ஞாயிறு 180708 : குடந்தை காட்டேஜில் ஓரிரவு...!

குலதெய்வம் கோவிலுக்குச் செல்ல குடந்தை சென்றபோது நாங்கள் தங்கியிருந்த காட்டேஜ் இருந்தத்தெரு.  நம்ம ஊர்ல இது மாதிரித் தெருக்களை பார்த்தால் படமெடுக்க மாட்டோம்.  வெளியூர் என்றதும் என்னவோ ஒரு ஆசை படம் எடுக்கத் தோன்றி விடுகிறது!

நாச்சியார் கோவிலுக்குள் சென்றபோது உள்ளே நுழையும்போது ஒரு இடத்தில் இருந்த மேடையில் புறாக்களுக்கு உணவு படைக்கப்பட்டிருந்தது. 

என் மகன் அவற்றைப் படம் எடுக்க நின்றதும் சாப்பிடுவதை நிறுத்தி விட்டு எங்களையே பார்த்தது!  போஸ் கொடுக்கிறது என்றுஅர்த்தம் இல்லை.  எச்சரிக்கை உணர்வு...

இன்னும் கவனமாகக் குனிந்து...

அதன் அருகே இன்னொன்றும் ஜோடியாய்..

அட...  சாப்பிடுங்கப்பா..   நாங்க ஒண்ணும் பங்குக்கு வரலை!  

குடந்தையில் நாங்கள் தங்கியிருந்த காட்டேஜ்.  ஏழு பேர் தங்கினோம்.  குளிர்சாதன வசதியுடன், இரண்டு பெட்ரூம், நடுவில் நீளமான ஹால், ஒரு சமையலறை.  கோவில்களுக்கு வந்து வெளியில்  சாப்பிட மாட்டேன் என்று சொல்பவர்கள் அவர்களே சமைத்துக்கொள்ள சௌகர்யம்.  அவர்களே மேலே ரெஸ்டாரண்ட்டும் வைத்திருக்கிறார்கள்.  இவர்களிடம் இரண்டு பெட்ரூம், சிங்கிள் பெட்ரூம் என்று வைத்திருக்கிறார்கள்.  கட்டணம் ஸஹாயமாக இருந்தது.  இடம் வசதியாக இருந்தது.  இணைய இணைப்பு வசதி உண்டு.  தொலைக்காட்சி உண்டு.

இந்த தாராசுரம் மணியை நான்கு வருடங்களுக்கு முன்னால் வேறு கோணத்தில் எடுத்திருந்தேன்.  இப்போது இப்படி...!

நான்கு வருடங்களுக்கு முன் எடுத்த அதே படம் / இடம்!

திருநாகேஸ்வரம் சூரிய புஷ்கரணி..  "டப்புனு படம் எடுத்துக்கிட்டு போயிகிட்டே இருக்கியே...  சரியாவே வந்திருக்காது" என்றான் மகன்.  பரவாயில்லை, நன்றாகவே வந்திருக்கிறது! (ஆனால் அவன் இதைச் சொன்னது திருவாலஞ்சுழி கோவில் குளத்தில்தான்)

எங்கள் திருமணம் நடந்த ஒப்பிலியப்பன் கோவில் திருக்குளம் மண்டப வாசல்கள் வழியே தெரிகிறது.  அதற்குப்பின் திருநாகேஸ்வரத்துக்கும், ஒப்பிலியப்பன் கோவிலுக்கும் இப்போதுதான் போகிறோம்!  அந்த போர்டில் என்ன எழுதி இருக்கிறது என்று படிக்க  முடிகிறதோ?  

திருமணஞ்சேரிக்குப் போகும் நேரம் தாண்டிவிட, மாலை வரை காத்திருக்க வேண்டியிருந்த சமயத்தில் குத்தாலத்தில் 'தில்லை உணவகம்' என்ற இடத்தில் சாப்பிட்டோம்.  தக்காளி, சாதம், வெஜிடேபிள் பிரியாணி, பரோட்டா தான் இருப்பதாகச் சொன்னார் கடைக்காரர்.  ப்ளஸ் தயிர் சாதம்.  சாத வகையறாக்கள் கேட்டால் ஒரு கப் சாதத்தை இலையில் கவிழ்த்தி, அதன்மேல் ஒரு வத்தலை சொருகிக் கொண்டு வந்தார் பரிமாறுபவர்.  ஒன் பை டூ என்று சொன்னால் அந்த வத்தலை சரிபாகமாக இரண்டாக்கி இரண்டு தட்டுகளில் போட்டார்.  பாஸுக்கு சிரிச்சு மாளலை!  ருசி  ரொம்பச் சுமார்.  வேறு வழியில்லை.  திருமணஞ்சேரி போகும் வழியில் சாப்பிட வேறு நல்ல ஹோட்டல் கிடைக்கவில்லை.  சமையலறையிலிருந்து பதார்த்தங்களைக் கொண்டு வந்து வைக்கும் தடுப்பான இடத்தின் சுவரோடு பதித்திருந்த அலமாரியின் கீழ்ப்படியில் நாய் செல்லம் ஒன்று படுத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தது.  

அந்த ஹோட்டலின் பின்புறம் இது!  சமையல் நடக்கும் இடம்!

மதியம் இரண்டு மணி வாக்கில் திருமணஞ்சேரி.  உள்ளே சென்று பார்த்தால் கூட்டம் கூட்டமாகக் காத்திருந்தார்கள்.  இதில் அடித்துப் பிடித்து எப்படி உள்ளே சென்று இடம் பிடிப்பது என்கிற கவலை வந்தது.  ஏனெனில் காலாகாலத்தில் இந்த வேண்டுதலை நிறைவேற்றி விட்டு இரவு பனிரெண்டு மணிக்குள் சென்னையை அடையவேண்டும்.  பனிரெண்டு மணியைத் தாண்டினால் பேக்கேஜில் இன்னொரு 250 கிலோமீட்டர் சேர்ந்து விடும்!  

கோவில் அலுவலகத்தில் கேட்டபோது ஏஜெண்ட்களை நம்பாதீர்கள் என்றனர்.  ஆனாலும் அவர்களும் "நெய் விளக்கு" ஒன்பது இருக்கும் செட் வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே செல்லச் சொன்னார்கள்.  உண்மையில் அந்த விளக்குகள் தேவையே இல்லை!  அங்கே எங்களோடு கோவில் வந்தவர்கள் "விளக்கு வாங்காதீங்க...   கொள்ளை... அது நெய்யும் இல்லை, டால்டா" என்றனர்.  ஏஜென்ட்கள் ராஜ்ஜியம் உள்ளே ஜரூராகவே இருந்தது.

ஆனால் நாங்கள் முன்னால் நின்று ஒரு இடம்பிடித்து விட்டோம்.  மகன் வெளியில் நின்று அர்ச்சனைச் சீட்டு வாங்கி வந்து விட, உள்ளே விளக்கேற்றி வைத்துவிட்டு சன்னதியில் ஜோடியாய் இடம் பிடித்து விட்டோம்.

பாஸுக்குத் திருமணமாக வேண்டி அவர் அப்பா சுமார் முப்பது வருடங்களுக்கு முன் வேண்டிக்கொண்ட பிரார்த்தனை.  அதை இப்போதுதான் நிறைவேற்றினோம்.   வந்திருந்த ஜோடிகளில் சீனியர் மோஸ்ட் நாங்கள்தான்!

எங்கள் இடதுபுறம் திருமணம் நடக்கவேண்டி பையன்களும், வலது புறம் இளம் பெண்களும் அமர்ந்திருந்தனர்.

அர்ச்சகர் மைக்கில் என்ன அவர் செய்வார், நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சொன்னார்.

பழைய மாலையை வாங்கிக்கொண்டு அர்ச்சனைப்பையில் தரப்பட்டிருக்கும் பையில் இருந்த புதிய மாலைகளை பூஜையில் வைத்து அர்ச்சனை செய்து ஜோடிகள் கையில் தந்து மாற்றிக்கொள்ளச் சொன்னார்கள்.  பின்னர் தாம்பூலப்பை போல கொடுத்து வரிசையில் எங்களை வெளியே அனுப்பும்போது சீர்வரிசைக் கூடை போல பெரிய கூடை ஒன்றை அருகில் வைத்து, "தட்சணை போட்டுப் போங்கோ" என்றனர் ஒவ்வொருவரிடமும்.  கூடையில் பணம் நிரம்பிக் கொண்டிருந்தது.  நானும் "தட்சிணை" போட்டேன் - என்னை அறியாமல்.

பிரகாரம் சுற்றி, வெளியில் வந்து வெளியில் வீற்றிருந்த பிள்ளையார் முன் ஒருதேங்காயைச் சிதறி, மீண்டும் உள்ளே வந்து கொடிமரத்தின் அருகே நமஸ்கரித்துக் கிளம்பினோம்.  வைத்திருந்த மாலையை மறுநாள் வீட்டில் காலை நீராடி, ஸ்வாமிக்குமுன் மாலை மாற்றிக்கொண்டபின் மாலைகளை நீர்நிலை ஏதாவதொன்றில் சேர்த்துவிடவேண்டும்.  விட்டோம்!