கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : தனிமரம் - நெல்லைத்தமிழன்

தனிமரம்

நெல்லைத்தமிழன் 

"என்னப்பா யோசிச்சுண்டிருக்க?"

பத்மநாபன் தன் பையன் வாசுவைப் பார்த்தார்.  அவர் வழியில் அவனுக்கும் கற்பனைத்திறன் இருப்பது அவருக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.  பலர் வீட்டில், எழுத்தாளர்களின் குழந்தைகள், எழுத்தை விரும்புவதில்லை.  இக்காலத்துக்குத் தேவையான காசை, எழுத்து மூலம் சம்பாதிப்பது கடினம்.  அதனால் 'எழுத்தாளர்', 'கதாசிரியர்' என்ற சொல்லையே பெரும்பாலான எழுத்தாளர்களின் வாரிசுகள் வெறுப்பார்கள்.  அப்பாவைப் பொருட்படுத்துவதுமில்லை.  ஆனால் வாசு கதைகளில் நிறைய ஆர்வம் காட்டுவான்.  அவனுமே சென்ற வருடம் கல்லூரி மலரில் ஒரு கதை எழுதி இருந்தான்.

"இல்லைடா....   ஒரு கதை எழுதணும்.படம் கொடுத்திருக்காங்க.  அதுக்கேத்ததா இருக்கணும்.  இன்னும் முழுமையான ஃப்ளோ கிடைக்கலை."

"இது என்னப்பா கஷ்டம்?  நீங்கதான் நிறைய கதை எழுதுவீங்களே. படத்தைக் காட்டுங்க..."

"இதோ பாரு...  ஒரு வயசானவர் படித்துறைல உட்கார்ந்துகிட்டு கையைக் கூப்பிட் கொண்டிருக்கிறார்.  அவர் பூணூல்ல சாவி இருக்கு.  உனக்கு என்ன தோணுது?"

"என்னப்பா இது?  வயசானவர்...  படித்துறைல இருக்கார்...  குளிக்கறதுக்கு முன்னாடி தண்ணீரைப் பார்த்துக் கும்பிட்டுட்டு தன்னிலை இறங்குவாராய் இருக்கும்..."

“அப்படி இருக்காதுடா. சாயந்திரம் வந்து பாரு. கதையை அவுட்லைனா எழுதிவைக்கிறேன். உன் அபிப்ராயம் சொல்லு”.

***

கருவேப்பிலை -  சிறுகதை – எழுத்தாளர் பத்மநாபன்

அப்பா… அம்மாவோட காரியம்லாம் நல்லாவே பண்ணியாச்சு. ரெண்டுவாரம் லீவு போட்டாச்சு. இப்போ ஆபீஸ் வேலைலாம் நிறைய இருக்கு. நான் கிளம்பவா?

தன்னிடம் சொல்லிக்கொண்டு போவதற்காக வந்த பையனைப் பார்த்தார். அவன் பெண்டாட்டி ஒரு வாரம் முன்னமே சென்றுவிட்டாள்.

***

கஷ்டப்பட்டு நில புலன்களை விற்றுப் படிக்க வைத்த ஒரே மகன், தன் தந்தை தனியாக எப்படி காலம் தள்ளமுடியும் என்ற எண்ணமே இல்லாமல் போய் வருகிறேன் என்று சொல்வதைப் பார்த்து மனசு வருத்தப்பட்டது. 

அவருடைய கடமை அவனை ஒரு ஆளாகக் கொண்டுவருவது. அவனும் கஷ்டத்தை உணர்ந்து படித்தான், பெரிய ஆளாகினான். அவனுடைய படிப்பையும் வேலையையும் பார்த்து அவனுக்கு நிறைய வரன்கள் வந்தன.  கருணாகரனுக்கோ தன் பையன், அவன் மாமாவின் மகளைத் திருமணம் செய்துகொள்ளணும் என்று ரொம்ப ஆசை.

‘மாதவா… கல்பனாவைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கறயா? ஜாதகமும் பொருந்தியிருக்கு’

‘அப்பா… என்னை ஆளாக்கறதுக்கு நீங்க ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டுட்டீங்க. நான் நல்ல உத்தியோகத்துல இருக்கேன். எனக்கு கொஞ்சம் வசதியான பெண்ணாப் பாருங்க’

“கல்பனா உன் மாமா பொண்ணுடா. உறவு விட்டுப்போலாமா? அழகுக்கு ஒண்ணும் கொறச்சல் இல்லையேடா”

“அப்பா… எனக்கு சாதாரண சாப்பாடு போடறதுக்கே நீங்க எவ்வளவு உழைச்சிருக்கீங்க. ஒரு சைக்கிள் வாங்கிக்கவே நாம எவ்வளவு யோசிச்சோம்னு நினைச்சுப்பாருங்க. வெறும்ன உறவு என்பது மட்டும் போதுமாப்பா? நல்ல உத்தியோகத்துல இருக்கேன். நிறைய பணக்காரங்க வீட்லேர்ந்து பெண் கொடுக்க வருவாங்க. அதுல நமக்கு ஏத்த இடமாப் பார்த்து முடிச்சுடுங்கப்பா. நாளைக்கு என் மகனை நான் ரொம்ப நல்லா வளர்க்கணும், கேட்டதெல்லாம் கிடைக்கும்படியான வாழ்க்கை கொடுக்கணும்னு நினைக்கறேன்பா”

“அதுல தப்பில்லை. ஆனா சாதாரணமா இருந்து, அந்தக் கஷ்டத்துல நம்ம குழந்தையை வளர்த்து பெரிய ஆளாக்கும்போது அது ஒரு தனி சுகம்பா.  உனக்காக நாங்க எதையும் இழந்ததுபோல நாங்க என்னைக்குமே நினைச்சது கிடையாது. நம்ம குடும்பத்துக்கு பணத்தால இல்லைனாலும், மனசால உதவ உங்க அம்மாவோட சகோதரன்கள் இருந்தாங்க. உறவு என்பது முக்கியமில்லையா?”

“அப்படி நான் நினைக்கலைப்பா. நான் இப்போ பெங்களூர்ல வேலை பார்க்கிறேன். இன்னும் உத்தியோகத்தில் ப்ரமோஷன்லாம் வரும். பெரிய பெரிய பதவிகளுக்கெல்லாம் நான் வந்துடுவேன்பா.  அதுக்கு ஒத்தாசையா இருக்கறமாதிரி கொஞ்சம் பணக்காரக் குடும்பத்துலதாம்பா எனக்கு பொண் பார்க்கணும். அம்மாவுக்கு இதெல்லாம் புரியாதுப்பா. அவள்டயும் என் எண்ணத்தைச் சொல்லிடு”

மச்சினன் ரங்கநாதனிடம் இதனைச் சொல்வதற்குள் அவர் தவித்துப்போனார்.  மனைவியில் வருத்தம் ஒரு புறம். நல்ல பெண்ணை, வெறும் பணத்தின் பெயரால் விட்டுவிடுகிறானே என்ற தவிப்பு.

“அத்திம்பேர்… இது ஒரு பெரிய விஷயமா… சொல்றதுக்குள்ள இவ்வளவு குமைஞ்சு போறதுக்கு… வாழப்போறது மாதவன். அவன் எண்ணப்படித்தான் கல்யாணம் நடக்கணும். கல்பனா ஒருவேளை இந்தச் சம்மந்தத்தை விரும்பமாட்டாள்னு எனக்குத் தோணினாலே கட்டாயப்படுத்தி கல்யாணம் செய்துகொடுக்கமாட்டேனே. அதுனால ஒண்ணும் விசாரப்படாம மாதவனுக்கு வரன் பாருங்கோ”

ரங்கநாதனின் பேச்சு அவருக்கு வருத்தத்தை அதிகப்படுத்தியது. கையில் இருக்கும் வைரத்தை விட்டுவிட்டு இன்னொன்றைக் கேட்கிறானே பையன் என நினைத்தார்.

***

மாதவன் நினைத்தபடியே பெங்களூரில் இருந்து அவனுக்கு ஒரு ஜாதகம் வந்தது. நல்ல பணக்கார இடம். மாதவன் ஆசைப்பட்டபடியே அவனுக்குத் திருமணம் செய்துவைத்தார். திருமணம் முடிந்து குலதெய்வக் கோவிலில் வழிபாடு முடிந்ததும் மாதவன் அப்பாவை நோக்கி வந்தான்.

“அப்பா… நாங்க கிளம்பறோம்.  மாமா மாமி கிட்டயும் சொல்லிண்டாச்சு. மாசம் மாசம் பணம் அனுப்பிடறேன். கவலைப்படவேண்டாம். அம்மாக்கு முடியலைனா சமையல் பண்ணி சிரமப்பட வேண்டாம். யாரேனும் மாமியை சமையலுக்கு ஏற்பாடு பண்ணிக்கோங்கோ”.

திருமணத்துக்குப் பிறகு சில சமயங்களில் கடிதம் எழுதுவான். 6-8 மாசத்துக்கு ஒரு தடவை அந்தப் பகுதியில் வந்தால் வந்து பார்த்துவிட்டுப் போவான்.  மாதம் 1ம் தேதின்னா பணம் அனுப்பிவிடுவான்.

அந்தக் கிராமத்தில் கருணாகரன் மனைவியோடு சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தார். தன் ஒரே பையனோடு இருக்கமுடியவில்லையே என்ற வருத்தம் இருவருக்கும் உண்டு. விதியை யாரால் மாற்ற முடியும்?

பையன், தன் மனைவியோடு சென்றபிறகு, கிராமத்தில் அவர்கள் இருவரும்தான்.  எதற்கும் அவசரப்படவேண்டியதில்லை.  காவிரி கரையில் ஸ்னானம் செய்துவிட்டு, கோவிலுக்குப் போய்விட்டு மெதுவாக வீட்டிற்கு வந்தால், காலை உணவு தயாரா இருக்கும்.  அப்போ அப்போ மச்சினன் வீட்டிற்கும் போக வர இருப்பார். முடிந்தபோது கோவில் நந்தவனத்தைச் சரி செய்துகொண்டிருப்பார். கோவிலுக்கான பணிகளைச் செய்வார்.  மதியம் சிறிது உறக்கத்திற்குப் பிறகு, திரும்பவும் காவிரிக்கரை, தினப்படி கடமைகள், கோவில், இரவு உணவு என்று அவருடைய வாழ்க்கை ஒரே வட்டத்தில் உழன்றுகொண்டிருந்தது, மனைவி மறையும்வரை.

***

எப்படித் தனியா இருப்பேனோ… அவ இருந்தது எனக்கு ரொம்பவும் ஆறுதலா இருந்ததுடா. இனிமே தனியா எப்படி இருக்கப்போறேன்னு தெரியலை.

“எனக்கும் அம்மா போனது ரொம்ப வருத்தம்தான். ஆனால் என்ன, பெங்களூர் வாழ்க்கைக்கு திரும்பியாச்சுன்னா, மனசுல நீங்க ரெண்டு பேரும் கிராமத்தில் எப்போதும்போல் சந்தோஷமாக இருக்கீங்கன்னு நினைச்சுண்டுடுவேன்”

‘நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம்பா.. மாமா மாமி இந்த ஊர்லதானே இருக்காங்க. அவங்க பாத்துக்கமாட்டாங்களா?  உங்களுக்கு தினமும் சமைச்சுத் தரதுக்கு ஆள் இந்த ஊர்ல கிடைப்பாளே. எவ்வளவு கேட்டாலும் கொடுத்துடலாம்.   எனக்கு லீவு கிடைக்கும்போதெல்லாம் இங்க வர்றேன்.  மாசா மாசம் பணமும் அனுப்பிடறேனே… எப்போ வேணும்னாலும் எவ்வளவு வேணும்னாலும் அனுப்பறேன்பா. பணத்தைப் பத்தி நீங்க எப்போவும் கவலைப்படவேண்டாம். கிராமத்துலேயே வளர்ந்து வாழ்ந்த உங்களுக்கு பெங்களூர் சரிப்பட்டுவராதுப்பா. நானும் அடிக்கடி ஆபீஸ் விஷயமா ஊர் சுற்றிக்கொண்டிருப்பேன். பசங்களை ஸ்கூலுக்கு கொண்டு விடறது, பாட்டு, கராத்தே கிளாஸுக்கு கொண்டு விடறதுன்னு கவிதா ரொம்ப பிஸியா இருப்பா.  அந்த ஊர்ல உன்னைக் கவனிக்க எங்களுக்கு நேரமே இருக்காதுப்பா. அதுக்கு இந்த ஊர்லயே இருந்தயானா தெரிந்த ஜனங்கள், உறவுகள்லாம் இங்க இருக்கு. ஒண்ணும் கஷ்டம் இல்லைப்பா”

வாழ்கைல மகனிடம் தனக்கென்று ஒன்றுமே கேட்டறியாத அந்தத் தந்தை, மனதில் உள்ளதை வெளிப்படையாக அப்போதும் சொல்ல விரும்பவில்லை.

மகன் பஸ்ஸில் ஏறினபோது அவரது கண்ணை கண்ணீர் மறைத்தது.

நாம நல்லா வாழ்ந்தோம் என்பதற்கு என்ன அர்த்தம்? பெத்த பசங்களை படிக்கவைத்து ஆளாக்குவது மட்டும்தான் வாழ்க்கையோட நோக்கமா? அவனுக்குன்னு ஒரு குடும்பம்னு ஆனப்பறம் நாம ஒதுங்கிடணுமா? அதுக்கப்புறம் நாமே, நம்முடன் கூட யாரும் வராத சாலையில் நம் முடிவை நோக்கி பயணத்தைத் தொடரணுமா?

நம்ம தலைமுறைல நான் வேலைக்காக பக்கத்தூருக்குப் போனாலும், அப்பா அம்மாவோட சேர்ந்துதானே வாழ்ந்தோம். அதுனால வரும் சிக்கல்களையெல்லாம் சகித்துக்கொண்டு, அவங்களோட இருக்கறதுல சந்தோஷத்தைத்தானே கண்டோம்.  இந்தத் தலைமுறைல, நம்மை கரை ஏற்றும் கடமை பசங்களுக்குக் கிடையாதா? இப்போ உள்ள வாழ்க்கைல, அப்பாவோ அம்மாவோ, பசங்களுடைய வாழ்க்கைல வெறும் கருவேப்பிலைதானோ?

***

“என்னப்பா ஒரே சோகமா எழுதியிருக்க”

“இல்லைடா… அந்த போட்டோவைப் பார்க்கும்போது, அந்தப் பெரியவர், தனியா கஷ்டப்படறதா என் மனசுக்குத் தோணித்து. படித்துறைலேர்ந்து காவிரி நீர் சல சலத்து ஓடறதைப் பார்த்து, தன் வாழ்க்கைல நடந்ததை நினைச்சு மனசு குமுறறதா நினைச்சு கதை எழுதியிருக்கேண்டா. இன்னும்கூட சோகத்தைக் கூட்டி, படிக்கறவங்க மனசுலயாவது கண்ணீர் வர வைக்கணும்னு ஆசை. அவுட்லைன் நல்லா வந்திருக்கா”

“ஏம்பா… இதை எழுதும்போது கிராமத்துல தனியா இருக்கற நம்ம தாத்தா நினைவுக்கு வரலையா?”