உணர்வுகள்...

 என் அப்பா இந்த உணர்வை அடைந்திருப்பாரா என்று தெரியாது.  ஆனால் எல்லா அப்பாக்களும் அடையும் உணர்வுதான் இது என்று நினைக்கிறேன்.

என் அப்பாவிடம் பள்ளி சென்று வர பஸ் காசு கேட்பதே பயங்கர அனுபவம்.  அவரும் என்ன செய்வார், பாவம்!  இரண்டு தங்கைகளைக் கரையேற்ற வேண்டும்.  அப்புறம் தனது நான்கு குழந்தைகளை கவனிக்க வேண்டும்.  சொற்ப சம்பளத்தில் சாத்தியமா என்ன...   இயலாமை கோபமாக ஆத்திரமாக வெளிப்படும்.  

சமயங்களில், கொடுத்துதான் ஆகவேண்டும் என்கிற உண்மை நிலையும் உணர்ந்து கொடுக்கப்படும் காசு வீசி எறியப்படும்! எப்போதும் அல்ல...  சில சமயங்களில்.   பொறுக்கிக் கொள்ள வேண்டும்.  இதற்கு இன்னொரு காரணமும் உண்டு.  நாங்கள் படிப்பில் அப்படி ஒன்றும் அப்பாவை மகிழ்வித்து விடவில்லை!

கட்டுரை நோட்டு வாங்க, ஆய்வகத்துக்கு பணம், டியூஷன் பீஸ் என்றெல்லாம் அத்தியாவசிய செலவுகளுக்கே காசு வாங்குவது கடினமான சூழ்நிலையில், ஸ்கூலில் டூர் போகிறார்கள் என்றோ,  அல்லது மிட்டாய் வாங்கி கொள்கிறேன், குச்சி ஐஸ் வாங்கி கொள்கிறேன் என்று காசு வாங்க முடியுமா என்ன..  அதுதாங்க பாக்கெட் மணி என்பார்களே..  அது.   பஸ்ஸுக்கான காசையும் பாக்கெட்டில்தானே போட்டு எடுத்துச் செல்கிறோம் என்று நினைப்பேன்.

அந்த மாதிரி செலவுக்கான காசை நானே "சம்பாதித்து"க் கொள்வேன் என்பது வேறு விஷயம்!  அதற்காக தேன் மிட்டாய், தேங்காய்  மிட்டாய் சுவைகளை இழக்க முடியுமா?!   விடுங்கள்...  சொல்ல வந்த விஷயம் அதுவல்ல.

எனக்கு இரண்டே மகன்கள். என் அக்காவை, தங்கையை அப்பாவே 'கரையேற்றி' விட்டார்!  எனவே எனக்கு அந்தக் கஷ்டம் இல்லை.  திட்டமிட்டு சம்பளம் வந்தததும் இதற்கு இவ்வளவு என்று அத்யாவசியத் தேவைகளுக்கு பங்கு போட்டு பிரித்து விடுவோம்.  பேப்பரில் சுற்றி, பெயர் எழுதி ரப்பர் பேண்ட் போட்டு வைத்து விடுவோம்.  ஆனாலும் மாசக் கடைசியில் இடிக்கும்தான்.  அதையும் சமாளிப்போம்.  பட்ஜெட்டில் வைக்கும்போதே 65 ரூபாய் தேவை என்றால் 70 ரூபாய் வைப்பது, 75 என்றால் நூறாக வைப்பது என்று வைப்போம்.  அதிக காசு இது மாதிரி சமயங்களில் உதவும்.  சொல்ல வந்தது இதுவும் அல்ல...  விட்டுவிடுவோம்!

டூர் செல்லவும், பொம்மைக் கார் வாங்கவும் நோட்டு வாங்கவும் என்னிடம் காசு கேட்டுக் கொண்டிருந்த மகன்கள் வேலைக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தனர்.  ட்ரெஸ் முதல் பட்டாசு வரை அவர்களின் ஒவ்வொரு செலவுக்கும் நாம்தானே காசு கொடுக்க வேண்டும்?  நாமே வாங்கியும் கொடுப்போம்.

பஸ்ஸுக்கு என்னிடம் காசு கேட்காமல் அவர்களே செலவு செய்து பஸ் பாஸ் எடுத்துக் கொண்டபோது வியப்பாகவும் (என்ன இதில் வியப்பு என்கிறீர்களா?) பெருமிதமாகவும் இருந்தது.  சற்றே ஏக்கமாகவும் இருந்தது.  அவர்களே ஹோட்டல் பில் செட்டில் செய்கிறார்கள்.  கார் வாங்கினார்கள், பைக் வாங்கினார்கள்.  சைக்கிள் வாங்க என்னிடம் அவர்கள் அப்ளிகேஷன் போட்ட நாட்கள் நினைவுக்கு வந்தன.  கொஞ்சம் யோசித்து தாமதமாகத்தான் வாங்கித் தந்தேன்.  

என்னிடமும் கலந்தாலோசித்து இப்போது என்னை எதிர்பார்க்காமல் அவர்கள் வாங்கி கொள்கிறார்கள் என்னும்போது சந்தோஷம்தானே முழுசும் வரவேண்டும்?  ஏன் லேசான கோபமும் ஏக்கமும் வருகிறது?  இந்த உணர்வு உங்கள் எல்லோருக்கும் வந்திருக்கும்தானே?  நான் தந்தால் கூட மறுத்து விடுகிறார்கள்.  "வச்சுக்கோ... பின்னால் உதவும்..  எல்லாம் நம் காசுதானே " என்கிறார்கள்.  எனக்கும் சேர்த்து பல சமயம் செலவு செய்கிறார்கள்.

என் அப்பா என்னிடம் கோபப்பட்டதுபோல என் மகன்களிடம் நான் கோபப்படக் கூடாது என்று தெளிவாக இருந்தேன்.  அவர்களின் நியாயமான கோரிக்கைகளுக்கு செவி சாய்க்காமல் இருந்தது இல்லை.  அத்யாவசிய தேவைகள் அவர்கள் கேட்பதற்கு முன்னரே நிறைவேற்றி விடுவோம்.  இது என்ன புதுசா சொல்றீங்க என்று நினைக்காதீர்கள்.  எனக்கு என் இளவயது அனுபவத்தில் அதுவே புதுசுதான்!  சினிமா, சுற்றல் என்கிற செலவுகளுக்கும் மறுத்ததில்லை.  அவர்களும் லிமிட் தெரிந்தேதான் செலவு செய்தார்கள், கேட்டார்கள்.

இப்போது மகன்களும் என்னிடம் எனக்கு ஒருபடி மேலே பதவிசாய், புரிதலுடன் பழகுகிறார்கள்.

புரிதலுடன் என்று சொல்லும்போது ஒரு பழைய விஷயம் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது.  பெரியவன் எல் கே ஜியிலிருந்து யு கே ஜி செல்லும் முதல் நாள்.  அன்று அவனுக்கு முதல்முறை முழுநாள் பள்ளி.  இதுவரை அவன் அழவில்லை எனினும் முழுநாள் பள்ளி அவனை பாதிக்குமா?  அவனுக்கு பள்ளி முடியும் நேரம் உடனே என்னால் சில சமயங்களில் வந்து அழைத்துப் போகமுடியாமல் போகலாம்.  என்னசெய்வான் என்றெல்லாம் யோசித்தபடி சைக்கிளில் முன்னால் அவனை அமரவைத்து ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். திரும்பித் திரும்பி என் முகத்தை சிலமுறை பார்த்தான்.  ஸ்கூல் நெருங்கும் சமயம் கையால் என் கையைத்த்தொட்டு என்னை அழைத்தான்.  "கவலைப்படாதேப்பா..   மத்தியானம் சாப்பிட்டுவிட்டு க்ளாஸ்லயே இருப்பேன்.  ஸ்கூல் முடிஞ்சதும் உள்ளேயே இருப்பேன்.  நீ வந்து கூப்பிட்டா மட்டும்தான் வெளியே வருவேன்.  யார் வந்து கூப்பிட்டாலும் போக மாட்டேன், அழ மாட்டேன்" என்றானே பார்க்கலாம்.  நான் எதை நினைத்து கவலையுற்றிருக்கிறேன் என்பது சொல்லாமலே புரிந்திருக்கிறது அவனுக்கு.  என் கவலை பறந்து போனது மட்டுமல்ல, அவனின் அந்த வயதில் அவன் புரிதலுடன் பேசிய பேச்சில் குளிர்ந்துபோய் கட்டியணைத்து முத்தம் கொடுத்தேன்!  மகிழ்ந்து போனான் பையன்.  

ஒரு குறிப்பிட்ட வயதுக்குமேல் மகன்களிடமிருந்து தள்ளியே தான் இருக்கிறேன்.  அபப்டிதான் இருக்க முடியும்.  இப்போது போய் கொஞ்ச முடியாது இல்லையா?!!   ஆனால் சின்னவன் - அவனும் வேலைக்குச் செல்பவன்தான் - இப்போதும் சில நேரங்களில் எதையாவது படிக்கும்போது என் மீது கால் போட்டுக்கொண்டோ கைகளை என் மீது வைத்துக் கொண்டோ படிப்பான்.  சிறு குழந்தைகளை தூக்கி வைத்துக் கொண்டால் அவர்கள் உங்கள் மீசையையோ, தாடியையோ, மூக்கு கண்ணாடியிலோ (போடுவது கண் சரியாகத்தெரிய..  ஆனால் சொல்வது மூக்கு கண்ணாடி!) விஷமம் செய்து கொண்டே இருப்பார்கள் தெரியுமா?  அது போல 

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் கூட என் தாடியில் விஷமம் செய்து கொண்டே படித்துக் கொண்டிருந்தான்.  நகராமல் மயங்கி கிடந்தேன்!  சில விஷயங்களை வெளியில் சொல்ல முடியாது, சொல்லக் கூடாது இல்லையா?  அவனிடம் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

பெரியவன் தயங்கவே மாட்டான்.  சில சமயங்களில் கட்டியணைத்து முத்தம் கொடுத்து விடுவான்.  நான் பெற்ற செல்வங்கள்..!

======================================================================================================================

ஒரு திரைப்பட கதாநாயகன் அல்லது கதாநாயகி நூறு படங்களில் நடித்தால் அது ஒரு சாதனையாக கொண்டாடப்படுகிறது. ஒரு கவிஞர், பாடகர் அல்லது இசையமைப்பாளர் ஆயிரக்கணக்கில் பாடல்களை இயற்றுவதும், பாடுவதும், இசை அமைப்பதும் சாத்தியம்தான். ஆனால், எழுத்தாளர் ஒருவர் தன்னுடைய 40 ஆண்டுகால எழுத்து வேள்வியில் 1001 புதினங்களை எழுதி சாதனையைப் படைத்துள்ளார் என்றால் நம்ப மறுப்பீர்களா... அல்லது ஆச்சரியப்படுவீர்களா?

இந்த சாதனைக்கு சொந்தக்காரர் ஆந்திர மாநிலம் மேற்கு கோதாவரி மாவட்டத்திலுள்ள கொவ்வாலி கிராமத்தைப் பூர்வீகமாகக் கொண்ட "கொவ்வாலி லட்சுமி நரசிம்ம ராவ்' ஆவார்.

இவரை எழுத்தாளராக மாற்றிய சம்பவமே ஒரு மைக்ரோ கதைக்கு கருவாக அமையும்...

1912-ஆம் ஆண்டு ஜூலை 1-ஆம் தேதி தனுக்கு என்ற கிராமத்தில் ஏழை குமாஸ்தாவின் கடைசி மகனாக பிறந்தவர் லட்சுமி நரசிம்ம ராவ். அன்றைய இன்டர்மீடியட் வரை படித்தவர்.

விடுமுறைக்காக சகோதரியின் பொடூரு கிராமத்திற்குச் சென்றார். இயற்கையிலேயே புத்தகங்களைப் படிப்பதில் நாட்டமுள்ள அவர் அருகிலிருந்த வீட்டிற்குச் சென்று அங்கிருந்த ஒரு புத்தகத்தை எடுத்துப் படித்துக் கொண்டிருந்தார்.

அந்தரங்க வீட்டின் சிறுகுழந்தை தவழ்ந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. திடீரென சிறுநீரும் மலமும் கழித்தது. அங்கே வந்த குழந்தையின் தாயான அந்த வீட்டு எஜமானி அருகே இருந்த பெரிய பக்தி நூலிலிருந்து ஒரு தாளைக் கிழித்து அதை ஒரு பேப்பர் நேப்கின் போல உபயோகித்து குழந்தையைச் சுத்தப்படுத்தி தாளை வெளியே எறிந்து விட்டு வந்தார்.

அதைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தார் இளைஞரான ராவ்.

""புத்தகத்தைக் கிழித்து இப்படி உபயோகப்படுத்தலாமா..?'' என ஆத்திரத்துடன் கேட்டார். அமைதியாக அந்தப் பெண் சொன்ன பதில் அந்த இளைஞரின் தலையில் சம்மட்டியாக இறங்கியது.

அவள் சொன்னாள் ""எனக்கும் படிக்கத் தெரியும். ரொம்ப நாளாக வீட்டில் இருக்கிறதே படிப்போம் என நானும் படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் ஒன்றும் புரியவில்லை. பெரிய புத்தகமாக இருந்தாலென்ன? படித்தால் புரியாத புத்தகத்தால் என்ன பயன்? வேறு எப்படித்தான் பயன்படுத்த முடியும்?''

அந்த நொடி தான் தெலுங்கு எழுத்தாளராக கொவ்வாலி லட்சுமி நரசிம்ம ராவ் அவதாரம் எடுத்த நேரம்.

படித்தால் புரியவேண்டும். படிப்பவர் யார்? அவர் படிக்க விரும்பும் விஷயங்கள் என்ன? இதை முதலில் அறிய வேண்டும் என அந்த இளம் உள்ளம் முடிவெடுத்தது. இந்தக் கேள்விகளுக்கு விடை தேடி இளைஞர் யாரிடமும் சொல்லாமல் வீட்டை விட்டு வெளியேறி, ஆந்திர மாநிலம் முழுவதும் ஓராண்டு சுற்றித் திரிந்தார். அப்போது அவர் பசியையும் பட்டினியையும் மட்டும் சந்திக்கவில்லை; நட்பையும் துரோகத்தையும், நல்லவர்களையும் கெட்டவர்களையும், குழந்தைகளையும் பெரியவர்களையும், ஆண்களையும் பெண்களையும் என சமுதாயத்தின் பல தரப்பட்ட மனிதர்களை சந்தித்தார். பேருந்து நிலையங்களிலும், ரயில்வே பிளாட்பாரங்களிலும் பசியுடன் படுத்துத் தூங்கினார். பின்னாளில் அவர் படுத்துக் கிடந்த பேருந்து நிலையங்கள் மற்றும் ரயில் நிலையங்கள் மட்டுமல்ல; எங்கெல்லாம் தெலுங்கு மொழி ஒலித்ததோ அங்கெல்லாம் அவர் எழுதிக் குவித்த புத்தகங்கள் விற்றுத் தீர்ந்தன. இன்றும் விற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன.

தாயை இழந்த மகனை காணாமல் தந்தை ஊரெல்லாம் தேடியும் பலனில்லை. ஆனால் ஓராண்டு கழித்து ராஜமுந்திரியில் தந்தையைத் தேடி தனையன் வந்தார். மனமும் மூளையும் அவர் பெற்ற அனுபவங்களால் நிரம்பி வழிந்தது. கைகள் பரபரத்தன. எழுத ஆரம்பித்தார். தெலுங்கு பேசும் அன்பர்கள் அனைவரும் "கொவ்வாலி' எனக் கொண்டாடும் அந்த எழுத்தாளர் 1935-இல் எழுத ஆரம்பித்தார். "கிராமத்து தேவதை' என்ற பெயரில் அவருடைய முதல் புத்தகம் வெளிவந்த போது அவருக்கு வயது 23.

அவருடைய ஜனரஞ்சகமான சரளமான எழுத்து நடை, எளிமையான வார்த்தைகள், ஆழமான கருத்துப் பிரயோகங்கள் என்று எல்லாம் சமகாலத்து விவகாரங்களைப் பேச ஆரம்பித்தன. ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அவருடைய புதினங்கள் தெலுங்கு வாசகர்களைக் கட்டிப் போட்டது. எளிமையான வார்த்தைகளில் சமுதாயச் சீர்கேடுகளை தீயெனச் சாடினார். பெண்களின் பிரச்னைகள் குறிப்பாக பால்ய விவாகம், விதவைகளின் அவலம், மறுமணம், ஜாதிக் கொடுமைகள், ஏழைகள் படும் பாடு, பணக்கார பண்ணையார்களின் திமிர் ஆட்டம் என 1940-களிலேயே அவர் எழுத ஆரம்பித்து விட்டார்.

நாம் தெலுங்கு டப்பிங் படங்களில் பார்க்கும் வில்லனைப் போல இருந்த ஒரு ராஜமுந்திரி பெரிய மனிதரின் (!) ஆட்டங்களை ஒரு நாவலில் எழுத... புத்தகம் விற்பனையில் சக்கைப் போடு போட்டது.

வெகுண்ட பண்ணையார் எழுத்தாளரைக் கொல்ல ரௌடிகளை ஏவினார். சரஸ்வதி கடாட்சமும், வாசகர்களின் அன்பும் எழுத்தாளரைக் காக்க... பொறுமிச் செத்தார் பண்ணையார். மீண்டும் "வாள் முனையை விட பேனா முனையே வலிமையானது' என நிரூபிக்கப்படது.

ஆண்டுக்கு சுமார்30 நாவல் என்ற கணக்கில் அவர் எழுதிய கதைகள் சமுதாயப் பிரச்னைகளோடு நின்றுவிடவில்லை. இழையோடிய நகைச்சுவையுடன் அரசியலையும், வரலாறு மற்றும் பக்திப் படைப்புகளையும், குழந்தைகளைக் கவரும் ஃபேண்டஸி கற்பனைகள் என்று அவர் தொடாத விஷயங்களே இல்லை.

தன்னுடைய புத்தகங்கள் அனைவரையும் சென்றடைய குறைந்த விலையில் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக தன்னுடைய ராயல்டியை குறைத்துக்கொண்டார். தெலுங்கர்களும் அவர் விரும்பியபடியே அவர் புத்தகங்களைப் போட்டி போட்டுக்கொண்டு வாங்கிப் படித்தனர்.

எதனால் அவர் "தெலுங்கு எழுத்தாளர்களின் பிதாமகர்' என்றும் "பாக்கெட் நாவல்களின் தந்தை' எனவும் அழைக்கப்படுகிறார்...?

படப்பிடிப்புக்காக ரயிலில் சென்று கொண்டிருந்த "சகலகலாவல்லி' என்று பாராட்டப் பெற்ற நடிகை பி.பானுமதி. ரயில் பயணத்தில் கொவ்வாலியின் புத்தகத்தைப் படித்துக்கொண்டிருந்த சுவாரசியத்தில் இறங்கவேண்டிய ஸ்டேஷனை கோட்டைவிட்டார். அடுத்த ஸ்டேஷனில் இறங்கி டாக்ஸியில் படப்பிடிப்புக்குப் போனதாக எழுத்தாளரிடமே சொல்லி சிரித்து இருக்கிறார்.

இத்தனை பிரபல எழுத்தாளரை தெலுங்கு சினிமாவுலகம் விட்டு வைக்குமா என்ன...? அன்றைய நடிகை கண்ணாம்பா, தான் ஆரம்பித்த ராஜேஸ்வரி பிச்சர்ஸ் நிறுவனத்தின் முதல் படத்தின் கதையை எழுதும் வாய்ப்பை இவருக்குத் தந்தார். அதனால் அவர் தன் ஜாகையை சென்னைக்கு மாற்றினார்.

இப்படி தொடர்ந்து 10 படங்களுக்கு பணியாற்றிய எழுத்தாளர் கொவ்வாலி லட்சுமி நரசிம்மராவுக்கு திரையுலகின் படாடோபமும், கட்டுப்பாடுகளும், விதியில்லாத விதிகளும் பிடிக்காமல் மீண்டும் தன் எழுத்து மேஜைக்கு திரும்பினார்.

இவருடைய கற்பனா விலாசத்தைப் பாராட்டி சென்னை பல்கலைக்கழகம், வெங்கடேஸ்வரா பல்கலைக்கழகம் மற்றும் உஸ்மானியா பல்கலைக்கழகத் தெலுங்குத் துறைகள் விழா எடுத்துச் சிறப்பித்தன.

இவரின் ஆயிரமாவது புத்தகத்தின் தலைப்பு "மந்திராலயா' என்கிற மாயாஜாலக் கதை. ஆயிரத்து ஓராவது கடைசி புத்தகம் "கவி வேமண்ணா' என்ற கவிஞரின் வாழ்க்கை வரலாறு ஆகும். இவருடைய எழுத்துக்களால் தெலுங்கு புதினங்கள் புத்துயிர் பெற்றன.

நன்றி: தினமணி, மற்றும் முகநூலில் திரு R. கந்தசாமி

===========================================================================================

பிடிப்பின் வலிகள் 

முதலைகளாய் 

சுற்றிச் சுழன்றாடிக் 

காத்திருக்கின்றன 

என் 

ஒரு தவறான உடலசைவுக்கு 

================================================================================================

இவர் யார் தெரிகிறதா? (வழக்கம்போல யாரும் பதிலே சொல்ல மாட்டீர்கள்!!)

====================================================================================================================

இது நான் சென்ற ஒரு அலுவலகத்தில் பார்த்த காட்சி. ஏதோ வசதிக்காகத்தான் போட்டிருக்கிறார்கள் போல... என்ன வசதி என்றுதான் புரியவில்லை!!

=============================================================================================================

பொக்கிஷம் :-

ஏன் கயத்தாறில் பிடித்திருக்கக் கூடாதா?!!

உன்னை நானறிவேன்.. என்னை நீ அறிவாய்...!

சில்பி வரைந்த அகோர வீரபத்திரர் சிற்பம்

ஒருபொருள் மறைபொருள் இவருக்கு இலக்கணமோ...

நடிகர்கள் கதை எழுதிய காலமும் உண்டு!

குடுகுடு ஜோக்...