மனித வாடை பட்டதும் மண்ணில் மறையும் மூலிகை

சரவணன் அறையிலிருந்து வெளிப்பட்டான்.  அவன் கையில் அன்றைய தினசரிகள் இருந்தன.  அதை சங்கரனுக்கு எதிரே டீபாயின்மேல் போட்டவன்,  ராகவியிடம், "நீ குளிக்கப் போறயா?  நான் குளிக்கவா?  எனக்கு சீக்கிரம் போகணும்"  என்றபடியே டவலை ஆட்டினான். 

ராகவி தன்முன்னே ஆடிய டவலை பிடித்துக்கொண்டாள்.   "இது என் டவல்...   நாந்தான் குளிப்பேன்" என்று உள்ளே சென்றாள்.  

ராகவி...!  என்ன பெயரோ... புவனேஸ்வரி என்று பெயர் வைக்கவேண்டும் என்பது இவர் ஆசை.  ராகவி பிறப்பதற்கு இரண்டு மாதங்கள் முன்பு சரவணனின் உயிர் நண்பன் ராகவன் ஒரு சாலை விபத்தில் உயிர் துறந்தான்.  அப்போதே சரவணன் பிள்ளை என்றால் ராகவன் என்றுதான் பெயர் வைப்பது என்று முடிவெடுத்து விட்டான்.  பெண் பிறந்தது.  இவர் புவனேஸ்வரி என்று வைக்கலாம் என்று சொல்லிப் பார்த்தார்.  அவன் இரண்டாவது பெயராகக் கூட அப்படி வைக்கவில்லை.  சாஸ்திரிகள் 'இரண்டாவது, மூன்றாவது பெயர்கள் உண்டா'  என்று கேட்டபோது "ஒரே பெயர்தான்...   ராகவி" என்று சொல்லி விட்டான்.

அந்த ராகவன் பள்ளியில் படிக்கும் காலத்திலிருந்து சரவணனுக்கு சிநேகிதன்.  பலமுறை சரவணனிடம் ராகவனைப் பற்றி சங்கரன் சுள்ளென்று விழுந்திருக்கிறார்.  நேரம் கெட்ட நேரத்தில் எல்லாம் வந்து இவனுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் ராகனைக் கண்டால் அப்போதெல்லாம் அவருக்கு ஆகாது.   ஆனால் அவன் மரணம் அவரையும் அசைத்திருந்தது.  

சங்கரன் தன்முன்னே கிடந்த தினசரிகளை எடுத்துப் பிரித்து மேலோட்டமாக மேய்ந்தார்.  எந்தெந்த செய்திகளை விவரமாக மதியம் படிக்க வேண்டும் என்று தீர்மானம் செய்துகொள்வார். 

சமையலறையிலிருந்து வெளியே வந்த விசாலி "சரவணா...   சீக்கிரமா போகணுமா?"  என்றவள்,  "குளிச்சுட்டு வந்தா  டிஃபன் கொடுத்துடுவேன்.   அப்புறமா காஃபி சாப்பிடலாம்.  புதுசா ஒரு கவர் எடுத்துக் காய்ச்சணும் " என்று பொதுவாக சொல்லி விட்டு ராகவியின் புத்தகப்பையை எடுத்து ஒழுங்குபடுத்தி வைத்தாள்.  சங்கரன் செய்தித்தாளின் ஓரம் வழியாக விசாலியைத்தான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.  இரண்டாம் பாகமாக வெளிவந்த அந்த வரிகள் தனக்கானவை என்று அவருக்குத் தெரியும்.

குளித்துவிட்டு தலையில் துண்டுடன் சமலையலறைக்குள் நுழைந்த மீனா ஒரு தட்டில் எதையோ எடுத்துக்கொண்டு மீண்டும் அறைக்குள் சென்றாள்.  அவளும் கிட்டத்தட்ட கிளம்பி விட்டாளென்று தெரிந்தது.  வெங்காய வாசனை அடித்தது.  அடையோ?

சரவணன் துண்டுடன் அறைக்குள் அவள் பின்னாலேயே சென்றான்.  அவனும் உள்ளேயே குளித்து விடுவான் என்று தெரிந்தது.  இவ்வளவு அவசரமாகக் குளித்து நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் என்று தோன்றியது சங்கரனுக்கு.  எனினும் ராகவி வெளியே வந்ததும் அவரும் சென்று குளித்துவிட்டு வந்து விட்டார்.

குளிக்கும்போதே அவருக்கு அந்த இரண்டாவது பாடல் நினைவுக்கு வந்து விட்டது...  "சேதக...   ஸ்ரீராமம்..."  பதினோரு மணிக்குமேல் கேட்கவேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டார்.  தனியாகத்தானே இருப்பார்...

பனியனை அணிந்துகொண்டு வந்தபோது ஹால் டீபாயில் ஒரு தட்டில் ரவா உப்புமா சூடாகக் காத்திருந்தது.  ஓரத்தில் கொஞ்சமாய் எண்ணெயில் குழைந்த மிளகாய்ப்பொடி.

உள்ளே திடும்பிரவேசம் செய்தாள் மீனாவின் அம்மா.   இந்த மாதம் ஒய்வு பெறுகிறாள் அவள்.  அவள் மீனாவை அழைத்துக் கொண்டு அதே ஆட்டோவில் சென்று விடுவாள்.   அடுத்த மாதம் எல்லாம் மீனா அலுவலகம் செல்ல வேறு வழி பார்க்கவேண்டும்.

"விசாலி மாமி ...    காஃபி ரெடியா?"

"இதோ.." என்று இரண்டு காஃபிக்களுடன் வந்த விசாலி ஒன்றை மீனா அம்மாவிடமும், இன்னொன்றை இவர் அருகிலும் வைத்துவிட்டுச் சென்றாள்.

ரவா உப்புமாவை ரசித்துச் சாப்பிட்டார் சங்கரன்.  சூடாக, நெய்வாசனையுடன் வெங்காயம் போட்டு அருமையாக இருந்தது.   சரவணன்,  மீனா,  ராகவி எல்லோரும் புறப்பட்டுச் சென்று விட, விசாலி கையில் ஒரு புத்தகத்துடனும், பாதி பின்னிய வொயர் கூடையுடனும் வெளியே சென்றாள்.  இனி மதியம் இரண்டு மணிக்குமேல்தான் அவளும் வருவாள். இரண்டுமூன்று பெண்களுடன் விஷ்ணு சகஸ்ரநாமம் க்ளாஸ், வொயர் கூடை என்று அரட்டையுடன் பொழுது போகும் அவளுக்கு.  

தன்னைத் தவிர்க்கவே விசாலி இதெல்லாம் செய்கிறாள் என்று நினைத்துக்கொண்டார் சங்கரன்.  

விசாலி தன்னுடன் பேசுவதில்லை என்று சொல்ல முடியுமா?  முடியாது.  பேசுகிறாள் என்று சொல்ல முடியுமா?  அதுவும் முடியாது... 

பேப்பர் படித்துவிட்டு சற்றே கண்ணயர்ந்திருப்பார்...   காலிங்  பெல் அடித்த சத்தம் கேட்டு கதவைத் திறந்தார்.  

அலமேலு.  

"என்னப்பா...   தூங்கிட்டீங்களா...  தொந்தரவு செய்திட்டேனா?" என்றபடியே கிச்சனுக்குள் நுழைந்து பாத்திரங்களைத் தூக்கிக்கொண்டு தேய்க்குமிடத்துக்குக் கொண்டு சென்றாள்.  

"அம்மா க்ளாசுக்குப் போயிருக்காங்களா அப்பா?"  

சங்கரன் பதில் சொல்லவில்லை என்றதும் அங்கிருந்தே எட்டிப் பார்த்தாள் அலமேலு.   இவர் ஆமாம் என்பது போல மண்டையை ஆட்டியவர், "தினம் இதே கேள்விதானேம்மா...   இதற்கு பதில் சொல்லணுமா?" என்றார்.  

"சொல்லுங்கப்பா...   பேசாமலே தனியா இருந்தா போரடிக்குமில்ல?"  என்ற அலமேலு தொணதொண என்று ஏதேதோ பேசிக்கொண்டே வேலை செய்து விட்டு புறப்படவும் விசாலி உள்ளே நுழையவும் சரியாய் இருந்தது.

"இந்தா அலமேலு...  கிளம்பிட்டியா...    நேற்றைய குழம்பும், கொஞ்சம் பொரியலும் வச்சுருக்கேன்...    எடுத்துட்டுப்போ...  மீனா எப்படிஇருக்கா?"  மீனா என்பது அலமேலுவின் அம்மா பெயர்.  அவள்தான் முன்னர் இங்கு வேலை செய்ய வந்து கொண்டிருந்தாள்.

அலமேலு ஏதோ ஒரு கம்பெனியில் ஆறாயிரம் ரூபாய் சம்பளத்துக்குச் சென்று வந்தவள், அவ்வப்போது அம்மா வரமுடியாமல் போகும்போது வர ஆரம்பித்தவள், இப்போது இவளே சில வீடுகளை எடுத்துக்கொண்டு விட்டாள்.  அந்த வேலையை விட்டு விட்டாள்.  வீட்டு வேலையில் அதைவிட நல்ல சம்பளம் கிடைப்பதாகச் சொன்னாள்.  

கையில் கட்டியிருந்த வாட்ச்சைப் பார்த்துக்கொண்ட அலமேலு "அம்மா நல்லாருக்காம்மா....  நான் மேல ரெண்டு வீட்டையும் முடிச்சுட்டு போறப்போ எடுத்துக்கறேன்மா..." என்று சொல்லி விட்டு மாடியேறினாள்.

விசாலி சரி என்று தலையை ஆட்டியவள், டைனிங் டேபிளில் இவர் தட்டை எடுத்து வைத்து சாதம் போட்டாள்.  மௌனமான நேரங்கள்.  இவர் சாப்பிட்டானதும் அவளும் ஒரு தட்டை வைத்துக்கொண்டு சாப்பிட்டாள்.  ரொடீன்!

சேர்ந்தே சாப்பிடலாம் என்று ஏற்கெனவே பலமுறை சொல்லிப் பார்த்திருந்த சங்கரன் இப்போதெல்லாம் அலுத்துப்போய் விட்டு விட்டார்.  எபப்டியும் செவிசாய்க்க மாட்டாள்.  சாப்பிட்டு விட்டு ஹாலில் ஓரமாய் ஒரு மணைப்பலகையை தலைக்கு வைத்துக்கொண்டு படுத்து விடுவாள்.  இனி  ராகவி ஸ்கூலில் இருந்து வரும்வரை அவளுக்கு ஒய்வு.

[தொடரும்]

===================================================================================================

மற்றவர்கள் செய்யவில்லை 

பெற்ற மகன்களும் 

மகள்களும்தான் 

செய்கின்றனர் 

இந்தப் பாவத்தை..

அவர்களைச் சுமக்க 

இவள் வயிறு 

என்ன பாவம் 

செய்ததோ...

==============================================================================================

நிலம் புரண்டி 

மனிதனின் வாடை பட்டதும் நிலத்துக்குள் மறைந்து கொள்ளுமாம் ஒரு மூலிகை.  அதன் பெயர் நிலம் புரண்டியாம்.  அதைக் கண்டுபிடிக்க இளம் தேத்தாங்கொட்டைகளைக் கொண்டு சென்றால் இந்த மூலிகையிருக்கும் இடத்தில கைகளுக்குள் தேத்தாங்கொட்டைகள் பொரியுமாம்.   அந்த இடத்தில் உள்ளுக்குள் சென்று மறைந்து கொண்டிருக்கும் நிலம்புரண்டி மூலிகையைத் தோண்டி எடுக்கலாமாம்.  இந்த வீடியோவில்  அந்த மூலிகை, மனிதர்கள் அருகில் வந்ததும், கடன் கொடுத்தவனைக் கண்டதும் சரேலென பக்கத்து சந்தில் மறையும் கடன் வாங்கியவர்களைப் போல,  சரசரவென மண்ணுக்குள் மறைவது நிஜமா, கிராபிக்ஸா தெரியவில்லை!  ஆனால் சுவாரஸ்யம்!  தோண்டி எடுக்கும்போது ஏன் ஓட மாட்டேன் என்கிறது?!!   இதை வைத்து பொன்,பொருள், செய்வினை எல்லாம் எளிதாக எடுக்கலாமாம்!  மூலிகையை வைத்த தாயத்தும் மண்ணுக்குள் சென்று மறைந்து கொள்கிறது!

பின்குறிப்பு.  உங்களுக்குத் பிடித்திருந்தால் அந்த கொண்டி சித்தரின் பக்கத்தை லைக் பண்ணலாமாம், ஷேர் பண்ணலாமாம்!

=============================================================================================

மனம் என்பது என்ன?  மூளையா?  இதயமா?  ஜீவி ஸார் இந்தக் கேள்விக்குதான் பதில் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார், அவர் பதிவில்.  எண்ணங்கள் மனதுக்குள் இருக்கின்றனவா, மனதுக்கு வெளியிலா? எண்ணங்களே மனமா?  எண்ணங்கள் மனதுக்கு வெளியில் இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியுமா?  அப்படியும் ஒரு இடத்தில் படித்தேன்.   சரி,  வெளியில் என்றால் எங்கு?  இந்த அண்டத்தில்?  இதை எல்லாம் யோசித்தபோது வந்த குழப்பாப்பம்தான் கீழே....

​மனம்

​​எப்படியோ 

வெளியே வந்து பார்த்தபோதுதான் 

அது உள்ளேயே இருக்கிறது 

என்று தெரிந்தது.  

உள்ளேயிருந்து பார்த்தபோது 

அது வெளியே இருந்தது 

போலதான் தோன்றியது

=======================================================================================================

சுண்டல் கலெக்ஷனுக்குச் சென்றபோது ஒரு இடத்தில அவர்கள் குடியிருப்பில் இருந்த சிறுகோவிலில் துர்க்கைக்கு கட்டளை கொடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.  சித்தியின் பாஸ்...    சே...  பாஸின் சித்தி வீடு!  அந்த சித்தி "துர்கைக்கு அலங்காரம் பார்த்தீர்களா? இதில் என்ன விசேஷம் சொல்லுங்கோ..." என்று மறுபடியும் மறுபடியும் கேட்க, மைக்ரேனில் இருந்த நான் ஒரு தவறான பதிலுக்குப் பின் குத்துமதிப்பாக "பூ அலங்காரம் ஓம் என்ற வடிவில் இருக்கு" என்றதும் சித்தி மகிழ்ந்து போனார்.   துர்க்கையின் அருள் எனக்கு பூரணமாகக் கிடைக்கும் என்றார்!

இன்னொரு வைணவ வீட்டில் கொலுவில் தும்பிக்கை ஆழ்வார்....

அதே வீட்டில் கொலுவில் கௌரவக்குடும்பமும், பாண்டவக்குடும்பமும்....

==================================================================================================

நேற்று அதிரா சொன்ன பேய்க்கதைகள் படித்தபின் இன்று இதைப் பகிர்ந்துகொண்டால் என்ன என்று தோன்றியது...  

அப்போது - ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் - திகில்வரிகள் (என்று நினைத்துக்கொண்டு) சில எழுதி இருந்தேன்.  அவற்றிலிருந்து இரண்டு...  அதில் ஒன்றுக்கான பதில்களுடன்...     பதில்கள் சற்றே சுவாரஸ்யமாய் இருந்ததால்...