நைட் லாம்ப்

இது கதை அல்ல...

பெரிய மருத்துவமனைதான் அது.  அம்மாவுக்கு ஹைப்போக்ளைசீமியா பிரச்னையால் மூன்று நாட்கள் ஆஸ்பத்திரி வாசம் செய்யவேண்டிய நிலை இருந்து, ஒருவழியாய் அதுவும் முடிந்து அன்று டிஸ்சார்ஜ்.

தனி அறையாய் எடுத்து சிகிச்சை எடுத்தாயிற்று.  ஒரு நாளைக்கு ஆயிரத்தைநூறு ரூபாய் கட்டணம் என்று நினைவு.  தொலைகாட்சி, ஏஸி, ஃ பேன் என்று சகல வசதிகளும் இருந்தது.

ஆனால் இரண்டு நாட்களும் இரவில் ஒருபிரச்னை.  இரண்டு மூன்று விதமாய் விளக்குகள் இருந்தும் (ஒரு ஓரமாய் அணைத்து ஒருபக்கம் மட்டும் போட்டுக் கொள்ளலாம்.)  இரவு விளக்கு இல்லாதது குறை.  சாதாரணமாய் நைட்லாம்ப் இருந்தால் தூக்கம் வராது. ஆனால் இங்கு எல்லா விளக்கையும் அனைத்து விட்டால் ஒரே இருட்டாய் இருந்தது.  விளக்குகளை அணைத்ததும் கண்கள் பழகினாலும் ஓரளவுக்குமேல் இருட்டுதான்.  அதற்காக ஒரு விளக்கைபோட்டுக்கொண்டே இருந்ததில் தூக்கம் சரியாய் இல்லை. அம்மா பற்றி கவலை இல்லை.   சும்மா மானிட்டரிங்க்குக்காகதான் இரண்டு நாள் அட்மிஷன்.

பணமெல்லாம் கட்டியாச்சு.  கிளம்ப வேண்டியதுதான்.   

உள்ளே வந்த நர்ஸ் ஒரு படிவத்தைக் கையில் கொடுத்தாள்.  அதில் அங்கு செய்யப்பட்ட சேவைகளில் ஏதும் கருணை இருந்ததா, என்ன யோசனை என்றெல்லாம் விசாரித்து மார்க் போடச் சொல்லி இருந்தார்கள்.

அவர்கள் எல்லோரிடமுமே நன்றாய் பழகியாச்சு என்பதாலும்,  இரண்டுநாட்களும் அவர்கள் அவ்வப்போது வந்து நல்ல உதவிகள் செய்ததாலும் அவர்களுக்கு சான்றிதழ் கொடுத்து விட்டு,  " எல்லாம் சரிதான்.  ஆனால் சின்னதா ஒரே ஒரு குறைப்பா..."  என்றேன்.

"என்னக்கா"  என்ன குறை?"

"ராத்திரி போட்டுக்க ஒரு நைட்லாம்ப்   இல்லாதது குறை.  எந்த சுவிட்ச் போட்டாலும் பளீரென்று எரிகிறது..."

"அட..   என்னக்கா?  இப்ப கேக்கறதை அப்பவே கேட்டிருக்கலாமே..." என்றவள்  நகர்ந்து சென்று பேஷண்ட் அட்டெண்டர் படுக்கும் படுக்கை அருகே தரையில் இருக்கும் ஸ்விட்ச்சைக் காட்டினாள்.  பல்பும் கீழ் மட்டத்திலேயே பொருத்தப் பட்டிருந்தது.

"அடப்பாவி...   இங்கே இருக்கா? 

அசடு வழிந்தது!

சில விஷயங்களை கூச்சம் பார்க்காமல் அவ்வப்போது கேட்டுவிடுவதே நல்லது இல்லை?

இது பாஸ் என்னிடம் சுருக்கமாகச் சொன்ன விஷயத்தை இங்கு வழக்கம்போல சற்று இழுத்துப் பகிர்ந்திருக்கிறேன்!  ("ஏங்க...   ஆஸ்பத்திரியில் நைட்லாம்ப்பே இல்லைன்னேன் இல்ல...?   கிளம்பறப்ப ராதிகா கிட்ட கேட்டேன்..   ஒரு நைட்லாம்ப் வச்சிருக்கக்கூடாதான்னு... அட என்னக்கா...  இதோ.. ன்னு நான் படுத்திருக்கும் பெஞ்ச் கீழ காட்டறா...")

===============================================================================================

முன்னர் சுஜாதா பகிர்ந்திருந்த ஒரு ஜென் கதையைச் சொல்லி இருந்தேன்.  அதற்கு யாரும் பதில் சொல்லவில்லை என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள்!  இப்போது மறுபடியும் சுஜாதா புதிர் போட்டிருக்கும் ஒரு சின்னஞ்சிறு கதை...  

Lolita எழுதிய நாபகோவ் என்கிற எழுத்தாளர் பற்றியது.  சுஜாதாவின் ஞாபகத்திலிருந்து அவர் அந்தச் சிறுகதையைச் சொல்லி இருக்கிறார்.

ஒரு அப்பா, ஒரு அம்மா;  ஒரே மகன் பைத்தியமாகி ஆஸ்பத்திரியில் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறான்.  ஆஸ்பத்திரி வேறு ஊரில் இருக்கிறது.

பெற்றோர்களுக்கு ஒரு தினம் ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து டெலிபோன் வருகிறது.  பையன் நிலை கவலைக்கிடமாக இருப்பதாகவும் உடனே புறப்பட்டு வரும்படியும். உடனே என்றால் மறு தினம்தான் போகமுடியும்;  அதற்குள்  என்ன நேர்ந்துவிடுமோ என்று கவலைக் கடலில் இரவெல்லாம் விழித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.  அப்போது:

டெலிபோன் மணி அடிக்கிறது.  பதற்றத்துடன், பயத்துடன் அதை எடுக்கிறார் அப்பா.

"ஹென்றி இருக்கிறானா?" என்கிறது ஒரு பெண்குரல்.  

"ஹென்றி என்று இங்கு ஒருவரும் இல்லை.  தப்பு நம்பர்" என்று வைத்து விடுகிறார்.

மறுபடியும் சில நிமிஷம் கழித்து டெலிபோன் மணி அடிக்கிறது.

"ஹென்றி இருக்கிறானா?" அதே பெண்.

"மிஸ்,உனக்கு என்ன நம்பர் வேண்டும்?"

"5365849"

"என் நம்பர் 5365840.  ஒன்பதுக்கு பதில் சைபரைச் சுழற்றுகிறாய் போலிருக்கிறது"

"ரொம்பத் தேங்க்ஸ்" என்று அந்தப் பெண் வைத்துவிடுகிறாள்.

கதையில் இன்னும் ஒரு வரிதான் இருக்கிறது.

சில நிமிஷம் கழித்து மீண்டும் டெலிபோன் மணி அடிக்கிறது.

நாபகோவின் புத்திசாலித்தனம் புரிகிறதா?  என்று கேட்கிறார் சுஜாதா.

புரிகிறதா?  பையன் ஆஸ்பத்திரியில் இருப்பதில் இருக்கிறது விடை என்று தோன்றுகிறது.  ஆனாலும் புரியவில்லை.

=============================================================================================

இதை எல்லாம் எப்படி நம்புகிறீர்கள்?என்று ஜீவி ஸார் கேட்கமாட்டார் என்று நம்புகிறேன்!   அங்கு வந்ததை, நான் படித்ததை பகிர்கிறேன்.  அஷ்டே!

அறிந்துகொள்வோம்' நுாலிலிருந்து: சென்னை, சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்திற்கு, இடம் கொடுத்த தமிழர், சர்தார் ஆதிகேசவ நாயக்கர். 'சர்தார்' என்றால், வல்லபாய் படேல் என்று தான் பலருக்கும் தெரியும். 
காந்திஜியால், 'சர்தார்' என, போற்றப்பட்டார், இந்த தமிழர். காந்திஜியை, சென்னைக்கு அழைத்து வந்து, கூட்டம் போட்டார். சென்னை மெரினா கடற்கரையில் உள்ள, திலகர் திடல் கல்வெட்டில், சர்தார் ஆதிகேசவ நாயக்கரின் பெயரை காணலாம்.

இந்திய சுதந்திர போராட்டத்திற்காக, 11 ஆண்டுகள் சிறை தண்டனை அனுபவித்தவர். வரிகொடா இயக்கத்தில் பங்கேற்றதால், இன்றைய சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையம் அருகே உள்ள, பல கோடி ரூபாய் மதிப்பிலான இவரது சொத்துகளை, ஆங்கிலேயர்கள் எடுத்துக் கொண்டனர். அப்போதும், தொடர்ந்து தேச விடுதலைக்காக போராடியவர். 

காந்திஜிக்கு தெரிந்த இவரின் பெருமை, சென்னை தமிழனுக்கு தெரியாதது, வருத்தமான விஷயம். இதன் விளைவு, நாட்டுக்கு உழைத்த இந்த மாமனிதருக்கு எங்குமே சிலை இல்லை.

இவரது குடும்பத்தினர், தற்போது, சென்னையில் தான் வசித்து வருகின்றனர். சென்னை மண்ணிற்கு எவ்வித தொடர்பும் இல்லாதவர்களுக்கு எல்லாம், சிலைகள் எழுப்பி வணங்கும் நாம், மண்ணின் மைந்தர், சர்தார் ஆதிகேசவ நாயக்கரை நினைத்து பார்ப்போமா!  

தினமலர் திண்ணை பகுதியிலிருந்து... 

=====================================================================================================

பேஸ்புக்கில் பகிர்ந்ததுதான்... இங்கும் பகிர்கிறேன்.  பேஸ்புக்கை விட இங்கு ரெஸ்பான்ஸ் கொஞ்சமாவது கூட இருக்கும்!!

எல்லோருக்கும் 

எழுத வாய்ப்பு

அன்றாடம் நிரம்புகின்றன

அண்டப் புத்தகத்தின் 

பக்கங்கள்.

புத்தகம் தயார் 

பக்கங்கள்தான் 

இன்னும் 

நிரம்பிக்கொண்டே இருக்கின்றன.

======================================================================================