கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : காணி நிலம் வேண்டும் பராசக்தி - கீதா ரெங்கன்

காணி நிலம் வேண்டும் பராசக்தி

கீதா ரெங்கன் 

“ஹே! பாட்டீ! அப்பா, பெரிப்பா, சித்தப்பா, அத்தைஸ் எல்லாம் ஏதோ ஆர்க்யூ பண்றாங்க…. ஐ டோன்ட் அண்டர்ஸ்டான்ட் வாட் தே ஆர் ஸ்பீக்கிங்க்….…..ப்ளீஸ் கம் ஹோம்”

இருபது வயது பேத்தி ஆஸ்திரேலிய ஆங்கில உச்சரிப்பில் சொல்லிக் கொண்டே வர, அவள் பின்னால் அவள் தம்பி, கிவ்வி குழந்தைகள், என்று பாட்டியின் எல்லா பேரன் பேத்திகளும் அதே வரிகளை ஹிந்தி, இந்திய ஆங்கிலம், தமிழ் என்று பல மொழிகளில் சொல்லிக் கொண்டு வேகமாக வந்தனர்.

ஆஸ்திரேலியா, நியூசிலாந்து, இந்தியா என்று விரிந்திருந்த உமாவின் மகன்கள் குடும்பம், மகள்கள் குடும்பம்  எல்லோரும் வந்திருக்க வீடே கலகலவென்று இருந்தது.

தென்னந்தோப்பில் அமர்ந்திருந்த அறுபத்து மூன்று வயதான பாட்டி உமா எதுவும் பதில் சொல்லாமல் தோப்பை ஒட்டியிருந்த வயலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

வயலில் களையெடுப்பு நடந்துகொண்டிருந்தது. ஏக்கர் ஏக்கராக நிலங்களும், தோட்டங்களும். உமாவுக்கானவை அதிகம் இருந்தாலும் அனைத்துமே கிராமத்திற்கானது என்றுதான், கிராமத்து மக்களின் உதவியுடன் உமா பாதுகாத்து வந்தாள். அருகே அழகான வாய்க்கால் சல சல என்று சென்று கொண்டிருந்தது..

அதற்குள் ஆங்கிலப் பேரன் பேத்திகளுக்கு வீட்டில் நடந்த விவாதத்திற்கான அர்த்தம் சொல்லப்பட்டுவிட்டது.

“பாட்டி நீ இந்த நிலங்கள், தோட்டங்கள் எல்லாம் வித்துடுவியா?”

சட்டென்று உமாவிற்கு அதிர்ச்சி. குழந்தைகளைப் பார்த்தாள். ‘ஓ அதான் விவாதம் போலும் வீட்டில்’. ஏற்கனவே சில நாட்களாக உமாவின் மனதில் வேதனைகள், அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணங்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்ததுதான்.

வீட்டில் பல எதிர்ப்புகளுக்கிடையே விவசாயப் பாடம் எடுத்துப் படித்துக் கொண்டிருந்த போது கல்லூரி முதல் பருவத்தில், தன் பாட்டியிடம் இருந்த நிலம் போய்விடும் ஆபத்து வந்த போது அதைக் காப்பாற்ற எத்தனைப் போராட்டம் செய்ய வேண்டியிருந்தது. அப்படிக் காப்பாற்றிய நிலத்தை வைத்துதானே அதனுடன் இதோ பெரிய வயல்கள், மா, வாழை, பலா, தென்னை, காய்கறி, பழத் தோட்டம் என்று விரிவாக்கி, கூடவே மாட்டுப் பண்ணை என்று, இன்று ஊருக்கே ஜீவாதாரமாகவும், குடும்பங்களின் குழந்தைகள் அனைவரும் கல்வி கற்கவும் வழி வகுத்திருக்கிறது! அதில் சிந்திய வியர்வையும் உழைப்பும் அனைத்தும் ஒரு நொடியில் புதைந்து மரணத்தைத் தழுவப் போகிறதா?

மனம் நொறுங்கிப் போனது. கண்ணில் நீர் முட்டியது.

“பாட்டி ஏன் ஒண்ணுமே சொல்லமாட்டேன்ற?”

“என்ன சொல்ல?” எல்லாக் குழந்தைகளும் அவளை அணைத்துக் கொண்டும் மடியில் கிடந்தும் சுற்றி வளைத்திருந்தன.

“திஸ் இஸ் மை ப்ராப்பர்ட்டி இதை விக்கறதுக்கு உங்க யாருக்கும் ரைட்ஸ் கிடையாதுனு சொல்லணும்”

“இது என் சொத்து இல்லை. இந்த கிராமத்துக்கானது. நான் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன். ஏன்னா உங்க அம்மா அப்பா எல்லாரும் நல்லா செட்டில் ஆயாச்சு. உங்களுக்கு உரிமை இல்லைனு சொல்லலாம்தான்…. ஆனா இதை எல்லாம் எனக்கப்புறம் யாரு பார்த்துப்பாங்க?”

“ஓ! நோ பாட்டி. நாங்க எல்லாரும் இங்கதான் கெட்டுகெதர். ரிவர்ல குளிக்கறோம். வாய்க்கால்ல விளையாடறோம். சிட்டி இஸ் ஒன்லி ஃபார் புக்ஸ்.இதுதான் ஃபுல்லி ரிஜுவனேட்டிங்க். இயற்கையோடு ஒன்றி டான்ஸிங்க் இன் ட்யூன் வித் நேச்சர்! பாட்டி”

“………………………..”

“பாட்டி என்ன யோசிக்கற?”

“இதே மாதிரிதான் நான் காலேஜ் படிச்சப்ப எங்க பாட்டிக்கும் இக்கட்டான ஒரு சூழல் வந்துச்சு. ஆனா அது குடும்பத்துப் பிரச்சனை. இது கிராமத்துப் பிரச்சனை.

“கொஞ்சம் சொல்லிருக்கல?” என்று பெரிய பேத்தி சொல்லிட, சிறிசுகள், “இல்லை எங்களுக்கெல்லாம் தெரியாது பாட்டி…கமான் சொல்லு” என்றதும் உமாவின் நினைவுகள் அன்றைய காலகட்டத்திற்குச் சென்றுவிட்டது.

“ஏய் உமா! இந்த வயலை விக்கணுமாம். எங்கப்பா பாட்டிகிட்ட சண்டை போட்டுட்டுக்கிட்டிருக்கார்.” மூச்சிரைக்க ஓடி வந்து நின்ற உமாவின் மாமா பையன் உஃப் உஃப் என்று மூச்சு வாங்கினான்.

அருகில் இருந்த ஆறு, மற்றும் பெரிய வாய்க்காலில் இருந்து வெட்டி விடப்பட்ட சின்ன வாய்க்கால் வழியாக ஒவ்வொரு நிலத்தின் வரப்பின் அருகிலும் ஓடையில் தண்ணீர் ஓடிட ஆங்காங்கே வயலுக்குள் நீர் வருவதற்கு ஏற்ப வரப்பில் சிறியதாக வெட்டி விடப்பட்டிருந்தது. வயல் நாற்று நடவு முடிந்து கொஞ்சம் வளர்ந்து வயலுக்குள் தண்ணீர் வந்து கொண்டிருந்தது. உமாவின் கண்களிலும் கண்ணீர் கட்டி நின்றது.

“என்னடி ஒண்ணும் பேசாம நிக்கற. வா போலாம். பாட்டி என்ன சொல்லப் போறாங்கனு பார்ப்போம்.”

அதற்குள் வீட்டு வாண்டுகள் எல்லாம் ஒடி வந்தன. இன்னும் நான்கு நாட்கள் வாண்டுகளுக்கான டாப்பிக்.

“இப்ப என்ன பண்ணனும்ன்ற”

“என்னடி உமா இப்படிப் பேசற? நீ தான் தைரியசாலி. விக்க வேண்டாம்னு சொல்லலாமே”

“யார்கிட்ட? எனக்கு இந்த வயல் மேல எந்த உரிமையும் கிடையாது” என்று சொல்லிக் கொண்டே வயலில் தண்ணீர் தேவையான அளவு இருப்பதைப் பார்த்ததும் சில அடைப்புகளை மண் நிரப்பி மூடிவிட்டு தம்பியுடன் நடந்தாள்.

“ஏய்! சக்கைக் கொட்டை, என்னவோ பெரிசா இங்கேயே இருந்து நிலத்தைப் பார்த்துக்கப் போறது போல உமாகிட்ட பேசச் சொல்லற. நீ தான் அமெரிக்கா போறதுக்கு இப்பவே ப்ரிப்பேர் பண்ணத் தொடங்கிட்டியே”

வரப்பின் ஓட்டைகளில் ஒளிந்து கொண்ட நண்டுகள் எட்டிப் பார்த்தன. நீர்க்கோலி எனப்படும் நீர்ப்பாம்பும் இவர்களின் நடை அதிர்வில், தண்ணீரில் நீந்தி மறுபக்க வரப்பை அடைந்தது. நாம் குடியிருக்கும் இந்த நிலம் போய்விடுமோ? கட்டிடம் ஏதாவது வந்துவிட்டால் நாம் எங்கே போவது என்று நினைத்திருக்குமோ அந்த தண்ணீர்ப்பாம்பு?!.

“சரி விக்க வேண்டாம்னா பாட்டிக்கு அப்புறம் யாரு வயலை பார்த்துக்கறதாம்? நம்மள்ல பொண்ணுங்க எல்லாம் கல்யாணம் ஆகி வெளியூர் போயிடுவோம். நாம பசங்களும் வேலை தேடி போயிடுவோம். யாரு இந்த கிராமத்துல இருக்கப் போறாங்க?” இது உமாவின் தம்பியின் கேள்வி.

“அப்ப விக்கறதுதான் நல்லதுன்ற..?”

“அப்படிச் சொல்ல வரலை, ஆனா நடைமுறைல அதுதான் சாத்தியம். அதான்…”

இவர்களது பேச்சைக் கேட்டு அசைபோட்டவாறே உமா நடந்து கொண்டிருந்தாள்.

அரைஞாண் வெளியில் தெரியும் அளவு கீழே தொங்கும் அரை ட்ராயரை ஒரு கையால் பிடித்துக் கொண்டே டயரை கம்புக்குச்சியால் தட்டி உருட்டிக் கொண்டே வீட்டு வாண்டுகளும், தெருக் குழந்தைகளும் வந்தன. சில ஒதுங்கி ரோட்டோரம் மரங்களுக்கு உப்பு நீர்ப்பாய்ச்சின!

“இவன் ஒண்ணுக்கு அடிக்கான். அங்கன பாரு ரெண்டெண்ணம் மரத்தடியில வெளிக்கிருக்குது. ஏய் உமா அதுங்கள மிரட்டி வீட்டுல போய் போகச் சொல்லு. நீ சொல்லுவேல்ல இப்படி வெளிக்கிருந்து வாய்க்கால்ல கழுவக் கூடாதுன்னு..…”

“என்னவோ இப்பத்தான் முதல் முதல்ல பார்க்கறா மாதிரி பேசறதப் பாரு” எல்லாரும் சிரித்தனர்.

அன்று உமா அக்குழந்தைகளுக்கு வழக்கம் போல் சொல்லவோ இல்லை இவர்களுக்குப் பதில் சொல்லும் நிலையிலோ இல்லை. பல வீடுகளுக்குக் கழிவறையே இல்லையே. அவர்களை என்ன சொல்ல முடியும்? தான் வளர்ந்து கிராமத்திற்கு ஏதேனும் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணம் மட்டும் மனதில் ஆழமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

வழி முழுவதும் வயலில் நாற்றுகள் வளர்ந்து கண் எட்டும் தூரம் வரை பச்சை பசேலென்று காற்றில் அசைய பச்சையாய்  அலை போன்று…..

நினைவு தெரிந்ததிலிருந்து பாட்டியுடன் சேர்ந்து அந்த வயலில் எவ்வளவு வேலை செய்திருப்பாள். வயலில் நெல் விளைந்ததும் அடுத்த போகம் போடும் முன் உளுந்து போட்டு பறித்திருக்கிறார்கள்.

நெல் விளைந்ததும் வீட்டிற்குக் கொண்டுவரப்படும். நெற்கதிர் முற்றத்தில் குவித்து அடுக்கி வைக்கப்படும். ஒரு கொத்து கதிர் வீட்டின் நடுக்கூடத்தில் உள்ள உத்தரத்தில் தொங்கவிடப்படும். அறுவடை ஆனதும் கொசுக்கள் கிராமத்திற்குள் எல்லார் வீட்டிற்குள்ளும் தஞ்சம் புகுந்துவிடும். உத்திரத்தில் தொங்கும் நெற்கதிரிலும் குடி கொள்ளும்.

கொல்லைப்புறத் தரை அல்லது தெருவில் ஒரு மூலையை நன்றாகச் சுத்தம் செய்து சாணியால் நன்கு மெழுக வேண்டியது உமாவின் பொறுப்பு. கதிர்கள் பரப்பப்பட்டு. மாடுகள் சூடடிக்கும். நெற்மணிகள் உதிரும். வைக்கோல் பிரிக்கப்பட்டு மாடுகளுக்கு அனுப்பப்படும்.

மணிகளை முறத்தில் போட்டு உயர்த்திப் பிடித்து சரித்து லாவகமாக புடைப்பது போல் செய்வார்கள். மணிகள் கீழே குவியும். துகள்கள் பறக்கும். மீண்டும் மணிகளைத் திரட்டி முறம் கொண்டு விசிறுவார்கள், துகள்களை அகற்ற..

ஊரே நெற்கதிரின் தவிடு அப்பிக் காணப்படும். சில சமயம் ஆட்களைக் கூட அடையாளம் காண முடியாத அளவு துகள்கள் அப்பி இருக்கும்.சுத்தப்படுத்தப்பட்ட நெல்மணிகளைக் குவித்து, அளந்து வயலில் வேலைக்கு உதவிய ஓரிருவருக்குக் கூலியாகக் கொடுப்பார்கள். பாட்டி உமாவைத்தான் கொடுக்கச் சொல்வார்.

வீட்டில் பெரிய பானையில் கொதிக்கும் நீரில் நெல்மணிகளை இட்டு விறகு அடுப்பு எரிய இரவு முழுவதும் நெற்மணிகள் புழுக்கப்படுவதைப் படித்துக் கொண்டே பார்த்து பதத்தில் எடுப்பது எல்லாம் உமாவின் பொறுப்பு. மெஷினில் கொடுத்து உமி எடுத்து புழுங்கல் அரிசியாக வெளிவருவதை வீட்டிற்கு எடுத்து வருவது ஆண் குழந்தைகளின் பொறுப்பு என்று எத்தனையோ நினைவுகள். இந்த வயல்தான் அவர்களது முக்கிய ஜீவாதாரமாக இருந்தது.

வீட்டை அடைந்த உமாவிற்கு விஷயம் புரிந்தது. மாமா தன் பெண்ணின் கல்யாணத்திற்காகப் பங்கு கேட்டிருக்கிறார். வயல் விற்கப்படணுமாம். பாட்டிக்கு விற்க இஷ்டமில்லை. சண்டை. பாட்டி விற்றுவிடுவாரோ?

உமாவின் மனம் வேதனையில் தவித்தது. பாட்டியின் பெண் வயிற்றுப் பெயர்த்தி தனக்கு உரிமை இல்லாத விஷயத்தில் எப்படித் தலையிடுவது? ஆனால் வயலைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று மனம் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தது.

“ஏவ்ட்டி! அங்க என்ன பண்ற. முற்றத்துல புழுக்கின நெல் காயுது பாரு. கையால அளைஞ்சு கொடு.”

“பாட்டி வயல வித்துதான் ஆகணுமா?” நெல்லை கையால் அளைந்து பரப்பிக் கொண்டே கேட்டாள் உமா. தொண்டையில் குரல் அடைத்து கண்ணில் நீர் முட்டியது.

பாட்டியிடம் இருந்து பதில் இல்லை. கோபம், வருத்தம் போலும்.

மறுநாள் தன் நெருங்கிய தோழியிடம் இதுபற்றி பேசினாள் உமா.

“என் அப்பாகிட்ட பேசிப் பாரேன் உமா. கண்டிப்பா ஏதாச்சும் ஐடியா கொடுப்பாரு…”

பேசினாள். சண்டை, காரண விவரங்கள் என்னவென்று சொல்லாமல், வயலை விற்காமல் இருக்க என்ன செய்யலாம் என்று கேட்டாள்.

“நான் பணம் தரேன். நீ வயலை வாங்கிடு”

“மாமா! நானா? நான் படிச்சுட்டுத்தானே இருக்கேன். வேலைக்குப் போகலையே எப்படி நான் கடனை அடைப்பேன்”

“ஏம்மா படிச்சுட்டே வேலை செய்யலாம். நிலத்துல வரும்படியும் பார்க்கலாம்.. அதுலயும் அடைக்கலாமே. உன் பாட்டிகிட்ட பேசிப்பாரு…”

நல்ல ஐடியாவாகத்தான் இருக்கிறது. பாட்டியை ஒத்துக்கொள்ளச் செய்ய வேண்டுமே. எப்படிச் செய்வது? அன்று இரவு முழுவதும் யோசித்தாள். மறுநாள் பாட்டியிடம் சொன்னாள்.

“கடனா?” என்று கோபப்பட்டார். உமாவின் பெற்றோர், மாமாக்கள் எல்லோருமே எதிர்ப்புத் தெரிவித்தனர்.

“பாட்டி நீ கடன் அடைக்க வேண்டாம். நான் பார்த்துக்குறேன். நிலம் உன் பேர்லதான் இருக்கும். விளைச்சல் இல்லாதப்ப இடைல காய்கறி கூடப் போடலாம் பாட்டி.. ப்ளீஸ்….நமக்கு நிலமும் வேணும், மாமா பாவம் அவருக்குப் பணமும் வேணும். மத்த மாமாக்களுக்கும் அவங்க பங்கைக் கொடுத்துடலாம். அதான் இப்படிச் செய்யலாமேணு தோணித்து.  நான் படிச்சு முடிச்சதும் வயல்ல முழுசும் பார்த்துக்குறேன்” கெஞ்சினாள் உமா.

“உன் படிப்பு கடனை யாரு அடைப்பா? படிக்கறதுக்கே கஷ்டப்படுறவ வயல வேற பாத்துக்கப் போறாளாம்! படிச்சு பாசாயி வேலைக்குப் போற வழியப்பாரு.உன்ன ஒத்த மத்தவங்க எல்லாம் எப்படி படிக்கறாங்க பாரு.” என்று வீட்டிலுள்ள மற்றவர்களுடன் ஒப்பீடு நடந்தது.

உமா அசரவில்லை. “இந்த நிலம்தானே பாட்டி இத்தனை வருஷம் நமக்கு சோறு போட்டுது. நாங்கல்லாம் படிக்கறோம். பெத்து வளர்த்து ஆளாக்கற அம்மா அப்பாவை, ஏன், உன்னையும் வயசாகும் போது பார்த்துக்கணும்னு சொல்றதில்லையா அது போலத்தானே இதுவும். பூமித்தாய் நமக்கு எவ்வளவு செய்யறா? அந்தத் தாயை நாம கண்ணும் கருத்துமா பார்த்துக்க வேண்டாமா? சொல்லுங்க இதுக்கு பதில்.”

“ஏன் நிலத்த வயலாத்தான் வைச்சுக்கணுமோ? வீடு கூடக் கட்டலாமே”

“நான் நிலத்தை நிலமகளாத்தான் பார்க்கறேன். அதுதான் எனக்குத் தெய்வம். அதைக் கட்டிடமாக்க மாட்டேன். எனக்கு நிறையக் கனவுகள், லட்சியங்கள் இருக்கு. இது தொடக்கம் அவ்வளவுதான்….”

“என்ன பெரிய லட்சியம்? படிச்சு வேலைக்குப் போய் கல்யாணம் குடும்பம்னு வாழறத விட்டு…”

“பாட்டி நீ வீட்டுல காந்தி மாதிரி ராட்டை வைச்சு பஞ்சுலருந்து நூல் எடுத்து கொடுத்து எங்களுக்கெல்லாம் யூனிஃபார்ம் வாங்கிக் கொடுத்தியே.எங்களுக்கும் சொல்லிக் கொடுத்து நாங்களும் தானே எங்களுக்கான யூனிஃபார்ம்க்கு நூத்துக் கொடுத்துருக்கோம். இப்பவும்தான் நாம நூக்கறோம் இல்லையா? என்ன ராட்டைக்குப் பதில் மெஷின் போட்டு நூக்கறோம். பெட்ஷீட், டவல் எல்லாம் வாங்கிக்கலையா? காந்தியப் பொருளாதாரத்துல ஒரு சின்ன பகுதி, இந்தக் கிராம மக்கள் தன்னிறைவு அடையறா மாதிரி செய்யணும் பாட்டி. தயவு செய்து பாட்டி ப்ளீஸ் நான் கேக்கற இந்த ஒண்ணு மட்டும் எனக்கு சம்மதம் சொல்லு……ப்ளீஸ்…”

பாட்டி என்ன நினைத்தாரோ? யோசித்திருப்பார் போலும். இறுதியில் உமாவுக்கு ஆதரவான தன் முடிவைச் சொல்லிவிட்டார்..

உமா மகிழ்ச்சியில் பூரித்துப் போனாள். நினைத்தபடி செயல்கள் ஒவ்வொன்றாய் மெதுவாக நடந்தன. உமா பொறுமையுடன், தன் படிப்புடன் வேலைக்கும் சென்றாள். லீவுக்கு வரும் போது பாட்டிக்கு உதவினாள். அவர்களது உழைப்பினால் வயலும் நல்ல விளைச்சல் கண்டது. கடனும் பகுதிக்கு மேல் அடைந்தது.

மாமாக்களின் குழந்தைகள், உமாவின் தம்பி என்று ஒவ்வொருவராகக் கல்யாணம், வேலை என்று வெளியூர் சென்றனர். உமாவின் படிப்பும் முடிந்தது.கடனும் முடிந்து, நிலம் உமாவின் பெயரில் மாறிட, பாட்டி கண்ணை மூடும் முன் உமாவிற்குக் கல்யாணம் முடித்தார். அவள் கிராமத்தின் அருகிலே உள்ள டவுனில்தான் புகுந்த வீடு. உமாவின் பெற்றோர் தம்பியுடன் சென்றனர்.

கணவன் கல்லூரி ஒன்றில் விரிவுரையாளராக இருந்தான். புகுந்த வீட்டில் பிரச்சனைகள் இல்லாமல் இல்லை. வருத்தங்களும், கோபங்களும் வரத்தான் செய்தன. ஆனால், கணவன் உமாவையும் அவளது கனவுகளையும் நன்றாகப் புரிந்து கொண்டு உறுதுணையாக இருந்ததால், புகுந்த வீட்டினரையும் கவனித்துக் கொண்டு, அங்குள்ள பிரச்சனைகளையும் சமாளித்துக்கொண்டு, தன் நிலத்தையும் பார்த்துக் கொள்ள முடிந்தது.

குழந்தைகள் பிறந்தனர். நன்றாகப் படித்தனர். கணவனின் ஒத்துழைப்பினாலும், இருவரது உழைப்பினாலும் நிலங்கள் விரிவடைந்து, தோப்புகளும் சேர்ந்துகொண்டன. கணவன் மற்றும் கிராமத்தில் வசதியுடன் வாழ்பவர்களின் உதவியுடனும் அவள் கிராமத்தில் முதன் முதலாகச் செய்தது, கழிவறைகள் இல்லாத வீடுகளில் கழிவறைகள் கட்டியதும் பொதுக்கழிவறைகள் கட்ட உதவியதும்தான்.

அப்படி உறுதுணையாக இருந்த கணவர் மறைந்ததும் உமா அதிர்ந்துதான் போனாள் என்றாலும் தன் தைரியத்தை இழக்கவில்லை. அவள் பெற்றோரும் இல்லை. அவள் கணவர் இருந்த போதே, மாமாக்கள் வெளியூரில் இருக்கும் தங்கள் குழந்தைகளுடன் இருக்க வேண்டிச் சென்றுவிட்டதால் பாட்டியின் வீட்டை உமாவிடமே கொடுத்துவிட்டுச் சென்றுவிட்டனர். கணவரின் மறைவுக்குப் பின், உமா தன் கிராமத்தில் பாட்டி வாழ்ந்த வீட்டிற்கே தன் குழந்தைகளுடன் வந்துவிட்டாள். என்றாலும் தன் புகுந்த வீட்டினரையும் விட்டுவிடவில்லை. அந்த வீடு அனைவரும் வந்து தங்கிச் செல்லும் இல்லமாக மாறியது.

கிராமத்தில் ஒவ்வொரு பணியாக மேற்கொள்ளத் தொடங்கினாள். நீர்நிலைகள் அதிகம் இருந்தாலும் எதிர்காலத்தின் நீரின் தேவையையும், நீர் மேலாண்மையையும் மக்களுக்குச் சொல்லிட ஊர் மக்கள் அனைவரும் நீர் நிலைகள் அனைத்தையும் பராமரித்தனர். சொட்டுநீர்ப்பாசன முறையையும் அறிமுகப்படுத்தினாள். மக்கள்தான் எத்தனை நல்லவர்கள்! கல்வியறிவுதான் இல்லையே தவிர, நல்ல மனமும், தங்கள் கிராமத்தின் மீதும், நிலத்தின் மீதும் நேசத்துடன் இருந்ததால் எடுத்துச் சொன்னதைப் புரிந்து கொண்டு ஒத்துழைக்கும் எண்ணமும் கலந்திட சாதிக்க முடியாது போகுமோ!

மக்களின் நிலங்களும், தோட்டங்களும் பெருகின. கிராமத்து மக்களுக்கும் உழைத்திட, விளைந்தவை இவர்கள் கிராமத்திற்கும், அருகிலிருந்த டவுன்களுக்கும், சந்தைக்கும் சென்றன. மாட்டுப் பண்ணை, கோழிப் பண்ணை, தேனீ வளர்ப்பு, காய்கறித் தோட்டம், என்று விவசாயம் சார்ந்த தொழில்களும், குடிசைத் தொழிகளும் தொடங்க ஊர் விவசாயிகளுக்கும், குடும்பங்களுக்கும் கூடுதல் வருமானமும் கிட்டியது.

ஊரில் இருக்கும் கோயில் தவிர புதியதொரு கோயில் எழுப்ப வேண்டும் என்று சொல்லப்பட்ட போது, அதற்குப் பதிலாக, அப்பணத்தில் நலிந்த பள்ளிக் கூடத்தை மேம்படுத்தி, எல்லா வசதிகளும் கொண்ட மருத்துவமனை ஒன்றையும் தொடங்கலாமே என்று உமா எடுத்துரைத்த போது சில குரல்கள் எதிர்ப்பு தெரிவித்தாலும், பெரும்பான்மையான கிராமத்தினர் அதை ஏற்றுக் கொள்ள, நல்ல உள்ளங்கள் உதவிட, ஊர் மக்களுடன் சேர்ந்து செயலில் இறங்கினாள். கிராமத்துக் குழந்தைகள் அனைவரும் கல்வி அறிவும் பெறத் தொடங்கினர். நல்ல மருத்துவ வசதியும் வரத் தொடங்கியது..

உமாவின் குழந்தைகள் வெளியூரில் வேலைக்குச் சென்றனர். திருமணமும் முடிந்து எல்லோரும் நல்ல நிலையில் வெளிநாட்டிலும், இந்தியாவிலுமாகஇருந்தனர்.

தன் குழந்தைகளின் ஆலோசனைகளையும், உதவியையும் பெற்று அதன்படி விவசாயத்திற்கும் அதைச் சார்ந்த தொழில்களுக்கும் தேவையான தொழில் நுட்பங்கள், நூலகம், கணினி வசதி, இணையம் போன்ற தொழில் நுட்பங்களை விவசாயிகளுக்காக, ஊர்மக்களுக்காக என்று செயல்படுத்திட தன்னிறைவு பெற்ற, உதாரண கிராமமாக வளர்ந்து ஊடகங்களிலும் பேசப்பட்டதே. அப்போது கூட ஊடகங்களின் வழக்கமான கேள்வி உமாவிடம் கேட்கப்பட்டதுதான்.

“நீங்கள் அரசியலில் இறங்குவீர்களா?”

“அதற்கும் இதற்கும் சம்பந்தமே இல்லையே! தயவு செய்து எங்கள் மக்களின் உழைப்பை அரசியலாக்காதீர்கள்.” என்று ஒரே வரியில் முடித்துக் கொண்டாள்.

அவளது முயற்சிகள் ஒவ்வொன்றிற்கும் கிராமத்தில் சிலர் பிரச்சனைகள் எழுப்பினர்தான். இருந்தாலும் எல்லாவற்றையும் எதிர்கொண்டு முடிந்தவரை செய்திருந்தாலும் இன்னும் செய்ய வேண்டியவை எவ்வளவோ இருக்கிறதுதான்……..ஆனால்…என்று சிந்தித்துக் கொண்டே பேரக் குழந்தைகளிடம் சொல்லிக் கொண்டு வர,

“பாட்டி யு ஆர் சிம்ப்ளி க்ரேட்! எங்களுக்கெல்லாம் நீ ரோல் மாடல் பாட்டி” என்று குழந்தைகள் சிலாகித்தன. குழந்தைகளுக்கெல்லாம் எவ்வளவு நீதிக் கதைகள் சொல்லியிருப்பாள்! கொஞ்சமேனும் பதிந்திராமல் போகுமா என்ன?

“இல்லைமா, எல்லாமே ஊர் மக்களின் உழைப்பு.. சாதனை. என் பங்கு ஒண்ணுமே இல்லைமா. ஜஸ்ட் கைடன்ஸ் அம்புட்டுத்தான்.”

“அது உன் தன்னடக்கம். ஆனால்னு ஏதோ சொல்ல வந்தியே பாட்டி….”

“இவ்வளவு அழகாக விரிந்துள்ள கிராமத்திற்குத்தான் இப்ப பிரச்சனை வந்திருக்கு”

“ஓ! அந்த 4 லேன் சாலையா? பாட்டி?”

“ஆமாம்”

நான்கு மாதங்களுக்கு முன் உமா, தன் குழந்தைகளின் ஊர்களுக்குச் சென்று திரும்பிய போதுதான், நான்கு வழிச் சாலை கிராமத்தின் குறுக்காக வரப் போகிறது என்ற அதிர்ச்சியான செய்தி வந்தது. பல நிலங்கள், வாய்க்கால் எல்லாம் போய்விடும் என்றும் வயல்களுக்கான இழப்பீடு அதன் சொந்தக்காரர்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் என்றும் சொல்லப்பட்டது. உமாவின் மனம் நொடிந்துவிட்டது.

இந்த பூமி நங்கைதான் எவ்வளவு அழகு! அவளை அலங்கரிக்கும் ஜீவராசிகள், விளை நிலங்கள், காடுகள், செடிகொடிகள், மலைகள், அருவிகள்,நீர்நிலைகள்! இவை இல்லாமல் போனால் அவள் உடல் வறண்டு நோயுற்றது போல் ஆகிவிடுவாளே! கிராமங்கள் அழிந்து வரும் நிலையில் தன் கிராமமும் அப்படி ஆகிவிடுமே என்ற வேதனை ஆட்கொண்டது.

உமாவும் ஊர் மக்களுமாகப் பல பெரிய தலைவர்களுக்கு மனு கொடுத்து போராட்டமும் செய்திருந்ததால் சாலைக்கான வேலைகள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டதுதான். ஆனால், நடக்காது என்பதற்கு எந்த உத்திரவாதமும் இல்லையே.

பேரன் பேத்திகள் தங்களுக்குள் ஏதோ பேசிக் கொண்டு வந்தனர். வீட்டிற்கு வந்ததும் உமா ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டாள்.

“அம்மா, நாங்க எல்லாரும் இப்ப இருக்கறப்ப முடிவு செய்வோம். ஹைவே எல்லாம் வரப் போகுதுனா பேசாம எல்லாத்தையும் வித்துறலாம்” –மகன்களும், மகள்களும் சொல்லிட

“நோ” என்ற பெரிய அலறல். எல்லோரும் ஸ்தம்பித்தனர். ஆஸ்திரேலிய பேத்தி பெரியவள்.

“நோ! எதையும் விக்க வேண்டாம்…கூடாது..…ப்ளீஸ்”

“ப்ரியா என்ன உளர்ற. நீ என்ன பண்ணப் போற? பாட்டிய நாம கூட்டிட்டுப் போயிடலாம். வயசாகுதுல? இங்க எதுக்கு தனியா இருக்கணும்?  அதான் இந்த முடிவை நாங்க எல்லாரும் டிசைட் பண்ணினோம். நீ சின்னவ இதுல தலையிடாத….”

இப்படி விவாதித்துக் கொண்டிருந்த போதே உமாவிற்கு நெஞ்சு அடைக்க பிடித்துக் கொண்டள். பெரியவர்களும், குழந்தைகளும் பதறினர். இதுவரை எந்த நோய் நொடியும் இல்லாமல் இருந்தவளுக்கா? பெரிய மகன் தன்னிடமிருந்த ஆஸ்பிரினை கொடுத்து நாவின் அடியில் வைத்துச் சப்பச் சொன்னான்.  அவளைக் காரில் ஏற்றி, கிராமத்தினரின் உழைப்பில் எழுப்பப்பட்டு எல்லா வசதிகளுடனும் வளர்ந்திருக்கும் மருத்துவமனைக்கு விரைந்தனர்.

“டாட்! நான் என் படிப்பு முடிஞ்சதும், அங்கயும், இங்கயுமா இங்க பாட்டியோடுதான் இருப்பேன். நான் முடிவு பண்ணியாச்சு……ஐ வில் டேக் கேர் ஆஃப் ஆல் த லேன்ட்ஸ் அண்ட் வில் செர்வ் திஸ் வில்லேஜ். மை கசின்ஸ் வில் ஜாய்ன் மி...”

ஐசியுவிற்கு கொண்டு செல்லப்பட்ட உமாவின் காதில் பேத்தியின் வார்த்தைகள் ஒலித்திட நம்பிக்கையுடனும், மகிழ்சியுடனும் பேத்தியின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டாள்!