அப்போ விட்ட பெருமூச்சு...!

     சீக்கிரம் புறப்படணும்னு சொல்றோம், நினைக்கறோம்... நம்ம கைல என்ன இருக்கு..  நாமென்ன தனியாவா போயிருக்கோம்?  நம்மைத்தவிர ஏழுபேர் இருக்காங்களே..  அவங்களும் சேர்ந்து கிளம்பணும் இல்லே?

போன வருஷம் ஒப்பிலியப்பன் கோவில் போனப்போ ஒரே கூட்டம்.  வரிசை கட்டி நின்ற கூட்டத்தில் பின்........னால் நின்னுக்கிட்டிருந்தோம்.  இன்ச் இன்ச்சா நகர்ந்து பெருமாள் பக்கம் போகவே ரொம்ப தாமதம் ஆச்சுன்னா,  திருப்பதியைவிட வேகமா தோள்ல கைவைச்சு தள்ளித் தள்ளி  விட்டாங்க..   அதுமாதிரி ஆயிடக்கூடாதேன்னு பார்த்தா...  அப்பவும் பாஸ் விடலையே... ஓரமா நின்னு ஒப்பிலியை கொஞ்ச நேரம் முறைச்சுட்டுதான் வந்தாங்க...  இப்போ எவ்வளவு கூட்டம் இருக்கப்போவுதோ...  எவ்வளவு நேரம் ஆகப்போவுதோ...

ஒரு வழியா எல்லாரையும் கிளப்பிக்கொண்டு நான் நெனச்சதுக்கு ஒன்றரை மணி நேரம் தாமதமா எட்டு மணிக்கு கோவிலை அடைந்தோம்.  தங்கியிருந்த இடத்துலேருந்து இருபது நிமிஷம்.   வழியில திருநாகேஸ்வரத்துல ஒரு நிமிடம் இறங்கியிருக்கலாம்...  ம்...ஹூம்.... எங்கே?  கண்டிஷன்ஸ் பலமா இருந்ததே...  

வண்டியிலிருந்து இறங்கியதும் ஆர்வம் தாங்காமல் ஒப்பிலியப்பன் கோவிலை பக்கவாட்டிலிருந்து ஒரு க்ளிக்.  கோபுரத்தின் எதிரே இருந்தும் படம் எடுத்திருக்கிறேன்தான்.

இதில் என்ன அழகு என்றால் சற்றே தேங்கி இருக்கும் மழை நீரில் கோபுரத்தின் பிம்பம் தெரிவதுதான்.  சென்னையில் தொடங்கி கிளம்பிய நாளிலிருந்து, ஊர் திரும்பி, இதோ, இப்போதும் அங்கேயும் இங்கேயும் பொழிந்து கொண்டிருக்கிறது மழை.

கோபுரங்கள் எப்போதுமே அழகுதான்...

மழை பெய்து கொண்டிருந்த அடையாளங்கள் இரண்டு படங்களிலும் தெரியும்!

ஒப்பிலி உப்பிய கன்னங்களுடன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தார்.  ஆமாம்..   யாருமே இல்லை...   நான்கைந்து பேர்கள் இருந்தார்களா...    அவங்களும் வேகமா பார்த்துட்டு திரும்பிக்கிட்டிருந்தாங்க..  

'என்னடா இது?  சனிக்கிழமை... பெருமாளுக்கு உகந்த நா...  கூட்டம்னு பயந்தோமே...  மழை என்று யாரும் வரவில்லையா'  என்றெல்லாம் மனசுல நெனச்சுகிட்டே வேகமா போனோம் உள்ளே.

ஆனா பாருங்க...

வேகமா உள்ளே போன அதே வேகமா வெளில வரலை.  

பின்னே?  பின்னால் அவசரப்படுத்தற கூட்டம் இல்லாததால நிதானமா பார்க்க முடியறப்போ ஏன் அவசரப்படணும்?  சொல்லுங்க..

எங்கள் அலுவலகத் தோழி அத்தி வரதரைப் பார்த்துட்டு வந்து அவர் கன்னங்களையும் ஒப்பிலியப்பன் கன்னங்களையும் ஒப்பிட்டுப் பேசி இருந்தது ஞாபகத்துக்கு வந்தது.    ஆமாம்ல...?

நாங்கள் ஓரளவு திருப்தியாகி வெளில வந்தும் கூட பாஸ் வரமாட்டேங்கறார்.  திரும்பத்திரும்ப அங்கேயே நிக்கறார். பாஸோட இதே ரவுஸாப் போச்சு...   நான் வந்துட்டேன் பிரகாரம் சுற்ற...  அப்புறம் எல்லோரும் மெதுவா வந்து சேர்ந்துகிட்டாங்க...  கிராமப்புற கோவில்கள்ல இருக்கற மாதிரி கூட்டமே இல்லாம ஒப்பிலியப்பன் கோவில் பிரகாரம் சுத்தினது புது அனுபவம்தான்.

பூமாதேவி குதூகலமா இருந்த மாதிரி தோணுச்சு.  இங்கிட்டும் அங்கிட்டும் திரும்பி கால்களை மாற்றி மாற்றி வச்சு ஒரே ஆட்டம்தான்...  அஞ்சு ரூபாய் கொடுத்து ஆசீர்வாதம் வாங்கிகிட்டோம்...  ஆளுக்கு அஞ்சஞ்சு ரூவா....

அப்போ...  

 ஒரு மூணு வயசு இருக்குமா...   இந்தக் குழந்தை அங்க வந்தது...   அவங்க அம்மா அவங்க கைய பிடிச்சுக்கிட்டு இருக்காங்கன்னு பேருதான்...  இவங்கதான் அம்மாவை இழுத்துகிட்டு வேகமா வர்றாங்க..   யாரோடயோ பேசிக்கிட்டே வர்றாங்களே..  யாரோடன்னு பாத்தா..  அட,  யானையோட...!

"பாரு..   உன்னைப்பார்க்க வந்துருக்கேன்..   நீ என்னப் பாக்காம எங்கேயோ பாக்கறே..  பாரு...  போன வாட்டியே நீ இப்படிதான் செஞ்சே... அம்மா அழச்சுண்டே வரமாட்டேங்கறா...   மறுபடி நான் வரதுக்கு ரெண்டு மூணு நாளாகும் பாத்துக்கோ...  அடுத்த சனிக்கெழமைதான் ஸ்கூல் லீவு..  அப்பதான் வருவேன்.."

இப்படி எல்லாம் தொடர்ந்து பேசிக்கிட்டே யானை கிட்ட நெருங்கிட்டா...  எனக்குதான் பயமா இருந்தது.  பூமாவுக்கு குழந்தையை அடையாளம் தெரிஞ்சுதோ இல்லையோ, கேஷுவலா அவ கையை தேடிப்பார்த்துட்டு, அவ ஒண்ணும் கொடுக்கறதுக்கு முன்னாடியே அவளுக்கு ஒரு ஆசியை வழங்கியது!  

குழந்தை அப்புறமா வாழைப்பழம் கொடுத்தா.  அதை வாங்கிகிட்ட யானை அதை சாப்பிடறதுக்கு முன்னாடியே ஒரு ஆள் வந்து ரூபாய் கொடுக்க, வாழைப்பழத்தை கீழே போட்ட பூமா, காசு வாங்கி அந்த ஆளுக்கு ஆசீர்வாதத்தை அள்ளி வழங்க..  

வந்துச்சே கோபம் குழந்தைக்கு..

"என்ன பழத்த கீழ போட்டே...  பிடிக்கலையா?   மாமா கிட்ட சொல்லி அடிக்கச் சொல்லவா?" ன்னு பாகனைக் காட்டினா..

நான் பயந்துகிட்டே பாகனைப் பார்க்க அவரு புன்னகை சிந்தறாரு!  பார்த்துகிட்டே இருக்கும்போதே பொசுக்குனு போயி அந்தப் பழத்தை எடுத்துட்டா அந்தப் பொண்ணு..   எனக்கா திக்குனு ஆயிடுச்சு... எப்பவும் ஒரே மாதிரி இருக்குமா?  ஒண்ணு கிடைக்க ஒண்ணு ஆனா என்ன ஆறது?  குழந்தை பழத்தை மறுபடி பூமா கிட்ட கொடுக்க, அதை வாங்கி துதிக்கை நுனியால் அளந்த பூமா, அதை வாயில் போட்டுக்கிட்டு குழந்தைக்கு இன்னொரு போனஸ் ஆசீர்வாதம் தந்தது.

இவளா, பூமாவின் காலைக் கட்டிக்க போறா..  நல்லவேளையா அவங்க அம்மா குழந்தையை இழுத்துப் பார்த்து,  முடியாததால தூக்கிகிட்டு இந்தப்பக்கம் வந்தா..  அப்பவும் குழந்தை பூமா கிட்ட கையை ஆட்டி ஆட்டி பேசிக்கிட்டே வந்தது அழகோ அழகு..   பெரியவங்களே பயப்படற இடத்துல இவளுக்கு பூமா கிட்ட என்ன அன்னியோன்னியம்... நான் பார்த்து குழந்தைகள் இப்படி யானை கிட்ட பயமில்லாம இருந்ததே இல்ல...

"உங்க குழந்தையா?  என்ன வயசு?"  ன்னு புன்னகையோட அவங்க அம்மா கிட்ட கேட்டேன்.

"நாலு வயசாவுது..."

"இப்படி பயமில்லாம பக்கத்துல போறாளே...  பேச வேற பேசறா..."

"ஆமாம்..  அதுக்காகவேதான் என்னை இழுத்துகிட்டு வந்திருக்கா.. " என்றாள் அலுப்பான ஒரு புன்னகையுடன் அந்த அம்மா.

ஒப்பிலியப்பன் சன்னதியிலேயே சொல்ல நெனச்சும் தயங்கி சொல்லாததை மணியப்பன், முத்தப்பன் சன்னதிகளில் சொன்னோம்.  இது மாதிரி எங்களுக்கு இன்னிக்கி கல்யாண நாள், இதுமாதிரி எங்க கல்யாணம் இங்கதான் நடந்துச்சு...  இது மாதிரி எங்களுக்கு ரெண்டு பசங்க...   ரெண்டு பேருமே திருவோணம்..." 

பெருமைக்காக சொன்னோமோ, பெருமையுடன் சொன்னோமா, நெகிழ்ச்சியாய் சொன்னோமோ ...  சொல்லணும்னு தோணிச்சு, சொன்னோம்.  அங்கிருந்த வயதான இரு பட்டாச்சார்யார்கள் வாழ்த்து சொல்லி இன்னொரு முறை தீபம் காட்டினார்கள்.

முன்னாடி எங்கள் திருமணம் நடந்த இடம் இப்போ உற்சவர் இருக்கும் இடமா இருக்கு.அர்ச்சனை எல்லாம் இங்கதான்.  மண்டபம் வாடகைக்கு என்று அங்கேயே ஒரு மண்டபம் பார்த்தேன்.

வெளில வந்து கொஞ்சம் போட்டோஸ் எடுத்துகிட்டு -  அதை விடறதில்லீங்க..  பெரியவன் வேற கேனான் கேமிரா வச்சிருக்கான்...   அதையும் எப்பதான் உபயோகிக்கறது -  உப்பில்லாத புளியோதரையும் (கீதா அக்கா கவனிக்கவும்) பொங்கலும் காசு கொடுத்து வாங்கிச் சுவைத்துவிட்டு, கிளம்பினோம்.

போனவாட்டி அந்த ஊர்லயே ஒரு சிறு ஹோட்டலுக்குப் போனோம்.  பசங்க அங்க இந்தவாட்டி போக்கூடாதுன்னுட்டாங்க...  

"உட்கார இடமே இல்ல...   இடமோ ரொம்பச் சின்னது...  வெரைட்டீஸும் இல்ல...   ஆர்டர்  எடுக்க ஆள் வரவே கால்மணி ஆகுது...   ஆர்டர் கொடுத்தா  ஐட்டம் வர அரைமணி ஆகுது...  அப்புறம் சாம்பார் சட்னிக்காக அஞ்சு பத்து நிமிஷம் காத்திருக்கணும்...."

அடுத்து நாங்கள் செல்லவேண்டிய ஊர் மழுவச்சேரி.   குடவாசல் தாண்டி சேங்காலிபுரம் அருகே இருக்கும் சிற்றூர்.  அதுதான் எங்கள் குலதெய்வம் கோவில் இருக்கற ஊர்.  

போற வழில "நல்ல ஹோட்டல்ல" சாப்பிட்டுக்கலாம்னு கிளம்பினோம்...

===============================================================================================

சுஜாதா தனது கட்டுரை ஒன்றில் ஜென் கதை ஒன்றைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.   எனக்கு (வழக்கம்போல) புரியவில்லை.  உங்களுக்குப் புரிகிறதா?

ஹக்குவின் என்பவரின் சீடர் சுன்லோ.  நல்ல குரு.  ஒருமுறை தன் சீடர் சுன்லோவிடம் "ஒற்றைக் கைதட்டல் ஓசையைக் கேட்டு விட்டு வா" என்று கூறி அனுப்புகிறார்.

சீடர் மூன்று வருஷம் யோசித்தார்.  இறுதியில் "எனக்குக் கேட்கவில்லை.  தோற்றுவிட்டேன்.  அவமானத்தில் என் கிராமத்துக்குத் திரும்புகிறேன்" என்றாராம்.

"யோசி...  மீண்டும் ஒரு வாரம் கழித்து வா...! என்றார் குரு.

ஒரு வாரம் கழித்து வந்தான் சீடன்.   "ம்ஹூம்... கேட்க முடியவில்லை" 

"இன்னொரு வாரம் முயற்சி செய்"

அப்போதும் ஒரு கை ஓசை கேட்கவில்லை.

"இன்னும் இரண்டு நாள்..." என்றார் குரு.

சீடன் நொந்து போய் "என்னை ஆளை விடுங்கள்!" என்றான்.

ஐந்து நாள் கழித்து வரச்சொன்னார் குரு.

அதன்படியே வந்தார் சீடர் சுன்லோ. ஆனால் ஒற்றைக்கை ஓசை கேட்கவில்லை.

"இன்னும் மூன்று நாள் பார்...  கேட்கவில்லை என்றால் தற்கொலை செய்துகொள்" என்றார் குரு.

இரண்டாவது தினமே அவனுக்கு ஞானம் பிறந்தது.

உங்களுக்கு?

=================================================================================================

ஒரு மண்டபத்தில் எடுத்த படம்.  சுவரில் காணப்பட்டது.  யார் ஜாடையோ தெரியவில்லை?

===================================================================================

அப்போ விட்ட பெருமூச்சு...!  உண்ணாவிரதம் இருந்த அன்னா...!

======================================================================================

கோமதி அக்கா ஆத்துக்காரர் அரசு ஸார் எழுதிய புத்தகம்...   23-8-2019 அன்று குடந்தையில் வெளியிடப்பட்டது...  வாழ்த்துகள் அக்கா...   வாழ்த்துகள் ஸார்...