நாங்கள் தரிசனம் செய்த கோயில்கள் - 30 :: நெல்லைத்தமிழன்.

தஞ்சை பெருவுடையார் கோயில்

சென்ற வாரத்தில் நான் மனிதர்களுக்கு இருக்கும் மூன்று குறைகளைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருந்தேன். அவை ஒன்றும் இல்லாதவர் கூரத்தாழ்வார் என்று திருவரங்கத்து அமுதனார் தான் இயற்றிய இராமானுச நூற்றந்தாதியில் குறிப்பிடுகிறார் (பாட்டுடைத் தலைமகன் இராமானுசர் என்பதை நினைவில் வைக்கவேண்டும்).  

காஞ்சீபுரத்தை அடுத்த கூரம் என்ற ஊரில் ஸ்ரீவத்ஸாங்கர் என்ற பெயருடன் பிறந்த பெரிய தனவான் இவர். மிகவும் படித்தவர்.  தந்தை தன் மகன்களுக்கு சிறிது பணம் தந்து வாழ்வில் முன்னேற வழிகாட்டியபோது, இவர் அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு அன்னதானம் செய்தவர். இவர் மிகவும் படித்தவர். இவருக்கு ஏற்ற மனைவியாக ஆண்டாள் என்பவர் அமைந்தார். இங்கு இவருடைய வரலாற்றைச் சொல்ல ஆரம்பிக்கவில்லை.  காஞ்சீபுரம் வரதராஜப் பெருமாளுக்கு ஆலவட்டக் கைங்கர்யம் செய்துகொண்டிருந்த திருக்கச்சி நம்பியிடம் அர்ச்சாவதாரத்தில் இருக்கும் பெருமாளும் தாயாரும் உரையாடுவர். 

அப்படி ஒரு சமயத்தில் கூரத்தில் இருக்கும் ஸ்ரீவத்ஸாங்கரின் செல்வச் செழிப்பு, அன்னதானம் போன்றவற்றை பெருமைபட தாயார் சொல்லியதை திருக்கச்சி நம்பி மூலமாகக் கேட்டு, தனக்கு செல்வச் செருக்கு வந்துவிடக் கூடாது என்று பயந்து தன் செல்வம் அனைத்தையும் துறந்து இராமானுசரிடம் சீடனாக ஆவதற்காக மனைவி ஆண்டாளை அழைத்துக்கொண்டு திருவரங்கம் நோக்கிச் செல்கிறார். அப்படிச் சென்றுகொண்டிருக்கும்போது, வழியில் திருடர் பயம் உண்டு என்று தன் மனைவி சஞ்சலப்படுவதை அறிந்து எதனால் அப்படி பயப்படுகிறாய்? நாம்தான் எல்லாச் செல்வத்தையும் துறந்துவிட்டோமே என்று சொல்ல, இல்லை, நீங்கள் சாப்பிடுவதற்கான தங்க வட்டிலை மாத்திரம் என்னிடம் வைத்துள்ளேன் என்று கூற, அதை அங்கேயே வாங்கி விட்டெறிந்துவிடுகிறார் ஸ்ரீவத்ஸாங்கர். பிறகு இராமானுசரிடம் சீடனாக ஆகிறார். (பிறகு இவர் கூரத்தாழ்வான் என்றே அறியப்படுகிறார். இராமானுசர் இவரை ஆழ்வான் என்றே விளிப்பார்) 

இவரின் கல்வி அறிவு பிரசித்தம். எப்படி என்றால், இராமானுசர், ஸ்ரீபாஷ்யம் என்ற நூலை இயற்றும்போது அதனை ஓலையில் இவர்தான் எழுதுகிறார். அப்போது இராமானுசர், தன் சீடன் என்றாலும் தான் சொல்வதில் தவறு ஏற்பட்டால் உடனே சுட்டிக்காட்டவேண்டும் என்று இவரிடம் சொல்கிறார். அப்படிப்பட்ட ஞானம் நிரம்பப் பெற்றவர் கூரத்தாழ்வான். இராமானுசருக்காக தன் கண்களை இழக்கிறார் சாளுக்கிய சோழ அரசவையில். பிறகு கண் இல்லாமல் 12 ஆண்டுகள் திருமாலிருஞ்சோலை என்ற தலத்தில் வசித்தார் (அப்போது இராமானுசர் கர்நாடக தேசத்துக்குச் சென்றுவிடுகிறார்-ஹொய்சள தேசம்). வைணவ சமயம் இவருடைய குமாரன் மற்றும் அவரைத் தொடர்ந்து வரும் ஆச்சார்யர்களால் மிகவும் வளர்ந்தது. இந்த குருபரம்பரை வரலாற்றை வாய்ப்பு கிடைக்கும்போது எழுத நினைக்கிறேன்.  வைணவ வரலாற்றில்  மூன்று பெரும் குற்றங்களும் இல்லாத ஒருவராக கூரத்தாழ்வார் கொண்டாடப்படுகிறார்.  இவருக்கும் சோழ வரலாறுக்கும் தொடர்பு உண்டு, ஆனால் இப்போது அதனைச் சொல்ல நான் முயலவில்லை.

இங்கு எழுத நினைத்தது பூர்வ ஜென்மத்தைப் பற்றி. வரலாற்றிலும் புராணங்களிலும் இதற்கு நிறைய உதாரணங்கள் உண்டு என்று சொல்லியிருந்தேன். அதில் ஒன்று கோச்செங்கட் சோழன் வரலாறு.   

புஷ்ப நந்தன், மால்யவான் இருவரும் சிவகணங்கள். ஒரு சாபத்தின் காரணமாக இருவரும் ஒரே இட த்தில் பிறந்தனர். ஒருவர் யானையாகவும் இன்னொருவர் சிலந்தியாகவும். அவர்கள் இருந்த இட த்தில் வெண்மையான நாவல் மரம் ஒன்றின் அடியில் சிவலிங்கம் ஒன்று இருந்த து. முன் ஜென்ம நினைவினால், யானை அருகில் இருந்த சந்திரை தீர்த்த த்திலிருந்து நீரெடுத்துவந்து லிங்கத்திற்கு தினமும் அபிஷேகம் செய்த து. மரத்தில் இருந்த சிலந்தியோ, சிவலிங்கத் திருமேனியில் காய்ந்த இலை சருகுகள் விழாமல் லிங்கத்தைக் காக்க அதன் மீது வலை பின்னிவைத்த து.  யானைக்கோ இந்தச் சிலந்தி வலை சிவலிங்கத்தின் மீது இருப்பது பிடிக்கவில்லை. சிலந்தியின் எச்சில் லிங்கத்தின்மீது படலாமா என்று நினைத்து வலையைக் கிழித்த து.  இதைப் பார்த்த சிலந்தி கோபத்தின் உச்சிக்குச் சென்று, யானையின் தும்பிக்கையில் புகுந்து கடித்துக் குதற, வலி தாங்காமல் யானை தும்பிக்கையை தரையில் அடிக்க, இருவரும் மரணமடைந்தனர்.  யானைக்கு மோட்சம் தந்த சிவன், சிவ கணங்களுக்கு அதனைத் தலைவன் ஆக்கினார். சிலந்தியை மீண்டும் மனிதப் பிறப்பு எடுத்து பிறகு தன்னை அடையுமாறு செய்தார். சோழ சாம்ராஜ்யத்தின் பேரரசர் சுபதேவர் பிள்ளை வரம் வேண்ட, அவர் மனைவிக்கு சிவனின் அருளால் சிலந்தியே ஆண் மகவாகப் பிறந்தது (நல்ல நேரத்தில் குழந்தை பிறந்தால் அவனை உலகமே கொண்டாடும் என்று ஜோசியர்கள் சொல்ல, அரசியார் அதுவரை தன்னை தலைகீழாக க் கட்டித் தொங்கவிட ஆணையிட்டார். அதனால் பிறந்த குழந்தை சிவந்த கண்களுடன் பிறந்தது). செங்கண்ணன் என்று பெயரிடப்பட்ட அந்தக் குழந்தை, பட்டம் ஏறும்போது கோச்செங்கட்சோழன் என்ற பெயர் கொண்டது.  

பூர்வ ஜென்ம நினைவுகளால் உந்தப்பட்ட கோட்செங்கச்சோழன், யானை மீதிருந்த கோபம் மறையாமல், யானை நுழைய முடியாத அமைப்புடைய 70 கோயில்களைக் கட்டினான். இந்த ஆலயங்கள் ஆனைபுகா மாடக்கோயில்கள் என்று அழைக்கப்பட்டன.  

தற்போது ஐம்பது சிவன் கோயில்களும், மூன்று வைணவக் கோயில்களும் இந்த வகையைச் சேர்ந்தவை என்று சொல்கின்றனர். கோட்செங்கச்சோழன் கட்டிய முதல் கோயில் திருவானைக்கா கோயில். வைணவக் கோயிலான திருநறையூர் (நாச்சியார் கோயில்) கோயிலும் அவன் கட்டியதே.  அனேகமாக எல்லாக் கோயில்களுமே பாடல் பெற்ற தலங்கள்.  திருமங்கையாழ்வார் திருநறையூர் கோயிலைப் பற்றிப் பாடும்போது (பெரிய திருமொழி, நாலாயிர திவ்யப்பிரபந்தம்)

அம்பரமும் பெரு நிலனும் திசைகள் எட்டும்

      அலை கடலும் குல வரையும் உண்ட கண்டன்

கொம்பு அமரும் வட மரத்தின் இலைமேல் பள்ளி

      கூடினான் திருவடியே கூடகிற்பீர்

வம்பு அவிழும் செண்பகத்தின் வாசம் உண்டு

      மணி வண்டு வகுளத்தின் மலர்மேல் வைகும்

செம்பியன் கோச் செங்கணான் சேர்ந்த கோயில்

      திருநறையூர் மணிமாடம் சேர்மின்களே     

என்று பத்து பாசுரங்களிலும் கோச்செங்கணான் பெயரைச் சொல்லிச் சிறப்பிக்கிறார்.

கோச்செங்கணான் கட்டிய யானை புகா மணிமாடக் கோயில்களில், பசுபதிகோயில், குடவாயில், திருவீழிமிழலை, சீர்காழி, தலச்சங்காடு, சிக்கல், நாகப்பட்டினம் சட்டநாதர், நடுவுநாதர் போன்ற கோயில்களும் உண்டு.

இப்போது இன்னொரு முன் ஜென்மத் தொடர்பைப் பார்ப்போம். 

இதில் நான் சொல்பவர், பதினெட்டு வயதானபோதுதான் சுதந்திரமான யோகியாக மாறி இருந்தார். அது வரை அவரது ஆசானுடனேயே இமயமலையின் நீள அகலம் முழுவதுமாகச் சுற்றித் திரிந்தார். இந்த இளம் யோகி சமாதி என்ற ஆழ்நிலை தியானத்தில் அசையாமல் இருந்தபோது, அந்தப் பகுதியில் எதிர்பார்க்கமுடிந்திராத ஒரு முதிய மனிதர் மலையின் சரிவுகளிலிருந்து தன் கைகளினால் தன் உடலை இழுத்துப்பிடித்து மேலேறி வந்திருந்தார். இளம்யோகி தியானத்தில் இருந்த குகை முன்னால் வந்துவிட்டார். அழுக்கு நிறைந்த தலைப்பாகை, கிழிந்திருந்த ஆடைகள், மருதாணியினால் நிறம் மாறி இருந்த தாடி, கழுத்தில் இருந்த ஜபமாலை, அவரை ஒரு முஸ்லீம் பக்கிரி என்பதை உணர்த்திற்று. கடுமையான மலைச்சரிவுகள் மற்றும் பாறைகளில் ஏறி வந்திருந்ததால்  உடலின் பல பாகங்கள் வெட்டுப்பட்டு காயங்கள் நிறைந்து ஆங்காங்கே ரத்தம் சொட்டிக்கொண்டு இருந்தது. பசியாலும் குளிராலும் தவித்துக்கொண்டிருந்த அவர் குகையில் தியானத்தில் அமர்ந்திருந்த யோகியைப் பார்த்ததும் முகம் மலர்ந்து, தன் வலியையும் துயரங்களையும் மறந்து யோகியின் முன் நெடுஞ்சாண்கிடையாக விழுந்தார். பிறகு அந்த யோகியை அணைத்துக்கொண்டார்.

முதியவரின் செயலால் முறையற்ற வித த்தில் தியானம் கலையப்பெற்ற யோகி, கண்ணைத் திறந்து முதியவரைப் பார்த்து உலுக்கி தன்னைவிட்டு விலக்கினார். ‘எவ்வளவு தைரியம் உனக்கு’ என்று கோபப்பட்டு, என்னிடமிருந்து விலகு என்று கத்தினார். 

பக்கிரியோ, ‘தயவு செய்யுங்கள் ஐயா’ என்று மன்றாடி தன் கதையைக் கூற விழைந்தார்.  யோகியோ தன் கோபத்தை விடாமல், உன்னைப் போன்ற மாமிசம் சாப்பிடும் காட்டுமிராண்டிக்கு இங்கே இடம் இல்லை, நான் அலக்நந்தாவில் ஒரு முழுக்குப் போட்டு, பிறகு தியானத்தைத் தொடரவேண்டும் என்றார்.

பக்கிரியோ, அதனைக் கேட்காமல், ‘தயவு செய்து நான் சொல்வதைக் கேளுங்கள். நான் ஒரு சூஃபி. என் ஆசான் உயிர் விடுவதற்கு ஆறு மாதங்களுக்கு முன்னால் என்னிடம், ‘நண்பனே என்னால் முடிந்த அளவு உன்னை ஆன்மீக உயர் நிலைக்கு அழைத்துப்போய்விட்டேன். நான் இந்த உடலை விட்டுப் போகப்போகிறேன். இதற்கு மேல் நிலைக்கு நீ போக வேண்டுமானால் இமயமலையில் பத்ரிக்கு அருகில் ஒரு இளம் யோகி வசித்து வருகிறார், அவரைக் கண்டுபிடித்து அவருடைய உதவியைக் கேள்’ என்று சொன்னர். அவர் குறிப்பிட்ட து உங்களைத்தான். இந்த இட த்திற்கு வர மிக க் கடுமையாக முயன்று வந்துவிட்டேன். நீங்கள் என்னை ஏற்றுக்கொண்டாலே போதுமானது. என் ஆத்மா மிக்க அமைதியுடன் சென்றுவிடும். உங்களிடம் பிச்சை கேட்கிறேன் என்று கெஞ்சினார்.

‘உனது ஆசானைப் பற்றியோ இல்லை நீ குறிப்பிடும் சூஃபிக்கள் பற்றியோ எனக்கு ஒன்று தெரியாது. நான் சீடர்களை ஏற்றுக்கொள்வதே இல்லை என்று கோபமாகக் கூறிவிட்டு, என் பாதையை விட்டு விலகு, நீ வலுக்கட்டாயமாக தடை செய்த என் தியானத்தை, நான் குளித்துவிட்டு த் தொடரவேண்டும். இங்கிருந்து நீ தொலைந்து போ’ என்று கோபமாக அந்த இளம் யோகி கூறினார்.

இதுதான் உங்கள் இறுதியான வார்த்தைகள் என்றால் நான் இந்தப் பூமியில் இனியும் வாழ விரும்பவில்லை. இந்த நதியில் குதித்து என் உயிரை விட்டுவிடுகிறேன். பிரபஞ்சத்தின் தலைவன் எனக்கு வழி காட்டட்டும் என்று அந்தப் பக்கிரி கூறினார். 

இளம் யோகியோ, ‘நீ என்ன வேண்டுமானாலும் செய்துகொள். உன் அதிர்ஷ்டத்தால் நான் கோபத்தில் உனக்கு சாபம் கொடுக்கவில்லை. உன் பாதையில் நீ செல்’ என்றார். 

பக்கிரி யோகியின் கால்களில் மீண்டும் விழுந்து நமஸ்கரித்துவிட்டு கண்ணீர் மல்க, பிரார்த்தனையோடு சுழலும் நதியில் குதித்து உயிரை மாய்த்துக்கொண்டார்.

இளம் யோகி, தான் செய்த து சரிதான் என்ற எண்ணத்துடன், குளித்துவிட்டு மெதுவாக குகைக்குச் செல்லும் பாதையில் ஏறும்போது, அவரது குரு (பாபாஜி) தன்னை மிருதுவான குரலில் அழைப்பதை உணர்ந்தார். பாபாஜியின் நடை அருள் நிறைந்த தாக பெருந்தன்மை மிக க் கொண்டு இருந்த து. அவரது உடலில் தூய வெண்ணிறத் துணி ஒன்றை அணிந்திருந்தார். அவரது ஆழ்ந்த கண்கள் தன் சீடனை நோக்கி,

‘மகனே எத்தனை கொடுமையான காரியத்தைச் செய்துவிட்டாய்.  எப்போது பேசினாலும் என்ன பேசுகிறோம், யாரிடம் பேசுகிறோம் என்று தெரிந்து பேச வேண்டாமா? வெளித் தோற்றத்தை மாத்திரம் பார்க்கலாமா? கடவுளின் ஒரு அற்புத பக்தனை புண்படுத்தித் துயரம் கொடுத்துவிட்டாயே. பல வருடங்கள் கடுமையாக உழைத்ததின் பலன்களை எல்லாம் மின்னல் வேகத்தில் அழித்துவிட்டாயே. ஒரு நிமிட கருணை, நூறு ஆண்டுகள் தீவிரமாக தவம் செய்வதற்கு ஒப்பானது. இந்த நஷ்ட த்தை நீ ஈடு செய்யவேண்டும்’

‘குருவே..நீங்கள் என்ன சொன்னாலும் செய்யத் தயாராக இருக்கிறேன்’

அந்த பக்கிரிக்கு என்ன செய்யவேண்டும் என்பதை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன். அகம்பாவத்தால் உன் ஆன்மீக வளர்ச்சியை நீ நிறுத்திவிட்டாய். அதற்கு பிராயச்சித்தமாக நான் சொல்லிக்கொடுத்த கிரியாவைச் செய்து உன் ஆத்மாவை விட்டுவிடு. அதனை அந்த ஏழைப் பக்கிரி வாழ்ந்த சூழ்நிலையில் அதே வலிகளை அனுபவிக்கக் கூடிய இடத்தில் பிறக்கச் செய்கிறோம்’ என்று இளம்யோகியின் ஆசான் கூறுகிறார்.

அப்படித்தான் அந்த இளம் யோகி, அடுத்த ஜென்மத்தில் திருவனந்தபுரத்தில், ஒரு சூஃபி முஸ்லீம் குடும்பத்தில் பிறந்து மும்தாஜ் என்ற பெயர் பெற்று, பிறகு இந்த வாழ்க்கையில் தன் குருவைச் சந்தித்து…. ஸ்ரீ எம் என்ற பெயருடன் யோகியாக வாழ்கிறார்.  (தன்னுடைய வரலாறை ஒரு யோகியின் சுயசரிதை என்ற தலைப்பில் எழுதியிருக்கிறார்)

சனாதன தர்மத்தில்தான் பூர்வ ஜென்மம், முன் வினைப் பயன், கர்மாக்கள் என்ற கருத்துகள் இருக்கின்றன. அதற்கேற்றபடி அடுத்த பிறவியில் ஒருவன் நல்லது தீயது பெறுவது நடக்கிறது. இதைத்தான் ‘பதவீ பூர்வ புண்யானாம்’ என்ற சமஸ்கிருத சொலவடை சொல்கிறது. (ஜீவி சார் இந்தப் பகுதிக்குக் கருத்து எழுதினால், தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா என்பதைச் சுட்டிக்காண்பிப்பார்)

நான் என் இடக்காலை, கண்டெய்னர் மீது வைத்திருக்கவில்லை. நன்றாகப் பார். தொல்லியல் துறைதான் இவைகளை மண்டபத்தில் வைத்திருக்கிறார்கள். 

இந்த நந்தி மண்டபம் நாயக்கர் காலத்தில் கட்டப்பட்டது. மண்டபத்தின் மேடைக்குச் செல்வதற்கு இரு பக்கங்களில் இருந்தும் படிக்கட்டுகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த மண்டபம் பதினாறு தூண்களுடன் உள்ளது, அதில் ஆறு தூண்களில் யாளி வேலைப்பாடு உள்ளது. மண்டபத்தின் மேற்கூரையில் உள்ள ஓவியம் மராத்தியர் காலத்தது. 

இந்த அம்மன் கோயில் (உலகமுடைய நாச்சியார் அல்லது ப்ருஹன்நாயகி அம்மன்) 14ம் நூற்றாண்டில் பாண்டிய மன்னரால் கட்டப்பெற்றது. இங்கு அதற்கு முன்னால் பரிவராலயத்து உமா பட்டராகி என்ற பெயரில் ஒரு சிறிய அம்மன் ஆலயம் இருந்திருக்கவேண்டும். இதில் கர்பக்ரஹம், அர்த்தமண்டபம், மஹாமண்டபம் இருந்திருக்கின்றன. முகமண்டபத்தின் பகுதியை நாயக்கர்கள் எழுப்பினர்.  இந்த முகமண்டபத்தின் கூரையில் மராத்தியர் கால ஓவியங்கள் உள்ளன. இந்திய குறிப்பாக தமிழக மன்னர்கள், ஒரு பிரதேசத்தை வெற்றி கொண்டபோதும், புதிய கோயில்களோ இல்லை இருக்கும் கோயில்களுக்கு பொருட்களையோ, நிலங்களையோ அளித்திருக்கிறார்களே தவிர, எந்தக் கோயில்களையும் சேதப்படுத்தியதில்லை, கோயில் சொத்தைக் கொள்ளையடித்துக்கொண்டு சென்றதில்லை. இதுதான் இந்த மண்ணின் தர்மம். 

உலகமுழுதுடையாள் அம்மன் கோயில், தஞ்சை பெரிய கோயில்

அம்மன் கோயிலுக்கான பாண்டியர்கள் அமைத்த  நந்தி

சோழ வரலாறு மற்றும் இராஜராஜேச்வரம் கோயில் வரலாறு போன்றவைகளுக்காக எந்த எந்தப் புத்தகங்களையோ படிக்கும்போது சில புதுத் தகவல்கள் தெரியவருகின்றன. இராஜராஜ சோழன் காலத்தில் ந ந்தியும் பலிபீடமும் இராஜராஜன் நுழைவாயிலுக்கு வெளியே (கேரளாந்தகன் வாயிலுக்கு அப்புறம் இருந்ததாம். இந்தக் கோயில் மாலிக்காபூர் படையெடுப்பின்போது (அவன் கண்டியூர் அருகே தண்டு இறங்கினான்) பெரும் அழிவைச் சந்தித்தது.  அப்போது நந்தி சிறிது பழுதுபட்டிருக்கலாம். பிறகு நாயக்கர் காலத்தில் ஒற்றைக்கல்லால் ஆன இந்தப் புதிய ந ந்தி வடிவமைக்கப்பட்டு நிறுவப்பட்டது. இது ஒரு பெரிய சாதனைதான். அதற்குப் பிற்பாடு மண்டபம் எழுப்பப்பட்டது (நந்தியின் மீது). இந்த மண்டபத்தையும் கோயிலின் நுழைவு மண்டபத்தையும் (பாம்பின் வாயில் யானை, அந்தப் பாம்பை காலால் மிதித்துக்கொண்டிருக்கும் வாயில்காப்போன்) இணைத்து ஒரு மண்டபம் கட்டத் திட்டமிட்டு, ஒரு தூணும் வைக்கப்பட்டதாம் (அதுதான் மேலே உள்ளது). நீங்கள் நந்தி மண்டபத்தின் அருகில் இந்தத் தூணைக் காணலாம். ஆனால் அந்த மண்டபம் எந்தக் காரணத்தாலோ நிறுவப்படவில்லை. மாலிக்காபூர் படையெடுப்பின்போதுதான் தஞ்சைக் கோயிலின் செல்வங்கள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டிருக்கும்.

மராத்தியர்கள் வைத்த ஒற்றைக் கல்லினால் ஆன நந்தி.  ராஜராஜ சோழன் காலத்தில் இருந்த நந்தியை ஏற்கனவே இங்கு பகிர்ந்திருக்கிறேன். வெளிப்பிராகார மண்டபத்தில் இருக்கிறது.

இராஜராஜ சோழன் கட்டிய தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோயில் சிற்பங்கள் எல்லாவற்றையும் (ஓரளவு) கொடுத்துவிட்டு, கோயிலின் உள்ளே என்ன இருக்கிறது என்பதை புகைப்படமாகக் கொடுக்காவிட்டால் எப்படி?  நம் கோயில்கள் சாதாரணர்களை புகைப்படம் எடுக்கவிடாது, ஆனால் தகுதியுள்ள சிலர் கருவறையில் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று வைத்திருக்கிறதே. அதனால் இணையத்திலிருந்து சில படங்களை இங்கு பகிர்கிறேன்.

ஒன்று தெரியுமா? இந்தக் கோயில் கல்வெட்டில் சுமார் 400 ஆடல் அழகிகளின் பெயர் (விலாசம்), கோயில் பணியில் ஈடுபட்ட சுமார் 600 பேரின் பெயர்கள் போன்றவை பொறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.  ஆடல் அழகிகளின் பெயர்களில் சில,  எடுத்தபாதம், மதுரவாசகி, சோழகுலசுந்தரி, தில்லை அழகி, மாதேவடிகள், இரவிகுல மாணிக்கம், மாதேவி, சீருடையாள், ஆராவமுது, காமகோடி, பொற்கேசி, ஆறாயிரம், தில்லைக் கூத்தி, செம்பொன், இன்னிளவஞ்சி.. இப்போது இத்தகைய பெயர்களையே காணோமே.. 

ராஜராஜசோழன் இலிங்கத்தைத்தான் கருவறையில் வைக்கவேண்டும் என்று நினைத்திருக்கிறான். அதுவே அனேகமாக எல்லா சிவன் கோயிலிலும் வழக்கம். ஆடவல்லானுடைய மிகப் பெரிய உருவை வைத்திருந்திருக்கலாமோ என்று நான் யோசிக்கிறேன்.

சனகாதி முனிவர்கள் என்கிறார்கள் (இதையே இராஜராஜ சோழன் மற்றும் கருவூர்த்தேவர் என்று பல வருடங்கள் ஓட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். இல்லை என்று எப்படிச் சொல்வது?)

மிகப்பழமையான தஞ்சை பிரகதீஸ்வரர் புகைப்படம். தொல்லியல்துறை நல்லாவே பராமரிக்கறாங்க என்பதை, இப்போது உள்ள புகைப்படங்களை வைத்து நாம் நன்றாகவே புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

எவ்வளவு பெரிய அகழி இருந்திருக்கிறது என்று பாருங்கள். ஒவ்வொரு முக்கியமான இடத்தையும் பாதுகாக்க அகழி எவ்வளவு உபயோகப்பட்டிருக்கிறது. சப்தம் இல்லாமல் ஒரு கூட்டம் அதனைத் தாண்டி வருவது கடினம். பாதுகாப்புக்கு முதலைகளை விட்டிருந்திருக்கலாம்.  பெரும் படை, அகழியைத் தாண்டி வருவது கொஞ்சம் கடினம், காரணம் மதிளின் மறைவிலிருந்து தாக்குவது சுலபம். இருந்தாலும் ஒரே நேரத்தில் கோட்டையின் இரு புறங்களைத் தாக்கினால்?

இறைவன் திருவுரு மிகப் பெரியது. ஒப்பீட்டுக்காக பூசாரி இருக்கும் படத்துடன் கொடுத்திருக்கிறேன். (இணையம்)

எப்படிக் கட்டினாங்க என்றெல்லாம் நான் விளக்கவேண்டிய தேவை இல்லை. முதலில் லிங்கத்தை ஸ்தாபித்துவிட்டு, பிறகு அதைச் சுற்றி கற்றளி எடுப்பித்திருக்காங்க. இந்த இடையில் காற்றுள்ள பகுதியை வைத்துவிட்டு கோயில் கூடுபோல எழுப்பப்பட்டிருப்பதால் பெரிய சாந்துப்பூச்செல்லாம் இல்லாமல், 80 டன் எடையுள்ல கற்களின் தொகுதியைத் தாங்கும் வண்ணம் கோயில் இருக்கிறது என்கிறார்கள்.

இராஜராஜன் லோகமாதேவி சிலையை குஜராத் மியூசியத்திலிருந்து மீட்டிருக்கிறார்கள். ராஜராஜ சோழன் இந்தக் கோயிலுக்கு 60க்கும் மேற்பட்ட உலோகப் பிரதிமைகள் (சிலைகள்) கொடுத்திருக்கிறான். அவையெல்லாம் எங்கே, கண்டுபிடிக்க முயன்றார்களா என்பது கேள்விக்குரியது. இது சம்பந்தமான ஏகப்பட்ட செய்தித்தொகுப்புகளை நீங்கள் படித்திருப்பீர்கள்.

நான் ஒரு முறை தஞ்சைக் கோயிலுக்குச் சென்றிருந்தபோது, அப்போதுதான் குஜராத்திலிருந்து மீட்டுக்கொண்டுவந்திருந்த இராஜராஜன் உலோகமாதேவி சிலைகளை அர்த்த மண்டபத்தில் போலீஸ் பாதுகாப்புடன் வைத்திருந்தார்கள். படங்கள் எடுத்தேனா என்பது நினைவில் இல்லை.

திருவியலூர் எனப்படும் " திருவிசநல்லூரில்  சிவன், யோகியாக காட்சியளிக்கிறார்  இவரை வணங்கினால், முற் பிறவியிலோ அல்லது இப் பிறப்பிலோ, தெரிந்தோ அல்லது தெரியாமலோ செய்த பாவங்கள் அனைத்தும் அகன்றுவிடும். பெண்களின் பாவதிற்கும், பழிக்கும் ஆளாகி அல்லல் படுவோர் சுகம் பெறுவர். இந்தத் திருத்தலத்தில்தான் நந்தி தேவர், எம தர்மனை விரட்டி அடித்தாராம். அதாவது மரணபயம் நீக்கும் திருத்தலம் திருவிசநல்லூர்.  

அதுக்கும் இராஜராஜ சோழனுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? இங்கு கிடைத்த கல்வெட்டில், கிபி 1014ல் இராஜராஜ சோழன் இங்கு துலாபாரம் கொடுக்கிறான். அதே நேரத்தில் அவனது மனைவி லோகமாதேவி, ஹிரண்ய கர்ப தானம் செய்கிறார்  (எனக்குப் புரிந்தபடி, தங்கத்தினால் ஒரு கர்பவாசஸ்தலம் போன்று சென்று அதில் நுழைந்து வருதல். பிறகு அந்த கர்பவாசஸ்தலத்தை தானம் கொடுத்துவிடுவது. அதன்படிச் செய்து அந்த தங்கத்தினாலான கர்பவாசஸ்தலத்தை இந்தக் கோயிலுக்கு லோகமாதேவி கொடுத்திருப்பார்).  அதனால் இராஜராஜன் தன் கடைசி காலத்தில் இந்தக் கோயிலில் மரணபயம் நீங்கவோ இல்லை பாவம் அகலவோ செய்திருக்கிறான். பிறகு அவனுடைய கல்வெட்டுகள் இல்லாததாலும் இராஜேந்திர சோழன் கல்வெட்டுகள் இருப்பதாலும், கிபி 1014ல் இராஜராஜன் மறைந்திருப்பான் என்று சொல்கின்றனர்.  இந்தத் தலம் கும்பகோணத்தின் அருகில் இருக்கிறது. (9கிமீ தூரத்தில்.  இந்தத் தலத்தின் அருகிலேயே திருவிடைமருதூர் இருக்கிறது)  இராஜராஜன் கடைசியில் வாழ்ந்ததாகச் சொல்லப்படும் உடையாளூரிலிருந்து திருவியநல்லூர் 20 கிமீ தூரத்தில்தான் இருக்கிறது.  இராஜராஜன் பள்ளிப்படை உடையாளூர் அருகில்தான் இருக்கிறது.   

இன்றைக்கும் வரலாறும் படங்களும் ரொம்பவே அதிகமாக ஆகிவிட்டனவோ? நான் 15 படங்கள், இரண்டு பக்க வரலாறு என்று எழுத ஆரம்பித்தால் ஒரே கோயிலே பல மாதங்களுக்கு மேல் வந்துவிடும் அபாயம் இருக்கிறது. அதனால் முடிந்த அளவு அதிகமான படங்கள், வரலாற்றுத் தகவல்கள் என்று கொடுப்பதால் ஒவ்வொரு பதிவும் கொஞ்சம் நீண்டுவிடுகிறது.  படிப்பவர்களுக்கு அயர்ச்சியாக இருக்குமோ என்னவோ. அடுத்த வாரம் தொடர்வோம்.

(தொடரும்)