இந்த மனுஷங்க சுத்த மோசம்பா....

             

இந்த மனுஷங்க சுத்த மோசம்பா.... என்ன ஜென்மங்களோ.... சொல்லவும் முடியலை... என்னாச்சு? ஏன் புலம்பறேன்னுதானே கேட்கறீங்க....? எனக்கு நாலு குழந்தைகள் பிறந்தபோது எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டேன் தெரியுமா... கஷ்டத்துக்கு அப்புறம் சந்தோஷம். அதை ஓடி ஓடி எதிர் வீட்டுக்காரர் கிட்ட சொல்ல நினச்சேன். அவருக்குத்தான் என்னை ரொம்பப் பிடிக்கும். கடவுள் வாயக் கொடுக்கலியே...

        

ஆனாலும் அவன் என்னைப் புரிஞ்சிகிட்டு வந்து பார்த்து அதிசயிச்சுப் போனான். ஒரு குழந்தை கிட்ட அசைவே இல்லையேன்னு கவலைப் பட்டான். எனக்குக் கவலை இல்லை. மற்ற மூணுக்குப்பால் குடிக்க அதுதான் எனக்கு வேணும். 

                     

அவனும் அவன் மனைவியும் குழந்தைகளும், இன்னும் பக்கத்து வீட்டுக் காரங்களும் எனக்கு ஓடி ஓடி பிள்ளை பெற்ற உடம்புன்னு 'பன்'னு, ரொட்டி கறி சோறுன்னு பார்த்துப் பார்த்துப் போட்டாங்க. அப்பப்போ மூணு குட்டியையும் எடுத்துக் கொஞ்சினாங்க. நாலாவது எங்கேன்னு அவங்களும் அவ்வளவாத் தேடலை. 

             

இந்தக் காக்கைகளையும் மற்ற நாய்களையும் நான் அந்த ஏரியாவிலேயே அண்ட விடுவதில்லை. காக்காய் முதல்லையே எனக்கு ஆகாது. துரத்து துரத்துன்னு துரத்துவேன். இபோ குட்டிகள் வேற இருக்கா... ரொம்பவே ஜாக்கிரதையா இருந்தேன். 

              

இதுவரை என் கூடவே இருந்த இன்னொரு வெள்ளை நாயையும் இந்த ஏரியாவிலிருந்தே  துரத்தி விட்டேன். அந்தத் தெருவில் விளையாடிய குழந்தைகள், பெரியவர்கள் அப்பப்போ வந்து என் குட்டிகளைப் பார்த்துக் கொஞ்சிட்டுப் போவாங்க. குழந்தைகள் குட்டிகளைத் தூக்கினால் பெரியவங்க 'ஜாக்கிரதை... ஜாக்கிரதை... தாய் கடிச்சிடப் போவுது'ம்பாங்க... நான் கடிக்கறதில்லைங்க...  நம்ம குட்டிங்க மாதிரிதானே அதுகளும்..

                 

ஆனா பாருங்க ஒரு நாள் என் மூணு குட்டி ரெண்டாயிடுச்சு. மூணாவது என்னாச்சுன்னு யாருக்கும் தெரியலை. சந்தேகமாப் பார்க்காதீங்க... நானும் இல்லை. அந்த ஸ்டேஜெல்லாம் தாண்டிடுச்சு இல்லே...

             

ரெண்டுல ஒண்ணு பொட்டை, ஒண்ணு கிடா... எல்லாம் இவங்க பேசிக்கறதுதான். அந்த கிடா குட்டி மேலத்தான் ரெண்டு மூணு பேருக்குக் கண்ணு. எதிர் வீட்டுக்காரன் பொண்டாட்டி அதுமேல உசுரையே வச்சிருந்தா.... தன் குழந்தையையே கொஞ்சுறா மாதிரிக் கொஞ்சுவா... 

                

அடுத்த ஒரு வாரத்துல கண்ணு திறந்த குட்டிங்க நடக்க ஆரம்பிச்சுது பாருங்க.... ஆண் குட்டியைக் காணோம்... கொண்டு போன ஒருத்தன் திரும்பிக் கொண்டு வரலை. எல்லோரும் தேடினாங்க... நான் எப்படி அவனை இவங்களுக்கு அடையாளம் காட்டுவேன்... அவனும் இவங்களோட சேர்ந்து அந்தக் குட்டியைத் தேடறான்... கோபம் வரலைங்க... அழுகைதான் வந்தது... அழுதேன். சில பேர் அனுதாபப் பட்டாங்க...  எதிர்வீட்டுக்காரங்க... அவங்களுக்கு என்னை மாதிரி ஜென்மங்களை  ரொம்பப் பிடிக்குமாம். மற்றவர்கள் நான் அழுதால் அவர்களுக்கும் அந்தத் தெருவுக்குமே ஆகாது என்று சொல்லி இவர்கள் பார்க்காத போது கல்லால் அடிப்பார்கள்.  என்ன செய்ய? என்னால் அழாமலும் இருக்க முடியவில்லையே.... 

                 

இருக்கற ஒரு குட்டியை நானும் சரி, எதிர் வீட்டுக்காரங்களும் சரி ரொம்ப ஜாக்கிரதையாப் பார்த்துகிட்டோம். அவங்களைக் கண்டாலே எனக்கு வால் தானா ஆட ஆரம்பிச்சுடும். என்னையும் என் குட்டியையும் கண்ணும் கருத்துமாப் பாத்துக்கறாங்களே...

                        

அப்புறம் எதிர் வீட்டம்மா ஒரு யோசனை சொல்லுச்சு. அவங்களுக்குப் பின்னால வீட்டுல இருந்தவங்களுக்கும் எங்கள் மேல் உயிர். குறிப்பா அவங்க வீட்டு வாண்டு அவனுக்கு வாங்கித் தரும் ரொட்டிஎல்லாம் எனக்குத்தான் போடுவான். அவன் குரல் கேட்டாலே அவன் வீட்டுப் பக்கம் போயிடுவேன். அவங்க வீட்டுல இந்த பாக்கி இருக்கற குட்டியைக் கொடுத்து வளர்க்கச் சொல்வது என்று முடிவானது. சுற்றி இருக்கறவங்க எல்லார் வீட்டிலும் பெர்மிஷன் வாங்கினாங்க....

                   

என்ன கேட்கறீங்க... என் கிட்டயா... நல்லா கேட்டீங்க... என்னை யாரு கேக்கறா... இல்லை என்னாலதான் என்ன பண்ண முடியும் சொல்லுங்க...'நம்ம பேசறதை எல்லாம் அப்படியே புரிஞ்சுக்குது'ன்னு என்னைப் பத்திச் சொல்லிப் புல்லரிச்சுப் போயிடுவாங்க... எனக்குப் புரியுதுதான், ஆனால் என்னை உங்களுக்குப் புரிய மாட்டேங்குதே...

                    

அன்னிக்கே என் குட்டியை அவங்க வீட்டுக்கு எடுத்துப் போனாங்க. டீனா ன்னு பெயர் வச்சாங்க... என்ன பேரோ... ஆளாளுக்கு 'டீனா...டீனா'ன்னா இது என்ன பண்ணும்... பாவம்... எங்களுக்கெல்லாம் 'ச்...ச்....ச்,,,' னாலே போதும் ஓடி வந்துடுவோம். ஆனா பாருங்க, அப்படியும் அப்புறம் அப்புறம் 'டீனா'ன்னா என் குட்டி அவங்களைத் திரும்பிப் பார்க்கவும் அவங்களுக்கெல்லாம் ஒரே குஷி. 

                

நல்லாதாங்க போச்சு எல்லாம். நானும் கூட அவங்க வீட்டு வாசலுக்கே குடி போயிட்டேன்னு வச்சுக்குங்க. குளிப்பாட்டுவாங்க... துடைப்பாங்க... பௌடர் கூடப் போட்டு விடுவாங்க.... அவங்க வீட்டு வாண்டுகள் ரெண்டும் ட்ரெஸ் கூடப் போட்டு விட்டாங்க... தினமும் அங்கேயே பழியாக் கிடப்பேன். சந்தோஷமாத்தான் இருந்தது. 

                 

ஆனா யாரைக் குறை சொல்ல... மனுஷங்களையா என் குட்டியையா... ராத்திரி நேரம் எல்லாம் அது பாட்டுக்கு அழ, வந்தது வினை. அவங்க பக்கத்து வீட்டுக் காரங்க எல்லாம் 'ராத்திரி எல்லாம் தூங்கமுடியலை. கொண்டு விட்டுடு' ன்னு அனத்த ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. இவங்களுக்கா மனசே ஆகலை என்றும் தெரிகிறது. அவங்களுக்குள்ளேயே பேசிகிட்டாங்க.... திடீர்னு பார்க்கறேன் குட்டியைக் காணோம். சுத்திச் சுத்தி வந்து தேடறேன். அந்த வாண்டை ஏக்கமாகப் பார்க்கிறேன். 

                        

'உள்ளேயிருந்து குட்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்து காட்டேன்...' 

                     

"அட... எப்படித் தலையை சாய்த்து அழகாப் பார்க்குது பாரேன்..." குட்டி இருந்த வீட்டின் பக்கத்து வீட்டுக்காரி! 

                

"இல்லை ஆண்ட்டி.... குட்டியைத் தேடுது....பாவம்! அதை நம்ம வெளியில் கொடுத்துட்டோம்னு அதுக்குத் தெரியவில்லை" என்றான். அடப்பாவி! என் குட்டியைத் தூக்கி யார் கிட்டயோ கொடுத்துட்டாங்க....

                    

ஏங்க... நீங்க சொல்லுங்க... இவங்க யாருங்க என்னோட குட்டியைத் தூக்கி யார் கிட்டயோ கொடுக்க...அங்க கஷ்டமா இருக்குன்னா திரும்பி என்கிட்டே விடறதுதானேங்க  நியாயம்... இவங்க குழந்தையை நாங்க எடுத்து வேற தெருவில் கொடுக்க முடியுமா சொல்லுங்க...இப்போ ஆளுக்கு ஆள், "பாவம் குட்டியைத் தேடுது.. பாவம் பாவம்" கறாங்க.... என்னோட குட்டி ராத்திரி கத்தினது தொந்தரவா இருக்குன்னு சொன்னவங்களும் சேர்ந்தே 'பாவம் பாவம்'னு சொல்றாங்களே.... எப்படிங்க அது? மனசாட்சியே இல்லையா இவங்களுக்கு? 

               

"எப்படி காலைத் தூக்கி தூக்கி வச்சு விளையாடும் தெரியுமா" 

                

ஆத்து ஆத்துதான் போறாங்க. அந்த வாண்டுகள் கண்களிலும் கண்ணீர் தெரியுது. என்ன சொல்லி என்ன... குட்டியைத் தூக்கி மனசாட்சியே இல்லாம யார் கிட்டயோ தந்துட்டு என்ன வசனம் வேண்டிக் கிடக்கு?

               

மனசுதான் இப்படிப் போராடுது.... இதோ பாருங்க இவங்க என்னைப் பத்திப் பேசறாங்கன்னு எனக்குத் தெரியுது... நான் என்ன நினைக்கிறேன்னு இவங்களுக்குச் சொல்ல முடியலை. கோபம் மனசுல. ஆனால் அவங்க பேசப்பேச என்னோட வால் தன்னால ஆடிகிட்டு இருக்கு... ஏங்க அது?