சங்கீத ஸ்வரங்கள் ஏழே கணக்கா.. இன்னும் இருக்கா?"

             

சங்கீதக் கச்சேரிகளில் இந்தமுறை நிறையப் பாடப்பட்ட ராகம் ஹம்சானந்தியாக இருக்கும் என்று தோன்றியது. அடுத்தது பெஹாக். அப்புறம் கேதாரகௌளை.
                                                
கச்சேரிக்குச் சென்று எப்படி / ஏன் பாட்டுக் கேட்கிறீர்கள் என்று கேட்கிறார்கள். பாட்டை ரசிக்கும் ஒரு குழுவினருடன் இணைந்து ரசிக்க முடிகிறது. வேறு தொல்லை இல்லை, பேச்சுகள் இல்லை, குறுக்கீடுகள் இல்லை, (அலைபேசியைக் கூட அனைத்து வைத்து விடுகிறோம்). அப்புறம் அந்த ஹாலின் கேட்க்கும் சூழல்.ஆனால் வீட்டில் கேட்கும்போது ஏகப் பட்ட குறுக்கீடுகள். வேறு சத்தங்கள். அத்தனை மனதுக்குப் பிடித்த பிரபலங்கள் பாடுவதை இலவசமாகவும், காசு கொடுத்தும் கேட்கலாம். போதுமா காரணங்கள்?! 
                                        

இரண்டரை மணிநேரக் கச்சேரியாக இருந்தால் ஏதாவதொரு ராக வர்ணத்துடன் தொடங்கப் படும் கச்சேரியில் ஆலாபனைக்கு ஒரு பாடல், ராகம் தானம் பல்லவி, விஸ்தாரமாக ஆலாபனை தனி ஆவர்த்தனம் என்று பாடுவதால் கன ராகம் ஒன்று, அப்புறம் சில துக்கடாக்கள்,  விருத்தம் என்று 7 முதல் 9 பாடல்கள் வரை பாடுவார்கள். மதியங்களில் சுருக்க நேரமாகத் தரப்படும் கச்சேரிகளில் இதே கிரமம் நான்கைந்து பாடல்களுடன் அமையும்.
                                         
பாடப்படும் எல்லாப் பாடல்களும் நன்றாக அமைந்து விட்டால் ராசிதான். நன்றாக அமைவது என்பது ரசிகர்களின் விருப்பத்தையும் ரசனையையும் பொறுத்ததுவும் கூட என்றாலும் சில ராகங்கள் எல்லோருக்கும் பிடிக்கும். ரஞ்சனி காயத்ரி (என்று நினைவு), பாடிய ஷண்முகப்ரியா (தந்தை தாய்) கண்ணில் நீரை வரவழைத்தது. ஒவ்வொரு கச்சேரியிலும் கச்சேரியில் நிச்சயம் ஒரு பாடல் மிகச் சிறந்ததாக அமைந்து கச்சேரி முடிந்த பிறகும் கூட மனதில் நிற்கும்.
                                             
 
பார்த்த, மன்னிக்கவும் கேட்ட கச்சேரிகளில் இந்த முறை (நாங்கள் கேட்டவரை) முதலிடம் பாம்பே ஜெயஸ்ரீ. அடுத்து சஞ்சய் சுப்பிரமணியம் அல்லது அபிஷேக் ரகுராம். (இரு மாறுபட்ட கருத்துகள்) மூன்றாமிடம் ரஞ்சனி காயத்ரி. பாம்பே ஜெயஸ்ரீ குரல் மனதுக்குள் ஊடுருவி என்னவோ செய்கிறது.

                                                           

ரித்விக் ராஜா, இன்னொருவர் பெயர் நினைவில்லை, அப்புறம் நிஷா ராஜகோபால் ஆகியோர் எதிர்பாராத இனிய ஆச்சர்யம். பொதுவாக ஒருநாள் கிரிக்கெட் மேட்ச் அன்றைய ஆட்டத்தைப் பொறுத்து அமைவது போல, கச்சேரிகள் பாடுவோர் தெரிவு செய்யும் ராகங்களிலும், அவர்களின் கல்பனாஸ்வரம் பாடும் திறமைகளிலும் இருக்கிறது என்று சொல்லாம்(மா?)

தெரிந்த, அல்லது பிரபல ராகங்களில் தெரிந்த பாடல்கள் காதில் விழுந்தால் என் போன்ற பாமரர்களுக்கு ஒரு சந்தோஷம். ஆனால் அது குறைவாகத்தான் கிடைத்தது. பெரிய பாடகர்கள் என்று அறியப் படுபவர்கள் புது ராகத்தில், அல்லது தெரிந்த ராகத்தில் புதிய கீர்த்தனைகளைப் பாடுவதுதான் பாண்டித்தியம் என்று நினைக்கிறார்கள். தமிழில் பாடல்கள் ரொம்பக் கேட்க முடியவில்லை.
              
சஞ்சய் சுப்பிரமணியம் இப்போது இருக்கும் பாடகர்களில் நிச்சயம் பெரிய உயரங்களைத் தொடும் திறமைசாலி. அபிஷேக் ரகுராம், சிக்கில் குருசரண், பரத் சுந்தர், பிரசன்னா வெங்கட்ராமன், சாகேதராமன், ஸ்ரீரஞ்சனி சந்தானகோபாலன், அப்புறம் அடுத்த தலைமுறைப் பாடகர்களில் நிஷா ராஜகோபால், ரித்விக் ராஜா, ஆகியோர்  நம்பிக்கை நட்சத்திரங்கள்.

                                                

சாகேதராமன் இந்த சீசனில் கேட்க விட்டுப் போனது. காயத்ரி வெங்கட்ராகவனும். இதுவரைக் கேட்காத, கேட்கவேண்டும் என்று நினைத்து விட்டுப் போனது திருச்சூர் சகோதரர்கள்.

சங்கீத வேட்டைகளுக்குப் பிறகு நேரத்தைப் பொறுத்து, நாடகத்தைப் பொறுத்து தேர்ந்தெடுத்து 3 நாடகங்கள் பார்த்தோம். எஸ் வி சேகர், வொய் ஜி மகேந்திரா, கிரேசி மோகன் நாடகங்கள். 

          

எஸ் வி சேகர் நாடகம் (காதுல பூ) துணுக்குத் தோரணம். படிக்க, சிடியில் போட்டு ரசிக்க ஓகே. அங்கு உட்கார்ந்து ரசிக்க முடியவில்லை. ரிஹர்சலோ என்று சந்தேகப்படும் வண்ணம் பேசினார்.

"நீ பாட்டுக்கப் பேசிகிட்டு இருக்கே.. உன் மைக் வேலை செய்யலை... அவர் கிட்ட சொல்லு..." சவுண்ட் எஞ்சினியரைக் காட்டுகிறார்.

"ரிஹர்சல்லதான் குழப்புவே... இங்கயுமா"

"பல்செட்டை சரி செஞ்சுகிட்டு பேசுங்க... அப்பவே சொன்னேன் இல்ல... நீங்க பேசறது அவங்களுக்கு ஒண்ணுமே புரியலையாம்" ஆடியன்ஸைக் கை காட்டுகிறார்.

நாற்காலியில் அவர் அமர்ந்திருக்க யமதூதர்கள் வந்து பேச, யார் எப்போது பேசுவது என்ற வரிசைக் கிரமம் மறந்த மாதிரி மாற்றி மாற்றிப் பேசத் தொடங்கி, நிறுத்திக் குழப்பினார்கள்.

கிரேசி நாடகத்தில் (மாது +1) வழக்கமாக வரும் 'சீனு'வைக் காணோம். ஆரம்பித்தது லேட். மாது, மோகன் தவிர வேறு யாரையும் தெரியவில்லை. ஒத்துக் கொண்ட நாடகம் போட வேண்டுமே என்று போட்டது போல சட்டென்று முடித்தார்கள்.

வொய் ஜி மகேந்திரா நாடகம் (இது நியாயமா சார்) அரங்க அமைப்பிலும் சரி, கதையிலும் சரி, ஒன்றிப் பார்க்க முடிந்தது.

தவறான தீர்ப்பால் வாழ்க்கையைத் தொலைத்த ஆயுள் தண்டனைக் கைதி தப்பி வந்து ஜட்ஜ் வீட்டில் புகுந்து நியாயம் கேட்கும் கதை. கொஞ்சம் 'நாணல்' பட வாடை, லேசாக 'மேஜர் சந்த்ரகாந்த்' வாசனை கூட. ஆனாலும் வெங்கட் ரசிக்கும்படி கதை எழுதி இருந்தார். வொய் ஜி மகேந்திரா தவிர வேறு யாரையும் தெரியாது என்றாலும் ரசிக்க முடிந்தது. அவர் மகளும் நடித்திருந்தார்.

                                                 

ஆர் எஸ் மனோகர் நாடகங்கள் பார்க்கவில்லையே என்ற ஏக்கம் மனதில் வந்தது.  நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் நாடகங்கள் பார்த்தது புதிய அனுபவம்.