தனியார் பள்ளிக்கு இணையாக - எப்போதும்போல ஆர்வத்துடன் படிக்கும்படியாக

1)  கரூர் அருகே, தனியார் பள்ளிக்கு இணையாக, அதிநவீன வசதிகளுடன், அரசு மேல்நிலைப் பள்ளி செயல்பட்டு வருவதால், மாணவர் சேர்க்கை அதிகரித்து வருகிறது.

===============================================================================================

சென்ற வாரப் பதிவுகள் (13-19 ஜூலை ’19) – எபி – விமர்சனம் – நெல்லைத்தமிழன்

சனிக்கிழமைகள் “நல்ல செயல்களை” அடையாளம் காட்டும் இடுகைகளாகவே இருந்தது.  அந்தக் கிழமைகளில் புதிய பகுதியாக ‘வார விமர்சனம்’ என்ற பகுதியை ஏப்ரலில் எ.பிளாக் ஆரம்பித்தது. அதனால் சனிக் கிழமையில் விமர்சனப் பகுதியை ஆர்வமாகப் படிக்கத்துவங்கினோம். சென்ற வாரம் விமர்சனப் பகுதி வராதது, ஏதோ ஒரு வெறுமையைத் தந்தது. அதனால் இந்த வாரத்தைய விமர்சனத்தை, ஸ்ரீராம் கேட்காவிட்டாலும்,  நாமே எழுதுவோமே என்று  இன்று (வியாழன் இரவு) எழுதத் துவங்கினேன். (அதற்கு முன், இந்த வாரம் விமர்சனம் பகுதி உண்டா என்று கேட்டு, இன்னும் யாரும் எழுதலை என்பதைத் தெரிந்துகொண்டேன்). இந்த வாரத்தில் திங்கள் பதிவும், செவ்வாய் பதிவும் நான் எழுதியது என்பதால், அந்தப் பகுதியை மட்டும் நினைத்ததுபோல விமர்சனம் செய்யவில்லை. இன்னொருவர் அந்த இரு தினங்களுக்கு மட்டும் விமர்சனம் எழுத நேரம் இருக்கா என்றும் தெரியவில்லை.

சனி – மென்பொருள் துறையில் வேலை பார்ப்பவர்கள் பொதுவா வார இறுதிகளில் Pub, Party என்று வாழ்க்கையை அனுபவித்த காலம் போய், அந்தத் துறையில் உள்ளவர்களும் சமூக சேவையில் கடந்த சில வருடங்களாக ஈடுபட்டு வருகின்றனர். சமூகத்திலிருந்து பெருவதில் ஒரு பகுதியை சமூகத்துக்கே வழங்குவதுதான் ‘சமூக சேவை’.  இந்த வாரம் நல்ல செயல்கள் செய்த 4 பேர்கள் அறிமுகப்படுத்தப்படுள்ளனர். சுவாரசியமாக, இந்த நான்கு செய்திகளையும் வெளியிட்டது தினமலர் பத்திரிகை.  இந்த நான்கு நல்ல செயல்களிலும் என்னைக் கவர்ந்தது வெள்ளத்தில் பாய்ந்து அதில் சிக்கிக்கொண்ட தாய் மற்றும் இரண்டு குழந்தைகளைக் காப்பாற்ற முயற்சி செய்த உத்தம் டடி என்ற சிறுவன். அவன் படத்தைப் பார்த்தாலே அவன் கண்களில் ஏழ்மையின் எளிமை தெரிகிறது. சிறிய வயதில் மிகப் பெரிய செயல்.  பறவைகளுக்கும் விலங்குகளுக்கும் தண்ணீர் வைப்பது, சமூகத்தில் இருக்கும் ஏதிலிகளுக்கு உதவுவது, மற்றவர் தவறவிட்ட பணத்தை தவறவிட்டவரிடம் சேர்ப்பிக்க முயல்வது என்று செய்பவர்கள், வளர்ந்தவர்கள். அவர்களுக்குக் கல்வி அறிவு, சமூக அக்கறை போன்றவை இருப்பது பெருமைக்குரியது. இருந்தாலும் வளரும் மொட்டு உயிரைத் திரணமாக மதித்து ‘உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல் ஆங்கே இடுக்கண்’ களைய நினைத்தது பெரிய ஆச்சர்யம். அவனை கெளரவிக்கும் விதமாக உத்தம் டடி படத்தை மீண்டும் இங்கு வெளியிடுகிறேன்.  அவனுக்கு நல்ல வளமான எதிர்காலம் அமையும், அமையட்டும்.

இந்த வாரத்தில் நிறையபேர் ‘விமர்சனம்’ எங்கே என்று பின்னூட்டத்தில் கேட்டிருந்தார்கள். அதுவே இந்தப் பகுதிக்கான வெற்றி என்று நினைக்கிறேன்.  என் எண்ணத்தில்,

ஞாயிறு – மேகாலயா பயணம் – ஷில்லாங்க் படங்கள் இன்னும் தொடர்கிறது, இடுகையில் சொன்னதுபோல ‘மழை விட்டும் தூவானம் விடாது’ போல. எனக்கு பொதுவா ஞாயிறு படங்கள் கவர்வதாகத் தோன்றுவதில்லை. உப்பு சப்பில்லாத படத்தை எடுத்து கவுண்டமணி காமெடி டிராக் வைத்து ஓட்டலாம் என்று நினைக்கும் இயக்குநர்தான் என் ஞாபகத்துக்கு வருகிறார். ஹார்ஷ் விமர்சனம் என நினைக்கவேண்டாம். படங்கள் தொடர்ச்சியாக எடுத்து அதில் நல்லதை செலக்ட் செய்யாமல் அப்படியே வெளியிடுவதால் என்னைக் கவருவதாக இல்லை. முன்பு சொன்னதுபோல, கவிதையான தலைப்புகள் படங்களுக்கு இல்லை என்றால், பல சமயங்களில் ஞாயிறு இடுகை சுமாருக்கும் கீழேதான் என்பது என் அபிப்ராயம். 

அதனால்தான் இன்றைய விமர்சனங்களில் பெரும்பாலும் ‘துரை செல்வராஜு சாருக்கு பிறந்த நாள் வாழ்த்து கூறியும்”, “நகரம் எப்படி அமைக்கவேண்டும், அமெரிக்காவில் எப்படி அமைத்திருக்கிறார்கள்’ என்றெல்லாம் வந்துள்ளது.  நண்பர் துரை செல்வராஜு சாருக்கு மீண்டும் பிறந்த நாள் வாழ்த்துகளைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

திங்கள் – எப்போதும்போல திங்கக் கிழமைனா அதில் ‘உணவு செய்முறை’ இடுகை வரும். இந்த வாரம் நான் அனுப்பியிருந்த ‘மோர்க்கூழ்’ வெளிவந்திருக்கு. இப்போல்லாம் அபூர்வமாகத்தான் புது புது ஐட்டங்களின் செய்முறை வெளிவருகிறது. பொதுவா எல்லாத் திங்கக் கிழமைகளிலும் பின்னூட்டங்களைப் படித்தால் உணவு சம்பந்தமான நிறைய தகவல்கள், வெவ்வேறு செய்முறை இவற்றையெல்லாம் நிறையபேர் பகிர்ந்துகொள்வதைப் படிக்கலாம், குறிப்பா கீதா சாம்பசிவம் அவர்கள்.  இந்த வாரம் ‘ராகி மொத்தே’வைப் பற்றி எழுதின கீதா ரங்கன் அவர்களும், ‘புளி உப்புமா, மோர்க்கூழ்’ வித வித வடிவங்களைப் பற்றி எழுதிய கீதா சாம்பசிவம் அவர்களும் தனித்துத் தெரிந்தனர்.

இதைச் செய்துவிடவேண்டியதுதான் என்று தீர்மானித்து, செய்து, அதை நகைச்சுவையோடு பகிர்ந்துகொண்ட அவர்கள் உண்மைகள் மதுரைத் தமிழன் என்னைக் கவர்ந்தார்.  இணையம் இல்லாவிட்டால் சிறப்பாக எழுதும் மதுரைத் தமிழன் துரை போன்றவர்களின் எழுத்தை எங்கே படிப்பது?

செவ்வாய் :  இன்றைக்கு இரண்டு பகுதிகளாக நான் எழுதியிருந்த ‘அவன் அறிவானா’ வின் கடைசிப் பகுதி, கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதையில் வெளியாகியிருந்தது. கதையின் வடிவத்தைப் பற்றி, அது தரமறந்த தாக்கத்தைப் பற்றி, அதன் ஃப்ளோவில் இருந்த குறைகள் பற்றி நிறையபேர் எழுதியிருந்தனர்.  என்னை எப்போதும் ‘அருமை’, ‘நல்லாருக்கு’, ‘படித்து ரசித்தேன்’, ‘நல்ல கதை’ என்பதுபோன்ற ஸ்டாண்டர்ட் பின்னூட்டங்கள் கவர்வதில்லை. இப்படி எழுதுவதும் ‘நானும் தளத்துக்கு வந்திருந்து படித்துவிட்டேன். ஆஜர்’ என்று சொல்வதற்கும் வித்தியாசம் இல்லை என்று நினைப்பேன், பலருக்கு அதற்கான நேரம் இருப்பதில்லை என்றபோதும்.  எழுதிய விமர்சனங்கள் பலதும் கதையின் ஆசிரியராக என்னைக் கவர்ந்தன. அதிலும் குறிப்பாக ஜீவி சார், பானுமதி வெங்கடேச்வரன் அவர்கள், கீதா சாம்பசிவம் மேடம், கிருஷ்ணமூர்த்தி சார் போன்றவர்களின் விமர்சனம், கதை எழுதுபவர்களுக்கு ஊக்கம் கொடுக்கும். எப்போதும்போல், தான் ரசித்தனவற்றைக் குறிப்பிட்டு நிறைந்த பின்னூட்டங்கள் அளிக்கும் கோமதி அரசு மேடம், கமலா ஹரிஹரன் அவர்களுக்கும் நன்றி.

இரண்டு பகுதிகளாக வந்த என் கதைக்கு, வித்தியாசமாக ‘நிறைய பின்னூட்டங்களை’ திண்டுக்கல் தனபாலன் எழுதியிருந்தார்.  இவ்வாறு வெளிப்படையாக எழுதும்போது, அதற்கு ஏற்ற மறுமொழி கொடுப்பது திருப்தியை அளிக்கிறது.

இடைக்கிடை, படம் கொடுத்து அல்லது சில வரிகள் கொடுத்து ‘கதை எழுதி அனுப்பச் சொல்வதை’ எபி ஆசிரியர் செய்யலாம். அல்லது ஏதேனும் கருத்து கொடுத்து அதற்குக் கதை எழுதச் சொல்லலாம். அப்படிச் சொல்லும்போது, எழுதுபவர்களுக்கு ‘செருப்புக்கேற்றபடி காலைச் செதுக்கும்’ வேலை இருக்காது. உதாரணமாக ‘ஏமாற்றம்’ என்ற கருத்தில் கதை எழுதச் சொன்னால் அதற்கு எல்லை இருக்காது, எப்படி வேணுமானாலும் எழுதலாம். ஆனால் ‘ராமன் ஏமாற்றினான்’ என்று வரும்படி எழுதச் சொன்னால், கதையின் தீம் எல்லோருக்கும் படிப்பதற்கு முன்பே தெரிந்துவிடும்.

நான் பொதுவாக, என் இடுகைக்கு அனைவருக்கும் அவர்கள் பின்னூட்டத்திற்கு ஏற்றபடி சிறிது ‘வள வள’ என்று இருந்தாலும் பதில் கொடுத்துவிடுவேன். அது எப்படி இருக்கிறது என்பதை வாசகர்கள்தாம் சொல்லணும்.  என்னைப் பொருத்தவரையில், ஒருவர் தன் நேரத்தைச் செலவழித்து கருத்திடறாங்கன்னா, அதற்கு ஏற்ற மறுமொழி கொடுப்பதுதான் அவர்களது அன்பை மதிக்கும் செயல்னு நினைக்கிறேன்.

புதன் – ‘சின்னச் சின்ன ஆசைகள்’ – பொதுவா புதன் கிழமை இடுகை, கேஜி கெளதமன் சாரின் பொறுப்பு என்று நினைக்கிறேன். அவர் ஒவ்வொரு வாரமும் எப்படியாவது ‘புதன்’ பகுதியை மென் மேலும் மெருகூட்டணும் என்று மெனெக்கிடுகிறார். ஆரம்ப காலத்தில் ‘புதிர் பக்கம்’ என ஆரம்பித்து, தற்போது கேள்வி பதில்களுடன், ஏதாகிலும் சுய முன்னேறம், PAC போன்றவற்றைப் பற்றி எழுதுகிறார்.   கேள்வி பதில் பகுதி இண்டெரெஸ்டிங் ஆக இருக்கணும்னா, கேள்விகள் இண்டெரெஸ்டிங் ஆக இருக்கணும். அப்போதுதான் அது ரசிக்கக்கூடிய பதில்களை வரவழைக்கும்.

இன்றைய கேள்விகளில் என்னைக் கவர்ந்தது, பானுமதி வெங்கடேச்வரன் அவர்கள் கேட்டிருந்த ‘பெர்ஃபெக்ஷனிஸ்ட்களிடம் மாட்டிக்கொண்டுமுழித்திருக்கிறீர்களா?”.  இதற்கு ‘&’ மிகவும் அருமையாக பதில் கொடுத்திருந்தார்.  நான் கேட்டிருந்த “திருமணச் சடங்குகள் ஏட்டளவில் அர்த்தமில்லாமல்பின்பற்றுகிறோமா?”  கேள்விக்கான பதில் இன்னும் விளக்கமாக இருந்திருக்கலாம். அல்லது வாசகர்களுக்கே பதிலளிக்க சந்தர்ப்பம் கொடுத்திருக்கலாம்.

சமூகத்தில் ‘நான் உன்னை விடப் பெரியவன், பணக்காரன்’ என்று காண்பித்துக்கொள்ளும்போது, நிறைய பேரின் வயிற்றெரிச்சலுக்கும், சாதாரணவர்களையும் ‘ஆடம்பர அகம்பாவமாக’ மாற்றும் பாவத்திற்கும் தாங்கள் காரணமாயிருக்கிறோம் என்ற உணர்வை அவர்கள் பெறணும் என நான் நினைக்கிறேன். பிறருக்கு “அன்ன தானம்” செய்யணும் என்ற உயர்ந்த நோக்கு, நான் பெரிய கேடரிங் வைத்து ஆடம்பரமாக விருந்தளித்தேன் என்று பெருமை பேசி, உணவை யாருக்கும் பிரயோசனமில்லாமல் வீணாக்குவதில் வந்து நின்றுள்ளதை விரிவாக அலசியிருக்கலாம்.

PAC – நல்ல டாபிக். நன்றாக எழுதுகிறார்.  அதே சமயம் ‘இவர்கள் யார்’ என்று திரையுலகப் பிரமுகர்களின் சிறிய வயது போட்டோக்களைப் போட்டு, இந்தப் பகுதியை பல்சுவை விருந்தாக்கப் பார்க்கிறார்(ரா அல்லது இணையத்தில் பெண்கள் படத்தை browse செய்து, யாரேனும் புருவத்தை உயர்த்தினால் ‘புதன் இடுகை’க்காகத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன் என்று சொல்கிறாரா? ஹா ஹா)

வியாழன் – எப்போதும் ரசனைக்குரியதாகவும், பொதுவா வாரங்களில் சிறப்பான இடுகை வியாழனுக்குரியதாகவும் இருக்கும். இந்த வாரத்தில் காசிப் பயணக் கட்டுரை தொடர்ந்துள்ளது.  ஸ்ரீராம் மாதிரி, நல்ல ரசனையாக எழுதுபவர்களுக்கு, காசிப் பயணம், கங்கை படித்துறைகள், கோவில் நகரம் ஆனால் தெருக்களின் அவலம், பாரதியின் வளர்ச்சிக்குக் காரணமான ஊர், யாத்திரைக்குக் கூட்டிச் சென்றவர்கள் என்று நல்ல நல்ல டாபிக்குகள் கிடைத்தபோதும் இந்த வார இடுகை சிறப்பாக வரவில்லை.  இதன் காரணம் எனக்குப் புரிகிறது. பயணத்தின்போது குறிப்புகள் எடுத்தாலும், பயணம் முடிந்த உடன், உட்கார்ந்து எடுத்த படங்களைக் கோர்த்து, நினைவுகள் புதிதாக இருக்கும்போதே முழு பயணக் கட்டுரையையும் எழுதி வைத்துக்கொண்டு, வெளியிடும் வாரத்தில் சிறிது எடிட் செய்து இன்னும் சில செய்திகளைக் கோர்த்து வெளியிடணும். இல்லையென்றால், அந்த வாரம் ரொம்ப பிஸியான வாரமாக அமைந்துவிட்டால், ‘தொடரணுமே’ என்ற கடமைக்காக எழுதவேண்டியதாகிவிடும். அதிலும், கடைசி நேரத்தில் கோர்த்துக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்தால், அதற்கான நேரம் கிடைக்காமல் இடுகையின் தரத்தை அது பாதிக்கும்.  இன்றைய இடுகை இன்னும் நன்றாக வந்திருக்கலாம். தனியாக ஸ்ரீராம் சென்றிருந்தால் நமக்கு ஏகப்பட்ட செய்திகளும் அதற்கேற்ற படங்களும் கிடைத்திருக்கும்.

வாரணாசியின் படங்கள், படித்துறைகள், படகுடன் கூடிய கங்கை… எப்போதுமே மனதுக்குள் சொல்ல ஒண்ணாத ஒரு நினைவைக் கொடுக்கும்.  ஒரு யாத்திரீகனுக்கு வாரணாசி கொடுக்கும் உணர்வுக்கும், அங்கு இருந்து தங்கள் வயிற்றுப்பாட்டைப் பார்த்துக்கொள்பவர்களின் உணர்வுக்கும் மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வித்தியாசம் உண்டு என்பதை இடுகையின் சம்பவங்கள் சொல்கின்றது. பக்தியும் பக்தியைக் காசாக்கும் வியாபாரமும் எதிர் எதிர் திசையல்லவா?

மணி கர்ணிகா Gகாட்டைப் பற்றியெல்லாம் எழுதிவிட்டு, ‘ஓம் சிவோஹம் ஓம் சிவோஹம் ருத்ர நாபம் பஜே”,  “பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்திவந்தேன் ஐயனே என் ஐயனே” பாடல்களெல்லாம் ஸ்ரீராம் நினைவுக்கு வராமல், ஏதோ ஒரு பாட்டை வெள்ளியன்று பகிர்ந்துவிட்டாரே என்று வருத்தம்தான்.

சுகி சிவத்தின் கேள்வி பதில் என்னைக் கவரவில்லை. தியரி என்பது வேறு, ப்ராக்டிகல் என்பது வேறு. சுகி சிவம் அவர்கள் சொல்வது நடைமுறைக்குண்டானது அல்ல. அது ப்ரீச்சிங்/உபதேச வகையைச் சார்ந்தது.

தினமலர் திண்ணையில் வந்ததைப் பகிர்ந்துகொண்டது, ஸ்ரீராமின் ரசனைக்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு.  இன்றைய வாரம் அவரின் கவிதை மிஸ்ஸிங்.

வெள்ளி -  இன்று அதிசயமாக 1999ல் வெளிவந்த துள்ளாத மனமும் துள்ளும் என்ற படத்திலிருந்து “இருபது கோடி நிலவுகள் கூடி பெண்மை ஆனதோ” என்ற பேத்தல் வரிகள் கொண்ட பாடலை வெளியிட்டிருக்கிறார்.  ஹரிஹரன் அவர்களின் குழைவுக் குரலுக்காக பாடலை ரசித்திருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.  இந்தப் பாடலில் “நூறு கோடிப் பெண்கள் உண்டு உன்போல் யாரும் இல்லையே” என்ற பாடலில் ஸ்ரீராம் மயங்கியிருக்கிறார் என்று தோன்றுகிறது.  இந்த வரியைப் படித்த உடனே எனக்குத் தோன்றியது, “எனக்கு டிரம்பைத் தெரியும், எனக்கு அமிதாப் பச்சனைத் தெரியும், எனக்கு மோடியைத் தெரியும்…. ஆனால் அவங்களுக்கு என்னைத் தெரியாது” என்று சொல்லும் ஜோக்குத்தான் நினைவுக்கு வந்தது.  கதாநாயகன் நூறு கோடி பெண்களைப் பார்த்ததாகவும் அதில் கதாநாயகியைப் போன்று ஒரு பெண்ணைப் பார்த்ததில்லை என்றும் சொல்கிறார்.  இந்தக் காதல் பித்து தலைக்கு ஏறி என்னமாதிரியெல்லாம் உளற வைக்கிறது என்பதை நினைத்துச் சிரித்துக்கொள்கிறேன்.

அடுத்த மொழியை கொலை செய்வதால் ஹரிஹரன் மீது கோபம் கொள்ளவேண்டுமா? இல்லை பாடும்போது வரிகள் சரியாகப் பாடுகிறாரா என்று கவனிக்காத இசையமைப்பாளர் குற்றவாளியா?

இன்று பானுமதி வெங்கடேச்வரன் மேடம் பயணத்தில் இருப்பதால், ‘சிம்ரன், கமல், மலேசியா சம்பவம்’ என்றெல்லாம் கிசு கிசு எழுதவில்லை போலிருக்கிறது. எழுதியிருந்தால் ‘எனக்கு இதெல்லாம் தெரியாது’. உலக்கை நாயகன் பெயர் போட்டிருப்பதால் நடந்திருக்க வாய்ப்பு இருக்கு” என்று கீதா சாம்பசிவம் மேடத்திடமிருந்து பதில் வந்திருக்கலாம்.

மொத்தத்தில் இந்த வாரமும் எங்கள் பிளாக், எப்போதும்போல ஆர்வத்துடன் படிக்கும்படியாக ரசனையாக இருந்தது. மீண்டும் படித்தாலும் நன்றாகத்தான் இருந்தது, பின்னூடங்களோடு படிக்கும்போது.