முனைமுறியாமல் கடைசி எழுத்து தேஞ்சி கீழே விழாமல் தெளிவாக பேசுவீங்க

 

பானகமும் நீர்மோரும் எனக்கு நாகப்பட்டினத்தில்தான் முதல் அறிமுகம்.

தஞ்சையிலிருந்து ஒரு கோடை விடுமுறையில் நாகை சென்றோம் .  அம்மம்மாவும் அம்மப்பாவும் அங்கிருந்தார்கள்.  அம்மம்மா மொறுமொறு தோசை(யிலும்) ஸ்பெஷலிஸ்ட். என்னைக் முதலில் கவர்ந்தது அதுதான்.  அந்நாட்களில் குளிர்சாதனப்பெட்டி (எங்கள் வீட்டில்) கிடையாது என்பதால் தோசை மாவு இரண்டு நாட்களில் புளித்து விடும்.  அந்த புளித்த தோசை (அப்போது) எனக்குப் பிடிக்கும்.

இப்போது புளித்த தோசை கிடைப்பதில்லை.  காரணம் அம்மா இல்லை! வீட்டில் ஃபிரிஜ் இருக்கிறது! அவ்வப்போது நினைத்துக் கொள்வேன்.  தோசை மாவை கொஞ்சம் தனியாக எடுத்து வெளியில் வைக்கச்சொல்லி புளிப்பு தோசை வார்க்கச் சொல்லி சாப்பிட்டுப் பார்க்க வேண்டும் என்று.  இப்பவும் அப்ப போலவே பிடிக்குமா என்று சோதிக்க வேண்டும்!

சிறுவயது விருப்பம் இப்போதும் இருக்குமா என்று தெரியவில்லை.  சில விருப்பசுவைகள் மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன.  சிறுவயதில் சேப்பங்கிழங்கு ரோஸ்ட் அல்லது கறி எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்.  இப்போதும் அந்த நினைவில் எனக்கு சேப்பங்கிழங்கு ரோஸ்ட் செய்து கொடுப்பவர்கள் இருக்கிறார்கள்.  ஆனால் இப்போது அதில் அவ்வளவு விருப்பம் தோன்றுவதில்லை.

பானகம் நீர்மோருக்கு வருகிறேன்.

நான் - நான் என்றால் நான் மட்டும் தனியாக அல்ல.  அம்மா, அண்ணன் தங்கையுடன்தான் - அங்கு சென்ற சமயம் கோடைத் திருவிழா தொடக்கம்.  அம்மன் கோவில் திருவிழாவா வேறு ஏதாவது கோவில் திருவிழாவா என்றெல்லாம் நினைவில்லை.  கேஜிஜி சொல்வார்.  அவர் அப்போது  இருந்தாரா, படிக்க அல்லது வேலைக்குச் சென்று விட்டாரா என்றும் நினைவில்லை!  நினைவிருக்கும் ஒரே விஷயம் ஆங்காங்கே நட்டிருந்த கம்பங்களும் கொடிகளும், பானகம், நீர்மோர்ப் பந்தல்களும்தான்.   ஐம்பதடிக்கு ஒரு பந்தல் இருக்கும்.  சாதாரண குடிநீர்ப் பந்தல்களும் இருக்கும்.

ஏதோ ஒரு மாமாவுடன் சென்று திருவிழா கண்டு, அங்கிருக்கும் பந்தல்களில் அவர்கள் வாங்கி கொடுத்த நீர்மோரும், பானகமும் பருகினேன்.  அப்படி ஒரு சுவைபானத்தை அதுவரை என் நா கண்டதில்லை.  இரண்டு மூன்று இடங்களில் குடித்தபிறகு இன்னும் வேண்டும் என்று கேட்டதற்கு 'பின்னால பீச்சி அடிக்கும்.. வா' ன்னு அழைச்சுக்கிட்டு வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார்கள்..

அப்போது அங்கு தயார் செய்து வழங்கப்பட்டவை உண்மையிலேயே ஒவ்வொரு பந்தலிலும் தரமான மோர் மற்றும் பானகம்.  நிச்சயமாக இப்போது வழங்கப்படும் நீர்மோர், பானகங்களில் அவ்வளவு தரம் இருக்கவே இருக்காது.  முதலில் அப்படி பல்வேறு இடங்களில் வழங்குகிறார்களா என்பதே கேள்விக்குறி.

எங்காவது ஓரிரண்டு இடத்தில கொடுக்கத் தொடங்கினால் மக்கள் பாய்ந்து சென்று ஆளாளுக்கு பாத்திரங்களில் ரொப்பிக்கொண்டு அல்லது அந்த குண்டானையே தூக்கிக் கொண்டு ஓட்டம் பிடிக்கிறார்கள்.  அரசியல் கட்சிகள் காட்டிய வழி.  தெனாலிராமன் வளர்த்த குதிரை போல இருக்கிறார்கள் மக்கள்.

வீட்டுக்கு வந்து சில மணிநேரம் ஓய்வெடுத்தபின் மாமாக்களுக்குத் தெரியாமல் மறுபடி அங்கு சென்று ஓரமாகவேவே நின்று முன்னாடி இருந்த சில பந்தல்களில் மறுபடி சுவைத்திருக்கிறேன்.  இதைத்தவிர தாத்தாவோ, மாமாவோ ஒரு  கூஜாவில் இதை நிரப்பிக்கொண்டு வந்து வீட்டில் பாட்டி, அம்மா போன்றோருக்கு தரும்போது புல்லுக்கும் கொஞ்சம் பொசியும்!

கரும்புச்சாறு...

இது எனக்கு முதலில் தஞ்சை ஹவுசிங் யூனிட்டில்தான் அறிமுகம்.

============================================================================================

மற்றவர்கள் மற்றவர்கள் 

என்று நாம் 

அயலார் பற்றி 

யார் யாரிடமெல்லாம் 

பேசிக் கொண்டிருக்கிறோமோ 

அவர்களே 

நம் முயற்சியில் அல்லாமல் 

நமக்கு 

மற்றவர்களாகி விடுகிறார்கள் 

கொஞ்ச நாளில் 

அல்லது 

நம்மை 

மற்றவர்கள் ஆக்கிவிடுகிறார்கள் 

============================================================================================

தொகுப்பிலிருந்து.....

நெஞ்சில் பூத்த பாசமலர்

என் சினிமா வாழ்க்கையில், 1960–ம் ஆண்டு ஒரு திருப்புமுனை ஆண்டாக அமைந்தது. நடிகர் திலகம் சிவாஜிகணேசனுக்கு முதன் முதலாக ‘‘பாச மலர்’’ படத்திற்கு வசனம் எழுதினேன். அது என்னை புகழின் உச்சிக்கு கொண்டு சென்றது.

‘‘பாசமலர்’’ வெற்றியினால், சிவாஜியின் 28 படங்களுக்கு வசனம் எழுதினேன். வேறு எந்த ஒரு கதை – வசன கர்த்தாவுக்கும், சிவாஜியின் இத்தனை படங்களுக்கு வசனம் எழுதும் வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை.

இன்றளவுக்கும் என் பெயருக்கு புகழ் மணம் பரப்பிக் கொண்டிருக்கும் படம், பசுமையான ‘‘பாசமலர்’’ படம்தான்.

இந்தப் பாசமலரைப் பறிப்பதற்கு நான் அதைத் தேடிச்செல்லவில்லை. அதுவாக வலிய என்னை நாடி வந்தது. நான் அதைப் பறித்துக்கொண்டேன். தரித்துக் கொண்டேன். அந்தச் சுவையான கதையை இங்கு சொல்கிறேன்.

1958–59களில் நான் தேவர் பிலிம்சின் ‘‘வாழ வைத்த தெய்வம்’’ படத்திற்கு முதன் முறையாக கதை – வசனம் எழுதி, அதன் படப்பிடிப்பு தொடங்கி நடைபெற்று வந்ததைத் தொடர்ந்து, என்னை எப்படியாவது சிவாஜிகணேசன் நடிக்கும் படங்களுக்கு எழுதச் செய்து விடவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் ஜெமினிகணேசனும், சாவித்திரியும் சேர்ந்து திட்டமிட்டு அதில் முனைப்பாக இருந்தனர். என் அதிர்ஷ்டமும், யோகமும் அவர்கள் இருவருடைய வடிவங்களாக வந்தன!

‘‘பதிபக்தி’’, ‘‘பாகப்பிரிவினை’’ ஆகிய வெற்றிப்படங்களின் மூலம் தொடர்ந்து சிவாஜி நடிக்கும் படங்களை இயக்கிப் புகழேணியில் ஏறிக்கொண்டிருந்த டைரக்டர் ஏ.பீம்சிங்கிடம் என்னைப்பற்றி சாவித்திரியும், சிவாஜியிடம் ஜெமினியும் பரிந்துரைத்து, என்னை எழுத வைக்கவேண்டும் என்று ஏற்பாடு.

அந்தச் சமயத்தில்தான் ‘‘பாசமலர்’’ படத்தில் நடிப்பதற்கு ஜெமினியும் சாவித்திரியும் ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டார்கள். இதுதான் சரியான சந்தர்ப்பம் என்று சாவித்திரி பீம்சிங்கிடம் என்னைப்பற்றிக்கூறி, ‘‘குடும்பக் கதைகளுக்கு அவர் மிக நன்றாக வசனம் எழுதுவார். அவரையே ‘பாசமலர்’ படத்திற்கு எழுதச் சொன்னால் நன்றாக இருக்கும்’’ என்று கூற, அதற்கு அவர், ‘‘நீங்கள் சொன்னால் அது சரியா இருக்கும். எனக்கொண்ணும் ஆட்சேபனை இல்லை. சிவாஜி ஒப்புக்கொள்ளணும். அவ்வளவுதான்’’ என்று சொல்லிவிட்டார்.

‘‘அதை சிவாஜிகிட்டே அவர் (ஜெமினி) சொல்லிக்குவாரு’’ என்றார் சாவித்திரி.

1959–ம் ஆண்டில் ஒருநாள். அன்றைக்கு ஜெமினிக்கும் சாவித்திரிக்கும் ஷூட்டிங் இல்லை. அதனால் நான் சாவித்திரி வீட்டிற்குச் சென்றேன். மூவரும் டிபன் சாப்பிட்டு முடித்து ‘கேரம்’ ஆடத்தொடங்கினோம். சாவித்திரி ஜெமினியைக் கேட்டார்:–

‘‘என்னங்க? பாசமலர் டயலாக் விஷயம் சிவாஜிகிட்டே சொல்லிட்டீங்களா?’’

ஜெமினி:– சொன்னேன். ‘புதுப்பையன்னு சொல்றே. பார்க்கலாம்’னு இழுக்குறான். அதோட (என்னைக்காட்டி) இவன் வேற சிவாஜிகிட்டே வரமாட்டேங்குறான்.

சாவித்திரி (என்னிடம்):– ‘‘ஏன் போகமாட்டேங்குறீங்க?’’

நான்:– ‘‘அண்ணி! அது பெரிய யூனிட்! நான் புதுசு. சிவாஜி என்னை ஏதாவது குறைவா பேசிட்டார்னா, அதைக்கேட்டு நான் பொறுக்கமாட்டேன். பதிலுக்கு ஏதாவது சூடா சொல்லிடுவேன். என்னைப்பத்தி ஒனக்கு நல்லா தெரியும். வீண் வம்பு எதுக்கு? வேண்டாம். எனக்கு தேவர் பிலிம்ஸ் இருக்கு. டப்பிங் படங்கள் இருக்கு. அது போதும்.’’

சாவித்திரி:– அதெல்லாம் சிவாஜி ஒண்ணும் சொல்லமாட்டாரு. அப்படிப்பாத்தா எப்படி முன்னேற முடியும்? நான் சொல்றதைக் கேளுங்கள். பேசாம இவரோட போங்க. கால்ஷீட்டெல்லாம் வாங்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. திடீர்னு வேற ஒரு ரைட்டரை ‘பிக்ஸ்’ பண்ணிட்டாங்கன்னா, எங்க முயற்சி வீணாப்போயிடும். (ஜெமினியிடம்) இதோ பாருங்க. சிவாஜி எங்கே இருக்கார்னு தெரிஞ்சிக்கிட்டு, இவரை அழைச்சிக்கிட்டுப்போயி அறிமுகப்படுத்தி ‘பிக்ஸ்’ பண்ணிடுங்க. இப்பவே ரொம்ப லேட்டு. வளத்தாதிங்க.

ஜெமினி:– ‘‘சரி. இப்போ ஷூட்டிங்ல இருந்தாலும் இருப்பான். பேசமுடியாது. பன்னெண்டு மணிக்கு மேல ‘லஞ்ச்’ டயத்துக்கு முன்னால அழைச்சிக்கிட்டுப் போறேன்.’’

நான்:– ‘‘அண்ணே! அவசியமா? வேண்டாமே!’’

ஜெமினி:– நீ சும்மாருப்பா. நான் பாத்துக்குறேன்.’’

ஜெமினி, சிவாஜி பிலிம்சுக்கு போன் பண்ணி அவர் அடையாறு நெப்டியூன் ஸ்டூடியோவில் இருப்பதாக அறிந்து கொண்டார்.

மதியவேளை! வலுக்கட்டாயமாக ஜெமினி என் கையைப்பிடித்து இழுத்துச்சென்று அவர் காரின் முன்சீட்டில் தள்ளி உட்கார வைத்து அவரே ஓட்டிக்கொண்டு போனார்.

அடையாறு நெப்டியூன் ஸ்டூடியோ! குறிப்பிட்ட ஒரு மேக்–அப் அறை! கதவைத் தட்டிவிட்டு ஜெமினி உள்ளே சென்றார். நான் அவரைப் பின்தொடர்ந்தேன்.

சிவாஜி சாப்பிட்டு முடித்த நிலையில் சிகரெட் பிடித்துக்கொண்டிருந்தார். அன்றைக்குத்தான் நடிகர் திலகத்தை நான் நேருக்கு நேராகப் பார்த்தேன். என் மனதிற்குள் மகிழ்ச்சி மலர்ந்தது!

சிவாஜி ஜெமினியைப் பார்த்து, ‘‘வாடா’’ என்று வரவேற்றார்.

(சிவாஜியைவிட ஜெமினி எட்டு வயது மூத்தவர். ஜெமினி பிறந்தது 1920–ல். சிவாஜி 1928. ஆனாலும் அவர் ஜெமினியை ஒருமையில்தான் அழைப்பார்.)

சிவாஜி:– (என்னைப்பார்த்து அலட்சியமாக) இவன் யாரு?

ஜெமினி:– அதாம்பா. ஏற்கனவே ஒங்கிட்டே சொன்னேன் பாரு –ஆரூர்தாஸ். இவன்தான்.

சிவாஜி (என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்துவிட்டு):– ‘‘ஆரூர்தாஸ்!​  ஆரூர்னா….’’

நான்:– ‘‘திருவாரூர்.’’

சிவாஜி:– அட! நம்ம ஜில்லாக்காரன்! சினிமாவுக்குப் புதுசா வந்திருக்கே போலிருக்கு. இப்போ தேவர் பிலிம்சுக்கு எழுதுறதாவும், குடும்பக்கதைகளுக்கு நல்லா வசனம் எழுதுவேன்னும் இவன் சொன்னான். சாவித்திரியும் சொன்னதா பீம்சிங் சொன்னாரு.

அப்பா ஆரூரான்! இது ரொம்ப பெரிய படம். நான், இவன், சாவித்திரி நடிக்கிறோம். பீம்சிங் டைரக்ட் பண்றாரு. கண்ணதாசன் பாட்டு. விஸ்வநாதன் ராமமூர்த்தி மியூசிக். எல்லாம் பெரிய செட்டு! ​ நீ சின்னப்பையன். தாங்குவியா?’’

(‘தாங்குவியா’ என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும் அவர் பிடித்துக்கொண்டிருந்த சிகரெட்டால் என்னைச் சுட்டதுபோல ‘சுளீர்’ என்றது.)

நான் அவருக்குச் சொன்னேன்:– ‘‘அண்ணே! மடல் பெரிது தாழை. மகிழ் இனிது கந்தம். உடல் சிறியர் என்றிருக்க வேண்டாம். கடல் பெரிது மண்ணீருமாகா – அதன் அருகே சிற்றூறல் உண்ணீரும் ஆகிவிடும்.’’

சிவாஜி:– ‘‘இதுக்கு என்னா அர்த்தம்?’’

நான்:– ‘‘மடல் பெரிது தாழை – தாழம்பூவோட மடல் பெரிசா இருக்கும். பெண்கள் ஜடையோட சேர்த்து வைச்சிப் பின்னிக்குவாங்க. அடுத்த நாளே அது வாடி வதங்கிப் போயிடும். எடுத்து எறிஞ்சிடுவாங்க. மகிழ் இனிது கந்தம் – மகிழம்பூ பாக்குறதுக்கு சின்னதா இருக்கும். பெண்கள் ஊசி நூல்ல கோர்த்து தலையிலே வச்சிக்குவாங்க, சாமி படத்துக்குப் போடுவாங்க… அது வாடிப்போனாலும் வாசனை போகாது.

கடல் பார்க்கிறதுக்குப் பெரிசா இருக்கும். ஆனால் உப்புத்தண்ணி. அதைக் குடிக்க முடியாது. அந்தக் கடலுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு சின்ன ஊத்து தோண்டினால் அந்தத் தண்ணீரைக் குடிக்கலாம். இன்னொண்ணு சொல்றேன்.’’

சிவாஜி:– ‘‘சொல்லு.’’

நான்:– ‘‘உருவுகண்டு எள்ளாமை வேண்டும். உருள் பெருந்தேர்க்கு அச்சாணி அன்னார் உடைத்து.’’

சிவாஜி:– ‘‘இது என்னா?’’

நான்:– ‘‘திருக்குறள்!’’

சிவாஜி:– ‘‘என்னா சொல்றாரு உன் திருவள்ளுவரு?’’

நான்:– ‘‘ஒருவருடைய உருவத்தைப் பார்த்து அவரை இகழாமல் இருக்கணும். ஏன்னா உருள்கின்ற பெரிய தேருக்கு சின்ன அச்சாணி காரணமா இருக்கிறது மாதிரியானவுங்களும் உண்டு. இன்னொரு குறள் சொல்லட்டுமா?’’

சிவாஜி:– ‘‘சொல்லு.’’

நான்:– ‘‘கொக் கொக்க கூம்பும் பருவத்து. மற்றதன் குத்தொக்க சீர்த்த இடத்து.’’

சிவாஜி:– ‘‘அப்படின்னா?’’

நான்:– ‘‘கூம்பி, அதாவது ஒடுங்கிப்போய் இருக்கிற காலத்துல கொக்கு மாதிரி காத்திருக்கணும். நல்ல காலம் வரும்போது அந்தக் கொக்கு மீனைக் குத்துறது மாதிரி விரைந்து செயல்படணும்.

நான் அந்தக் கொக்கு மாதிரி இப்போ சந்தர்ப்பத்துக்காக காத்துக்கிட்டிருக்கேன். அது வரும்போது குத்தி எடுத்திடுவேன்.’’

சிவாஜி:– ‘‘நல்லா படிச்சிருக்க போலிருக்கு.’’

நான்:– ‘‘நிறைய படிச்சிருக்கேன். நான் தடுக்கி விழுந்து வசனகர்த்தாவாகலே; தமிழ் படிச்சிட்டு வந்திருக்கேன். தஞ்சை கரந்தை தமிழ்க் கல்லூரியில் படிச்சு புலவர் பட்டம் வாங்கி, தமிழாசிரியரா போகவேண்டியவன் தவறிப்போய் தலைவிதி காரணமாக சினிமாவுக்கு வந்திட்டேன்.

கும்பகோணத்துக்குப் போகவேண்டிய நான் திசை மாறி கோடம்பாக்கத்துல வந்து விழுந்திட்டேன்.

(இதைக்கேட்டு சிவாஜி ஒரு சிறு சிரிப்பு சிரித்தார்).

கடைசியாக உங்களுக்கு ஒண்ணு சொல்லட்டுமா?’’

சிவாஜி:– ‘‘சொல்லு. நீதான் சொல்லிக்கிட்டிருக்கே. நான் கேட்டுக்கிட்டிருக்கேன். நல்லாருக்கு. சொல்லு.’’

நான்:– ‘‘நான் பி.யு.சின்னப்பாவோட தீவிர ரசிகன். சின்ன வயசுல – மாணவப் பருவத்துல அவரோட நடிப்பையும், வசன உச்சரிப்பிலேயும் என் மனதைப் பறிகொடுத்தவன். சின்னப்பா செந்தமிழ் நாடக மன்றம் என்கிற பேரில் என் நண்பர்களைச் சேர்த்து நாடகம் நடத்தி இருக்கிறேன்.

அவர் நடித்த ‘‘கண்ணகி’’ படத்தை அவருடைய நடிப்புக்காகவும், இளங்கோவனுடைய அழகான வசனத்துக்காகவும் பல தடவை பார்த்துப் பார்த்து ரசித்திருக்கிறேன்.

அந்தப் படத்தில் இருக்கிற இருபத்திரெண்டு பாட்டுகளும் மொத்த வசனமும் எனக்கு மனப்பாடம். இப்போ கேட்டாலும் சொல்லுவேன். இன்றைக்கு அதுபோல் அழகாக வசனம் பேசுவது நீங்கதான். உங்க வசன உச்சரிப்பு எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். ​முனைமுறியாமல் கடைசி எழுத்து தேஞ்சி கீழே விழாமல் தெளிவாக பேசுவீங்க.

நீங்க சொன்ன மாதிரி இது பெரிய செட்டுன்னு எனக்கு முந்தியே தெரியும். அந்த பயம் எனக்கு இல்லை. உங்களுக்கு எழுத ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைச்சா ஒரு அடி அடிச்சுக் காட்டுவேன். இது உறுதி. பரவாயில்லே. சந்தர்ப்பம் வரும்போது சந்திக்கிறேன். இப்போ உங்களைச் சந்தித்ததில் சந்தோஷம். வர்றேன்’’ என்று சொல்லி முடித்து, அடி எடுத்து வைத்து நகர இருந்த என்னைத் தடுத்தபடி சிவாஜி என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டார்.

மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட ‘டென்ஷன்’ ஆகிவிட்ட அவர், சிகரெட்டை டிரேயில் திணித்து விட்டு ஜெமினியிடம் சொன்னார்.:

சிவாஜி:– ‘‘கணேசா! இவன் என்னடா என்னென்னமோ சொல்றான். இவன் சொல்லச் சொல்ல எனக்கு பழைய ஞாபகம் வந்துடுச்சு. அன்னிக்கு ‘‘பராசக்தி’’ படத்தில் இருந்து என்னைத் தூக்கிட்டு, எனக்குப் பதிலாக கே.ஆர்.ராமசாமியை வச்சு நான் நடித்திருந்த சீன்களை எல்லாம் மறுபடியும் ஷூட் பண்ண முயற்சி நடக்கிறதாக கேள்விப்பட்டு நான் கண்ணீர் விட்டேன்.

‘இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை விட்டா இனி வாழ்நாள் முழுவதும் நாடக நடிகனாகவே இருந்து சாக வேண்டியதுதான். நடக்கிறது நடக்கட்டும். என்ன ஆனாலும் சரி. ஒரு அடி அடிச்சிக்​ காட்டணும்’னு என் மனதுக்குள்ளே முடிவு பண்ணிட்டேன்.

அன்னிக்கு எனக்கு ஒரு வெறி வந்திடுச்சு. அந்த வெறியை இப்போது இவன்கிட்டே பார்க்கிறேன்.

இவன் ஒரு ‘பாசமலர்’ இல்லை, பத்து ‘பாசமலர்’ எழுதுவான். அந்த அளவுக்கு இவன் கிட்டே சரக்கு இருக்கு. இவனை நான் நல்லா புரிஞ்சிக்கிட்டேன். நீ இவனைப் பத்தி சொன்னது சரிதான். பின்னிடுவான்.

நீ இப்பவே இவனை சிவாஜி பிலிம்சுக்கு அழைச்சிக்கிட்டுப் போயி தம்பி ஷண்முகத்துகிட்டே அறிமுகம் பண்ணி வச்சிட்டு, அட்வான்ஸ் வாங்கிக் கொடு. அதுக்குள்ள நான் அவனுக்குப் போன் பண்ணி சொல்லி விடுகிறேன். டைரக்டர் கிட்டேயும் சொல்றேன். ராஜாமணி பிக்சர்ஸ் மோகன், சந்தானம் அண்ணே கிட்ட நீ சொல்லிடு’’ என்றார். இதைக் கேட்டுக் கண் கலங்கிய நான், ‘‘நன்றி’’ என்று கரம் கூப்பினேன்.

சிவாஜி தொடர்ந்தார்:– ‘‘இப்போ நீ சொன்னே பாரு, அடிச்சிக்காட்டுவேன்னு. அடிச்சிக்​ காட்ட​ வேண்டாம். எழுதிக்காட்டு. அது​ போதும். ‘‘ஆல் த பெஸ்ட்’’ என்று கை குலுக்கினார்.

ஜெமினி என்னை சிவாஜி பிலிம்ஸ் அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார். ஷண்முகத்தின் அறை! அப்போதுதான் தம்பி ஷண்முகம் சிவாஜியுடன் பேசிவிட்டு போன் ரிஸீவரை வைத்தார்.

ஜெமினியைப் பார்த்து ‘‘வாங்கண்ணே! இப்போதான் அண்ணன் சொன்னாரு. ரொம்ப சந்தோஷம்’’ என்று என் கையைப் பற்றிக் குலுக்கினார்.

‘சீனிவாசன்’ என்று கூப்பிட்டார். அவர் வந்தார். அவரிடம் ஆள்காட்டி விரலைக் காட்டினார். அவர் சிவாஜி பிலிம்ஸ் நிர்வாகி என்று பிறகு தெரிந்து கொண்டேன்.

என்னைப் பார்த்து ஷண்முகம், ‘‘நீங்க திருவாரூரா?’’ என்றார். ‘‘ஆமா’’ என்றேன். சீனிவாசன் ஒரு கவரைக் கொண்டுவந்து ஷண்முகத்திடம் நீட்டினார். அவர் அதை வாங்கி என்னிடம் கொடுத்து ‘‘நல்லா எழுதுங்க. இது ரொம்ப பெரிய படம். ஆல் த பெஸ்ட்’’ என்றார். ‘‘வித் யுவர் விஷ்ஷஸ். தேங்க்யூ’’ என்றேன்.

பொறுக்க முடியாத பசியுடன் புறப்பட்டோம். அபிபுல்லா ரோடு – சாவித்திரி வீடு.

‘‘சாவித்திரி!’’என்று சந்தோஷத்துடன் அழைத்தபடி ஜெமினி உள்ளே நுழைந்தார். சாவித்திரி சாப்பிடாமல் எங்களை எதிர்பார்த்து டைனிங் டேபிள் அருகில் உட்கார்ந்திருந்தவர் எழுந்து ‘‘என்ன ஓகேவா?’’ என்றார், பரபரப்புடன்.

ஜெமினி:– ‘‘டபுள் ஓகே. ஒங்கொழுந்தன் என்னென்னமோ சொல்லி சிவாஜியை அசத்திட்டான். சிவாஜி பிலிம்சுக்குப்போய் ஷண்முகத்துகிட்டே அட்வான்ஸ் வாங்கிக்கிட்டு வந்திட்டோம்.’’

அதைக்கேட்டு சாவித்திரி மலர்ந்த முகத்துடன்:– ‘‘எனக்குத் தெரியும். ஏன் இவ்வளவு டயமாகுதுன்னு நினைச்சேன். அப்பவே புரிஞ்சிக்கிட்டேன். கங்கிராஜ்லேஷன்ஸ்’’ என்று சொல்லி என் கையைப் பிடித்துக் குலுக்கினார். அந்தக் கையில் கவரை வைத்தேன். பிரித்து எண்ணினார். அப்பொழுதுதான் நானும் பார்த்தேன். பத்து நூறு ரூபாய் நோட்டுகள் இருந்தன. அதைத்தன் கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டு பக்கத்து அறைக்குள் சென்று தன் கைப்பையை எடுத்து வந்து அதைத்​ திறந்து, ஒரு நூறு ரூபாய் நோட்டு, ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டு மேலும் ஆறு ரூபாய்கள் ஆக 116 ரூபாய் எடுத்து கவரில் வைத்தார். (நாம் 101, 501, 1001 என்று கொடுப்பது போல, 116–ல் முடிகிற மாதிரி கொடுப்பது தெலுங்கு சம்பிரதாயம்.)

சாவித்திரி (என்னிடம்):– ‘‘பார்த்தீங்களா? இப்போ எங்க ‘சென்டிமென்ட்’படி ஆயிரத்து நூத்தி பதினாறு ரூபாய் ஆயிடுச்சு’’ என்று சொல்லி அங்கு சுவரில் மாட்டப்பட்டிருந்த சுவாமி படத்தின் அடியில் வைத்து என்னிடம் கொடுத்தார், சாவித்திரி.

விழிகளில் ஆனந்தக் கண்ணீர் பொங்கி வழிய அதை வாங்கி என் கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டேன். ஏதேதோ நிறைய பேச வேண்டும் போலிருந்தது. ஆனால் என்னால் இயலவில்லை. தடுமாறினேன். சொல் ஏதும் வராமல் நான் கல் ஆகிவிட்டேன்.

அப்போது சாவித்திரி சொன்னார்:– ‘‘பார்த்துக்கிட்டே இருங்க. இதில் இருந்து ‘கபகப’ன்னு மேல வந்திடுவீங்க. எங்களைவிட ‘பிஸி’ ஆகிடுவீங்க. உங்க திறமை பூராவையும் இந்த ஒரே படத்தில் காட்டி சிவாஜியைப் பிடிச்சிடணும். இந்தப் படத்தோட நூறாவது நாள் அன்னிக்கு இதே ஆயிரத்து நூற்று பதினாறு ரூபாய் நான் உங்களுக்கு என் அன்பளிப்பாக கொடுப்பேன். பிராமிஸ்’’ என்று என் கையில் அடித்தார். அப்போது ஜெமினி சொன்னார்:

ஜெமினி:– எனக்குத் தெரியும். அவன் நிச்சயம் உங்கிட்ட இருந்து அந்தப் பணத்தை வாங்கத்தான் போறான்.’’

ஜெமினி சொன்னது பலித்தது.

‘‘பாசமலர்’’ 25 வாரம் ஓடி மகத்தான வெற்றி பெற்றது. சாவித்திரி சொன்னது போலவே எனக்கு 1,116 ரூபாய் பரிசளித்து மகிழ்ந்தார்.

Source : தினத்தந்தி

====================================================================================

பழைய நினைவிலிருந்து....

==================================================================================

போட்டி...  ஐந்து லட்சம் பரிசு...  கமலாக்கா ரெடியா?

============================================================================

FaceBook லிருந்து...

அன்று மதியம் ஒன்றரை. எங்கள் பகுதி நூலகத்தில் இருந்தேன். நான் எடுத்துத் தந்த புத்தகங்களுக்கு எண் குறித்துக்கொண்டிருந்தார் அங்கு பணியாற்றும் பெண். அவர் முன் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த நான் , வயிற்றுவலியைக் காரணங்காட்டி பள்ளிக்கு விடுமுறை எடுத்திருந்த அவரது மகனோடு ஒலிக் குறைவில் பேச்சுக் கொடுத்துப் பார்த்தேன். ஆனால் அவனோ கைபேசியே உலகமென்று , கழுத்தெழும்பு வளைய காணொளிக் காட்சியில் மூழ்கிக் கிடந்தான்.

அப்போது முப்பது வயதிற்குட்பட்ட ஒரு இளம்பெண், முதல் மாடியிலிருக்கும் அந்த நூலகத்திற்குள் வந்தாள்.  கையிலிருந்தக் கூடையை ஒரு ஓரமாக வைத்த இடம், எனக்குப் பக்கத்தில் தான்.

அந்தச் சின்ன வயர்கூடையில் குட்டிக் குட்டியாக மூன்று சில்வர் சம்படங்கள் கூடவே குட்டி டர்க்கீ துண்டும் இருந்தது. இவற்றோடு புசுபுசு பஞ்சோடு, பவுடர் கொட்டி வைக்கும் ஆரஞ்சுப் நிற டப்பா, மேல்வாக்கில் தன் உடம்பில் குச்சிக்குச்சியாக வரிசைப்படுத்தப்பட்டிருக்கும் பற்கள்த் தெரிய நீட்டிக்கொண்டிருந்தது ஒரு சீப்பும்.

எத்தனையோ வருட இடைவெளிக்குப்பின் என்னைப் போல் ஒருத்தியெனப் பட்டது எனக்கு. இருக்கலாம் இதுபோல் நிறைய, பார்த்திருக்கவும் செய்திருக்கலாம். ஆனால் யார் யாரோ எதிரில் நடந்து போகும் சாலையில், அறிமுகவற்றவராக இல்லாத போதும், அந்த யாரோ ஒருவரைப் பார்த்ததும் புன்னகைக்க பிடித்திருப்பது போல் , எனக்கு இவளைப் பார்த்ததும் மீண்டெழுந்தது நினைவு. எல்.கே. ஜி படிக்கும் தன் மகளுக்கு உணவூட்டிவிட்டு வருவதாக அவளேதான் சொன்னாள், அதன்பின் பேசியபோது.

தான் காதல் கொண்டிருப்பவரின் பார்வையை , சற்றுத் தள்ளி நின்று பருகி , உணர்வெல்லாம் நிரம்பி வழியும் போது, அவர் விரல் (அவரவர் விருப்பம்) தொட நெருங்குகையில் உண்டாகும் மிதப்புணர்வோடான சிலிர்ப்பு நிலை கொண்டவராக ஒவ்வொரு ரேக்கின் முன்னும் நின்று நின்று நகர்ந்தாள் அவள் .எந்தவொரு புத்தகத்தையும் கையில் எடுக்கவில்லை.

அந்நூலகத்திற்கு புதியவள் போல. நான் கிளம்பப் போனேன். அந்தப் பெண்ணுக்கு உதவி செய்யும் நோக்கில்,பணியாளப் பெண் " ஏதாவது ஹெல்ப் வேணுமா? எந்த வகை புக்ஸ் நீங்க தேடுறது " என்றார்.

" இல்லை மேடம், எனக்கு தமிழ் வாசிக்கத் தெரியாது, சும்மா பார்த்துட்டுப் போலாமேன்னு தான் வந்தேன் " என்றாள்.

" அட,பார்த்துட்டுப் போகவா ...? அப்போ ஆங்கிலம் வாசிப்பீங்களோ? " என்று நான் கேட்க.

" வாசிப்பேன் ஓரளவுக்கு ...ஆனா சிரமமா இருக்கும் மீனிங் புரியுறதுக்கு, அதானால படிக்கிறதுயில்ல " என்றவர் .மேலும் அவராகவே...

" எனக்கு ஆந்திரா, இந்த வருஷம்தான் சென்னையில குடியேறியிருக்கிறோம். தெலுங்குதான் எழுதப் படிக்கத் தெரியும், தமிழ் பேசுவேன் அவ்வளவுதான். அங்க அடிக்கடி லைப்ரேரி போய்ப் பழக்கம், அதான் வந்துட்டேன் . இங்க நிறைய புக்ஸ் இருக்கு , ஆனா எனக்குத்தான் வாசிக்க முடியலையேன்னு வருத்தமா இருக்கு " எனும் போது அவள் முகம் , பலத்தை ஏக்கத்தை பைக்குள் திணித்து அடைத்து வைத்தாற்போல் இருந்தது.

சும்மாவேனும் பார்த்துவிட்டு வரலாமே என்று நினைப்பதற்கு அது ஒரு பெரிய மால் ஆகவோ பொருட்காட்சியாகவோ இருக்க வேண்டுமாயென்ன?

வாசிப்பின் ருசியறிந்தவர்களுக்கு அது கிடைக்காதபோது, மனம் சப்பென்று ஆகிப்போகுமில்லையா? அதற்காகத் தான் வந்திருந்தாள் அவள். அது இயலாதபோது வெறும் வாசனையை மட்டும் நுகர்ந்து கொண்டிருக்கும் அவளிடம் " ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு உங்களைச் சந்திச்சது , சீக்கிரமே தமிழ் வாசிச்சிப் பழகிருவீங்க " என்றபடி அவள் தோளைத் தட்டிக்கொடுத்துவிட்டு கிளம்பினேன்.

பெண்களுக்கு அலமாரி நிறைய சேலைகள் மட்டுமில்ல புத்தகங்கள் இருந்தால் , அதைவிட பிடிக்கும்னு சொல்லனும்னு தோணுதா இப்பவாச்சும்.

(ம்ச்...ஒரு போட்டோ எடுத்திருக்கலாம் அவளோடு )

கனகா பாலன் கந்தசாமி 25-12-24

====================================================================================================

படித்ததிலிருந்து.....

--  சமீபத்தில் ரங்கூன் சென்றிருந்த பொழுது ஒரு சம்பவம் நிகழ்ந்தது. பிலிம் கம்பெனி முதலாளி ஒருவர் தமது படத்தை மறுநாள் காலை 8:30 மணிக்கு தமது சினிமா கொட்டகையில் எனக்கு மட்டும் காட்ட ஏற்பாடு செய்வதாகவும், பிறகு எனக்கு டெலிபோன் மூலம் தகவல் தெரிவிப்பதாகவும் கூறினார்.  அவர் எனக்கு தகவல்  தெரிவிக்க மறந்துவிட்ட போதிலும்,  அந்த சினிமா கொட்டகை ஆபரேட்டருக்கு மட்டும் தகவல் தெரிவித்து விட்டார். 

மறுநாள் காலை சரியாக எட்டரை  மணிக்கு ஆபரேட்டர் சினிமா கொட்டகையின் எல்லா கதவுகளையும் தாழிட்டுவிட்டு முதலாளியின் உத்தரவுப்படி படத்தை ஆரம்பித்து விட்டான்.  கொட்டகையில் ஆபரேட்டரை தவிர வேறு யாருமே இல்லை.  படம் மட்டும் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. 

அன்றைய தினம் ஒன்பதரை மணிக்கு இந்த பிலிம் கம்பெனி முதலாளி ஆபீசுக்குச் சென்றேன். அவர் என்னை பார்த்ததும் "உங்களுக்காக இன்று படம் ஓடுகிறது" என்றார்.  "எனக்காகவா!" என்றேன்/ அவருக்கு தூக்கி வாரி போட்டுவிட்டது. " என்ன நீங்கள் இல்லாமல் உங்களுக்கு படத்தை காட்டுகிறார்கள்?" என்று கூறிவிட்டு சினிமா கொட்டகைக்கு படத்தை நிறுத்தும்படி டெலிபோன் செய்தார்.

--  நியூயார்க் நகரில் மாணவர்கள் விருந்து ஒன்றில் கலந்து கொண்டேன்.  அந்த விருந்தில் மாணவர்களே பரிமாறினார்கள். அங்கு கூடியிருந்த மாணவர்கள் 52 தேசங்களை சேர்ந்தவர்கள்.  அவர்கள் எந்த நாட்டினர் என்று ஒரு அச்சடித்த காகிதத் துண்டை குத்திக் கொண்டிருப்பதென்று ஒரு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இருந்தது. 

எனது மேஜையில் ஒரு குறும்புக்கார கிரேக்க பெண் உட்கார்ந்திருந்தாள். 

ஒவ்வொரு பாஷையிலும் "வந்தனம்" என்ற வார்த்தையை கற்றுக் கொள்வது எனது வழக்கம்.  அந்த கிரேக்க பெண்ணை பார்த்து "வந்தனம்" என்பதற்கு கிரேக்க பாஷையில் எப்படி சொல்வது என்றேன். அதற்கு அவள் "பியினே பினிக்ஸ்" என்று கூறினாள். 

ஒரு கிரேக்கமானவன் எனக்கு பரிமாறிய பொழுது அவனைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே மிகுந்த அன்போடு பியினே பினிக்ஸ் என்றேன்.  அவன் முகம் சட்டெஎன்று மாறிவிட்டது.  அவன் என்னிடம் காதோடு காதாக "இனி இம்மாதிரி வார்த்தையை கூறாதே... பியினே பினிக்ஸ் என்றால் குளத்தில் விழு என்று அர்த்தம்.  இந்த தடவை உன்னை மன்னித்துவிடுகிறேன்" என்றான்.  

இந்தச் சம்பவம் நிகழ்ந்த இரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு பாரிசுக்கு சென்றேன்.  இந்த கிரேக்கப் பெண் பாரிஸில் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். என்னை வரவேற்பதற்காக ஸ்டேஷனுக்கு வந்திருந்தாள். அவளை கண்டதும் நான் முதலில் கூறிய வார்த்தை என்ன தெரியுமா? "பியினே பினிக்ஸ்"

A K செட்டியார் 1942 ல் எழுதிய 'பயண அனுபவங்கள்' என்கிற நூலிலிருந்து -

======================================================================================

,கிம்,,,கே கே கே கே