சிறுகதை : மகாராணி அவனை ஆளலாம்... -- ஜீவி

  

முன்குறிப்பு : 

வணக்கம்.  கடந்த 17-01-2025 அன்று திரு ராய செல்லப்பா நடத்தி, நாங்கள் பங்கு கொண்டு, எங்கள் சிறுகதைகளை தேர்ந்தெடுத்து புத்தகமாக்கிய விவரங்களை முன்னர் அறிந்திருப்பீர்கள். செல்லப்பா ஸாரின் அன்னையின் நினைவாக அவர் பெயரில் நடத்தப்படும் முதல் போட்டியில் முதலில் 10 பேர்களுக்கு தலா 5,000 ருபாய் பரிசு அறிவித்திருந்தார்.  அதில் இன்று வெளியாகும் ஜீவி ஸார் கதையும் ஒன்று.  

ரூபாய் பெரிதல்ல, பங்குபெறுதலும், நம் படைப்பு தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதுமே பெருமை.  

வந்திருந்த 355 கதைகளில் முதல் 10 தேர்ந்தெடுத்தபின் இன்னும் ஏராளமான கதைகள் நன்றாக இருப்பதாக அவர் மனதில் பட, அங்கு அவர் எடுத்த முடிவுதான் ஆச்சர்யம்.  அவர் குடும்பமும் அதற்கு சம்மதம் தெரிவித்தது.  அதாவது மேலும் 25 கதைகளை, - மேலும் பத்து என்று கூட அவர் முடிவு செய்திருக்கலாம்... - ஆனால் 25 கதைகள் என்று சொல்லி தேர்ந்தேடுத்தார்.  அதில் என் கதையும் இடம்பெற்றது.  நான் போட்டி என்று கலந்து கொண்டது இதுவே முதல் முறை.  அதில் என் படைப்பு தெரிவு செய்யப்பட்டிருப்பது மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தது.

புத்தக வெளியீட்டு விழாவில் நேரில் அழைத்து கௌரவித்தார்கள்.  இந்தத் தெரிவில் முதல் தெரிவு 10, இரண்டாம் தெரிவு 25 ஆகமொத்தம் 35 கதைகள்.  இவற்றைப் படிக்க ஆவலாக இருப்பீர்கள்.  குவிகம் பதிப்பக வெளியீடான இந்த இரண்டு புத்தகங்களின் விவரம் கீழே தந்திருக்கிறேன்.  வாங்க விரும்புபவர்கள் ஆன்லைனிலும் வாங்கலாம்.  

முன்னர் நான் எழுதிய  "மார்ட்டின் வாத்யார்"  இரண்டாம் பரிசு கதையைப் பகிர்ந்தேன்.  

இன்று ஜீவி ஸார் எழுதிய - முதல் பரிசு பெற்ற கதை.  

===========================================================================================================================================

அன்னை ஸ்வர்ணாம்பாள் நினைவு சிறுகதைப் போட்டி -- 2024 - ல் முதல் பரிசு பெற்ற கதை 

மகாராணி அவனை ஆளலாம்...

-- ஜீவி - 

  சர்வர் கிட்டேவந்து 'என்ன வேணும்?"ன்னு கேட்கிகிறவரைகூட எனக்குப் பொறுமை இல்லே. பக்கத்து டேபிளில் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தவனிடம்,  "ஒரு ஸ்ட்ராங் காப்பி கொண்டு வாப்பா"ன்னு இங்கிருந்தே ஆர்டர் கொடுத்துவிட்டு, கீழுதடை மடிச்சிண்டு 'உஸ்'ன்னு கழுத்துப்பட்டைக்கு காற்றை அனுப்பியவன் தலை நிமிர்கிறேன்.

மேலே மின்விசிறி ஓடலே. "சே! என்ன புழுக்கம்? ஃபேனை போடுப்பா!"என்று குரல் கொடுக்க நெனைச்சவன், வார்த்தைகளைத் தொண்டைக்குள்ளேயே விழுக்குகிறேன். 'பவர்கட்: மின்விசிறி இயங்காது'ன்னு வெள்ளை சாக்பீஸிலே மஞ்சள் அட்டைலே எழுதியிருக்கற எழுத்துக்கள் மூஞ்சிலே அறைஞ்ச மாதிரி இருக்கு. 'ஹூம்! இது ஒரு சாக்கு. மின்வெட்டு இல்லேனா மட்டும் இவங்க வாழ்ந்தாங்களாக்கும்'ன்னு முனகிக்கறேன்.

காப்பி வர்றத்துக்குள்ளே ஓட்டலைச் சுற்றி ஒருமுறை பார்வையைச் சுழலவிட்டவனுக்கு எரிச்சலா வர்றது. ஓ! இந்த ஒரு ஹாலுக்குள்ளே தான் எத்தனை விதவிதமான அறிவிப்புகள்?.. 'டபரா செட்டில் கை கழுவாதே', 'சர்வரிடம் பில் கேட்டு வாங்கவும்' 'பில்லுக்குச் சில்லரையாகக் கொடு', 'இங்கே கை கழுவு' என்று ஒரு அறிவிப்பிலாவது கொஞ்சமாவது பணிவோட கூடிய வார்த்தைச் சேர்க்கைகள்? ஊஹூம்! எல்லாத்திலேயும் ஒரு அதிகாரப் பதப்பிரயோகங்கள்!.. 

படம் இணையத்திலிருந்து

இந்த சமயத்திலே எனக்கு நேரே காலியாயிருந்த  நாற்காலியில் வந்து உட்கார்ந்தவர் பார்ப்பதற்குக் கொஞ்சம் அளவுக்கு மீறிய அப்பாவியாகத் தென்படறார். நாலு முழ வேஷ்டி-- சட்டை கதர்லே.   துவைத்துப் போட்டு வந்திருக்கார்னு வெளிப்படையா தெரியறது. நெற்றிலே பட்டையா திருநீறு; கைலே சாயம் போன குடை; குடையை தொடை இடுக்கிலே நிறுத்தி ரெண்டு கால்னாலேயும் அதைக் கவ்விண்டு மூக்குக் கண்ணாடியைக் கழட்டி கிளாஸைத் தொடைக்கறதுக்காக சட்டையோட கீழ்ப்பகுதியை அவர் தொடறச்சே சர்வர் வந்திடறான்.

எனக்கு எதிரே ஸ்ட்ராங்க் காப்பியை வைச்சிட்டு கதர்ச்சட்டைக்காரரை 'என்ன வேணும்'னு கேக்கற மாதிரி மேலோட்டமா ஒரு பார்வை பாக்கறான்.

"ஸ்ட்ராங்க் காப்பி ஒண்ணு கொண்டு வர்றீங்களா? ஸ்ட்ராங்கா"ன்னு அந்த 'ஸ்ட்ராங்கை' இன்னொரு தடவையும் அவர் அழுத்திச் சொன்னதை சர்வர் காதிலே வாங்கிண்டானோ இல்லையோ போயே பேயிடறான்.

ஸ்ட்ராங்க் காப்பிப் ப்ரியனான, இல்லே வெறியனான எனக்கு அவரும் ஸ்ட்ராங்க் காப்பியையே விரும்பிக் கேட்டது மனசிலே அவர்கிட்டே ஒரு அன்யோன்யத்தை ஏற்படுத்திடறது. அவர்கிட்டே பேச்சுக் கொடுக்கணும்னு ஆவல். சும்மா கேட்டு வைக்கறேன். "ஸாருக்கு ஸ்ட்ராங்க் காப்பினா உயிர் போல இருக்கு."

ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பு.

"எப்படித் தெரிஞ்சிண்டேன்னு கேக்கிறீங்களா?.. அந்த ஸ்ட்ராங்கை இன்னொரு தடவை நீங்க அழுத்திச் சொன்னதிலேந்தே தெரிஞ்சிடுத்து. பாம்பறியும் பாம்பின கால்."

"ஓ! உங்களுக்கும் ஸ்ட்ராங்க் காப்பிதான் பிடிக்கும்னு சொல்றீங்களா?"

"ஆமாம். இல்லேனா தொண்டைக்குள்ளேயே எறங்காது." 

"எனக்குக்கூட அப்படித்தாங்க. என்னமோ அப்படி ஒரு கன்னங்கரேல் நெறத்திலே குடிச்சுத் தொலைக்கலேனா, காப்பி குடிச்ச மாதிரியே இருக்கறதில்லீங்க.."

சர்வர் வந்து அவருக்கு காப்பியையும் பில்லையும் வைச்சிட்டுப் போயே போய்டறான். அவர் எதிரே சர்வர் வைச்சிட்டுப் போன காப்பியைக் கண்டு நான் அதிர்ந்து போயிடறேன். வெள்ளை வெள்ளேரென்று பாலும், நீருமாய்! இதோ, இவரும் அதை எடுத்து எந்த முனகலும் காட்டாமல் குடிச்சிக்கிட்டிருக்காரே!

"என்ன, சார்!.. ஸ்ட்ராங்கா காப்பி கேட்டீங்க.. ஆனா..."

"என்ன செய்யறது, சார்?.. அவனை இப்போ கூப்பிட்டு, இதைத் திருப்பி அனுப்பிச்சாலும் மறுபடியும் எடுத்திண்டு வர்றது, நாம திருப்பி அனுப்பிச்சோம்ங்கற ஆத்திரத்திலே இதைவிட மட்டமாத்தான் இருக்கும். அதுவும் தவிர, இதுக்காக மெனக்கெட்டு இன்னொரு தடவை அவனைக் கூப்பிட்டு, இதைக் கொடுத்து அனுப்பி அவன் கொண்டு வந்து, இல்லேனா, இன்னும் கொஞ்சம் டிகாஷனைக் கொண்டு வரச்சொல்லி, அதுக்குள்ளாற கொண்டு வந்திருக்கிற இந்தக் காப்பியும் ஆறி..."

நான் சிரித்து விடுகிறேன். "ஸோ.. பிடிச்சாலும் பிடிக்காட்டாலும் தண்டமேன்னு இதையேக் குடிச்சிடலாம்னு தீர்மானம் பண்ணிட்டீங்க.."

"ரொம்ப சரி.."ன்னு சொல்லிண்டே வாய்ப்பக்கம் அவர் டம்ளரைக் கொண்டு போகும்போது, அழுக்கடைந்த உடையோடு அவர் மேலே இடிக்க மாட்டாத குறையோட அவர் அருகே நிற்கும் டேபிள்கிளீனர் ஒருவன், "கொஞ்சம் ஒத்திக்கோ, சார்"ன்னு சொன்னதோடு நிற்கவில்லை. உதடுக்கருகே கொண்டு போன காப்பியைக் குடிக்காமலேயே "இதோ.."ன்னு எழுந்திருந்து விலகி நிற்கும் அவர் மேல் இடித்துக்கொண்டே பக்கத்தில் காலியாக இருக்கும் ஸ்டூலை எடுத்து டேபிளின் மேல் வைத்து விட்டு, இந்த டேபிள் முழுவதையும் 'நோ சர்வீஸ்' ஆக்க முனைந்து நிற்கிறான். 

இதைப் பார்த்து எனக்கு ஆத்திரமாக வருகிறது. நான் அந்தக் கிளீனரைப் பார்த்துச் சீறுகிறேன். "ஏம்பா! அந்தப் பெரியவர் காப்பி குடிச்சுத்தான் முடிக்கட்டுமே.. அதுக்குள்ளாற  உனக்கென்ன அவசரம் வந்திடுத்து?"

"எனக்கு ட்யூட்டி முடிஞ்சி போயிடுச்சி.. சேர் எல்லாம் எடுத்துப் போட்டுட்டுப் போறேன். அதுக்கு நீ ஏன் சார் கோவிக்கறே?"

"கோவிக்காம, பின்னே என்ன கொஞ்சவா செய்வாங்க?.. நீ என்ன காரியம் செஞ்சிருக்கே பார்! இதோ, இந்த வயசானவர் காப்பியை நின்னுகிட்டே..."

ஏதோ துவஜம் கட்டிக்கொண்டு நாங்கள் இறங்கியே விட்ட சண்டை ரசாபாசம் அடைவதற்குள் குறுக்கிட்டு, இதை ஒரு முடிவுக்குக் கொண்டு வந்து விடவேண்டிய அவசரம் கலந்த பதட்டத்துடன், "பரவாயில்லை.. நீங்க ரெண்டுபேரும் ஏன் இப்படி சண்டை போட்டுக்கிறீங்க?.. நான் காப்பி குடிச்சுகூட ஆச்சு" என்று பில்லை கையில் எடுத்துக் கொள்கிறார், அந்தக் கதர்சட்டைப் பெரியவர்.

ஹோட்டலுக்கு வெளியே வந்ததும் அந்தப் பெரியவர் என்னிடம் சொல்கிறார்: "பாவம், அந்தப் பையனோடு சண்டை போட்டீங்களே, அவனைக் கேட்டா ஆயிரம் நியாயம் சொல்வான். எட்டுமணி நேர வேலைன்னு பேரு.. மாடா உழைக்கணும். சம்பளம் கொறைச்சலானாலும், சாப்பாடு நிச்சயம். அதுக்காகவே இந்தத் தொழிலுக்குப் போட்டியும் அதிகமா இருக்கு. இந்த இவங்களோட இயலாமையை உபயோகப்படுத்திண்டு ஹோட்டல் முதலாளிகளும் இவங்களைக் கசக்கி வேலை வாங்கிண்டு..."

"அதெல்லாம் அந்தக் காலம் சார்! இப்போல்லாம் லேபர்ஸுக்கு ரொம்ப பாதுகாப்பு. 'ஹோட்டல் தொழிலாளர்கள் நலச் சட்டம்'ன்னு நேத்து புஸ்தகக் கடைலே ஒரு புஸ்தகமே பாத்தேனா, பார்த்துக்கங்க"

"யாரு.. தோழர் விருத்தகிரி எழுதின புஸ்தகம் தானே.."

"நான் புஸ்தகத்தோட தலைப்பைத்தான் பார்த்தேன்; எழுதினவர் யாருன்னு பாக்கலே.." என்று நான் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதே..

"என்ன தோழர்! இந்தப் பக்கம்.." என்று எங்களைத் தாண்டிச் செல்ல இருந்த ஒருவர் கதர்ச் சட்டைக்காரரிடம் விசாரிக்க வியப்புடன் பார்த்தேன்.. மரியாதையுடன், "நீங்கள்.." என்று கதர்சட்டைக்காரரைப் பார்த்து நான் தயங்க, அவரை விசாரித்தவர், "ஓ..தோழரைத் தெரியாமலேயா, அவர் கிட்டே பேசிண்டிருந்தீங்க.." என்று சிரித்துவிட்டு, "தோழர் தாங்க, விவசாய சங்கச் செயலாளர் சண்முகசுந்தரம்" என்றார்.

சுதந்திரப் போராட்டத் தியாகி தோழர் சண்முக சுந்தரத்தைப் பற்றி நான் நிறையக் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். ஆங்கில ஏகாதிபத்திய காலத்தில் சிறையேகிய பல தியாகிகள்  பொதுவுடமைக்கட்சி சார்ந்து இருப்பதும் தெரியும். இப்பொழுதுதான் இவரது எளிமைக்கும், தொழிலாளர் நலனை பரிவாகப் பார்த்ததற்கும் காரணம் புரிந்தது.

ஆபீஸ் வந்து சேருகிற வரை வழியெல்லாம் தோழரைப் பற்றிய நினைவுதான். சைக்கிள் ஸ்டாண்டில் சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே நுழையறேன். ப்யூன் தணிகாசலம் "குட்மார்னிங்.."னு கையைத் தூக்கறான்.

"குட்மார்னிங்"னு இயந்திர கதிலே அவனுக்குப் பதில் சொல்லிவிட்டு உள்ளே வர்றேன்.

இன்னும் யாருமே வரலே.. என்னோட இந்த சீக்கிரப் பிரவேசமே தணிகாசலத்துக்கு ஆச்சரியமா இருக்கும். தினம் 'லைப்ரரி'க்கு போயிட்டு பேப்பரை மேஞ்சிட்டு பின்னாடிதான் ஆபிஸுக்கு வர்ற வழக்கம். 

இன்னிக்கு ஏனோ அங்கே போகலே.. பெடலை மிதிச்சிண்டே ஆபீஸ் காம்பவுண்டுக்குள்ளே நுழைஞ்ச உடனேதான் ஆபீஸூக்கு நேரே வந்துட்டேன்னு எனக்குப் புரிஞ்சது. இப்போத்தான் லைப்ரரிக்குப் போகாம வந்துட்டோமே, இன்னிக்கு காலை தினசரிகளையெல்லாம் பாக்காம வந்துட்டோமே, ஹிண்டு லெட்டர்ஸ் டு எடிட்டர், எக்ஸ்பிரஸ் தலையங்கம் இதையெல்லாம் படிக்காம வந்துட்டோமேன்னு ஞாபகம் வந்து அது ஒரு சோகம் கலந்த இழப்புணர்ச்சியாகவே எனக்குத் தோண்றது. சிலபேருக்குக் காலைலே எழுந்தவுடனேயே காப்பி குடிக்கலேனா பொழுதே விடிஞ்சமாதிரி தோன்றாதாம். எனக்கென்னவோ இந்த பேப்பர்களை ஒண்ணு ஒண்ணா எடுத்துப் படிக்கலேனா, ஒரே செய்தியை ஒவ்வொரு பத்திரிகையும் தங்களுக்கு ஏத்த மாதிரி 'பண்ணி' வைச்ச செய்திகளா ஜனக்கூட்டத்திற்கு தர்ற அந்த பிரசண்ட்டேஷன் ஜாலத்தை ரசிக்கலேன்னா எனக்குப் பொழுது விடிஞ்ச மாதிரியே தோண்றதில்லே.

இந்த ஹாலுக்கு வெளியே இருக்கற தணிகாசலம் அங்கே யாருக்கோ 'குட்மார்னிங்' சொல்றது இங்கே எனக்குக் கேக்கறது. ஓரக்கண்களால் ஹால் கோடியைப் பாக்கறேன். ஹெட்கிளார்க் கண்ணபிரான்!

நான் மனசுக்குள்ளேயே சிரிக்கறேன். 'ஓ! இந்த 'குட்மார்னிங்' சொல்றதிலேதான் எத்தனை விஷயங்கள் அடங்கியிருக்குங்கறதை நெனைச்சுப் பாக்கவே ஆச்சரியமா இருக்கு. ப்யூன் தணிகாசலம் போன்றவர்கள் யாரிடமும் முதலில் 'குட்மார்னிங்' வாங்கி அனுபவப்பட்டிருக்கவே மாட்டார்கள்! இவர்கள் முதலில் சொல்லித்தான் அதைத் திரும்பப் பெற்றுக் கொள்ளணும். யாருக்கு யார், கேவலம், இந்த 'குட்மார்னிங்' சொல்கிறார்கள் என்பதிலிருந்தே அந்த ரெண்டு பேர்க்கிடையான அந்தஸ்து உயர்வை மூணாவதா இருக்கக்கூடிய ஒருத்தர் புரிஞ்சிக்க முடியும்ங்கற அளாவிலே, நம்ம நாட்டிலே இந்த 'குட்மார்னிங்' ஒரு 'ஐடண்ட்டி' சொல்லா மாறிப்போயிருக்கிற அலங்கோலத்தை நெனைச்சுப் பாக்கறேன்.

நாளைக்குக் காலம்பற ஆபீசுக்குள்ளே நுழையறத்தே ப்யூன் தணிகாசலத்துக்கு முந்திண்டு அவனுக்கு நான் 'குட்மார்னிங்' சொல்லி அவனுக்கு திகைப்பேற்படுத்தி இந்த அலுவலகக் கட்டிடத்துக்குள்ளே யாரிடமுமே முதலில் 'குட்மார்னிங்' இதுவரை வாங்கியேயிராத அவனோட அவல அனுபவத்தை நாளைக்கு மாற்றிக் காட்டணும்ங்கற ஒரு வெறி எனக்குள்ளே ஏற்படறது..

இப்போ ஹெட்கிளார்க் கண்ணபிரான் உள்ளே வர்றார். ப்யூன் தணிகாசலத்திடம் 'குட்மார்னிங்'கை முதலில் வாங்கிண்ட நான் இப்போ அந்த 'குட்மார்னிங்'கை கண்ணபிரானுக்கு முதலில் போட்டு அதன் மூலமா அவர்--என் அந்தஸ்தை நான் எப்பவுமே மனசிலே புரிஞ்சிண்டிருக்கற மாதிரி காட்டிக்கணும்..

கண்ணபிரானுக்கு 'குட்மார்னிங்' சொல்ல உதடுவரை வார்த்தை வந்துடுத்து. இருந்தாலும் அதை, அந்த 'குட்மார்னிங்'கை வீம்புத்தனமா விழுங்கிண்டு அவரைத் தலைநிமிர்ந்து பார்த்திட்டு அடுத்த நிமிஷம் மெளனமாத் தலையைக் குனிஞ்சிக்கறேன். எங்கிட்டேயிருந்து எதையோ எதிர்பார்த்து-- எதையோ என்ன, இந்த 'குட்மார்னிங்கைத்தான்- அதுக்குப் பதில் 'மார்னிங்' சொல்லத் தன்னைத் தயார்படுத்திண்டு நான் சொல்லாதினாலே சடார்னு தன்னைச் சுதாரிச்சிண்டு தானும் சொல்லாம இந்த கண்ணபிரான் மெளனமாறது-- ஓ, இந்த ஒரு நிமிஷ மெளனமே ரொம்ப அர்த்தம் நெறைஞ்சதா எனக்குப் படறது...

"என்ன, சீக்கிரமே வந்துட்டாப்பலே இருக்கு"ன்னு கண்ணாபிரானே இந்த மெளனத்தை விரும்பாதவர் போல பேச்சை ஆரம்பிக்கிறார்.

"ஆடிட் கிளியரன்ஸூக்காக எண்ட்ரீஸையெல்லாம் லெட்ஜர்லே போட்டு முடிச்சிடலாம்னு கொஞ்சம் எர்லியாவே வந்தேன்." 

"ஓ.."ன்னு தலையாட்டறார் ஹெட்கிளார்க். கையிலே எடுத்திண்டு வந்த பிளாஸ்கையும், கைப் பையையும் சுவத்து மூலைலே இருக்கற கப்போர்ட்லே வைச்சிட்டு, நாற்காலியை இழுத்து போட்டுண்டு உக்காந்துக்கறார். ஒரு நிமிஷம் ஏதோ தியானத்தில் இருப்பவர் போல மேஜையையே வெறிச்சுப்பாக்கறவர், அடுத்த வினாடியே சட்டைப் பையிலிருந்து பொடி டப்பியை எடுத்து ஒரு சிமிட்டா பொடியை உறிஞ்சறார்.

நான் லெட்ஜர்லே ஆழ்ந்தவன் தான். "என்னப்பா--சாப்பாடு கொண்டு வர்லியா இன்னிக்கு?"ன்னு பக்கத்து டேபிள் கனகராஜ் கேட்டதும் தான், "ஓ! சாப்பாட்டு நேரம் வந்திடுத்தா"ன்னு எழுந்திருக்கறேன்..

படம் இணையத்திலிருந்து

டைனிங் ஹால்லே ராகவன், வாசுதேவன்கிட்டே, தான் நேத்து பாத்துட்டு வந்த அந்தத் தமிழ் படத்தைப் பத்தி ரொம்பத்தான் பீத்திண்டிருக்கான். அந்தத் திரைப்படம் ரிலீஸானதைத் தொடர்ந்து வந்த ரெண்டு மூணு பத்திரிகை 'ரெவ்யூ'க்களையும், அந்தப் படத்தை இயக்கிய டைரக்டர் அந்தப் படம் தொடர்பா வெவ்வேறு சந்தர்பங்களிலே பத்திரிகைகளுக்கு அளித்த பேட்டிகளிலே அங்கங்கே தனக்கு வேண்டிய செய்திகளை மட்டும் உருவி எடுத்திண்டு எல்லாத்தையும் ஒண்ணாக் கலந்து கதம்பமாக்கி புகழாரமா அந்தக் குறிப்பிட்ட பட இயக்குனருக்குச் சூட்டிண்டிருக்கான்.

மத்தியான டிபனுக்காக கொண்டு வந்திருந்த உப்புமாவை ஸ்பூனாலே வாயிலே போட்டபடி அசுவாரஸ்யமா நானும் அதைக் கேட்டிண்டிருக்கேன்.

"வாசுதேவன்! நீங்க அந்தப் படத்தைப் பார்க்கணும்! அது திரைப்படமில்லே; ஒரு காவியம்! தனனையே அழிச்சிண்டு ஒளிவிடற, மெழுகுவர்த்தியையும், வாசனை கொடுக்கற ஊதுபத்தியையும்தான் தியாகத்துக்கு எடுத்துக்காட்டாச் சொல்லுவாங்க. இனிமே இந்த உதாரணங்களோட இந்தப் படத்தோட கதாநாயகியோட பேரையும் சேர்த்துக்லாம்! தன்னோட மென்மையான முதுகிலே அந்தப் பெரிய குடும்பத்தோட பாரத்தைத் தூக்கமுடியாம தூக்கிச் சுமந்திண்டு, அந்தச் சுமையை தன்னோட பகிர்ந்துக்க அந்தக் குடும்பத்திலேயே யாராவது முன்வரமாட்டாங்களான்னு அவ தவிக்கிற தவிப்பும், அந்தக் குடும்பத்திலேயே இருக்கற மத்தவங்க அந்தப் பொறுப்பை ஏத்துக்கிறதிலேந்து நழுவி முன்வராம ஒதுங்கறதையும்--இவையெல்லாவற்றையும் ஒரு லய சுகத்தோட சொல்லிச் செல்கிற அடுத்தடுத்த காட்சிகளும்...க்ளாஸிக்!"

நான் டிபன் பாக்ஸை மூடி வைச்சிட்டு கை கழுவிக்கறேன். ப்யூன் தணிகாசலம் பக்கத்து ஓட்டல்லேந்து ப்ளாஸ்கில் வாங்கிண்டு வந்த காப்பியை வாசுதேவனுக்கும், ராகவனுக்கும் இடையே வைச்சிட்டு, "காப்பி வாங்கி வரட்டுமா,சார்!"ன்னு என்னைப் பாத்துக் கேக்கறான்.

"ஸ்ட்ராங்கா.."ன்னு சொல்லிட்டு கர்ச்சீப்பாலே உதடைத் தொடைக்கறத்தே, காலைலே ஓட்டல்லே சந்தித்த அந்தக் கதர்சட்டைத் தோழர் நினைவு வந்திடறது.. என்னோட புன்முறுவலைப் பார்த்திட்டு, "என்னா சார்?"ங்கறான்.

"ஒண்ணுமில்லே.. நீ போய்வா."

"சர்தான்.." அவன் போய்விட்டான். அந்தப் பெரியவர் மட்டும் ஸ்ட்ராங் காப்பி ஒண்ணு கொண்டு வாய்யா"ன்னு அதிகாரத் தோரணைலே மிடுக்கா உத்திரவிட்டிருந்தா நிச்சயம் அந்த சர்வர் வெள்ளை வெளேர்னு ஒரு காப்பியைக் கொண்டு வந்திருக்க மாட்டான். இவர் ரொம்பப் பணிவா,  'கொண்டு வர்றீங்களா?'ன்னு கேக்கப்போய்.. சே! நியாயமான சில விஷயங்கள் நடக்கறத்துக்குக் கூட எவ்வளவு முரட்டுத்தனமான நடைமுறைகள் வேண்டியிருக்கு'ன்னு நெனைச்சிக்கறேன். 

"என்ன ஸார்.. ராகவன் அப்படி 'ஓகோ'ன்னு புகழறாரே, நீங்க அந்தப்படத்தை பாத்துட்டீங்களா?"ன்னு ஸ்டெனோ சுமதி என்னைப் பார்த்துக் கேக்கறா. சமீபத்திலே கல்யாணமான கோமளா, நான் சுமதியோட இந்தக்கேள்விக்கு என்ன பதில் சொல்லப் போறேன்னு ஆவலோட எதிர்பாத்திண்டு நிக்கறதும், சுமதி என்னை இப்படிக் கேட்டதே எல்லாத்திலேயும் மாறுபட்ட பார்வை கொண்ட என்னை இந்தத் திரைப்படம் குறித்தும் சீண்டிப்பார்க்கவே போட்டத் தூண்டில்ன்னு எனக்குப் புரியறது. புரிஞ்சிண்டே அந்தத் தூண்டில்லே சிக்கறதிலே இருக்கற சுகத்தை அனுபவிக்கறதுக்காக நானும் அந்த பேச்சுக் கச்சேரிலே நுழையறத்துக்கு தொண்டையைச் செருமிக்கறேன்.

"என்ன மிஸ்டர் ராஜாராமன்! நீங்க அந்தப் படத்தை பார்த்திட்டீங்களோ?"ன்னு ராகவன் நிறுத்தி நிறுத்தி ரொம்ப ரசிச்சிண்டு அந்தத் தமிழ்ப் படத்தோட பேரை விட்ட தொடர்கதையை மீண்டும் தொடங்கற சுவாரஸ்யத்தோட சொல்றான்.

"பாத்துட்டேன்.."னு நானும் ரொம்ப சாதாரணமா அவனுக்குப் பதில் சொல்றேன்..

நான் சொன்ன பதிலே ராகவனுக்கு நம்ப முடியாம இருக்குங்கறதை வெளிப்படுத்தறமாதிரி என்னைப்பாத்து இப்படிக் கேக்கறான்: "என்ன பாத்திட்டீங்களா?.. பார்த்துமா அந்தப் படத்தைப் பற்றின 'பாராட்டு' எதையும் வெளிப்படுத்தாம இவ்வளவு மெளனமா உங்களாலே எப்படி இருக்க முடிஞ்சது?"ன்னு கேக்கறான். அப்படி அவன் கேக்கறதிலேந்து நேத்து இவன் பார்த்த அந்தப்படம் எந்த அளவுக்கு ஆழமா இவனைப் பாதிச்சிருக்குன்னு எனக்கு நன்றாகப் புரியறது. அதைப் புரிஞ்சிண்டே அவன்கிட்டே கேக்கறேன். "அந்தப் படத்திலே எதை பாராட்டணும்ங்கிறீங்க?"

"எதையா? ஏன் எல்லாத்தையும் தான்!"

"எல்லாத்தையும்தான்னு ஒட்டு மொத்தமா சொன்னா எப்படி?.. நீங்க உயர்வா நெனைக்கற ஏதாவது ஒண்ணைக் குறிச்சுச் சொன்னா---"

"ஒண்ணா, ரெண்டா அப்படிக் குறிப்பிட்டுச் சொல்றத்துக்கு? எல்லாக் காட்சிகளுமே, பிரேமுக்கு பிரேம் பிரமாதம் தான்! பொறுப்பில்லாம திரியற அந்தக் குடும்பத்துக்குத் தன் உடம்பையே ஓடாத் தேச்சிண்டு அந்தப் படத்தோட கதாநாயகி உழைச்சுக் கொட்றாளே, அந்தத் தியாகத்தைச் சொல்லுங்கோ."

"அதிலே சொல்றத்துக்கு என்ன இருக்கு, மிஸ்டர் ராகவன்?"ங்கறேன்.

"எல்லாருமே தான் அந்த வீட்லே உழைக்கிறாங்க. பட ஆரம்பத்திலேயே, விதவையா வீட்டுக்கு வந்து விட்ட கதாநாயகியோட சகோதரி அவளோட புடவைகளை இஸ்திரி போடற காட்சியை எடுத்துக்கோ. இந்தக் கதாநாயகியோட அம்மாவும், அண்ணியும் அடுப்பங்கரையிலே வெந்து வெந்நீராகிப் பொங்கிக் கொட்டலேன்னா, வேளாவேளைக்கு எல்லாரும் சாப்பிடுவது எப்படி?.. வீட்டிலே இருக்கறவங்க எப்படி உழைச்சுக் கொட்டினாலும் அது கண்ணுக்குத் தெரியாது; ஆனா ஆபீசுக்குப் போய் நாலு காசு சம்பாதிச்சிண்டு வந்திட்டா போதும், 'தாம்,தூம்'ன்னு குதிக்கறது. ஏதோ கோபுரத்தையே தான்தான் தாங்கிண்டு நிக்கறதா கோபுரக்கலசம் நினைக்குமாமே, அந்தக் கதைதான்! இந்த நாலு காசு சம்பாதிச்சிண்டு வர்றதுக்குள்ளே அவ ஆடற ஆட்டம் என்ன? பத்து மாசம் சுமந்து தன்னோட உயிரையே பணயமா வைச்சு, இவ உயிர் சுமந்து உலவறத்துக்கேக் காரணமா இருந்த, இவளை ஈன்றெடுத்தத் தாயாரை, ஈஸிசேரிலே சாஞ்சிண்டு, கால்மேலே கால் போட்டுண்டு இவ அதிகாரம் பண்ற தோரணை தான் என்ன?.. இவ கிட்டே எந்த விஷயம் குறிச்சும் பேசணும்னாலே இவளோட தாயார் நடுங்கற நடுக்கமும்.. சே! இதெல்லாம் என்ன புனிதமான ஒரு தாயார்--மகள் உறவாகவா இருக்கு?.. இந்த அகம்பாவம் பிடித்தக் கழுதைக்குப் பேர் தியாகி!" ன்னு கொதிக்கறவன் கோமளா--சுமதி பக்கம் திரும்பி, "என்னதான் சம்பாதிச்சிண்டிருந்தாலும் உங்க தாயார்கிட்டே நீங்கள்லாம் இப்படித்தான் நடந்துக்கிறீங்களா?"ன்னு கேக்கறேன்.

சுமதி பதிலே பேசவில்லை. அவள் கன்னத்திலே வழியற கண்ணீரே எனக்குப் பதில் சொல்றது. தன்னோட தாய்கிட்டே அவ்வளவு பாசம் அவளுக்குன்னு நான் புரிஞ்சிக்கறேன்.  கை திருப்பி மணி பார்த்திட்டு எழுந்திருக்கிறேன்.

நாலைஞ்சு டிராப்ட்ஸ் போட வேண்டியது பாக்கி இருக்கு. இப்போ ஆரம்பிச்சாத்தான் வேலை சரியா இருக்கும். வேலைலே என்னை மும்மரமா ஈடுபடுத்திக்கறேன். அந்த ஈடுபாட்டிலே நேரம் போனதேத் தெரியலே. ஆபீசை விட்டுக் கிளம்பரச்சே மணி ஐந்தரைக்கு மேலாயிடறது.

ஞாபகமா டிபன் பாக்ஸை எடுத்திண்டு பின்பக்கம் போய் 'வாஷ் பேஸின்'லே அலம்பிண்டு கைப்பையிலே வைச்சிக்கறேன். அதை எடுத்து வைச்சிக்கறத்தே, விமலா வெண்ணைய் வாங்கிண்டு வரச்சொன்னது ஞாபகத்துக்கு வர்றது.. வெண்ணெய் விக்கற விலையிலே வாங்க முடியாது தான்! என்ன செய்யறது?.. குழந்தைக்கு சாதம் பிசைஞ்சு வைக்கறச்சே நெய் ஊத்தாம இருக்க முடியாது; சீனுவுக்கு நெய் இல்லேனா, சாதமே எறங்காது. இவங்களைச் சாக்கிட்டு என்னாலே, விமலாவாலே ரெண்டு பேராலுமே நெய் ஊத்திக்காம இருக்க முடியறதில்லே. ஆனா பேரு என்னமோ, 'குழந்தைக்கு மறக்காம வெண்ணைய் வாங்கிண்டு வாங்கோ' தான்!

படம் - இணையத்திலிருந்து

சர்வோதையாவிலே வெண்ணை வாங்கிண்டு  வெளியே வந்து சைக்கிள் பெடல்லே காலை வைக்கறச்சே, பிர்மாண்டமா நிறுத்தி வைச்சிருக்கற சிகரெட் விளம்பர பானர் ஒன்று--அதிலே புட்பாலை எம்பிக் காலாலே ஒதைக்கற தோரணைலே போஸ் கொடுத்திண்டிருக்கற--ஓ, இது சிதம்பரத்தோட படம் இல்லே!.... 

புதுசா நிறுத்தியிருக்கற இந்தப் பானரை இப்போத்தான் பாக்கறேன். ரொம்ப நாளைக்கு முன்னாடி நா பாத்தப்போ சிதம்பரம் எப்படி இருந்தானோ அப்படியே அதே இளமையோட இருக்கான். ரோடிலே இங்கேயும் அங்கேயும் திரிஞ்சிண்டிருக்கற மற்றவர்களுக்கெல்லாம் இல்லாத ஒரு நெருக்கத்தோட இப்போ எனக்கு இந்த பானர் தென்படறது. இன்னும் கிட்டே நெருங்கி பிர்மாண்டமா வரைஞ்சிருக்கற சிதம்பரத்தோட உருவத்தை--- கால் பகுதிலேந்து தலைஉச்சி வரை நெட்டக்குத்தலா-- பாக்கறேன். இவ்வளவு கீழேயிருந்து மேலே அவனைப் பாக்கறதே புது அனுபவமா இருக்கு. பயல் வாழ்க்கைலேதான் என்னமாய் உசந்திட்டான்!..

காற்றிலே எங்கிருந்தோ பறந்து வந்த பேப்பர் ஒண்ணு கால்லே சிக்கிண்டு படபடக்கறது. எறும்பைத் தவறிப்போய் நசுக்கிவிட்டு அதுக்காகப் பரிதாபப்படற மாதிரி உடனே நெஞ்சுக்குள்ளே ஒரு பதட்டம்! அம்மாதான் அடிக்கடி சொல்வா,காகிதம் காலிலே மிதிபடக்கூடாதுன்னு.. சரஸ்வதியாம்... காகிதம் கால்லே மிதிபட்டா படிப்பே வராதாம்!  ஹூம்.. அம்மா... எனக்குனே வாழ்ந்த அம்மா... நார்மடிப்புடவையும், வீபூதிக் கீற்றுகளுமாய்... அவளும் போய்ச்சேர்ந்துட்டா...

சாயந்திர நேரத்திலே கூட என்னை இங்கே அங்கே போகவிடமாட்டா அம்மா.. சூரியன் மலைவாய்லே விழற நேரமாயிடுத்து, காலைக் கையை அலம்பிண்டு, விபூதி இட்டுண்டு சுவாமிக்கு விளக்கேத்திட்டு புஸ்தகத்தை எடுத்து வைச்சிண்டு உட்காருடான்னு தொணதொணத்திண்டே இருப்பாளே...

எனக்கு அப்போல்லாம் எரிச்சலா பத்திண்டு வரும். போதாக்குறைக்கு வாசல் பக்கம் கோடிவீட்டு சிதம்பரம்---வேறே யாருமில்லே, இந்த சிகரெட் பானர் சிதம்பரம் தான்-- புட்பாலும் கையுமா 'வர்றையாடா'ன்னு சைகை காட்டிண்டு நிப்பான். 'ப்ளே கிரவுண்டு'க்கு அப்படியே பறந்து போயிட மாட்டோமா' ன்னு மனசு கிடந்து அடிச்சிக்கும்.. இந்த அம்மாவுக்கு யானைப் பார்வை தான். சிதம்பரம் வந்து வாசல்பக்கம் நின்னுண்டு சைகை காட்டறது எப்படித்தான் இவளுக்கு மூக்கிலே வேர்க்குமோ தெரியாது.. "போங்கடா.. ஊர்சுத்திகளா.. விளையாட்டுப் பசங்களா.."ன்னு அவனை விரட்ட வரிஞ்சு கட்டிண்டு வாசல்பக்கம் போவா..

ஊர்சுத்தி... அம்மாவும் தீர்க்க தரிசனத்தோட சரியாத்தான் சொல்லியிருக்கா.. நேத்திக்கு 'ஹிண்டு'லே பாத்தேன்.. புட்பால் சேம்பியன் ஆப் இந்தியா.. இந்தியாவோட சார்பா இண்டர்நேஷனல் புட்பால் மீட்லே கலந்துக்கற டீமோட தலைவன்... இன்னிக்கு ஜெர்மனின்னா நாளைக்கு பாரீஸும் அடுத்த நாள் லண்டனுமா இருக்கான்... ஊர்சுத்தி...

அம்மா வாயாலே ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவன், இதோ இப்போ ஊருக்கு முக்கியமான டிராஃபிக் செண்டர்லே சிகரெட் பானர் ஓவியமா நிலையா நின்னிண்டிருக்கான்...

ஒவ்வொருத்தனுக்கும் சின்ன வயசிலேந்து எதிலே 'டேஸ்ட்'ங்கறதைக் கண்டுபிடிச்சு, அந்தந்தத் துறைலே அவங்கவங்களை 'ப்ரீயா' விட்டுடணும்னு தோண்றது... ரஷ்யாலேல்லாம் அந்த மாதிரிதான் செஞ்சாங்களாம்.

துள்ளி குதிச்சு விளையாட வேண்டிய நேரத்திலெல்லாம் புஸ்தகத்தைக் கட்டி அழுதிருக்கேன்.. அம்மாவோட கண்ட்ரோல் அப்படியே இப்பவும் படிஞ்சு போயிடுத்து. அச்சடிச்ச எந்தக் காகிதத்தையும் படிக்காம விடறதில்லே. தெரியாத விஷயமில்லே.. ஒவ்வொண்ணுலேயும் தனி நோக்கு; எனக்குன்னு ஒரு தனிப் பார்வை. லாவோஸ் பிரச்னைலேந்து லாண்டரி கடைக்காரன் அயர்ன்பாக்ஸ்லே போடற கரியோட தராதரம் வரைக்கும் என்னோட கருத்தைத் தெரிஞ்சிக்கறதிலே ஆபீஸிலே இருக்கற எல்லாருக்குமே ஒரு தனி குஷி; போகப்போக அவங்களுக்கு இது ஒரு பொழுதுபோக்காவே இப்போ உருமாறியிருக்கு.. 'ராஜாராமன்! இது பத்தி என்ன நெனைக்கிறீங்க..'ன்னு உசுப்பேத்தினதுமே, நாம் ரொம்ப சின்ஸியரா ஒவ்வொண்ணையும் அலசி ஆராய்ந்து..

அவங்களுக்கே சில சமயங்களிலே ஆச்சரியமா இருக்கும்.. இவங்க பூஜித்து தலைலே தூக்கி வைச்சிண்டு ஆடற ஒண்ணை, 'அட, சரித்தான்'ங்கற தோரணைலே பேசிடுவேன்;

சாதாரணமா மற்றவர்கள் நெனைக்கற ஒண்ணை நுணுகி நுணுகி ஆயிரம் கோணங்களிலே பார்த்து அதை பத்தி அவங்க மத்திலே ஒரு பிரமையை ஏற்படுத்திடுவேன். இப்பேர்ப்பட்ட கல்யாண குணங்களையே 'நானா'கக் கொண்டிருக்கிற நான்---

இதோ வீடு வந்திடுத்து. தெருக்குள்ளே சைக்கிள் நுழையறச்சேயே தெருவிலே 'ஓடிப்பிடித்து' விளையாட்டு விளையாடிக்கொண்டிருக்கிற தெரு வானரங்களுக்கிடையே ஒரு கூக்குரல்.. "டேய், சீனு! சீனூ!.. உங்கப்பா வந்தாச்சுடா!....."

சீனு என்கிற என்னோட சீமந்த புத்திரன் என்னைப் பாத்து இளிச்சிண்டு என் சைக்கிளுக்கு குறுக்கேயே ஓடறான்..

வீட்டுப்படிகள் மேலே சைக்கிளைத் தூக்கி ஏற்றி, நடு ஹால்லே சுவரோரத்தில் சாய்த்து  நிறுத்தறேன்;  நிறுத்திட்டு சுவத்து ஜன்னலோட சாசுவதமா கட்டியிருக்கற கயிறை எடுத்து சைக்கிளோட சேர்த்து பிணைக்கிறேன். சின்னவன் ரெண்டு வயசு பாலு சைக்கிளை மேலே தள்ளிக்காம இருக்க இந்த ஏற்பாடு..

சைக்கிள் சத்தத்தைக் கேட்டு 'ஏன் இவ்வளவு நேரம்'ங்கற கேள்விக்கணையோடு என்னை எதிர்கொள்கிறாள் என் சகதர்மிணி.

நான் ஏதோ சொல்ல வாயைத் திறக்குமுன்னேயே, "விளையாடறேன் பேர்வழின்னு உங்க பிள்ளையும் வெளியே திரிஞ்சிண்டிருக்கானே--- வர்றத்தே அவனையும் நாலு அறை அறைஞ்சு இழுத்திண்டு வரக்கூடாதா?"ன்னு ஓலமிடறா...

எனக்கு வாய்ச்ச அம்மாவைப் போலவே, இதோ சீனுவுக்கும் ஒரு அம்மா! புஸ்தகத்தை எடுத்து வைச்சிண்டு ஒழுங்காய்ப் படிச்சு என்னைப் போலவே அவனும் குமாஸ்தாக்களுக்கே உரிய ஒரு குமாஸ்தா பொழைப்பு நடத்த வேண்டாமோ...

தனக்கு மேலே இருக்கறவங்களுக்கு 'குட்மார்னிங்' சொல்லிண்டு--- கீழே இருகறவங்க கிட்டே 'குட்மார்னிங்' வாங்கிண்டு, அவனும் ஆபீஸ் போய் வர வேண்டாமோ?.. அவனும் நாலைஞ்சு பெத்து எடுத்திண்டு, ரேஷன் பையைத் தூக்கிண்டு, வெண்ணெய் கடை ஏறி இறங்கி.. உருப்படியா ஒரு குழந்தை தன்போக்கில் வளரத்தான் எத்தனை தடைக்கற்கள்?.. அட சட்!...

சிதம்பரத்தைப் பத்தி நெனைச்சவுடனேயே அவனைப் பத்தி, டிராஃபிக் கார்னர்லே பாத்த சிகரெட் விளம்பர பானர் பத்தி, எல்லாத்தைப் பத்தியும் இவளுக்குச் சொல்லணும்னு நெனைக்கறேன்.. 'ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா, உங்க லெக்சரை' ன்னு இவள் ஆரம்பிச்சிடுவாளேன்னு வாய்க்குள்ளேயே வார்த்தைகளை விழுங்கிக்கறேன். எல்லாரும் ரசிக்கற என்னோட சமத்காரமான பேச்சு, வாதத்திறமை, எல்லா விஷயங்களையுமே புதுக்கோணத்திலே பாக்கற விவேகம்---ஆகிய எனக்கே சொந்தமானதா நெனைச்சிண்டிருக்கற இந்த அயிட்டங்களெல்லாம் இவளுக்கு ஏன் கசக்கின்றனங்கறது எனக்கு இதுவரை புரியாத புதிர்.

"என்ன நான் சொன்னது காதிலே விழலியா--- அந்தச் சீனுவை..."

"அடடா! 'ஃப்ரீ ஏர்லே' அவன் தான் வெளிலே கொஞ்சம் விளையாடிட்டுத்தான் வரட்டுமே! மணி என்ன ஆயிடுத்து?.. இப்போலேந்து புஸ்தகத்தைப் பிரிச்சா..."

"நன்னா இருக்கு, நீங்க பையனை வளர்க்கற லட்சணம்! நாலு எழுத்துப் படிச்சு பாஸ் பண்ணினாத்தானே அவனுக்கும் நாளைக்கு வேலைன்னு ஒண்ணு ஆகி--- டேய், சீனூ..."ன்னு கத்திண்டே இவ வாசப்பக்கம் போறா!...

"ஓ! இவ குமாஸ்தா பொழைப்பைப் பத்தி பேச ஆரம்பிச்சிட்டா. இந்த சமயத்திலே இவளுக்கு சிதம்பரத்தைப் பத்தி சொன்னா என்ன புரியும்னு நா மெளனமாறேன்.

புரியறது இருக்கட்டும், சொன்னாத் தான் ஏத்துக்கப் போறாளா, என்ன?.. ஏதோ ஆயிரத்தில் ஒருத்தர் சிதம்பரம் மாதிரி வரலாம்.. எல்லாருக்கும் அப்படி அமையுங்கறது என்ன நிச்சயம்ன்னு இவ பாட்டுக்கு ஆயிரம் நியாயங்களை நீட்ட ஆரம்பிச்சுடமாட்டாளா, என்ன?..

நான் பேசாம காலை அலம்பிக்க கொல்லைப்புறம் போறேன். பின்பக்கம் தெரு ஓட்டலில் 'லவுட்ஸ்பீக்கர்' அலறுகிறது:

மகாராஜன் உலகை ஆளலாம்--- இந்த

மகாராணி அவனை ஆளுவாள்...

மகாராஜன் உலகை ஆளலாம்....

--- நான் மனசுக்குள்ளேயே சிரிச்சிக்கறேன்...