்ச் முரளியின் ஸ்பின்னை ஸ்பின்னி எடுத்தார்கள் ஹிந்துஸ்தான் மோட்டார்ஸ் ஹேய்டன்களும் கில்க்ரிஸ்ட்டுகளும். அவர்கள் அடித்த ஆயிரத்து சொச்சத்துக்கு பதிலாக ‘மினிமேக்ஸ்’ சொச்சம் கூட அடிக்க வில்லை.

‘‘ஏண்டா… பெரிப்பா... முதல்ல ஏன் பவுலிங் எடுத்தே? எப்படியும் தோத்திருப்போம். நாம முதலில் விளையாடியிருந்தா மேட்ச்சாவது சீக்கிரம் முடிஞ்சிருக்குமே…’’ திரும்பிப் போகும்போது பெரிப்பாவைக் கேட் டேன். ‘‘முண்டம்… அவங்க மொதல்ல விளையாடியதாலதான் மேட்ச் ‘லஞ்ச்’வரை போச்சு. அதனாலதான் நமக்கும் பிரியாணி, புலவு ரைஸ் கிட்டைச்சுது’’ என்ற பெரியப்பா என்னைப் பார்த்து விஷமமாக சிரித்தபடி ‘‘இப்ப புரிஞ்சுதா மோகன்… உனக்கு ஏன் கணக்கு சரியா வர மாட்டேங்குதுன்னு’’ என்று கூறி பிரியாணி ஏப்பம் விட்டான்!

  

========================================================================================================

ஒவ்வொருவரும் எத்தனையோ விதங்களில் ஏமாறுவோம்!  இது நான் பள்ளியில் படித்த காலத்தில் ஏமாந்த கதை!  சகதோழன் என்னை அப்போது புதுமையான முறையில் ஏமாற்றினான்.  

நேற்றைய தனது பதிவில் ஏஞ்சல் ஏமாற்றிய / பொய்சொன்ன ஒரு கேள்வி கேட்டிருக்கிறார்.  எங்கள் ப்ளாக்கில் வரவேண்டிய கேள்வியை இங்கே கேட்கிறேன் என்று எழுதி இருந்தார்.  அங்கே சொல்லவேண்டிய பதிலை நான் இங்கே சொல்கிறேன்!!!