அருகில் வந்த தொல்லை....!

கடந்த ஞாயிறு தீபாவளி  இனிதே கழிந்தது.  யாருக்கும் பட்டாசு வெடிப்பதில் ஆர்வமில்லை.  அதற்கு முந்தைய அருகாமை வீட்டு சண்டைகளும் காரணம். ஆனால் அது மட்டுமே காரணம் இல்லை.  பொதுவாகவே தீபாவளிக் கொண்டாட்டங்களில் பழைய முறை பின்பற்றப்படுவதில்லை,   அதாவது அதிகாலை எழுவது, எண்ணெய்க் குளியல், பலகாரம், உறவுகளோடு கலந்திருப்பது தொலைகாட்சி இல்லாததால் பட்டாசுகள் வெடித்து என்று முன்பு போல உற்சாகம் இருப்பதில்லை என்பதை எங்கும் பரவலாகப் பார்க்க முடிகிறது.  பட்டாசு விற்பனையாளர்கள் ஐம்பது சதவிகிதத்துக்கும் அதிகமாக விற்பனை குறைந்திருப்பதாக செய்தி சேனல்களில் வருத்தப்பட்டார்கள்.  காற்று மாசுபடுவது பற்றியும் அதிகம் விழிப்புணர்வு பரவி வருகிறது.

இந்த முறை சாட்டை, மத்தாப்பூ, பூவாணம், தரைச்சக்கரம், கம்பி மத்தாப்பூ மட்டுமே சிறிய அளவில் சாஸ்திரத்துக்கு வாங்கி கொளுத்தினோம்.  வெடித் சத்தங்கள் அலர்ஜியாகி விட்டன!  தீபாவளி அன்று காலை நடைப்பயிற்சியின்போது பதுங்க இடம் தேடிஓடிக் கொண்டிருந்த செல்லங்களைப் பார்க்கும்போது பரிதாபமாக இருந்தது.

இப்போது ஏதேதோ புதிது புதிதாக வாண வகைகள் வந்திருக்கின்றன என்று சொன்னார்கள்.  ஒவ்வொரு வருடமும் புதுசு புதுசாக அறிமுகப்படுத்துவார்கள்!  நாங்கள் அந்தக் காலத்தில் அதிசயமாய் வாங்கி கொளுத்திய இரண்டு விஷயங்கள் பற்றி...  ஒன்று ராக்கெட் என்று சொல்லப்பட்டாலும் அது சரிகை பேப்பரில் சுற்றப்பட்ட பால்பேடா போல சிறிதாக இருக்கும்.  எது மேல், எது கீழ் என்று கண்டுபிடிக்க முடியாமல் இருக்கும்.  அதைப் பற்ற வைப்போம்.  ஒழுங்காக வைக்கப்பட்டு கொளுத்தப்பட்டிருந்தால் 'உய்ங்... விஷ்' என்கிற சத்தத்துடன் அது சுழன்று புறப்பட்டு மேலே சென்று மறையும்.   ராக்கெட்டாய் இருந்தால் மேலே சென்று அது வெடிப்பது, பூப்பூவாய் சிதறுவது, பாராசூட் இறக்குவது போலெல்லாம் இருக்கும். இது அப்படி எல்லாம் இருக்காது.  காணாமல் போய்விடும்.  தலைகீழாய் வைத்துக் கொளுத்தி இருந்தால் இருக்கும் இடத்திலேயே சுழன்று சத்தப்படுத்தி நின்றுவிடும்!

ராக்கெட் விட்டபோது பாட்டில் கவிழ்ந்து வழக்கமான காமெடிகள் அரங்கேறி உள்ளன.  வீணாய்ப்போன வெடிகளின் மருந்தைச் சேகரித்து பேப்பரில் கொளுத்தியுமிருக்கிறோம்.  கையை வேகவைத்துக் கொண்டுமிருக்கிறோம்!

என் நண்பர்கள் வெடி பற்ற வைக்க உருண்டையான, தடிமனான ஊதுபத்தி வாங்கிவைத்திருப்பதைப் பார்த்து சில வருடங்களுக்குப் பின் அதை நாங்களும் வாங்கி உபயோகித்தோம்.  அதுவரை வீட்டில் இருக்கும் செய்தித் தாள்களை நான்காய், எட்டாய், மடித்து (ரொம்ப பயமாய் இருந்தால் நான்காய் மட்டும்!  பெரிதாய் இருக்கும் பாருங்கள்...) கிழித்து வைத்துக் கொண்டு, வீட்டு வாசலில் அகல் விளக்கு ஏற்றி வைத்துக் கொண்டு,  அதில் அந்த செய்தித்தாள் துண்டின் ஒருமூலையைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டு ஓடி,  அதன் கீழ் மூலையில் வெடியின் திரி எதிர்வரும் நெருப்பை எதிர்கொள்ளும் வகையில் வைத்துவிட்டு ஓடிவந்துவிடுவோம். 

அடுத்தது ரயில்!  சிறிய செவ்வக வடிவத்தில் இருக்கும் ரயிலை அதன்மேலே இருக்கும் வளையத்தை இரண்டு மரங்களுக்கு இடையே கயிறு கட்டி அதில் மாட்டி விடவேண்டும். பற்ற வைத்தால் வினோதமான சப்தத்துடன் இந்த மூலைக்கும் அந்த மூலைக்கும் சென்று வரும்.  இது கூட ஒரே ஒருமுறை வாங்கியதோடு சரி.  அந்த ஒருமுறை கூட கயிறு எரிந்து தரையில் விழுந்து விட்டது!

இந்த தீபாவளிக்கு முதல்முறையாக ரெடிமேட் ட்ரெஸ் எடுத்தேன்.  இத்தனை நாட்கள் துணி எடுத்து தையற்காரரிடம் கொடுத்து தைத்து வாங்கித்தான் போட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.  ரெடிமேட் ஒத்துவரவில்லை.

தீபாவளி சமயத்தில் புதுத்துணி தைக்க கொடுத்துவிட்டு  வாசலில் தீபாவளி காலை வரை கூட காத்து நின்ற அனுபவம், நல்ல வேளையாய் எனக்கு வாய்த்ததில்லை.  மிகவும் முன்னாடியே  தைத்து வாங்கி விடுவோம்!  

தஞ்சாவூரில் என் அப்பாவுக்கென்று ஒரு டெய்லர் இருந்தார்.  ஏழுமலை என்று பெயர்.  வயதானவர்.  அய்யங்கடைத் தெருவிலோ எங்கோ கடை.  

அவரிடம்தான் என் டிராயர், சட்டைகளை தைக்கக் கொடுப்பார் அப்பா.  நீதி படத்தில் சந்திரபாபு போட்டுக்கொண்டு வருவாரே அப்படி ஒரு டிராயர் தைத்துக் கொடுப்பார் அவர்.  ஸ்கூலில் எல்லோரும் நாகரீகமாக டிராயர் சட்டையில் வர,  நானும் என் அண்ணனும் மட்டும் இரண்டுபேர் புகுந்து கொள்ளும் அளவு டிராயரில் வலம்   வருவோம்!  

அப்புறம் யாகப்பா தியேட்டர் அருகே பாரத் டெய்லர் என்கிற நவநாகரீக டெய்லரைப் பிடித்தோம் நானும் என் அண்ணனும்!

===================================================================================================

ஞாயிறு படங்களில் ஒரு பாடல் பகிர்ந்திருந்தேன்.  சிவாஜியின் மூன்று தெய்வங்கள் பாடல்.  அப்போது கீதா அக்கா ஒரு கமெண்ட் போட்டிருந்தார்.  "இதில் சிவாஜி கதாநாயகனாய் நடிக்கவில்லை என்றாலும்...." என்று சொல்லி இருந்தார்.   அதே வரிகள் கீழே நான் தந்திருக்கும் என் பழைய பேஸ்புக் காப்பிபேஸ்ட் பதிவில் வொய் ஜி மஹேந்திராவும் சொல்லியிருக்கிறார் வேறொரு படம் பற்றி!  இந்த ஒற்றுமையை சாக்காய் வைத்து இதைப் பகிர்ந்து விடுகிறேன்.   கீதா அக்கா அப்போதே அங்கேயே இதை எங்கள் பிளாக்கில் ஏன் பகிரவில்லை என்று கேட்டிருந்தார்.அப்போது இப்படி சந்தர்ப்பம் வரவில்லை!   இப்போது அவர் ஆசையை நிறைவேற்றி விடுகிறேன்!!

நான் சுவாசிக்கும் சிவாஜி! - ஒய்.ஜி.மகேந்திரா (5) :

நான், தியேட்டருக்கு சென்று பார்த்த, முதல் சிவாஜி படம், பாவ மன்னிப்பு. சென்னை நகரின், முதல், "ஏசி' தியேட்டரான, சாந்தி தியேட்டரில், அப்படம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. என் பாட்டி அலமேலு அம்மாள்,  "சிவாஜி, முஸ்லிமாக நடித்திருக்கிறாராம். எப்படி செய்திருக்கார்ன்னு பார்க்கணும்டா...' என்று கூறி, அழைத்துச் சென்றார்.

என் பாட்டி, ரொம்ப ஆச்சாரமானவர்.  சினிமா அதிகம் பார்ப்பதில்லை. அப்படிப்பட்டவரைக் கூட, தன் நடிப்பால் கவர்ந்திருந்தார் சிவாஜி.
படத்தில், சிவாஜி படும் கஷ்டங்களை பார்த்து, "என்னடா, இந்த எம்.ஆர்.ராதா இப்படி, அக்கிரமம் செய்யறான்...' என்று, அங்கலாய்த்துக் கொண்டார் என் பாட்டி.

படிக்காத மேதை படத்தில், ரங்கனாக, விசுவாசமுள்ள வேலைக்காரனாகவே வாழ்ந்து காட்டிய சிவாஜி, பாவ மன்னிப்பு படத்தில், முஸ்லிம் இளைஞராக மாறியிருந்தார்.

இப்படத்தில், சிவாஜி இரைந்து பேசாமல், ரொம்ப நளினமாக நடித்திருப்பார். இந்தப் படத்தை, ஒவ்வொரு முறை பார்க்கும் போதும், அவரது நடிப்பில், ஒரு புது பரிமாணம் தெரியும்.

நான் கெமிக்கல் இன்ஜினியரிங் பி.டெக்., படித்துக் கொண்டிருந்த சமயம். என்னுடன் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த, வட மாநில நண்பன் ஒருவனை, இப்படத்திற்கு அழைத்து சென்றேன். படத்தில், முகத்தில் அமிலத்தை ஊற்றும் காட்சியில், அப்படியே, துடிதுடித்து, தத்ரூபமாக நடித்திருப்பார் சிவாஜி.

அதைப் பார்க்கும் போது, யாரோ, நம் முகத்தில் அமிலத்தை ஊற்றி விட்டது போன்ற உணர்வு, ஏற்படும். அத்தகைய, சிறப்பான நடிப்பை, வெளிப்படுத்தியிப்பார்.

ஆனால், அந்த வடமாநில நண்பனோ, "அமிலம் முகத்தில் படும் காட்சியில், அந்த நடிகர், சரியாக நடிக்கவில்லை. ரொம்ப ஓவர் ஆக்டிங்...' என்று விமர்சித்து பேச ஆரம்பித்தான். என்னால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. "நாம இரண்டு பேரும், ரசாயன லேபுக்கு போகலாம். அங்கேயிருந்து, கொஞ்சம் ஆசிட் எடுத்து, உன் முகத்திலே வீசுகிறேன். ஆசிட் பட்ட எரிச்சலை, ஓவர் ஆக்டிங் செய்யாமல், நளினமாக செய்து காட்டு...' என்றேன்.

என் உணர்வை புரிந்து கொண்ட அந்த நண்பன், மன்னிப்பு கேட்டு சென்றான்.

மீண்டும் சாந்தி தியேட்டருக்கு வருவோம். "என் கையிலே மாத்திரம் ஒரு கத்தி இருந்தால், எம்.ஆர்.ராதாவை குத்தியிருப்பேன்...' என்றார் என் பாட்டி. அவ்வளவு வெறுப்பு அவர் மீது. தான் ஏற்ற பாத்திரத்திற்கேற்ப, வில்லத்தனம் செய்து, ரசிகர்களின் வெறுப்பை சம்பாதித்ததிலிருந்து, எம்.ஆர்.ராதா எவ்வளவு பெரிய நடிகர், என்பதை புரிந்து கொள்ளலாம்.

இப்படத்தின் உண்மையான ஹீரோ எம்.ஆர்.ராதா தான் என்பதை, படத்தை பார்த்த பின், உணர முடிந்தது.  படம் முழுவதும் வருகிற கதாபாத்திரம் எம்.ஆர்.ராதா தான். தன் திறமை மீது உள்ள அசாத்தியமான நம்பிக்கையில், சிவாஜி, அவருக்கு, முக்கியமான பாத்திரத்தை கொடுத்து, முக்கியத்துவம் குறைந்த பாத்திரத்தை, ஏற்று நடித்திருக்கிறார். மொத்த குழுவும், படம் வெற்றி பெற, உழைக்க வேண்டும் என்பதே, அவருடைய எண்ணம், குறிக்கோளாக இருந்திருக்கிறது.

[ தினமலர் - வாரமலர் ]

கீதா அக்கா அப்போது அங்கே போட்ட கமெண்ட்!

========================================================================================================================

ஒரு கேள்வி......

சில வாரங்களுக்கு முன் கிருஷ் ஸார் பிளாக்கில் படித்த செய்தியைத்தொடர்ந்து பிலஹரி அவர்களின் கதையை இங்கு டைப்பிப் பகிர்வதாய்ச் சொல்லியிருந்தேன்.  இப்போது அது சம்பந்தமாய் ஒரு கேள்வி.  நான்கு கதைகளையும் அவ்வப்போது பகிர எண்ணம்.  முதல் கதையைப் பகிரும் நேரம் அதை ஒரே தரமாய் பகிரவா?  இரண்டு வாரங்களாய் பகிரவா?  சற்றே நீளமாய் இருப்பதாய்த் தோன்றுமே....

===========================================================================================================

வழியில் ஓரிடத்தில் இந்த மழைக்கு தரை முழுக்க கொடியாகப் படர்ந்திருக்கிறது.  அதில் காய்த்துத் தொங்கும் இந்தக்காய் - பழம் போல இருந்தாலும் காய்தானாம்.  இதை சமைப்பார்கள் என்று சொன்னார்கள். எனக்குப் புதுசு.  இதன் பெயர் குமட்டிக்காய் என்று சொன்னார்கள்.

படர்ந்திருக்கும் கொடிப்புதர்...

மறைந்திருக்கும் காய்...

பறித்து தனியாய் வைத்திருக்கும் காய்!

=======================================================================================================================

அங்கிருந்து அருகில் வந்த தொல்லை....!  

==================================================================================================================


தாகம் தீர்க்க வந்தவள்!