சிறுகதை - மார்ட்டின் வாத்யார் - பா ஸ்ரீராம்

வணக்கம்.  கடந்த 17-01-2025 அன்று திரு ராய செல்லப்பா நடத்தி, நாங்கள் பங்கு கொண்டு, எங்கள் சிறுகதைகளை தேர்ந்தெடுத்து புத்தகமாக்கிய விவரங்களை முன்னர் அறிந்திருப்பீர்கள்.  விவரங்கள் வியாழனிலும் தருகிறேன்.

செல்லப்பா ஸாரின் அன்னையின் நினைவாக அவர் பெயரில் நடத்தப்படும் முதல் போட்டியில் முதலில் 19 பேர்களுக்கு தலா 5,000 ருபாய் பரிசு அறிவித்திருந்தார்.  ரூபாய் பெரிதல்ல, பங்குபெறுதலும், நம் படைப்பு தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதுமே பெருமை.  

வந்திருந்த 355 கதைகளில் முதல் 10 தேர்ந்தெடுத்தபின் இன்னும் ஏராளமான கதைகள் நன்றாக இருப்பதாக அவர் மனதில் பட, அங்கு அவர் எடுத்த முடிவுதான் ஆச்சர்யம்.  அவர் குடும்பமும் அதற்கு சம்மதம் தெரிவித்தது.  அதாவது மேலும் 25 கதைகளை, - மேலும் பத்து என்று கூட அவர் முடிவு செய்திருக்கலாம்... - ஆனால் 25 கதைகள் என்று சொல்லி தேர்ந்தேடுத்தார்.  அதில் என் கதையும் இடம்பெற்றது.  நான் போட்டி என்று கலந்து கொண்டது இதுவே முதல் முறை.  அதில் என் படைப்பு தெரிவு செய்யப்பட்டிருப்பது மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தது.

புத்தக வெளியீட்டு விழாவில் நேரில் அழைத்து கௌரவித்தார்கள்.  இந்தத் தெரிவில் முதல் தெரிவு 10, இரண்டாம் தெரிவு 25 ஆகமொத்தம் 35 கதைகள்.  இவற்றைப் படிக்க ஆவலாக இருப்பீர்கள்.  குவிகம் பதிப்பக வெளியீடான இந்த இரண்டு புத்தகங்களின் விவரம் கீழே தந்திருக்கிறேன்.  வாங்க விரும்புபவர்கள் ஆன்லைனிலும் வாங்கலாம்.  

ஜீவி ஸார் கதைத் தலைப்பே வசீகரம்.  "மகாராணி அவனை ஆளுவாள்".  உஷாதீபன் அவர்கள் கதையை மாலன் சிலாகித்தார்.  பரிவை சே குமார் கதை இடம்பெற்றுள்ளது.  இவற்றைத் தவிர பழம்பெரும் எழுத்தாளர்கள் அகிலன், நா பா அவர்களின் வாரிசுகள் எழுதிய கதைகள் இருக்கின்றன.  இன்னும் கல்கி சிறுகதைப் போட்டியில் முதல் பரிசு வென்ற ஒரு இளம்பெண்ணின் கதையும் அரங்கில் பாராட்டைப் பெற்றது.

பரிசு பெற்ற என் படைப்பை இன்று செவ்வாய் கதையாக பகிர்கிறேன்.  மிகுந்த எதிர்பார்ப்புடன் எதை எதிர்பார்த்தாலும் ஏமாற்றம்தான் கிடைக்கும்.  எனவே இந்த படைப்பை 'ஏதோ பரிசாமே...   தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கதையாமே' என்றெல்லாம் எதிர்பார்ப்பு ஏதுமின்றி அணுகுமாறு வேண்டி, கேட்டுக் கொள்கிறேன்!  

========================================================================================================

மார்ட்டின் வாத்யார்.

பா. ஸ்ரீராம் 

***************************************

 

மார்ட்டின் வாத்தியார் காலமாகி விட்டார்.

 

உள்ளூரில் அரசு அலுவலகத்தில் வேலை பார்ப்பதால் சைமன் ஏற்கனவே வந்திருந்தான். உதவி கலெக்டராயிருந்த பொன்னுதுரை 'இதோ வருகிறேன் அதோ வருகிறேன்' என்று இதுவரை வரவில்லை. சபாவுக்கும், விக்டருக்கும், தானே சொல்லி இருப்பதாகச் சைமன் சொன்னான்.  அவர்களும் வந்து விட்டார்கள்.

 

இளங்கோ  முன்வந்து, என்னைத் தோளணைத்து உள்ளே அழைத்துச் சென்றான்.  கண்கலங்கி இருந்தான்.  கோவிலிலிருந்து விஷயம் கேள்விப்பட்டு அப்படியே நேராக வந்து விட்டான் என்பதை அவன் கலர் வேஷ்டியும், விபூதிப் பட்டையும் சொல்லியது.  இளங்கோ, ஸாருக்கு தத்துப் பிள்ளை மாதிரி.  விளக்கில்லா வீட்டில், காய்கறி விற்று மகனைப் படிக்க  வைத்துக் கொண்டிருந்த அம்மாவுடன் குடியிருந்து, படிக்க முடியாமல் கஷ்டப்படுவதைப் பார்த்து மார்ட்டின் ஸார், அவனைத் தன் வீட்டில் முன்னறையைக் கொடுத்து தங்க வைத்துப் படிக்க வைத்திருந்தார்.  இப்போது டெலிபோன் இலாகாவில் நல்ல வேலை.  ஸாருக்கு ஏதாவது ஒன்றென்றால் உடனே ஓடி வந்து விடுவான்.

 

கொஞ்ச நேரம் அவர் முகத்தைப் பார்த்து நின்று விட்டு முகத்தைத் துடைத்தபடி வெளியே வந்தேன்.

 

உறவினர்கள் சூழ்ந்திருக்க அவர் மாணவர்களாகிய நாங்கள் சற்று தூரத்தில் நின்றிருந்தோம்.  எங்களுக்குத் தெரிந்த இன்னும் சில மாணவர்களும் வந்து சென்ற வண்ணம் இருந்தார்கள்.

 

"உட்காருங்க..  ஏன் நிக்கறீங்க அங்கிள்.."  சிறு பெண் ஒருத்தி நாற்காலியைக் காட்டினாள்.

 

உட்காரவில்லை.  ஏனோ உட்கார எங்கள் யாருக்குமே தோன்றவில்லை.

 

வயதானவர், எந்த நேரமும் என்னவும் நேரலாம் என்று தெரிந்தும்,  அவர் இல்லாமல் போவார் என்று என்னால் நினைக்க முடியவில்லை.

 

சிறுவயதில் என் பிரமிப்பு அவர் .

 

சில சமயங்களில் சில பேரைப் பார்த்த உடனே காரணம் இல்லாமல் பிடித்துப் போகும்.  அந்த வகையில் தான் இவர் எனக்கு.  

 

அவர் எனக்கு வாத்தியாராக இருந்த காரணத்தாலும், எனக்குப் படிப்பு சரியாக வராத காரணத்தாலும் அப்போது தூரமாகிப் போனோம்.  

 

சில சமயங்களில், நாம் கிடைக்காது என்று நினைப்பது எதிர்பாரா நேரத்தில் கைக்குக் கிடைத்துவிடும்.  அது போலவே, கிடைத்தது நிலைக்கும் என்று நினைப்பது 'சட்' என காணாமல் போகும்.  இரண்டுமே எனக்கு இவர் விஷயத்தில் நடந்தது.

 

"என்னை அடிக்கடி வந்து பார்ப்பார்" என்றான் சைமன்.

 

"போன வாரம் கூடப் பூக்காரத்தெரு பக்கம் ஒரு வேலை இருந்தது.  வந்த போது ஸாரைப் பார்த்துட்டுதான் போனேன்" என்றான் சபா.  அவன் விழிகள் நிறைந்திருந்தன.

 

நாங்கள் எல்லோரும் ஒரு வகுப்பு மாணவர்கள்.  எங்களுக்கு ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து ஒன்பதாம் வகுப்பு வரை வகுப்பு ஆசிரியராகவும், வரலாறு புவியியல் ஆசிரியராகவும் இருந்தவர் மார்ட்டின்.

 

நாங்களே ஐம்பதை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தோம்.  ஸார் இவ்வளவு நாள் இருந்ததே பெரிது. ஆனால் கடைசி வரை சுசுறுப்புடன் இருந்தார். எண்பதைத் தாண்டியவர் என்று சொல்ல முடியாத நடை.  வாக்கிங் ஸ்டிக் கூட கிடையாது.  உயரமான அந்த உருவம் முதுகு வளையாமல் நேராகவே நடந்து வரும்.  

 

என்ன, முன்பு இளமையில் இருந்த வேகம் மட்டுப் பட்டிருந்தது, அவ்வளவுதான்.

 

இப்போதும் அவ்வப்போது எங்களுக்குத் தேவையான சமயங்களில் எல்லாம் அறிவுரை, யோசனை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.  அவர் வார்த்தைகளை நாங்களும் மதித்தோம்.  எங்களுக்கு என்றும் அவர் மார்ட்டின் வாத்தியார்தான்.

 

அப்போது உயரமான மிடுக்கான உருவம். இலேசாக முறுக்கிய மீசையுடன் ராணுவ வீரன் போல இருப்பார்.  ஆனால் அவரைப் பார்த்தால் பயம் தோன்றாது.  கண்களிலும், இதழ்களிலும் புன்னகை தயாராய் பூக்கக் காத்திருக்கும். வேகமாக வந்தாலும் அவர் உருவத்துக்குச் சைக்கிள் சாதாரண வேகத்தில் பறந்து வருவது போலவே இருக்கும்.  TVS 50 வாங்கி இருந்த அமல்ராஜா அதை மெதுவாகத்தான் ஓட்டி வருவார்.  இவர் வேகமாக சைக்கிளில் வந்து திரும்புவதே அழகாய் இருக்கும்.

 

சில வகுப்புகளுக்கொருமுறை பாடம் எடுக்காமல் கதை சொல்வார்.  அவர் படித்த கதைகள் என்பார்.  அதைக் கேட்கும்போது உணர்ச்சிபூர்வமாக இருக்கும்.  கந்தனுக்கு உதவி செய்த நாய் பற்றிய கதை ரொம்ப பிரபலம்.

 

இவரின் அணுகு  முறைகளைக் கவனித்திருந்த ஃபாதர், ஏதாவது வகுப்புக்கு ஆசிரியர் செல்ல முடியாத நிலைமை என்றால், இவரை சப்ஸ்டிடியூட்டுக்காக அனுப்பி விடுவார்.  மாணவர்களுக்குப் பிடித்த வாத்யார்.

 

நன்றாகப் படிக்கும் மாணவர்கள் அவருக்குச் செல்லம்தான்.  ஏனோ எனக்குச் சரியாய் படிப்பு வரவில்லை. அவரைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒரு ஹீரோவைப் பார்ப்பது போல நின்று பார்ப்பேன். என்னிடமும், 'நன்றாய்ப் படி.. படித்தால்தான் முன்னுக்கு வரலாம்' என்று சொல்லி இருக்கிறார்தான்.

 

ஏனோ எனக்கு அவர் நன்றாய்ப் படிக்கும் மாணவர்களிடம்  பேசுவது போல என்னிடம் பேசுவதில்லை என்று ஏக்கமாக இருக்கும்.  கேம்ஸ் உட்பட எல்லா சப்ஜெக்ட் பற்றியும் பேசுவார், சொல்லிக் கொடுப்பார்.  படிப்பைப் பற்றிப் பேசுவதால் நெருங்கிப் பேசவும் தயக்கமாய் இருக்கும்.  எனக்கு வராத விஷயம் படிப்பு.

 

பின்னாட்களில் நான் சைக்கிள் கடை ஒன்றில் வேலை பார்த்து வந்தேன். 

 

மார்ட்டின் ஸார் பூக்காரத்தெரு வீட்டிலிருந்து மாறி, நாஞ்சிக்கோட்டை ரோடில் ரொம்பத் தள்ளி, கொஞ்சம் தனியான இடத்தில் 'சீப்'பாக இருக்கிறது என்று வீடு கட்டிக் கொண்டு போயிருந்தார்.

 

முதல் முறை அவர் தாண்டிச் செல்லும் போது வேகமாக எழுந்து மரியாதை செலுத்தினேன். கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தவரிடம் அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டேன். சட்டென ஞாபகம் வந்து விட்டது அவருக்கு.

 

அவர் சம்மதம் கேட்டு, முதலாளியிடம் சொல்லி,  அவரை சைக்கிளில் வீட்டில் விட்டு விட்டு வந்த அந்த நாள் எனக்கு இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது.  

 

பொன்னுதுரையை முதன்மையாகச் சொல்லி, எங்கள் வகுப்பு சைமன் உள்ளிட்ட வேறு சில மாணவர்களையும் சொல்லி, 'நான் மட்டும் இப்படி ஆகி விட்டதாக' வருத்தப்படுவார்.  சமயங்களில் சைமன் அவரை 'பைக்'கில் கொண்டு வந்து விட்டுப் போவான்.  அவரால் சைக்கிள் ஓட்ட முடியாத நிலைமை.  ஒதுக்குப்புறமாகச் சென்று விட்டதால் பஸ் வசதியும் கிடையாது.

 

இது தெரிந்ததும், நான் அவரை தூரத்தில் கண்டதுமே தயாராகி விடுவேன். இருப்பதிலேயே நல்ல சைக்கிளை எடுத்து, அவரை உட்கார வைத்து, வீட்டில் கொண்டு விட்டு வருவேன்.  அவருக்கென்றே பத்தாம் நம்பர் சைக்கிளை தயார் செய்து வைத்திருந்தேன்.  அவர்கள் வீட்டிலும் என்னைத் தெரிந்து வைத்திருந்தார்கள்.  

 

பேசிக்கொண்டே வருவார்.  பேசிப் பேசி என்னை பேங்க்குக்கு அழைத்துச் சென்று கடன் வாங்கிக் கொடுத்தார்.  

ஷுரிட்டி கையெழுத்து போட்டார்.  சைக்கிள் வாங்க வைத்தார். தனியாகக் கடை வைக்கத் தைரியம் கொடுத்து  வைக்கச் செய்தார்.  

 

"மார்ட்டின் சைக்கிள் மார்ட்" உதயமானது.  முதல் நாள், 'அவர் நோட்' டில் எப்படி எழுதுவது, என்று அவர் கையாலேயே எழுதிக் கொடுத்தார்.  சிறுவர்களுக்கு இரக்கம் காட்டச் சொன்னார்.  நேர்மையாக இருக்கச் சொன்னார்.  ஒரு சைக்கிள் இன்று பத்து சைக்கிள்களுடன் நிற்கிறது.  இரண்டு பேர்களை வேலைக்கு வைத்திருக்கிறேன்.

 

பின்னர்தான் தெரிந்தது, அவர் எனக்காய் விசேஷ அக்கறை எடுத்து, வெளியில் வருவது போல வந்து, என்னை சைக்கிள் ஓட்ட வைத்திருக்கிறார் என்று.  என்னுடைய தாழ்வு மனப்பான்மை போனது.  நானும் முதலாளி ஆனேன்.

 

சைமன், அவர் தன் அலுவலகம் வந்து கேட்ட உதவிகளை எல்லாம் செய்து கொடுத்ததாய் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.  விக்டர், அவர் சொன்ன அறிவுரைகளை நினைவு படுத்திக் கொண்டிருந்தான். நான் ஒன்றும் பேசவில்லை.

 

ஸார் இவர்களைப் பற்றி என்னிடம் பேசும் போதெல்லாம் நான் கண்களைத் தாழ்த்தி விடுவேன்.  

 

இவர்களுக்கெல்லாம் அவர் பள்ளியில் மட்டும்தான் வாத்தியார். எனக்கு அவர் பள்ளியில் மட்டுமல்ல, வாழ்விலும் கடைசி வரை ஆசிரியராய், வழிகாட்டியாய் இருந்தார்.  என்னை நிமிர்ந்து நிற்கச் செய்தார்.

 

"சைமன், பொன்னுதுரையை எல்லாம் போய் பார்த்துட்டு வர்றேன்னு நான் சொன்னா,  நீ உன்னை ரொம்ப தாழ்த்திக்காதே....  எனக்கும் அவர்களிடம் வேலை இருந்தது..  சென்று வந்தேன்..  ஆனால் நீயோ எனக்கு நான் கேட்காமலேயே சைக்கிளில் அழைத்துச் சென்று வீட்டில் விட்டு உதவி செய்கிறாய்"

 

"ஸார்...   இதப் போய்...."  குறுகிப் போனேன்.

 

"தள்ளித் தள்ளிப் போகாதே...  தைரியமா பேசு...  அவங்க தோள்ல கைபோடு...  நீங்க எல்லாம் நாடார் பங்களால ஒண்ணா மாங்கா அடிச்சு மாட்டிக்கிட்ட ஃப்ரெண்ட்ஸ்தானேடா...   இப்போ என்னடா தயக்கம்...  அவங்க வேலை அவங்களோட..   ப்ரெண்ட்ஸுக்குள்ள இதெல்லாம் பார்க்கக் கூடாது..  'நீதான் ஒதுங்கி ஒதுங்கிப் போறே' ங்கறாங்க சைமனும், இளங்கோவும்..."

 

தயக்கமாய்த் தலையாட்டுவேன்.

 

"இளங்கோவைப் பார்...  அவனுக்குத் தன்னையும் தெரியும், என்னையும் தெரியும்.. மரியாதையை விடறதில்ல...  எதிலும் யாரையும் விட்டுக் கொடுக்கறதும் இல்ல.."

 

"எனக்கு உங்களை ரொம்பப் பிடிக்கும் ஸார்..  உங்க உயரம், உங்க மீசை, உங்க சிரிப்பு, உங்க பேச்சு.."  நான் என்னைப் பற்றிச் சொல்ல விரும்பினேன்.

 

"எனக்குத் தெரியும் மார்ட்டின்" என்றார் அன்பாய்.

 

ஆம்.  என் பெயரும் மார்ட்டின்தான்.

 

"நீ தூரத்திலிருந்தே என்னை பார்த்துக் கொண்டிருந்து விட்டு நகர்வது எனக்குத் தெரியாதுன்னா நினைக்கறே?"

 

இப்போதும் கண்களில் நீர் கோர்த்தது.

 

அதோ..  மார்ட்டின் கிளம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்.  இனி எனக்கு இங்கு வர வேலையிருக்காது.  கலங்கிய கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டேன்.  சர்ச்சுக்குச் சென்று விட்டு கல்லறைக்குப் போகவேண்டும்.  

 

இனி இங்கு எனக்கென்ன வேலை...   இனி இங்கே வரமுடியாது..  ஒருமுறை அவர் வாழ்ந்த வீட்டைத் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டேன்.

 

விலகி மெல்ல வெளியே வந்தேன்.

 

கைகளை யாரோ பற்றினார்கள். 

 

அருள்.   மார்ட்டின் ஸாரின் பேரன்.  ஆட்டிஸத்தால் பாதிக்கப்பட்டிருப்பவன். சாரை வீட்டில் இறக்கி விடும் போது சில சமயம் பார்த்திருக்கிறேன். அவனைப் பார்க்கும் நேரம், அவர் பார்வையில் ஒளி சற்று மங்கிப் போகும்.  அவனை அழைத்து நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொள்வார்.  அவர் கைகள் அவன் தலை முடியை ஆதுரமாகக் கோதி விடும்.

 

எங்களைக் கண்டதும், வேலையாள் கைகளை மீறிக்கொண்டு அவன் ஓடி வருவான். 

 

எங்களை என்பதை விட என்னை.  

 

என்னை என்பதைவிட என் சைக்கிளை...

 

"உன்கிட்ட தாம்பா அவன் கொஞ்சம் நல்லா பேசறான்"  மார்ட்டின் ஸார் ஒரு முறை சொன்னது மனதில் ஒலித்தது.

 

"இனிமே இங்க வர மாட்டீங்களா அங்கிள்"

 

"ஏன்பா..?  வர்றேன்...   ஒன்னைப் பார்க்க வர்றேன்"

 

"சைக்கிள் ஓட்ட கத்து தர்றீங்களா அங்கிள்..".

 

அவன் கைகளைப் பற்றித் தலையைக் கலைத்து, "கண்டிப்பா வர்றேன் அருளு" என்று சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினேன்.  

********************************************************

பின்குறிப்பு  :

புத்தகத்தில் படங்கள் இல்லை.  இங்கிருக்கும் படங்கள் என்னால் இங்கு இணைக்கப்பட்டவை - ஸ்ரீராம்