ஒரு மரணம் பதிவு செய்யப்பட்டபோது..

பாபு, ராஜம், ரெங்கண்ணா, வைத்தி, பாலூர் ராமு, பார்வதி, அப்புறம் யமுனா....  ஏன் தங்கம்மாவையும் யாரும் மறந்திருக்க மாட்டார்கள்.

இந்தப் பெயர்கள் சொல்லும்போதே இந்தக் கதை எது என்று தெரிந்திருக்கும்.  

கல்கியில் வந்த தொடர்கதையா?  முன்னர் பல வருடங்களுக்கு முன்னால் படித்தபோது இருந்த உணர்வுகள் வேறு..   பல வருடங்களுக்குப் பின்னான மீள்வாசிப்பில் வரும் எண்ணங்கள் வேறு.  இது முறையா?  சரியா?  

என் அப்பாவுடன் கூட வேலைசெய்த நண்பர் ஒருவர் அவரைவிட பத்து வயது அதிகமுள்ள பெண்மணியை மணந்திருந்தார். ஏன், டெண்டுல்கர் கூட தன் மனைவியை விட ஐந்து வயது இளையவர் என்று படித்த நினைவு.

கொஞ்சம் சங்கீதம்.  கல்லூரிக்கால நிகழ்வுகள் ஆங்காங்கே கொஞ்சம்..  அந்த அறியாப்பருவத்தில் ராஜம், பாபு இருவரும் கொஞ்சம் பெரிய மனிதத்தனமாய் வித்தியாசமாய்.  ராஜம் அறிவு ஜீவி.  பாபு திறமைசாலி.  பாபுவுக்கு இருக்கும் சிறுபிள்ளை இமேஜ் சீக்கிரமே உடைகிறது. யமுனாவிடம் மனதைச் சொல்லும் வேகம்..  அப்புறம் விலகி நிற்கும் நேரங்கள்.

யமுனா நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்னர் வந்து சரணடையும் இடத்தில் தொடர்ந்து படிக்க மனதைத் தயார் செய்து கொள்ள எனக்கு இரண்டு நாட்கள் இடைவெளி தேவைப்பட்டது.  இந்தக் கதை படமாகவும் வந்தது.  படம் பார்க்கவில்லை.  படத்தில் இதை ஜீவனுடன் எடுத்திருக்க முடியாது.

விடுதலைக்கு முன்னால் நடப்பதாய் கதை.  தஞ்சை மாவட்டத்தின் உள் ஊர்களுக்கெல்லாம் பஸ் வருகிறது.

அவரது எழுத்தில் சில..

-... கூட ஒரு பெண் இருபது வயதிருக்கும், இளமையின் கோலாகலத்துடன் பொலிந்து கொண்டிருந்தாள்.  கழுத்திலும், கன்னத்திலும் யௌவனம் நிகுநிகுத்தது.

- வாழைக்குருத்து போல- பறித்து இரண்டு நாளான - அவள் உடல் பொலிந்து கொண்டிருந்தது.  அப்பால் இருந்தது புதிய குருத்தாக பளபளத்தது.

- அந்த உயரம், வளைவு, சரிவு, குழைவு, மென்மை எல்லாம் பட்டும் பருத்தியும் போட்ட மறைவைக் களைந்து வந்து நிற்கின்றன.

- அந்தப் பாட்டி எவ்வளவு மொத்தம்! பெரிய சத்துமாப் பைகள் மாதிரி ஆடின மார்பில் ஓங்கி ஓங்கி அடித்துக்கொண்டே வந்தாளே...

- ... கண்ட இடத்தில் கண்டதை வாங்கி தின்னக் கூடாது.  ஆகாரம்தான் மனதை உருவாக்குகிறது.  ஆகாரத்திற்குத் தகுந்தாற்போல் மனதும் மாறும்.

-....விழுந்து வணங்குவது போல ஒரு கூண்டு வண்டி அவிழ்த்து விடப் பட்டிருந்தது.

-...."பக்தி என்பது பேரமில்லை.  'நான் உன்னை நெனைக்கிறேன்; நீ என்ன கொடுக்கிறே?  பணம் கொடுக்கிறியா?  சக்தி கொடுக்கிறியா?  ஆபத்திலேர்ந்து காப்பாத்தறியா?'  இப்படிக்கு கேட்கறதுக்காக பக்தியில்லே.  அப்படிக் கொடுக்கறதுன்னு நாம் நெனச்சிண்டிருக்கற தெய்வம் நாம்தான்.  நாம் சாதாரண மனுஷனா இருந்தாலே போதும்.  அதாவது மாயசக்திகளெல்லாம் நமக்குத் தேவையில்லை.  ஆனால் மனுஷனா இருக்கிறபோது உயர்ந்த மனுஷனா இருக்க பாடுபடணும்.... உயர்ந்த மனுஷன் எப்படியிருப்பான்னு கேட்டா போகப்போகத் தெரியும்.  நீ ஏறஏற உயர்ந்த மனுஷன் மேலேமேலே போயிண்டிருப்பான்...".

-  அந்நிய ஸ்வரங்களை இப்படிச் சேர்த்துக் கலப்பு மணம் செய்கிறாரே,,,  சீர்திருத்த நாயனக்காரர் போலிருக்கிறது!..

பெரும்பாலானோர் படித்த கதை என்பதால் கதையை விவரிக்கத் தேவை இல்லை.  

புரியாத சில வார்த்தைகள் கும்டா, கானோ விடுவது, (ஓடம் என்று நினைக்கிறேன்) 

======================================================================================================

தினமலர் பொக்கிஷம் பகுதியிலிருந்து... நிஜமான பொக்கிஷம்.

மணிமாறன்

சென்னை திருவொற்றியூரைச் சேர்ந்தவர், இங்கே ஓவிய கல்லூரி படிப்பை முடித்து விட்டு இது தொடர்பான உயர்படிப்பிற்காக ஐதாராபாத்தில் இருப்பவர்.

ஓவியம் வரைவதிலும், புகைப்படம் எடுப்பதிலும் இவருக்கு விருப்பம் அதிகம்.

மணிமாறன் சென்னை வந்திருந்த போது இவரது 94 வயது தாத்தா நமசிவாயம் உடல் நலமில்லாமல் படுத்த படுக்கையாக இருந்தார். மனைவி லட்சுமியம்மாள்(86)அருகில் இருந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.

கிட்டத்தட்ட ஏழு தலைமுறையை பார்த்துவிட்ட நமசிவாயம் நடமாட முடியாமல் படுக்கும் வரை மிகவும் சுறுசுறுப்பாக இருந்தவர், இயங்கியவர். சிறு சிறு வியாபாரம் செய்தவர், கடைசியில் உறவினர் ஒருவரின் பிரின்டிங் பிரஸ்சை பார்த்துக் கொண்டார்.

இவரது உயிரே அந்த பிரின்டிங் பிரஸ் என்று சொல்லலாம். பிரஸ்சை திறப்பதும் மூடுவதும் இவரது பிரதான வேலை. பிரஸ்சின் சாவியை கையில் எடுத்து விட்டாலே இவருக்கு தனி பலம் வந்துவிடும்.

வேதனை கலந்த முயற்சி:

இப்படிப்பட்டவர் முதுமை நோய் காரணமாக படுத்த படுக்கையில் விழுந்து விட்டார், எப்படியும் இரவிற்குள் இறந்துவிடுவார் என்ற நிலையில் அந்த வீடும் தாத்தாவின் அறையும் ஒருவிதமாக சோக சூழலுக்குள் அமிழ்ந்து கிடந்தது. நல்லபடியாக அவரது ஜீவன் அடங்க வேண்டுமே என வீட்டில் உள்ளவர்கள் பிரார்த்திக் கொண்டிருந்தனர்.

கிட்டத்தட்ட 70 வருடங்களுக்கு மேல் தன்னோடு வாழ்ந்த கணவர் இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் தன்னைவிட்டு பிரிய போகிறார் என்ற நிஜத்தை தாங்கமுடியாமல் அருகில் இருந்தபடி அழுது கொண்டிருந்தார் லட்சுமியம்மாள்.

அங்கு இருந்த மணிமாறனுக்கு அங்கு நிலவிய ஒரு அழுத்தமான சோகத்தை பதிவு செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றியது. அது சரியா? தவறா? என்றெல்லாம் மனதிற்குள் ஒரு பக்கம் ஒடினாலும், அந்த எண்ணத்தை எல்லாம் தள்ளி விட்டு தாத்தாவின் கடைசி தருணத்தை கேமிராவில் பதிவு செய்வது என்று முடிவு செய்தார்.

இதை கறுப்பு வெள்ளையில் பதிவு செய்வது, யாருக்கும் தெரியாமல் படம் எடுப்பது, கேமிராவை கண் அருகே கொண்டு செல்லாமல் செட்டிங் செய்து கொண்டு படம் எடுப்பது, என்று முடிவு செய்து அங்கு இருப்பவர்களுக்கு தெரியாதபடி படம் எடுக்க ஆரம்பித்தார்.

நெகிழ வைத்த காட்சிகள்:

சிலர் வந்து தாத்தாவின் நாடியை பிடித்துவிட்டு, கண்ணைப் பார்த்துவிட்டு உதட்டை பிதுக்கவிட்டு சென்றனர். பாட்டி மட்டும் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வாயில் கஞ்சியை ஊற்றினார், கஞ்சி வாய்க்குள் செல்லாமல் வழிந்தது.

சரி பால் கொடுக்கலாம் என்று பாட்டி எழுந்திரிக்க முயற்சித்த போது தாத்தா தனது மெலிதான கையை அசைத்து பாட்டியின் புடவை தொட்டு லேசாக இழுத்தார், இந்த நேரத்தில் என்னை விட்டு எங்கேயும் போய்விடாதே என்று தாத்தா தனது விரல்மொழியால் சொல்வது போல பட்டது.

பாட்டியும் அந்த சைகையை உணர்ந்தவர் போல இன்னும் அருகில் நெருங்கி அமர்ந்தார், பாட்டியின் கண்களில் அளவிடமுடியாத சோகம், பெருகிய கண்ணீரை துடைக்ககூட தோணாமல் தாத்தாவை வைத்த கண்வாங்காமல் பார்த்தவாறு இருந்தார்.

தாத்தாவிடம் எந்த அசைவும் இல்லை, ஆனால் தொண்டைக்குழி சன்னமாக ஆனால் சீரில்லாமல் ஏறி இறங்குவதை வைத்து ஜீவன் போராடுகிறது என்பதை உணரமுடிந்தது.

அவர் உயிராக மதித்த பிரின்டிங் பிரஸ் சாவியை பாட்டி கையில் கொடுத்ததும் உடம்பில் சின்ன அசைவு ,சாவியை கொஞ்ச நேரம் இறுக்கிப் பிடித்தவரின் பொக்கை வாயில் மெலிதாக ஒரு புன்னகை, கொஞ்ச நேரம்தான், புன்னகை மறைந்தது பிடிதளர்ந்து சாவி கீழே விழுந்தது.
அதற்கு மேல் மணிமாறனால் அந்த அறைக்குள் இருக்கமுடியவில்லை.

நெஞ்சைப் பிசைந்த நிஜம்:

தாத்தாவின் அந்திம காரியங்கள் எல்லாம் முடிந்த பிறகு சில நாள் கழித்து தாத்தாவின் கடைசி தருணத்தில் எடுத்த படங்களை கம்ப்யூட்டரில் இறக்கி பார்த்தார். நேரில் பார்த்தபோது இருந்தைவிட இந்த நிழற்படத்தை பார்த்தபோது சோகத்தின் கனம் கூடியிருந்தது.

இவரது இந்த புகைப்பட முயற்சி பற்றி உடனடியாக கருத்து சொல்லமுடியாவிட்டாலும் படங்கள் நெஞ்சை பிசைந்தது மட்டும் நிஜம்.

- எல்.முருகராஜ்

  ஜூன் 22 2014

===================================================================================================

சென்ற வாரம் உறவினர் ஒருவர் திடீர் மரணம் அடைந்தார்.  குடும்பத்தை உலுக்கிய சோகம் அது.   வெளியிடத்தில் சாப்பிட்டு விட்டு வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தவர் மயங்கி விழ, அருகில் உள்ள மருத்துவமனையில் சேர்த்தபோது, ஸ்ட்ரோக் என்று தெரிந்தது.  மூளையிலிருந்து ரத்தம் வழிவது நிற்காமல் எல்லா நம்பிக்கைகளையும் பொய்யாக்கி  நான்காவது நாள் மறைந்தார். அப்போது தோன்றிய சில வரிகள் கீழே...

அழுதழுது 

பெரும் கூட்டத்தினருடன் 

அந்திமக் கிரியைகள் 

செய்தாலும் 

அடுத்தநாள் காலை 

அவர்கள் மட்டும் 

தனியாகத்தான் 

அந்த வீட்டில் 

இருக்கவேண்டும்.

***********************************

அத்தியந்த உறவுகளின் 

அத்தனை 

அஸ்திக் கரைப்புகளிலும் 

உடனிருந்தார்..

இப்போதும்தான் 

இருக்கிறார் 

ஆனால் 

அவரே அஸ்தியாக 

(எங்கள் மாமாக்களில் ஒருவர் அச்சமயம் சொன்னதை வைத்து எழுதியது)

**************************************

இப்போது 

நமக்குத் தெரியும் 

அவரின் பல நல்ல குணங்கள் 

முன்னாலேயே 

அவரிடம் இருந்ததுதான்.

**************************************

====================================================================================================

வீட்டில் மறுபடியும் ஒரு, இல்லை இல்லை இரண்டு புதிய விருந்தினர்கள்.  அதிரா, ஏஞ்சல், கீதா ரொம்பவே ரசிப்பார்கள்!

இரட்டை வேஷமா?  சிறு வித்தியாசம்தான்!  முதல் நாள் ஒன்று மட்டும் வந்தது.  மறுநாள் காலை கதவு திறக்கும்போது இரண்டாய் நின்று கொண்டிருந்தது!

"திறந்துட்டாங்க கதவை...  இப்போ பால் ஊத்துங்க..  இரு.. " (அது மட்டும்தான் சாப்பிட்டது)

மானிட்டரில் தெரிந்த மவுஸை துரத்துத் துரத்து என்று துரத்திய பிறகு அப்படியே ஓய்வெடுத்துக்கொண்டு நான் என்ன செய்கிறேன் என்று பார்க்கிறது.

=========================================================================================================

======================================================================================================

==================================================================================================