ஞாயிறு பட உலா – நெல்லைத் தமிழன் நான் சென்ற இடங்கள் – மெக்சிகோ - படங்களுடன் - 06

 

நீச்சல் கொஞ்சம் பழகிக்கொண்டதும், தண்ணீரில் இறங்குவதற்கு பயம் போய்விட்டது. இருந்தாலும் சில முறை ஆபத்துகளைச் சந்தித்திருக்கிறேன். 1990ல் மகாபலிபுர கடற்கரையில் குளித்தபோது அலை என்னை இழுக்க ஆரம்பித்தது, தப்பித்துவிட்டேன்.  இப்போதும் வர்கலா பீச்சில் குளிக்க எனக்கு ரொம்பவே பயம். மூன்று நான்கு முறை குளித்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் அலை திரும்பும்போது வேகமாக இழுப்பதையும் நான் தடுமாறுவதையும் உணர்ந்திருக்கிறேன். அதனால் (நீங்க ஏதோ, நான் நூறடி தூரத்திற்கு கடலில் இறங்குவதுபோல நினைத்துக்கொள்ளவேண்டாம். பத்தடி தூரத்திற்கே இந்த பயம்) வர்கலாவில் ஸ்நானம் என்று சொன்னாலே நான் ரொம்பவே அலர்ட் ஆகிவிடுவேன்.

துபாயில் கடலில் நல்ல மார்க் பண்ணியிருப்பார்கள். அந்த அளவைத் தாண்டி நாம் செல்லக் கூடாது. அதுவும் தவிர அங்கே வாட்ச் டவரிலிருண்டு பாதுகாலவர்கள் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள். அதனால் ரொம்பவே பயம் கிடையாது.  இதை எழுதும்போது அங்கு பெண்களுக்கு எவ்வளவு பயமின்மையை அந்த அரசு ஏற்படுத்தியிருக்கிறது என்று வியந்து பார்க்கிறேன். கடற்கரையில் பல்வேறு நாடுகளைச் சேர்ந்த பெண்கள் குளித்துக்கொண்டிருப்பார்கள், பல வகைகளிலும் Enjoy செய்வார்கள். ஆனால் யாரும் பெண்களைத் தேவையில்லாமல் படம் எடுக்க முடியாது.

மற்ற இடங்களின் அனுபவம் பற்றி இங்கே எழுதுவதை நிறுத்திக்கொள்கிறேன். அந்தப் படங்களையும் ஒரு நாள் இங்கு பகிர்வேன்.

நான் எந்த வெளிநாடு சென்றாலும் கிடைக்கும் நேரத்தில் சுற்றிப்பார்க்கத் தயங்க மாட்டேன். நுழைவுக் கட்டணம், செல்லுவதற்கான செலவு என்பதையெல்லாம் கருத்தில் கொள்ள மாட்டேன்.  வேறு வாய்ப்பு எப்போ கிடைக்குமோ என்பதே என் எண்ணமாக இருக்கும்.

நான் சென்றிருந்த கான்கன், தென்கிழக்கு மெக்சிகோவின் தீபகற்ப்ப பகுதியில் கரீபியன் கடலுக்கு அருகில் இருக்கிறது. இது ஒரு திட்டமிடப்பட்ட நகரம். சுற்றுலாவை மேம்படுத்துவதற்காக, பல ரிசார்டுகளுடன் கூடிய நகரமாக இதனைத் திட்டமிட்டு 1970ல் உருவாக்கினார்கள்.  அதற்கு முன்பு மிகக் குறைவான மக்களே இந்த இடத்தில் இருந்தனர் (ஆயிரத்துக்கும் குறைவு, அதுவும் இதன் அருகாமைப் பகுதிகளில் மீன்பிடி கிராமங்களில்).  நான் சென்றிருந்த சமயத்தில் அங்கு சுமார் 6 லட்சம் மக்கள் இருந்திருப்பார்கள்.

உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும், மெக்சிகோ என்பதே மாயன் கலாச்சாரம் (நம்ம மயன்தான். வேறு யார்!)  பிறகு ஸ்பெயினில் இருந்து வந்தவர்கள் நாடுகளைப் பிடித்து கலாச்சாரத்தை மாற்றி, மாயன் கலாச்சாரத்தைச் சிதைத்துவிட்டனர். கான்கன் (அல்லது கான்கூன்) என்பதற்கு மாயன் மொழியில் பாம்புகளின் கூடு என்று அர்த்தம் (நான் ஒரு பாம்பையும் பார்க்கவில்லை).

நாங்கள் இருந்த பகுதியில் முக்கியமாக பார்க்கவேண்டிய இடங்கள் இரண்டு உண்டு. ஒன்று சிச்சன் இட்ஸா என்ற வரலாற்று இடம். மற்றொன்று கூபா டைவிங் மற்றும் ஸ்னார்க்லிங்.  ஸ்னார்க்லிங் செல்ல முடியாததால், நான் சிச்சன் இட்ஸா டூருக்குச் சென்றேன். அடுத்த பதிவில் அதைப்பற்றி (அல்லது அதற்கு முன்பு பார்த்த கலைப்பொருட்கள் விற்கும் இடம்) எழுத ஆரம்பிக்கிறேன். எழுதுவதை விட படங்கள்தாம் அதிகம் இருக்கும்.

இன்று ரிசார்டின் பல்வேறு படங்கள் இடம் பெறுகின்றன.

ரிசார்டிலேயே இந்த நிறாத் துண்டு தருகிறார்கள். கடலில் குளித்துவிட்டு அங்கேயே துவட்டிக்கொண்டு, சேரில் போட்டுவிட்டு வந்துவிட வேண்டியதுதான். அவர்கள் எடுத்துக்கொள்வார்கள்.

கடற்கரையில் ஒரு மெக்சிகன், வித்தியாசமான குரங்கைக் தோளில் வைத்துக்கொண்டு வந்தான். அந்தக் குரங்குடன் புகைப்படம் எடுக்க 1 டாலரோ என்னவோ கேட்டான். குரங்கு நம்மைப் பிராண்டிவிட்டுவிட்டால்? நான் அந்த ரிஸ்க் எடுக்க விரும்பவில்லை. துபாயில் பருந்தை கையில் உட்காரவைத்துப் படமெடுத்துக்கொண்டது இன்னொரு பதிவில் வரும்.  இதுபோல ஒரு தடவை துபாய் (தேரா) மார்க்கெட்டில் சுற்றிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு பஞ்சாபி (?) வெகு நீளமான மீசை வைத்திருந்தவன், தன்னுடன் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ள பத்து திர்ஹாம் என்றான். (மீசை ரொம்பவே நீளம்). நான் தூரத்தில் இருந்துகொண்டு அவனைப் படம் எடுத்தேன்.

டிரிங்க்ஸ் கவுண்டருக்கு ஒரு படம் எடுத்துவைத்திருக்கிறேன் போலிருக்கு. 

நான் எடை குறைத்ததைப் பற்றி இங்கு முன்னமேயே எழுதியிருந்தேன். அதில் எனக்கு ஒரு பெரிய பிரச்சனை ஏற்பட்டது. எல்லா டிரெஸ்களும் ரொம்பவே லூஸாகிவிட்டன. அதனால் புதிய உடைகள் மற்றும் பேண்ட் வாங்கவேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டுவிட்டது.  நானோ எப்போதும் உடைகளை தேவைக்கு மிக அதிகமாக வாங்குபவன் (இதுக்கும் ஒரு காரணம் இருக்கு. சின்ன வயதில் அதாவது பதின்ம வயதில் வித வித உடைகள் அணிய வாய்ப்பில்லாமலிருந்ததால்-வேற என்ன.. வாங்கித் தரலை, பணம் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்தவுடன் நிறைய வாங்க ஆரம்பித்தேன். சொன்னா டமாரம் அடிக்கற மாதிரி இருக்கும், ஒவ்வொன்றிலும் நூறுக்கும் குறையாமல் வைத்திருப்பேன். – இதுவே ரொம்ப குறைவுதாம்பா. ஒவ்வொரு லேடீஸ் ஆயிரத்துக்குக் குறையாமல் உடைகள் வைத்திருப்பாங்கப்பா என்று சிலர் நினைப்பது எனக்குக் கேட்கிறது) இத்தனை உடைகளையும் என்ன செய்வது? அனேகமா எல்லாமே புதியதாகத் தோன்றும் (அப்படி பத்திரமாக நான் வைத்திருப்பேன்).  நான் எதைச் செய்ய ஆரம்பித்தாலும் தீவிரமாக இறங்குவேன் என்று சொல்லியிருக்கிறேன் இல்லையா? 96லிருந்து சில வருடங்களில் 72 வரை குறைத்துவிட்டேன். ஆனால் என்னால் 72ல் stableஆக இருக்க முடியவில்லை. பிறகு 80ல் நிறைய வருடங்கள் இருந்தேன். 83ஐத் தாண்டிவிட்டால் மனதில் அலார்ம் அடிக்கும்.

இப்போகூட (5 மாதங்களுக்குள்), XXL sizeல இருந்து M sizeக்கு வந்துவிட்டேன். இப்போ XL-6, L-5, M-2 டிஷர்ட் வாங்கிவைத்திருக்கிறேன். மனைவியோ, இனிமேல் வாங்காதீங்க, நீங்க என்ன சைஸ்ல தொடர்ந்து இருக்கப்போகிறீங்க என்பதை வைத்து புதிய உடைகள் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்கிறாள். XXL T Shirts ரொம்பவே லூஸாக இருப்பதால் நடைப்பயிற்சிக்குக்கூட அவற்றை உபயோகிக்க முடியலை.

ஏதோ ரெஸ்டாரண்டுக்குப் போய், அங்கு உணவு வகைகளை வாங்கிக்கொண்டு, கடற்கரை அருகில் இருக்கும் இடத்தில் போய் (இந்த மாதிரி டேபிள் சேர்கள் போடப்பட்டிருக்கும்) கடலைப் பார்த்துக்கொண்டே உண்ணலாம். நான் சிங்கிள் ஆள். குடும்பத்தோடு வந்தால் பேசிச் சிரித்துக்கொண்டே உணவை முடிக்க முடியும்.

அங்கு காக்காயைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. குளிர், மழை.. அதுவும் உணவுக்கு என்ன செய்யும்? நான் பார்த்ததிலேயே லண்டன் டவரில் இருந்த அண்டங்காக்கைகள்தாம் ரொம்பவே குண்டா பெரிதாக இருந்தன. பெரிய கழுகு சைஸுக்கு.

கடற்கரை ஓரமாக எவ்வளவு குடில்களை அமைத்துவைத்திருக்கிறார்கள் பாருங்கள். வெயிலோ மழையோ தாக்காது.  பாட்டில் ப்ரியர்களுக்கும் சொர்க்கம்தான்.

சிவப்புக் கொடி ஏற்றியுள்ளார்கள். கடலுக்குள் நீச்சலடிக்கவோ இல்லை குளிக்கவோ போக க்கூடாது என்பதற்காக. அலையின் வேகம் மிக அதிகமாக இருந்தது.

சிவப்புக் கொடி என்பது அந்த அந்த ஏரியாக்களுக்கு மட்டும்தான் என்று தோன்றுகிறது. தூரத்தில் கடலின் அலைகள் அருகில் நிறையபேர்கள் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள்.

மஞ்சள் கொடி ஏற்றிவிட்டார்கள். இனிக் கவலையில்லை. 

தினமும் ஜிம் போவதை விட்டுவிடலாமா?

எல்லா இடத்திலும் நினைவுக்கு ஒரு படம் எடுத்து வைத்துக்கொள்வேன். இதை எழுதும்போது 1993ல் துபாயில் நான் வேலைபார்த்த இடம் நினைவுக்கு வருது. அது ஒரு கம்ப்யூட்டர் கன்சல்டன்சி கம்பெனி. அங்கு மேனேஜராக நான் பணி புரிந்தேன். (தேரா டவர். இப்போது கூட கூகிளிட்டு அந்த பில்டிங்கை நீங்கள் பார்க்கலாம் Deira Tower). அந்த ஊர் சென்ற புதிதில் எனக்கு எல்லாமே ஆச்சர்யம்தான்.  நாங்கள் இருந்த ஃப்ளோரில் ரெஸ்ட் ரூம் என்று பெரிய அறை உண்டு (Toilet) அவ்வளவு அழகாக அந்த மாதிரி இடத்தை அதுவரை நான் பார்த்தில்லை. அங்கு ஒரு புகைப்படம் எடுத்தேன் (பிறகு எல்லா இடங்களிலும் ஏன் இந்தியாவிலும் மால்களில் அப்படி வர ஆரம்பித்துவிட்டது)

கௌதமன் சார் யோசித்திருப்பார்.  அடடா, நாமும் பாண்டிச்சேரி ரிசார்ட்டில் நிறைய படங்களை எடுக்க விட்டுவிட்டோமே என்று.  கேஜிஎஸ் எப்போதும் பேரன் எடுக்கும் படங்களைத்தான் இங்கு பகிர்வார் என்று நினைக்கிறேன்.

அடுத்த பகுதியில் தொடரலாம்.

(தொடரும்)