மரணம் என்பது கொடிய அரக்கன். எப்படி வரும் எப்போது வரும் என்று தெரியாது....ஒரு மனிதனின் கனவுகளையும் எண்ணங்களையும் 'சட்'டென முறித்துப் போகும் கொடுமையான விஷயம்.
நீண்ட நாள் நோயில் உள்ளவர் தன் மரணத்தை ஓரளவு எதிர்பார்த்திருப்பார். 'ஆஸ்துமா' போல நித்ய கண்டம் பூர்ணாயூசும் உண்டு. ஏதோ cancer வந்தது, வேற வியாதி வந்தது, வாழ்வு இவ்வளவு நாள்தான் என்பது ஒரு வகை.
'சட்'டென ஒரு விபத்தில் துர்மரணம் அடைவது, நடுத்தர வயதுக் காரர்கள், எந்த நோயும் இல்லாதவர்கள் கூட, இரவு படுத்தால் காலை எழவில்லை, ஒரு தம்ளர் தண்ணீர் கேட்டார்கள், போய்விட்டார்கள் என்றோ முடிந்து விடுகின்றது.
100 வருடங்கள் வாழ்வது எப்படி என்று தமிழ்வாணன் புத்தகம் எழுதினர். 54 வயதிலேயே மறைந்தார்.
என்னென்னவோ புத்தகங்களை இந்த வாரம், மாதம் முடித்து விட வேண்டுமென்ற எண்ணம் இருந்திருக்கும்.
பிடித்த பாடல்களின் List மனதில் ஓடி இருக்கும் - "Night படுக்கப் போகும்போது இன்றாவது அந்த கண்டசாலா பாட்டுக் கேட்கணும்..."
உற்ற நண்பனை சந்தித்து ரொம்ப நாளாச்சு... தப்பா நினைப்பானோ? இந்த ஞாயிறாவது அவன் வீடு சென்று வர வேண்டும்...
மாடில புதுசா மாத்திக் கட்டின ரூம்ல படுத்து பாட்டு கேட்டுகிட்டே புத்தகம் படிக்கணும்...
எத்தனையோ கனவுகள்...எண்ணங்கள்...திட்டங்கள்...
ஒரு நொடியில் அதனையும் எதிர்பாராமல் முறிக்கப் படும் என்று கண்டோமா என்ன? முறிக்கப் பட்ட இந்த எண்ணங்கள் எங்கே போகும்? ஆன்மா வெளியேறி வேறு லோகம் செல்கிறது. எண்ணங்கள் இங்கேயே psychon களாக அலைகின்றனவா?
ஆக நோய்வாய்ப் பட்டு இறந்தாலும், காரணமில்லாமல் அகால மரணமடைந்தாலும் மரணம் உறுதி. அதை எந்தக் காரணத்துக்குள்ளும் அடைக்க முடியாது.
சிறு வயதில் மரண செய்திகள் கேள்விப் படும்போது திகிலாய் இருக்கும். முதன்முதலாக நமக்கும் மரணம் உண்டு என்று அப்பாவிடம் கேள்வி கேட்டுத் தெரிந்து கொண்ட போது இரண்டு நாள் சாப்பிடப் பிடிக்கவில்லை! "கவலைப் படாதடா! ஒண்ணொன்னுக்கா மருந்து கண்டு பிடிச்சிண்டு இருக்கா..நாம பெரியவங்க ஆரதுக்குள்ள இதுக்கும் மருந்து கண்டு பிடிச்சிடுவாங்க..." என்று நண்பர்களுக்குள் தேற்றிக் கொண்டதுண்டு - ஏதோ பெரியவர்கள் ஆனால்தான் இறக்க வேண்டும் என்பது விதி (இது FATE இல்லை... RULE!) மாதிரி.
பெரியவர்கள் எல்லாம் போறாங்க...நமக்கு இன்னும் நாள் இருக்கிறது என்று (முட்டாள்தனமாக) தோன்றும். பிறகு... எப்போ நாமோ என்று தோன்றும்!
மரணம் என்ற இந்த எண்ணங்கள்தான் மனிதனை மரணத்துக்குப் பின் என்ன என்று என்ன வைக்கிறது. ஆர்வம்!
MJ மறையும்போது இல்லாத தாக்கம் ராஜீவ் மறையும்போதோ,YSR மறையும்போதோ வருவதேன்?
குப்பனும் சுப்பனும் தினமும் நிறைய மடிகிறார்கள். பாதிப்பதில்லை. நம் சொந்தத்தில் நடக்கும் போதுதானே அதன் தாக்கம் தெரிகிறது?
அதற்கென்ன செய்ய என்கிறீர்களா?
மரணம் ஒரு சுகமான விடுதலை! பல கஷ்டங்களில் இருந்தும் நம்மை 'சட்'டென விடுவித்து அழைத்து செல்கிறது.
நடு இரவில் சத்தம் கேட்டால் கதவைத் திறக்க பயம். திறந்து விட்டால்.... ஒன்றுமே இல்லை. மூடிய கதவுகளுக்குள் இருந்த பயம் கூட காணாமல் போய் ஒரு சுதந்திர உணர்வு தோன்றும்.
அடுத்த உலகம் பற்றி எல்லாம் நாம் செய்யும் கற்பனைகள்தானே... Proof உண்டா என்ன? உண்மையில் என்ன என்று யாருக்குத் தெரியும்?
