கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : காவல் - ரிஷபன்

காவல்

ரிஷபன் 

இன்று எல்லா வேலைகளும் சட்டென முடிந்து விட்ட மாதிரி இருந்தது. 

ஒரு வாரமாய்த் தனிமை. புவனா ஊருக்குப் போயிருக்கிறாள். கூடவே இரண்டு வயது ஜ்வல்யாவும்.

' இட்லிக்கு அரைச்சு வச்சிருக்கேன். ரெண்டு நாள் இட்லி.. ரெண்டு நாள் தோசைன்னு செஞ்சுக்குங்க. பருப்புப் பொடி இருக்கு. சாதம் வடிச்சா போதும்'

அவள் தோள் மேல் இரு கைகளையும் ஊன்றிக் கொண்டேன்.

' என்னைப் பத்தி யோசிக்காதே. நீ பத்திரமா போயிட்டுவா.. அம்மாவுக்கு நல்லபடி ஆவணும்.'

அவள் அம்மாவுக்கு கேன்சர் என்று தெரிந்து விட்டது. ஒரே மகள். அவள் அப்பா ஃபோன் செய்தார். இல்லை அழுதார். 

' ப்ச்.. என்ன மாமா இது.. சொல்லக் கூடாதா.. சரி.. புவனா நாளைக்கு அங்கே இருப்பா.. எனக்கு இப்போ ஆடிட்.. முடிஞ்சதும் நானும் வரேன்..'

புவனாவிடம் பணம் ATM கார்ட் கொடுத்தாச்சு. வைத்தியம்.. குணம்.. டாக்டர்.. கடவுள் கையில். 

ரயிலேற்றி விட்டு வந்தபோது தான் கவனித்தேன். வாசல் கேட் பூட்டி இருந்தது. அதுவும் வெளிப்பக்கம்.

" பாலு"

என்ன அழைத்தாலும் வாட்ச்மெனை காணவில்லை. அதற்குள்ளா பூட்டி விட்டான். பதினொரு மணிக்குத்தானே பூட்டுவது. அதற்குள் வந்து விடுவேன் என்றுதானே சொல்லாமல் போனேன்.

ஏறிக் குதித்து உள்ளே போய் விடலாம். நாளை.. செக்ரட்டரியே ஏறிக் குதித்தார் என்று வரலாறு பேசும். 

வாசல் படிக்கட்டில் அமர்ந்தேன். நிதானிக்கலாம். என்ன செய்ய.. வேலைக்கு வைத்து இரண்டு வாரம் கூட முடியவில்லை. அதற்குள் இப்படியா.. 

அரை மணி ஓடியது. சைக்கிளில் பாலு வேகமாய் வந்து இறங்கினான். என்னைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்தான். 

ஒன்றும் சொல்லவில்லை. கதவைத் திறந்ததும் உள்ளே வந்து படிக்கட்டு பக்கம் திரும்பும்போது.. 

"சாப்பிடாமல் வந்திட்டேன்.. அதான் போயிட்டு"

" சரிப்பா. எனக்கு ஒண்ணுமில்ல. வேற யாராச்சும் இப்படி வந்து காத்திருந்தால் நல்லாவா இருக்கும். "

" சின்ன கோவம்.. சமைக்கலன்னு.. அப்புறம் மனசு கேக்காம.. "

எனக்கும் மன்னிக்கும் மூட்.  விட்டு விட்டேன். 

மறுநாள் இரவு. பத்து மணி. தற்செயலாய் பால்கனியில் நின்றிருந்தேன். புவனாவுடன் இத்தனை நேரம் பேசியாச்சு. இனி தூங்கப் போகலாம். ஆடிட்டருடன் அலைந்ததில் கூடுதல் அலுப்பு.

வாசல் கதவில் சத்தம். எட்டிப் பார்த்தால்.. பாலு. வெளியே பூட்டிக் கொண்டு.. சைக்கிளில் ஏறி..

அடப் பாவி. எத்தனை நாளாய் இந்த வேலை.

நேற்று சொன்னது பொய்யா..

என் வீட்டுக் கதவைப் பூட்டிக் கொண்டு கீழிறங்கினேன்.  சிட் அவுட்டில் உட்கார்ந்தேன். வா.. எப்போது வேண்டுமானாலும்.

மணி 11.30. பாலு எவ்விதப் பதட்டமும் இன்றி இறங்கிக் கதவைத் திறந்ததும்.. மறைவிலிருந்து வெளிப்பட்டேன்.

" என்னப்பா "

" அம்மா.. ஒடம்பு சரியில்லைன்னு. "

" என்கிட்ட சொல்லிட்டு போக வேண்டியதுதானே"

" நீங்க தூங்கி இருப்பீங்க.. தொந்திரவு பண்ண வேணாம்னு "

" அதுக்கு ஏன் வெளியே பூட்டு"

" திறந்து வச்சுட்டு போனாத் தப்பில்லியா"

லாஜிக் பேசினான்.

" நான் கவனிச்சுட்டேன். நீ தினமும் இதான் செய்யறே.. டியூட்டி பார்க்காம போகறதும் இல்லாமல் கதவையும் பூட்டிட்டு.. யாராவது வந்தால்.. எவ்வளவு சங்கடம் "

பாலு பதில் சொல்வதற்குள் கீழ்த்தள குடித்தனக்காரர் ஒருவர் வந்தார். 

" போன வாரம் அரை மணி வெளியே நின்னேன்.. பூட்டியிருந்துச்சுன்னு"

" பாலு.. இது தப்பு.. உனக்கு எதுவும் சிரமம்னா சொல்லிரு.. வேற ஆள் பார்த்துக்கிறோம். நீ கீழே டூட்டி பார்க்கிறேங்கிற நம்பிக்கைல தான் நாங்க வீட்டுக்குள் நிம்மதியாத் தூங்கறோம். உனக்கே சரின்னு படுதா.. "

அவனை யோசிக்க விட்டு மேலேறி வந்து விட்டேன். அடுத்த நாள்.. எட்டிப் பார்த்தால் சிட் அவுட்டில் பாலு. அருகில்.. யார் அது. அந்தப் பெண்.

கீழே இறங்கிப் போனேன். எழுந்து நின்றான்

" அய்யா தான் செக்ரட்டரி" என்றான் அவளிடம்.

கழுத்தில் புது மஞ்சள் கயிறு.

" ஒரு மாசம் ஆவுதுங்க கல்யாணம் ஆகி"

"ஓ.."

" சமைக்க லேட் ஆவுது.. அதான்.. அவளைத் தொல்லை பண்ண வேணாம்னு வந்துட்டு பத்து.. பத்தரைக்குப் போய் சோறு தின்னுட்டு வந்துருவேன்.. இப்ப அவளே எடுத்துகிட்டு வந்துட்டா.. நடந்தே.  எங்க வீட்டுப்பக்கம் லைட் சரியா இல்லீங்க.. அதான் எப்படிப் போவன்னு கேட்டுகிட்டு"

புன்னகைத்தேன்.

" பொறுமையா சாப்பிட்டு.. நீயே கொண்டு போய் விட்டுட்டு வா. எனக்குத் தூக்கம் வரல. நான் நிக்கிறேன் இங்கே.. நாளைலேர்ந்து நீயே போய்ட்டு வந்துரு.. கேட் பூட்ட வேணாம். லேட் பண்ணாம மட்டும் வந்துரு"

அன்றிரவு புவனாவை மறந்து விட்டு தூங்க முடிந்தது என்னால்.. கொஞ்சம் பெருமையுடன்.