விருப்பங்களே தெரியாதபோது விடைகள் எப்படி கிடைக்கும்?

 

 

நண்பர் ஒருவர் அன்னலட்சுமி உணவகம் பற்றி நீண்ட நாட்களாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.  வீட்டு சாப்பாடு போல என்பார் அடிக்கடி.  அதுவே எனக்கு அங்கே போகவே தோன்றாமல் இருந்தது.  ஒருமுறை சின்ன மாமனார் வீட்டில் ஏதோ பேசும்போதும் இந்த உணவகம் பற்றி பேச்சு வந்து ரொம்ப சிலாகித்தார்கள். போதாக்குறைக்கு மருமகள் பக்க உறவினர் ஒருவரும் இந்த உணவகம் பற்றி தானாக பேசி பாராட்டினார்.  முதலில் பேசிய நண்பர் சில நாட்களுக்கு முன் அவர் வீட்டு விசேஷம் ஒன்று ஒன்றுக்கு என்னை அழைத்து, அன்னலட்சுமி போவதாலேயே என்னையும் பாஸையும் அழைப்பதாகச் சொன்னார்.  ஏதோ அவர்கள் வீட்டு கடையை அறிமுகப்படுத்தும் ஆர்வம், உற்சாகம்! 

வழியிலேயே உணவகத்திலிருந்து நண்பருக்கு 'வந்து கொண்டிருக்கிறீர்களா?  உங்கள் நேரம் தொடங்கி பத்து நிமிடம் ஆகிவிட்டதே?' என்று ஃபோன் வந்ததாம்.  நண்பர் சொன்னார்.  'செமையா ஃபாலோ செய்வாங்க'

சேத்துப்பட்டில் இருந்த அந்த உணவகத்துக்கு அவர்கள் காரை பின்தொடர்ந்து சென்றோம்.  குறுகலான சந்தில் கார் பார்க்கிங்.  அங்கு உள்ளே நுழையும்போதே ப்ரீபுக்கிங் இருக்கிறதா என்று கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே அனுமதித்தார்கள்.  'என்னடா இது, ரொம்ப பில்டப்பாக இருக்கிறது' என்று தோன்றியது.

வழக்கம்போல எத்தனை பேர்கள் என்று கேட்டுக்கொண்டு, ஆனால்  வெளியே காத்திருக்காமல், ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்திருந்த காரணத்தால் நேராக மேஜைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள்.  

பஃபே சிஸ்டம்தான் என்றாலும், நாம் போய் எடுத்துக் கொள்ள வேணாமாம்.  அவர்களே வரிசையாக கொண்டு வந்து ஸர்வ் செய்வார்களாம்!  

செய்தார்கள்.

மடியில் போட்டுக்கொள்ளும் துண்டு கொண்டு வந்து வைத்தார்கள்.  முதலில் முருங்கைக்காய் சூப்.  அடுத்து குணுக்கு போல ஒன்று ஆளுக்கு ஒரு உருண்டை கணக்கில் வைத்தார்கள்.  எதுவுமே அன்லிமிட்டட்தான்.  ஆனால் நான் செய்வதாக இருந்ததையே அவர்களும் அன்புடன் அறிவுறுத்தினார்கள்.  அதாவது, எல்லாம் சாப்பிட்டு பார்த்தபின் எது வேண்டுமோ கேட்கச் சொன்னார்கள்.  நாங்கள் எதுவுமே கேட்கவில்லை என்பது தகவல்.  கேட்க வயிறில்லை! குணுக்குவுக்கு அடுத்து 'நான்', மற்றும் 'பட்டர் நான்' அல்லது குல்ச்சா வைத்தார்கள்.  அதில் ஒவ்வொரு கப்பில் பனீர் பட்டர் மசாலா, தால், தயிர் வடை, அன்னாசி ப்ளஸ் ஏதோ ஒன்று, பீன்ஸ் உசிலி, உருளைக்கிழங்கு கறி என்று இருந்தது.  அடுத்ததாக சிறிய அடை.  அதற்கு தொட்டுக்கொள்ள வெல்லத்தை நைஸாக (யாருக்கும் தெரியாமல்  அல்ல) அரைத்து அதில் நெய் கலந்து வைத்திருந்தார்கள்.  சுவையாக இருந்தது.  அடுத்து, புளியோதரை என்று ஒரு கரண்டி, தேங்காய் சேவை ஒரு கரண்டி, வெஜிடபிள் புலாவ் ஒரு கரண்டி, அவியல் வைத்தார்கள்.  பிறகு பருப்பு சாதம், சாம்பார் சாதம், தேவைப்பட்டால் பருப்புப்பொடி சாதம், வேப்பம்பூ, மிதுக்க வத்தல், மணத்தக்காளி வத்தல் வைத்தார்கள்.  வெள்ளை சாதம் தயாராக வைத்திருக்க கப்பில் ரசம் ஏற்கனவே வைத்திருந்தார்கள்.  பிறகு கலந்த தயிர் சாதம்.  அது முடிந்தபின் கேரட் கீர், ஐஸ்க்ரீம், பீடா!  அங்கேயே கப்பில் கைகழுவி விடலாம்.

வீட்டுக்காரர்கள் போல அருகிலேயே பார்த்துக்கொண்டிருந்து, நம் தட்டு காலியானதும் அடுத்த ஐட்டம் உடனே கொண்டு வருகிறார்கள்.

எதுவுமே இரண்டாம் முறை கேட்கத் தோன்றாத அளவு வயிறு இருந்ததது.  சும்மா கொஞ்சம் கொஞ்சம் சுவைத்தால் போதும்.  என்னைப் பொறுத்தவரை சுவை பெரிதாகக் கவரவில்லை.  இங்கோ, சிங்கப்பூர் கிளையிலோ வியாபாரத்தில் வரும் பணத்தை அன்னதானத்துக்கு உபயோகப்படுத்துகிறார்கள் என்றார்கள்.  

நண்பர் பூரிப்புடன் என் முகத்தை அபிப்ராயத்துக்காக பார்த்தபோது அவ்வளவு செலவு செய்த அவரை ஏமாற்ற, அல்லது கடுப்பாக்க விரும்பாமல் புன்னகையுடன் 'சூப்பர்' என்று வலதுகை கட்டை விரலையும் நடுவிரலையும் இணைத்தேன்.!  நிச்சயம் வயிற்றுக்கு கேடு செய்யாது.

======================================================================================

வண்ணதாசனும் என் இலக்கிய (அஞ்)ஞானமும் 

வண்ணதாசனை இதுவரை வாசித்ததில்லை. நெல்லைக்காரர். சிறந்த எழுத்தாளர் என்று போற்றப்படும் ஒருவர். வாசிக்கமால் இருக்கலாமா? பிள்ளையார் சுழியை அவருடைய 'சமவெளி' என்ற புத்தகத்தில் இருந்து ஆரம்பித்தேன். 

முதலில் நாவல் என்றெண்ணி வாங்கிய புத்தகம் - பின்புதான் தெரிந்தது அது சிறுகதைத் தொகுப்பு என்று. நாவலைப் படிப்பதைவிட சிறுகதைகள் படிப்பதில் சில சௌகரியங்கள் இருக்கிறது. நிதானமாகப் படிக்கலாம், கன்டின்யுட்டி தொல்லை இல்லை. ஆனால் ஒரு அசௌகரியம் இருக்கிறது. அதிலும் இலக்கியவாதிகள் எழுதும் இலக்கிய நடையில் படிப்பதில் மிகப்பெரிய அசௌகரியம் இருக்கிறது. அதவாது அவர்கள் 'இந்த இடத்தில் இதைதான் கூற வருகிறார்கள் என்பது நமக்குப் புரிந்துத் தொலைக்க வேண்டுமே' என்ற ஒன்றுதான் அது. 

சமவெளி புத்தகத்தில் இடம்பெற்ற பெரும்பாலனா கதைகள் 1990களுக்கு முன் வண்ணதாசனால் எழுதப்பட்டு பல்வேறு இலக்கிய இதழ்களில் வெளியானவை. ஓரளவு முக்கி முக்கி இந்த இடத்தில் இதைத்தான் கூறவருகிறார் என்பதாக ஏதோ ஒன்றை அவதானித்து பெரும்பாலான கதைகளை படித்து முடித்துவிட்டேன். பிரச்சனையே இங்குதான்!

சிறுகதை என்பது ஓங்கி ஒரு சாட்டையால் அடித்த உணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும் அல்லது குறைந்தபட்சம் ஒரு கட்டெறும்பு கடித்த உணர்வையாவது ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பார்கள். வண்ணதாசனின் கதைகள் இந்த இரண்டில் ஒன்றைக் கூட ஏற்படுத்தவில்லை. நானும் ஒவ்வொரு கதையைப் படித்து முடித்தபின்னும் 'இந்தக் கதை ஏற்படுத்தும் தாக்கம் என்ன?' என்று யோசித்துப் பார்த்துவிட்டேன். ம்ம்கும் 'நிலை' என்ற சிறுகதை தவிர வேறெந்த கதையும் சிற்றெறும்பு கடித்த தாக்கத்தைக் கூட ஏற்படுத்தவில்லை. பாதியிலேயே வாசிப்பதை நிறுத்திவிட்டேன். 

பலரும் வண்ணதாசனின் எழுத்துகள் நன்றாக இருக்கும் என்று கூறக் கேட்டிருக்கிறேன். ஒருவேளை நான்தான் தவறான புத்தகத்தை வாங்கிவிட்டேனா அல்லது அவரது இலக்கிய எழுத்துநடை எனக்கு புரியவில்லையா தெரியவில்லை! (ஒருவேளை வண்ணதாசனின் சிறந்த புத்தகங்களை அறிவீர்கள் எனில் பரிந்துரையுங்கள்.)  

நிலைமை இப்படி இருக்க ஜெயமோகனின் விஷ்ணுபுரம் படிக்க வேண்டும் என்பது என் நெடுநாளைய ஆசை. சமீபத்தில் Sriram Balasubramaniam சார் வீட்டிற்கு சென்றபோது விஷ்ணுபுரத்தைக் காண்பித்து 'தொட்டாலே தூக்கம் வருது' சீனு என்றார். 

ஆகச்சிறந்த அவருக்கே இப்படியா என்றெண்ணி நொந்தால், நேற்றைக்குக் காலையில் காலச்சுவடு கிருஷ்ணபிரபு விஷ்ணுபுரம் குறித்து ஒரு ஸ்டேடஸ் போட்டிருந்தார். 

அதவாது விஷ்ணுபுரம் அவருக்கே புரியவில்லையாம். அது அவருக்கான புத்தகமே இல்லை என்று கிட்டத்தட்ட புலம்பியிருந்தார். நிலமை இப்படி இருக்க நான் இதையெல்லாம் என்னக்கி படிச்சி எப்ப இலக்கியவாதி ஆவதோ...! 

ம்ம்ம் தட் என்னவோ போடா மாதவா மொமன்ட் :-)

 - சீனு என்னும் ஸ்ரீநிவாசன் பாலகிருஷ்ணன்.  அவர் பிளாக் பெயர்  'திடம் கொண்டு போராடு'  ( நன்றி KGG) - அவர் முகநூலில் பத்து வருடங்களுக்கு முன் பகிர்ந்திருந்தது.

இதற்கு கணேஷ் பாலாவின் கமெண்ட்  :  "அதென்ன ‘அவருக்கே’ புரியவில்லையாம்...?  இந்த மாதிரி இலக்கியங்கள் எவருக்குமே புரியாதுய்யா... ஹா.. ஹா.. ஹா..."

என் கமெண்ட்  :  "எந்தத் தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை என்பதே ஒரு பெரிய தாக்கமோ... உங்களை நிம்மதியாக இருக்க விட்டிருக்கிறாரே...!!!

இந்தப் புரிந்து தொலைக்க வேண்டுமே கவலை எனக்கும் புத்தகங்கள் படிக்கும்போது இருக்கும். அதனாலேயே நேரமும் ஆகி விடும்! அப்படி ஒரு புத்தகத்தை இப்போது படித்துக் கொண்டும் இருக்கிறேன்!"

==========================================================================================

கனலிங்கத்தோடு கல்வே பள்ளியில படித்த இன்னொருவர் குவளைக்கண்ணன் என்று அறியப்படுகின்ற கிருஷ்ணமாச்சார்யார். ‘எனது நண்பர் குவளைக்கண்ணன்’ என்று கனலிங்கம் குறிப்பிடுகிறார். பள்ளிக் கால நட்பைக் குறிப்பிடுகிறாரா இல்லை பின்னால் பாரதியின் மூலம் நண்பரானதை குறிப்பிடுகிறாரா என்று தெரியவில்லை. இதில் இருந்து நமக்குத் தெரிவது கனகலிங்கம் படித்தவர் என்பதோடு பிராமணர்கள் பயின்ற பள்ளியிலேயே பயின்றார் என்பது. அப்பள்ளியில் பயின்ற இன்னொரு பாரதி நண்பர் டி. விஜயராகவாச்சார்யார்.

குவளைக்கண்ணன் பெருமாள் கோயில் பட்டாச்சார் வேலைப் பார்த்ததோடு இன்னொரு வேலையும் அவ்வப்போது செய்தார் என்கிறார் கனகலிங்கம். புதுவை நீதிமன்றங்களில் சாட்சி சொல்வோர் ஏற்க வேண்டிய சத்திய பிரமாணம் சாதி, மத ரீதியாக வேறுப்பட்டிருந்ததாம். இஸ்லாமியருக்கு முஸ்லிம் ஒருவர் குர்-ஆன் புத்தகம் கொண்டும், பிராமணரல்லாதோருக்கு ஐயங்கார் ஒருவர் துளசி தீர்த்தப் பாத்திரத்தோடும், “ஹரிஜன சமூகத்தாருக்கு வள்ளூவப் பண்டாரம் ஒருவர் துளசி தீர்த்தப் பாத்திரத்தோடும்” சத்திய பிரமானம் செய்விப்பார்களாம்.

புதுவையில் பாரதி இருந்த காலத்தில் தேர்தல்கள் அமளிப்பட்டன என்று கனகலிங்கமும், செல்லம்மாளும் பதிவுச் செய்கிறார்கள். பாரதி தேர்தல் காலத்தில் ஹரிஜனங்களைக் கோயில் அனுமதிக்க வேண்டும் என்று அறிக்கை எழுதி குவளைக்கண்ணனையும் கையொப்பமிட வைத்து விடுகிறார். அதன் பலனாகக் குவளைக்கண்ணன் சக ஐயங்கார்களால் ஜாதி பிரஷ்டம் செய்யப்பட்டாராம்.

A Contrarian World  என்னும் வலைப்பக்கத்திலிருந்து.

ஹரிஜனங்களுக்கு ஆலயப் பிரவேசத்துடன் நம்-மக்கள் இதயப் பிரவேசமும் அளிக்கவேண்டும் என் பதை வற்புறுத்தி ஹரிஜனப் பிரசினையை முக்கியமான தேசியப் பிரசினை ஆக்கியவர் மகாத்மா காந்தி என் பதை அறியாதார் இல்லை. ஆனால், காந்தியடிகளுக்கு முன்பே இத்துறையில் பெருவழி காட்டியவர் பாரதி யார் என்பதைத் தமிழர்களும் நன்றாக அறிந்துகொள்ள வில்லை.

1917-ம் ஆண்டில் பாரதியார் வெளியிட்ட ஒரு கட்டுரையில் ஹரிஜனங்களுக்கு 'நியாயம் செலுத்த வேண்டியது நம்முடைய முதற் கடமை' என்பதை வற்புறுத்தியிருக்கிறார். பட்டணத்து ஹரிஜனங்களைக் குறித்துப் பாரதியார் பேசவில்லை - கிராமங்களில் உள்ள ஹரிஜனங்களையே குறிப்பிடுகிறார்:

"அவர்களை யெல்லாம் ஒன்றுதிரட்டு. உடனே விபூதி, நாமத்தைப் பூசு. பள்ளிக்கூடம் வைத்துக் கொடு. கிணறு வெட்டிக் கொடு .....ஸமத்துவம் கொண்டாடு. நான் நெடுங்காலமாகச் சொல்லி வருகிறேன். அவர்களை யெல்லாம் ஒன்றுசேர்த்து இந்துதர்மத்தை நிலைக்கச் செய்யுங்கள். நம்முடைய பலத்தைச் சிதறவிடாதேயுங் கள். மடாதிபதிகளே ! நாட்டுக்கோட்டைச் செட்டிமார் களே! இந்த விஷயத்தில் நீங்கள் பணத்தை வாரிச் செலவிடுங்கள். இது நல்ல பயன் தரக்கூடிய கைங்கரியம். தெய்வத்தின் கருணைக்கும் கைங்கரியம். கருணைக்குப் பாத்திரமான

' நமக்கு மண் உழுது நெல் அறுத்துக் கொடுக்கிற ஜாதியாரை ர நாம் நேர்மையாய் நடத்த மையாய் நடத்த வேண்டாமா?"

திரு. கனகலிங்கம் தமது நூலில் குறிப்பிடும் திரு. நாகலிங்கம் என்ற வள்ளுவப் பண்டாரத்தை அக் கட்டுரையில் பாரதியார் சிறப்பாய்க் குறிப்பிடுகிறார். எனக்கும் ஒரு வள்ளுவப் பையனுக்கும் சிநேகம். அவனுடைய கோவில் - அம்மன் மீது நான் பாட்டுக் கட்டிக் கொடுத்தேன். (இதுதான் தேசமுத்து மாரி பாட்டு.) அவன் அடிக்கடி எங்கள் வீட்டுக்கும் வருவ துண்டு.' பாரதியார் முகமுகமாய்ப் பேசுவது போல் அமைந்திருக்கும் இந்த மூன்று வாக்கியங்களிலும் பாரதியாருக்கு ஹரிஜனங்கள் மீதுள்ள இதய பாசம் அப்படியே நனகு புலனாகிறதல்லவா ? இவற்றின் பொரு ளாழத்தையும், அந்த உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து பொங்கி வந்த அன்பின் வேகத்தையும் உணர்ந்து கொள் வதற்கு ஸ்ரீ கனகலிங்கம் இந் நூலில் வெளியிட்டிருக்கும் குறிப்புக்கள் மிகவும் அவசியமானவை என்பது என் கருத்து.

பறையருக்கும் புலையருக்கும்

தீயருக்கும் விடுதலை,

பரவரோடு மறவருக்கும்

குறவருக்கும் விடுதலை

என்ற விடுதலை - முரசின் இடிமுழக்கம் உள்ளபடி விளங் கும்,இந் நூலைப் படித்தவர்களுக்கு.

- திரு கனகலிங்கம் எழுதிய "என் குருநாதர் பாரதியார்" என்ற புத்தகத்தின் முன்னுரையில் திரு பி ஸ்ரீ 1947 ல் -

=========================================================================================================

அதீதத்தில் அப்போது நான் எழுதி இருந்த கதைக்கு  கீதா அக்காவின் கமெண்ட்.

========================================================================================================

==============================================================================================================

=====================================================================================================

பொக்கிஷம்  :-