குறுந்தொடர் - இறைவன் இருக்கின்றான் 1/7 - ஜீவி

 இறைவன் இருக்கின்றான் 

ஜீவி 

1

---------------------------

சந்திரமோகனிடமிருந்து தான் அழைப்பு வந்திருந்தது. அலுவலகத்தின் முக்கியமான கலந்து பேசும் கூட்டத்தில் இருந்ததினால் அலைபேசியை எடுத்துப் பேசவில்லை. இப்பொழுது கூட்டம் முடிந்து விட்டது. இப்போதைக்கு அடுத்த வேலை, அடுத்த அரைமணி நேரம் கழித்துதான். நொறுக்கு தீனிக்காக நண்பர்கள் அலுவலக சிற்றுண்டி சாலைக்குச் சென்றிருந்த பொழுது, சந்திரமோகன் கூப்பிட்டது நினைவுக்கு வந்தது. இந்த இடைப்பட்ட நேரத்தில் சந்திரமோகன் யார் என்று உங்களுக்கும் சொல்லி விடுகிறேன்.

சந்திரமோகன் ஒரு விளம்பர நிறுவனத்தை நடத்தி வருகிறான். அதனால் இயல்பாகவே அவன் பேச்சில் ஒரு சாதுர்யத்தனம் கலந்திருக்கும். அவனுக்கு என்னிடம் ஏதாவது ஆகணும்னா, ராத்திரி பகல் பார்க்கமாட்டான். என் நண்பர் ஒருவரின் மகன். நண்பர் ரொம்பவும் நல்ல மாதிரி. அவர் இப்பொழுது உயிருடன் இல்லை. அவருடன் எனக்கிருந்த பழக்கத்திற்காகத் தான் எல்லாம். இப்போதைக்கு இது போதும். பாக்கியைப் போகப் போக நீங்களே தெரிந்து கொள்வீர்கள்.

அலைபேசியில் அவனை அழைத்தேன்.

"வணக்கம், சார்.. வணக்கம்.." என்று குழைவுடன் சிரித்தான். "மன்னிக்கணும்.. வேலை நேரத்தில் தொந்திரவு கொடுத்து விட்டேனா.. மன்னிக்கணும்.." என்று பவ்யமாக குழைந்தான். இந்த பவ்யத்திற்கெல்லாம் எந்தப் பொருளுமில்லை என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். உதடு வரைக்குமே தொடர்புகொண்ட பாசாங்கு. இருந்தாலும், "பரவாயில்லை, சந்திரன்.. எதுக்கு கூப்பிட்டே?.. " என்றேன்.

"முதல்லே நீங்க 'ப்ரீ'யா இருக்கீங்களா, அதைச் சொல்லுங்க.. உங்களுக்குத் தொந்திரவு கொடுக்கிறேனோன்னு மனசுக்கு சங்கடமா இருக்கு. இல்லே, அப்புறம் கூப்பிடட்டுமா?" என்று தயங்கினான்.

இந்தத் தயக்கம் சும்மாவானும். 'இல்லை, இல்லை. சொல்லு' என்று நான் சொல்லுவேன் என்று தெரிந்தே சொல்கிறான் என்று தெரிந்தே, "வழக்கம் போல, வேலை-அதுக்கென்ன அது அப்படித்தான் இருக்கும்.. எதுக்கு கூப்பிட்டே, சொல்லு.." என்று அவன் தொடர்ந்து பேச வழிபண்ணிக் கொடுத்தேன்.

"ஒண்ணுமில்லே.. ஒரு அழகு சாதன விளம்பரம். அந்தப் பத்திரிகைலே பின் அட்டைலே வரணும்"ன்னு ஒரு பத்திரிகை பேரைச் சொன்னான். "ஒரு வாரம் விட்டு அடுத்த வாரம்னு நாலு இஷ்யூக்கு ஆரம்பத்திலே வந்தாப் போதும். அப்புறம் அந்தக் கம்பெனிக்காரங்க விரும்பினா தொடர்ந்து கொடுக்கலாம்."

"அப்படியா?.. சொல்லு.. இதுலே நான் செய்யறத்துக்கு என்ன இருக்கு?"

"நிறைய இருக்கு. இல்லைனா சாரைத் தொந்திரவு செய்வேனா?"

"தொந்திரவு ஒண்ணுமில்லே, சந்திரன்! வித் பிளஷர்.. சொல்லு."

"அந்தப் பத்திரிகை உங்க அப்பா காலத்திலேந்து உங்கக் குடும்பத்தோடு சம்பந்தப் பட்டது, இல்லையா?.. அந்த இன்ப்ளூயன்ஸை உபயோகப்படுத்தி நீங்கத் தான் அவங்களோடு பேசி, எனக்கு உதவி செய்யணும்."

"என்ன உதவியோ?"

"என்ன.. கொஞ்சம் சலுகை தான். பின் அட்டைக்கு அவங்க டாரிப் ரேட் நாலு வாரத்திற்கு இவ்வளவு" என்று ஒரு ரேட்டைச் சொன்னான். அதுலே முக்காப்பங்குனா, நமக்கு கொஞ்சம் லாபம் வரும்.. அந்த அளவிலே முடிச்சுத் தந்தீங்கன்னா, பெரிய உதவியா இருக்கும். அவங்க உங்களுக்கு சொந்தமாச்சே, அதுக்கு பாதகம்னா வேணாம்னு கூட ஒரு நினைப்பு."

"அப்படீன்னு இல்லே; அவங்களுக்கும் எல்லாவிதத்திலேயும் சரிப்பட்டு வர்றதுன்னா சரிங்கப் போறாங்க; இல்லேன்னா, இல்லை. அவ்வளவு தானே?.. சரி, பேசிப்பாக்கறேன்.."

"ரொம்ப நன்றி, சார்.. நா அப்புறம் உங்களைக் கூப்பிடட்டுமா?.. தொந்திரவுக்கு மன்னிக்கணும்.. வீட்டிலே எல்லாரும் நலம் தானே?" என்று ஒரு செண்டிமெண்ட் டச்சோடு தயங்கினான்.

" எல்லாரும் நலமே. நானே அப்புறம் உன்னைக் கூப்பிடறேன்" என்று 'செல்'லைத் துண்டித்தேன்.

உண்மையில் சொல்லப்போனால் எனக்கே என்னவோ மாதிரி தான் இருந்தது. சந்திரமோகனுக்கும் சரி, முரளிக்கும் சரி, இரண்டு பக்கமும் வியாபார சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் இது. வியாபாரத்தில் எந்த ஆசாபாசாங்களுக்கும் இடமில்லை தான். இரண்டு பேருக்கும் லாபம் ஒன்றே குறிக்கோள். யாருக்காகவும் யாரும் நஷ்டப்படப் போவதில்லை. இருந்தாலும் நம்மிடம் உதவி கேட்கிறானே, கேட்டுப்பார்ப்போமே என்கிற எண்ணம்.

முரளியையும் உங்களுக்குத் தெரியாதில்லையா?. சொல்கிறேன். முரளி என் பெரியப்பா பையன். ஒன்றுவிட்ட சகோதரன். என்னை விட நாலு வயது பெரியவன். என் பெரியப்பா அந்தக்கால பெரிய எழுத்தாளர். சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் கூட. இன்னிக்கி வரைக்கும் கதரை விடலே. அவர் பெயர் சொன்னால் எழுத்தாளர் உலகமே ஒரு மரியாதையோடு திரும்பிப் பார்க்கும். இப்போ பேனாவைப் பிடிச்சிருக்கறவங்க எல்லாம் அவரை மறந்திட்டாலும், இவங்க சமாச்சாரத்திலே பலதுக்கு அவர் முன்னோடி. அவர் அந்தக் காலத்துக்கு ஏத்த மனுஷர்னா, முரளி இந்தக் காலத்து பிரதிநிதி.

சுந்தரேசன் சுந்தரேசன்னு ஒருத்தர். கொழுத்த பணக்காரர், மிளகாய் மண்டி வைத்திருந்தவர், சமூகத்தில் பெயருக்காகவும், அந்தஸ்த்திற்காகவும் பத்திரிகை பிஸினஸில் இறங்கினார். அவர் பார்வையில் பட்டவர் தான் என் பெரியப்பா. அந்த மிளகாய் மண்டிக்காரருக்கு இன்ன வேலைதான் என்று இல்லை. அவரது ஒருநாள் பொழுது ஓராயிரம் விஷயங்களோடு சம்பந்தப்பட்டு இருக்கும். நாளாவட்டத்தில் மிளகாய் மண்டியே சைடு பிஸினஸ் மாதிரி ஆகி, வேறெதிலெல்லாமோ மூழ்கி விட்டார். இந்த சமயத்தில் தான் அவரது பாஷையில் 'நச்சு பிடிச்ச வேலை'யான இந்த பத்திரிகை சமாச்சாரமும் அவருக்கு சலித்துப் போயிருக்க பெயருக்காக ஏதோ சிறு தொகை வாங்கிக்கொண்டு பெரியப்பாவையே அந்த பத்திரிகைகு முழு உரிமையாளராக்கி விட்டார்..

யார் யார்க்கு எந்த எந்த நேரத்திலே என்னன்ன வாய்க்கும்னு சொல்ல முடியாது. அப்படியான ஒண்ணுதான் இதுவும். நீச்சல்லே பெரும்விருப்பம் உள்ள ஒருத்தனுக்கு, நீச்சல் குளத்தையே சொந்தமாக்கின மாதிரி என் பெரியப்பாவுக்கு பத்திரிகை உலகம்ங்கற நீச்சல்குளம் கிடைத்தது.

அசகாய சூரரான அவர் எந்நேரமும் நீச்சல் குளமே கதியெனக் கிடக்க ஆரம்பித்தார். உண்பதும் உறங்குவதும் அங்கேயே.. பெரியப்பாவுக்கு பத்திரிகை முழு உரிமையானதும், லஷ்மி கடாட்சமும் சரஸ்வதி கடாட்சமும் சேர்ந்து என் பெரியப்பாவை திக்கு முக்காட வைத்து விட்டது. பெரியப்பாவின் உழைப்பை மறந்திட்டு அதிர்ஷ்டம்னு சொன்னா பாவம். ஒரே வருஷத்தில் நாற்பதாயிரம் இருந்த பத்திரிகை விற்பனையை நாலு லட்சமாக்கி விட்டார். அதே மாதிரி பத்திரிகையும் மாதாந்திரத்திலிருந்து வாராந்திரத்திற்கு வந்து விட்டது.

முரளிக்கும் சின்ன வயசிலிருந்தே கதை கட்டுரை என்று அப்படி ஒரு பிடிப்பு. எந்த சொந்த முன்னேற்றத்துக்கும் இப்படி மனசார ஈடுபடற ஒரு அர்ப்பணிப்பு வேண்டியிருக்கு, இல்லையா?.. இந்த பிடிப்பால் தான் அப்பாவைப் போலவே மகனும் இப்பொழுது பத்திரிகை உலகையே ஒரே லவட்டலில் முழுசாக முழுங்க முடிந்திருக்கிறது. இப்போது பெரியப்பா வீட்டோடு தான்; தள்ளாமை, வயசாகிவிட்டது என்கிற இதெல்லாம் மட்டும் காரணமில்லை, இந்தத் தலைமுறைக்கு சென்ற தலைமுறை யோசனை ஒன்றும் சரிப்பட்டு வராது என்று பத்திரிகை சம்பந்தப்பட்ட எது ஒண்ணுக்கும் அப்பாவை அவன் தொந்திரவு செய்வதில்லை.

இந்தப் போக்கு, எதையும் தானே தீர்மானம் பண்ணும் தனிக்காட்டு ராஜாவாக அவனை உருவாக்கியிருந்தது. என்னதான் முடிவு எடுப்பது என்பது அவன் கையில் இருந்தாலும், அது பற்றி அலுவலக ஆசிரிய இலாகா ஊழியர்களின் கருத்துக்களையும் திரட்டி அதன் அடிப்படையில் முடிவெடுப்பதே அவன் வழக்கம். ஆசிரிய இலாகாவினரிடையே தோழமையுடன் சுதந்திரமாக செயல்படும் ஒரு போக்கை வரவேற்பதிலும், அவர்கள் கருத்துக்களை திறந்த மனத்துடன் கேட்பதிலும் அவன் தயங்கம் காட்டியதே இல்லை.அதனால் அவன் ஊழியர்களுக்கும் வேலையில் ஒரு பிடிப்பு இருந்தது. இவனும் 'ஆ-ஊ' ன்னா, அலுவல ஊழியர்களுக்கு வாரி வழங்கத் தயங்க மாட்டான். அடிக்கடி ஊக்க ஊதியம் அது இது என்று தூள் கிளப்புவான்.

இப்படிப்பட்ட இந்த முரளியைத் தான், சந்திரமோகன் விஷயமாக தொடர்பு கொள்ள நினைத்து அலைபேசியை எடுத்தேன்.

(இன்னும் வரும்)