அரசுப் பள்ளிக்கு ஐயிரண்டு லட்சம் மற்றும் நான் படிச்ச கதை

 

=========================================================================================================

==============================================================================================================

==============================================================================================

====================================================================================================

======================================================================================================================================================================================

 

நான் படிச்ச கதை (JK)

கிறுக்கல் – லா ச ரா

முன்னுரை.

எந்த ஒரு படைப்பும் நம்முடைய கவனத்தை ஈர்க்குமாயின் அது மனதில் ஆழப் பதிந்து ஒரு ஓரத்தில் அழியாத கோலமாய் நிற்கும். சிறந்த சிறுகதைகளும் அப்படியே. படித்தபின் அக்கதை விருப்போ, வெறுப்போ, மகிழ்ச்சியோ, துக்கமோ, கோபமோ, அனுதாபமோ, என்று ஏதோ ஒரு உணர்ச்சியைத் உள்ளத்தில் தூண்டும்.

அப்படி மனதில் நின்ற மாசானம், இணைப்பறவை, பைத்தியக்கார பிள்ளை, காட்டில் ஒரு மான், வெயிலோடு போய், இடலாக்குடி ராசா, தக்கையின் மீது நான்கு கண்கள், ஆயிஷா, மரி என்னும் ஆட்டுக்குட்டி, என்று சில கதைகளை இப்பகுதியில் கண்டோம். அவ்வரிசையில் தற்போது கிறுக்கல். 

கொடிது கொடிது முதுமை கொடிது. அதனினும் கொடிது முதுமையில் தனிமை (இணையை இழப்பது), அதனினும் கொடிது தனிமையில் மகன் அல்லது மகள் ஆதரவில் வாழ்வது. சூடாமணியின் தாத்தா (இணைப்பறவை)  நீல பத்மனாபனின் மாரியம்மை (சண்டையும் சமாதானமும்) போன்றோர் அத்தகைய மறக்க முடியாத முதியவர்கள். 

சூடாமணியின் ‘இணைப்பறவை’யில்  பாட்டி இறந்த பின் தாத்தாவின் மன நிலையை விவரிக்கும் விதமாக கதை ஆரம்பிக்கும்.. இந்தக் கதையும் அவ்வாறே. 

கிராமத்தில் வசிக்கும் தாத்தாவின் இணை விஜி என்கிற விஜயாம்பிகை பாட்டி இறந்து 15 நாட்கள் ஆகி விட்டன. மகன் அவரை பட்டணத்திற்குக் கூட்டிச் செல்கிறான். சம்பளம் இல்லா வீட்டுக் காவல்காரன், பேரனைக் கவனித்துக்கொள்ளும் குழந்தைப் பாதுகாவலர், என்று பல முகமூடிகளையும் அணிந்து பழகாத ஊரின், நகரத்து வீட்டின், வேலைக்கு போகும் மருமகளின், என்று பிடிக்காத பல விஷயங்களைச் சகித்துக்கொண்டு எப்படியோ வாழ்கிறார். இடையில் பேரனின் களங்கமற்ற அன்பு/நெருக்கம் மட்டுமே ஆறுதல். அவன் முகம் பாட்டியின் சாயலில் இருப்பதுவும் ஒரு காரணம். பேரனுக்கு படிப்பு சுணங்குகிறது. அதற்கு காரணம் அவர் தான் என்று குற்றம் சாற்றுகிறார்கள். 

ஒரு நாள் மகனும், மருமகளும் சேர்ந்து பேரனை அடிக்கும்போது குறுக்கே போய் தடுக்கிறார். அவர் மேலும் அடி விழுகிறது அதன் விளைவு? எதிர் பாராதது. 

கதை வெளியான வருடம் 1991. வாசகர்கள் அதையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். கால வித்தியாசம் கதையின் ஊடே வருகிறது. கதை சுருக்கம் தரப்பட்டுள்ளது. அதுவே கொஞ்சம் நீளம். முடிவு எதிர்பாராதது. அதுவே தலைப்பு. 

கிறுக்கல்

கதையாசிரியர்: லா.ச.ராமாமிர்தம்

பாட்டி இறந்து இரண்டு வாரங்கள் ஆகி விட்டன.

“அப்போ நாளை ராத்ரி புறப்படறோம். ரிசர்வ் பண்ணியாச்சு.”

அவன் சொன்னதை வாங்கிக் கொண்டதாக அவர் விழிகளில் தெரியவில்லை.

“உங்களுக்கும் சேர்த்துத்தான்.”

“நானா? நான் ஏன்?”

“ஆம்ப்பா.”

“நான் ஏன்?”

“ஆமாம்பா.” இப்போ குறுக் கிட்டது அவள். “உங்களுக்கு இனிமேல் இங்கே என்ன இருக்கு?”

“என்னை ஒரு வார்த்தை கேட்டிருக்கலாமே!” நெஞ்சில் கோபம் பிராண்டிற்று. “இங்கே என்ன இல்லை? ஒருத்தியில்லேன்னா உலகம் அஸ்தமிச்சுப் போயிடுமா?” ஆனால். குரல் தழுதழுத்து விட்டது. 

மருமகள் “அப்பா. கோவப்படாதீங்கோ.” சட்டென மண்டியிட்டு அவர் வலது கையைத் தன் இரு கைகளிடையே பொத்திக்கொண்டாள். கூசிற்று. விடுவித்துக் கொள்ள முயன்றார். அவள் விடவில்லை. இப்போதெல்லாம் இதுதான் சகஜம் போலும்! 

“நீங்கள் ரெண்டு பேருமே எப்போதோ எங்களிடம் வந்திருக்க வேண்டும். நாங்கள் கட்டாயப்படுத்தாமல் இருந்துட்டு, ஏமாந்தும் போயிட்டோம். இப்ப வேணும், எனக்கு ஒரு சான்ஸ் கொடுங்கப்பா. இனிமேல் நீங்கள் ஒண்டியா இருக்க வேணாம்.”

பரவாயில்லை. அப்பா உலகம் முழுக்க அஸ்தமிச்சுப் போயிடல்லே.

“உன் பேர் என்ன?” சமாதானத்தில் முறுவலித்தார்.

எழுந்து நின்றாள்.

“என் பெயர் விஜி.”

தூக்கி வாரிப் போட்டது.

“நீயும் விஜியா?” நான் விஜயஸ்ரீ.”

…..

இரவு தூக்கம் மறுத்தது. புரண்டார். எழுந்தார். உட்கார்ந்தார்.

சரி! எது எப்படியானும் போகட்டும். நாளை ராத்ரி இங்கே படுக்கையில்லை. இந்த நேரத்துக்குப் பட்டணத்தை நோக்கி ரயில் போயிண்டிருக்கும். திரும்பி வரேனோ இல்லேயோ,

***

“கார்த்திக், Shake hands with Grand dad, say Good morning!”

பையன் லஜ்ஜையுடன் வந்து அவர் கையுள் தன் கையை வைத்தான். அவ்வளவுதான். எப்படியென்று தெரியவில்லை. அவருக்கு உள்ளே மார்பு அகன்று விரித்த மாதிரி… இழுத்து அணைத்து, கன்னத்தோடு கன்னம் இருத்திக் கொண்டார். உடனே அவர் கழுத்தை அவன் கைகள் வளைத்துக் கொண்டன. அவருக்கு மூர்ச்சை போட்ட மாதிரி ஆகிவிட்டது. மெத்து மெத்து… 

“வா வா கார்த்திக், நேரமாச்சி. இன்னிக்கு அந்தத் தாத்தா வீட்டுக்குப் போ வேணாம். நேரே இங்கே வந்திடு. இந்தத் தாத்தாவுக்குக் கம்பெனி கொடுக்கணுமில்லே! டாட்டா!”

அவரிடம் வந்தாள்.

“அப்பா, உங்கள் சாப்பாட்டை மேஜையிலே மூடி வெச்சிருக்கேன்.

டி.வி. பக்கத்துலே பாலுக்குப் பாத்திரம் வெச்சிருக்கேன். மத்தியானம் சைக்கிள்லே வருவான். மணியடிப்பான். தூங்கிடாதீங்க. போயிடுவான். வாசல் கதவை மூடியே வையுங்க.

சரி, வரேன். வீடு பத்ரம் பத்ரம்!”

பேசிக்கொண்டே இறங்கிப் போய் விட்டாள். கட்டிலில் ப்ரமை பிடித்தாற் போல உட்கார்ந்திருந்தார். தும்பை நீளமாக்கி மேய விட்ட மாடு போல், வீட்டுள் தன் சிறை நிலை முழுக்க உணரச் சற்று நேரமாயிற்று.

சாப்பிட்டபின் – சாப்பாடா அது? குழம்பா ரஸமா அதுவே தெரியவில்லை. ஆறிப்போய் விறைத்த சோறு; யாருடைய எச்சில் தட்டோ? ‘பட்டணத்தில் இலை கிடைக்காது. கிடைத்தாலும் கட்டுப்படி ஆகாது.’  வீட்டைச் சுற்றிச் சுற்றி வளைய வந்தார்.

ஆமாம். இந்த மூணு பேருக்கு அதில் ஒண்ணு அரை டிக்கெட். இவ்வளவு பெரிய வீடு தேவைதானா? ஆனால், நான் கேக்க முடியுமா? “நான் சம்பாதிக்கறேன், நான் கடன் படறேன்” இந்த நாள் சித்தாந்தமே இப்படித்தானேயிருக்கு?

கிருஹப்ரவேசத்துக்கு நா போக முடியல்லே. வயல்லே நாத்துப் பிடுங்கற சமயம். அவள் போய் வந்தாள். வீட்டைப் புகழ்ந்து அவளுக்கும் மாளல்லே. ஆனால், அடுத்த நாளே வந்துட்டாள். ஏன் ஒரு வாரம் இருந்துட்டு வரதுதானேன்னு கேட்டதுக்குப் பிடி கொடுத்துப் பதில் சொல்லல்லே. 

திடீரென்று தாங்க முடியாத ஆயாசம் அழுத்திற்று. நின்ற இடத்திலேயே உட்கார்ந்து விட்டார். இங்கே என்னால் தள்ள முடியுமோ? ஆனது ஆகட்டும். இன்னி ராத்திரியே ஊருக்குக் கிளம்பிடுவோமா? கையில் பணமில்லை. விஜி. என்னை வேடிக்கை பார்த்துட்டியேடி! 

அவனோ நிலத்தை விக்க முஸ்தீபா நிக்கறான். “ஆத்துலே தண்ணியில்லே பம்பு ஸெட்டுலே காத்து ஊதறது. நாளுக்கு நாள் குத்தகைக்காரன் வெச்சது சட்டமாயிருக்கு. அவன் படி அளந்தால் உண்டு. இல்லாட்டா மண். வித்து உதறிட்டு வரதை விட்டுட்டு”ன்னு மொறு மொறுக்கறான். பெரியவாள் வெச்சுட்டுப் போன மண் ஹும்… “நீங்க எப்படியானும் போங்கோ, என் பாகத்தைப் பிரிச்சுடுங்கோ”ன்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டான்னா, என்னால் தாங்க முடியுமா? அப்புறம் அப்பன் புள்ளை என்ன இருக்கு?

வகையா மாட்டிண்டுட்டேன்.

யோசனையிலேயே அரைத் தூக்க மயக்கம். கதவுத் தட்டலில் கலைந்து எழுந்து திறந்தார்.

“டீ செய்துட்டீங்களா தாத்தா?”

உதட்டைப் பிதுக்கினார்.

“இன்னுமா செய்யல்லே, வாங்க செய்யலாம்.”

மறுபடியும் உதட்டைப் பிதுக்கினார்.

“நான் செய்யறேன். மம்மி செய்யறதைப் பார்த்திருக்கேன்.”

சமையலறைக்குப் போனதும் “ஒரு ஸஸ்பன்ஸ்” என்றான்.

சிரித்துக் கொண்டே புத்தகப் பையிலிருந்து ஒரு பொட்டலத்தை எடுத்து அவர் கையில் கொடுத்தான். மஸால் வடையின் ‘கம்’ அறையைத் தூக்கிற்று. குட்டி குட்டியா, பத்துப் பைஸா அகலத்தில். பசி வயிற்றைக் கிள்ளுவதும் அப்போத்தான் தெரிந்தது.

ஆவலுடன் பையன், வாயில் திணித்துக் கொண்டே. “இங்கே தான் சந்துலே வீட்டிலேயே சூடா செய்யறாங்க. இப்ப நம்ம செய்யலாமா?”

“ஏன், அவள்தான் வரட்டுமே!”

“மம்மி வர ரொம்ப லேட் ஆவும். காலையிலிருந்து நீங்களும் ஒண்ணும் சாப்பிடல்லே. பசிக் கல்லியா? நிங்களுக்கு டீ வேணாமா? எனக்கு வேணுமே?” 

இருவரும், இரவில், கட்டிலில், பக்கத்தில் பக்கத்தில், முன் ரேழியில்.

“இல்லை பையா, உன் முகம் அப்படியே உன் பாட்டி முக மாட்டம் இருக்கு.”

பையன் எழுந்து உட்கார்ந்தான் “நொம்ப நாளிக்குமுன் இங்கே function நடந்திச்சே அப்போ வந்தாங்களே. அவங்களா?”

“ஆமாம்.”

குரலில் ஜாக்ரதையுடன், “தாத்தா மம்மி என்கிட்ட இப்போ சொல்லி அனுப்பிச்சி. நா. பாட்டி பத்தி நிங்களிடம் பேசக் கூடாதுன்னு.”

“ஏனாம்?”

“நிங்களுக்கு மனஸு கஸ்டமாயிடுமாம்.”.

பேரன் முதுகைத் தடவினார். “நீ பேசலாம். பேசு.”

“என்ன தாத்தா நான் பேச முடியும்? அவங்களைப் பத்தி எனக்கு என்ன தெரியும்? அடுத்த நாளே கிளம்பிட்டாங்க. என்ன சொல்லிச்சும் கேக்கில்லே. நீங்க ஊர்வே தனியா கஸ்டப்படுவிங்கன்னு

சொல்லிப் போயிட்டாங்க.”

அவன் கை அவர் கையுள் புகுந்து கொண்டது.

“தாத்தா நீங்க பேசுங்களேன். பாட்டியைப் பத்தி.”

வண்டு ஒன்று ஜன்னல் வழி உள்ளே நுழைந்து அறையைச் சுற்றிச் சுற்றிப் பறந்தது. அதன் ஒரே மூச்சுக் கூவல் விதவிதக் கோடுகளை இருளில் ஒறுக்கிற்று. அதெப்படி இந்த வேளை? திசை தப்பிப் போச்சா?

இல்லை நீதானா?

“ஏறக்குறைய உன் வயசில், கார்த்திக், உன வயசென்ன?”

“ஆறு.”

“சரி, அவளுக்கு எட்டு இருக்கும். இந்த வீட்டுக்கு வந்தாள்.”

“இந்த வீடா. என்ன தாத்தா. இது கட்டியே வருஷம் ஆவஸ்லே.”

“இந்த வீடுன்னா இந்தக் குடும்பம்.”

"Family?”

“ஆமாம். இந்தக் குடும்பத்துள் வந்தாள்.”

“அப்படின்னா?”

“அப்படின்னா எனக்கு அவளுக்கும் கல்யாணம்.”

“கலியாணமா, அவ்வளவு சுருக்காகவா?” பையனுக்கு ஆச்சரியம் தாங்கவில்லை. “நீங்க little boy. little girl”

“ஆமாம் கார்த்திக். எங்கள் நாள் கலியாணங்கள் அப்படித்தான்.”

“அப்படி இப்படி இங்கேயும் அங்கேயுமா மூணு வருஷம் ஆச்சு. பிறந்த வீட்டுக்கு அழைச்சுண்டு போயிட்டா. அஞ்சு வருஷம் கழிச்சுத் திரும்பி வந்தாள்.”

பையன் காத்திருந்தான். கிழவர் வேறு நினைவில் ஆழ்ந்து விட்டார். இப்போது பாவாடை தாவணியில் திடீரென பெரும் வித்யாசமாயிட்டா. அவள்தான்; ஆனால் அவளுமில்லை. விஜயாம்பிகே -

அவரிடமிருந்து புரண்ட கேவலில் அவரே மிரண்டு போனார்.

பையன் உஷாரானான். சமர்த்து. பாட்டி கதை மிச்சம் இனி இப்போ இல்லை. சமயம் பார்த்து அப்புறம்… 

ஒருவருக்கொருவர் ஆதரவில் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் அவசியமாகி விட்டனர். அவர்களிடையே தனி ரஹஸ்யங்கள், விழிப் பேச்சு. ஸங்கேதங்கள், குறும்புகள். பீறிடும் சிரிப்புகள், கும்மாளங்கள் கிளம்பின. கண்ணெதிரே தொங்கிப் போன செடி ஜலம் கண்டு. மீண்டும் பச்சைப் பிடித்து நிமிர்வது போல, இவருக்கும் முகம் தெளிந்தது. 

முகம் தெளிந்ததே அன்றி பையன் உடல் பூஞ்சையாகத் தானிருந்தான். கேட்டால் கிழவர் வந்ததுக்குப் பின் அவன் இன்னும் இளைப்பாய்த்தான் காட்டினான். கொடுக்கும் ஊட்டமும், தனிச் சத்துக்களும் எங்கேதான் போயினவோ? அவ்வப்போது தொண்டையைக் கனைத்துக் கொண்டான். மார்பில் சலங்கை குலுங்கிற்று.

“ஏண்டா கார்த்திக். தொண்டையை அப்படி செய்துக்கறே?”

“செய்யணும் போல இருக்கு தாத்தா. செய்யறேன்.”

துளசி, ஆடாதோடை, சித்தரத் தைக் கஷாயம் என்று மருமகளிடம் பிரஸ்தாபித்ததும்…

இவன் அப்படியும் இப்படியிருக்கான்னா, நாங்கள் என்ன செய்வோம்? நாளடைவில் சரியாப் போயிடுமின்னு விட்டுட வேண்டியதுதான்0

“அப்புறம் அப்பா, பையனுக்கு உடம்புக்கு வரதைச் சமாளிக்க light இருக்கணும். அவனுக்குச் சரியா பெரியவங்களும் சேர்ந்துக்கிட்டுப் பெரிசு பண்ணக் கூடாது. கொஞ்சம் ஸ்ட்ரிக்ட்டாத்தான் இருக்கணும். நீங்கள் செல்லம் கொடுத்து அவனுக்கு discipline குறைஞ்சு போச்சு.”

கிழவர் திடுக்கிட்டார்: “என்ன பேசறே? என்ன செல்லம் கொடுத்தேன்? குழந்தைக்குச் செல்லம் கொடுக்காமல் அவனோடு மல்லா கொடுப்பா?”

“இல்லேப்பா, நீங்கள் வந்தப்புறம், அவனுக்குப் பாடங்கள்லே கவனம் குறைஞ்சு போச்சு. இறங்கிட்டான். உங்களிடம் எனக்குச் சொல்லவும் முடியல்லே. உங்களுக்குச் சொன்னாலும் புரியாது. 

ஒரு சமயம் அவன் கார்த்திக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான். மிரட்டலும் அடியும்தான் இருந்தன. பாடம் இல்லை. பையன் மிரண்டு மிரண்டு விழிப்பதைக் காணச் சகிக்கவில்லை.

“என்னடா, குருவி தலையிலே பனங்கா போல அவன் மேல் எவ்வளவு பாடம் ஏத்துவே?”

“இது உங்களுக்குப் புரியாது.”

மூர்க்கன். என்றுமே மட்டு மரியாதை கிடையாது. ஓரளவு ஒற்றுமையாக வாழவேணுமானால் தூரத்துப் பச்சையாயிருந்தால் பிழைச்சோம். அதுவும் போச்சு எனக்கு.

‘விஜி’ என்னைக் கொடுமை பண்ணிட்டேடி! உனக்கு நான் என்ன செஞ்சேன்!

வருவது அரைப் பரிட்சையா. வகுப்பு மாறும் பரிட்சையா? எப்போ வரது?

அப்பனும் ஆயியும் மாறி மாறி பையனைப் பிழிந்தெடுத்தார்கள். அம்மா இங்கிலீஷ் சொல்லிக் கொடுத்தாள். அப்பா கணக்கு.

பையன் அடிவாங்கியது அம்மாவிடம்தான். ஆனால், அப்பா பார்த்த பார்வை அடியினும் கொடுமையாயிருந்தது. பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கறுப்பு விழி நடுநடுங்க குழந்தை கருகித் தீய்ந்து விடுவான் போல… உண்மையே அதுதானோ? நாளுக்கு ஒரு இம்மியாக இளைத்துப் போய்க் கொண்டு-

அன்றொரு நாள் இரவு. அவருக்குக் கண்கள் சொருகிய சமயம். பையன் நேரே வந்து அவர் மார்பின் மேல் துவண்டு விழுந்ததும் திடுக்கென்ற முழு விழிப்பில் பதறிப் போனார்.

“என்னடா கண்ணா? இது மாதிரி செல்லச் சொல் அவருக்கு வந்ததில்லை (பாட்டன் சொத்து இதுவரை உள்ளேயே புதைந்திருக்கும் போலும்!).

பதிலுக்கு ‘லொக்கு லொக்கு’ மார்பு மட்டும் கொதித்து முகம் வேர்த்துக் கொட்டியது.

பாவிகள் குழந்தையைப் பிழிஞ்சு எடுத்திருக்கா.

அவனோடு பேச்சுக் கொடுக்க வாய்க்கவில்லை. இருமல் குமுறிக் குமுங்கி, அமுங்கி ஒருவழியாக மூச்சு சீர்பட்டதும் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து போனான். மார்பில் மூச்சின் மிதப்பைக் கவனித்தபடி. அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கொஞ்ச நாளாவே பையனை அவரிடம் படுக்க விடுவதில்லை. பரீக்ஷை நெருங்கிப் போச்சாம். “மலை மாதிரிப் பாடம் கிடக்குது. பையன் கவனிக்க மாட்டேன்கறான். முன்னெல்லாம் இப்படி இருந்ததில்லை.”

தொட்டார். கன்னம் பூப்போல. அசல் சொக்காய்ப் பாவாடை விஜி. முதல் முதலாய் வீட்டுள் அடியெடுத்து வெச்ச விஜி.

விஜி கனவில் வரவேயில்லை. பேரன்தான் கண்கூடா இருக்கானே என்கிற எண்ணமோ என்னவோ?

“கார்த்திக்!”

அவரை எழுப்பி விட்டதே அந்தக் கணீர்தான். கண்ணைத் திறந்தால், கிங்கரி நிக்கறா. பின்னாலேயே வந்து அவள் பின்னால் அவன். 

பையன் எழவில்லை. அசதியில் அரைக்கண். இருவரும் பக்கத்தில் வந்து. பார்த்துவிட்டு ஏதோ கிசு முசுத்து விட்டு அவன்: “Alright இன்னிக்கு ஸ்கூல் வேணாம். ஆனால் எழுந்து படிக்கச் சொல்லுங்க. சாயந்திரம் வந்ததும் நான் ஹோம் ஒர்க் பார்ப்பேன் வா. ஹனி. நேரமாவிடிச்சு.” 

அவர்கள் போன சற்று நேரத்துக் கெல்லாம் பையன் எழுத்து உட்கார்ந்து விட்டான். ஜுரம் இருந்தது. ஆனால், தணிவு. இன்னிக்குப் பள்ளிக்குப் போக வேண்டாம் என்றதே சஞ்சீவி மருந்து. சேதி கேட்டதுமே துடியாகி விட்டான். அவிழ்த்து விட்ட கன்றுக்குட்டி. அவனுடைய துள்ளலைக் கண்டு சிரிப்புக் கூட வந்தது. பாவம், இப்படியா பாடம் கட்டிப் போடும்? இரண்டு முறை துள்ளினான். மறுபடியும் ஓடிவந்து தாத்தா கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டான். உள்ளே பாறைகள் உருகின.

“ஏலே. கொஞ்சம் ரஸம் சாதம் சாப்பிடு, கரைச்சுத் தரேன்.”

“ஒண்ணும் வேணாம் தாத்தா, பசியில்லை. வேணும்னா bread இருக்குது ஃப்ரிஜ்லே.இப்போ நீங்க எனக்குக் கதை சொல்லணும். கதை சொல்லி ரொம்ப நாளாச்சி.”

கதை சொல்லி ஒரு விளையாட்டு. திரும்பி அவன் வகுப்பில் பாடம் கேட்ட கதை கேட்டு-அது ஒரு விளையாட்டு.

பிறகு இருவரும் தூங்கிப் போயினர்.

அவருக்கு விழிப்பு வந்தபோது. பையன் பக்கத்தில் இல்லே. உடனேயே பால் மணி அடித்தது. பால் வாங்கப் போனார்.

டீ போட்டார். பையனை கூப்பிட்டார்.

யோசனையாக மாடியிலிருந்து இறங்கி வந்தான். சொரத்தா யில்லை. ஆனால், அவரும் வேணு மென்றே கண்டு கொள்ளவில்லை. இந்தப் பூஞ்சை உடம்புக்கு இதுவரை உற்சாகமே அசதிதான். தவிர, பாடம் தான் மோடம் போடுகிறதே! அவர்கள் வருவதற்குள் வீட்டுக் கணக்கு செய்தாகணுமே!

ஆனால், கணக்குப் போடுவதாகப் பாசாங்குதான் பண்ணினான். அப்புறம் ஏதோ ஏடுகளைப் புரட்டி சரியில்லை னான். ஊஹும். அவர்களை எதிர்பார்த்து அவருக்கே பயமாயிருந்தது.

“ஏண்டா ஒரு மாதிரியா…?”

“ஒண்ணுமில்லே தாத்தா.”

அவர்கள் வந்தபோது – சேர்ந்து வந்தார்கள் – சேர்ந்துதான் மாடிக்குப் போனார்கள். பையன் மாடியடி வளைவில் ஒரு புத்தகத்துடன் உட்கார்த்திருந்தான். சுற்றி, புத்தகங்கள் சிதறித் கிடந்தன. படிப்பதாகத் தோன்றவில்லை. எதையோ எதிர் பார்த்து ஒளிந்து கொண்டிருந்தான் என்று தோன்றியது.

அதுவும் உடனேயே வந்து விட்டது.

“கார்த்திக்!”

நிமிஷமாக வதங்கித் தள்ளாடித் தள்ளாடி மேலே போனான். கால்கள் இழுத்துச் சென்றன. கிழவர் மாடியடியில் காத்திருந்தார். உடனேயே அடி-படபட-உடனேயே அலறல்.

“இனிமே மாட்டேன் டாடி-இல்லே மம்மி -இல்லே டாடி.”

ஒரு பாடத்துக்கா குழந்தையைக் கொலை பண்ணுகிறார்கள் பாவிகள்! சீற்றம் பொங்கிற்று. திடுதிடுமென மேலே ஓடினார். மாறிமாறி இருவரும் மொத்த பையன் இடையில் மாட்டிக் கொண்டிருந்தான். ஓடி அவனைப் பொத்திக் கொண்டார். அவர் மேல் ஒரு அடி விழுந்தது. வேணுமென்றல்ல. அடி. வேகம்.

Stop it! அவர் குரல்,’க்றீச்’சிட்டது. அப்பத்தான் அடங்கினார்கள். அவனுக்கு மூச்சு இரைத்தது.

சீறினார். “மிருகங்களா!”

“Look at that”கோபம் வந்தால் ஐயா இங்கிலீஷில்தான் கொப்புளிப்பார்.

அவன் விரல் சுட்டிய வழி. சுவரில் பென்சிலில், ஒரு கிறுக்கல், வட்டமாய், முறுக்கு தினுசில், கலியாண ‘சைஸில்’

அவருக்குச் சிரிக்க நேரமில்லே. பையன் ‘மடே’ரென்று கீழே விழுந்து விட்டான்.

“இந்தப் புத்தி இவனுக்கு வந்ததே உங்களால்தான்.”சீறினான், “நீங்க வந்திங்க, பையன் ரொம்ப Spoil ஆயிட்டான். ஹனி, இனி இவங்க ரெண்டு பேரையும் ஒண்ணு சேர்க்காதே. அப்புறம் நான் ரொம்பக் கெட்டவனாயிடுவேன்.”

தரதரவென்று பையனையிழுத்துக் கொண்டு கீழே போய் விட்டாள். அவன் பின் தொடர்ந்தான்.

அவர்கள் மீண்டும் மேலே வந்த போது கிழவர் நின்றவிடத்திலேயே நின்று கொண்டிருந்தார். மாறி மாறி நெற்றிப் பொட்டைத் தேய்த்துக் கொண்டு, தலையைத் தடவிக் கொண்டிருந்தார். அந்த சேட்டை அவர் பிள்ளைக்குச் சிரிப்புக் கூட வந்துவிட்டது.

“பாரேன் ஹனி இதை! எப்படி முழிக்கிறார் பாரேன்!”

மறுநாள், பையனைத் தங்களுடன் அழைத்துக் கொண்டு போய் விட்டனர். காரத்திக் அவரைத் திரும்பிக் கூடப் பார்க்கவில்லை. பயம்?

அவர்கள் வீடு திரும்பும் போது நேரமாகி விட்டது.

“என்ன அக்ரமம்! கதவைத் தாளிட்டுக்கக் கூடயில்லே!”

உள்ளே சென்றால் அவர். அவர் இடத்தில் இல்லை. சாப்பாட்டுக் காரியர், தண்ணீர்ச் சொம்பு, ஃப்ளாஸ்க் எல்லாம் வைத்த இடம் கலையாமல் இருந்தன. சாப்பிடல்லியா?

“அப்பா!”

மாடியேறிப் போனார்கள்.

எல்லா விளக்குகளையும் போட்டு மாடி ஹால் பகலாய் எரிந்தது. மாடியேறினதுமே எதிர்ச் சுவரிலிருந்து பென்சிலில் ஒரு பெரிய பையன் முகம் – அல்ல முகம் மாதிரி ஒரு பாவனை கலைந்த தலையுடன் அவர்களைப் பார்த்து சிரித்தது! பலகை பலகையாய்ப் பற்கள். காதுக்குக் காது முகத்தையே அடைத்த சிரிப்பு. ஒட்டிப் போன கன்னங்கள்.

கிழவர் தோரணையாகக் கையை மற்ற சுவர்களுக்கும் வீசினார்.

பெரிய பெரிய முறுக்குகள் கலியாண சைஸ், கோடுகள், முட்கள், கிறுக்கல்கள், அனேகமாய்க் கிறுக்கல் தான், பென்சிலில், கலர்ப் பென்சிலில், கார்த்திக்கின் கலர்ப் பென்சில் பெட்டி காலி. கீழே பென்சில் சீவல்களும் ப்ளேடும் கிடந்தன. ஒரு இடத்தில் கறுப்பு மசியைக் கூடிலிருந்து அப்படியே வீசியிருந்தது.

இருவரும் முகத்தைப் பொத்திக் கொண்டனர்.

கிழவர் இன்னமும் கோடுகள் கிறுக்கிக் கொண்டிருந்தார்.

- ஆகஸ்ட் 1991

பின்னுரை

பேரன் முகத்தில் தன்னுடைய பிரிய விஜியை கண்ட தாத்தா அவன் அடி வாங்கிய போது விஜியே அடி வாங்குவது போல் தோன்ற அவருக்கு அது பொறுக்க முடியவில்லை. கிறுக்குப்  பிடித்த கிறுக்கன் ஆக்கிவிட்டார் ஆசிரியர். இது போன்ற முடிவு எதிர்பார்க்க முடியாதது. வேறு விதமாக முடித்திருக்கலாம்.

கதையின் சுட்டி : கிறுக்கல்

கிறுக்கல் லா.ச.ராமாமிர்தம்  

ஆசிரியர் பற்றிய குறிப்பு.

லால்குடி சப்தரிஷி ராமாமிர்தம் (1916-2007) சுருக்கமாக லா ச ரா.

பாற்கடல் என்ற நீண்ட சிறுகதை இவரது படைப்பில் சிறந்ததாக கருதப்படுகிறது. படைப்புகள் பிற மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளன. படைப்புகள் நாட்டுடைமையாக்கப் பட்டுள்ளன

1989இல் சாஹித்திய அகாடமி விருது பெற்றார்.

"நெருப்புன்னு எழுதினா பொசுங்கற வாசனை வரவழைக்கத் துப்பில்லன்னா எழுதாதே" லா.ச.ரா எழுத்தாளர் பா.ராகவனுக்கு கொடுத்த அட்வைஸ்!

‘கதைகளைச் சொல்வதைவிடவும், கதைகளை முன்வைத்து வாழ்க்கையின் மாயத் தருணங்களைக் கண்டுணர்ந்து வியப்பதும் வியக்கவைப்பதும்தான் ராமாமிர்தத்தின் எழுத்து.’ அரவிந்தன் இந்து தமிழ்.

ஜீவி சார் இவரைப்பற்றி : பூவனம்-சேகரிப்பு-ஜீவி-லா ச ரா

கட்டாயம் சென்று வாசியுங்கள் பின்னூட்டங்கள் உட்பட.