நான் தரிசனம் செய்த கோவில்கள் :: காஞ்சி வைகுண்டப் பெருமாள் கோவில்:: நெல்லைத்தமிழன்

 

வைகுண்டப் பெருமாள் கோவில் (பரமேச்வர விண்ணகரம், காஞ்சி) – பகுதி 1

காஞ்சீபுரத்தைச் சுற்றி சுமார் 14 வைணவ திவ்யதேசங்கள் இருக்கின்றன.  ஒரு நாளிலேயே 13 கோவில்களைச் சேவித்துவிடலாம். அனேகமாக எல்லாக் கோவில்களும் மதியம் நடை அடைத்திருப்பார்கள்.  பலர், ஒரு நாள் யாத்திரை நடத்தி எல்லாக் கோவில்களுக்கும் அழைத்துச்சென்றுவிடுகின்றனர்.

திவ்யதேசக் கோவில்கள் மொத்தம் 106 இந்த நிலவுலகில் இருக்கின்றன. இவை எல்லாமே அகண்ட பாரதத்தில் இருந்தவை. அவற்றில் சில, அடர்த்தியாக ஒரு பகுதியிலேயே இருக்கின்றன. 5-6 நாட்கள் யாத்திரையில் சோழ நாட்டைச் சுற்றியுள்ள சுமார் 35 திவ்யதேசக் கோவில்களைச் சேவித்துவிடலாம். அதே சமயம் நேபாளத்தில் இருக்கும் முக்திநாத் கோவிலைச் சேவிக்க பொருட்செலவும், நேரமும் எடுக்கும்.

ஒவ்வொரு வைணவனும், முடிந்தவரை இந்த 106 வைணவக் கோவில்களையும் தரிசித்துவிட முயல்வான்.

ஒரு நாள் யாத்திரையில் 10-12 கோவில்களில் தரிசனம் செய்வது என்பது, கணக்குக்கு உதவுமே தவிர, மன நிறைவைத் தராது. ஒவ்வொரு திவ்யதேசத்திலும் (அதாவது கோவில் இருக்கும் ஊர்), மூன்று இரவுகளாவது தங்கினால்தான், அந்தக் கோவிலைச் சேவித்தாக அர்த்தம் என்றும் சிலர் சொல்கின்றனர்.  சில கோவில்களை பல நாட்கள் இருந்து தரிசனம் செய்தாலும், முழுவதும் சேவித்துவிட்ட திருப்தியைத் தராது. ஸ்ரீரங்கம் ரங்கநாதர் கோவில் அப்படிப்பட்ட கோவில். அதற்கு மாத்திரம், ஒரு வருட காலம் திருவரங்கத்தில் வீடு எடுத்துக்கொண்டு இருந்து சேவிக்கவேண்டும் என்று பெரியவர்கள் சொல்லுவார்கள். அங்கு தினம் தினம் திருவிழாக்கோலம்தான்.

காஞ்சீபுரம் பண்டைய இந்தியாவில் மிகவும் புகழ்பெற்ற நகரம். அப்போது சென்னை, சிறு துறைமுகம் இருந்த இடம்.  பூவில் ஜாதிமல்லி மிகவும் உயர்ந்தது, பெண்களில் ரம்பையின் அழகு உயர்ந்தது.  தெய்வங்களில் விஷ்ணு உயர்ந்த தெய்வம். நகரங்களில் காஞ்சீபுரம் உயர்ந்தது என்ற பொருள் பெரும், காளிதாசனால் இயற்றப்பட்ட பாடல் இந்த நகரத்தின் பெருமையைக் கூறும். மனிதனுக்கு முக்தி தரக்கூடிய ஏழு பெரும் நகரங்களில் முக்கியமானது கச்சி எனப்படும் காஞ்சீபுரம்.

இன்றைக்கு எடுத்துக்கொண்ட கோவில், காஞ்சீபுரத்தில் உள்ள ஸ்ரீவைகுண்ட நாதர் கோவில். இதன் முந்தைய பெயர், பரமேச்வர விண்ணகரம்.  பரமேச்வரன் என்ற இரண்டாம் நந்திவர்ம பல்லவனால் 6-7ம் நூற்றாண்டில் எழுப்பப்பட்ட கற்றளி வகையைச் சேர்ந்த கோவில் இது. (ராஜசிம்மன் காலத்துப் பாணி கோவில் என்று தொல்லியல்துறை குறிப்பிடுகிறது). மஹாவிஷ்ணுவின் இருந்த, கிடந்த, நின்ற திருக்கோலங்களைக் கொண்ட மும்மாடக் கோவில் இது.

பல்லவ சிற்பக் கலையின் அம்சங்களைக் கோயிலின் ஒவ்வொரு இடத்திலும் காணமுடியும். மூன்றடுக்குகள் கொண்ட கோயிலில், கீழடுக்கில் பெருமாள் வீற்றிருந்த கோலத்திலும், நடு அடுக்கில் அனந்த சயனராகவும் மேல் அடுக்கில் நின்ற கோலத்திலும் சேவை சாதிக்கிறார்.  கீழ் மற்றும் நடு அடுக்குகளில் உள்ள சிலைகள் கற்சிலையாகவும் மேலடுக்கு சுதைச் சிற்பமாகவும் காணப்படுகிறது.  கோவிலுக்கு ராஜகோபுரம் கிடையாது. ஐரம்மத தீர்த்தம் மற்ற எல்லாத் திருக்குளங்களைப் போலவும் வறண்டு காணப்பட்டது.

கோயிலின் உட்புறம் பல்லவ சிற்பக் கலைத்திறனைக் காணலாம். மூலவர், அவரைச் சுற்றியுள்ள பிராகாரம், தூண்கள், அதில் உள்ள சிற்பங்கள் எல்லாம் ஒரே பெரிய பாறையைக் குடைந்து உருவாக்கப்பட்டவை என்று அறியும்போது நமக்கு பிரமிப்பு ஏற்படுகிறது.

கருவறையில் மேற்கு நோக்கி வைகுண்டநாதப் பெருமாள் வீற்றிருக்கிறார்.  தாயார் வைகுந்தவல்லி.

ஆழ்வார்களில் திருமங்கையாழ்வார் இந்தக் கோவில் பெருமாளைத் தமிழ்ப்பாசுரங்களால் பாடியுள்ளார். ஒவ்வொரு பாசுரத்திலும்  “பல்லவன் மல்லையர்கோன் பணிந்த”, “பரந்தவன் பல்லவர்கோன் பணிந்த” என்று பல்லவ அரசனையும் முன்னிட்டுப் பாடியுள்ளதால் தல புராணத்தின் உண்மைத்தன்மை விளங்கும். அவர் காலத்தில் இத்தலம் பரமேச்வர விண்ணகரம் என்றே அழைக்கப்பட்டது.

இந்தக் கோவிலிலிருந்து மஹாபலிபுரத்துக்கு சுரங்கப் பாதை இருந்ததாகச் சொல்லுகிறார்கள்.  இந்தக் கோவிலுக்கும் கயிலாயநாதர் கோவிலுக்கும் இடையே சுரங்கப் பாதை இருந்ததாகவும், மூலவர் சந்நிதிக்கும் முன் மண்டபத்துக்கும் இடையேயும் ஒரு சுரங்கப் பாதை இருந்திருக்கிறதாம். 

பல்லவர்கள் தொண்டை மண்டலத்தை கிபி 2ம் நூற்றாண்டிலிருந்து 8ம் நூற்றாண்டு இறுதிவரை ஆட்சி செய்தார்கள். அதன் பிறகு சோழர்கள் தலையெடுத்தனர்.

யாருப்பா இந்தப் பல்லவர்கள்?

வடபெண்ணையாற்றைத் தென் எல்லையாகவும் வடக்கே சோணையாற்றை வட எல்லையாகவும் கொண்டு ஆந்திரப் பிரதேசம் விரிவடைந்திருந்தாம். இதனை சாதவாஹனர்கள் (ஆந்திரர்கள்) ஆண்டுவந்தார்களாம். இதன் தெற்குப் பகுதியை மேற்பார்த்து வந்த தலைவர்கள் பல்லவர்கள். இவர்கள் தமிழர்கள் அல்லர். வடபெண்ணையாற்றிர்க்கு மேற்புறம் இருந்த சாதவாஹனர்களே ஆரியர்கள் எனப்பட்டனராம். இரண்டாம் நூற்றாண்டில், “ஆரியர்” எனக்கருதப்பட்ட சாதவாஹனர்களுக்கும் தமிழ் அரசர்களுக்கும் நிறைய எல்லைப் போர்கள் நடந்தன.  அதனால்தான், பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன், ‘ஆரியப் படை கடந்த நெடுஞ்செழியன்’ என்று அழைக்கப்பட்டான். திருக்கோவிலூரை ஆண்ட மலயமான் என்ற அரசன் ஆரியரை வென்றான் என்று வருவதும், சோழர், ஆரியர்களை வென்றனர் என்று வருவதும், அந்தக் காரணத்தினால்தான்.  அதனால் பல்லவர்கள், சாதவாஹனர்கள் இராஜ்ஜியத்தில், கிருஷ்ணா நதிக்குத் தென்பகுதியில் இருந்து வடபெண்ணையாறு வரையுள்ள பகுதியை தலைவராக இருந்து ஆண்டார்கள் என்று கொள்ளலாம். சாதவாஹனர்கள் வலிமைகுன்ற ஆரம்பித்த நேரத்தில், தாம் தாம் ஆண்டுவந்த பகுதிகளுக்கு அந்த அந்தத் தலைவர்கள் அரசராகிவிட்டார்கள். தொண்டை மண்டலத்தை ஆண்டுவந்த சோழர்கள் வலிமை குன்றிய பொழுது பல்லவர்கள் மெதுமெதுவாகப் படையெடுத்து வென்று, சோழர்களின் தலைநகராக இருந்த காஞ்சியைத் தலைநகரமாகக் கொண்டு அங்கிருந்த பல்லவர்கள் என்ற பெயரில் ஆட்சி செய்ய ஆரம்பித்தனர்.

அவங்க மொழி எது?

இந்த வரலாறு எதுக்கு என்றால், ஏன் பல்லவர்கள் ஆட்சிக்காலத்தில் ப்ராக்ருத மொழி கல்வெட்டுகளில் வழங்கப்பட்டுவந்தது என்று விளக்குவதற்காக. பொதுவா புரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்றால் மதுரை மற்றும் தெற்கில் தமிழ் கோலோச்சியது. வடபெண்ணை ஆற்றிலிருந்து தெற்கு நோக்கி ப்ராக்ருதம் கோலோச்சியது.  

சம்ஸ்க்ரிதம் பொது ஆண்டுக்கு 1500 வருடங்களுக்கு முன்பே இருந்த வளர்ந்த மொழி. அதற்கு இலக்கணங்கள் உண்டு. ஆனால் அந்த மொழியின் சிதைந்த கலோக்கியல் மற்றும் பிராந்திய மொழிகளின் திரிந்த வடிவம் ப்ராக்ருதம் என்று கொள்ளலாம். சமஸ்க்ருதத்தை இந்து மற்றும் புத்த சமய ஆன்மீக இலக்கியங்கள் எடுத்துக்கொண்டன. ப்ராக்ருத மொழி அரசர்கள் மற்றும் அரசு அலுவலகங்களுக்கு உரிய மொழியாயிற்று. அதாவது ப்ராக்ருத மொழி, க்ஷத்திரியர்களின் மொழியாயிற்று. (வடபெண்ணையாற்றுக்கு வடபக்கம்).

கோவில் சம்பந்தமானவைகள் சமஸ்கிருத, பிறகு தமிழும் என்று இருந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் கல்வெட்டுகள் ப்ராக்ருத எழுத்துக்கள், தமிழ் எழுத்துக்கள், ப்ராக்ருத/சமஸ்க்ருதம் சார்ந்தவைகளையும் எழுத க்ரந்த மொழி என்று வந்திருக்கவேண்டும்.  வடக்கே இருந்து வந்த அரசர்கள் வடமொழியை ஆதரித்தனர். அதனால்தான் கல்வெட்டில் ப்ராக்ருத, க்ரந்த, தமிழ் எழுத்துக்கள் கலந்துகட்டி இருக்கிறது. காலத்தைப் பொறுத்து, ஒரு மொழியின் சதவிகிதம் கல்வெட்டில் அதிகமாக இருக்கிறது. கொஞ்சம் கல்வெட்டுகளைப் படிக்க முயற்சித்ததால் இதனைப் புரிந்துகொண்டேன். புத்த சமயிகள் உபயோகித்த ப்ராக்ருதமும், சமஸ்க்ருத மொழியும் கலந்து சிதைந்து பாலிமொழியாகி, புத்தமதம் போன இடத்துக்கெல்லாம் போய், இன்னும் சிதைந்த மொழியாக அந்த அந்தப் பிரதேசங்களில் (இந்தோநேஷியா, தாய்லாந்து போன்று) இருக்கிறது.  (கல்வெட்டுக்கும் ஒரு பதிவு போட யோசிக்கிறேன். ஆனால் அது கொஞ்சம் கஷ்டமான வேலை)

புரியவேண்டும் என்பதற்காக ராஜராஜ சோழனின் மெய்கீர்த்திக் கல்வெட்டை (தஞ்சை பெருவுடையார் கோவிலில் இருக்கிறது) இங்கு போட்டுள்ளேன். ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த தமிழ் கல்வெட்டு எப்படி இருக்கிறது என்று தெரிந்துகொள்வதற்காக. இதிலும் க்ரந்த மற்றும் ப்ராக்ருத மொழியின் கூறுகள் உண்டு. (என் மொழிபெயர்ப்பில் சிறிய தவறுகள் இருக்கலாம்)

பல்லவர்களுக்கு முன்பு பிராமி எழுத்தில் கல்வெட்டுகள் இருந்தன. பல்லவர் காலத்தில்தான் பல்லவ கிரந்தத்தில் கல்வெட்டுகள் ஆரம்பித்தன.  பிறகு தமிழும் இடம்பெற ஆரம்பித்தது.  சோழர் காலத்தில் தமிழ் கல்வெட்டுகள் வளர்ச்சி பெற்றன. 

அடுத்த வாரம் தொடருவோமா?

= = = = =